Echte kunst volgens Tolstoj

Blijkbaar is de schrijver Arnon Grünberg betrokken bij de eerste integrale Nederlandse vertaling van Tolstojs Wat is kunst? Ik vraag mij af wat het nut hiervan is, als het niet ter bevordering van de gedachten van de grondlegger van het moderne christen-anarchisme is op dit punt. Gedachten die ik slecht verteerbaar vind. Gedeelten van het boek zijn (via het Engels) vertaald in 1899 door J. Sevenster, zelf christen-anarchist, in 1899, en Felix Ortt heeft zo´n dertig jaar later de gedachten nog eens weergegeven in Over kunst en schoonheid.

Waar Tolstoj over klaagt is nog niets vergeleken bij de dagen waarin een onopgemaakt bed, een doorgezaagd lijk op sterk water of een met pindakaas besmeerde vloer voor kunst doorgaan - dit dan weer vele tientallen jaren na DADA. Nog niets? Fiolen van toorn uitgieten over impressionisten, pointillisten, symbolisten, over de Negende van Beethoven, omdat zij niet voldoen aan de eisen van een bekeerling met militair, alcoholisch, rokend, prostituant en vleesetend verleden - ik vind het een oefening in overbodigheid een dergelijk werk te vertalen als bijdrage in een lopend debat over kunst anno 2013 (en verder). Het uitgangspunt is niet per se laakbaar, de onwil of het onvermogen om iets te zien in de kunst die hem niet bevalt, louter en alleen omdat die in de eerste plaats beroepshalve wordt uitgeoefend is onbegrijpelijk. Hij noemt overigens Van Gogh niet en voor bijvoorbeeld Mondriaan is dit alles nog te vroeg.

Echte kunst is alleen mogelijk als er aan een aantal voorwaarden is voldaan. Met zijn levensvisie moet de maker zijn tijd vooruit zijn, zijn gevoelens moeten diep doorleefd zijn, hij moet het verlangen koesteren zijn innerlijk met zijn medemensen te delen en in omstandigheden verkeren die dat mogelijk maken, en tot slot dient hij ook nog eens te beschikken over een gave voor een van de kunsten.

(p. 128)

Kunst moet geworteld zijn in religieus bewustzijn.

[Kunst] vormt een essentieel component van ons bewustzijn, omdat zij het rationele overhevelt naar het gevoelsmatige. Het moderne religieuze bewustzijn - dat alle mensen broeders zijn - heeft belang bij de wetenschap, omdat deze in staat is de richting aan te geven die de samenleving uit moet om die idee in de praktijk van alledag dichterbij te brengen; kunst op haar beurt moet het streven naar algehele broederschap vertalen in gevoel.

(p. 214)

Ik ben het Russisch nu eenmaal niet machtig dus ik vertrouw er maar op dat woorden als "makkes" en dergelijke in de vertaling adequaat weergeven wat Tolstoj schrijft. Het verbaast mij wel.

- Lev Tolstoi, Wat is kunst? Vertaald door Hans Boland. Met een voorwoord van Arnon Grunberg. Amsterdam: Athenaeum - Polak & Van Gennep, 2013.

Sluit Creech!

Creech, Nevada - de lanceerplaats van bombardementsdrones - waar men vanuit de bureaustoel als nette kantooremployé mensen aan de andere kant van de wereld beschiet.
Ik heb twee keer meegedaan aan de kruiswegstatiën voor het hek aldaar, 2010 en 2011. Nu zijn de acties apart.
(Nog net) dit jaar ging er een actie vooraf aan de Sacred Peace Walk van Las Vegas naar de testplaats voor atoombommen, Mercury (in het "reservaat" van de Western Shoshone). (Nog net) komend jaar zijn de acties van 4 tot 6 maart, er is een aparte site aan gewijd, sinds gisteren in de lucht...

O vrienden, niet deze tonen...

Het is dat Tolstoj ook zijn eigen boeken als waardeloos afwijst in zijn Wat is kunst?, op wat onbeduidendheden (zal de hedendaagse lezeres vinden) na...
Er kan heel weinig door de beugel bij Tolstoj. Ik vraag mij af wat de zin zou zijn van zelfs maar in dialoog te willen zijn met zijn opvattingen. Maar ik kom er spoedig op terug. Hier wat afgewezen aan het traktaat contemporaine kunstuitingen.

La princesse lointaine, gedicht van Edmond Rostand, getoonzet en vertolkt door Gaël Liardon


Bygmester Solness van Henrik Ibsen, BBC 1988


Flarden van Hanneles Himmelfahrt van Gerhard Hauptmann, Citykirche Aken, 2012

Omdat de Ode an die Freude voor mij vooral decembermuziek is kan ik het ook niet laten te vermelden dat ook de Negende van Beethoven met kracht door Tolstoj wordt afgewezen als klanken die het volk niet begrijpt - nou ja, het slotkoor misschien wel, ook al is het gedicht van Schiller natuurlijk inferieur.

Tolstojs "Wat te doen?"

In zijn tijd is het niet integraal vertaald geweest, althans niet in het Nederlands (ik heb de Engelse vertaling van Aylmer Maude gelezen). Het moeilijke aan dit boek is dat het niet gericht kan zijn tot het "gewone volk", dat moeilijk gehoor kan geven aan een oproep handwerk te verrichten en kinderen te baren tot men er bij neervalt. Die taken werden toch wel uitgevoerd. Het gaat louter om het schuldgevoel van de rijke дармоеды - de eters die niets voor hun bikken doen, drones vertaalt Maude, misschien is het onfraaie Nederlandse uitvreters het duidelijkst.

Het "gewone volk" hoefde ook niet per se te vernemen hoe beroerd het er aan toe was - dat weet het zelf wel. Is het propageren van zelf knollen verbouwen, wat altijd nog tijd genoeg overlaat voor schrijven, schilderen of denken, een middel tot bevrijding van de werkende klasse? Ik vraag mij af of dit zelfs in 1886 in Rusland zomaar van toepassing was. Vergelijk het met Orwell, die het niet uitspreken van de h aan het begin van een woord al een hele handreiking vond aan de arbeidersklasse.
Schrijft u nu maar liever en liefst niet deze dingen...

Misschien moet ik niet in vermanende monoloog vervallen tegen Tolstoj maar berusten dat dit een inspirerende bron moet zijn geweest voor hooggeschoolden die knollen gingen verbouwen, als in Blaricum. Dus in de eerste plaats een historische bron. Kan het inspirerend zijn voor "nu"? Niet in de mate waarin het op schuldgevoelens gebaseerd is, het idee van "terug naar het land" is iets anders. Het is ook iets anders dan"terug naar de natuur" waarvan Tolstoj en hij niet alleen altijd beticht wordt. Peter Maurins idee van agrarische communiteiten is gebaseerd op zijn boerenafkomst en hij kon zich hiertoe beroepen op onder anderen Tolstoj.

- Wordt vervolgd -

Kijk uit waar je loopt

In de juwelierszaak meen ik de stem te horen, en die is inmiddels weggezakt in mijn geheugen. Maar wat vond ik dit goed in de tijd dat het uitkwam. En waarom niet nog? (Ik denk niet dat zij voorkomt in een van die ellendige lijsten die de ether vervuilen dezer dagen).
Watch your step, Anita Baker


America, Nice


Diaraby nene, Oumou Sangaré
Eindigt wel een beetje in het niets...

Vluchtelingen redden van de verdrinkingsdood? Onze taak niet, zegt Fred Teeven

- door Joke Kaviaar -
Wist u dat er dagelijks veerponten op een neer gaan tussen het noorden van Afrika en het zuiden van Europa? Nee? Nou , ik ook niet. Maar volgens Fred de vluchtelingenjager Teeven is dat - vrij vertaald - wel het geval en hij is het daar niet mee eens: “Wij moeten geen veerpont organiseren van Afrika naar de zuidkust van Europa”, zegt hij.



Nooit geweten dat die “wrakke bootjes” zoals hij ze ook wel noemt veerponten waren die door de EU werden georganiseerd. Of hij moet bedoelen dat het gevoerde beleid smokkelaars in de kaart speelt, waarmee de EU alsnog de overtochten organiseert én tegelijk doelbewust laat leiden tot de dood van veel vluchtelingen.

Van die luxe, zij het wrakke, veerponten maken welgestelde vluchtelingen gebruik, zo suggereert Fred Teeven, en die worden “hier fatsoenlijk behandeld”. Met dat fatsoenlijk behandelen doelt hij waarschijnlijk op de wachtkamers in gevangenissen, het leven op straat in de kou, de onzekerheid, de angst voor arrestatie. Maar ondanks dat: ze steken wel eerst massaal de Middellandse Zee over, en dat moeten we dus niet meer organiseren, aldus Teeven. Er is namelijk een probleem: ze gaan niet terug. De veerpont terug is dus altijd leeg. Allicht, want het geld is op na betaling van smokkelaars en valse paspoorten. Erger nog, niet alleen is het geld op, er is zelfs schuld. Heel veel schuld. Schuld die moet worden afbetaald met werken in sweatshops, kassen of in het ergste geval: prostitutie. Vele jaren lang, want het is naar kapitalistisch model slecht betaald werk. En zwaar ook nog. Niet betalen? Kop eraf. Teruggaan is dus geen optie. Niet dat het Fred Teeven allemaal wat kan schelen, hij beschouwt de vluchtelingen als onwillige toeristen die het over zichzelf afroepen dat ze verdrinken onderweg naar hun vakantieoord.

Ja, Fred Teeven weet alles beter. Die vluchtelingen, die hebben het hier veel te goed. Nee, dan de vluchtelingen in vluchtelingenkampen rond Syrië, die hebben het pas écht moeilijk. En daarom moeten al die bootvluchtelingen niet zeuren als hun schip in de zee vergaat omdat het eigenlijk niet mag oversteken. Hadden ze maar in die armzalige vluchtelingenkampen moeten blijven. Het is nu eenmaal “niet de taak van de EU” om mensen in nood te redden, tenzij ze rijke blanke Europeanen zijn op een cruiseschip.

Fred Teeven wil niet dat vluchtelingen erin slagen de Middellandse Zee over te steken. Op zich niks nieuws. Ze zijn hier niet welkom. Maar waarom niet? Volg even mee wat voor kromme redeneringen Teeven er op na houdt.
Nou, kijk het zit zo. We laten het Fred Teeven nog eens uitleggen: Het is omdat ze rijk zijn, althans, rijker dan die vluchtelingen die niet verder komen dan een vluchtelingenkamp, en het is niet eerlijk dat ze wel zo ver gekomen zijn als de bodem van de Middellandse Zee of zelfs de status van illegale vreemdelingen hebben weten te verwerven, met alle eh.. voordelen van dien. Maar kijk, die vluchtelingen in de vluchtelingenkampen, die pas écht zielig zijn, die zijn hier óók niet welkom. We kunnen wel aan de gang blijven.
Ik citeer Teeven letterlijk: “Dat zijn vrouwen en kinderen, die de kracht niet hebben om daar weg te komen” en “ vluchtelingen moeten in de regio worden opgevangen”. Dus de vluchtelingen die weg komen hebben het te goed en kunnen we dus beter laten verzuipen, en de vluchtelingen die onder abominabele omstandigheden in kampen zitten moeten daar vooral blijven. Aldus de redenatie van Fred Teeven, die als rechtgeaard VVD'er toch voor alles moet opkomen voor onze nationale liberale belangen. Eigen volk eerst, eigen geld eerst, eigen economie eerst.

Natuurlijk heeft Fred de vluchtelingenjager Teeven geen bezwaar tegen écht rijke migranten, het soort dat niet per veerpont komt. Nee, het soort dat per chartervlucht kan arriveren om precies te zijn, om hier te investeren, in 'onze' economie. Niet te verwarren met de chartervluchten die vertrekken uit Neederland om vluchtelingen te deporteren, voorzien van boeien, knevels en drogering desnoods.

En jammer dat ie het vindt, die Fred Teeven, dat er maar geen “rijke buitenlanders” willen komen! Het plan om hen met hun geld binnen te halen is helemaal geflopt. Zijn VVD collega in de Tweede Kamer die altijd klaar staat om Teeven met raad en daad bij te staan bij zijn immigratiepolitiek, Malik Azmani, stelt daarom voor om de regels voor de miljardairs die massaal moeten komen te versoepelen.

Dus echt exorbitant rijk is wèl goed? Nou ja, dat verwachtte ik wel. En dus: het bezwaar is niet dat die veerpont migranten rijk zijn, maar het bezwaar is dat zij niet rijk genoeg zijn om per chartervlucht te komen. Al met al gaat het er dus om dat alleen migranten met een héle grote geldbuidel welkom zijn, dus degenen die géén schulden hoeven te maken om hier te komen voor een miezerig bestaan in de schaduw van onze welvaart. Stelletje kapitalistische kolonialistische moordenaars dat jullie zijn. De grenzen zijn gemaakt van geld. Die hele migratiepolitiek is een grote samenspanning om de rijken rijker te maken, en de armen armer, in kampen, verdronken of in gevangenissen. Het bewijs is maar weer eens geleverd.

Kunnen die twee VVD'ers niet samen een cruise maken en vastlopen op een ijsberg en zinken? Neem je rijke buitenlanders en andere multinationals asjeblieft mee, Fred Teeven. Verzuip asjeblieft. Massaal. En jullie redden, dat is geen taak voor wie dan ook. Jullie hebben geld zat om het zelf te doen en zoniet, dan pech. Had je maar niet zo rijk moeten zijn.

De individualiteit van een mier

De mier had waarschijnlijk de treinreizen meegemaakt en was nu beland op het witte dekbed in mijn hotelkamer in Loughborough. Hoe en waarom zij in mijn tas had gezeten is het raadsel dat de mier zelf maar moest oplossen.
Zij stak haar kop omhoog en leek te willen luisteren naar wat ik al zeker niet kon horen. Als ze uit Amsterdam kwam had zij hier vermoedelijk geen toekomst. Ik had haar net zo goed kunnen doden, misschien was het genadig geweest. Maar omdat ik mij niet het recht van die beslissing wilde toeëigenen liet ik haar begaan. Wie weet of zij met mij is verder gereisd en tenslotte verstopt in mijn tas teruggegaan naar het nest op een Amsterdams dak. De verwondering over deze ene losse mier op mijn bed in Loughborough is het enige dat ik kan melden.

Kropotkin laat ze elkaar wederzijds hulp betonen, Ortt kent de mierenkolonie een eigen ziel toe. Er was tenslotte Eugène Marais voor nodig om te verklaren hoe het in zijn werk ging, dat de kolonie inderdaad één ziel heeft en dat er niet zoiets als individualiteit is bij de mier die hij beschrijft, die termiet is trouwens.

Niet-persoonlijkheid of non-individualiteit gaat het mensenverstand te boven. Rymke Wiersma kan in De unieke mier dan ook een verhaal vertellen over een verder naamloze mier - of, dat is haar naam: Unieke Mier - die uit de kolonie breekt. Ik kan verder niets over het verhaal vertellen behalve dat het mij genoegen doet dat het wordt beschreven als een kinderboek "vanaf 7 jaar". Rymke doet geen concessie aan wat kinderen van zeven moeten of beter: mogen, kunnen weten. Alleen al om die reden zal het een "raar" kinderboek bevonden worden, dat evenwel nog leerzaam is ook voor wie iets over mieren wil weten. Zo'n kinderboek had ik willen hebben toen ik zeven was. Aanbevolen dus.

- Rymke Wiersma, De unieke mier. Met tekeningen van Liefke Dolmans. Utrecht: Atalanta, 2014.

Kairos and socialism

Presented at ASN Conference September 3d 2014

It is probably easy to give a so-called materialist explanation for revolutions around the world. Capitalism is not living through crises that are overcome sometimes and come back, capitalism is continuous crisis. There always will be room for seeing a material cause for uprisings all over the world, even though they will not fit together. Italy and Greece as a starting point around 2009/2010 for the global rebellion in Tunis, Cairo, Spain, the Occupy-happenings from New York to HongKong can all be written off as consequences of the present day economic downturn – raising the price of pasta, for example, in Italy. Such rough reasoning leaves unexplained why earlier price rises or economic slump have not led to revolutionary unrest. No doubt “objective circumstances” will have stood in the way, which is another way of saying: “we cannot tell”.

Why were people turning out in millions standing up for their dignity, in Spain, 2011? Of course, you do not have to demand dignity from someone else, especially in this case, you are already showing it. Doing it collectively however is a more surprising aspect of this demand that cannot really be called a demand.

One of the amazingly beautiful appearances during the 2010-2011 uprisings - I tend to call these years the "1968" of the 21st century, so far course - was the Book bloc, started as far as I can see in the Italian student movement of the time. The Book bloc brought to my attention two books I did not know: one was Caliban and the witch by Silvia Federici (perhaps you think it a scandal I did not know it, but at least I am sincere about my lack on this point), the other was Pip pip, an intriguing title belonging to an until then to me obscure author called Jay Griffiths. Pip pip turned out to be a book about ways of looking at time. Apparently it is subversive to read books, especially when they question the bourgeois concept of time.

Before I read Griffiths it had struck me that Karl Marx in his labour theory of value writes about time as if it is an independent quantity, high above class society and the ones who dominate it. Probably this is a consequence of the materialist belief in which Science somehow was seen as a product of Progress, represented by capitalism as an inescapably higher form of development than what was there before, equally inescapably leading to Socialism and finally Communism as the highest stage of human development (at least, that was what people liked to say appealing to Marx in later years).

Herbert Marcuse tells in The dialectics of liberation that the Communards shot at clocks, wanting to seize the time the ruling class had stolen from them. They did not believe in this classless time of historical materialism, and as I was told by Israeli critical theorist Ilan Gur Ze'ev, Marcuse in his latter days thought the conquest of time could lead to the victory over death – in a physical sense. Unfortunately Ilan died before he could tell me more about this.
Another critical theorist, Ernst Bloch, was certainly aware of the class vision "time" is based upon, regulated as it is on the highest value of Capital, exchange value. George Woodcock writes in his precious little piece The tyranny of the clock: “The clock provided the means by which time - a category so elusive that no philosophy has yet determined its nature - could be measured concretely in more tangible forms of space provided by the circumference of a clock dial. Time as duration became disregarded, and men began to talk and think always of 'lengths' of time, just as if they were talking of lengths of calico. And time, being now measurable in mathematical symbols, became regarded as a commodity that could be bought and sold in the same way as any other commodity.”

Clocktime is its own circular definition: it can only be described in terms of measurement by means of a clock.

Griffiths looks at different ways of approaching duration, the unknown quantity or quality called time. There is however a still quite different way of looking at time, in the letters of St. Paul and at several loci in the gospels indicated with the word kairos, as being different from khronos, the usual word for time in Greek. In the days the earliest christian books were written kairos and khronos might be seen as interchangeable – since eternity had broken into the world with the life and resurrection of Jesus. The second coming was expected soon, and so kairos was the inbetween time until the completion of time would take place. And kairos was now, ho nun kairos is the phrasing St. Paul uses. The idea can be stretched but the church learned to live with the idea that it would take quite some more khronos to fulfill the kairos. So kairos can now be seen as the intervention of eternity, or the Spirit, to pneuma, in the world.

Paul Tillich stresses that to judge a time as kairos means to interpret it as a point of inescapable decision, inevitable justice, seen from the standpoint of the prophets. The idea of kairos is born in interaction with the utopia, yet the consciousness must be alive that the Eternal cannot be present in time, the Eternal can manifest itself by “breaking in” but it cannot ever be fixed at a moment. The spirit of bourgeois society is daemonic, it forces people to infinite service to the finite, into struggle of all against all. Apparently the kairos that should be cherished against capitalism is the idea of religious socialism, also brought forward at that time by Karl Barth – the young Karl Barth who equated socialism and Kingdom of God. Tillich gives this description of kairos in 1926.

