...me and music dancing in the street, yeah. Op het einde van dit filmpje is het niet te horen. Het was een rauwer "meisjesgroep"-nummer dan wat de Supremes maakten, het was in het najaar van 1964 echtere R&B. Dat was de tijd waarin het te horen was op Caroline, de enige relevante bron. De oproep om op straat te dansen kwam in Europa al in het verkeerde seizoen. Ik heb het singletje van toen, de hoes is ongeveer als op het beeld, met de vermelding van "Artone", blijkbaar de Nederlandse distributeur van Motown. Het werd pas een hit in Groot-Brittannië in 1969 toen de jeugdclubs R&B/soul gingen koesteren om dansmuziek te bieden in plaats van klanken die tot hippiegehang in kussens noodden. Northern Soul stond voor de deur. (Misschien is het ook in Nederland alsnog een hit geworden voor Martha and the Vandellas in 1969, dan zal het onder de naam "Martha Reeeves and the Vandellas" zijn geweest - een naamgeving die ik net als die met betrekking tot de Supremes en Miracles altijd verafschuwd heb - hoewel het net iets minder erg was want Martha's naam was al uitgezonderd in de groepsnaam).
Was het lied een verdekte oproep tot revolte, zoals Mark Kurlansky suggereert in Ready for a brand new beat - how "Dancing in the street" became the anthem for a changing America? Ik geloof het niet zo. Het is deel van de soundtrack van "de jaren zestig", althans sinds zomer 1964 dan. Het lijkt mij toch dat Martha Reeves' mening dat dit niet zo is, dat het inderdaad een oproep is tot straatfeesten, serieuzer genomen moet worden dan Kurlansky meent. Al klopt het ook weer niet als Martha zegt dat zij nooit iets politieks heeft opgenomen.
Wat mij betreft misschien wel hun beste, en een getuigenis van hoe levens verstoord worden door oorlog - wat nu eenmaal het doel is van oorlog. Kurlansky noemt Forget me not niet eens.
Dus - Dancing in the street revolutionair? Jawel, zoals het ondermijnend is voor de heersende orde om zomaar op straat te dansen, alleen, groepsgewijs, de hele straat, de hele wijk, de hele stad. Barbara Ehrenreich, wier Dancing in the streets wel in de bibliografie vermeld wordt maar verder in het geheel niet ter sprake komt, heeft het subversieve karakter van dit dansen toch beter benaderd. Om maar te zwijgen van het hieronder afgebeelde boek dat Kurlansky wel noemt, als "een interpretatie". Ik zal wel weer te anarchistisch zijn, maar ik denk dat het bij uitstek de interpretatie is. De revolutie als feest en omgekeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten