Met de 'kindvriendelijke' gevangenis voor gezinnen met kinderen, ofwel 'Gesloten Gezins Voorziening', (GGV) die op Kamp Zeist in gebruik is genomen op 1 oktober, hoopt Teeven twee vliegen in één klap te slaan om het verzet tegen deportaties een halt toe te roepen. Het is de zoveelste geraffineerde zet in de richting van acceptatie van een agressief migratiebeleid dat steeds weer slachtoffers maakt.
Vlieg één: hij neemt argumenten weg van mensen die altijd protesteerden tegen de opsluiting van kinderen, met de slogan: “Geen kind in de cel” Daar kun je niet meer mee aankomen...
Vlieg twee: de gezinnen met kinderen worden in slaap gesust. Ze zitten immers niet in een cel. Ze hebben een huisje met een woonkamer en een keuken. Voor de “beleving van het kind”. Ze hoeven zich nergens zorgen over te maken, kunnen hun eigen leven leiden... Ze zijn er veilig, en hun kinderen ook. Hoewel, veilig?
Gaat dat echt werken? Dat bedrog van Teeven? Zouden mensen werkelijk helemaal vergeten dat die opsluiting maar één uitgang heeft, en dat is het vliegtuig naar het land waarvandaan mensen gevlucht zijn? En dat het helemaal niet de veiligheid van de kinderen garandeert, zoals in dit fraaie staaltje staatspropaganda wordt beweerd door Monique Schippers, directeur bijzonder voorzieningen van de Dienst Justitiële Inrichtingen!?
Zouden mensen écht geloven dat als iemand in die 'kindvriendelijke voorziening' uit angst en wanhoop door het lint gaat, of in hongerstaking gaat, dat er dan géén bewakers komen toesnellen om betrokken persoon linea recta naar de isoleercel in het naastgelegen 'gebouw 52' van Kamp Zeist te verslepen? Zouden mensen écht gaan geloven dat wanneer het zover is, en mensen worden opgehaald om te worden gedeporteerd, dat dit er dan vriendelijk aan toe zal gaan?
Leuk geprobeerd. Een beertje, een pop, en een bal op een bankstel. Een speeltoestel op een kale binnenplaats binnen de zes meter hoge muur van Kamp Zeist. Gezinsleven. Iedereen die daar terecht komt weet: waar wij naar toe gaan, is het afgelopen met ons en de schijn van dit vriendelijk leven. Dan mag het personeel wel “niet in uniform” rondlopen volgens Theo Venrooij, de directeur van Kamp Zeist, en “goed opgeleid” zijn, maar dat zegt vooral iets over het adequate handelen in geval van opstand en verzet. Uiterlijke schijn, het doet het weer goed.
Ach, het is maar onder strikte voorwaarden. Het kan heus niet zomaar. “Er moet zicht op uitzetting zijn”, aldus Bart Pieters, afdelingsmanager Dienst Terreur en Verrek. Deportatie dus, dat is het doel in een notedop. En: “Het gezin moet uitdrukkelijk aangegeven hebben niet terug te willen”. Dat is dus iedereen, want niemand kan en wil terug. En: “Er moet een risico bestaan op onttrekking van toezicht”. Dat laatste is zo vrij te interpreteren als een vermoeden van schuld aan een misdrijf. Voeg hieraan toe dat het sinds 1 september de DT&V ambtenaren zèlf zijn die mogen beslissen of iemand wordt opgesloten en het resultaat is te voorspellen: die GGV zit elke dag vol.
Even rekenen à la Teeven: twaalf gezinnen van vier personen kunnen erin, die volgens Teeven “in beginsel” na twee weken gedeporteerd dienen te zijn, waarna weer plaats is voor het volgende gezin. Stel dat hij daar in slaagt, dan zijn dat per jaar: 312 gezinnen van vier personen. Uitgaande van een twee-ouder gezin met twee kinderen zijn dat 624 kinderen om te deporteren per jaar, en evenveel ouders. Tellen we daar nog bij op de 'twaalf alleenstaande minderjarige vreemdelingen' die er ook een speciaal plekje krijgen, dan zijn dat nog eens 312 mensen, in jargon 'ex-ama's', die vanuit de 'GGV' met intimidatie en geweld gedeporteerd kunnen worden en daarmee komt de totaal'opbrengst' ruwweg op 1560 geslaagde 'verwijderingen' per jaar vanuit de 'GGV' in Kamp Zeist. Ik weet het, het is maar een grof rekensommetje, maar het benadert de door Teeven beoogde doelstellingen wel.
