Poste Restante Ouagadougou

April 1981 had "zij" het telefonisch uitgemaakt - ik werd op cold turkey gezet wat ontmoetingen betreft en de liefde met elkaar bedrijven was er helemaal niet meer bij - oftewel "we hebben geen relatie meer", dat waren de woorden.
Niet heel lang daarna ging zij met het middelmatige mannetje dat haar beste vriendin verlaten had terwille van haar naar West-Afrika en van daar kreeg ik dan post. Als de mannelijke hoofdfiguur uit Eenzaam avontuur deed ik maar net of die Peps er niet toe deed en mij werd te verstaan gegeven dat mijn antwoordbrief naar Poste Restante Ouagadougou gezonden kon worden. Ik vond het ongelooflijk, onwaarschijnlijk of avontuurlijk. En ik kreeg antwoord. PR Ouagadougou werkte.

Opper-Volta viel haar vergeleken met Ghana tegen, het was veel minder "Afrikaans". Croissantjes met koffie op een terras. Dat was 1981. Het militaire socialisme van Sankara (niet uniek, het is ook bekend van Portugal en Venezuela) en het afschudden van de schandelijke koloniale naam die leek alsof het om een Frans departement ging moesten nog komen. Of Poste Restante Ouagadouogou nog werkt zou ik niet weten. Ik heb geen reden het adres nog te beproeven.

*
Het nieuws uit Burkina Faso van vandaag geeft een onoverzichtelijke situatie weer. Compaoré is definitief afgetreden en naar verluidt wel degelijk op de vlucht, maar wie er in zijn plaats is gekomen als staatshoofd is onduidelijk. En hoe "de straat" op deze onoverzichtelijke situatie zal reageren is ook een vraag. Een terugkeer naar Sankara-socialisme in een hoekje West-Afrika dat wel als strategisch gezien zal worden in de imperialistische metropolen en waar veel goud te vinden is lijkt alleen een mogelijkheid als de omwenteling niet tot Burkina Faso beperkt blijft.

Burkina Faso, de revolutie die voorlopig toch niet doorging

Zelden heb ik zo profetisch kunnen schrijven als gisteravond laat over Burkina Faso. Zelfs de Nederlandse media konden het nieuws niet ontlopen.

De grote aangekondigde blokkade van het parlement in Ouagadougou eindigde ermee dat het gebouw in brand werd gestoken, alsmede allerlei andere gebouwen. De stemming over de verlenging van het mandaat van "gekozen" dictator Compaoré werd hiermee afgelast.
Vervolgens op straat dezelfde verwarring als die we als toeschouwers kennen van Egypte: "het leger is aan onze zijde". Een generaal buiten dienst, Kouamé Lougué, zou als nieuwe president naar voren geschoven worden. Hij overlegde met de stafchef van de strijdkrachten en met de koning van de Mossi, traditioneel leider. Geruchten gingen rond voer de vlucht van Compaoré. Radio- en televisiestations werden door de demonstranten overgenomen. Het einde van het verhaal van de dag is dat het leger de macht heeft overgenomen, parlemenet en regering naar huis heeft gestuurd en een uitgaansverbod voor de nachtelijke uren heeft afgekondigd. Of dit rust zal brengen is de vraag. "Revolutie" was het parool op het nerveuze medium twitter, terugkeer naar de tijden van Sankara, beëindigd in de staatsgreep van het leger onder leiding van Compaoré in 1987. Maar wat is te verwachten van het huidige leger, met Frankrijk en de EU op de loer?
Opperbevelhebber Honoré Traoré heeft een overgangsbewind van ten hoogste twaalf maanden aangekondigd dat de constitutionele orde zou moeten herstellen.

Niet geheel onbelangrijk detail: Compaoré is nog steeds president.

Opstand tegen Compaoré, de Pinochet van West-Afrika

Een miljoen demonstranten afgelopen maandag in Ouagadougou tegen de man die zich om de zoveel jaar laat herverkiezen, Blaise Compaoré, die met de zegen van Parijs (en Washington op de achtergrond ongetwijfeld) de socialist Thomas Sankara afzette en vermoordde, 15 oktober 1987. Het was het einde van wat dan weer een experiment genoemd wordt, de opbouw van socialisme buiten de koudeoorlogssferen, dan wel gemilitariseerd zoals vaker.
Zevenentwintig jaar is voor de Burkinezen meer dan te veel, het blijft de vraag of de massamobilisatie helpt.
Hier en hier meer en zowaar een behoorlijk stuk in het Nederlands (Belgisch natuurlijk, want voor de Nederlandse mainstream media bestaat er bijna geen buitenland meer).
Morgen, donderdag 30 oktober 2014, wordt het parlementsgebouw geblokkeerd. Mogelijk het uur der waarheid...

De onontkoombare verlenging van de bezetting van Chagos

Chagos uitgelegd voor lezers van Truth-out, een goed exposé en een verontrustende vooruitblik.
Een citaat:

One of the agreement terms was for an uninhabited island, therefore the United Kingdom deployed all the natives and farmers.

Het werkwoord to deploy moest ik opzoeken en alleen online woordenboeken maakten mij wijzer op dit punt. Het betekent wat wij al weten: deporteren. Alleen klinkt dit meer naar de schrijftafel dan het gangbare woord, een administratieve beslissing, wat het natuurlijk ook is geweest.

In december moeten de regimes van Groot-Brittannië en de Verenigde Staten besluiten of de verhuur van Chagos voor martelkamp en bommenlanceerplaats voor twintig extra jaren wordt verlengd.
Hoe graag ik het ook anders zag, ik denk niet dat deze regimes de Chagossianen terug zullen laten keren. Niets minder dan een omwenteling in de imperialistische metropolen zelf kan dit onrecht ongedaan maken in die komende twintig jaar.

Herfstbeeld 2014 - 5

Dit is de "pad" in paddestoel...

De archetypische paddestoel van de afgelopen eeuwen, aangevreten en al verkleurend

Ik geef het ruiterlijk toe: slechts een van de afgebeelde paddestoelen kan ik op naam brengen. Maar die kent u zelf ook wel.

Zie, Ik heb u in de beide handpalmen gegraveerd - 2 november 2014

Op zondag 2 november, Allerzielen, herdenken wij met ontzetting en schaamte al die mensen die verdronken zijn in de Middellandse Zee, op weg naar Europa gestorven aan de hoop.

Op deze dag vindt om 18 uur op de steiger voor voormalig bejaardenhuis Amstelhof in Amsterdam een herdenking plaats voor de overledenen aan de Europese buitengrenzen. Bij de herdenking nemen verhalen van omgekomenen een belangrijke plaats in. De herdenking wordt georganiseerd door de Catholic Worker Amsterdam en het Wereldhuis van de Protestantse Diaconie.

Aan de buitengrenzen van Europa spelen zich dagelijks drama’s af. Mensen die op zoek zijn naar een beter en veiliger leven, verdrinken in zee of komen op andere manieren onderweg om. Naamloos, in stilte. Volgens cijfers die zijn verzameld door ‘United Against Racism’ gaat het sinds eind jaren ’90 om ruim duizend doden per jaar, in sommige jaren zelfs dubbel zoveel. Een belangrijke oorzaak is het strenge migratiebeleid van de EU dat vluchtelingen dwingt risicovolle routes te nemen.

Middagprogramma met documentairemaakster Jacqueline van Vught:

Voorafgaand aan de herdenking wordt op de zolder van de Protestantse Diaconie (enkele minuten lopen van de Amstelhof) de indringende documentaire ‘Borders’ getoond. Documentairemaakster Jacqueline van Vugt reisde langs alle grenzen die Afrikaanse asielzoekers passeren tijdens hun lange tocht naar Europa. Ze laat de ontberingen onderweg zien – en de ijskoude ontvangst in Europa. Jacqueline van Vugt zal na afloop in gesprek gaan met het publiek over de documentaire.

Programma:
15.30 uur: inloop in de zolder van de Protestantse Diakonie, Nieuwe Keizersgracht 1a.
15.45 uur: vertoning van de documentaire ‘Borders’
17.15 uur: nagesprek met Jacqueline van Vugt, maakster van de documentaire
18.00 uur: start herdenking op steiger voor de Amstelhof o.l.v. Jan Stuyt SJ, voormalig coördinator van het vluchtelingenwerk van de jezuïeten in Europa m.m.v. het koor van de Evangelische Broederschap.

Voor meer informatie:
- Protestantse Diaconie Amsterdam (Matthias de Vries), tel. (020) 535 30 34/ 06-13583823
- Jeannette Noëlhuis (Frits ter Kuile), tel. (020) 699 8 996 / 06 – 30295461

Circulatieproces van het kapitaal - vertaald

Het is een veelbezocht stuk op mijn site, een vertaling van het allerlaatste hoofdstuk van Het (niet voltooide) Kapitaal van Karl Marx. Het is dan ook het kortste hoofdstuk dat je in de drie pillen kunt aantreffen - petje af voor degene(n) die het geheel gaat vertalen of vertaald heeft.

Maar de vertaling van het gehele deel III komt er aan, en deel II staat online, de vertaling die nog nooit in boekvorm is uitgegeven (misschien gebeurt dat dan alsnog).

De vertaling wordt ingeleid door Ernest Mandel, van wie op de bepaald niet sektarisch ingestelde site marxists.org een serie lezingen onder de titel Beginselen en toepassing van de marxistische economie te vinden is.

Beweging van bewegingen, Londen oktober 2014

Toespraken bij de #TarpaulinRevolution, de Pikbroekenrevolutie in Londen bij het parlementsgebouw, 17 oktober 2014.


Keith Hebden, jarenlang hoofdredacteur van de tweede editie van A pinch of salt, schrijver van Seeking justice en nog steeds medeblogger op de gelijknamige site.
Trap niet in de val van het anti-etatisme van het Regime, zegt hij terecht. (Hij overschat naar mijn gevoel nogal het belang van Gene Sharp, maar dit terzijde).


John Hilary van War on Want, schrijver van The poverty of capitalism


Ruth London van Fuel Poverty Action

Hoewel Russell Brand een opmerkelijke show weggaf op Newsnight op 23 oktober vraag ik mij af hoe serieus hij nog genomen kan worden. Ik houd het in beraad. Occupy Democracy heeft zijn toespraak niet geplaatst.

Iets over Salomon Leefmans, popularisator van de natuur

Bij naspeuringen voor een artikel vanwege het Heimansjaar kom ik de naam van S. Leefmans tegen, sociaal-democraat en als entomoloog werkzaam op Java. S. Leefmans - een voornaam had men nog niet in die dagen - schreef voor Het Volk stukjes over de natuur, als - dan nog - amateur-veldbioloog. Ze werden gebundeld in 1911 bij de Wereldbibliotheek onder de titel Kijkjes in het natuurleven. Ik herinner mij niet dat hij genoemd werd in de Volkskrant in een tijd waarin men zich nog niet hoefde te generen het blad te citeren in 1995 naar aanleiding van het negentigjarig bestaan van de Vereniging tot Behoud van Natuurmonumenten. De courant citeert hem zelfs in verband met de vraag of de interesse in de natuur niet een voorbijgaande mode is:

Dat kon ik hem volstrekt niet toegeven. De herlevende belangstelling van het publiek voor de Natuur, is een uiting van de gedachte “terug naar de natuur”, is een terugwerking op het opgesloten leven in steden, is het besef van den dreigenden lichamelijken achteruitgang van den van de natuur vervreemden mensch en de vrees voor ziekten en kwalen, uit het ongezonde leven binnenshuis voortvloeiend. Daarbij komt het gevaar voor zenuwziekten door het haasten en jagen van den modernen tijd en het dikwijls zeer intens en snel werken en leven. Als vrijwel eenig middel daartegen blijft ons over: beweging in de open lucht, turnen, wandelen, fietsen of zwemmen.

Leefmans ging na het verschijnen van de bundel studeren in Wageningen, werkte nog mee aan de fotobundel Op heeterdaad, mede bewerkt door J.J. Hof, hier en hier genoemd. [Nu de nummers van De AS en het Jaarboek Anarchisme op het net staan heeft het wellicht geen nut meer op mijn sites het notenapparaat achterwege te laten. Het alsnog aanbrengen vergt dan weer nogal wat werk dat eigenlijk overbodig is, voor de noten bij "Bij haar alléén..." kan ik verwijzen naar de site van De AS].

