Een kleine weigering in het licht van de Grote Weigering

J. Rentes de Carvalho's Portugal, de bloem en de sikkel is dit jaar voor het eerst in het Portugees uitgegeven in het geboorteland van de schrijver en is daar een hit geworden. De schrijver was er achter gekomen dat ik hem op zeker punt gelijk gaf wat betreft de afloop van het Portugese revolutionaire proces van 1974-76. Een gelijk achteraf, een gelijk dat hem toen niet gegeven werd, zeker ook niet door mij. Ik kon het hem dit jaar geven, omdat - zoals hij destijds schreef - de nationaliseringen zoals uitgevoerd namens de Beweging der Strijdkrachten vooral dienden ter modernisering van het kapitalisme - iets wat het katholiek integralisme/corporatisme van het regime zoals het tot 25 april 1974 aan de macht was werd tegengehouden. Dit gelijk geef ik hem in 2014. Ik geef het niet met terugwerkende kracht vanaf 1974 of daaromtrent. Helaas lijkt Hans Ramaer hem in het nieuwe nummer van De AS dit contemporaine gelijk wel te geven;

(D)e nieuwe machthebbers waren merendeels schatplichtig aan de oude.(...) Portugal was geen ander land geworden, laat staan een revolutionaire natie. Het bleef een land van armoede en achterstand, van emigratie en van vruchteloze oppositie van kleien groepen intellectuelen.

Maar inderdaad, behalve Jan Bervoets - en in de Portugal Informatiegroep Amsterdam mijn medestrijder van jaren her Harm Puite - ben ik geen anarchist tegengekomen in de solidariteitsacties met "het proces". De anarchisten wisten het allemaal al van te voren. Daarom was het een bevrijding niet meer bij dit georganiseerde anarchisme te horen en vooral ook op dit punt kan ik niet niet geslagen met mildheid achteraf oordelen. Gelijk hebben in 2014 is niet hetzelfde als in 1975, ik ben niet zo gelijkgeschakeld dat ik mijn - noem het - illusies met terugwerkende kracht afwijs en hiermee de aspiraties van de arbeiders van Portugal zelf. Aan het voorkómen van een echte revolutie werd van harte meegewerkt door de PvdA namens de CIA. Daar ga ik echt niet alsnog mee instemmen.

Mijn nog pas onlangs geplaatste terugblik na vijfentwintig jaar. Ik kom daar wel ongeveer uit waar Rentes de Carvalho al in 1975 was, maar de geschiedenis is niet de weg naar de enig mogelijke uitkomst.
En wat losse aantekeningen van een deviezensmokkelaar zonder steun van regeringspartij of CIA.

Katoenplukken voor de rest van je leven

Associatief bijeengesprokkelde blue-eyed soul.

Because I love you, Georgie Fame


Seventh son, Mose Allison


Parchman Fram, Bobbie Gentry - een zeer opmerkelijke versie...

Laat de dominostenen van racisme vallen!

- door Joke Kaviaar -
Over Paul van Musscher (korpschef Haagse smeris) kunnen we kort zijn. Die man moet weg. Hij is niet alleen een racist. Hij zet ook zijn ambtenaren aan tot het plegen van racistisch gemotiveerd geweld tegen burgers. Burgers, die hem niet zinnen, omdat ze Marokkaan zijn of daarop zelfs maar lijken. Musscher is persoonlijk verantwoordelijk voor al het racistische geweld en dus ook voor de moord op Rishi Chandrikasing. Als je beleid voert om stelselmatig een bevolkingsgroep verdacht te maken, dan ben je, wanneer daardoor doden vallen, weinig anders dan een schrijftafelmoordenaar. Paul van Musscher had net zo goed zelf de trekker kunnen overhalen.

Maar.... Musscher staat niet op zichzelf.

Hij is niet het enige probleem. Laten we de campagne voor het ontslag van Paul van Musscher zien als het begin van een reeks omvallende dominostenen. Dominostenen die getuigen van institutioneel racisme, etnisch profileren en traditioneel algemeen geaccepteerde apartheidspolitiek. Dominostenen van het toespelen van zwarte pieten niet alleen aan Marokkanen, maar aan alle migranten, vluchtelingen, mensen zonder papieren, zwarte mensen, al die zogenaamde 'allochtonen' en zogenaamde 'illegalen', mensen die dagelijks de consequenties van witte superioriteitspolitiek aan den lijve ondervinden. Een witte overheersing die wel eens even zal bepalen wat racisme is en steeds weer zegt dat het allemaal best wel meevalt.

Ik ben ook zo'n witte mens en het is om je rot voor te schamen. We mogen onze kop niet in het zand steken en moeten ons bewust zijn van het sluipend gif van racisme in onze samenleving en dit bestrijden, zowel in gedachtengoed als in de praktijk: het uitgaansleven, de straat, in winkels, bedrijven en vooral ook: in wetten waarin het is ingebed. Racistische wetten zoals de wet op de identificatieplicht en de vreemdelingenwet. Wetten die bevel-is-bevel worden uitgevoerd door ambtenaren die vinden dat ze alleen maar hun werk doen.

Het racisme dat Paul van Musscher vertegenwoordigt, komt niet alleen uit zijn persoonlijke koker. Het is voorgekookt in de politiek en niet alleen door Geert Wilders met zijn 'minder Marokkanen'. Het zijn politici in vrijwel alle politieke partijen die zich bezondigen aan criminalisering, aan negatieve beeldvorming. En voorzover zij dat niet actief zelf doen, kijken zij toe en zeggen er niets van en dan ben je net zo verantwoordelijk als de rest. Zwijgen is toestemmen. Daarom zeg ik: Paul van Musscher, marionet van de gemeentelijke én de landelijke politiek, is nog maar de eerste dominosteen.

Ik zeg dit in een tijd dat ook het racisme van Zwarte Piet aan de kaak wordt gesteld met een stortvloed aan racistische bedreigingen als gevolg.
Ik zeg dit in een tijd dat vluchtelingen 's morgens vroeg van hun bed worden gelicht om hen op te sluiten en te deporteren zonder dat daar ook maar een huiszoekingsbevel of rechter aan te pas komt.
Ik zeg dit in een tijd dat kinderen en jongeren uit migrantengezinnen minder onderwijskansen krijgen.
Ik zeg dit in een tijd dat nog altijd mensen gediscrimineerd worden bij het zoeken naar werk.
Ik zeg dit in een tijd dat migranten niet alleen mikpunt zijn van politie, maar ook van justitie en dus meer en hogere straffen opgelegd krijgen, zodat aan de statistieken kan worden voldaan en kan worden gezegd: “Zie je wel?”
Racisme is een vicieuze cirkel die doelbewust in stand wordt gehouden.

En ik zeg dit ook in een tijd dat er grof geld wordt verdient door multinationals terwijl er keihard wordt bezuinigd en de mensen met de laagste inkomens er nog meer op achteruit gaan, mensen met een uitkering tot dwangarbeid worden gechanteerd, zieken, zwakkeren en ouderen steeds minder en slechtere zorg krijgen, vluchtelingen op straat moeten zien te overleven.

Als schuldigen voor de zogenaamde crisis waarin wèl geld is voor het financieren van bijvoorbeeld wapenhandel en gevangenissen en het omhooghouden van failliete banken, worden als vanouds diegenen aangewezen als veroorzakers van alle ellende die anders zijn dan de grote gemene deler van Hollandse kaaskoppen. De zondebok. Het is dit racisme dat mensen ervan moet weerhouden gezamenlijk in verzet te komen ongeacht afkomst, religie, huidskleur of welk ander verdeel- en heersmechanisme dan ook. Maar daar trappen wij niet in!

Paul van Musscher, ik beschouw deze geüniformeerde en legale racist van de Neederlandse staat als een eerste dominosteen van een hele rij die om zal moeten vallen. Om dat te bereiken zit er maar één ding op en dat is van alle kanten samen heel hard blijven duwen. Pickets, demonstraties, directe actie. Totdat ze allemaal zijn omgegaan.

Ze zullen zich aan elkaar vasthouden, ze zullen elkaar dekken, de politici, de hoge ambtenaren, de dienders op straat. Ze zullen zeggen dat we ons beter ergens anders mee bezig kunnen houden, ze zullen ons proberen af te leiden van waar het om gaat, ze zullen mensen voor extremist of terrorist uitmaken. Ze zullen meer mensen mishandelen in cellen en op straat, meer mensen doodschieten en smerissen vrijuit laten gaan. Meer intimidatie en controles op straat uitvoeren, camera's plaatsen, door je straat patrouilleren, ID bewijzen vorderen. Ze zullen alles uit de kast trekken om ons allen te intimideren, te verdelen, en zoet te houden.

Ik zeg: NO PASARÁN. De uniformdragers die ook nu weer waken over wat wij hier zeggen en doen zullen nu misschien doen alsof ze zo vriendelijk zijn dit protest toe te staan. Maar wat gebeurt er later vanavond als mensen naar huis gaan? Wat gebeurt er als je je mobiele telefoon uit je zak haalt? Wat gebeurt er als je niet voldoet aan een willekeurig gegeven bevel om te blijven staan? Wat gebeurt er als je een klap krijgt en het waagt te roepen “Klootzak! Racist!”?

Het recht op zelfverdediging is slechts de dienders gegeven, met hun pistolen, knuppels en pepperspray. Waag het eens voor jezelf op te komen. Dan wordt hun recht op zelfverdediging misbruikt om je zonder omzien om te leggen. Want je bent zwart of Marokkaan. Vrijspraak volgt zoals bij Rishi en Mike Brown in Ferguson. Aan het werk maar weer, moordenaars met een badge.
Waakzaam en dienstbaar? We zijn beter af zonder Paul van Musscher en de zijnen. Opzouten wegwezen omvallen! Dominosteen voor dominosteen op weg naar een samenleving van gelijkwaardigheid en gelijke kansen, een eerlijke verdeling van welvaart in vrijheid en solidariteit. Het begin is hier en nu en geen moment te vroeg en overal en altijd op zijn plaats.

Verzet je tegen de gevestigde orde van gevestigde vreemdelingenhaat! NO PASARÁN!

Dit is de tekst van de toespraak bij: Picket voor het ontslag van racistische korpschef Paul van Musscher

De picket eindigde met acht arrestaties wegens ID weigeren, omdat de smeris "wil weten wie er meedoen".

Aan de 43 ontvoerde en vermoorde studenten in Guerrero gingen er 31 vooraf

France 24 meldt dat voorafgaand aan de ontvoering van de 43 studenten van de normaalschool van Ayotzinapa in Iguala, Guerrero, Mexico, er 31 middelbare-scholieren zijn ontvoerd en vermoedelijk vermoord in Cocula, er dichtbij gelegen. Het exclusieve verhaal hier op de Engelse site van France 24. De ontvoering heeft plaatsgevonden op 17 juli jongstleden.

Geloof niets voordat het officieel ontkend is.

De kliniek van het islamitisch anarchisme

Eerlijk gezegd vond/vind ik de bijdrage van Mohamed Jean Veneuse aan Religious anarchism bijna hermetisch, omdat het mij niet duidelijk was waarom Anarca-islam een kliniek zou verbeelden.
Zijn artikel komt uit de context van zijn dissertatie, die nu geheel online staat. Er is al een vervolg op waar ik het niet eens over durf te hebben aangezien ik dit boek nog niet gelezen heb (u kunt mij voor zijn).

Laffe typetjes, die schrijftafelmoordenaars

- door Joke Kaviaar -

Ik val maar even met de deur in huis. Meewerken aan deportaties is een laffe misdaad. Beetje rode verf erbij om de zaak te verhelderen. Zo kan een ieder zien wie die ambtenaren zijn die vanuit de zwaar beveilligde burelen van de IND en de Dienst Terreur en Verrek, en van het ministerie van Onveiligheid en Klassejustitie zelf, tekenen voor het afwijzen van asielverzoeken en voor het opsluiten en deporteren van 'uitgeprocedeerde asielzoekers' en 'illegalen'.

Ja, ik val maar even met de deur in huis. Teeven, je bent een huichelaar, een moordenaar. Je weet het goed te verkopen via de foutste krant van Neederland, maar het bloed druipt uit de letters. Nee, je kunt het “nooit goed doen” zolang je van het uitgangspunt uitgaat dat namens 'het Nederlandse Volk' door jou en je ambtenaren kan worden bepaald wie hier in dit land voor een veilig heenkomen terecht kunnen. Gewoon omdat Neederland en Fort Europa de macht hebben om met een zak geld in de handen de dienst uit te maken en de grenzen te controleren en dicht te gooien, om de bewegingsvrijheid van mensen in te perken en te bepalen wie er leeft of sterft.

Wat moet het een heerlijk gevoel zijn voor je ambtenaren om te mogen bepalen van welke groep of religie mensen moeten zijn om in aanmerking te komen voor asiel, of om impertinente vragen te stellen over sexuele geaardheid of verkrachtingen. Wat moet het lekker machtig voelen om in de kleinste leugen uit angst voor deportatie, of een vals paspoort als enig middel om hier te geraken, een reden te vinden om mensen de dood in te jagen. Wat moet het handenwrijvend verrukkelijk zijn als je mensen kunt betrappen op het ontbreken van geboortebewijzen, een vergissing in het verhaal over de vluchtroute achterin een vrachtwagen met een plastic zak over het hoofd. Wat moet je een botte onmens zijn om je niks aan te trekken van op zee verloren geraakte papieren of erger: kinderen of andere familie, of om bewijs te verlangen van martelingen terwijl de littekens worden getoond. Wat moet het heerlijk zijn om zo'n macht te hebben.

Ik heb al zoveel verhalen gehoord van vluchtelingen. Afgelopen weekend weer, toen ik op de muur van Kamp Zeist zat: Christenen uit Afghanistan kregen wel asiel, Sikhs niet. Of je moet je bekeren tot het Christendom, dan maak je alsnog wel kans. Hoeveel beter ben je dan de IS als je feitelijk bekering eist en op straffe van vasthouden aan de eigen religie mensen de dood injaagt? De Neederlandse staat hanteert weliswaar een iets ander middel dan gelijk de kop afhakken maar het eindresultaat is hetzelfde en de vuile handen zijn voor de beulen waarheen je mensen stuurde, en niet voor jou en je ambtenaren, Fred Teeven. Nee, Fred Teeven, hier ziet alles er netjes uit. En toch is het nooit goed. Gek hè?

Ik weet intussen niet meer of ik moet lachen of huilen om het geweeklaag van de zoveelste staatssecretaris of minister omdat er mensen zijn die “zo veel mogelijk onzichtbaar wettelijke besluiten proberen te dwarsbomen door individuele werknemers lastig te vallen”. Ach arme! En Teeven, die zegt : “Ik baal daar echt ontzettend van”. Hij spreekt over intimidatie en lastig vallen. Hoor je jezelf eigenlijk wel eens praten, Fred Teeven? Heb je enige realiteitszin? Enig vergelijkingsmateriaal om te weten wat dat eigenlijk is, intimidatie?

Nee, je kunt het nooit goed doen. Daar beklaagde Verdonk zich ook over. Zo werd zij geciteerd in een interview met de Volkskrant in 2004: “Lach ik eens, is het weer niet goed”. Er is in tien jaar tijd weinig veranderd. Nog altijd maken beleidsmakers en politici zich vooral druk over hun eigen imago, over de acceptatie van het 'werk' dat zij en hun ambtenaren doen, en over het verzet ertegen. Rode verf is verschrikkelijk. Bloedvergieten niet. Opsluiting ook niet. Niet geheel toevallig is het dat Teeven zich nog geen drie dagen na de muurbezetting van Kamp Zeist die de situatie in de gezinsgevangenis aldaar blootlegde, alsvolgt uitlaat: “Dan zorg je dat geen kind op cel gestalte krijgt en dan is het weer niet goed. Het is eigenlijk nooit goed.”

Een ander beklag doet Teeven zich over mensen die proberen in vliegtuigen deportaties tegen te gaan. Ik zeg je, dát is pas menselijkheid. Petje af voor degenen die het wagen om op te staan in dat vliegtuig temidden van ongeïnteresseerde vakantiegangers, en te roepen: “Kijk eens wat hier gebeurt”, om vervolgens te worden gearresteerd door diezelfde marechausseebeulen die vluchtelingen intimideren en boeien, knevelen en desnoods drogeren.

Het is niet meer dan terecht en logisch dat de handlangers van de beulen in landen als Turkije of Afghanistan, namelijk Fred Teeven en zijn ambtenaren, hinder ondervinden van het verzet tegen hun misdadige praktijken. Dat zou veel meer moeten gebeuren. Het is natuurlijk wel heel zielig dat Teeven zich moet laten beveiligen omdat hij bang is dat hij anders ook verf op zijn deur krijgt of zoals Rita Verdonk, een spatje ketchup op zijn pak. Maar hij mag blij zijn dat hij zich kán beveiligen, en mág beveiligen, anders dan al die vluchtelingen die alleen maar beveiligd worden om hen op te sluiten en te deporteren, niet voor hun welzijn en veiligheid, niet voor hun gezondheid.
Ik val maar even met de deur in huis. Meewerken aan deportaties is een laffe misdaad. Beetje rode verf erbij om de zaak te verhelderen. Zo kan een ieder zien wie die ambtenaren zijn die vanuit de zwaar beveilligde burelen van de IND en de Dienst Terreur en Verrek, en van het ministerie van Onveiligheid en Klassejustitie zelf, tekenen voor het afwijzen van asielverzoeken en voor het opsluiten en deporteren van 'uitgeprocedeerde asielzoekers' en 'illegalen'.

Ja, ik val maar even met de deur in huis. Teeven, je bent een huichelaar, een moordenaar. Je weet het goed te verkopen via de foutste krant van Neederland, maar het bloed druipt uit de letters. Nee, je kunt het “nooit goed doen” zolang je van het uitgangspunt uitgaat dat namens 'het Nederlandse Volk' door jou en je ambtenaren kan worden bepaald wie hier in dit land voor een veilig heenkomen terecht kunnen. Gewoon omdat Neederland en Fort Europa de macht hebben om met een zak geld in de handen de dienst uit te maken en de grenzen te controleren en dicht te gooien, om de bewegingsvrijheid van mensen in te perken en te bepalen wie er leeft of sterft.

Wat moet het een heerlijk gevoel zijn voor je ambtenaren om te mogen bepalen van welke groep of religie mensen moeten zijn om in aanmerking te komen voor asiel, of om impertinente vragen te stellen over sexuele geaardheid of verkrachtingen. Wat moet het lekker machtig voelen om in de kleinste leugen uit angst voor deportatie, of een vals paspoort als enig middel om hier te geraken, een reden te vinden om mensen de dood in te jagen. Wat moet het handenwrijvend verrukkelijk zijn als je mensen kunt betrappen op het ontbreken van geboortebewijzen, een vergissing in het verhaal over de vluchtroute achterin een vrachtwagen met een plastic zak over het hoofd. Wat moet je een botte onmens zijn om je niks aan te trekken van op zee verloren geraakte papieren of erger: kinderen of andere familie, of om bewijs te verlangen van martelingen terwijl de littekens worden getoond. Wat moet het heerlijk zijn om zo'n macht te hebben.

Ik heb al zoveel verhalen gehoord van vluchtelingen. Afgelopen weekend weer, toen ik op de muur van Kamp Zeist zat: Christenen uit Afghanistan kregen wel asiel, Sikhs niet. Of je moet je bekeren tot het Christendom, dan maak je alsnog wel kans. Hoeveel beter ben je dan de IS als je feitelijk bekering eist en op straffe van vasthouden aan de eigen religie mensen de dood injaagt? De Neederlandse staat hanteert weliswaar een iets ander middel dan gelijk de kop afhakken maar het eindresultaat is hetzelfde en de vuile handen zijn voor de beulen waarheen je mensen stuurde, en niet voor jou en je ambtenaren, Fred Teeven. Nee, Fred Teeven, hier ziet alles er netjes uit. En toch is het nooit goed. Gek hè?

Ik weet intussen niet meer of ik moet lachen of huilen om het geweeklaag van de zoveelste staatssecretaris of minister omdat er mensen zijn die “zo veel mogelijk onzichtbaar wettelijke besluiten proberen te dwarsbomen door individuele werknemers lastig te vallen”. Ach arme! En Teeven, die zegt : “Ik baal daar echt ontzettend van”. Hij spreekt over intimidatie en lastig vallen. Hoor je jezelf eigenlijk wel eens praten, Fred Teeven? Heb je enige realiteitszin? Enig vergelijkingsmateriaal om te weten wat dat eigenlijk is, intimidatie?

Nee, je kunt het nooit goed doen. Daar beklaagde Verdonk zich ook over. Zo werd zij geciteerd in een interview met de Volkskrant in 2004: “Lach ik eens, is het weer niet goed”. Er is in tien jaar tijd weinig veranderd. Nog altijd maken beleidsmakers en politici zich vooral druk over hun eigen imago, over de acceptatie van het 'werk' dat zij en hun ambtenaren doen, en over het verzet ertegen. Rode verf is verschrikkelijk. Bloedvergieten niet. Opsluiting ook niet. Niet geheel toevallig is het dat Teeven zich nog geen drie dagen na de muurbezetting van Kamp Zeist die de situatie in de gezinsgevangenis aldaar blootlegde, alsvolgt uitlaat: “Dan zorg je dat geen kind op cel gestalte krijgt en dan is het weer niet goed. Het is eigenlijk nooit goed.”

Een ander beklag doet Teeven zich over mensen die proberen in vliegtuigen deportaties tegen te gaan. Ik zeg je, dát is pas menselijkheid. Petje af voor degenen die het wagen om op te staan in dat vliegtuig temidden van ongeïnteresseerde vakantiegangers, en te roepen: “Kijk eens wat hier gebeurt”, om vervolgens te worden gearresteerd door diezelfde marechausseebeulen die vluchtelingen intimideren en boeien, knevelen en desnoods drogeren.

Het is niet meer dan terecht en logisch dat de handlangers van de beulen in landen als Turkije of Afghanistan, namelijk Fred Teeven en zijn ambtenaren, hinder ondervinden van het verzet tegen hun misdadige praktijken. Dat zou veel meer moeten gebeuren. Het is natuurlijk wel heel zielig dat Teeven zich moet laten beveiligen omdat hij bang is dat hij anders ook verf op zijn deur krijgt of zoals Rita Verdonk, een spatje ketchup op zijn pak. Maar hij mag blij zijn dat hij zich kán beveiligen, en mág beveiligen, anders dan al die vluchtelingen die alleen maar beveiligd worden om hen op te sluiten en te deporteren, niet voor hun welzijn en veiligheid, niet voor hun gezondheid.

Ik val maar even met de deur in huis dus. Fred Teeven is een moordenaar. Het interview met hem in de Telegrof van afgelopen dag is een te verwachten propagandazet. Een tegenoffensief in een tijd dat van alle kanten het beleid onder vuur ligt. Een poging tot het zaaien van verdeeldheid onder die grote groep mensen en organisaties die maar blijft roepen dat op zijn minst het 'asiel'beleid inhumaan is. Er zijn de vluchtelingen die vorige week nog een mars hielden van Amsterdam naar Den Haag. Er zijn de activisten die aan de poorten van de grensgevangenissen blijven rammelen. Er zijn schoolklassen, buurtbewoners, burgemeesters en NGO's. Er zijn zelfs uitspraken zoals die van het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg waarin een arts die voor de IND 'Fit to fly' verklaringen ondertekent op de vingers is getikt. Of wat te denken van de uitspraak vorige week nog gedaan door het Europees Comité voor Sociale Rechten (ECSR), waarin staat dat “ook afgewezen asielzoekers moeten worden opgevangen”.

Maar Fred Teeven? Die trekt zich nergens wat van aan en gaat door op de ingeslagen weg van pogen zijn beleid zo humaan mogelijk voor te doen. Geld en plek voor opvang is er niet, voor gevangenissen wel. Frontaal in de aanval is het motto, want Fred Teeven heeft altijd gelijk en 'het volk' mag morren en zich bedreigd voelen en de ambtenaren mogen klagen, want 'we' zijn al veel te goed.

Zet nog maar eens je masker op, Fred Teeven, en herhaal maar weer eens dat die Syriers wél echte vluchtelingen zijn, dus met andere woorden: de rest bedriegt de boel, maakt niet uit vanwaar ze komen. Dát is nog eens stemming kweken. Dát is nog eens de grond rijp maken voor vreemdelingenhaat, voor xenofobie, voor racisme. Doe er nog maar een schepje bovenop. Zolang de tegenreactie slechts bestaat uit wat rode verf, wat harde woorden, wat demonstreren en een muur bezetten en wat mensen die in een vliegtuig opstaan en hun mond opendoen, mag je in je handjes knijpen.

Slaap lekker, Fred Teeven, met de bewakers naast je bed. Je bent veilig. En je bent de zoveelste moordenaar die er telkens weer mee wegkomt.

“Toen het zes uur was, we lagen te slapen, toen kwam de politie ons halen.”

- door Joke Kaviaar -

Onderstaande is mijn verslag van wat ik heb gezien en gehoord tijdens de actie op de muur van Kamp Zeist op zaterdag 22 november 2014. Het is wat vluchtelingen me vertelden en lieten zien. Twee gezinnen uit Afghanistan zaten er op dat moment. Van de actie zijn ook livestream beelden. Deze worden nog gemonteerd. Dit zijn de beelden:
Eerste deel /
Tweede deel


Zaterdagmorgen 22 november 2014: We zijn op de muur geklommen van Kamp Zeist, ook wel bekend als Detentiecentrum Soesterberg. Doel: contact met opgesloten vluchtelingen. Aanleiding: de ingebruikname van wat Fred Teeven noemt de ‘Gesloten Gezins Voorziening’.
Binnen de muur waarop we zitten, zien we de gezinsgevangenis meteen: hij bevindt zich naast ons aan de binnenkant van de muur, herkenbaar door de beelden van het ministerie zelf, waarin deze gezinsgevangenis wordt aangeprezen als ‘kindvriendelijk’ en ‘humaan’.

De gevangenis bevindt zich in de noordoosthoek van het ommuurde deel van Kamp Zeist. Wat we zien en horen is, zoals we verwacht hadden, allesbehalve humaan en kindvriendelijk. Zes houten gebouwtjes, een soort van huisjes met plat dak, en twee gele gebouwen. Het ene gele gebouw (het laagste op de beelden) blijkt het gebouw voor ex-AMA’s (Alleenstaande Minderjarige Asielzoekers, die zijn afgewezen en het land uit moeten) te zijn, het andere is het gebouw waar de bewaking in zit. In het midden: een klein kunststof grasveldje en twee speeltoestellen. De hele gevangenis is neergezet op betonnen platen en omheind met een penitentiair hekwerk. Zes meter hoog, met dwars daarbovenop stroomdraden. Gele bordjes waarschuwen voor die stroom. Camera’s op het hek registreren wat er op het overzichtelijke kale terrein gebeurt.

Terwijl we het terrein bekijken, zien we in een huisje een gordijn verschuiven. We zwaaien. Van bewaking nog geen reactie te zien. In de drie uren die hierop volgen, maken we contact met twee families uit Afghanistan. Beiden zijn Sikhs, zo menen we op te maken. Gevlucht vanwege de Taliban. Het ene gezin bestaat feitelijk uit twee broers, waarvan de een met vrouw en twee kinderen. Van het andere gezin zien we een man en een vrouw en ook twee kinderen. De man daarvan lijkt duidelijk in de war en gebaart dat hij heel veel pillen slikt. Die krijgt hij om rustig te blijven. Hij laat zich af en toe vertalen. Zijn vrouw zegt niets. Als we haar zien, huilt ze. Haar dochter van 12 vertelt dat ze vier jaar in Nederland is en op de middelbare school zat toen vorige week om 6 uur ’s morgens de politie kwam en ze meenam naar deze gevangenis. Zomaar ineens uit het leven gerukt en opgesloten.

“Toen het zes uur was, we lagen te slapen, toen kwam de politie ons halen.” De klasgenootjes weten van niets. Ze woonden in Gilze. Ze zat in Tilburg op de middelbare school, in de eerste klas.
Nu moet ze terug naar Afghanistan, een land dat ze in haar heel vroege jeugd nog wel gezien zal hebben. Nederlands spreekt ze accentloos. Haar broertje zat ook nog op school. Hij vertelt op een gegeven moment dat hij gedichten heeft van klasgenootjes. Die hebben ze hem gestuurd. Verlegen staat hij daar, durft niks te zeggen, maar tenslotte gaat hij de gedichten opzoeken. Hij komt terug met zeven blaadjes papier in zijn handen maar durft ze niet voor te lezen.

De twee mannen van het andere gezin vertellen over de reden van hun vlucht naar Nederland. Ze hadden geen werk meer, de kinderen konden niet naar school, ze hadden geen huis meer. Ze zijn geen Moslims dus er werd gezegd dat het hun land niet was. Ze worden gediscrimineerd. Ze vertellen over mishandelingen door de Taliban. Niet in één keer. De heftigste dingen vertellen ze als ze van ons horen dat de politie op het punt staat om ons weg te halen. Ze vertellen dat hun haren en baard werden uitgerukt, dat ze met messen werden bewerkt op hun armen en hun gezicht. De ene man toont vanachter het hek het litteken van een messteek in zijn maag. Ze zijn overgoten met kokende olie. Omdat ze Sikhs zijn. Ze zijn twee jaar in Nederland geweest. Ze dachten hier ‘humanity’ te vinden.
“Wat zegt de IND?” vragen we. De IND zegt dat als ze zich bekeren tot het christendom, ze wel kans maken om asiel te krijgen. Een gezin dat eerder deze week van de gezinsgevangenis naar een AZC is gebracht bewees dat dit waar is. ”Zij waren christenen” vertelt de man, “Ze zitten hier niet meer. Maar wij zijn Sikhs en we moeten terug naar Afghanistan.” De IND geeft niet echt een duidelijke reden. “Maar we zoeken een veilig heenkomen” herhalen ze. En: “we zijn toch geen criminelen, waarom worden we opgesloten? Laat mensen zoeken op internet naar de geschiedenis van Sikhs in Afghanistan, dan kunnen ze het zelf zien”.

Ik vraag de man wat hij verwacht dat er gebeurt als ze aankomen in Kabul, als ze gedeporteerd worden.
“Dan worden we vermoord”, vertelt hij zonder omhalen.

De DT&V heeft al twee keer geprobeerd de twee broers en het gezin te deporteren. De eerste keer was vorige week maandag. Een van de broers, de vader in het gezin, kreeg een hartaanval en de deportatie ging niet door. Ze brachten hem naar het ziekenhuis. Daar werd besloten dat het wel weer ging met hem. Woensdag zijn ze naar de gezinsgevangenis gebracht.
Een tweede deportatiepoging was vrijdag, de dag voordat wij op de muur klommen. “Gisteren,” vertelt hij, “maar onze advocaat heeft het kunnen voorkomen met een spoedprocedure”. Anders waren ze met vlucht 871 van KLM al naar Kabul gedeporteerd. Familie hebben ze niet meer in Afghanistan. Wat moeten ze daar? Waar moeten ze heen? Er is tegen hen gezegd dat als de vader van het gezin nogmaals een hartaanval krijgt tijdens een deportatie, dat zij dan wel alvast het gezin zullen deporteren. Hem deporteren ze dan later nog wel…

Zijn broer vertelt op gegeven moment dat ze beiden nu vier dagen in hongerstaking zijn. Eerst dronken ze ook niet, maar ze zijn toch maar weer wat gaan drinken. Ik heb hem gevraagd of de bewaking het weet.” Ja” zei hij, “maar ze zeggen dat het hun probleem niet is”. De advocaat is ook op de hoogte. Maar zal het wat uithalen, vraag ik me af. Bah werd vorig jaar na een hongerstaking van meer dan een maand zelfs nog ‘fit to fly’ verklaard en gedeporteerd.

In dit gezin is ook een klein jongetje van 5 jaar. De vader vertelt dat hij elke dag huilt en zegt dat hij naar school wil. Elke dag weer. We zitten daar op die muur en voelen ons machteloos. We filmen, luisteren, vragen, vertellen waarom we daar zijn. Ze hebben hulp nodig, vertellen ze. Maar wat kunnen we doen behalve dit aan de wereld te tonen door het live te streamen op internet. We vragen de mensen het telefoonnummer op het spandoek te noteren en te bellen. Ze vertellen dat hun telefoons van hen zijn afgenomen. Bellen is moeilijk. Het blijkt dat ze om te bellen in het gebouw van de bewaking moeten zijn. Een man vertelt dat dit gebouw in het weekend gesloten is. Het is dus niet mogelijk om terwijl wij daar op de muur zitten te bellen.

Ze zijn ons dankbaar dat we er zijn, dat we dit doen. Wij zouden liever door de muur en door het hek breken en hen eruit halen, in staat zijn om hen te bevrijden. Jeroen, die met mij op de muur zit, bedenkt dat hij chocolade in zijn tas heeft. Dat besluit hij over het hek te gooien, voor het huilende jongetje dat naar school wil. Daar gaat dan de eerste reep, en de tweede. De man raapt het op. Maar zo snel als wij het kunnen werpen, zo snel komt bewaking aansnellen. Om het af te pakken.” Dat mag niet” horen we zeggen. Een van de bewakers roept ons toe “Spullen bij je houden!” De bewaker heeft, zoals Fred Teeven aankondigde, geen uniform aan. Maar hij gedraagt zich als elke andere bewaker. Hij pakt snoep van het kind af. Hoeveel meer bewijs wil je hebben?: het is een gevangenis en er mag net als in andere gevangenissen niks van buiten naar binnen komen.

Aan het meisje van het andere gezin hebben we gevraagd wat ze zou willen zeggen tegen Fred Teeven als hij naar de beelden kijkt die we live uitzenden. Ze zegt: “Haal ons hieruit”. En als Fred Teeven dat niet doet? “Dat vind ik raar.” Hoe is het mogelijk dat Malala prijzen krijgt omdat ze door de Taliban door het hoofd is geschoten omdat ze streed voor het recht op onderwijs voor meisjes in Afghanistan, maar dat tegelijk een meisje dat een groot deel van haar jeugd in Nederland heeft doorgebracht en hier naar school ging, zonder blikken of blozen naar dat land wordt teruggestuurd? Leg dat maar eens uit.

Terwijl we zo uren op die muur zitten, gaat veel tijd voorbij waarbij we de vluchtelingen wel zien, en zij ons ook, maar we geen van allen nog iets weten te zeggen. Vrouwen met kinderen gaan naar binnen omdat het koud is. Een paar mannen blijven zwijgend zitten. Wat kunnen we nog zeggen? Opbeurende woorden hebben we niet. We vertellen dat vluchtelingen afgelopen week een mars hebben gehouden. We vertellen hoe je kunt proberen in het vliegtuig je deportatie te verhinderen door hulp van passagiers te vragen. Intussen zien we bij gebouw 52, het deel van het detentiecentrum dat gezien vanaf waar wij op de muur zitten achter de gezinsgevangenis ligt, IBT rondloopt, het Intern Bijstands Team, de ME van de gevangenis, met witte helmen op. Er lijkt daar iets aan de hand te zijn. Is er een opstand? Rumoer? We kunnen het niet waarnemen.

Als kort na tien uur de Bratra komt om ons van de muur te halen en we nog eens vragen aan de vluchtelingen of er nog laatste dingen zijn die ze kwijt willen, herhaalt de man met wie we het meest gesproken hebben dat ze hulp nodig hebben. “We need help. Help us”. Een laatste keer zwaaien met mijn arm boven de muur bij de arrestatie. Ik weet dat ik snel weer vrij zal zijn. Maar deze mensen, deze vluchtelingen? Wat moet er van ze worden?

Anarchisme en dekolonisering

Als we het over dekolonisatie en anarchisme hebben zijn er verschillende niveaus waarop dit besproken kan worden (met daarbij dan weer de tussenlagen).
Het eerste: welke rol hebben anarchisten gespeeld bij het bestrijden van kolonialisme? En bij deze vraag wordt als vanzelfsprekend "westers" anarchisme geïmpliceerd.
Ik vrees dat het dossier niet groot is. Van Nederland ken ik de sympathie die Kartini opriep maar was dit een uiting van antikolonialisme? Het enige dat ik verder kan zeggen is dat een christen-anarchist als Louis Bähler tegen zending was, omdat zending een begeleidend verschijnsel van het kolonialisme was. Voor een dominee zoals vaker een opmerkelijk standpunt.
Hans Paasche, de man achter Lukanga Mukara, blijft een eenzame gestalte. Moge ik nog even wijzen op mijn naspeuringen bij De Vrije over Nieuw-Guinea.

In de enige periode waarin anarchisten een politiek doorslaggevende rol konden spelen hebben zij het nogal laten afweten. Er was geen sprake van een eis tot onmiddellijke onafhankelijkheid van de Spaanse koloniën. De afwikkeling van het schamele restant van dit voormalig wereldrijk is trouwens nog steeds niet rond. Dat anarchisten zich nu inzetten voor de Westelijke Sahara is toch nogal mosterd na de maaltijd.

Waarmee we bij het tweede niveau zijn, waarvan ik niet weet of het een rol speelde bij de Spaanse veronachtzaming van de koloniën (ik vrees dat het toch om achteloosheid ging): is het niet onanarchistisch om zich te scharen achter antikoloniale strijd? Immers, onafhankelijkheidsstrijders streven een nieuwe staat na in het algemeen. Eerlijk gezegd heb ik (en niet alleen ik natuurlijk) die vraag zelfs maar niet gesteld als het ging om antikoloniale of anti-imperialistische inzet ging de afgelopen decennia. Wie antikolonialisme afwijst op grond van anti-etatisme keurt door afzijdigheid het kolonialisme goed. Zuiverheid van beginselen leidt tot gebrek aan inzet die vanzelf op instemming met het bestaande neerkomt. Dus actie ten gunste van de Unidad Popular in Chili, Oost-Timor, Anarchisten Tegen De Muur en ga maar door. Ik verklaar mijzelf zonder probleem (ook) schuldig.

Het derde niveau: wat voor rol spelen anarchisten in de gekoloniseerde wereld zelf in de strijd tegen het kolonialisme met de bijbehorende vraag naar wat te doen als er een staat uit deze strijd voortkomt? Ik ga even van de twee Grootste Namen uit de Indiase dekolonisatiegeschiedenis uit, Gandhi en Tagore, beiden anti-etatistisch en vallend binnen het paradigma van het anarchisme, zoals ook Maia Ramnath erkent. Men kan slechts streven, de uitkomst heeft men niet in de hand. (Jay Griffiths schrijft over haar bezoek aan de school die Tagore gesticht heeft: zware bewaking en hekken inmiddels, want de Nobelprijs van de meester is gestolen. Haar reactie: kan die dan een tweede keer gestolen worden? Dit niet geheel terzijde).
Wat Afrika betreft hebben we het boek van mede de onlangs overleden Sam Mbah, African anarchism, hier mijn bespreking.
Ik zie dat ik hier verder niet ben ingegaan op Benedict Anderson's Under three flags, wellicht omdat Willy Verhoysen mij voor was bij De AS - zie aldaar.

Even afgezien van de foute aanduiding "niet-westers" klinkt in deze kwalificatie het neerbuigende tweedehandskolonialisme al door. Dus mooi dat Maia Ramnath onder de titel Decolonizing anarchism strevers van anarchistische snit vanuit (hoofdzakelijk) India belicht. Vermakelijk en leerzaam, maar ook weer niet verrassend, hoe een vluchteling-activist twee witte individualistische totaalweigeraars van het kapitalisme mag mainteneren van een schamel baantje, in Californië. Ik kan nu wel zeggen dat en hoe ik het boek met genoegen heb gelezen, er voorbeelden uit noemen, maar u kunt het zelf en dan zonder dat er veel dode bomen aan te pas komen hier tot u nemen. Aanbevolen.
Neen, de schrijfster kan de bovenvermelde valkuilen en vragen niet oplossen. Het streven is alles, de horizon het doel.

Herfstbeeld 2014 - 8

Een van de meestbezochte posten op deze site is deze kleine notitie over de steeneik. Deze staat nu op de Nieuwe Oosterbegraafplaats in Amsterdam nog jong te zijn. Het grind op het pad noodt ook verder tot het zingen van Grândola vila morena

Paddestoelen tijdens de jaarlijkse verjaarsvisite bij mijn moeder. Haar afwezigheid bovengronds begint te wennen.

De viering van het honderdste verwoeste Sorbische dorp

Discriminatie en racistisch geweld zijn zeer ernstig, maar blijkbaar ook weer niet zo nieuw als de berichtgeving over neonazi's die het op Sorben voorzien hebben zou doen vermoeden.
Wat heet geweld?

Het Zweedse energiemonopolie Vattenfall is bezig Lausitz, de streek waar de Sorben wonen, weg te graven voor bruinkoolwinning. Ook dit is niet nieuw, in de ehemalige DDR werd er ook lustig aan openluchtmijnbouw op bruinkool gedaan. Op zeker ogenblik in de jaren negentig kon het "feest" van honderd weggegraven Sorbische dorpen gevierd worden. Sinds 1996 wordt jaarlijks een dag gewijd aan een weggegraven middeleeuwse vestiging.
Op bijgevoegd kaartje de plannen voor het verdere weggraven. Dit is dan de "werkgelegenheid" in de streek. De Grüne Liga heeft er een site aan gewijd.

In het kader van de bevordering van marktwerking en de bijbehorende verhoging van service voor de klant en de prijsverlaging uiteraard - efficiëntie is het Geheime Doel van de Markt - heeft Vattenfall ook het Nederlandse Nuon in handen. Het verschil met de DDR in Lausitz nu is dat de almachtige staat niet meer hapt en grijpt in Lausitz. Zoals ook gemeente of provincie geen bureaucratische greep meer hebben op de Nederlandse energievoorziening.
Vattenfall is immers een ZWEEDS staatsbedrijf.

Wie een roos plukt

Don't you miss me a little bit baby


He who picks a rose


Beauty is only skindeep. Het origineel (wist ik tot zojuist ook niet...)


Lucky lucky me - All for you maar dan vocaal. Marvin Gaye heeft ook wat versies gemaakt en het is mij niet helemaal duidelijk van wie het origineel dan is. Maar behalve met What becomes of the broken hearted is Jimmy Ruffin niet fortuinlijk geweest met zijn repertoire waarmee anderen nog wel eens de hitversie hadden.
Dat ene bekendste nummer is in de herfst van 1966 al doodgedraaid op Caroline en toen moest het nog eens terugkomen in 1974. Die laat ik maar na nu. In plaats daarvan dit nummer voor de mijnstakers in Groot-Brittannië, met onder anderen ook D.C. Lee en Paul Weller onder de naam Council Collective: Soul deep

Sinterklaas: racisme en deportatie van kinderen “diep diep triest”

- door Joke Kaviaar -
Bestaat Sinterklaas? We kunnen ook vragen: bestaat er redelijkheid? Of: bestaat er vrijheid van meningsuiting? Wat in elk geval wèl bestaat is racisme. En ook: hypocriete politici. Laat ik beginnen bij de gebeurtenissen van vorige week zaterdag en dan vertellen wat Sinterklaas van dit alles vindt.

Ik was in Gouda, bij Kick Out Zwarte Piet. Voorzien van t-shirt “Zwarte Piet niet”. Om daar te komen moest je wel even doen alsof je gezellig naar de intocht van Sint en Piet kwam en je t-shirt verbergen. Onderweg naar de markt pakte ik een programmaboekje aan. De regels voor het feest waren erin op rijm gezet, zoals:
“Op dit feest respecteren we elkaar, daarom geen discriminatie, agressie of onaardig gebaar”.


Er waren al mensen opgepakt onderweg. Zou iedereen het halen? En dan? Hoe lang wacht je tot je laat zien waarom je daar bent? De politie hijgt in je nek. Er lopen neo-nazi's rond. Wat is er gebeurd met de vrijheid van meningsuiting?
Respect. De burgemeester van Gouda had het niet over voor het protest. Zijn dienders kozen zelfs als eerste zwarte mensen uit om te arresteren. 'Geen discriminatie'? Vooral als je zwart bent, staat de Nederlandse variant van de good old boys KKK geïnfiltreerde politie klaar om je de mond te snoeren, en desnoods met geweld af te voeren. Ja, dat rijmt, goede Sint.

Steeds massaler werden de arrestaties. Dit is Neederland. Land van tradities hooghouden ten koste van menselijkheid. Traditie is wel het grootste non-argument voor racisme dat je kunt bedenken. Dan zouden ze in Amerika nog steeds strange fruit aan de bomen hangen.

Gisterenavond stonden we allemaal weer buiten. Wij wel. Maar hoe gaat het intussen met het Turkse gezin Karabulut, opgesloten in Kamp Zeist? Heeft de advocaat nog de spoedprocedure tegen de deportatie naar Turkije gewonnen? Hoe is het met vader Ali die in dorststaking is? Kunnen we nog iets doen? Nee. De kinderen zijn met hun ouders gedeporteerd op een dag dat het voor 'alle' kinderen een feestdag zou zijn.
In het nieuws is intussen te lezen dat burgemeester Schoenmaker van Gouda “teleurgesteld” is, en dat 'onze' premier Rutte het “diep, diep triest” zegt te vinden wat er is gebeurd in Gouda, namelijk dat extreem-rechts tuig aggressief werd tegen een stil en vreedzaam protest, dat de politie het nodig vond mensen met veel machtsvertoon en geweld te arresteren, dat het feest voor kinderen door voornoemd verstoren van een vreedzaam protest vervolgens ook is verstoord.

O nee, dat was niet de reden voor de teleurstelling. De reden is het feit dat er een vreedzaam protest was. “Diep diep triest. Je gaat toch niet een kinderfeest zo verstoren.” aldus Rutte, die eerder al het racisme waardoor zwarte kinderen worden getroffen afdeed met de opmerking “Zwarte Piet is nu eenmaal zwart”.
Arme kinderen. Arme arme Neederlandse witte kinderen. Het is “diep diep triest” voor ze. Nee, niet “diep diep triest” voor de kinderen van de familie Karabulut die namens Rutte, ofwel het hele Neederlandse volk, vandaag gedeporteerd zijn naar Turkije waar hun ouders de martelkamers wacht. Nee, niet dát is triest, en niet dát is de moeite waard om voor de camera's iets over te zeggen.

Ik heb even gebeld met Sinterklaas om te vragen wat híj er nou van vindt. Hij verzekerde me dat voortaan alle Pieten wit zullen zijn, net als verreweg de meeste kinderen die verkleed als 'Piet' rondliepen in Gouda gisteren. Dat signaal wil hij graag afgeven. Dat het uit moet zijn met racistische beeldvorming en met het bevoordelen van witte mensen ten koste van zwarte mensen. In de regels van Gouda stond niet voor niets “Op dit feest respecteren we elkaar, daarom geen discriminatie, agressie of onaardig gebaar”.

De Sint wil benadrukken dat hij het “diep diep triest” vindt wat de Neederlandse regering doet, dat kinderen zoveel leed wordt berokkend en dat Rutte getuigt van enorme hypocrisie. “Deportatie naar martelkamers is een daad van agressie, is discriminatie van vluchtelingen, én dus op zijn zachtst gezegd een onaardig gebaar,” benadrukte de Sint, “als iemand de roe verdient, dan zijn het wel Mark Rutte en Fred Teeven”. Maar ja, wie luistert er nu naar Sinterklaas?

Moordland Mexico op de drempel van - wat precies?

Mexico Moordstad was mijn kennismaking met internationalistisch protest op en vanuit de universiteit - het was ook een vuurdoop - achteraf hoor ik dat huidig collega-redacteur van De AS Boudewijn Chorus actief was bij het organiseren van de acties rond de Olympische Spelen in de moordstad.
Kleine wereld, kleine verandering?

Misschien, hopelijk, laten degenen die nu de straat opgaan zich niet ontmoedigen of grote angst inboezemen. ROAR biedt een overzicht, daarbij mede gebruikmakend van een nieuwsbron die ik niet zomaar vertrouw maar het zij zo.
En wat heet betrouwbaar nieuws? Geweld en instorting van wet en orde in een land waar de afgelopen jaren HONDERDDUIZEND mensen zijn vermoord in Nacht-und-Nebelachtige optredens, maakt de Guardian zich dan druk om demonstraties?

Kven, een bijna-vergeten volk uit de Noorse poolstreek

Op zoek naar nadere op papier vastgelegde verhalen over de Sorben kwam ik nu juist een nog veel vergetener volk tegen, waar ik tot vlak voor het ogenblik van schrijven nog niet van gehoord had: de Kven. Een Oeralisch/Fins-sprekende groep van ongeveer vijf- tot vijftienduizend mensen wier bestaan als zodanig is erkend in 1996 en wier taal sinds 2005 wordt onderwezen in Noorwegen. Het feit dat er geen precieze aantallen gegeven kunnen worden verbaast mij, maar het is niet aan mij hier conclusies aan te verbinden.
Zij worden met anderen genoemd in deze documentatie van de Minority Rights Group.

Ethnologue vertelt dat de Kven "Laestadian" christenen zijn. Ook hier moet ik mijn onwetendheid bekennen: ook hiervan, een tak van de Lutherse Kerk, heb ik tot nu toe niet gehoord. De Evangelisch Lutherse Gemeente Stadskanaal is naar verluidt Laestadisch. Meer over een kerkrichting die zich Laestadisch noemt hier in het Engels.

Deze video staat in ieder geval niet nostalgisch buiten de tijd van nu, verder zal ik wel geloven dat de zangeressen in het Kven zingen aangezien mij alle onderscheidingsvermogen ten aanzien van de Fins-Oegrische talen ontbreekt,

Protest tegen massamoord heet vandalisme

Kweekschool, zo zou de school geheten hebben toen Nederland nog geen Kwaliteitsonderwijs had waar onderwijzers (pardon, leraren) niet meer hoefden te weten dan hun leerlingen. De Escuela Normal Rural Raúl Isidro Burgos in Ayotzinapa, Guerrero, México, dient uitdrukkelijk als onderwijsinstelling voor de armen, de bouw is gedaan uit een fonds hiervoor bestemd.

Drieënveertig studenten aan deze school zijn ontvoerd en vermoord in september jongstleden, door een drugsbende, naar nu verluidt in opdracht van de burgemeester. Het bericht van de ontvoering en moord is op zich al zo ongelooflijk. Waarschijnlijk zijn de lijken inmiddels gevonden. Maar de opinie-industrie vertelt ons al dat de onderhavige school sociale protesten aanmoedigt. Waarom schrijft zo'n krant die alle nieuws dat gedrukt kan worden biedt dit? Simpelweg omdat de moord er waarschijnlijk plotseling wat minder erg door wordt. De president van de ineenstortende narcostaat weet inmiddels al zeker dat de woede op straat over de moorden eigenlijk tegen hem gericht is. Alsof de woede dan minder gerechtvaardigd zou zijn.

En het vertoog in De Media gaat al snel over vandalisme in plaats van moordpartij op last van de overheid. Brandende barricaden in de federale hoofdstad, blokkades van toeristencentra in Acapulco en Cancún, Zapatistas die troost bieden aan de ouders van de vermoorde studenten. Op zich heel opmerkelijk dat in de voortuin van de VS, die zich werkelijk met de heel wereld bemoeien behalve misschien inmiddels met die voortuin, de staat ineenstort en het oproer kraait. Volkomen terecht, dat laatste. Waar het naar toe gaat?

Twee maanden later - Het mocht wat meer zijn - Zeldzame vogel komt langs - Portfolio 24

Zeldzame vogel komt langs

In de Amsterdamse Javastraat, waar ik ben opgegroeid, heb ik mij nooit bewust domweg gelukkig gevoeld. Mooi is de tijd der jeugd, zij komt niet meer, wordt al zeker een eeuw gezongen, maar dan in het Duits, maar het valt altijd tegen. Of kun je dat zeggen over je jeugd, meet je die af aan iets wat je je hebt voorgesteld?

Lopen of fietsen naar de rand van de stad, de slootjes bij Jodenmanussie, de verboden plaats met zijn grafstenen - de bootsmannetjes en al het andere watergedierte dat je in een aquarium stopte.
Nou ja, die ene keer thuis, het moet een stille zondagmiddag geweest zijn. Er vloog een kwak over.

Een kwakje. En hiermee verbind ik tissue met mosterd.

Het mocht wat meer zijn

Er was een tijd waarin ik - georganiseerd in een groep - mensen bezocht die gevangen worden gehouden omdat zij vreemdelingen zijn. Het was op woensdagavond, ik moest rechtstreeks van mijn werk naar het opsluitcentrum, fijntjes "grenshospitium" genoemd. Ironischerwijze had ik vaak snoep bij mij voor bij de koffie voor de opgeslotenen.

Het was dus meestal laat als ik dan zelf aan eten toekwam, te halen bij de snackbar, inmiddels gedreven door Kopten, zoals veel snackbars in Amsterdam. Het viel mij op dat de frietenbakker in het volle zakje met een knipoog altijd wat extra's deed. "Zou hij weten waar ik vandaan kom nu?" dacht ik wel eens.

Vreemd, laakbaar, idee. Waar ik het wel aan te danken had weet ik niet.

Twee maanden later

Nieuwe computer, nieuw gehannes met alle inlogcodes die ik niet zomaar meer uit mijn hoofd ken en die comfortabel voorgeprogrammeerd waren in de bak die nu terzijde gesteld is omdat hij zo traaaaaaag werd met het Net.
Ik log in bij 120W, die Lezing in het Land in Heesch was toch op een mooie lentedag? Ja, maar ook alweer twee maanden geleden. Ik zie dat ik weer een triootje kan plukken voor het Portfolio op mijn eigen weblog. En dat mijn laatste stukje hier Het huwelijk van mijn zuster heette.

Het wordt een dezer dagen ontbonden, en daar had ik begin maart geen vermoeden van. De euthanasieverklaring is opgesteld en we wikken nu over het laatste bezoek. Surrealistisch het leven.

Militairen lijken terug te treden in Burkina Faso

Het voorlopige eindpunt van de omwenteling in Burkina Faso is de aanstelling van voormalig minister van buitenlandse zaken en ambassadeur bij de VN, Michel Kafando, tot overgangspresident. Hieruit kunnen wij afleiden dat de militairen niet de bedoeling hebben gehad de macht te behouden, de grondwet is weer hersteld. Omdat deze interim-president niet ver af staat van het regime van Compaoré wordt hij met argwaan bekeken.
Binnen een jaar moeten er verkiezingen gehouden worden.

Levensverheffing als vooruitgang bij Thijsse

Wanhoop nooit aan vooruitgang is een primaire bronnenuitgave ten dienste van een eventuele biografie van Jac. P. Thijsse, als die er ooit komt - en als die niet komt is er toch deze uitgave.
Wat er voor biografie van hem doorgaat momenteel irriteerde mij - dit kwam ik tegen in besprekingen: Thijsse had er geen bezwaar tegen zich te melden bij de Kultuurkamer. De brieven wijzen iets anders uit, ik vind het een zeer subtiele terechtwijzing van de enige die eigenlijk gekwalificeerd is voor deze biografie, Marga Coesèl, die de uitgave bezorgd heeft. De Levende Natuur werd door de nazi's aangemerkt als journalistiek blad. Thijsse vond dat het dit niet was, maar liet de beoordeling hiervan in laatste instantie over aan de Behörde. De aanmelding is zo lang getraineerd dat zij er zo te zien niet eens gekomen is, maar indien wel, dan is het bepaald niet zonder slag of stoot gegaan. Het is altijd handig de verzetsheld te spelen, ruim vijftig jaar later.

Een ander punt van irritatie in de recente biografie - het werkje van Rinke Tolman verscheen bij het leven van Thijsse, dus dit kon geen afgeronde biografie zijn - was het geheel volgens de Nederlandse mode zemelen over het beschavingsoffensief, waar de bewustwording van natuur en natuurbehoud vanuit deze kleinburgerlijke visie natuurlijk deel van uitmaakt. Ik heb enkele mogelijke verwijzingen naar het veredelende van natuurbeschouwing bijeengesprokkeld:

• De natuurbescherming is .. niet een stokpaardje voor enkele schoonheidsdwepers, maar een levensbehoefte voor heel het volk, voor de volksgezondheid, de volkskracht, opvoeding en moraal. Ook het religieus gevoel, alle godsdiensten, ook de Christelijke berusten op bewonderend en verootmoedigend besef van het natuurgebeuren.
  Waar de mensch geheel van de natuur vervreemdt wordt hij licht de speelbal van onzuivere, demoniserende genietingen. [aan Van Tienhoven, 22 februari 1939]

• (N)atuurstudie is iets voor iedereen en voor het volksbelang hebben wij het meest aan de veelzijdige dilettanten, die, als zij aan het vertellen zijn, niet verstrikt raken in wetenschappelijk jargon. {aan Croockewit, 19 juli 1942]

• [aan Hans Warren, 1 januari 1944] (I)k blijf je houden voor een apostel voor verspreiding van het evangelie van de verheffing van het leven door natuuraanschouwing [12 januari 1944] ...al die dingen strekken tot zielsvervulling en welbehagen

• [aan Arnold Verkade, 31 december 1944] In de beschavingsgeschiedenis van Nederland hebben de Verkade-albums een blijvende plaats...

Veredeling, verheffing. Woorden die passen bij een vriend van Frederik van Eeden. En wat zou er tegen moeten zijn? Het is mij nog steeds niet duidelijk wat de diepe gedachte is achter de kwalificatie anders dan wat ik er hier over geschreven heb.

Eli Heimans blijft in dit brievenboek zo goed als buiten beeld. Betekent dit dat hij en Thijsse geen brieven gewisseld hebben? Of dat er in feite nog een grote bronnenpublicatie moet komen? Er zijn geen brieven aan hem gericht opgenomen in Wanhoop nooit aan vooruitgang - brieven van Jac. P. Thijsse. Wij wachten af.

Vijftien eeuwen gevangenisstraf wegens weigeren koloniale oorlog

Het boek is negentien jaar oud, evenals de bespreking die ik er aan gewijd heb, die evenwel pas onlangs op deze site geplaatst is.
Ik wist toen in april nog niet dat het boek van Henny Zwart inmiddels in zijn geheel op het net staat.

Aanbevolen verhalen over weigeraars van de koloniale oorlog na "de oorlog": Er waren er die niet gingen.

Teeven, handlanger van beulen in Turkije

- door Joke Kaviaar -

Erg veel duidelijker kan het niet zijn. Het gezin Karabulut, waarvan moeder en vader Leyla en Ali tien jaar in Turkije hebben vastgezeten en zijn gemarteld, wordt als het aan Fred de vluchtelingenjager Teeven ligt aanstaande zondag gedeporteerd naar Turkije. Zie hier voor meer info. Dit is regelrechte uitlevering.

De afgelopen dagen is er alles aan gedaan dit te voorkomen. Zo werd via sociale media actie gevoerd om KLM ertoe te bewegen van de deportatie af te zien. Het standaardantwoord van KLM luidt:

“We waarderen je bezorgdheid. Vanwege privacy en veiligheidsredenen kunnen we niet bevestigen dat deze persoon met ons reist. Het is overigens niet ongebruikelijk dat luchtvaartmaatschappijen in opdracht van de autoriteiten passagiers vervoeren. KLM is daar geen uitzondering op. Voor vragen en opmerkingen over het overheidsbeleid verwijzen we naar de autoriteiten.”

Allemaal afschuiven van verantwoordelijkheid dit. Hier worden overduidelijk mensenrechten geschonden en daaraan hoef je niet mee te werken. De KLM kan zich beroepen op het verbod op refoulement, het terugsturen van vluchtelingen naar een situatie waarin zij gevaar lopen. KLM is niets anders dan een martelwerktuig gehanteerd door aan de ene kant Fred Teeven en aan de andere kant de Turkse staat die politieke dissidenten zonder schroom jarenlang martelt. Lees hier een bericht van Human Rights Watch

De advocaat van het gezin spande meerdere procedures aan vandaag, eveneens zonder resultaat. Een demonstratie op het Plein in Den Haag was goed, maar Teeven interesseert het op geen enkele manier, anders dan de manier van het uitvoeren van een beleid dat vooral niet aan geloofwaardigheid mag inboeten. Stel je voor, dat er één keer geluisterd wordt naar protest.

Zondag 16 november gaan met vlucht KLM1613 (Amsterdam-Istanbul), vertrekkend om 11:30 uur, Leyla en Ali en hun kinderen van 1 en 6 jaar oud, waarvan het zoontje nog maar één nier heeft en blijvend moet worden behandeld, het lot achterna van de broer van Ali, Serdar, die als gevolg van martelingen al eerder de dood heeft gevonden tijdens een hongerstaking in een Turkse gevangenis.
Ik zeg het weer: Teeven, je bent een moordenaar. Een koelbloedige schrijftafelmoordenaar. En KLM, dat claimt slechts te vervoeren, vérvoert niet, maar óntvoert. Medeplegers van moord zijn hiermee Pieter Elbers, de nieuwe president-directeur van KLM, en René de Groot, de nieuwe operationeel directeur van KLM. Dat begint alvast goed, heren, maak de borst maar nat. U bouwt uw carrière op angst en pijn.

Staan we dat toe? Ik weet niet hoe, ik weet niet wanneer, maar als er een moment is, is het nu. Nu, dat het duidelijker is dan ooit wat het zogenaamd 'asielbeleid' van Neederland, van Europa, met mensen doet. Er moet ingegrepen worden. Vliegtuigen aan de grond. Gevangenenbussen die niet rijden kunnen. Kapot moet het. Detentiecentra bestormen, de IND, DT&V, het ministerie van onveiligheid en klassejustitie. De Tweede Kamer het werk onmogelijk maken, de ministerraad. Dat zit daar maar te vergaderen terwijl het mensen de dood injaagt. Dat staat maar te lachen en handen te schudden op het Binnenhof. Polderen tot we suf geluld zijn.

Ik voorspelde al dat de zogenaamd humane kindvriendelijke gevangenis voor gezinnen binnen de muren van Kamp Zeist precies dat zou zijn wat elke grensgevangenis is: een voorpoortaal voor de hel, een hel van doodsangst op zichzelf. Ali is al twee dagen in dorststaking. Wat gaat er zondag gebeuren wanneer het gezin zich verzet? Wat, als Ali te zwak is om op te staan? Wat gaat er gebeuren met hen als de deportatie slaagt?

Probeer je de martelingen voor te stellen. Electroshocks. Opgehangen worden in onmogelijke pijnlijke posities. Donkere cellen niet groter dan een doodskist. Geen slaap krijgen. Falaka (stokslagen op de voetzolen). Verkrachting. Geblinddoekt en geboeid afwachten wat je lot vandaag zal zijn. Het zijn maar wat voorbeelden die ik heb kunnen opdiepen uit de diepe krochten van Turkse gevangenissen. Stel dat we zouden voorstellen om dit te doen met Teeven, Elbers en de Groot, zou iemand ons één van hen willen overdragen? Zou iemand zonder enige gewetenswroeging hen daaraan laten blootstellen? Stel dat ik zeg: ik ga dit met je geliefde doen, en jij moet toekijken. Stel dat je steeds het schreeuwen van andere gevangenen hoort. Naar deze hel gaat de enkele reis Kamp Zeist – Schiphol – Istanbul van de familie Karabulut. Heel humaan. Heel kindvriendelijk. Vooral: heel stil en heel stiekem.

Laat de hel losbarsten als zij, de handlangers van de beulen, hierin slagen. Moge je huis instorten, is een Arabische vervloeking die ik graag doe gelden voor hen die verantwoordelijk zijn voor het leed dat we allemaal kunnen zien aankomen. De fik erin. Waarin? De licht ontvlambare onderdrukking, het lont in het kruidvat van de onverschilligheid. De eeuwige ontkenning van ambtenaren, de papieren goedkeuring door artsen en rechters. De valse bescheiden van gevreesd vertrek, paspoorten voorzien van stempels uit de martelkamers, laissez passers gedrukt met inkt van bloed. Lees de getuigenis van een martelslachtoffer in Turkije en vertel me dan nog eens dat ik overdrijf. Hier, als je durft. Ik denk het niet dat je me dat dan nog gaat vertellen. Stop de deportatie van de familie Karabulut. Stop alle deportaties. Stop de bouw van meer gevangenissen, van de permanente gezinsgevangenis die Teeven nog wil laten bouwen op kamp zeist. STOP. Letterlijk. STOP. Sloop. Breek af. EINDE.

Je gaat naar een andere wereld en nooit krijg ik je terug

Geen herfstiger herfst in mijn herinnering dan die van 1967 - ik heb het geloof ik wel eens eerder geschreven. Nu de herfst in deze streken toeslaat dus maar wat muziek van - ach ach - 47 jaar geleden.


From the underworld, Herd


Expressway to your heart, Soul Survivors


Judy in disguise with glasses, John Fred & his Playboy Band

Aan ontbijttafel en sterfbed van een onbekende

Het maakt mij nog benieuwder naar het nieuwste boek van Bert Altena, waar hij naar ik heb begrepen wel wat jaren aan gewerkt heeft: het leven van een Onbelangrijke Persoon, een Arbeider.
Niemand is onbelangrijk en het gaat in het geval van Berts boek wel degelijk om een wereldverbeteraar, zoals de titel al aangeeft. Ik moet het nog lezen, zoals zoveel. Nu doe ik even verslag van eigen speurwerk, dat met betrekking tot deze Ene Speciale Persoon een tijd heeft stilgelegen, sinds mijn persoonlijke naqba, om precies te zijn. De tijd gaat wel dringen.

Een archief biedt inzage in de activiteiten van de te bestuderen persoon of personen. Een enkele keer biedt een briefwisseling zicht op wat je intuïtief verwacht, hetgeen dan toch onderzoekersgeluk mag betekenen. Misschien klopt het resultaat dan niet of niet helemaal.
Voor Henri Roorda van Eysinga hoefde ik niet naar Lausanne, hoe aantrekkelijk het ook zou zijn. En nu ging ik naar Utrecht, gezegend met de virtuele vriendschap van een archivaris die mij een - voor mij bijzonder en pikant klinkend - document in context plaatste. Leve de archivaris!

Zonder loep bij mij (ik verwachtte niet veel, niet in numerieke zin en niet in inhoudelijke zin) begeef ik mij in persoonlijke handschriften. Dit is meer dan de papegaai van Flaubert, dit is als het ware aan de ontbijttafel zitten van een gezin. En aan een sterfbed. Hier komt de afweging: wat hiervan is van belang voor waar het tenslotte om gaat, de latere wereldverbeterende activiteiten van degene die uit het handschrift naar voren komt. Ik heb maar een paar uur, vind ik, het wordt toch al langer dan ik dacht. Ik besluit dat het meeste dat ik te weten kom niet van belang is, mocht ik er later anders over denken dan kan ik er op terugkomen. Zolang er nog archieven mogen zijn, want in een "samenleving" die collectief Alzheimer koestert en waar een regime is aangesteld dat er welbehagen in schept alles van waarde als waardeloos de deur uit te doen (de genadeloze deportatie van de bibliotheek van het Tropenmuseum is veelbetekenend geweest) weet je maar nooit welke toekomst het verleden nog mag hebben.

De knoop doorhakkend wat relevant is en wat aan de ontbijttafel mag blijven begeef ik mij aan de lunch met mijn gastvrouwe. Heel zondig een uitsmijter met spek kiezend. Ik beken ook deze zonde.
Hopelijk merkt u het resultaat van het speuren.

Het onvermijdelijke einde van het politieke bestel

Iets meer dan de helft van de kiezers een meerderheid noemen als zesendertig procent (36%) van de stemgerechtigden de moeite neemt naar de stembus te gaan betekent het definitieve einde van de illusie van een democratisch bestel. De VS zijn zo ver. Engeland komt in de buurt. Van Nederland, waar de ooit polair tegengestelde partijen VVD en PvdA niet meer te onderscheiden zijn is het afwachten. Voor de presidentsverkiezingen van 2016 in de VS dreigen een Bush en een Clinton klaar te staan. Chris Hedges spreekt zijn requisitoir uit.

Neonazi's terroriseren Sorben

Het was de bedoeling hen als slaven af te voeren, verder Oost-Europa in, als de oorlog voorbij en gewonnen was - de vuile oorlog tegen de Sorben was toen al elf eeuwen aan de gang.

Ten tijde van de DDR werden de Sorben als Slavisch broedervolk redelijk met rust gelaten, maar met de Markteconomie komen de gemaskerde helden in de toch al ontvolkt rakende streek om te jagen en intimiderend te vernielen.
Over de Sorben spoedig meer.

Orde heerst in Ouagadougou

En zo kort na de stormachtige opstand die Compaoré - typerend - deed vluchten door middel van een Franse legerhelikopter, is er rust in Burkina Faso. Er wordt overlegd tussen vertegenwoordigers van het leger, dat de macht heeft gegrepen, en de oppositie tegen Compaoré. Er moet een overgangsbewind komen, geleid door een "prominent burger", over een jaar dienen er verkiezingen te komen. Geen sprake meer van socialisme in de geest van Sankara.

Washington en Parijs hebben eens te meer getoond dat de metropolen belangen hebben in de koloniale wereld, geen vrienden. Het standbeeld van Compaoré in de tweede stad van het land, Bobo Dioulasso, is van zijn sokkel gehaald. Het land is allang weer uit het wereldnieuws.

Graswurzelrevolution over christelijk anarchisme (of christen-anarchisme)

Het Nederlands biedt de mogelijkheid verschil te laten doorkomen tussen christen-anarchisme en "christelijk anarchisme". Het eerste is een synthese die beide in de naam genoemde elementen tebovengaat. Omdat het Frans en Engels, om in de buurt te blijven, die onderscheidingsmogelijkheid niet bieden, ben ik mij gaan afvragen of we het wel over het zelfde hebben. Is Dorothy Day een "christen-anarchiste" of een christelijk anarchiste? Ik heb Frits ter Kuile eens gevraagd met welke omschrijving hij wat hemzelf betreft instemt. De vraag verraste hem geloof ik net zozeer als zij mij zou verrassen. Hij besloot toch tot christen-anarchist. Iemand als Day's biograaf Jim Forest wil in verband met haar niet het woord "anarchiste" horen want anarchisten zijn stenen- of bommengooiers en dat was zij niet; waarmee de man zich wat mij betreft bij voorbaat al diskwalificeert als biograaf.

Ik zou de synthetische naam willen behouden voor hen die ook echt een synthese beoogden - Tolstoj, Ortt, maar ook Day, Ellul enzovoort. De kwalificatie "christelijk anarchist" zou ik dan reserveren voor iemand als Paul Virilio, die beide nogal gescheiden lijkt te houden in zijn filosofische geschriften; of voor Arundhati Roy of Chris Hedges - voorbeelden genoeg misschien. Ik zou verwacht hebben dat het Duits ook de mogelijkheid van onderscheid zou bieden: *Christ-Anarchist naast Christliche(r) Anarchist(in). Maar neen - in de artikelenbundel Christlicher Anarchismus van Graswurzelrevolution wordt het van het hypothese-sterretje voorziene woord in het geheel niet gebruikt. Ander opvallend onderdeel: een Duitse of Duitstalige traditie op dit gebied wordt in het geheel niet benoemd. Ellul en Eller mogen de theologische reuzen van de twintigste eeuw, Bonhoeffer en Barth, dan wel als christen-anarchist aanmerken, Graswurzelrevolution noemt hen niet, en mogelijke vroege voorlopers alleen in het voorbijgaan.

Voor de bundel zijn artikelen over Tolstoj en de bergrede (Alexandre Christoyannopoulos - vertaling van een stuk uit Christian anarchism), exegese van OT-passussen (Dave Andrews), theorie en praxis bekeken vanuit Nieuw-Zeeland/Aotearoa (Simon Moyle), Dorothy Day en Ammon Hennacy (Tom Cornell), Jacques Ellul (Lou Marin) en Peter Chelčický (Sebastian Kalicha & Gustav Wagner) bijeengebracht. Samensteller Kalicha levert een algemene inleiding die vooral vooruitloopt op de gebundelde stukken. Ik moet het maar positief beoordelen, vooralsnog is er niet meer in het Duitse taalgebied op dit terrein.
Ik wil wel even mijn algemeen geldige ergernis over hypocriet politiek-correct taalgebruik uiten, waarin ee nwoord als Freund of Arbeiteer niet meer kan bestaan. Er moet altijd In achter. Behalve dan als het om Arbeiterbewegung of Kriegsverweigerer gaat. Blij toe dat dit soort orwelliaanse ontaal speciaal beperkt blijft tot Duitse uitingen.

_ Sebastian Kalicha (Hg.), Christlicher Anarchismus - Facetten einer libertären Strömung. Heidelberg: Graswurzelrevolution, 2013. 192p., 14,90.

Herfstbeeld 2014 - 7

Plotseling toch nog een vliegenzwam in zijn eentje op een novemberochtend

Eenzame anjerachtige die door het leven mag gaan onder de naam prikneus

Een plechtige kring...

Twee zichtbare soorten...

Omdat de witte man beslist

- door Joke Kaviaar - Of het nu gaat over vluchtelingen of Zwarte Piet, het zijn nooit de slachtoffers van racisme die bepalen of er wat verbeteren zal. Ze hebben het recht niet om iets te eisen, niet de kans om iets te veranderen.

Het is grappig om te zien, op een bepaalde manier, hoe fanatieke pro-Zwarte Piet aanhangers strijden voor het behoud van deze zwarte man. Eindelijk een vluchteling die mag blijven? Heet hij echt Zwarte Piet? Eh... nee. Het is natuurlijk omdat ie niet echt zwart is.
Stel dat Sinterklaas echt bestond en elk jaar met een massa echt zwarte mensen zich aan de grens zou melden, dan zou Fred Teeven direct gaan brullen dat we overspoeld werden door vreemdelingen die onze samenleving onder druk zetten. Sinterklaas zou worden gearresteerd wegens mensenhandel, de Zwarte Pieten in een detentiecentrum gestopt.


Ik schreef eerder dat het Zwarte Piet racisme hetzelfde racisme is als dat wat vluchtelingen van hun recht op bestaan berooft. Het is wel aardig te merken dat tegenstanders van dit standpunt bewijzen dat het inderdaad zo is, ook al beweren zij bij hoog en laag dat het niet zo is en dat het om te beginnen al geen racisme is.

Kijk maar. Vandaag opnieuw een hoogtepunt in de wanhopige pogingen de racistische karikatuur Zwarte Piet te behouden, en wel vanuit de Tweede Kamer: “Er is er maar een die over Zwarte Piet gaat en dat is Sinterklaas”.
De opmerking kwam van VVD-kamerlid Ton Elias. Het past geheel in de traditie van de slavenhandel, die opmerking. Zou de man zelf doorhebben hoezeer zijn opmerking het gelijk van de anti-Zwarte Pieten beweging aantoont? Want zeg nou zelf: de witte goedheiligman, een fictieve figuur, mag als enige vanaf de hoogte van de rug van zijn paard bepalen wat er met zijn knechten gebeurt. Hoeveel meer kolonialistisch wil je het hebben? Wordt de knecht ontknecht en van zijn racistische ketenen bevrijd of zal hij altijd gebukt blijven gaan onder de witte heerschappij?

Het is maar goed voor Zwarte Piet dat hij niet echt zwart is, zoals de Somalische vluchtelingen in dit land die zich nog gisteren dachten te kunnen verheugen in een uitspraak van de Raad van State dat Somaliërs niet gedeporteerd kunnen worden. De reden hiervoor is allicht niet dat de Raad van State ineens het licht van de rechten van mensen op de vlucht heeft gezien, maar wel dat de Raad vindt “dat Teeven geen duidelijke afspraken heeft gemaakt met de Somalische autoriteiten over hun gedwongen terugkeer”. Teeven moet dus beter zijn best doen. Maar, zegt Teeven vandaag, dat doe ik ook! En zo mag alweer een witte man beslissen over het lot van de zwarte man of vrouw, kinderen incluis. Ditmaal niet omdat zij zouden moeten blijven zoals Zwarte Piet, maar omdat zij moeten vertrekken, zoals het een echte, niet geschminkte, “Zwarte Piet” betaamt. Fred Teeven ziet al volle chartervliegtuigen vertrekken naar Mogadishu, vol geketende zwarten.

Wat meer valt er vandaag te zeggen bij het samenvallen van de beide berichten over die ene zwarte die moet blijven (in enkel- en meervoud) en de anderen die juist wegmoeten? De ene is er om ons te vermaken met zijn onnozelheid, de andere is er om door ons te worden uitgebuit. In feite is het hetzelfde: in de karikatuur ligt de afwijzing van de waarde van de zwarte medemens besloten. Deze kan daarom bespot worden, gebruikt, en tenslotte van de hand gedaan als een oud stuk speelgoed.

Wat mij betreft hoog tijd dat die paternalistische kapitalistische cadeautjes aan de rijken uitdelende witte omhoog gevallen bazen voor eens en voor altijd van hun paard worden getrokken. De VVD'ers Elias en Teeven om te beginnen, de politici die zich optuigen met de mijters van de macht en de staf van de straffe handhaving van beleid en tradities.
Van het paard af, die omhooggevallen heersers die zich alles toeëigenen. Weg ermee! Weg met de traditie van de kleinering en schoffering van de minderheid! Weg met de cultuur van de bevoorrechting van mensen met geld en papieren en de juiste huidskleur! Weg met de schmink van Zwarte Pieten die niet zwart zijn. Laat ze hun ware gezicht laten zien, de verbeelders van zwarte minderwaardigheid. Als zij zonodig het simpele knechtje willen uithangen, laat ze dat dan met hun eigen gezicht doen. Laat ze de maskers afdoen en zichzelf voor schut zetten. Laat zien het gezicht van de volgzame burger die het prima vindt als vluchtelingen worden opgesloten en gedeporteerd, zolang ze zelf maar chocolade en marsepein kunnen eten en over the top dure geschenken aan hun kinderen kunnen geven.
Alles is geoorloofd uit naam van een feestindustrie die traditie heet. Heerlijk, die welvaart!
Laten we vooral voorop stellen dat wij onze tradities in ere willen houden in onze warme gezellige huiskamers terwijl in de straten in de kou vluchtelingen en andere ongewensten van de samenleving worden opgejaagd totdat ze onzichtbaar onder een brug liggen te verkleumen waar ze een boete krijgen wegens slapen op straat.

Zolang de witte mannen die de touwtjes in handen hebben de loop van de geschiedenis mogen bepalen, of ze nu politici en bedrijfsbazen in stropdas en pak zijn of fictieve goedheiligmannen, zal het racisme niet verdwijnen. Zolang zij alles kunnen blijven kopen en verkopen zoals wapens en olie, kiezers en leugens, en zolang zij het gepeupel, wit of zwart, in hun zak kunnen steken en kunnen afvoeren naar het fictieve Spanje dat in werkelijkheid armoede, vervolging, uitsluiting en gevangenis betekent, hebben we met ons allen het nakijken.
Vluchtelingen en migranten, met of zonder papieren, ze worden hooguit getolereerd om hen de spreekwoordelijke zwarte piet toe te kunnen spelen: als schuldige aan te wijzen. En zo is opnieuw zwart gelijk aan schuldig en weer een kindergeest verziekt met vooroordelen. Het is daarom meer dan tijd dat we ons scharen achter hen die strijden tegen welke vorm van racisme dan ook, want dit is óók strijd tegen kapitalisme en classisisme. De strijd tegen de verdeeldheid die wordt gezaaid tussen knechten en slaven. Racisme, dat is gif. En met het opruimen van gif kun je niet snel genoeg beginnen. De grond is vervuild en moet afgegraven worden.

Zwarte Piet heeft geen recht van bestaan. Hij bestaat niet. Hij is een witte inboorling die zijn gezicht met modder uit de polder heeft zwart gemaakt. Laat het pro-Pieten kamp eens nadenken over het bestaansrecht van echte mensen in plaats van dat van een blackface karikatuur, want zij, vluchtelingen, bestaan wèl, ookal wordt hun bestaan ontkend, weggestopt, en afgenomen.

15 november, dag van de intocht. Er komt een stoomschip vol zwarten uit Spanje. Duizenden mensen kijken toe. Er gaat een vliegtuig vol zwarten naar Somalië. Niemand weet er van.
Het is de wil van de witte man met zijn macht die uitmaakt wie er komt en wie er gaat. Het is de wil van de witte man met zijn macht die uitmaakt waaraan we waarde hechten. En dat moet maar eens afgelopen zijn.

Van olifantjes en bange meisjes

Hier [commentaren] heb ik een tipje van de sluier opgelicht over de grootste plaag van mijn tienerjaren, een ongelooflijke gluipkop van een leraar Frans. Omdat de aanleiding tot dit stuk speciaal is ga ik (nu) niet te zeer op zijn gluiperigheden in.

De eerste docent klassieke talen destijds in 1962 waar mijn klas mee te maken kreeg was een jonge vrouw die moeite had orde te houden, de zwaarste taak van degene die voor de klas staat of zit. Of zij heel ver van ons tieners afstond kan ik nu nog meer betwijfelen dan ik toen kon doen, leraar is leraar. In een onbewaakt ogenblik legde zij aan een maat en mij een geheimschrift voor met de vraag of wij het konden ontcijferen. Het had niets met de klas te maken, zei zij er voor de zekerheid bij. Maar zij kwam er niet uit. De code was ook niet te kraken. Het was een soort opname in een Geheim Genootschap waar zij niet bij kon horen maar waar zij (nog) wel gevoel voor had.
Een volgend uur was bij de gluiperd van Frans en wij hoefden niet erg op te letten want zijn lesgeven ging zo traag dat het net zo goed overgeslagen kon worden. Maar hij had het broeden op het papier met de code door en wou het in beslag nemen. Dat kon niet, het was van mw. Goslinga. Uitleg moest volgen. In het vervolg van het uur oreerde hij wat door maar mijn gedachten waren weg, elders, al weet ik eigenlijk niet waar. "Nietwaar, De Raaij?" brak hij zijn geklets meer dan een keer af. "Ja mijnheer," zei ik de eerste keer (reken mij niet af op de letterlijkheid van dit alles, als ge er bij waart). "Wat zei ik dan?" meierde hij door. Dat wist ik niet en het interesseerde mij nog minder. Hij noteerde weer eens iets bij mijn naam. Zo deed hij dat een paar keer.
Na afloop vond hij het nodig mij te vragen waar mijn gedachten dan waren geweest tijdens die les. Ik loog dat ik nadacht over die code, en voelde mij meteen een verrader. Want het was niet waar en ik wist dat ik er mw. Goslinga mee in moeilijkheden bracht. Maar wat gingen hem mijn gedachten (die er niet waren, ik was gewoon Elders) aan?

Ruim veertig jaar later was haar jonge zus een tijd mijn buurvrouw. Vanwege haar achternaam kwam ik al gauw op die lerares en dat was inderdaad haar grote zus. Ik vertelde haar, met nog steeds enige schaamte, dat zij weggepest was van het Van der Waals in Amsterdam. Jonge zus wist van haar idealisme - zij was dol op de klassieke talen en kon zich niet voorstellen dat pubers daar toch anders tegenover stonden. Er was geen gelegenheid haar via buurvrouw alsnog mijn spijt te betuigen voor mijn verraad. Bij dezen alsnog.

*
Op het fietsje kon ik mij bewegen tussen Burmanstraat en Grensstraat. Mijn beeld werd bepaald door de hoogte waarop ik mij bevond en dat was niet hoog.
Je had toen nog wel Echte Winters. Ik herinner mij levendig gefietst te hebben op die stoep in de sneeuw.
Nu waren er van die grote grijze stenen aan de onderkant van sommige huizen. Als je een sneeuwbal kon maken die net zo groot was als die steen en die door die steen heenschoof veranderde die sneeuwbal in de loop van de nacht in een olifant.
Ik ben er nooit in geslaagd zo'n bal bij elkaar te rollen.
Daarom heb ik ook nooit een olifantje als vriendje gehad.

*
Toen ik in de laatste klas van het gymnasium zat werd er een naar lesschema ingevoerd waarbij de middagpauze een verplicht rondje buitenlopen werd, waarbij je je kuch maar op straat moest eten onder het lopen. Als het regende mocht je binnen blijven maar het regent opvallend weinig in Nederland, op de keper beschouwd.

Als het even kon ontdook ik de malle verplichting die ik als moedwillige vernedering beschouwde. Als je beneden in de gang bij de uitgang stond werd het binnenblijven getolereerd. Maar er waren toch altijd vervelende types, zoals de amanuensis, die maar vonden dat je naar buiten moest.
In een zo'n pauze bevond ik mij op een hogere verdieping - een van de narigheden van het zo vreugdeloos achterover drukken van de middagboterhammen was het ontbreken van iets te drinken er bij. Kreeg ik dat dan niet mee? Neen, lieve lezer(es), het kwam niet eens bij mij op dat dit kon, destijds. Maar op de gangen waren kranen bij de wc-blokken waar je water kon drinken, wat ik dan deed. Ook vernederend, je moest er diep voor bukken.

Die middag waren er drie meisjes de naarbuitengaanverplichting aan het ontduiken maar veel rust hadden ze er niet bij.
Op zeker ogenblik vloog de gluiperd van Frans, Weltevreden geheten, naar buiten uit zijn vaste lokaal, de meisjes in angst naar zo'n wc-blok jagend, waar hij ze alsnog "betrapte". Ik stond er bij en zag het.
"Goed gedaan, mijnheer Weltevreden," zei ik, hem feliciterend met zijn vangst van drie bange meisjes. Ze waren vanzelfsprekend jonger dan ik (ik zat immers in de hoogste klas) maar leuk genoeg om het voor hen op te nemen - ik (her)kende ze niet -, en al waren ze dat niet, dan was dit nog mijn plicht geweest.
"Wat zeg jij daar?" wendde hij zich nu tot mij.
"U heeft mij wel verstaan," was mijn antwoord. Waarna hij zich als kwelgeest weer op de meisjes stortte en ik wegliep.

Aan het eind van de middag stond mijn naam op het bord in de uitgang waarop geschreven stond wie ontboden werd bij de rector. Het verbaasde mij dat ik daar stond, ik was niet te laat geweest die dag (wat bijna regel was overigens). In dat geval kwam ik meestal niet op de ontbieding maar verscheen eigener beweging de volgende dag vroeger op school. Nu was de opmerking dat ik toch wel ver was gegaan met wat de rector afschilderde als "Daar heb je Weltevreden weer hoor". Ik deed uit de doeken hoe het echt gegaan was en de rector vond het niet nodig mijn verklaring niet te geloven.
"Goed, maar je zult toch met mij eens zijn dat het geen zeggen is."
Ik had geen spijt, heb ik nog steeds niet. Waarom zou ik? Ik haalde mijn schouders op en kon alleen maar "Dank u" uitbrengen.
"Eruit!" brieste de rector. "Drie dagen vroeg komen!" Aldus geschiedde.
De gluiperd had niet zelf meer kunnen/willen optreden, hij had er een Hogere Instantie voor nodig. Moreel was en bleef ik de winnaar namens de mij onbekende meisjes.

Ik kom nog wel op de man terug.