Three years ago the mayor of Dutch village De Bilt quoted an unmentioned Russian philosopher at the annual commemoration of the fallen – the words he repeated were: “Freedom is not a right, it is a duty”. In the present day Netherlands this was good enough for a public outcry, since at that time the proto-fascist Party for Freedom was participating in government and as the name of the party tells, it does not allow the idea of freedom to anyone but its followers. Such is the political climate particularly in that part of Europe, but not only there. So the next time this mayor spoke out publicly it was against welfare profiteers, which put him firmly back in the discourse as it is allowed these days.
I recognised the quotation as being from Nicolai Berdyayev and realised I did not know much more of his thoughts. He seems to be a good illustration of the idea of kairos, and in spite of what Brian Morris would have said at the ASN conference of 2012, which he did not, I consider Berdyayev as an anarchist, a Christian anarchist (and in his Christian anarchism Alex Christoyannopoulos specifically mentions him as one of the thinkers in this field). Brian Morris even denies Proudhon, Stirner and Tolstoy among others the honour of being anarchists.

A short sketch of Berdyayev's life: he was born into the highest circles of Russia, in 1874. (He himself pointed at the fact that anarchism in Russia seems to be a speciality of noblemen: Bakunin, Kropotkin, Tolstoy... ) As a student he was attracted to marxism, distanced himself quickly from materialism though, stressing the primate of the spirit. “Form marxist to idealist” would be a short description, Nietzsche plays a more important role in this shift than Tolstoy. After being persecuted under the czar regime he became a member of the National Sowjet for a while in 1917, being able to start his own school of philosophy. In 1922 he was exiled. He moved to Berlin and then in 1924 to Paris where he would stay. In both cities he started schools of philosophy. A remarkable biographical detail: having finished his autobiography The realm of Spirit and the realm of Caesar he dies, sitting behind his desk, in 1948. This book may be seen as a summing up of his ideas. The Spirit is the mystery of Christianity, not the routine christianity most people will think of when they hear the word. Christianity far exceeds the christian. Berdyayev's rebuttal of all thinkable and usual objections was informed by interaction with anarchists who uttered the usual slogans against christianity. Influenced by French personalist thinkers (and vice versa) Berdyayev develops toward personalism.

Berdyayev's intellectual history is reminiscent of that of Jacques Ellul: from marxist to religious anarchist. They also share the critique of technics. An important point of difference is the accentuation of mysticism, which Ellul wholeheartedly rejected and which is prominent with Berdyayev. This has consequences for how they see the apocalyptic event of the Revolution, which Ellul still sees as an earthly material change, be it with intervention from the Eternal, but which for Berdyayev means a complete spiritualisation of the world. An interpretation of the story of creation which is both different yet the same: Ellul judges we are living the seventh day, God's resting time, Berdyayev sees us under way to the eighth day, when creation will be completed in absolute Spirit.

We cannot put our hopes on a class or a historical earthly power but only on the person reborn in the spirit. “The resurrection of the human being will bring about the spiritualisation of the whole of nature.” The result will be the end of the state which of course cannot be caused by a state. Though Berdyayev is mostly seen as a religious or christian anarchist he deems this a questionable qualification himself. His politics seems to be “not of this world”. The founding of the Realm of the Spirit is the victory over the realm of Caesar in an eschatological transformation, a final unison.

Even though Berdyayev called himself the first truly mystical anarchist in dialogue with decadents and mystical anarchists, he did not preach at any time an empty anarchism or social amorphism. He always took into account the surrounding world and the social and political given, from which human action can aim at its absolute goals. He calls the state a murder machine, made into an almighty totalitarian demon by technology. God does not consent with any government, at most God can tolerate or accept it. God co-operates in the struggle of the free human spirit against the order of this world. Christ can be seen as a symbol of victory over reality.

It looks like Berdyayev missed the positive content of the word anarchy towards which anarchists but not only anarchists strive. Perhaps he limits it to the realm of the spirit and the apocalyptic way this should come about in his view. His mystical anarchism inspired Peter Maurin, the thinker behind the Catholic Worker, but on the whole he seems largely forgotten. Some neocons – who usually repeat each other in the vicious nonsense they write – are sure that this “Russian nationalist philosopher” adorns the bedside cabinet of Wladimir Putin. We can be sure they neither know about Berdyayev nor about what Putin is reading late at night. After the collapse of real existing socialism most of his works have been published in Russia but it is difficult to realistically fathom their impact. A rightwing mayor in the Netherlands quoting him in a soundbite does not mean his thoughts have been reawakened. His opposition against bolshevism was useful in the heyday of the Cold War. This opposition however did not include the rejection of common ownership of the means of production, it was opposition against the almighty state. He rejects current anarchism as belonging to the state, to him it is a mechanical, pseudo-christian way of thinking. Berdyayev's anarchy looks like very distant from what other religious anarchists strive for, although it might be said that all anarchist striving can be equated to the “goal” of anarchy and so can be called absolute – detached from the triviality of life. Berdyayev's revolution is kairos – the breach of eternity into the temporal, if not a victory over the temporal.

Technology, the machine, represents a breach with time for humanity, because it creates a new reality, a continuous topicality. Technics lead to a breach with the Great Mother, that Earth is to the human being, she can be denied if not killed. Berdyayev stresses the idea of free creative activity: “God expects from man a free creative act, for truly: “My Father worketh hitherto and I work” (John V:7 – a quotation on which Dutch Christian anarchists founded their maxim “Our God is a worker”, which I took as the title of my dissertation). The very concept of labour is an existential one. Marx's materialism however belongs to the bourgeois world, a world that has enslaved humans by its lifeless economic categories and material objects. “A true liberation of human existence from the fetters of the bourgeois world will signify above all the freedom from material things and from the rule of economics” (Christianity and Class War).

The speed generated by the machine is the creation of a series of consecutive moments which make the view of eternity impossible, these moments evaporate and the domination of time means slavery. (With this reasoning Berdyayev seems to anticipate Paul Virilio, a contemporary Christian & anarchist.) Still the end seems continually nigh, time is continuously in touch with eternity. In the materialism turned into religion of what he calls communism, truth is informed by the five year plan. Communism has been assigned through God's mysterious providence as the just formation of human society and it has been betrayed and mutilated.

Berdyayev opposes personalism to this communism, and this can be identified with Christianity. It does not know any abstract idea but only God and the neighbour, concrete beings. The personality is not part of the world, it is the other way around – the person testifies of freedom and spirit. Fraternity in suffering and misery means the victory over the unpersonal anonymous power of money in human life, that condemns the human to living in a realm of fictions. Personalism indicates the road back to true realities, Right and justice will be there, not depending on the possible triumph in the world. They will remain right and justice, even if they are crucified.

Jacques Ellul, to my knowledge, does not quote Berdyayev on any point, but his prise de conscience, the awakening of consciousness, must come from a non-historical source, the power that denies all power, God. The idea of prise de conscience as a precondition for revolution – they must both be part of the kairos – was popular in radicalising circles in the 'sixties and 'seventies, especially with an ecclesiastical christian background. It seems the idea has been washed aside with so many other features of what might have been seen as days of kairos, mostly summed up in the one year “1968”, but the period was longer. A marking point for example was Marcuse's One dimensional man, sometimes called overrated but I think that can be put aside in hindsight. His idea of the Great Refusal – the overcoming of surplus repression and anxiety – approaches that of the kairos, the realisation of special time. Michael Löwy ascribes a mystical vein to (at least most of) the Frankfurter Schule, and Marcuse's idea of possible immortality might amount to what in a christian sense could be called apocalyptic. He did not venture in speculating about the Great Refusal though.

In 1965 Provo had as its statement of intent: “Provo feels it has to choose between desperate resistance or passive downfall. Provo calls to resist wherever it is possible. Provo realises it will ultimately be the loser, but it does not want to forego the chance of at least still once provoking this society wholeheartedly.” As students of twentieth century anarchism may know, the Netherlands in those days were forerunners in the sixties youth revolution, before Berkeley or Paris. Paradoxically it can be a reason to be proud, and these days there is that one critical theorist active in the Netherlands, Willem Schinkel. He sees the present day crisis, both economic and ecological, as a kairos, a time for developing visions that have to shape the public instead of the other way around. He pleads for a prise de conscience, a Great Solidarisation as against the Great Desolidarisation, implied in present day so-called neoliberal thinking. Kairos should be the creation of a new democratic atmosphere, a new paradigm in politics – which he sees in the other Dutch specialty which perhaps mirrors Provo, why not cherish the hope – that is the Party for the Animals, until very recentely a unique party for the emancipation of those who will not be represented – nowadays both Germany and Portugal have representatives of similar parties, so who knows if this is a manifestation of kairos. It must be a vexation for anarchists who are used to call damnation on parliaments: representing the unrepresentable other living creatures, never without self-interest though because the Earth is at stake.

Karl Jaspers wrote in 1957 in Die Atombombe: In this life, as the apparently nonsensical sentence should be, what is eternal is decided within time. The decision from the power of love and the commandment of conscience is the appearance of what already is eternal. The presence of the Eternal is immortality. I gain immortality in so far as I love and am good. I will end up in Nothing when I live a loveless confused life. Loving I see the immortality of those who are connected in love. There is more rationality in the thought of eternal punishment in hell than in the false certainty of thinking I can do anything without punishment because after death there will be nothing (Kierkegaard). Immortality can only have sense in the quiet of Being and Superbeing, that sees in time through time and conquers it. Because what matters is the reality of the Eternal, the way in which is lived and is acted, as the all-encompassing, the immortal.

Kairos in the sense of Jaspers is a chiffre, a thought event that can mediate to humans the incomprehensible. I might have said at the beginning what I will finish with now – I shall be honest enough that much of what Berdyayev particularly says can be described with a quotation of Niels Bohr: it is no use writing about what you fully understand.

[As usual referring notes have been left out.]

Een kerstlied en de atoombom in film

Hier te zien.
Productie en regie: Joseph L. Mankiewicz
Scenario: Rod Serling
Muziek: Henry Mancini

Kerstmis, naastenliefde en de revolutionaire Jezus

Chris Hedges, David Bullock en Paul Jay

Kerstliederen van waar zij vandaankomen

Als op mijn verzoek verschijnt deze avond een alternatief voor Fairouz - hoe dierbaar zij mij ook is - voor kerstzang uit de streken "van uitgifte".


Soeur Marie Keyrouz

En de in Marokko geboren Anass Habib met het door St. Efrem geschreven Chubho lhaw qolo (Eer aan de stem) - Aramees kerstlied.

Gezegende kerst
Moge het nieuwe jaar het einde inluiden van de bemoeienissen van imperialisten met de Levant.

De pijn van de anderen

Gezellig altijd, die kerstdagen (de dagen waarin mijn schoonmoeder en mijn zus no even extra ingewreven krijgen dat zij nu alleen zijn, ongezellig!). De televisie braakt het ene na het andere kookprogramma uit. Een roodaangelopen man, blijkbaar een zoveelsterrenkok, begint meteen over de "echte smaak van kerstmis". Kalkoen.

Ik neem de vrijheid het lemma "kalkoen" van Animalfreedom in zijn geheel over te nemen.

In de commerciële kalkoenenhouderij worden de dieren met duizenden tegelijk in een kleine, donkere ruimte gehouden. Dit leidt veelal tot agressiviteit, pootproblemen, stress, verenpikken en kannibalisme.

Door de intensiviteit van de houderij (vergelijkbaar met de vleeskuikenhouderij) kan er in de eerste levensweek van de jonge dieren een uitvalspercentage (sterfte) van 40% voorkomen! De doelstelling van deze bedrijfstak is gelegen in het zo snel mogelijk vetmesten van de kalkoenen. Het fokbeleid is dan ook gericht op een hoge groeisnelheid.

Een ingrijpend gevolg van deze selectie is dat de dieren niet meer op een natuurlijke manier kunnen paren. De hanen zijn te zwaar gefokt. Kunstmatige inseminatie is de enige manier waarop de hennen kunnen worden bevrucht.

Is "ons medegevoel" echt "onbegrensd"? Hoort bij de dagelijkse nieuws- en gevoelsbeleving niet een stevige portie bombardementen op mensen die dit geacht worden te verdienen, of het in Afghanistan is, Syrië/Irak, Jemen, Gaza, Oost-Oekraïne - vul maar aan verder. En dan, legt men verband tussen de aanblik van gekwelde kalkoenen of varkens (om daarbij even te blijven) zoals hier afgebeeld?

De kruisiging, die onlosmakelijk verbonden is aan Kerstmis, wordt aan de Anderen voltrokken.

Het is al van macht, het is al van geld

Binnen vierentwintig uur drie bekende zangers overleden, beetje druk aan het front. Ik zal eerlijk zeggen dat ik van Udo Jürgens niet veel weet en niet per se het gevoel had dat ik er veel aan miste. Hier een serieuze Stroei voei

Griechischer Wein

Van Joe Cocker herinner ik mij de eerste single levendig. Er zaten jaren tussen de eerste en de tweede. Hij moest nog de rauwgestemde blueeyed-soulzanger worden...


I'll cry instead, 1964 - gehoord in de Big Line Up, Caroline


Marjorine - roept de dagen van mijn eindexamen op, 1968

De naam van Walter de Buck hoorde ik voor het eerst van mijn (Vlaamse) eerste grote liefde, die ik afgelopen vrijdag voor het eerst in lang weer heb gezien. Wat is toeval. Filmpjes van zijn optredens leerden mij dat De Buck opgetreden had in de Smederij de nacht voor de ontruimingsveldslag op de Lastageweg 1975, iets wat Tjebbe van Tijen, van wie ik het nieuws over de dood van de zanger vernam, dan weer niet vermeldt. Een laatste interview met een anarchist die (niettemin) werkte voor de de sociaal-democratische partij, zoals ook Louis-Paul Boon bijvoorbeeld. België is echt anders...


Ik zou zo gere willen leven. Ik vind het onwaarschijnlijk dat ik dit lied niet eerder geplaatst heb maar ik kan het in ieder geval niet terugvinden.


'k Ben al zo lang op weg geweest


't Es al van macht, 't es al van geld

Thijsse's Hof - herfstbeeld 2014 - slot

Van de tongvaren heb ik een exemplaar gekocht ter plaatse. Ben benieuwd of het kweken wat wordt.

Wijngaardslak (als ik het wel heb) houdt slaapje - zoekplaatje

De roodverkleurde tak herbergt de rode meniezwam, vandaar, Thijsse heeft veel Nederlandse paddestoelen/zwammen van hun naam voorzien, ik weet niet of deze daar bij hoort.

Zwammen en paddestoelen zonder naambordje...

Vluchten vinkjes, die ik in de stad nooit zie, sneeuwklokjes (vermoed ik) die hun loof al naar boven wringen, paddestoelen - meest zeer nietig nu - die een handig naambordje hebben gekregen. Wij zijn de enigen die er wandelen, tegen alle verwachting die de wind en regen wekten in schijnt de zon en is het zacht voor de tijd van het jaar. Thijsse's Hof in Bloemendaal, het is klein, ik kan er geen open duin in ontwaren (in de zin van mogelijk stuivend zand, misschien is dat ook niet de bedoeling). De site van het Instructief Plantsoen, thans heemtuin geheten (plantsoen is wel een karig woord voor de hof lijkt mij zo).

Overal muziek, een kans elkaar te ontmoeten

...me and music dancing in the street, yeah. Op het einde van dit filmpje is het niet te horen. Het was een rauwer "meisjesgroep"-nummer dan wat de Supremes maakten, het was in het najaar van 1964 echtere R&B. Dat was de tijd waarin het te horen was op Caroline, de enige relevante bron. De oproep om op straat te dansen kwam in Europa al in het verkeerde seizoen. Ik heb het singletje van toen, de hoes is ongeveer als op het beeld, met de vermelding van "Artone", blijkbaar de Nederlandse distributeur van Motown. Het werd pas een hit in Groot-Brittannië in 1969 toen de jeugdclubs R&B/soul gingen koesteren om dansmuziek te bieden in plaats van klanken die tot hippiegehang in kussens noodden. Northern Soul stond voor de deur. (Misschien is het ook in Nederland alsnog een hit geworden voor Martha and the Vandellas in 1969, dan zal het onder de naam "Martha Reeeves and the Vandellas" zijn geweest - een naamgeving die ik net als die met betrekking tot de Supremes en Miracles altijd verafschuwd heb - hoewel het net iets minder erg was want Martha's naam was al uitgezonderd in de groepsnaam).

Was het lied een verdekte oproep tot revolte, zoals Mark Kurlansky suggereert in Ready for a brand new beat - how "Dancing in the street" became the anthem for a changing America? Ik geloof het niet zo. Het is deel van de soundtrack van "de jaren zestig", althans sinds zomer 1964 dan. Het lijkt mij toch dat Martha Reeves' mening dat dit niet zo is, dat het inderdaad een oproep is tot straatfeesten, serieuzer genomen moet worden dan Kurlansky meent. Al klopt het ook weer niet als Martha zegt dat zij nooit iets politieks heeft opgenomen.


Wat mij betreft misschien wel hun beste, en een getuigenis van hoe levens verstoord worden door oorlog - wat nu eenmaal het doel is van oorlog. Kurlansky noemt Forget me not niet eens.

Dus - Dancing in the street revolutionair? Jawel, zoals het ondermijnend is voor de heersende orde om zomaar op straat te dansen, alleen, groepsgewijs, de hele straat, de hele wijk, de hele stad. Barbara Ehrenreich, wier Dancing in the streets wel in de bibliografie vermeld wordt maar verder in het geheel niet ter sprake komt, heeft het subversieve karakter van dit dansen toch beter benaderd.
Om maar te zwijgen van het hieronder afgebeelde boek dat Kurlansky wel noemt, als "een interpretatie". Ik zal wel weer te anarchistisch zijn, maar ik denk dat het bij uitstek de interpretatie is. De revolutie als feest en omgekeerd.

Bruiloftsklokken gaan luiden

Behalve Tell him, zie ik, heb ik nog geen filmpjes geplaatst van de Exciters, een omissie die bij dezen ongedaan gemaakt wordt. De aanleiding ligt besloten in de titel. De eerste in een "Northern"-favoriet waar ik nou toevallig niet veel in zie, maar het heeft hier een mooi filmpje.

Reaching for the best

De Jarmels, Brook Benton, Gene McDaniels, alles goed en wel maar dit is wel "mijn" dierbaarste versie:

A little bit of soap

Grappig eigenlijk, die Britse jongeherengroepen die meisjesgroepnummers coverden: Beatles, Searchers, Merseybeats, Manfred Mann...

>Do wah diddy diddy - het origineel, uiteraard

Thijsse's Hof - herfstbeeld 2014 - 10

Na vele jaren dierbare ex-geliefde ontmoet en gewandeld in Thijsse's Hof. De maretak groeide laag (dit is de eerste keer dat ik die in het duingebied heb gezien).

19 december. Sneeuwklokjes dienen zich al aan.

Handig van dit eerste Instructieve Plantsoen oftewel deze heemtuin is de aanduiding van soms wel heel kleine zwammen met naam. Nu bij het plaatsen ben ik al onzeker welke Judasoor genoemd wordt.

Felixoord bedreigd

In Oosterbeek bevindt zich het vegetarisch bejaardenhuis/-zorgcentrum Felixoord, in 1948 opgericht als Vegetarisch Centrum, sinds 1969 onder de huidige naam in het huidige gebouw gehuisvest.
Het centrum is vernoemd naar Felix Ortt, het zou bijna duidelijk kunnen zijn. Maar in een land waarin "zorg" eerst zo nodig genationaliseerd moest worden en vervolgens "gedereguleerd/geprivatiseerd" valt het nu onder een of ander concern met de wanhopig stemmende naam Icare.
En het dreigt gesloten te worden. Even een hamerstukje tussendoor terwijl sociaal-democraten zich intussen inspannen de buspatiënten naar tweederangs huisartsen en specialisten te verwijzen. Niet verrassend, wel weer verbijsterend.

Het weblog verbonden aan de actie "Felixoord blijft".
Bijbehorende petitie.

Deportatie naar Somalie? Dan tekent Fred Teeven je doodvonnis!

- door Joke Kaviaar -
Tekst van toespraak bij demonstratie tegen deportaties naar Somalië op het Plein in Den Haag, 16 december 2014. Ik heb niet de hele tekst voorgelezen, daarvoor was het door de vele voorbeelden van Amnesty te lang. Hier vind je wel de hele tekst.

Als je op de website van de rijksoverheid kijkt naar het reisadvies voor Somalie, dan is het land op de kaart vuurrood gekleurd. Of moet ik zeggen: bloedrood? In elk geval: heel rood. Waarschuwingsrood. En dat rood betekent volgens de legenda: niet reizen. Evengoed deporteert Neederland, en met Neederland volgens Amnesty International meer landen, vluchtelingen naar het Somalië waarvoor ik als Neederlander gewaarschuwd wordt, zeer nadrukkelijk:

“Het ministerie van Buitenlandse Zaken adviseert alle Nederlanders die in Somalië zijn zo snel mogelijk het land te verlaten. Het is er niet veilig. Dit heeft te maken met criminaliteit en terroristische organisaties die actief zijn in het land.”
...
“Het ministerie van Buitenlandse Zaken adviseert u niet te reizen naar Somalië inclusief de gebieden Somaliland en Puntland. De veiligheidssituatie in het hele land is slecht.”
...
In Somalië zijn terroristische organisaties actief. Vooral in het gebied van Centraal- en Zuid-Somalië. Het risico op terroristische aanslagen geldt voor het hele land.
Terrorisme is blijkbaar alleen maar een reden voor bezorgdheid wanneer het in Neederland dreigt...

Amnesty schrijft d.d. 22 oktober 2014, in een artikel getiteld 'Door Nederland uitgezette Somaliërs riskeren dood bij terugkeer':
“Amnesty heeft ook Denemarken, Zweden, Groot-Brittannië, Noorwegen en Saudi-Arabië opgeroepen om hun beleid aan te passen en geen Somaliërs meer uit te zetten naar het zuiden en midden van Somalië.”



Terug naar het reisadvies. Dit is opgesplitst in delen van het land:

Zuid-Centraal Somalië:

In Zuid-Centraal Somalië zijn de meeste steden in handen van de regering. De politie en het leger proberen hier de veiligheid te bewaken. Zij krijgen daarbij hulp van Afrikaanse vredestroepen. Toch is de veiligheidssituatie slecht. Dat komt doordat gewapende oppositiegroepen actief zijn. Vaak hebben deze groepen een moslimfundamentalistische inslag, zoals Al-Shabaab. Op het platteland en ’s nachts in de steden maken zij veel slachtoffers. Vooral burgers zijn doelwit.

Mogadishu:

Ook in de stad Mogadishu is de veiligheidssituatie niet goed. Hoewel de regering de leiding heeft in deze stad, is de veiligheidssituatie in 2014 verslechterd. Dit heeft te maken met een aantal grote aanslagen in de stad. Bijvoorbeeld op (buitenlandse) konvooien, hulporganisaties, regeringsgebouwen en VN-gebouwen. Ook op het vliegveld zijn meerdere pogingen gedaan om met granaataanvallen een aanslag te plegen. De vredesmacht ‘The African Union Mission in Somalia’ (AMISON) probeert de rust in de stad te herstellen.

Gebieden tussen Somaliland en Puntland:

In Puntland zorgen verschillende milities en piratenbendes voor onrust. Buitenlanders zijn vaak het doelwit van ontvoeringen of ander geweld. Maar ook in Galkayo. Hier zijn in april 2014 2 VN-medewerkers doodgeschoten. In de grensgebieden tussen Somaliland en Puntland zijn grote interne politieke spanningen. In april 2014 waren er in de provincie Sool gevechten tussen de milities van de regeringen van Somaliland en Puntland.
In Somaliland zijn er sinds 2008 geen grote, complexe aanslagen geweest. Toch blijft Somaliland een aandachtsgebied voor terroristen. De veiligheidssituatie is daardoor kwetsbaar. Aanslagen op overheidsmedewerkers komen nog vaak voor. Buitenlandse mensen, bedrijven of hulporganisaties zijn nog geen doelwit geweest van aanslagen.

Kustlijn:

De gehele kustlijn en de territoriale wateren van Somalië zijn onveilig. Dit heeft te maken met piraterij. Piraten zijn actief tot op vele honderden kilometers van de Somalische kust. Zowel in de Golf van Aden als de Indische Oceaan (tot aan de Maldiven en Madagaskar).
Sinds de zomer van 2012 zijn er geen succesvolle aanvallen meer op grote schepen. Piraten lijken hun aandacht te verleggen naar andere criminaliteit op het water. Denk bijvoorbeeld aan smokkelactiviteiten en mensenhandel.


Wat de deportaties naar Somalië voor gevolgen kunnen hebben voor de vluchtelingen, behalve het gevaar door kogels of aanslagen te worden getroffen, wordt al jarenlang door Amnesty International bijgehouden. Er is geen enkele sprake van verbetering van de situatie:

Amnesty, 5 mei 2008:

'De bevolking van Somalië wordt vermoord, verkracht en gemarteld. Plunderingen komen op grote schaal voor en hele wijken worden met de grond gelijk gemaakt (...) De mensenrechtensituatie wordt met de dag slechter. (...) Er is geen veiligheid voor burgers, waar ze ook naar toe vluchten.'
...
Getuigen verklaarden tegenover Amnesty dat Ethiopische troepen in toenemende mate moorden plegen. Termen als 'afslachten' en 'afgemaakt als geiten' worden gebruikt om de manier waarop de slachtoffers hun keel wordt doorgesneden aan te duiden. De slachtoffers worden vaak achtergelaten op straat. Ook de andere partijen in het conflict zijn volgens getuigenverklaringen betrokken bij oorlogsmisdaden en mogelijk ook misdrijven tegen de menselijkheid.

Amnesty, 28 juli 2010:

Amnesty International roept de Nederlandse regering op om ex-asielzoekers niet terug te sturen naar Somalië. ‘Het onder dwang terugsturen van mensen naar zuidelijk of centraal Somalië, kan hun dood betekenen’
...
De mensenrechtensituatie in Somalië is de laatste paar jaren ernstig verslechterd. Naar schattingen van de VN zijn er sinds maart dit jaar drieduizend mensen bij gevechten in Mogadishu omgekomen, 1,4 miljoen Somaliërs zijn ontheemd en 595.000 mensen zijn voor het geweld gevlucht naar naburige landen.

Amnesty, 19 juli 2011:

Al-Shabab, de grootste gewapende oppositiegroep, legt strenge restricties op aan het onderwijs: meisjes mogen niet naar school, bepaalde vakken worden verboden en scholen worden gebruikt om kinderen te indoctrineren. Veel schoolgebouwen zijn verwoest door aanvallen. In Mogadishu zijn vele scholen gesloten omdat kinderen en docenten bang zijn om gedood te worden op weg naar school.
De al-Shabab gebruikt scholen vaak als plek om kinderen te rekruteren, te bedriegen of zelf te ontvoeren. Een aantal kinderen dat met Amnesty sprak, heeft gezien hoe hun onderwijzers vermoord werden en zag hoe meisjes gedwongen werden om te trouwen met soldaten.

Amnesty, 22 oktober 2014:

The Netherlands’ repeated attempts to forcibly return Somalis to areas controlled by the Islamist armed group al-Shabaab exposes them to grave risks of human rights abuses and would be a blatant violation of international law.
... The Dutch government has insisted that Somalis can be forcibly sent to the most perilous areas of the country, including those where al-Shabaab is responsible for unlawful killings, torture and ill-treatment.
“For some Somalis, being returned to al-Shabaab-controlled areas is akin to being handed a death sentence.”
...
“By sending Somalis to volatile areas where their lives are in danger, the Dutch government is also responsible for the human rights abuses they face on their return.”
...
The briefing “Forced returns to south and central Somalia, including to Al-Shabaab areas: a blatant violation of international law” highlights the grave risks faced by civilians in Somalia.

Examples:

“He was captured the day he returned home. Al-Shabaab soldiers took him away and held him captive. After five days, they brought him in front of the stadium and beheaded him in front of people. After, they left him outside with his head on his stomach. He was there for one week,”
...
“It was around sunset, the driver was listening to music and didn’t hear the gunmen on the road who started firing. The passengers started shouting for him to stop but the driver didn’t hear, so the gunmen were shooting more. I was holding a four year old child. She got shot, her head exploded, she died instantly. The car was then stopped and we were all made to climb down from the bus. The gunmen took everything away with the driver. We didn’t see him again. The next day people helped us to bury the girl. We went back to Mogadishu after that.”
...
In November 2013, the Netherlands flouted international law and forcibly returned 26-year-old Ahmed Said, who had left Somalia more than 20 years earlier, to Mogadishu - a city he said he had never visited. Three days later he was wounded along with numerous others in a suicide attack that killed at least six people.
...
The problem is there is no security in Somalia. Mogadishu is not safe, even the government can’t protect themselves. So the question is, can the Somali government protect the Somali people? No, it can’t. Even in Kenya we are not protected. So how can the Somali government protect us?”
...
“Talk of return is a big worry for the Somali community. I have lived twenty years here in Kenya, my children were born here, I got my wife here. How will I live my life in Somalia? The war is still there, we hear that innocent people are killed, some children still die because of the explosions, there are few schools. There is nothing for us there. The problem we ran from is still there, in fact the current situation is more difficult than before. People are killed in mosques and schools. If you wake in
the morning, you don’t know if you will return to your house. So it gives us fear. How can I take my family back to that?”
...
Women and girls traveling along main transport routes continue to experience sexual violence. Women who spoke to Amnesty International said that women and girls without money are at greater risk of being raped.
Amina, 20, was traveling from Kismaayo on her way to Dadaab in June 2013. She told Amnesty International: “It was 8pm, our vehicle was stopped. They asked all the people to come down. They divided the males and females and put us in separate rooms. Men were getting beaten. Women that were carrying money paid money, others that didn’t have money were raped. There were 15 of us women there, nine were raped. The other six had money, and were older women, so they were allowed to leave. There were nine men, and there were nine of us left. Every man was allowed to take his choice. One dragged me to the forest. I refused him, so he got a stick and he was beating me. I cried, I said ‘I’m your sister why do you do this?’ but he kept on, and eventually I no longer resisted. After he finished he said ‘you know why Iraped you? You’re leaving your country, that is your reward.”
...
In another case, Fatima told Amnesty International, that she was traveling from Diinsoor to Kenya in December 2012. She said her vehicle was stopped between Dhoobley and Liboi, an area close to the Kenyan border: “We saw lights on the road and our vehicle was made to stop by gunmen. They stopped the vehicle, and told us to come one by one. Some of the men begged for their wives. They were badly beaten and their wives were taken to the forest and raped. I don’t have a husband, so I kept quiet and said nothing. One man made me follow him into the forest, I was carrying my baby, who was crying, so he started slapping my child. He then made me put the child down in the forest and leave him there. Then the man did what he wanted with me. In the morning, the men started arguing about whether to give our children water. They started fighting between themselves, so when they fought, we ran away. We ran all the way to Dadaab by foot.”
...
Recruitment into armed groups within Somalia has been a long-standing issue throughout the conflict. It is a key concern for Somalia’s youth. Young men and children, particularly between the ages of 12 and 18, have often been used in armed groups. All parties to the conflict, including the former TFG and the SNAF, have been accused of using child soldiers.
One woman, who lives in Eastleigh, told Amnesty International: “I have decided 100 times to go back to Somalia, because of the pressure here in Kenya. But then I look at my son. If I take my son back to Somalia, al-Shabab can force him and recruit him. I fear for that. It is for that I cannot go back.”
“Once refugees are repatriated, it is good news for al-Shabab, they have many people who can join them. There are many youths in these camps. You know the refugee life, if you are given a small handout they will work for you. So what is the future of our youth?”

Forced evictions in Mogadishu

Eight-year-old Hassan was killed. His father, Muuse, told Amnesty International: “It was around 10 in the morning, the military came and told us that we had to move away within three days, that the government wanted their land back. People were angry, it was not enough time to move, so we started demonstrating. Some people threw stones, so the military started firing. It was chaos. Soon after I was called, I was told my son had been shot by a stray bullet while he was playing inside our shelter. I went immediately, but he had already died.”
...
“My wife called to say a bulldozer had arrived and was destroying everything. I went back and found the bulldozer had hit my shelter and destroyed many things. I picked up my children and wife, while I was getting them out the gunmen came to me and said ‘why did you delay in removing your shelter’? Then they hit me with the butt of the gun. After this I dismantled what remained of my shelter and took some plastic sheeting to cover my family from the sun. We are staying there because I don’t know where else I can go.”


Na deze opsomming van slechts enkele van de vele voorbeelden uit het rapport 'No place like home' van Amnesty International is het moeilijk voor te stellen dat de Nederlandse overheid zich wenst schuldig te maken aan het terugsturen van vluchtelingen naar een land waar hun leven gevaar loopt. Heel even leek het Fred Teeven toch niet te lukken, door een uitspraak van de Raad van State, maar gelukkig voor het Nederlandse niet-asielbeleid: het is gelukt om weer een deal te sluiten met de autoriteiten van Somalië, wie dat ook moge zijn, om mensen die gedwongen worden om in het vliegtuig te stappen terug te nemen.
Daar zullen de ronselende terroristen van Al-Shabab blij mee zijn. Onthoofdingen, verkrachtingen, moordpartijen, ontruimingen, meisjes die niet naar school kunnen, schietpartijen en aanslagen: het maakt niets uit voor het beleid van Neederland. Zolang de Neederlanders die op reis gaan, maar veilig zijn. Dus ga vooral niet naar Somalie.

Ik wil graag een negatief reisadvies geven voor alle Somalische vluchtelingen in dit land: ga niet. Maar dat weten ze wel. Dan geef ik het negatieve reisadvies aan Fred Teeven: stuur geen mensen terug naar Somalië, maar Teeven luistert niet. Teeven is bereid mensen hier op te sluiten in grensgevangenissen. Teeven is bereid mensen hier op straat te dwingen te leven omdat ze niet meewerken. Teeven is bereid om met geweld mensen te deporteren, geboeid, gekneveld, gedrogeerd desnoods en indien nodig per Frontex chartervlucht. Maar Teeven vergeet één ding: de situatie in Somalië is zo slecht dat mensen zelfs liever in buurland Kenia bivakkeren, hoewel de situatie ook daar zeer slecht is voor de Somalische vluchtelingen. Dus natuurlijk kunnen en willen vluchtelingen uit Somalië dit land niet verlaten en daarom staan zij hier, vandaag, op het Plein voor de regeringsgebouwen in Den Haag. Want zelfs het leven op straat hier, in de kou in de winter, of in de grensgevangenissen, is te verkiezen voor het dodelijke klimaat in Somalië. Dat geeft te denken.

Deze mensen willen niet terug naar Somalië. Daar is geen leven. Ik vraag me af hoe Teeven dat eigenlijk gedacht heeft. Gaan er eigenlijk wel vliegtuigen vanuit Nederland naar het vliegveld bij Mogadishu? Op 5 december 2012 zei de Internationale Burger Luchtvaart Organisatie nog dat Mogadishu te onveilig was om op te vliegen.
Amnesty meldt dit jaar nog granaataanvallen op de luchthaven. Op de website Skyscanner vond ik het antwoord: Er vliegen geen luchtvaartmaatschappijen rechtstreeks van Nederland naar Mogadishu.
Een aantal jaren geleden werden mensen ter deportatie naar buurland Kenia gevlogen, naar de luchthaven bij Nairobi. Van daar af ging dan wel een vlucht naar het onveilige Mogadishu.
Waar een wil is, is een weg, zal Leers gedacht hebben. Hij deed ook al zijn uiterste best om Somaliërs te deporteren. Het resulteerde in de eerste tentenkampen bij de gedwongen vrijwillig terugkeer locatie Ter Apel, waar mensen in de winter op straat werden geknikkerd. Van Non Refoulement heeft Neederland nooit gehoord.

En nu? Gaat de jacht op Somaliers weer beginnen? Ze staan hier en riskeren hun vrijheid om hun protest kenbaar te maken, en hun wanhoop. Ook dat zegt veel. Maar als de politie komt om hen hier te arresteren, zullen ze eerst door mij heen moeten. Stop deportaties! Stop de dodenvluchten naar landen als Somalië!

De verdwijning van bijen sinds 1870

Voor Groot-Brittannië is uitgezocht hoe bestuivende bijen- en wespensoorten zijn uitgestorven de afgelopen anderhalve eeuw. Het grote uitsterven begint met de introductie van de kunstmest, gaat door (met afvlakkende groei van de toename in de jaren zestig en zeventig en gaat nu weer snel verder. Het bijensterven ligt klaarblijkelijk niet alleen aan de nicotinoïden, deze verergeren het wel natuurlijk.

Via dit stuk komt men desgewenst bij het artikel dat de Britse sterfte onderzoekt. Genoemd worden de kameelhalswesp Lestica clypeata (verdwenen sinds 1853; boven) en de wikkebij Andrena lathyri (onder) die overigens maar enkele decennia in de twintigste eeuw is waargenomen. Beide soorten zijn ook in Nederland (zeer) zeldzaam.

De invasie in de luwte van het grote nieuws: Panamá 1989

Tegen de kerstdagen van 1989, terwijl het niet bij te houden was hoe in Midden- en Oost-Europa de regimes als dominostenen omvielen, viel de VS Panamá aan. Af en toe een kleintje tegen de muur beuken om te laten zien wie de baas is, zoals de neocons verkondigen, een praktijk die toen begon (of begon het met Grenada, 1983? of eerder...?)

Het was al erg rustig ter redactie die ochtend en ik kreeg tot taak iets verstandigs over de invasie te schrijven in De Waarheid. Ik zou waarachtig niet meer weten wat ik precies geschreven heb in de tijd die er voor zo'n deadline gegeven was. De provincie van Colombia die speciaal om de VS de zeggenschap over het te graven kanaal te geven "in opstand kwam" en zich onafhankelijk verklaarde had zich wel te gedragen. Het presidentieel paleis werd omsingeld en de president werd belaagd met "rockmuziek" die hem tot overgave moest dwingen - een marteling die ook van later gedocumenteerd is, zoals dezer dagen is gebleken. Noriega gaf zich over en werd afgevoerd alsof het zo hoorde. De Algemene Vergadering van de VN kon de invasie veroordelen, en zelfs de Organisatie van Amerikaanse Staten, de VS zouden zich er niets van aantrekken. De humanitaire interventie was uitgevonden met een onbekend aantal duizenden doden aan Panamese zijde als gevolg. En de invasie speelde zich af in de luwte van het nieuws uit Oost-Europa, de gewelddadige omwenteling in Roemenië onder andere.

Boven een film uit 1992 die het bedrog rond de invasie documenteert, The Panama deception. (Vliegensvlug verwijderd, welk doel zou dit dienen?)

Doden door Fort Europa een 'onbedoeld neveneffect'!?

- door Joke Kaviaar -
De afgelopen weken is er veel discussie geweest over de vraag of je Fred Teeven nu wel of niet een podium moet geven en een prijs moet laten uitreiken voor de beste scriptie op het gebied van migratierecht. Mijn eerste artikel daarover stuurde ik ook naar de VU. Het antwoord luidde:

Geen reden om af te zien van de komst van staatssecretaris Teeven

“Bedankt voor uw e-mail. Namens de betrokken onderzoekers een reactie.

De onderzoekers Thomas Spijkerboer en Tamara Last brengen de vluchtelingensterfte sinds 1990 in kaart. Op het symposium presenteren zij hun eerste onderzoeksresultaten. De stijging van het aantal doden kan een onbedoeld neveneffect zijn van het steeds strengere migratiebeleid, stellen zij. Staatssecretaris Teeven is de hoogste bewindspersoon op dit gebied, en is daarom uitgenodigd om op de stelling te reageren. De VU-onderzoekers gaan het inhoudelijke debat graag met hem aan. Het directe doel daarvan is niet om het politieke beleid onmiddellijk te beïnvloeden, maar om dit debat te voeren op basis van onderzoeksbevindingen, op een universiteit – de plaats waar elk debat gevoerd kan worden.

De prijsuitreiking na dit debat is een ceremoniële aangelegenheid die losstaat van het inhoudelijke debat en het migratiebeleid. Het is niet ongebruikelijk dat de prijsuitreiking door een hoogwaardigheidsbekleder wordt verricht. In eerdere jaren is de scriptieprijs uitgereikt door voormalig staatssecretaris Albayrak.

Wij zien geen reden om af te zien van de komst van staatssecretaris Teeven naar het symposium.“

Inmiddels is het de vraag of Fred Teeven wel komt. Thomas Spijkerboer heeft tijdens de demonstratie “Geen vrouw in de kou” afgelopen woensdag op het Spui in Amsterdam kennelijk gezegd dat Teeven niet komt. Ik heb hem zelf niet gesproken, maar het zal wel. De onderzoeker schijnt nogal veel te hebben gedaan voor Wij Zijn Hier, wat ik best voor waar aanneem. Des te vreemder vind ik zijn opstelling nu.
Dezelfde avond publiceerde hij een artikel dat stelde dat je Teeven wel een podium moet geven, onder andere op Indymedia, zonder daarbij te vermelden dat Teeven niet komt. Hij schept hiermee een situatie waarin onzekerheid ontstaat: komt hij wel of komt hij niet, en: is het zinvol om bij de VU te gaan demonstreren tegen de komst van Teeven?
Spijkerboer besluit zijn artikel met te zeggen: “Iedereen is welkom. Geef je wel op (…)” Dat laatste vind ik te makkelijk.
Dus Fred Teeven wordt uitgenodigd, maar als vluchtelingen erbij willen zijn moeten ze zich opgeven via internet en maar zien hoe ze er komen? Dat is uitsluiting, zoals het beleid van Teeven hen ook uitsluit. Voor vluchtelingen zijn internetconnecties en reizen om ergens te komen bepaald geen vanzelfsprekendheid.

Protest zal er waarschijnlijk niet zijn bij de VU. Wel hebben er genoeg mensen hun verontwaardiging en bezwaren kenbaar gemaakt. Daar trekken de geleerde dames en heren van VU en de gestudeerde onderzoekers zich niks van aan. Zij weten het allemaal beter, want zij zijn universitaire lieden. Dat volk van de straat, die activisten en vluchtelingen, wat die zeggen, ach, dat is maar boegeroep van klootjesvolk. Daar hoeven we ons niks van aan te trekken. Arrogant vind ik het, elitair.
Welnu, Teeven komt wel of komt niet. Ik heb weinig zin om een speelbal te worden in dat spelletje waarin dit doelbewust niet wordt bevestigd. Ik vind ook dat de agenda van Teeven niet onze agenda moet bepalen, maar wijzelf, al had ik hem graag persoonlijk bij de kraag gevat en eruit gegooid. Wel wat lastig alleen, gezien al die bewakers die de grootste moordenaar van Neederland om zich heen heeft lopen. Stel je voor dat iemand hém met één vinger aanraakt!

In de mail die ik kreeg van de VU, 'namens de onderzoekers' staat: “De stijging van het aantal doden kan een onbedoeld neveneffect zijn van het steeds strengere migratiebeleid”.
Dat is nu precies waar de schoen wringt. Door er vanuit te gaan dat al die doden en de toename van dat aantal dodelijke slachtoffers waar onderzoek naar is gedaan al vele jaren lang een “onbedoeld neveneffect” kán zijn en vervolgens Teeven te vragen op die stelling te reageren, geef je al aan dat je eigenlijk wel gelooft in de goede bedoelingen van dat steeds strengere migratiebeleid. Je geeft Teeven ook een voorzet om te kunnen zeggen: “dat is inderdaad onbedoeld”, en om vervolgens het allemaal goed te praten en te zeggen dat er toch echt alles aan wordt gedaan om het te voorkomen. Het beleid zelf staat daardoor niet ter discussie, alleen de vraag of de “onbedoelde neveneffecten” inderdaad onbedoeld zijn. Nee, over de essentie van het beleid dat mensen hun fundamentele recht op vrijheid van beweging ontneemt, gaat het niet in “een universiteit – de plaats waar elk debat gevoerd kan worden”. Niet te radicaal asjeblieft.
Feit is dat al die doden al jarenlang als collateral damage worden beschouwd. Dat blijkt uit het gegeven dat Frontex telkens meer geld en middelen krijgt om de routes over de Middellandse Zee te blokkeren zodat mensen steeds meer gevaar lopen wanneer ze de overtocht wagen. Feit is ook dat de EU het misdadige soort mensensmokkelaars van inkomsten voorziet. Die zien immers een gat in de markt, dankzij dat steeds strengere migratiebeleid dat wordt gevoerd door een ander soort misdadige mensensmokkelaars, namelijk zij die massaal en dagelijks mensen deporteren. Het beleid van migratiebeheersing wordt doelbewust zo gevoerd omdat het belang van migratiebeheersing groter is dan het belang van mensenlevens. Het is een beleid van afschrikking, en wat is er nu afschrikwekkender dan een toenemend aantal mensen dat verdrinkt in een poging om een veilige haven te bereiken.

Het zou van moed getuigd hebben indien Spijkerboer en Last het hadden gewaagd te stellen dat de stijging van het aantal doden het voor lief genomen gevolg is van de ontmoedigingsstrategie van het steeds strengere migratiebeleid dat moet voorkomen dat mensen asiel aanvragen. Maar in de aanval gaan, dat doen ze niet. En dus wordt het met Teeven of een vertegenwoordiger van Teeven een keurig onderonsje, een een-tweetje, tussen beleidsmakers en onderzoekers, mensen met een bevoorrechte positie in de samenleving, en tussen Spijkerboer en Teeven, beide witte mannen met een paspoort in de EU.

Tot slot nog even die prijsuitreiking. De VU schrijft:

“Het is niet ongebruikelijk dat de prijsuitreiking door een hoogwaardigheidsbekleder wordt verricht. In eerdere jaren is de scriptieprijs uitgereikt door voormalig staatssecretaris Albayrak.”
Dit is net zo'n redenatie als: het Sinterklaasfeest met Zwarte Piet is al jarenlang traditie en dus moet het zo blijven.
Verandering schijnt eng te zijn, of gevaarlijk. En omdat Albayrak (niet veel beter dan Teeven trouwens) het eerder deed, moet Teeven het nu doen. Maar hoogwaardigheidsbekleders zijn nu eenmaal mensen die een paar forse strepen voor hebben op het gepeupel en dus overal mee weg komen en dan ook nog prijzen krijgen of mogen uitdelen. De ontvanger moet dan blij zijn en zich vereerd voelen en kruiperig dank u wel zeggen. Dat is de les die je blijkbaar leert op de universiteit tegenwoordig. Geen wonder dat je protest en verzet met een vergrootglas moet zoeken. Het voordeel van vergrootglazen is wel: als de zon er op schijnt, kan er zomaar iets ontbranden. En daarop is het nu wachten.

Alles van waarde, Gent 14 december 2014

Het herinnert mij aan 1975, de komende aanval op de Lastageweg - feest in de Smederij met onder anderen uit Gent Walter de Buck. Dreiging hangt in de lucht maar er zal toch ook gezongen en gefeest worden. En het was winters.
In Nederland verloren gegaan, verzet en volksfeest.
In Gent bereidde men zich vandaag voor op de algemene staking van 15 december. Inderdaad hartverwarmend idee en bijbehorende beelden hier en hier.
Een interventie hier.

Je draagt lage jurken waar de zon doorheen schijnt

Mark Kurlansky beschrijft "1964" aan de hand van Dancing in the street van Martha & the Vandellas. Dan moet eerst maar eens vastgesteld worden waar de rock 'n' roll begint. Eerlijk gezegd denk ik dat het onmogelijk is een beginpunt te bepalen omdat de muziek zo duidelijk voortkomt uit jazz, blues en (western) swing. Maar er moet natuurlijk een begin zijn, want zo gaat dat nu eenmaal in de Verenigde Staten waar alles historisch heet te zijn zonder dat er eigenlijk historie achter zit.
Kurlansky daalt behoorlijk wat punten als hij een Deense versie van "Dancing" signaleert getiteld Dansen op het strand.
maar goed, drie kandidaten.

Shake, rattle and roll, Joe Turner


Rocket 88, Jackie Branston (feat. Ike Turner)


Gee, Crows

Haïti blijft onder schot van de oude slavenhouders

De "Internationale Gemeenschap" is zo bang voor de eerste en enige vrij gekozen president van Haïti dat zij er mee instemt dat er geen verkiezingen worden gehouden. Het levert beelden op van soldaten die namens "de Internationale Gemeenschap" schieten op demonstranten die het wagen zomaar de straat op te gaan tegen een regering die zelfs niet meer de moeite neemt verkiezingen te houden.
De Wereldorde zal Haïti pas met rust laten als deze orde zelf opzij is gezet. Nooit zal het de slaven, die zich zelf persoonlijk vrijgevochten hebben, vergeven worden dat zij dit hebben gedaan. Het is niet eens een kwestie van kapitaal tegen arbeid, het gaat om racistisch feodalisme.
Het verzet mag niettemin van harte succes toegewenst worden.

De harde en de schijnbaar zachte censuur onder de tucht van de Markt

E.H. Carr's What is history? een subversief boek? Opmerkelijk dan, ik heb het voor mijn kandidaats nieuwe geschiedenis als deel van de examenstof gelezen en nu staat het geheel online. Theory of capitalist development van Paul Sweezy werd geen tentamenstof - er kon over gepraat worden maar door wie?

In Zuid-Korea was het lezen van deze en dergelijke boeken verboden in de nadagen van de dictatuur. Dertig maanden stond er op, in 1981 - op straat werd het regime bevochten, en nee, deze boeken mochten in Noord-Korea ook niet. En na meer dan dertig jaar wordt degene die veroordeeld werd wegens het lezen van subversie die aan de Amsterdamse zevende faculteit deels zelfs was voorgeschreven alsnog met excuses vrijgesproken.

Het vak geschiedenis, een van de pijlers, een hoofdvak van wat ik gestudeerd heb, is eenvoudigweg geschrapt. Met wat Joost mag weten verder, algemene politieke en sociale wetenschappen zijn nu een soort managementopleiding waaruit vanzelf zoiets subversiefs als E.H. Carr is weggezuiverd. Niet door Censuur natuurlijk, stel je voor - de Markt dicteert. ("Economie" is overigens ook geschrapt, ik wens niet eens te weten wat men nu eigenlijk wel doet).

Teeven: “Meer preventie, meer ontmoediging, meer push-back operaties”

- door Joke Kaviaar -
Wat verwacht Thomas Spijkerboer dat Teeven gaat zeggen tijdens het symposium over Grensdoden en mensenrechten op maandag 15 december in de VU? Wat anders dan hetgeen ik hierboven heb samengevat? Een oproep om Teeven niet het woord te geven, maar wèl een vluchteling, werd vorige week al gedaan.

Thomas Spijkerboer en Tamara Last zullen maandagmiddag een presentatie houden “over de sterke stijging van het aantal omgekomen migranten op de Middellandse Zee in de afgelopen 25 jaar” en “de vraag of dit een neveneffect is van het Europese grensbewakingsbeleid (privatisering, externalisering, technologisering).” Die vraag zullen Spijkerboer en Last ongetwijfeld met een volmondig “ja” beantwoorden. En zij zijn niet de eersten.
In een brief van Amnesty International aan Teeven, gedateerd 30 september 2014, schrijft Amnesty dat op die datum al wordt gesproken over 3000 slachtoffers (door het IOM, niet eens een organisatie vóór migratie, behalve dan 'terug'). De brief besluit met: “Wij hopen dan ook van harte dat u zich richting uw Europese collega’s hard zult maken voor een aanpak waarin het redden en beschermen van mensen centraal wordt gesteld.” Is dat gebeurd? Nee.



Zoals omschreven is het de bedoeling dat Teeven reageert. Hij krijgt daar een kwartier spreektijd voor. Maar nogmaals: wat kun je nu van Teeven verwachten? Nog maar kort geleden startte Frontex operatie Triton, waarvoor ook Neederland tekende. Vluchtelingenwerk Neederland schrijft hierover op 28 oktober 2014: “Komende zaterdag lanceert Frontex 'Operatie Triton'. Deze operatie voert slechts patrouilles uit en heeft als doel de grenzen te bewaken, niet om mensen te redden.” en deed net als Amnesty een oproep aan Teeven, de tweede in een maand tijd:

“Nederland heeft toegezegd materiaal te sturen voor de nieuwe Frontex operatie. Maar staatssecretaris Teeven gaf nadrukkelijk aan dat dit bedoeld was ter versterking van de grensbewaking en het minder aantrekkelijk te maken voor vluchtelingen om te komen. Dit betekent dat duizenden bootvluchtelingen geen helpende hand zullen vinden als zij in de middellandse zee in problemen komen. VluchtelingenWerk Nederland roept de staatssecretaris op om levens te redden en met zijn Europese collega's tot een oplossing te komen.”

We zijn sinds de oproepen van Amnesty en Vluchtelingenwerk ruim een maand verder. Zal Fred Teeven plotseling het licht hebben gezien? Zou het? We hebben het dus over dezelfde Fred Teeven die met ingang van 1 oktober het weer mogelijk heeft gemaakt om vluchtelingengezinnen met kinderen op te sluiten en te deporteren, door een grensgevangenis in Kamp Zeist in gebruik te nemen die geen gevangenis heet maar gesloten locatie.

Het enige dat Teeven tot nu toe gedaan heeft is voortdurend voorwenden dat het allemaal humaner wordt om zodoende het protest de mond te snoeren. De enige “verbetering” die Teeven zal willen doorvoeren is het effectiever uitvoeren van het beleid dat tot doel heeft immigratie tegen te gaan, te zorgen dat mensen die in niet zeewaardige boten proberen de Middellandse Zee over te steken, geen voet aan wal kunnen zetten, geen asiel kunnen aanvragen.

Teeven zal zeggen dat het niet de bedoeling is dat mensen verdrinken, ongetwijfeld. Maar dat is net zoiets als zeggen dat het niet de bedoeling is dat mensen doodvriezen in de winter op straat en intussen het blijven te vertikken om vluchtelingen onderdak te bieden. Zelfs het schamele bed-bad-brood dat nu al minstens 50 gemeenten zeggen te gaan bieden, alleen voor de nacht, is hem teveel. Het beleid is gericht op ontmoediging. Dus het spijt me voor al die mensen die nog steeds denken dat het zinnig is in debat te gaan met Fred Teeven, maar die man is zo glad en zo koud als ijs en zo hard als een blok beton. Daar kan je maar één ding mee doen en dat is er heel hard op inhakken met een pikhouweel en een voorhamer, want anders breekt het nooit.

Nog een voorbeeld van de betonnen kop van Teeven: deportaties naar Somalië ondanks het voortdurende gevaar zoals al werd opgesomd door Dhjana in “Enkeltje de dood”. Dat Teeven zich van Dhjana of mij niks aantrekt wekt overigens geen verbazing. Maar je zou verwachten dat Fred de vluchtelingenjager Teeven toch op zijn minst wel luistert naar de Raad van State die in de meeste gevallen op de hand is van het beleid en de IND, maar nee. In een persbericht d.d. 5 november 2014 schrijft de Raad dat er "op dit moment geen concrete aanknopingspunten zijn dat Somalische vreemdelingen op korte termijn kunnen worden uitgezet".

Op 1 december 2014, nog geen maand later, bericht Inlia dat de Dienst Terreur en Verrek (DT&V) weer begonnen is met deportaties naar Somalië. Inlia schrijft: “Zoals staatssecretaris Teeven al eerder aan heeft gekondigd is hij nu daadwerkelijk opnieuw overgegaan tot het uitzetten van Somaliërs. Dit terwijl zowel Amnesty International als Human Rights Watch de staatssecretaris hebben opgeroepen niet uit te zetten naar Somalië, vanwege de nog immer onveilige situatie.”

Kan iemand mij vertellen hoe het kan dat mensen van wie we aannemen dat ze intelligent genoeg zijn om uit te kunnen leggen wat er mis is met het beleid, het voorelkaar krijgen nog steeds te geloven dat het zinnig is om in discussie te gaan met, en oproepen te doen aan, Fred Teeven? Als er niet geluisterd wordt naar Amnesty, Vluchtelingenwerk, Inlia, de Raad van State, en ook niet naar het Europese Comité voor Sociale Rechten, waarom zou Fred Teeven dan luisteren naar bijvoorbeeld Thomas Spijkerboer? Het was beter geweest als voor een symposium over massale verdrinkingen van vluchtelingen (en de vele andere sterfgevallen op weg naar een veilig heenkomen), iemand was uitgenodigd die dit uit eigen ervaring kon toelichten. Maar nee, Fred Teeven mag komen opdraven om het allemaal weer eens af te dekken en recht te breien. Over het uitreiken van de Hanneke Steenbergenscriptieprijs, de jaarlijkse prijs voor de beste Nederlandse scriptie op het gebied van het migratierecht, heb ik het nu nog niet eens gehad, dus daar komt-ie:

Daar waar ik me nog iets (heel weinig) bij de naïviteit kan voorstellen dat er wat bereikt kan worden door met Fred Teeven in discussie te gaan, ook al heb ik hierboven al laten zien dat het erg vergezocht is, kan ik me absoluut niets voorstellen bij het idee dat deze prijs uitgereikt zou moeten worden door diezelfde Fred Teeven. Het is een aanfluiting, een blamage. Het is een ontkenning van alle ellende die door het Neederlandse en Europese beleid wordt veroorzaakt bij vluchtelingen. Een ontkenning van hun bestaan zelfs, waar Teeven ook zo goed in is.

Nog geen week nadat de Liga voor de Rechten van de Mens de Clara Wichman Penning uitgereikt heeft aan de vluchtelingenzelforganisatie Wij Zijn Hier (10 december), presteert de stichting Hanneke Steenbergen Fonds het om de Hanneke Steenbergenscriptieprijs te laten uitreiken door Fred Teeven! Het is gewoon genant. Als ik de ontvanger van de prijs was, zou ik categorisch weigeren. En wat zou Hanneke Steenbergen, naar wie de prijs is vernoemd, oprichtster van het Instituut voor Immigratierecht, een “pionier” die “door haar actieve en creatieve opstelling een grote bijdrage geleverd heeft aan onderzoek en onderwijs” op het gebied van migratierecht, er van hebben gevonden?
We kunnen het haar niet meer vragen.

Onderzoekers, ze weten heel goed wat er gebeurt. Ze komen met feiten, met cijfers, en argumenten. Maar ze komen niet met een solidaire houding ten opzichte van vluchtelingen. Zij zijn het, die uitgenodigd hadden moeten worden: vluchtelingen. Had Ilhaam Awees gevraagd, één van de vrouwen van Wij Zijn Hier, die gisteren 10 december op het Spui stonden te demonsteren “Geen vrouw in de kou”, of een van de overlevenden van een van de vele “left-to-die-boats”, of mensen van Watch The Med die doen wat Fort Europa doelbewust nalaat: mensen helpen.

Van alle mensen die hadden kunnen worden uitgenodigd om deel te nemen aan het symposium, of om deze prijs uit te reiken, moest zonodig gekozen worden voor een van de verantwoordelijken voor vele sterfgevallen op zee, op straat en in detentiecentra. Het is daarom zaak dat al die mensen die niet uitgenodigd zijn, zichzelf nu uitnodigen, hetzij door zich aan te melden, hetzij door zich zonder aanmelding aan te melden, binnen of buiten dat zaaltje van de VU aanstaande maandag. Om te laten horen: we willen de verkoopraatjes voor de misdaden van de Europese apartheidspolitiek die migranten het recht op bestaan ontneemt, niet horen! Recht zoals recht bedoeld is: rechtvaardig. Spreektijd voor slachtoffers, niet voor daders, zoals de reeds gedane oproep al stelt.

Wil je het netjes doen? Aanmelden kan hier

Wil je simpelweg boos naar binnen stormen en Teeven de VU uitzetten? Dan hier nogmaals de benodigde informatie:
Het symposium vindt plaats op 15 december 2014 in de zaal Agora 1, Boelelaan 1105. Het symposium start om 14.30
(inloop en koffie 14.00). De prijsuitreiking zelf is van 16.40 tot 17.30, met aansluitend borrel. Meer info op: http://steenbergenscriptieprijs.nl/wp-content/uploads/2014/09/Programma-15-december-2014-VU.pdf

Voor boze e-mails: “Voor meer informatie kunt u een e-mail sturen naar secretariaat. 3eEtage.rch@vu.nl onder vermelding van ‘VU-HSF prijsuitreiking 2014’. Voor inhoudelijke informatie over het symposium zelf, graag contact opnemen met Martijn Stronks: m.c.stronks@vu.nl