Hoe verging het Leefmans verder? Hij wordt lector in de entomologie, toegepast op de landbouwkunde, aan de Gemeente Universiteit Amsterdam in 1937. Zijn gegevens op de site van wat later de Universiteit van Amsterdam ging heten bevatten dan het zinnetje:

23-11-1940 uit functie ontheven en ontslagen

Op 7 mei 1945 wordt hij in zijn functie hersteld die hij bekleedt tot zijn dood in 1954.
Verklaring van het ontslag? Zijn volle voornaam Salomon (die ik tot pakweg een uur geleden nog niet wist) is een vingerwijzing. Bah...
Naast Heimans dan in ieder geval nog één Joodse "natuursporter" in Nederland. Hoezo zegt Finkielkraut dat Joden niets met de eeuwig zingende bossen hebben...?

Gebruik uw verbeeldingskracht...

De redeloze redelijkheid: It should have been me, Yvonne Fair. Het filmpje leert ons dat zij alweer twintig jaar geleden overleden is.


Yvonne Fair zong het alsof het voor haar bestemd was, maar ik meende dat het origineel van Gladys Knight was - maar neen, de oudste versie is van Kim Weston. Het klinkt niet naar 1963, Motown had toen al hoge standaarden...


Tony Blackburn zomaar toegelaten hier, nou vooruit. Young hearts run free, Candi Staton


I've got to use my imagination, Gladys Knight and the Pips. Ah, het choreografietje. En dit is dan van huis uit een "wit" nummer, zelfs geproduceerd door Bob Dylan, maar daar wil ik even niets van weten.

Juichen bij het schieten van de laatste leeuwen

De betoverende stem van David Attenborough in Life story over leeuwenwelpjes die bescherming zoeken bij hun moeder en in laatste instantie hun vader laat de vraag onbeantwoord: waar kun je deze beelden nog zomaar filmen? In De dierenwereld in woord en beeld zegt Heimans in 1911 dat de leeuw de twintigste eeuw niet zal overleven. Er klinkt geen spijt door in zijn tekst.
Maar het staat er ook echt slecht voor met de leeuw in de eenentwintigste eeuw. In Azië is een laatste populatie in India van enkele honderden. Het schieten van de laatste leeuwen in Iran in 1963 werd feestelijk gevierd. Nog zo kort geleden.

In Afrika is nauwelijks een behoorlijk leefgebied van enige omvang over, de versnippering blijkt uit de kaart hier. De rechtenvrije natekening ervan plaats ik hieronder.

Het gekleurde glas van Wittgenstein

W.F. Hermans heeft er geen kennis meer van kunnen nemen en dat is voor iedereen waarschijnlijk het beste: Wittgensteindeskundige Ilse Somavilla heeft twee fragmenten van Wittgenstein bijeengebracht onder de titel Licht und Schatten, in het Nederlands Licht en schaduw, een mystieke - tevens blijkbaar beangstigende droom - en een geschrapte dagboekpassage.

Wittgensteins opvatting van het geloof als het ware - door hem naar mijn gevoel paradoxaal "wit" genoemde - licht dat alle gekleurde licht van de wereld in de schaduw stelt komt onprecies voor, voor iemand die zich zo uitdrukkelijk verdiept heeft in het fenomeen kleur. Men denkt bijna vanzelfsprekend aan de grotvergelijking van Plato, die ongetwijfeld doorechoot in 1Cor 13:12

Want wij zien nu in een spiegel door raadselen, maar dan zie ik van aangezicht tot aangezicht: nu is mijn kennis gebrekkig, maar dan zal ik kennen zoals ik ook gekend word. [Leidse vertaling]

De King James Version heeft de poëtische maar duistere en inmiddels onjuist bevonden vertaling

For now we see through a glass, darkly

Wittgenstein laat geen joodse achtergrond doorklinken in zijn mystieke notities die evenwel via Paulus wel een grond in het christendom met platoonse inslag heeft en waarin het glas dat het zicht beperkt juist uitdrukkelijk ter sprake komt. Het witte licht treedt hij tegemoet met een kierkegaardiaans vrees en beven.

Pikbroekenrevolutie in Londen

Het wordt aangekondigd als tarpaulin revolution en dat is dan eens een frase waar ik een woordenboek bij moet pakken. Tarpaulin betekent persenning, dus deze vertaling is ook niet aan mij besteed. Het is naar ik begrijp een geteerd zeil, het woord pikbroek hangt met dat teer samen.

Maar goed, ik heb het gemist tussen alle spookachtige nieuws van de afgelopen dagen door: van 17 tot en met 26 oktober wordt er een Occupy-actie gehouden in Westminster voor het parlementsgebouw en ja, daar treedt de politie tegen op: insluiten ("kettling"), oppakken, uiteenjagen. Zo ziet de democratie er uit.
Kameraad en medeblogger Keith Hebden was een van de sprekers bij de aftrap - toch merkwaardig en jammer dat ik dit ook als nieuws gemist heb. Andere "namen": David Graeber, Caroline Lucas, Russell Brand.

Een stem uit Schotland over de actie.

De al dan niet geteerde zeildoeken hangen of hingen op Parliament Square, het protest is duidelijk: "wij" hebben niet gekozen voor bezuinigingen, uitverkoop van de gezondheidszorg, afbraak van het sociale stelsel en zo meer. En eens te meer blijkt de staat niet bereid zelfs maar het protest te laten doorgaan.
"Revolutie" echter impliceert de machtsvraag.

Levend werkend theater

Retrospectieve video van het Living Theatre 1961-2001. Voor de zekerheid: de theatergroep bestaat nog, in tegenstelling tot de Nederlandse pendant het Werkteater, dat hier ook echt nabeschouwd wordt.
Evenwel wordt de website van het Werkteater op 27 oktober volledig vernieuwd heropend met registraties en al. We zien het dan...

Herfstbeeld 2014 - 4

Geen gids bij de hand...

Een op dril lijkend groepje zwammen

Een rijzend harig beslag op een beukeknoest, vele meters boven de grond

De beslagzwam nader beschouwd [inmmiddels op naam gesteld: pruikzwam]

Zoekplaatje met twee kikkertjes...

Een stek van mijn afstudeerboeket, na de derde verhuizing: hemelsleutel, eind oktober

Hetzelfde racisme: Zwarte Piet moet blijven, vluchtelingen moeten weg

- door Joke Kaviaar -
In de loop van de Zwarte-Piet-discussie heb ik het vaak gehoord uit kringen van medestanders tegen het 'asiel'beleid: maak je beter druk om vluchtelingen. Echter, Zwarte Piet is een uitingsvorm van hetzelfde racisme en nationalisme als hetgeen dat vluchtelingen aan de grens probeert tegen te houden en op straat schopt, dat om minder Marokkanen roept en dat smerissen de straat opstuurt om racistische controles te houden.

Rotterdam, afgelopen week: Leefbaar Rotterdam hing overal pluche Zwarte Pieten op met de tekst: “Wij willen blijven”.
Het is een directe en misselijke referentie aan campagnes die doorgaans voor kinderen van vluchtelingen worden gevoerd, vaak door scholen en buren van families die met deportatie worden bedreigd. Zouden de lieden die zo fanatiek actievoeren voor het 'blijven' van Zwarte Piet en daarbij geweld en bedreiging niet schuwen, het ooit zo fel voor die vluchtelingenkinderen opnemen als voor 'kindervriend' Zwarte Piet?


Ja, maar... Zwarte Piet is dan ook niet écht zwart. Zwarte Piet is een traditieminnende (blanke) Neederlander met voor één dag zwarte schmink en knalrode lippenstift op zijn gezicht, een lullig pakkie aan en een zak op zijn rug, die achter een al even traditieminnende (blanke) Neederlander met een toga, staf, mijter en opplakbaard aanloopt om namens hem cadeautjes aan kinderen uit te delen. Het grootste cadeau: de op slinkse wijze ingeprente gedachte dat zwarte mensen grappige knechtjes zijn die massaal aan het werk zijn voor de wijze oude blanke man. Dat is het beeld van de black face, onderschikt en minderwaardig. “Sinterklaasje, kom maar binnen met je knecht”. Wel schattig en leuk, maar niet serieus te nemen. En dát cadeau, besmuikt gegeven aan talloze kinderen elk jaar, is de kern van het probleem van Zwarte Piet. Het bepaalt hoe kinderen de rest van hun leven onbewust beïnvloed zijn door racisme. Hoe zij zwarte mensen de rest van hun leven automatisch zullen associëren met de simpele volgzame Zwarte Piet en vervolgens verwachten dezelfde kenmerken tegen te komen in die zwarte mensen. Deze beïnvloeding is zo sterk dat zelfs zwarte kinderen zelf in hun minderwaardigheid gaan geloven.

In zijn college op de Vrije Universiteit van Amsterdam “Waarom is het gevaarlijk om te denken dat je geen vooroordelen hebt?” noemt sociaal psycholoog dr. Daniël Wigboldus dat automatische verband leggen tussen bepaalde groepen mensen en bepaalde kenmerken “impliciete associatie” en “aversief racisme”. In de lezing haalt hij ook een onderzoek aan naar kinderen en hun associaties (Clark & Clark, met witte en zwarte poppen): uiteindelijk kozen heel veel zwarte meisjes om te spelen met een witte pop. Zover reikt dus de invloed van racisme, juist bij kinderen. Een racisme dat geen bewust racisme is en daardoor juist zo gevaarlijk. Want het is er wèl.
We kunnen het kinderen die met het beeld van de black face worden opgevoed niet direct kwalijk nemen. Wel kunnen we tegen alle volwassenen die, geconfronteerd met én bewust van het black face racisme, nog altijd krampachtig blijven vasthouden aan Zwarte Piet, zeggen: dit is geen aversief racisme meer, dit is een keus, een weloverwogen keus om vast te willen blijven houden aan dat beeld, en dat is bewust racisme en je geeft het door aan je kinderen.

Racisme is een woekeraar. Het nestelt zich via media, filmindustrie, via politici en tradities in onze hoofden. Willen we ervan af, dan moeten we allereerst afrekenen met de beeldvorming, want dat is de voedingsbodem. Of het nu gaat om Zwarte Piet of om telkens weer die berichten in de media dat criminaliteit, dreiging en terrorisme moeten worden geassocieerd met “Marokkanen”, met “buitenlanders” of “allochtonen”, met “asielzoekers” of “vluchtelingen”, het is doelbewuste beeldvorming, bedacht om onderscheid te maken tussen 'ons' en 'hen'.

In Gouda zullen tijdens de Sinterklaasintocht 'Goudse' Pieten aanwezig zijn. Ik vind dat zo'n gek idee nog niet. Op zijn minst jammer is wel dat het als excuus wordt gebruikt om ook nog altijd de bekende Zwarte Piet ten tonele te mogen voeren want, tja, dat wil 'het volk' nu eenmaal. En dus gaan we demonstreren in Gouda op 15 november, tot de laatste Zwarte Piet is afgeschminkt.

Waarom niet allemaal Goudse Pieten? Het wordt tijd dat Neederlanders zichzelf eens gaan bespotten in plaats van een ander met een andere huidskleur of afkomst steeds neer te zetten als dom en volgzaam. De Neederlander is, gemiddeld genomen, een kaaskop die zich in extreme mate te buiten gaat aan het nuttigen van excessieve hoeveelheden zuivelproducten en vooral kaas. Kaas rijmt bovendien best wel goed op Sinterklaas en er rijmt nog veel meer op. Voeding genoeg voor nieuwe Sinterklaasrijmpjes dus. “Ook al ben ik Piet van Kaas, 'k ben nog niet dwaas” bijvoorbeeld.
De discussie over Zwarte Piet is pas afgelopen als Zwarte Piet niet langer het minderwaardig beeld van zwarte mensen in de hoofden van kinderen inprent. Tegelijk zouden we ons wel degelijk zorgen moeten maken om al die kinderen die in tegenstelling tot Zwarte Piet niet mogen blijven en massaal met hun ouders worden opgesloten en meegedeporteerd naar landen als Afghanistan. Tegelijk zouden we in actie moeten komen tegen de agressieve repressie gericht op vluchtelingen die aan de grens met Europa en aan de binnengrenzen van Europa worden tegengehouden en opgejaagd. Op dit moment vindt er een Europese grootscheepse grenscontrole plaats, genaamd 'Mos Maiorum' (13 – 26 oktober). Reiswaarschuwingen aan het adres van vluchtelingen gaan massaal het internet over. Pas op voor de jagers! Sinterklaas zal er geen last van hebben...

De angst voor mensen met andere gewoonten en tradities is de keerzijde van de medaille van het vasthouden aan de Sinterklaas en Zwarte Piet traditie en deel van hetzelfde probleem: de angst voor verandering, de angst voor het vreemde, alsof het in onze hoofden is ingebrand.
Tegen een ieder die wil vasthouden aan een traditie die racisme in stand houdt, of die roept dat de strijd tegen Zwarte Piet een onzinnige is en wij ons beter bezig kunnen houden met 'echt racisme', of die vindt dat vluchtelingen moeten worden opgesloten en gedeporteerd, kan ik alleen maar zeggen:

Oh, witte Sint Nicolaas, kom vooral niet bij mij. En rijd liever stilletjes ons huisje voorbij!

15 november, 11 uur: Markt, Gouda

Kijken of de reproductie klopt

Een deel van de toeristische ervaring bestaat uit het bezoeken van musea waar je de Echte Kunstwerken te zien krijgt. Ik heb een massa kijkenden zien gapen rond de Venus van Milo die op de foto echt beter te bekijken valt - maar ja, in het echt is zij zoveel - eh, echter. De Mona Lisa valt wat formaat betreft ook al tegen. Van de David staat altijd een replica buiten in Firenze - het geeft niet, want naar ik begrepen heb kijken de mensen binnen ook naar en een replica. Die replica heb ik niet gezien, omdat er de keren dat ik bij het museum was zo'n rij stond dat ik bij voorbaat al opgaf. Ah, waarom ook? Ik heb een souvenirschaaltje met de David er op (niet van eigen bezoek, moet ik er snel aan toevoegen) en ben in de gelegenheid koek of gebak te presenteren vanaf de heuse piemel van de man. Ook een authentieke ervaring.

De gewijde sfeer die gecreëerd wordt om de Nachtwacht heen is moeilijker te reproduceren. Wie verbrak die erger: de kunstenaars die de zaal in juni 1969 bezet hielden of de man die een mes zette in het schilderij, bij berechting ontoerekeningsvatbaar werd verklaard en zijn dagen al spoedig eindigde met zelfmoord in een gekkenhuis? Doodstraf voor een aanslag op een schilderij. De tweede studie van de Zonnebloemen was op 6 augustus 1945 in Hirosjima.

Ik moest onze bezoeker uit de VS teleurstellen dat de echte zonnebloemen, de echte aardappeleters en de echte sterrennacht niet in het museum van Vinnie VenGo zijn te zien. Maakt het uit?
Mij lijkt het dat musea alleen nog kunnen dienen voor de confrontatie met iets onbekends, niet met de mogelijkheid te controleren of de reproducties kloppen.
Walter Benjamin....

Gillend door het raam

Ja, laten we eens wat Nederlandstalige rock'n'roll doen...

Ene mee hesp of ene mee kees, Big Bill - onvergetelijk optreden op Marktrock in Leuven, jaar inmiddels vergeten (toch 1991?)


Dracula, ZZ & de Maskers



Marijke, Peter en zijn Rockets. Valt beetje tegen dit terug te horen. Ik geloof ook niet zo dat de afgebeelde dame de bezongene is...

De stad als attractiepark

En Frenkhaus. Een stem die aan de rand van het beschaafd Nederlands zweeft deelt mede wat er belangrijk is aan de halte Westermarkt in Amsterdam. De voormalige Heinekenbrouwerij wordt Heineken Expierijuns. De Dappermarkt heet dan niet Korreedjus Market, wordt wel omgeroepen. De stad als verdienmodel, attractiepark, in moeizaam Engels aan de goedbetalende bezoek(st)ers gepresenteerd. Geen illusie over "authenticiteit" wordt in stand gehouden, er is aan u te verdienen. In het café tegenover En Frenk (haar andere onderduikplaats is genadiglijk weggepoetst uit het verhaal, het moest tenslotte gesloopt worden voor het nieuwe stadhuis) wordt zonder toeters en bellen wordt in gebroken Engels gevraagd wat je wilt, reden om weg te gaan ("De Oude Wester" - zelfs die kitsch wordt niet gespaard).

Hierover meer later.

René Sanders en de complete chaos

Ruim tien jaar nadat we tegelijk in de redactie van De Vrije Socialist hadden gezeten ontmoette ik René Sanders weer, nu als mede-uitgever bij Ravijn waar onder andere mijn Jullie deugen niet werd uitgegeven. We spraken over het georganiseerde anarchisme van de jaren zeventig en stelden vast dat onze gezamenlijke memoires hierover wel "Omzien in verbijstering" zouden moeten gaan heten. Maar die zullen niet komen en blijkbaar hebben we nogal uiteenlopende opvattingen over zo'n terugblik. Zowel zijn Tegentonen als De chaos compleet is een zevenmijlslaarzenrondgang door de filosofie van vele eeuwen die naar wat hij de chaos van nu noemt. Het tweede is opgebouwd uit stellingen, een stijlfiguur die we kunnen kennen van Wittgenstein, beter in René's geval van de situationisten en van het hierbij ook vaak in de buurt komende Bilwet.

Ik stem niet per se in met zijn beklemtoning van het belang van de situationisten. Ik heb het al eerder geschreven, volgens mij is dit achteraf binnengesmokkeld. "Mei '68" had Guy Debord niet nodig, noch Raoul Vaneigem, misschien is die rol van de situationisten op zijn beurt weer spektakel. Als chaos, entropie, de toestand van het kapitalisme van vandaag is, wat het geval lijkt te zijn, wordt dit zeker "weerspiegeld" in de filosofie. Een essayistische benadering biedt daarvoor echter geen overtuigende verklaring.

- René Sanders, De chaos compleet - lineaire orde en verpletterende wanorde. Utrecht: Kelderuitgeverij, 2012.

Herfstbeeld 2014 - 3

Groepje geschubde inktzwammen in stadspark

Requisitoir aangaande ebola

Het ebolavirus wordt in "het westen" pas gevreesd als het daar dreigt te arriveren. Hoe is het virus eigenlijk uitgebroken de afgelopen maanden? In het algemeen veronderstelt men dat het van wilde dieren op mensen is overgestapt hetzij door het eten van vruchten die door vliegende honden zijn aangegeten, hetzij door het eten van deze vliegende honden zelf. Andere besmette wilde dieren kunnen ook een rol spelen, "bush meat" zoals het fijntjes in die vreemde taal wordt aangeduid.

Het requisitoir van de Anarchist Federation: ebola als de oorlog van het kapitalisme tegen de mensheid. Waarbij toch aangetekend moet worden dat het kapitalisme in zijn geheel oorlog tegen het leven betekent.