NB. Dit is geen jaarberekening van alle deportaties vanuit de 'gewone' detentiecentra en de vele mensen die vanuit de 'Vrijheidbeperkende Lokatie' of één van de vijf 'Gezinslocaties' worden gedwongen zichzelf te deporteren (onder dreiging van leven op straat of het detentiecentrum of dit alleraardigste nieuwe initiatief van Fred de vluchtelingenjager Teeven).
Cijfers, daar gaat het allemaal om. Het gaat nooit om mensen, altijd om cijfers. Zo had Teeven becijferd dat in de periode 13 september 2013 – juli 2014 maar liefst 59 minderjarigen “in de illegaliteit zijn verdwenen”. Ofwel: niet gedeporteerd. Wat moet er toch worden van die kinderen in dit vreselijke land waarin vluchtelingen op straat worden gegooid om hen te dwingen het land te verlaten? Wat moet er toch worden van die kinderen in dit Neederland dat hen liever deporteert naar armoede, oorlog, hongersnood, vervolging?
Wat er van hen wordt? We weten het niet. Wat ik wel weet, is dat er maar één ding is, dat dit kan veranderen, en dat is stoppen met het krankzinnige beleid gericht op het uitsluiten van migranten. Een einde aan vreemdelingenhaat. Of dit nu aan de grens is, of bij ons allen in een stad of buurt, het is er. De doden die het tot gevolg heeft zijn bepaald geen ongelukje of vergissing, geen fout. De zelfmoorden, de verdrinkingen, de doden door ziekte of verstikking. Ze zijn onderdeel van het beleid. Waar gehakt wordt, vallen spaanders. Geef de schuld maar aan mensensmokkelaars van het type dat er geld aan verdient omdat het beleid hun gat in de markt is, maar niet de beleidsmakers en -uitvoerders, de schrijftafelmoordenaars. Als een burger een fout maakt, wordt hem of haar dat ernstig aangerekend, wordt deze aan de schandpaal genageld, beboet, opgesloten. Maakt een minister, een regering, een ambtenaar beleid in de naam van het volhouden van een moorddadig regime dat apartheid en racisme kweekt, instandhoudt en vertegenwoordigt, dan wordt het mooi aangekleed, voorzien van ondoorzichtige wetsteksten, en oncontroleerbare controle.
Ik noemde hier net drie ambtenaren die zelf hun werk aan ons voorleggen en uitleggen. Maar zij zijn niet de enige. In de video van het ministerie wordt gesproken over de medewerking van TNO aan het verwezenlijken van deze 'kindvriendelijke' voorziening. Had TNO niet meegewerkt, dan had Teeven nu niet de beleidswijziging kunnen doorvoeren die de opsluiting ter deportatie van gezinnen met kinderen weer mogelijk maakt. Bedrijven zoals TNO, het zijn er zoveel. Ambtenaren zoals Schippers, Pieters en Venrooij, het zijn er zoveel. Allemaal doen ze 'alleen maar' hun werk. Een elk verschuilt zich achter de politiek en de politiek achter 'ons', de burgers, de gedoodverfde kiezers.
Over een aantal maanden wordt in de Tweede Kamer het wetsvoorstel 'Terugkeer en Vreemdelingenbewaring' in de Tweede Kamer behandeld. Het idee ligt in het verlengde van de 'Gesloten Gezins Voorziening'. Het maakt van de term detentiecentrum vast wel zoiets als 'Gesloten Vreemdelingen Voorziening'. Maar detentiecentra blijven gevangenissen, en het wetsvoorstel is niets anders dan een speciaal voor 'vreemdelingen' aangeklede variant van de Penitentiaire Beginselen Wet die er in voorziet dat mensen kunnen worden opgesloten, met geweld in hun cellen worden gedreven, in isoleercellen kunnen worden gestopt, en tenslotte, speciaal voor vluchtelingen: gedeporteerd.
Waarom steekt de staat zoveel geld en tijd in telkens weer nieuwe wetten en voorzieningen? Waarom zoveel moeite doen om die aardige gelikte video's te produceren?
Om ons voor de gek te houden, telkens weer. Trap er niet in. Kom in actie. Doe het zelf of doe mee. Het is tijd voor nieuwe initiatieven om het bedrog te ontmaskeren, de verantwoordelijken - of ze nu ambtenaar, bedrijf, of minister zijn - aan te wijzen, en de muren en hekken te ontmantelen. Laten we hier beginnen: 11 oktober, 14 uur bij Kamp Zeist. Tot dan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten