Nooit meer eenzaam (pakt zakdoek)

De film van en-toen-ging-hij-toch-nog-trouwen... wat toepasselijke wijsjes

A legal matter, Who

Op zoek naar het gelijknamige nummer van Martha & the Vandellas of de Pearls kwam ik deze tegen, een geheel ander nummer van de mij al even onbekende zangeres Eileen Rodgers.

Third finger left hand


Chapel of love, Ronettes, het origineel, minder zoetelijk dan de hitversie van de Dixie Cups, met surfkoor

Hemel, zo kan hij wel verder. Men kan ook overdrijven.

Diego Garcia gebruikt als plaats voor onzegbaarheden

Lawrence Wilkerson, Chef van de Staf van Colin Powell 2002-2005, opmerkelijk klokkenluider, doet een boekje open over het gebruik van Diego Garcia als tijdelijk folteroord. Je kon er een tijdje snode dingen doen ("nefarious", ik zou het letterlijk naar het Latijn vertalen als "onzegbaar"). Een interview, een artikel over het interview en wat je in ander verband een meta-analyse zou noemen door The Guardian.
Oud-minister van buitenlandse zaken Jack Straw wordt bepaald niet verrassend neergezet als de leugenaar die hij is.
De Britse mensenrechtenorganisatie Reprieve heeft de zaak van Abel-Hakim Belhaj en zijn vrouw Fatima Boudchar op zich genomen. Zij zijn via Diego Garcia uitgeleverd aan Libië dat voor 2011 een Goede Vriend was in de Strijd tegen de Terreur.

Simon Bontekoning: hoe vluchtelingen tot slaaf kunnen worden gemaakt

- door Joke Kaviaar -
Simon Bontekoning, voormalig beleidsadviseur vreemdelingenzaken bij de gemeente Amsterdam, heeft de oplossing voor het probleem van dakloze afgewezen vluchtelingen: dwangarbeid, in ruil voor “basaal onderdak”.


Nog geen moment in de asielprocedure hebben vluchtelingen mógen werken, maar nu móet het wat Bontekoning betreft. Hij noemt het: “een wederdienst”.Het probleem is namelijk dat het er naar lijkt uit te zien dat de Neederlandse staat binnenkort onderdak móet verschaffen aan afgewezen vluchtelingen. Bontekoning schrijft: “In plaats van niets te doen in opvangcentra zouden ze zich moeten verplichten tot het verrichten van werk om bij te dragen aan de kosten die voor hen worden gemaakt. (…) Dat kan hen stimuleren uiteindelijk toch terug te keren. (…) En de ontvangende samenleving ziet dat
ze niet alleen de hand ophouden, maar bijdragen aan hun eigen levensonderhoud en werken aan hun toekomst.”

Bontekoning doet het voorkomen alsof vluchtelingen luie parasieten zijn die nooit ook maar iets hebben wíllen doen. Intussen klaagt menig Neederlander dat “al die buitenlanders” 'onze' banen inpikken. Het is ook nooit goed. Dat is ook precies waarom er wèl werk is in de vorm van dwangarbeid. Voor elk wat 'wils'.

Het is het kapitalisme in een notedop. Uitbuiting. Zondebokken politiek. En Bontekoning doet graag een duit in het zakje.
Dat ging de afgelopen week zo: eerst laten we de NOS berichten dat het tekort aan goedkope huurwoningen de schuld is van vluchtelingen. Vervolgens zeggen we dat we moeten voorkomen dat het draagvlak voor een “ruimhartig asielbeleid” zal afkalven en verzinnen we daartoe een nieuw repressiemiddel voor vluchtelingen: de “wederdienst”.
Dat die schaarste aan huurwoningen niet door vluchtelingen komt, is een open deur die niet eens meer ingetrapt zou moeten hoeven te worden. We zien al decennialang hoe woningcorporaties goedkope huurwoningen slopen en er dure huurwoningen en koopwoningen voor in de plaats bouwen, hoe directeuren hun zakken vullen, kantorencomplexen leeg blijven staan, en prestigeprojecten ofwel geldverslindende hobby's van gemeenten en projectontwikkelaars als paddestoelen uit de grond blijven schieten. Allemaal de schuld van de vluchtelingen. Dus: voor wat hoort wat.

We voeren de slavernij weer in, stelt Bontekoning voor, juist op het moment dat één van de oude slavendrijvers van weleer in de bioscoop als held wordt vereerd. Ik heb het hier natuurlijk over Michiel de Rover. Het maakt allemaal deel uit van diezelfde Neederlandse handelsmentaliteit waar we trots op zouden moeten zijn. Trots op slavenhandel, trots op mensenhandel. Het migratiebeleid van Neederland, en van de hele EU is precies dat: mensenhandel. Wie vervoert er immers tegen hun wil mensen naar plaatsen waar ze niet willen zijn? Precies, de Europese lidstaten met hun deportaties. Maar, hee, waarom zouden we, als we een manier hebben gevonden om de vluchtelingen hier eerst uit te buiten, hen nog per se zo snel mogelijk het land uit willen zetten?

Wat zou Fred Teeven vinden van het plan van Simon Bontekoning?

Als het aan Fred Teeven ligt, blijft opvang voorbehouden aan hen die meewerken aan 'terugkeer'. Dat was tot nu toe beleid. Wie bereid is zich te laten intimideren en bedreigen door de Dienst Terreur en Verrek, krijgt opvang. Zodra de medewerking aan “vrijwillig vertrek” wordt gestaakt, althans volgens de DT&V, volgt onherroepelijk de straat of de cel, of afwisselend beide. Het is het beleid zoals het werd ingevoerd door Albayrak: opvang werd afhankelijk van meewerken en dus moest alle noodopvang dicht. Daarover gaan al sinds 2011 de vluchtelingenprotesten, de tentenkampen, het kraken van panden, de demonstraties: voor onderdak, voor het recht op bestaan.

Simon Bontekoning heeft het als ambtenaar van de gemeente Amsterdam vanaf het begin van dichtbij gevolgd. Met van der Laan en Teeven heeft hij gehoopt dat het 'probleem' van de zichtbare vluchtelingen vanzelf wel weer weg zou gaan. Maar dat ging het niet. En keer op keer krijgen sympathisanten en activisten er de schuld van dat die vluchtelingen maar niet weggaan. Ook nu weer. Over het mislukken van het experiment met de Havenstraat, schrijft Bontekoning:
“Het idee was dat in die periode Vluchtelingenwerk hun dossiers nog eens kon bekijken, waarna de groep uiteen kon gaan. Maar daar was het de betrokken Nederlandse actiegroepen en personen niet om te doen. Zij wilden het Nederlandse asielbeleid aan de kaak stellen. Daartoe moest de groep als symbool bijeen worden gehouden. (…) De tegenkrachten - de sociale controle vanuit de groep, de lobby eromheen - waren te sterk. Zonder hen zou een nieuwe poging moeten worden gewaagd.”

Alle beleidsvoorstellen, of ze nu van het ministerie van Onveiligheid en Klassejustitie komen, of van de gemeente Amsterdam of Den Haag, of van deze individuele ex-ambtenaar, beogen uiteindelijk maar één en hetzelfde ding: controle uitoefenen over de vluchtelingen met “vertrek” als einddoel. Het is niet gelukt door ze op straat te gooien. Het lukt ook niet altijd even goed door ze op te sluiten. Dan gaan we nu maar eens de ultieme sociale controle proberen: opvang in ruil voor dwangarbeid. En wéér individualiseren. Groepen solidaire vluchtelingen opnieuw proberen uit elkaar te trekken.

Maar ze vergeten allemaal één ding: de vluchtelingen begrijpen donders goed wat er wordt geprobeerd. Hun strijd voor een recht op bestaan, tegen het illegaal verklaren van mensen, die strijd proberen de polderende witte Neederlanders vanuit hun bevoorrechte positie met mooie praatjes van hun kracht te ontdoen. Ze proberen vluchtelingen en sympathisanten tegen elkaar uit te spelen en de vluchtelingen onderling uit elkaar te drijven. Ze proberen hen weer onzichtbaar te maken. En telkens weer zeggen ze, en dat zagen we afgelopen zondag ook weer toen er gedemonstreerd werd tegen het onderonsje met de DT&V in de Nieuwe Liefde, dat demonstreren geen zin heeft. Telkens weer moet er worden gepraat, meegewerkt en meegedacht met beleidsmakers en beleidsuitvoerders. Ze weten het allemaal beter dan de vluchtelingen zelf, de paternalistische zogenaamde weldoeners, ambtenaren en experts, de arrogante onderzoekers, de betweterige specialisten en juristen, de universitaire dikdoeners met hun voorstellen en rapporten. Simon Bontekoning is de zoveelste op rij.

Nu wordt weer getracht de vluchtelingen eerst murw te maken, door de Vluchtgarage voor 11 maart te willen ontruimen. Het alternatief? De bed, bad en broodvoorziening van de gemeente Amsterdam. Het is volkomen terecht dat de vluchtelingen méér eisen: opvang voor 24 uur per dag. Op 7 februari is daarvoor een demonstratie op het Museumplein in Amsterdam, om 15 uur.