Nieuwe en wellicht verdwijnende oude Amsterdammers

Wilde planten tussen de straatstenen neemt men in het algemeen voor kennisgeving aan, als lastig, plotseling opvallend mooi of - wat de aanleiding is voor dit stukje: die zich ik eigenlijk al een tijd niet meer. Zeer algemene soorten als raket en brandnetel, ijverige groeiers tegen muren op straat, als ik er over nadenk heb ik zeker de eerstgenoemde al tijden niet meer gezien. Er is niet mee gezegd dat deze plant nu plotseling zeldzaam of bedreigd is. Het kan zijn dat de bestrijdingsmiddelen die de tot voor kort zo groen en links bestuurde stad de wilde rakkers hebben kleingekregen in "de stenen stad". Ik zou er eens op moeten letten.

Een vraag aan het net leverde mij de vondst van Nieuwe Amsterdammers op, een aanvulling op het boek Veldgids stadsplanten van Ton Denters. De vermelde raketsoorten zijn in verspreiding gestabiliseerd of achteruitgegaan. De "gewone" van huis uit inheemse (zand-)raket wordt niet genoemd. Die is niet nieuw...
Het kransklokje van de afbeelding is inderdaad een zeer gewone adventief geworden langs muren. Soms denk ik dat die adventieven het juist zo goed doen omdat het gif niet op hen gericht is volgens de plannen van de fabrikanten. Wat mij steeds verbaast is wat het resultaat is van het gifspuiten: een gele of bruine massa plant die blijft staan want verwijderen is te veel werk. Dat had men tenslotte ook met de groen plant kunnen doen. Het resultaat is een monument van gif en onverstand. Lelijkheid was van begin af aan de intentie.

De bevrozen ziel der mensheid

Waarschijnlijk is het een domme fout om een schrijver te laten horen hoe je de titel van zijn boek denkt te vertalen - en dan heb ik het nog alleen over de titel! - in een taal die hij niet machtig is en die dus altijd vreemd zal klinken. Paul Cudenec vond mijn ideeën aangaande The stifled soul of humankind niet mooi en ik hak de knoop nu door met deze vorige maand nog niet door mij bedachte allitteratie die de oorspronkelijke titel misschien wel het best benadert.

Er is ons mensen iets ontnomen, het wordt nog steeds ontnomen. Magie wordt vervangen door de quasi-magie van de resultaten van het zogenaamd verlichte denken. Het eindstadium zo ongeveer: het nieuwste model mobiel telefoontje, waarvan de verouderdheid bij uitlevering al vaststaat, is belangrijker dan de zonsop- of -ondergang, de sterrenhemel, het koor van de vogels om je heen (dat aan het uitdunnen is), de planten- en bloemenwereld en ga maar door. De ontneming van de geestelijke dimensie van het leven is gelijk opgegaan met die andere hier niet los van te denken diefstal: het zich toeëigenen door enkelingen van het gemeenschappelijk erfdeel der mensheid. Gezag, de Wet, Eigendom, Vooruitgang en God gaan samen als onderwerping van de mens. Aan de hand van vele auteurs, onder wie nogal wat die niet tot de Anarchistische Canon behoren, wat mij zeer bevalt [ik kom hier apart op terug], licht de schrijver de ontheemding toe en daarbij de wegen die tot bevrijding kunnen leiden. Het gaat erom de geschiedenis te heroveren - wat gebeurd is en, zeker zo belangrijk, wat gaat gebeuren. Hierbij geldt: God zijn wij zelf.

Profetie brengt hoop, hoop brengt moed, moed brengt actie, actie brengt inspiratie, inspiratie brengt meer vastbeslotenheid, vernieuwde hoop, verdiepte moed. Als deze magische spiraal eenmaal begonnen is te draaien gaat hij een eigen leven leiden.

- Paul Cudenec, The stifled soul of humankind. [S.l., Sussex]: Winter Oak Press, 2014.

De honing die in de ochtend terugkomt

Over een enkel nummer schaam ik mij achteraf wel een beetje dat ik het goed vond in zijn tijd, maar ontkennen ga ik ook niet. Dit is er een.

Sugar me, Lynsey de Paul. Wel wat mij betreft een one hit wonder.


Sugar bee, de originele - Cleveland Crochet


Sugar time, Charlie Phillips (met Buddy Holly op gitaar), ook het origineel. Dat het eigenlijk een countrynummer is weet ik nu pas, maar het verklaart ook waarom Johnny Cash het ook heeft opgenomen. Nou vooruit, hij ook nog even.


De tijdelijke ontrouw van de bezongene is netjes weggepoetst...

Herfstbeeld 2014 - 2

Elzenkatjes en -proppen, vastgelegd ter identificatie, u mag meekijken. Brettenzone

Blauwe reiger, Singelgracht, Amsterdam

Rojava als anarchistisch bolwerk

David Graeber beschrijft de door het Koerdische volksleger bestuurde provincies in Noord-Syrië, Rojava genoemd, in termen die doen denken aan Spanje 1936-37. "Links" laat het afweten, vindt hij, ten aanzien van de Koerdische revolutionaire strijd. Het zal niet de eerste keer zijn ten aanzien van de Koerden, en wat is het "links" waar hij naar vraagt? Hij zou langzamerhand beter moeten weten.

En dus is het afwachten voor het Turkse regime tot de als strenge moslims poserende fascisten de stad Kobanê innemen - zelfs als het AKP-regime tegen deze fascisten zou zijn, wat nog maar helemaal de vraag is, is het meer tegen iedere vorm van (zelf)organisatie van Koerden, dus zoals in 1937, of 1973 Chili, zullen de democratisch-humanitair jammerende vertegenwoordigers van de "Internationale Gemeenschap" alleen met woorden eventuele afschuw uitspreken. Patrick Cockburn beschrijft de situatie nader.

Wat documentatie over het blijkbaar anarchistisch te noemen karakter van het bestuur in Rojava: hier, hier, dit artikel vertaald in het Nederlands, hier en hier.

Op mijn zustersite A Pinch of Salt een expliciete benoeming van Rojava als anarchistische vrijplaats. Dit zal reden te meer zijn het voorkomen van de val van de stad Kobanê "geen prioriteit" te noemen.
Ja, de bewapende Koerdische vrouwen herinneren sterk aan de mujeres libres van "toen" en vormen een schril contrast met de andere kant, waar zich overigens de internationale brigades bevinden.

De verschrikking! de verschrikking!

"Gowon lijkenzaak" was een spandoek dat een scholier in Rotterdam meedroeg in verband met de val van Biafra en de onwil van het militaire regime onder leiding van Gowon om voedselhulp naar het gebied toe te laten. Het was ook een toespeling op het gewone van het optreden van dit regime - in Afrika (in de eerste plaats) hongert men mensen uit. Het is geen nieuws, het was het toen even. Voor de "Democratische Republiek Congo" krijgt men geen scholieren in Europa op de been laat staan met ingenieuze leuzen. "Ebola" is alleen eng als het niet meer alleen "daar" is.

Oorlog, ziekte, honger, het is vanzelfsprekend voor zwart Afrika. Ik wil de oorsprong van het citaat van een of andere Volkskrant-inktkoelie niet eens meer weten: "Biafra" heeft "ons" geleerd Afrika zielig te vinden. Een ondeugd die ook weer snel voorbij is gegaan. De Centraal-Afrikaanse Republiek is niet interessant voor het kijkvolkje, het was het misschien even maar het past ook weer niet in het interpretatieschema van de Geïnformeerde Nieuwsconsument van nu: slechte moslims tegen de goede "anderen".
De vraag is vooral: hoe weert men de vluchtelingen uit die streken? Er zijn er sinds 2000 naar schatting vijfenveertigduizend verdronken in de Middellandse Zee. Dat is geen tragedie meer maar een statistiek. Soms lastig voor zonzoekers aan het strand of voor vissers die denken een tonijn binnen te halen.

Beeldbericht uit het donkere hart.
En laten we het nog eens over Chagos hebben.

Afrika, gewoon een lijkenzaak.

De versleepten van de Indische Oceaan

Een paar jaar geleden kon ik even aandacht besteden aan de Sid(d)i van het Subcontinent: nazaten van uit zwart Afrika versleepte mensen. Hun aantal is niet eens precies bekend, enkele tienduizenden mensen, en wat betekent "minderheid" in India of Pakistan? Welnu, het wordt hier uitgelegd, en hier is een fotoserie met bijbehorend verhaal.

Geconcentreerd op een overzichtelijk eiland met een overzichtelijke bevolking geteisterd door een in aanleg genocidaal regime is er ook een Afrikaans-Srilankaans volk, Kaffir geheten, zonder negatieve bijklank. Als de taal Creools op Portugese basis is hoor ik het er in ieder geval niet in.

Kaffir culture from Kannan Arunasalam on Vimeo.

Hoe spannend en meeslepend de muziek ook is, er zijn vanuit Kaffir-kringen andere, "modernere" muziekstijlen ontwikkeld, de baila - het volgende nummer doet wat instrumentatie betreft aan Portugal denken.


Irene Josephine, Wally Bastiansz


Kakiri Palena - MS Fernando (Kawadi, Papare)
En bij deze nog modernere opname kan ik aan de hand van het onderschrift niet bepalen wat de titel van het nummer is, de naam van de muzikanten en de naam van het groepje dansende meisjes. Met op per definitie onjuiste ogenblikken reclame voor koophuizen in Colombo...


Het verslepen van mensen over de Indische Oceaan is tot veertig jaar geleden doorgegaan en het lijkt een illusie dat het afgelopen is nu. Chagos, een schakel tussen Afrika en het subcontinent, de bevolking gedeporteerd voor imperialistisch militarisme. Een Chagossiaans zomerfestival, Crawley 2013.

Wie zal vertellen of De Beschaving dezer dagen weer eens verdedigd wordt met bommenwerpers vanaf Chagos?

Geen rood zonder groen

Dit vind ik werkelijk heel merkwaardig: de site is in het Nederlands, er schrijven kameraden op die ook regelmatig voor De AS schrijven - Roger Jacobs en Johny Lenaerts - en ik ontdek de site slechts bij toeval: Socialisme21 - geen rood zonder groen. Waardoor viel deze site steeds buiten beeld?
Perspectief online, denk ik. En misschien ook een voortzetting van Ya basta dat ook alweer een tijd weg is.
Het is niet te laat voor een aanbeveling - bij dezen.

Herfstbeeld 2014 - 1

Eene herfstwandeling in het bos (aangeharkt Nederland, deel 1)

Het bedrog van Fred Teeven en zijn ambtenaren

- door Joke Kaviaar -
Met de 'kindvriendelijke' gevangenis voor gezinnen met kinderen, ofwel 'Gesloten Gezins Voorziening', (GGV) die op Kamp Zeist in gebruik is genomen op 1 oktober, hoopt Teeven twee vliegen in één klap te slaan om het verzet tegen deportaties een halt toe te roepen. Het is de zoveelste geraffineerde zet in de richting van acceptatie van een agressief migratiebeleid dat steeds weer slachtoffers maakt.



Vlieg één: hij neemt argumenten weg van mensen die altijd protesteerden tegen de opsluiting van kinderen, met de slogan: “Geen kind in de cel” Daar kun je niet meer mee aankomen...
Vlieg twee: de gezinnen met kinderen worden in slaap gesust. Ze zitten immers niet in een cel. Ze hebben een huisje met een woonkamer en een keuken. Voor de “beleving van het kind”. Ze hoeven zich nergens zorgen over te maken, kunnen hun eigen leven leiden... Ze zijn er veilig, en hun kinderen ook. Hoewel, veilig?

Gaat dat echt werken? Dat bedrog van Teeven? Zouden mensen werkelijk helemaal vergeten dat die opsluiting maar één uitgang heeft, en dat is het vliegtuig naar het land waarvandaan mensen gevlucht zijn? En dat het helemaal niet de veiligheid van de kinderen garandeert, zoals in dit fraaie staaltje staatspropaganda wordt beweerd door Monique Schippers, directeur bijzonder voorzieningen van de Dienst Justitiële Inrichtingen!?

Zouden mensen écht geloven dat als iemand in die 'kindvriendelijke voorziening' uit angst en wanhoop door het lint gaat, of in hongerstaking gaat, dat er dan géén bewakers komen toesnellen om betrokken persoon linea recta naar de isoleercel in het naastgelegen 'gebouw 52' van Kamp Zeist te verslepen? Zouden mensen écht gaan geloven dat wanneer het zover is, en mensen worden opgehaald om te worden gedeporteerd, dat dit er dan vriendelijk aan toe zal gaan?
Leuk geprobeerd. Een beertje, een pop, en een bal op een bankstel. Een speeltoestel op een kale binnenplaats binnen de zes meter hoge muur van Kamp Zeist. Gezinsleven. Iedereen die daar terecht komt weet: waar wij naar toe gaan, is het afgelopen met ons en de schijn van dit vriendelijk leven. Dan mag het personeel wel “niet in uniform” rondlopen volgens Theo Venrooij, de directeur van Kamp Zeist, en “goed opgeleid” zijn, maar dat zegt vooral iets over het adequate handelen in geval van opstand en verzet. Uiterlijke schijn, het doet het weer goed.