Opvang is wel het minste dat de Neederlandse staat, die gebouwd is op kolonialisme, slavenhandel, diefstal en uitbuiting, aan vluchtelingen verschuldigd is. Opvang, géén slavernij. Maar veel meer nog: dat de illegaal verklaarden een recht op bestaan krijgen, dat de grenzen tussen landen en mensen worden geslecht, dat de welvaart gelijk wordt verdeeld.Geen mens is illegaal! Maar dat kan natuurlijk niet zolang de kapitalistische economische dictatuur over de wereld heerst. Het recht van de sterkste geldt. En wie niet sterk is, die sterft maar.

Een “wederdienst”? Die zijn wij als Westerse samenleving verschuldigd aan al wie in onze naam wordt geëxploiteerd en geassimileerd. Wij, met onze “Westerse normen en waarden”, die we de vluchtelingen wel eens even zullen bijbrengen. Het zijn de waarden van een apartheidssysteem dat mensen tot gebruiksvoorwerp reduceert en tenslotte als wegwerpartikel dumpt waar het kan.

Bontekoning zegt zijn artikel te schrijven nu hij tijd heeft om na te denken, doordat hij ziek is. Laten we hem beterschap wensen. Laten we hem wensen dat hij vooral ook snel mag herstellen van dit zieke voorstel voor een zieke samenleving. Een samenleving verziekt door geïnstitutionaliseerd racisme en geïnfecteerd door Neerlands koopmanschap. Een samenleving die geen samenleving is omdat er een hoge apartheidsmuur in is opgezet die nog telkens wordt versterkt met meer beveiligingsmaatregelen, omdat de ene mens nu eenmaal meer waard wordt geacht dan de ander.

Het wordt tijd dat we onze samenleving daar voor eens en voor altijd van genezen!

Ps. zachte heelmeesters maken stinkende wonden

De opstandigheid van de jaren zestig die nog steeds niet mag

Hans Righart vindt dat "de jaren zestig" geen politieke beroeringen met zich mee hebben gebracht in Nederland. De top van de zuilen verkeerde zelf in onzekerheid over hoe modern men wel moest wezen en boog mee met wat er aan - zeker niet zomaar linkse, hij constateert fascisme in popmuziek en bij Provo - culturele verschuivingen plaats leek te vinden.
Mierda de toro, om het eufemistisch uit te drukken. Maar met dergelijke opvattingen is je hoogleraarschap in Nederland zo'n beetje verzekerd lijkt mij.
In de eerste plaats heeft Provo aan gemeenteraadsverkiezingen meegedaan, en de Kabouters vervolgens op nog meer plaatsen. De Tweede Kamer was een stap te ver, eigenlijk was het élan er in 1971 al uit, maar dat heeft niets met decennia te maken. Met de gebruikelijke standsbewustzijnsvernauwing en gerichtheid op wat men de Randstad noemt zou toch in ieder geval ook D66 in beeld moeten komen. Dat waren ook toen al zozeer "ons soort mensen" dat zij over het hoofd gezien werden.
Merkwaardig dat het uitmelken van teksten van de Beatles relevanter voor geschiedschrijving wordt geacht dan een veldslag tussen opstandige boeren en het Gezag - waar overigens de voorman van de Boerenpartij officieel nou juist zo van hield, van dat gezag.

Zeker niet "ons soort mensen" was de Boerenpartij, ik zinspeel er hier al op. Verkeerde accenten, onwil ten aanzien van de toch altijd zo voor ons aller bestwil optredende Overheid en - wat er bij lijkt te horen - onderling gekrakeel, een grote aanhang in 1966 die tot uitdrukking kwam in Staten en raden, en daarmee in de Eerste Kamer, waar ook meteen de neergang begon in de vorm van een ooit-fout Kamerlid. Maar reken maar dat de Boerenpartij opstandigheid in "de jaren zestig" vorm gaf en zo mogelijk kanaliseerde.
De Nederlandse omroep is nog net niet gelijkgeschakeld genoeg dan dat er geen aandacht aan besteed is in recente tijden: hier en hier.

De contrarevolutie van 1776

De Founding Fathers zijn heilig voor verder opvallend agnostische zoniet atheïstische ingezetenen van de Verenigde Staten. Hoezeer zij voor de menselijke vrijheid opkwamen wordt meestal onderstreept door hun houding ten opzichte van de oorspronkelijke bewoners, die overweldigd werden, en de uit Afrika versleepte slaven, van wie nogal wat Stichtende Vaderen er in eigendom hadden.
"De revolutie van 1776" - een contrarevolutie tegen de emancipatie van de Afrikaanse slaven.

Niets blijft gespaard bij het debunken van de geschiedenis van het Land van de Vrijen, het Tehuis van de Dapperen.
Gerald Horne's boek over de contrarevolutie van 1776 online.

Thuiskomen in Papua Barat

Lani Singers, Pepera - de band van het gezin van Benny Wenda.
Wat er ook van het Verenigd Koninkrijk gezegd mag worden, het heeft in ieder geval politiek asiel verleend aan Wenda en de zijnen, iets wat van de voormalige koloniale bezettende mogendheid niet verwacht kan worden. Daar kan een demonstrante voor Papua Barat klappen krijgen omdat ze te veel aan zwarte piet doet denken.

De jaren zestig als kairos

In het afgebeelde boek zegt Paul McCartney ergens dat hij - dertig jaar post festum - nog steeds het gevoel heeft dat de jaren zestig nog moeten beginnen. Is het echt dertig jaar GELEDEN? Het decennium als kairos, als belofte als in het sebastianismo, het gevoel begrijp ik wel degelijk.
Maar het is weer twintig jaar verder. Een interessant vraag zou zijn of SIR Paul er nog zo over denkt. En er zijn jaren zestig en jaren zestig. De electorale aardverschuiving in Griekenland zou ook als een bekroning van 1966/68 gezien kunnen worden, maar veel van de protagonisten waren er nog niet in die dagen. Het is vooral een bekroning van de recente mediterrane revoltejaren die in Italië en Griekenland begonnen, oversloegen naar Tunesië en elders in de Arabische wereld meteen van buitenaf tot "Arabische lente" werden gebombardeerd - letterlijk, waarmee de preventieve contrarevolutie een feit was.
En daarna valt #15M in Spanje, dat uitmondt in Podemos.
Misschien zijn de jaren tien een kairosperiode, al is de soundtrack niet zo bijzonder (meer).

O schoon getijde dat is nu - Syriza heeft gewonnen

Grieks/Spaans/Italiaans feest

Dromen van nooitbeleefde jeugd

Eppur si muove?

Wating for the great leap forward, Billy Bragg


Himno de Riego, volkslied van de Spaanse Republiek, strijdlustig, gecomponeerd en geschreven in 1820


ΣΥΡΙΖΑ κι έληξες, het officiële lied van de partij die door de propagandamedia van de Internationale Gemeenschap dezer dagen radicaal-links wordt genoemd - goed, overeenkomstig de naam, dat wel. Muziek in de tijd van Manu Chao en andere crossoverartiesten.
Als verkiezingen de doorslag zouden geven zetten "ze" de resultaten opzij: Burma 1990, Algerije 1992, Egypte 2013, Palestina 2006, Griekenland 1967, Chili 1973, Haïti 1991 en 2004, Honduras 2009, Paraguay 2012 - noem maar op.
En toch beweegt het...

Een goelag in de Admiraliteitsarchipel

In andere landen verschijnen nog kranten die nieuws en verslagen brengen over wat de Vrije Wereld, ook wel bekend als Internationale Gemeenschap, niet graag naar buiten gebracht wil zien: het uitbesteden door het Australische regime van vluchtelingen naar de gekoloniseerde buurlanden met hun "gekleurde" bevolking. Ik heb er hier over geschreven hoe het eiland Manus in de Admiraliteitsarchipel ingericht wordt als afschuif- en opsluitplaats voor ongewensten in wit Australië. Papoea-Nieuw-Guinea krijgt wellicht geld voor het toelaten van deze goelag, zoals het ter plaatse wordt genoemd, maar het land wordt in ieder geval ook gechanteerd als voormalige Australische kolonie.

Democracy Now meldt dat er een hongerstakingsactie wordt georganiseerd. Van de "onderneming" die uit de liberale staatstrog vreet bij het beheer van het gevangenkamp niets hierover..

Het lijkt mij dat John Pilger nog te optimistisch is over het racisme van het racisme van de witte indringers.

Trendy in de Kinkerbuurt...

Hier wordt gewerkt - in de werkruimte binnen staat motorwagen 513; wordt die van een grote filmkast voorzien? Waarschijnlijk, het serienummer is nog niet verhoogd naar 913.
Los rechts op het terrein stukjes gesloopte bijwagen 817. Centrale Werkplaats van het Gemeente Vervoerbedrijf Amsterdam tot 1996. Daarna nog een aantal jaren opslagplaats voor museummaterieel.
Vijf jaar geleden stelde ik vast dat een deel van de niet meer gebruikte werkplaats gekraakt was. De sporen hiervan verdwenen ook weer ongemerkt. Of is er een soort historisch compromis gesloten terwille van artistieke projecten?
En dan loop ik door de Kinkerstraat, zie publiek af en aan lopen naar "De Hallen". Eten en drinken voor Geslaagde Jonge Mensen in Amsterdam. Vrees ik. Ik gebruik er een scone met jam en "clotted cream", geen Amsterdamse specialiteit.
Raar gevoel. Misschien went het. In godvergeten rustbeltplaats Akron, Ohio, heb ik spaghetti gegeten in een trein op het voormalige station. Misschien had er een tram als café ingericht kunnen worden in Amsterdam...

Geboren, dus schuldig voor het kapitaal

Men noemt het een mythe, als men het kan weerleggen, maar mythen en sprookjes zijn speciale teksten/verhalen die aan een context gebonden zijn. De "geboortegolf" is geen sprookje of mythe, het is een verhaal. Ik ken het uit eigen ondervinding, dat verhaal over "de geboortegolf" van na de Tweede Wereldoorlog. Ik lijk er deel van uit te maken met die enorme klassen van veertig leerlingen, en dan vier klassen tegelijk op de lagere school. Dat waren de tijden. Maar waarschijnlijk vertelt dit verhaal dan weer eerder - jaja, plus ça change... - over bezuinigen en korten op onderwijs, proppen proppen.

De "geboortepiek" in Nederland viel in 1946, men kan die duidelijk toeschrijven aan een uitstel"beleid" ten aanzien van huwelijk en gezinsvorming in verband met de bezetting (gedwongen tewerkstelling, onzekerheid enzovoort). Elders is de piek ook dan of iets later. De grote instorting in Nederland viel met de ongeveer gelijktijdig vallende zogeheten loonexplosie van 1963/64, toen de regering het laag houden van de lonen niet meer in de hand kon houden, en de introductie op grote schaal van "de pil". De bevolkingsgroei daarna kan men wel enigszins in verband brengen met immigratie, omdat inmiddels de beter betaalde zogeheten autochtonen niet meer zomaar het eenvoudige werk wilden doen. Tot ook hier een einde aan kwam of nog komt.

Wat cijfers: Duitsland, Nederland, Frankrijk.
"Babyboom" moet de eigenlijk niet bestaande geboortegolf in het huidige ideologische vertoog heten, nog ontmenselijkter dan de uitdrukking "geboortegolf". De ideologische functie is duidelijk: er moet "bezuinigd" worden, op (gezondheids)zorg, op pensioenen, op alles wat men kan afschuiven op de schuldigheid aan het geboren zijn.

Stadsguerrilla als filmscène

Hans Rigthart vermeldt dat Daniel Cohn-Bendit als hij oud-rodebrigadisten Valerio Morucci en Adriana Farranda interviewt hij van de eerste te horen krijgt over zijn keuze voor "de gewapende strijd":

In het begin waren we beïnvloed door de filmwereld, vooral de Amerikaanse. We beleefden alles als in een film. Voor ons was het fictie, filmwereld-fictie. Als we bij de slotscène waren aangekomen, waren de mensen niet echt dood. We konden dus opnieuw beginnen.

De onrealiteit van wat toch echt gebeurd is. Het klinkt zo onwaarschijnlijk dat het wel waar moet zijn. We wisten al van de soundtrack die "de revolutie in ons hoofd" begeleidde (veelzeggende titel van een boek over de Beatles), dat de onrealiteit (of hyperrealiteit) van de film ook meespeelde tot op een wel behoorlijk ernstig niveau, is nogal schokkend. Ik zie ook geen reden om het niet te geloven, ik heb van mijn eigen identificatie met deze filmwerkelijkheid hier getuigd.

Het collectief achter de tralies belanden heeft ook iets zeer filmisch...
Is het leven een spektakel?

Het beloofde land met de Elgin marbles

Paul Mason interviewt Alexis Tsipras - het is even buiten beeld verdwenen door de gebeurtenissen in Parijs en de brouhaha die erop volgde. Syriza, de reformisten die hoop lijken te geven, voor Griekenland en wellicht voor de rest van Europa. Als Syriza de grootste partij wordt bij de verkiezingen van 25 januari, als de partij vervolgens in staat wordt gesteld een regering te installeren die haar programma kan uitvoeren, zal dit zeker een activering "van onderop" met zich meebrengen. Iets dergelijks geldt voor Podemos in Spanje, dat ook al in de peilingen als grootste wordt genoemd - iets wat nog veel opmerkelijker is dan de Griekse situatie. Het links van de Tweede Republiek is dood, inclusief lijkt mij zo het anarchisme van toen. Het links van 15 mei 2011 is springlevend.
Maar accepteert Berlijn/Brussel/Washington eensgezind of verdeeld een politieke paradigmabreuk met het zogenaamde neoliberalisme?

Paul Mason stelt dat het voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog zou zijn dat een revolutionairgezinde partij verkiezingen wint in wat hij "democratisch Europa" noemt. Labour was niet revolutionair maar veranderingsgezind genoeg, destijds in Groot-Brittannië. De verworvenheden van die dagen worden juist nu, ook door Labour zelf, geheel afgebroken. Misschien verwijst hij naar het Volksfront in Frankrijk, of Spanje 1936?
Zien is geloven.
Ik koester weer even de reformistische illusie en plaats schaamteloos een "iconische" plaat: mooie jonge vrouw, de blik linksgericht, vaandel van Syriza op de schouder.
Ook als het een illusie is moet deze gekoesterd worden. De mogelijkheid van zicht op het beloofde land...

Seksuele infiltratie en panopticonisme

Het grofste middel dat de Staat kan inzetten is de pseudo-geliefde (subsidiair de geliefde die er toe gedreven wordt de ander te verlinken) - de totale inbreuk op het leven van de beloerde. Maar ook van de loerder v/m zelf. Of de Macht op het idee geholpen is door 1984 of hier door haar eigen logica toe komt zou onderwerp van studie kunnen zijn. Een studie over de infiltratie is er in ieder geval al wel.

Aanleiding is het vrijlaten van Eric McDavid die ongelukkigerwijze verliefd werd op een infiltrante die getraind was hoe om te gaan met de mogelijkheid dat het zo ver zou komen, "Anna" (foto), die juist heel radicaal deed bij Earth first! Justitie in de VS had bewijzen van haar amoureuze betrokkenheid met McDavid achterovergedrukt, nu ze alsnog tevoorschijn zijn gekomen is hij vrijgelaten op hun voorwaarden. Hier een uitgebreid verhaal over de affaire in meer dan een betekenis van een niet-betrokken bron. En Earth First! heeft het er inmiddels maar druk mee.

Moge mijn hart verstenen

Als er geen auteurschap vermeld wordt en houvast lijkt te ontbreken is het moeilijk achterhalen waar een blijkbaar klassiek nummer "verpopt" vandaan komt. Vanavond had ik deze dan te pakken.

Wiegenlied, Brahms op. 49 nr.4
Anne Sofie von Otter - mezzosopraan
Bengt Forsberg - piano
De tekst is ouder dan de muziek, hoewel men zich kan afvragen hoe dat dan zit. Zie ook het Cecilialied uit de bundel van Decoussemaker zoals opgedoken bij Smetana.

De 1966-uitvoering:

Lullaby of love, Poppies
Heerlijke choreografie. Die ook opduikt in deze mij tot nu niet bekende versie van


May my heart be cast into stone, de Australische Yvonne Barrett, mij ook tot nu onbekend. Een domper is dat zij naar ik verneem in 1985 vermoord is.


Het "origineel" van de Toys. Toch geloof ik niet dat er geen klassieke wijze ten grondslag ligt aan dit nummer met zijn ook nog eens plechtstatige tekst. Maar vooralsnog kom ik er niet achter wat het mag zijn...

Holland's got talent: So you think you can deport

- door Joke Kaviaar -
Tegenwoordig wordt overal een gameshow, spel, of wedstrijd van gemaakt. Een vakjury beoordeelt dan het gebodene. Meestal gaat dat over één of andere vorm van kunst of entertainment, zang, dans, performance, noem maar op. Draaiende stoelen, grappenmakende juryleden, applaudisserend publiek. Vertrouwde ingrediënten intussen. Kom, laten we dat ook eens doen met de praktijk van deportaties!

Zullen zo de organisatoren van het Rosa Parks café in Amsterdam geredeneerd hebben toen ze 'De Nooduitgang van Nederland' verzonnen? 'De Nooduitgang van Nederland' is een bijeenkomst in de Grote Zaal van De Nieuwe Liefde in Amsterdam op zondag 25 januari aanstaande, waarin de vraag wordt gesteld:

“Hoe effectief is dit terugkeerbeleid, als er nog zoveel vluchtelingen in de illegaliteit belanden? Hoe zou het verbeterd kunnen worden?” (…) “Vijf experts mogen hun idee voor verbetering van het terugkeerbeleid 'pitchen' tegenover een jury bestaande uit ambtenaren van de DT&V, te weten Karen Temmink, coördinerend en specialistisch adviseur op het hoofdkantoor in Den Haag en Peter de Koster, afdelingsmanager Voorbereiden Vertrek in Hoofddorp”.

'Ideeën voor verbetering van het terugkeerbeleid' + 'jury DT&V' = legitimatie deportatiepolitiek.

Ok, daar gaan we dan. Het zoveelste charme offensief van Teeven en zijn ambtenaren van de Dienst Terreur en Verrek. The Voice of Holland, maar dan anders. Waar komt dat toch steeds vandaan?
Gisteren een bericht in het AD over Teeven die een bezoek brengt aan de Pauluskerk in Rotterdam. In die Pauluskerk vangen ze een handjevol mensen zonder verblijfspapieren op. Volgens Teeven doen ze dat beter dan al die andere opvangplekken, “zoals de Vluchtgarage”. Opvangplek? Hij bedoelt dus die voor dakloze vluchtelingen gekraakte oude garage waar voorzieningen als stroom, gas en water schaars tot afwezig zijn en waarvan Teeven afgelopen week de ontruiming aankondigde? Die vluchtelingen in de Vluchtgarage moeten namelijk maar naar de nachtopvang van burgemeester van der Laan als ze nu nog steeds niet aan hun deportatie willen meewerken, want echt onderdak, dat is en blijft een kwestie van meewerken met de Dienst Terreur en Verrek. Fred Teeven, dat heet dus chantage, afpersing. Crimineel dat je bent. Terrorist! Dat de gemeente nachtopvang biedt is Teeven trouwens al teveel. Hij ziet de vluchtelingen het liefst op straat. Tegen een uitspraak van de Haagse rechtbank dat Nederland afgewezen vluchtelingen (ofwel 'illegalen') “bed, bad en brood” moet bieden is hij dan ook al in beroep.

Wat Teeven doet is azijn pissen aan de ene kant, en smeren met stroop aan de andere kant. Het aloude verdeel- en heersspelletje om zichzelf en zijn dienst als weldoeners te presenteren en de feiten te verdraaien. Zo stelt hij enerzijds: “Rond deze mensen (in De Vluchtgarage – jk) hangen activisten die in alle gevallen uitzetting proberen te voorkomen. Daar is een sfeer ontstaan waarin uitgeprocedeerden zelfs niet eens meer durven na te denken over een vrijwillig vertrek naar hun land van herkomst. Het zorgt voor een dwangmatige groepsdynamiek waar ik als liberaal een bloedhekel aan heb.''
En anderzijds, over de Pauluskerk, alwaar zijn DT&V de vloer platloopt: “Het valt me ook op dat de kerk, de gemeente en onze Dienst Terugkeer en Vertrek (DT&V) hier in een positieve sfeer samenwerken en vluchtelingen begeleiden en aanspreken op hun eigen verantwoordelijkheid."
Ja, daar houdt Fred de vluchtelingenjager Teeven van, heel vaak zeggen dat ONZE DT&V mensen helpt, begeleidt en aanspreekt op “hun eigen verantwoordelijkheid”. En er vooral de nadruk op leggen hoe verstandig het is van de kerk en de gemeente om aan het beleid mee te werken. En nee – subtekst - de DT&V intimideert en dreigt niet, de DT&V is er helemaal niet voor om mensen te deporteren, maar om hen “terug te laten keren”.

Propaganda, propaganda, propaganda!

Ja, daar gaan we dan weer. Op 2 december 2014 werd op TV de documentaire “Het is uw land” uitgezonden. Ook al zo'n poging tot charme offensief. Zo konden we veilig vanuit ons eigen huis meebeleven hoe het is om tegenover zo'n ambtenaar te zitten: “Als blijkt dat u niet mee wil werken aan uw terugkeer, gaan wij u wel uitzetten” (..) “Ik wou niet dreigen, ik wou alleen de consequenties van niet meewerken aan u meedelen”.
Het resultaat is een documentaire die ik met moeite helemaal heb kunnen uitkijken. Sterker nog, ik ken verschillende mensen die dat niet eens konden opbrengen. Ze werden er ziek van. Kun je nagaan hoe dat moet zijn als je in die stoel van die 'vreemdeling' moet zitten tegenover zo'n ambtenaar die zichzelf een veer in de reet steekt voor zijn/haar eigen eerlijkheid. Als ik in die stoel zou zitten zou ik opstaan en die stoel richting die rotkop van die ambtenaar gooien.
De documentaire is opgenomen in wat zo netjes heet de 'vrijheid beperkende locatie' Ter Apel, en de 'gezinslocatie' in Emmen. In deze twee centra, en nog zeven andere 'gezinslocaties' houdt de DT&V dagelijks deportatie-spreekuur. Datzelfde doen ze ook in de grensgevangenissen Kamp Zeist, Schiphol en Rotterdam, en dus in de Pauluskerk.
Aan het einde van de documentaire wordt een vrouw met kinderen naar Nigeria gedeporteerd. Ze kan niet anders dan meelopen. Doodsbang is ze. Ze smeekt herhaaldelijk om medelijden voor haar kinderen. Maar “Wij gaan u gewoon terugbrengen naar Nigeria”, zo zegt de ambtenaar. En wij, gedurende 60 minuten voyeurs van de ellende van anderen, horen er nooit meer wat van. Die ambtenaren trouwens ook niet. Het werk is gedaan. Volgende. De camera's en de 'hulp' verdwijnen met de vluchteling wanneer die 'vertrekt' naar een land waar het leven en de toekomst in het gunstigste geval onzeker zijn.

'Effectieve' en 'kindvriendelijke' bewaring

Sinds 1 september 2014 mag de DT&V zelf beslissen dat iemand in vreemdelingenbewaring wordt gesteld, om ‘bewaring effectiever te maken’. Wat nog ontbrak op dat moment, de mogelijkheid om dat ook met gezinnen te kunnen doen, werd op 1 oktober geregeld, een maand later. Toen werd de nieuwe (nu nog tijdelijke maar eind maart permanent geplande) gezinsgevangenis in Kamp Zeist, door het ministerie van Onveiligheid en Klassejustitie genoemd de 'kindvriendelijke' gesloten gezins voorziening, in gebruik genomen. Ziehier wederom een sterk staaltje staatspropaganda
met medewerking van de Dienst Terreur en Verrek. Ziehier de werkelijkheid.

Nog niet misselijk? Laten we dan even meelezen met een van de mensen die ook ideeën mag 'pitchen', Karel Smouter, die een tijdje met de DT&V heeft meegelopen. Hij ontmoette Peter de Koster van de DT&V overigens al eens eerder door het schrijven van de daaruit voorgekomen artikelenreeks , waarvan dit er één is.
Tijdens het lezen van de artikelenreeks bekruipt me steeds het gevoel dat Smouter wel begrip heeft voor de DT&V ambtenaren. Zij zijn de enigen die aan het woord komen in de reeks, geportretteerd als altijd even redelijk tegenover al die liegende en tegenwerkende 'vreemdelingen':


“DT&V-directeur Rhodia Maas vat het moeizame van het werk van haar medewerkers kernachtig samen. 'Er is ontzettend veel mogelijk voor de vreemdeling. We kunnen echt van alles voor hun betekenen. Maar of je wel of niet meewerkt, dat is toch echt de verantwoordelijkheid van de vreemdeling zelf. Er zijn er maar weinig die dat beseffen. En dat is best lastig voor ons, bijvoorbeeld als de media weer eens verontwaardigd over ons werk schrijven.'"

Stop Deportaties! Vrijheid van beweging voor iedereen!

Laatste nieuws, 16 januari 2015: om de DT&V het werk nóg makkelijker te maken, heeft Teeven aangekondigd de inreisverboden te verlengen voor “illegale vreemdelingen” die “niet meewerken aan vertrek”. Zo heeft de dienst een zoveelste stok gekregen om de hond mee te slaan. Een zoveelste intimidatie- en deportatieinstrument staat tot hun beschikking.

In het licht van al het bovenste moeten we deze variant op Holland's Got Talent zien. Volgens de aankondiging “met medewerking van We Are Here / Wij Zijn Hier”. Dan is natuurlijk alles goed! Niet vermeld wordt echter wie de vluchtelingen van Wij Zijn Hier vertegenwoordigt. Ik voorzie voor hen een ervaring als die welke ze al bij de gesprekken met de DT&V hebben mogen opdoen. Toen waren ze alleen. En ditmaal?
Laten we het zomaar gebeuren dat vluchtelingen aan moeten horen hoe 'experts' ideeën 'pitchen' die het deportatiebeleid moeten verbeteren? En hoe een 'jury' van DT&V befehl-ist-befehl-ambtenaren hier het laatste woord over krijgt? Het is alleen maar weer niks anders dan doen alsof je kunt meepraten. Alsof je daarmee iets kunt veranderen. De enige die hier baat bij heeft, is Fred de vluchtelingenjager Teeven die graag meer initiatieven als de Pauluskerk ziet, zodat meer mensen zogenaamd 'vrijwillig' vertrekken.

Is er al voorzien in een publieksjury?

Een verdwenen knaagdier

Geen aai- of knuffelbaar beest, sterker nog, je zou denken dat het een huismuis is - Bramble Cay melomys - een muizesoort die op een enkel koraalrif in de Torres Straat woont. Of woonde. Ik kan uit het verhaal niet opmaken of de verdwijning aan mensen te wijten is. Het is een nogal onstabiele biotoop waar zo'n enkele soort hoe dan ook kwetsbaar is.

Waarmee niet ontkend kan worden dat de witte kolonisatoren tien procent van de zoogdiersoorten van Australië hebben uitgeroeid. En de kip-ei-kwestie is: als zij meer consideratie zouden hebben gehad met de "exotische" dieren van dit werelddeel zouden die indringers zich dan ook anders gedragen hebben tegenover de menselijke bewoners? Of andersom? Zouden die kolonisatoren zich anders gedragen hebben als zij niet zelf als misdadigers gedeporteerd waren, wat meestal neerkomt op landloperij wegens armoede of werkloosheid?
Dit blijft een onontwarbare knoop.

Wij zijn niet Charlie. Wij zijn verzet!

- door Joke Kaviaar -
De ene terreur is de andere niet. Dat blijkt uit het feit dat de ene terreur tot zorgvuldig georkestreerde massahysterie en massademonstraties leidt en dat de andere terreur decennialang achtereen kan worden uitgeoefend zonder dat daar ook maar een haan naar kraait.

Ik heb het over de terreur van staten, de meest wijdverbreide en vooral ook legale terreur, diens imperialistische oorlogen en inmenging in conflictgebieden ten behoeve van economische belangen, niet ten behoeve van mensenrechten zoals nogal eens wordt voorgewend. De terreur van staten, ook herkenbaar in het moordende EU grensbeleid dat de voor die oorlogen vluchtende mensen op de Middellandse Zee en elders in Europa de dood in jaagt. Ja, er is ook, hetgeen ons uitentreure wordt ingewreven, de illegale terreur, voorgewend als de enige en eenzijdige terreur, zonder enig individueel onderscheid genoemd: “Dé Moslim terreur”. Terroristen zijn het. Hoe wagen ze het de oorlog naar Parijs te brengen!

Ja, Parijs! En dán is die terreur een probleem en moet eenieder daartegen gemobiliseerd worden en dienen alle Moslims overal zich te distantiëren omdat ze anders bijvoorbaat medeplichtig zijn. Ach, zolang die terreur andere moslims massaal afslacht in Syrie, vrouwen verkracht in Somalië, of homoseksuelen aan een hijskraan hangt in Iran, besteden we er niet te veel aandacht aan. Hooguit wanneer het in ons straatje te pas komt. En we deporteren mensen die voor zulke terreur gevlucht zijn rustig terug naar landen als Afghanistan. Terreur is ook alleen maar een probleem als het 'Het Vrije Westen' treft en als de 'terroristen' niet enige natie vertegenwoordigen. Zo zijn ook Palestijnen terroristen en Israëlische soldaten eerzame verdedigers van 'hun land'.

Laat ik over één ding duidelijk zijn, zodat dit uit de weg is. Ik wil geen enkele terreur rechtvaardigen. Terreur wordt altijd uitgeoefend door lieden die macht nastreven. Het treft doorgaans individuen die niet persoonlijk betrokken zijn bij datgene dat door die terreur wordt bestreden, namelijk andere terreur. Maar opnieuw zien wij hier alleen de slachtoffers van, in dit geval, 'Parijs'. We zien niet de talloze slachtoffers uit de naam van collateral damage, horend bij menig oorlog gevoerd met de meest moderne en geavanceerde middelen. En in al die oorlogen worden ook schrijvers, journalisten, cartoonisten en publicisten getroffen, maar die zijn niet zo belangrijk als 'Charlie'. Ze waren immers geen burgers in Parijs of elders in Europa.
De enkele oorlogshandelingen op Europees grondgebied, zoals nu die in Parijs, waar we als gevolg van wereldwijd kolonialisme, uitbuiting en imperialisme, wapenhandel en het steunen van dictaturen, wat van merken, beheerst inmiddels al weer een week lang het nieuws. Eurocentrisch als altijd, niet gestoord door enig besef betreffende de andere kant van die oorlog, volgt vrijwel heel 'het volk' klakkeloos wat regeringsleiders zeggen en de media publiceren. Wie zich niet schaart achter de slogan 'Ik ben Charlie' kan de volle laag krijgen. Ik zie het in mijn directe omgeving. Gij zult Charlie steunen!
Het is een soort religieuze mantra geworden, komend uit de kelen van de vele geloofsbelijders met hun onvoorwaardelijke steun aan de hypocriete oproepen tot zogenaamde eenheid tegen 'de terreur', gedaan door de grootste terroristen aller tijden. Eenheid? Wat voor eenheid? De gedwongen en geforceerde eenheid. De verplichte steun die verbonden is aan de eenzijdige afkeuring van alleen die terreur die we terreur mógen noemen.

Sinds de oorlogshandelingen in Parijs heb ik me afgevraagd waarvoor nu eigenlijk steun werd verwacht. Waar gaat het over? Wel. Niet over oorlog en imperialisme. Nee, het gaat over de vrijheid van meningsuiting natuurlijk! Ja, maar... Voor wie dan eigenlijk? En door wie?

Vrijheid van meningsuiting is allerminst absoluut en gegarandeerd in de democratische staten die ver van ons bed oorlog voeren, de democratische staten met hun politieterreur en hun legers, met hun racistische politiek en hun jacht op vluchtelingen, slachtoffers van oorlog en armoede. Ja, gegarandeerd is de 'vrijheid van meningsuiting' voor al wie haat zaait tegen bevolkingsgroepen die in de minderheid zijn. Maar waag het niet de staat te bekritiseren! Ofwel: naar onder trappen wordt aangemoedigd en naar boven trappen wordt afgestraft. Racisme is immers in het belang van de staat en de kapitalisten die graag zien dat mensen aan de onderkant van de samenleving 'de immigranten' of 'de vreemdelingen' de schuld geven van de wereldwijde crisis. Het liefst laten de staten met hun wetten de racisten ongemoeid. Slechts onder grote druk wil men wel eens symbolisch tot vervolging over gaan zodat objectiviteit en onafhankelijke rechtspraak kan worden voorgewend. Dat het racisme de tweedeling onder de bevolking voedt, wordt pas als probleem gezien wanneer de slachtoffers van dat racisme in opstand komen omdat er weer eens iemand door een smeris is doodgeschoten, er mensen in cellen zijn mishandeld, er bij een razzia's massa's mensen zijn gecontroleerd en opgepakt.

De vergoeilijking en ontkenning van al dit racisme, dat is waar de samenleving mee bezig is. Dat heet dan 'humor'. Of het heet 'politiek'. Dat is waarom ik nadrukkelijk niet heb gezegd “Ik ben Charlie”, ook al betogen velen om mij heen dat “Charlie” ook cartoons over dierenrechten publiceerde, of tegen het gezag en dús steun 'verdient'.. Het is tekenend, maar al lang niet meer nieuw of verbazingwekkend, dat datgene dat tegenwoordig doorgaat voor 'links' zonder slag of stoot accepteert dat óók racisme de katernen van het geliefde tijdschrift 'siert', want tenslotte: ze bespotten toch iedereen? Ja... dat maakt alles goed.

Maar ik kan niet akkoord gaan met het afbeelden van een zwarte vrouw als aap. Ik kan niet akkoord gaan met het stelselmatig haat zaaien tegen alle moslims onder het mom van kritiek op religie die zogenaamd grappig is. Nee, het is helemaal niet gericht op één bevolkingsgroep, hoor. Welnee! Racisme? Hoe kom je daarbij?
Het lijkt er sterk op dat het de bedoeling is dat we er allemaal in trappen en bereid zijn de smoezen van witte superioriteit voor zoete koek aan te nemen. Als zij zeggen dat het geen racisme is, dan is dat toch zo? Nee, het is heus niet zo bedoeld.
Ik zou bijna aan mezelf gaan twijfelen. Maar als je even doordenkt, is het helemaal niet zo moeilijk om te zien. Het speelt extreem rechts in de kaart, want het wijst een minderheidsgroep aan en portretteert deze als achterlijk, gevaarlijk, crimineel, terrorist, op zijn minst als veroorzaker van problemen.
Het vráágt ook om reactie, al had die reactie wat mij betreft geen oorlogshandeling mogen zijn. Spot bestrijd je met spot. Woorden met woorden. Tegelijk kan men deze oorlogshandeling zien als een oorlogshandeling in reactie op andere oorlogshandelingen, waarbij een veelvoud aan slachtoffers vielen. In elk geval allemaal oorlogshandelingen waarbij bij voorbaat de keuze werd gemaakt niet andere soldaten te treffen maar (vooral) burgers, en ik koppel dat even los van wie die burgers waren want eigenlijk doet dat er niet zo veel toe. De ene burger verdient het niet meer dan de andere burger om betreurd te worden. En ja, ook vertegenwoordigers van de gewapende staat die zelf elke dag de wapens opnemen en niet verschoond zijn van het racisme en de terreur van die staat, werden getroffen in Parijs. Daar kan ik niet om huilen. We zien teveel doden door politiegeweld. We zien teveel doden door op afstand bestuurde 'precisiebombardementen'.

Vrijheid van meningsuiting. Het recht daarop zou juist mensen aan de onderkant van de samenleving moeten beschermen, maar beschermt feitelijk juist diegenen die de macht vertegenwoordigen, steunen, consolideren. Het beschermt juist hen die door racisme en haat zaaien tegen bevolkingsgroepen ervoor zorgen dat we niet zien wie er wel verantwoordelijk zijn voor economische crisis en oorlog. Het beschermt juist hen die geen rechtsbescherming nodig hebben, en die maken er dankbaar gebruik van. En zij, de politieke leiders, de door de gezagsgetrouwe media aangewezen opiniemakers met een carte blanche, zij weten zich boven elke vorm van kritiek te plaatsen onder het mom van die vrijheid van meningsuiting. Ik durf wel te beweren dat die vrijheid van meningsuiting helemaal niet bestaat. Vrijheid van onderdrukking, dát bestaat. Het onderdrukken van kritiek op de staat, van de meningen die de staat onwelgevallig zijn, hetzij door ze dood te zwijgen, hetzij door ze te vervolgen, dát bestaat. En vrijheid voor de haat en het racisme, dat bestaat ook. Maar haat en racisme zijn geen mening.

Wie verwacht hier nu een pleidooi te lezen te krijgen voor het strafbaarstellen en vervolgen van uitingen, van de als aap afgebeelde zwarte vrouw in Charlie tot het 'minder Marokkanen' van Wilders,die moet ik echter teleurstellen. Het zou ons maar laten geloven dat we het bestrijden van door staat en kapitaal georganiseerd geweld aan diezelfde staat kunnen toevertrouwen. Dat nooit!
Nee, laten we het niet aan de staat en haar stelsel van strafwetten overlaten het racisme dat die staat zelf vertegenwoordigt en in haar wetten heeft ingebed, te bestrijden. De staat berokkent met haar strafrecht alleen maar schade. Denk liever zelf. Doe liever zelf. De staat zal net zo min het racisme bestrijden als de door de staat gevoerde oorlogen beëindigen. Nee, laten we niet wachten tot de oorlogen die door de staat in onze naam worden gevoerd vanzelf stoppen. Wapens worden verhandeld, bombardementen uitgevoerd, vluchtelingen teruggestuurd. Van ons allen wordt verwacht dat we dat allemaal maar laten gebeuren. Van ons wordt verwacht dat we eensgezind achter de Hollandes en de Ruttes met hun voorstelling van 'vrijheid' aanlopen en het racisme waarvan de samenleving en de politiek doordrenkt is vergeten.
Oorlog, uitbuiting en racisme bestrijden, dat moeten we samen doen. Internationale solidariteit. Zij aan zij met een ieder die getroffen wordt door dat racisme en door die crisis en die oorlog. Zij aan zij tegen de zaaiers van haat en verdeeldheid, degenen die bepalen dat we tegenover elkaar moeten staan. We moeten in verzet komen. Dat is het enige antwoord. Verzet. Niet voor een niet bestaand recht als vrijheid van meningsuiting. Maar wel: in verzet komen tegen de oorlogen die uit naam van ons allemaal worden gevoerd. In verzet komen tegen politiegeweld in de straten. In verzet komen tegen het op straat zetten, opsluiten en deporteren van vluchtelingen. In verzet komen wanneer nazi's de straat op gaan, zoals Pro Patria weer van plan is in Den Haag op 28 februari.

Wij zijn niet Charlie. Wij zijn verzet!

Even wachten, dan zijn er geen Chagossianen meer

RT zegt waar het eigenlijk op staat: lang genoeg wachten met de terugkeer van de Chagossianen tot ze uitgestorven zijn...

Misschien is het overdreven, maar het zou kunnen gelden voor wie al volwassen was bij de deportatie, vooral omdat het verdriet ("sagren") gezondheidsondermijnend werkt.

Salsa? Leuk!

Moet ik hier een extra Dubbele Boterham van maken? Misschien wel...
Licht geïrriteerd dat ik nog geen bericht heb gehad van Anno12, de beoogd-nieuwe coöperatieve zorgverzekeringsmaatschappij, loop ik door mijn emailbox. Achteloos heb ik al dan niet (niet, vermoed ik) kennisgenomen van de terugstorting van mijn certificaat in december 2013. Onduidelijke zoekfuncties van de internetbank doen de ergernis verder oplopen. Ik bel naar Anno12 en krijg te horen dat men het bankrekeningnummer niet meer heeft.
Tenslotte vind ik de terugstorting, terwijl ik steeds meende lid van vrijwel het eerste uur te zijn geweest.
Bij de terugstorting staat als adres van Anno12 Marinus Naefflaan te Lochem vermeld.
Marinus Naeff, die naam ken ik! Als er zomaar een straat naar hem genoemd is betekent dat...
Maar neen, het zal een voorzaat zijn. Dan zie ik bij de zoekresultaten een foto die de herkenning oproept, ook al zijn er bijna veertig jaar voorbijgegaan.
Er bij hoort het bericht dat hij ruim twee jaar geleden is overleden. Hij was lid van deze band, Sabroso, hij speelde saxofoon, zo te zien:



Marinus kende ik van het Studenten Steunkomitee Nieuwmarkt en de opvolger, de Portugal Informatiegroep Amsterdam. Marinus vond alles leuk, en hij zei dit altijd op een manier die uitsloot dat het niet leuk kon zijn.
Wij leefden in die dagen nog enigszins in de verwachting van de kladderadatsj in Zuid-Europa: Italië, Spanje, Portugal bovenal. Nijmeegse meisjes van de zuster/broederorganisatie vonden Marinus' "leuk" zo leuk dat ze mij vroegen: "zeg nog eens leuk, dat vinden wij zo leuk". (Als je het woord vaak optikt wordt het steeds vreemder). Ik moest er op wijzen dat het Marinus' specialiteit was, niet de mijne.

One by one crept silently to rest.
Ik hoop dat het in het grote salsaorkest hiernamaals leuk is.

Duizenden doden van Baga - een gemengd bericht

Ontwikkelingen in Nigeria beginnen nogal te lijken op de genocide van 1966 en daarna - en dit alles speelt zich (alweer) af in de luwte van het nieuws in de metropolen. Ik waarschuw maar vast voor de beelden die de hoofdmoot van dit bericht uitmaken.

De slachtoffers van nu zijn hoofdzakelijk moslims van plaatselijke herkomst. De overval op het stadje Baga bij het Tsjaadmeer was gericht tegen de kazerne van een gezamenlijke strijdmacht van Nigeria, Niger en Tsjaad, tegen "moslimterroristen". De bevolking was het doelwit van de obscure en obscurantistische club Boko Haram, waarvan Chinua Achebe vermoedde dat die in hoge mate geïnfiltreerd is in het Nigeriaanse leger zelf.

Duizenden doden die buiten beeld bleven ten opzichte van de twaalf (zeventien) in Parijs.
Twee jaar eerder was Baga al toneel van oorlog tussen het officiële leger en Boko Haram.

Gowon lijkenzaak.

"Ik was een moordenaar!"

Naast de Hofmansaffaire kenden de jaren vijftig ook een Hofmanaffaire - Willem Hofman, directeur van de Gemeentetram Amsterdam, later het Gemeentevervoerbedrijf (GVB). Hij heeft deze directeursfunctie vervuld van 1933 tot eind 1954 - opvallende jaren. Over zijn optreden tijdens de bezetting valt niet zoveel slechts te melden (het verhaal waarnaar de link verwijst irriteert mij in zoverre dat er denigrerend en koudeoorlogachtig geschreven wordt over bepaalde personeelsleden).

Hofman werd aangesteld in het holst van de Grote Depressie en had tot taak het verliesgevende GVB winstgevend te maken, een merkwaardige opdracht voor een nutsbedrijf, toen zowel als nu. Met loonsverlaging en zwaardere werkuren werd Het Doel bereikt. Eerder waren er al vijf tramlijnen opgeheven. Onder zijn bestuur werden de bijwagens 901-930 (446-475) verbouwd tot motorwagen, evenals wat de al behoorlijk op jaren zijnde 701-715 zouden zijn gebleven (476-490). Zo kon er met meer motorwagens gereden worden maar dan zonder bijwagen, was het plan. De winstgevendheid lukte nog ook, tot 1951 (de bezettingsjaren slaan we over).

Maar het knibbelen en bezuinigen eiste zijn tol. Er was moeilijk aan personeel te komen - midden jaren vijftig was het loon lager dan midden jaren dertig! - er werden zware werkuren gevraagd zonder verlof en het onderhoud aan het grotendeels verouderend materieel werd nogal eens nagelaten. Het trambedrijf raakte in opspraak door veelvuldige botsingen - de 477 schoot op het emplacement bij het Centraal Station door zijn remmen en doodde een postbode, die net een brievenbus zoals die toen aan de stationslijntrams hing, aan het legen was. "Ik was een moordenaar" werd er op de truck geschilderd bij de sloop in 1957.

De directeur was een "affaire" geworden en moest vertrekken. Het zou een staking na zijn vertrek niet tegenhouden. (Wordt vervolgd)

Illustratie: een 476-er op lijn 10 bij het Javaplein.

Glosse over mens en menigte

Een kameraad stuurt mij een tekst die hij binnenkort hoopt uit te geven. Het bijzondere er aan is onder andere dat hij geen bronnen noemt voor de opvattingen die hij ontvouwt, al was het maar om de tekst leesbaar te maken. En, wat mij zeker zo belangrijk lijkt: men beroept zich bij een betoog op wat men herkent bij de eventueel te citeren auteur. Opvattingen die tegen de eigen intuïtie ingaan worden dan ook als zodanig gepresenteerd.

Een van de punten ter overdenking die de kameraad geeft is het onderscheid tussen menigte en wat hij noemt individu. Ik heb steeds minder op met het laatste woord, wat mij betreft hoort het bij hun, de praatjesmakers over de steeds verdergaande individualisering. Het personalisme gebruikt het woord persoon, misschien is dit woord ook te geladen - "enkeling" is waarschijnlijk een puristisch equivalent van "individu". Zou het enkele "mens" niet kunnen volstaan?
De onwaarschijnlijke verzameling in de pseudo-menigte hier afgebeeld, dat zijn individuen wat mij betreft. Terwijl ze waarschijnlijk juist het grootste gezamenlijke belang vertegenwoordigen dat echte mensen of enkelingen te boven gaat.

Die mooie herfstzaterdag in 2011 stond er een menigte op het Amsterdamse Beursplein. Een menigte die uit mensen bestond. Enkelen van hen kende ik, verreweg de meesten niet. Wat hen tot een "ons" maakte was de ontlading, de verwachting "nu begint het".

Het is geen groep geworden, in de dieptepsychologische betekenis die Erich Neumann er aan geeft. De gezamenlijk gevormde geschiedenis ontbrak. Misschien komt het nog in Nederland, een menigte van mensen die nou juist iets anders nastreven dan de weerzinwekkende "wereldleiders" die popelen naar verdere vrijheidsbeperkingen en liefst een frisse vrolijke oorlog.

Er gaat weer een dag door het afvoerputje

Op de tribune bij de wereldkampioenschappen darts werd Tony Hatch waargenomen. Commentators melden dat hij de kenwijsjes van bepaalde soaps heeft geschreven. De man achter Downtown, de arrangeur van de Searchers, Petula Clark, Jackie Trent (lang zijn echtgenote), bekend van soaps? Kom op zeg!
Een "andere" keuze.

Sounds of the '70s, Tony Hatch & the Satin Brass


Âme câline - Tony Hatch Orchestra - altijd goed om te horen, ik kende deze uitvoering niet. Het nummer is van Michel Polnareff, voor de zekerheid nog even vermeld.


Five o'clock world - wist niet dat dit ook een Tony Hatch-nummer was. Meisjes in tuinbroeken - prijshoudend actueel.


Heart, Lynn Randell. Eigenlijk een b-kantje van Petula Clark.

Dubbele boterham met kaas - 15

De wurgpaal
Op 2 maart 1974 werd Georg Michael Welzel in Tarragona door middel van de wurgpaal om het leven gebracht. Het regime van Franco was nogal dodelijk gewond door de geslaagde actie van de Baskische onafhankelijkheidsbeweging ETA die zijn beoogde opvolger Carrero Blanco op 20 december 1973 de lucht in deed vliegen. De bijdrage van de ETA aan het einde van het fascistisch regime wordt in het gangbare vertoog allang weer fijntjes vergeten, "ze zijn altijd terroristen geweest" - alsof fascisten uit de goedheid hunner harten stoppen de fascistische dienst uit te maken. Het regime moest zich van zijn meest ongenadige kant laten zien en dat deed het.
Welzel was vluchteling uit de DDR, die in 1972 door de Westduitse regering was "vrijgekocht". In december 1972 schoot hij met een gestolen geweer een lid van de Guardia Civil dood, zonder bekend motief. Eerder had hij naar de aanklacht luidde een ander lid van de Guardia zwaar gewond door hem met een ander gestolen wapen te beschieten.

Welzel, zich noemende Heinz Chez, was onderwerp van het toneelstuk La torna van Els Joglars, in 1977, dat zoals het postfranquistisch Spanje betaamt verboden werd waarbij de regisseur voor de krijgsraad werd gedaagd. Altijd even goed te weten in dagen waarin de Vrijheid van Meningsuiting wordt aangeprezen als grote verworvenheid van iets wat de Westerse Beschaving wordt genoemd.


Welzel is ook onderwerp in de film La muerte de nadie. Welzel was ook onderwerp van een interventie van Tjebbe van Tijen op een manifestatie in de Brakke Grond (Amsterdam) naar aanleiding van de wurging, tien minuten na Georg Welzel, van Salvador Puig Antich. Salvador was lid van de Movimiento Ibérico de Liberación, de Iberische Bevrijdingsbeweging (ik heb er in 1975 ook graffiti van gezien in Portugal), een naar verluidt anarchistische strijdorganisatie. Hij was in ieder geval niet betrokken bij de vooral in onderlinge ruzies uitblinkende exilorganisaties die de oude glorie uit de burgeroorlogtijden moesten ophouden. Destijds werd gezegd dat de MIL meer met Anton Pannekoek had dan met Michael Bakoenin (waar ik goed mee kan instemmen, maar dat heeft u niet gelezen, wel?) maar goed, Salvador was anarchist en hij werd er van beschuldigd een politieman te hebben doodgeschoten in een schietpartij die volgde op een verraderlijke overval op een vergadering van de MIL. Ook voor hem geen genade. Hij is wel het bekendere slachtoffer van de franquistische wurgjustitie. Dat vond Tjebbe ook toen in 1974 al onjuist, reden om met zijn voordracht Anton Constandse te onderbreken die als hoofdspreker was uitgenodigd door de afdeling Amsterdam van de Federatie van Vrije Socialisten.

De afdeling had een instructiemiddag gekregen van het Werktheater voor mogelijke straatguerrillaopvoering in verband met de wurging. Daar is het niet van gekomen. Een breed ondersteunde demonstratie die nog even fijn werd aangevallen door meppende politieagenten (toen nog niet breed bekend als mobiele eenheid), namens het door medeorganiserende CPN en PvdA gedomineerde stadsbestuur. Zo ging het, zo gaat het. Ik wil niet afdoen aan de strijd van Salvador of aan de schande van zijn executie, maar die ander, een “gewone” boef, moest toch ook uit de vergetelheid gehaald worden.

Een spek stroop! Een!

Toen ik Een Schans van gedenken schreef kon ik niet bevroeden dat langdurige griep aan mijn kant en het overlijden vervolgens van mijn moeder anderzijds aan het wandelen langs deze lieux de mémoire een einde zou maken. Deel 1, een vervolg is er niet gekomen. Als het komt heeft het een andere aanleiding.

De afgelopen dagen heb ik een paar grote lussen in Amsterdam gelopen om er op allerlei plaatsen te stuiten die betekenis gehad hebben in mijn leven - een kleine of een grote - en die er niet meer blijken te zijn. Niet alleen velden zijn van weleer...

Ontluisterender dan de manier waarop het Amsterdamse hoofdpostkantoor verkwanseld is is moeilijk denkbaar. Het kantoor zoals tot het einde van de koersklapborden vermeld bij lijn 2 is een verzameling winkels, iets wat men nu zo nodig plaza wil noemen, voorbijgaand aan het oorspronkelijk Castiliaans. Het nabije afleggertje is inmiddels een of ander recruteringsbureau, als ik het wel heb, en niet te vergeten een sporthal van de soort waar men flink voor dient te betalen. De transparantie van het gebouw draagt er zorg voor dat men er ook 's avonds mensen stilstaand ziet roeien, fietsen of lopen. Het eigenlijke postkantoor is nu een stukje kelder in dit gebouw. Overigens is het latere hoofdpostkantoor aan de Oosterdokskade, waar ik zelf gewerkt heb zoals bijna iedere student in die dagen, gesloopt en niet vervangen. Postkantoren, heet het in de politiek van Nederland, "zijn niet meer van deze tijd".

Het is een omweg, maar ik kan het niet laten de Nieuwe Nieuwstraat in te slaan. Diagonaal tegenover de club waar wij deejayden was een Chinees restaurant, een authentiek, waar we wel eens in de pauze neerstreken. De buitenissig aandoende gerechten werden in het Nederlands op de kaart genoemd en dan onbeholpen gespeld. "Varken bloed" staat mij als opvallendste vermelding bij. Het was nog eerder weg dan Vaaghuyzen waar dit in alle opzichten al historisch konterfeitsel gemaakt is. Ik wil zien of er nu iets in de plaats van de club is gekomen. Het er boven gevestigde jeugdhotel heeft er nu een receptie. Het heet La Belle en daarom zit er ook een mooi meisje achter de balie op de plaats waar ooit de bar was. De ruimte doet verder desolaat aan. Het is een "leerplaats" staat er aan de gevel hetgeen waarschijnlijk betekent dat het receptiemeisje daar gratis en voor niks zit. Enfin, wij kregen als deejays ook niet betaald...

De boog terug over Martelaarsgracht en Hekelveld hoort bij mijn jongste wereld, het was toen eigenlijk heel ver en ik verstond Matlasgracht voor de naam, wat knap exotisch klonk (de eigenlijke naam is trouwens nauwelijks minder exotisch). De trotse Burcht van de Arbeiderspers is al zo lang weg... Ook de goedkoopste automatiek van Amsterdam, Quick geheten als ik het mij goed herinner, en de opvolgers ervan zijn allang verdwenen. Men zal het nu moeten doen met de zo gangbare FEBO, die nou juist niet goedkoop is. Of niet meer is. Ik heb er zeer zelden iets te zoeken.


Wat een opvallend gemis is, is de Volksgaarkeuken, officieel in zijn laatste jaren De Keuken van 1870 geheten. Er is veel om te doen geweest de zaak open te houden en door mij onopgemerkt is hij toch gesloten (eind 2012) en vervangen door iets wat de "Goudvisclub" heet. Dode zeedieren voor een ander publiek. Het was een eetgelegenheid die een alternatief bood voor de mensa, zij was wat langer open en er was keuze, uit goedkope "Nederlandse" gerechten (dat noemt men dan Hollands om een of andere reden). Een pannekoek met spek en stroop leverde de kreet van de serveerster naar de balie op: "Eén spek stroop! Eén!" Er kwam in mijn studentenjaren een publiek zoals het dezer dagen niet meer samen gezien zal worden: mannelijke vrijgezellen van alle leeftijden, studenten, kunstenaars, een enkele toerist. Een Nutsvoorziening die deze depressie niet overleefd heeft.
Goedkope eetgelegenheden zijn schaars geworden en overal wordt er op gespeculeerd dat men toerist is, hetgeen betekent dat je in het onontkoombare Engels wordt toegeroepen op borden en soms zelfs in het echt. Van niet eens zo oude dingen en binnensteden die voorbijgegaan zijn.

Wolinski vermoord

En met hem elf anderen.

Landschappen zijn altijd van weleer

De plaatsen waar je geweest bent en die je in je hart of hoofd meedraagt en waar je waarschijnlijk niet meer zult komen, of die anders zijn als je er terugkomt en dat mag eigenlijk niet of je kunt het beter niet zien. Kom ik ooit nog wel eens in het bos in Wales waar Gladstone maniakaal bomen hakte? Op São Miguel, meer bepaald Ponta Delgada, bij onze huisbakker Pão Quente (dankzij het net verneem ik dat hij nog bestaat), of de boekhandel waar ik Henri Roorda heb ontmoet, en meer? Sardinië, waar ik de nuraghi slechts in de verte in het voorbijgaan heb gezien? Misschien zelfs wel niet meer op Árainn.
Allerlei plaatsen die indruk hebben gemaakt en nagelaten, waarover ik soms geschreven heb, misschien hier, misschien niet hier. Plaatsen die ik in gedachten kan oproepen maar waarvan het betwijfelbaar is of ik er nog fysiek terug zal komen.

Daar zijn nogal praktische redenen voor: tijd en geld - wat beslist niet hetzelfde is. Met het verstrijken van de tijd wordt de kans op het fysieke terugzien kleiner. En tenslotte zijn er ook plaatsen die je beter niet terug kunt zien, omdat ze inmiddels verwoest zijn. Of je ziet ze wel terug en moet er in berusten dat de rust voorbij is: Ooijpolder, Waterland.
"I'll be content with the pictures in my mind" om mijn persoonlijke nr.1 te citeren.

Aandachtig rondlopen, eventueel -fietsen, is mystiek in het dagelijks leven, hetgeen ook geldt voor het terugroepen in de geest (of dit met vertekening gepaard gaat of niet doet er eigenlijk niet toe).

Losse aantekeningen bij: Mettertijd - dertig miniaturen door Ton Lemaire. Amsterdam: Ambo/Anthos, 2014.

Geweldloosheid, feminisme, dierenbevrijding

Decennia geleden alweer moest ik het meemaken dat een vrouwelijke kameraad haar schouders optrok over mijn idee dat er verband is tussen feminisme en dierenbevrijding. Exploitatie van zogenaamde landbouwhuisdieren komt vrijwel uitsluitend neer op exploitatie van vrouwelijke dieren. (Het is natuurlijk erger: de mannelijke worden in het algemeen [zeer] vroegtijdig gedood).

Gary Francione heeft natuurlijk ook weer het verkeerde geslacht, maar zijn betoog komt in een tijd en onder omstandigheden die mogelijk meer ruimte bieden voor de visie: geweldloosheid, pacifisme, bestrijding van racisme en veganisme veeleer dan vegetarisme hangen samen. Hier een pamflet dat oproept tot veganisme.
De site van Gary Francione.

Via Chris Hedges.
Waarbij ik kan zoniet moet aantekenen dat christen-anarchisten van zeg een eeuw geleden de stap naar het veganisme in het algemeen niet gezet hebben. Vegetarisme ging toen al knap ver.

Gijzelen door de staat: een Nederlands-liberale specialiteit

Toen ik met strafrecht als onderwerp van studie te maken had was een boete een alternatief voor hechtenis of omgekeerd. Ik heb een opmerkelijke ontwikkeling gemist sindsdien. De Overheid deelt boetes uit die niet in plaats van hechtenis zijn, en waar geen rechterlijke uitspraak aan te pas komt. De boetes worden geïnd door iets wat Centraal Justitieel Incassobureau heet. Bij ingebrekeblijven verhoogt deze instelling het bedrag eigenmachtig met honderden procenten als het even meezit voor de staat. Een melkkoe die misschien wel daarom in Leeuwarden gehuisvest is.

Als een dergelijk snel oplopend bedrag niet betaald wordt - bijvoorbeeld om de eenvoudige reden dat men dit niet kan - wordt men opgehaald door de smeris die de schuldenaar opsluit. Niet "in plaats van" maar om betaling af te dwingen, gijzeling dus. Als het onkomische duo dat het vroegere departement van justitie beheert in Nederland zijn zin krijgt moet voor het verblijf achter de tralies ook betaald worden, voor niets gaat de zon op en de staat heeft zo zijn eigen hotels. Als ook dit niet betaald kan worden zal men ook wel weer eigenmachtig enorme rentes in rekening gaan brengen. Daar ben je Volkspartij voor Vrijheid en Democratie voor, geholpen door een Partij van de Arbeid.

En dan heb ik het maar niet over de krankzinnige situatie dat duizenden onschuldigen door betalingsproblemen zonder pardon door de politie worden opgepakt en vastgezet. Op momenten dat ik me er heel boos over maak, noem ik het Russische praktijken.

Poetin zou zijn vingers erbij aflikken.

Een merkwaardig vals bewustzijn: dit is geen Russische praktijk. Dit is een Nederlandse praktijk. Laat alle hoop of illusie varen.
Maar u dient het bovenstaande citaat in zijn context te zien, het verhaal van iemand die opgehaald is en opgesloten. De opsluitindustrie op dit gebied is nu geconcentreerd in de koepelgevangenis te Arnhem die eind dit jaar gaat sluiten (het ding blijft open voor dit soort gijzelaars).
Cel34, een boek online in feite.

De dag tussen zondag en maandag

Het nieuwe jaar op de BBC begon in de vorm van Hootenanny al met een kleine staalkaart van de rozehuidige nieuwe lichting zwarte-muziekzangeressen uit Groot-Brittannië, waarbij ik moet zeggen dat Joss Stone in de plaats van Judy Clay in duet met William Bell in Private number mijn hart stal.


Britse zangeressen die in het heilige der heiligen werden toegelaten van de "zwarte" muziek hebben al oude papieren inmiddels. Drie jaren-zestig voorgangsters:

I don't care anymore, Lulu
Bloedstollend verhaal van vrouw die de prostitutie ingewerkt wordt, oorspronkelijk van Doris Duke


Piece of my heart, Dusty Springfield
Niet "uit Memphis", eigenlijk had Dusty dat ook helemaal niet nodig. Op gelijke hoogte met het origineel, en onbegrijpelijk en onverdraaglijk dat het bleke publiek maar blijft weglopen met de gil-en-schreeuwversie van Janis Joplin


The day will come between Sunday and Monday, Kiki Dee. Hallo publiek, dit is dansmuziek zeg! (Van de Motown-LP Great expectations)

De revolutie van 1804 die nog dagelijks afgestraft wordt

Gisteren, nieuwjaarsdag, was de verjaardag van de Haïtiaanse revolutie van 1804. Geen kroonjaar. Er werd gedemonstreerd, het regime "betreurde dat dit gewelddadig was verlopen". 15 januari worden er na uitstel alsnog parlementsverkiezingen gehouden in dit land waar de uitslag van dergelijke verkiezingen nog meer dan elders aan de gewapende kritiek van de "Internationale Gemeenschap" onderworpen is.

Bij wijze van opfrisser, (helaas, moet ik zeggen) in het Amerikaans-Engels.

Het gebrom en gezoem van hommels en bijen

Het zal weer lente worden, de koekoek laat zich horen, gierzwaluwen zwieren in de lucht, narcissen bloeien, hommels en bijen zoemen.
Ik parafraseer Ton Lemaire die verwoordt wat ik zeker na het afgelopen behoorlijk rampzalige jaar besef: er komt een Laatste Lente voor mij, zoals voor eenieder. Lemaire put troost uit alles wat doorgaat. Ik vind het onverdraaglijk dat die zekerheid door toedoen van mensen er nu juist niet meer is. Narcissen bloeien trouwens al vaak voor het einde van de winter, de Natuurkalender meldt al bloeiend speenkruid en bladontplooiing van vlier dezer dagen. Het klopt niet meer.

Het geldt op zijn minst te voorkomen dat de laatste lente niet zomaar een laatste lente is, als u begrijpt wat ik bedoel.
Een vrolijker nieuwjaarsgedachte kan ik niet bieden. Maar in hopeloosheid kunnen wij nooit berusten.

Voorwaarts voor het behoud!