Ach, het is maar onder strikte voorwaarden. Het kan heus niet zomaar. “Er moet zicht op uitzetting zijn”, aldus Bart Pieters, afdelingsmanager Dienst Terreur en Verrek. Deportatie dus, dat is het doel in een notedop. En: “Het gezin moet uitdrukkelijk aangegeven hebben niet terug te willen”. Dat is dus iedereen, want niemand kan en wil terug. En: “Er moet een risico bestaan op onttrekking van toezicht”. Dat laatste is zo vrij te interpreteren als een vermoeden van schuld aan een misdrijf. Voeg hieraan toe dat het sinds 1 september de DT&V ambtenaren zèlf zijn die mogen beslissen of iemand wordt opgesloten en het resultaat is te voorspellen: die GGV zit elke dag vol.

Even rekenen à la Teeven: twaalf gezinnen van vier personen kunnen erin, die volgens Teeven “in beginsel” na twee weken gedeporteerd dienen te zijn, waarna weer plaats is voor het volgende gezin. Stel dat hij daar in slaagt, dan zijn dat per jaar: 312 gezinnen van vier personen. Uitgaande van een twee-ouder gezin met twee kinderen zijn dat 624 kinderen om te deporteren per jaar, en evenveel ouders. Tellen we daar nog bij op de 'twaalf alleenstaande minderjarige vreemdelingen' die er ook een speciaal plekje krijgen, dan zijn dat nog eens 312 mensen, in jargon 'ex-ama's', die vanuit de 'GGV' met intimidatie en geweld gedeporteerd kunnen worden en daarmee komt de totaal'opbrengst' ruwweg op 1560 geslaagde 'verwijderingen' per jaar vanuit de 'GGV' in Kamp Zeist. Ik weet het, het is maar een grof rekensommetje, maar het benadert de door Teeven beoogde doelstellingen wel.
NB. Dit is geen jaarberekening van alle deportaties vanuit de 'gewone' detentiecentra en de vele mensen die vanuit de 'Vrijheidbeperkende Lokatie' of één van de vijf 'Gezinslocaties' worden gedwongen zichzelf te deporteren (onder dreiging van leven op straat of het detentiecentrum of dit alleraardigste nieuwe initiatief van Fred de vluchtelingenjager Teeven).

Cijfers, daar gaat het allemaal om. Het gaat nooit om mensen, altijd om cijfers. Zo had Teeven becijferd dat in de periode 13 september 2013 – juli 2014 maar liefst 59 minderjarigen “in de illegaliteit zijn verdwenen”. Ofwel: niet gedeporteerd. Wat moet er toch worden van die kinderen in dit vreselijke land waarin vluchtelingen op straat worden gegooid om hen te dwingen het land te verlaten? Wat moet er toch worden van die kinderen in dit Neederland dat hen liever deporteert naar armoede, oorlog, hongersnood, vervolging?

Wat er van hen wordt? We weten het niet. Wat ik wel weet, is dat er maar één ding is, dat dit kan veranderen, en dat is stoppen met het krankzinnige beleid gericht op het uitsluiten van migranten. Een einde aan vreemdelingenhaat. Of dit nu aan de grens is, of bij ons allen in een stad of buurt, het is er. De doden die het tot gevolg heeft zijn bepaald geen ongelukje of vergissing, geen fout. De zelfmoorden, de verdrinkingen, de doden door ziekte of verstikking. Ze zijn onderdeel van het beleid. Waar gehakt wordt, vallen spaanders. Geef de schuld maar aan mensensmokkelaars van het type dat er geld aan verdient omdat het beleid hun gat in de markt is, maar niet de beleidsmakers en -uitvoerders, de schrijftafelmoordenaars. Als een burger een fout maakt, wordt hem of haar dat ernstig aangerekend, wordt deze aan de schandpaal genageld, beboet, opgesloten. Maakt een minister, een regering, een ambtenaar beleid in de naam van het volhouden van een moorddadig regime dat apartheid en racisme kweekt, instandhoudt en vertegenwoordigt, dan wordt het mooi aangekleed, voorzien van ondoorzichtige wetsteksten, en oncontroleerbare controle.

Ik noemde hier net drie ambtenaren die zelf hun werk aan ons voorleggen en uitleggen. Maar zij zijn niet de enige. In de video van het ministerie wordt gesproken over de medewerking van TNO aan het verwezenlijken van deze 'kindvriendelijke' voorziening. Had TNO niet meegewerkt, dan had Teeven nu niet de beleidswijziging kunnen doorvoeren die de opsluiting ter deportatie van gezinnen met kinderen weer mogelijk maakt. Bedrijven zoals TNO, het zijn er zoveel. Ambtenaren zoals Schippers, Pieters en Venrooij, het zijn er zoveel. Allemaal doen ze 'alleen maar' hun werk. Een elk verschuilt zich achter de politiek en de politiek achter 'ons', de burgers, de gedoodverfde kiezers.

Over een aantal maanden wordt in de Tweede Kamer het wetsvoorstel 'Terugkeer en Vreemdelingenbewaring' in de Tweede Kamer behandeld. Het idee ligt in het verlengde van de 'Gesloten Gezins Voorziening'. Het maakt van de term detentiecentrum vast wel zoiets als 'Gesloten Vreemdelingen Voorziening'. Maar detentiecentra blijven gevangenissen, en het wetsvoorstel is niets anders dan een speciaal voor 'vreemdelingen' aangeklede variant van de Penitentiaire Beginselen Wet die er in voorziet dat mensen kunnen worden opgesloten, met geweld in hun cellen worden gedreven, in isoleercellen kunnen worden gestopt, en tenslotte, speciaal voor vluchtelingen: gedeporteerd.

Waarom steekt de staat zoveel geld en tijd in telkens weer nieuwe wetten en voorzieningen? Waarom zoveel moeite doen om die aardige gelikte video's te produceren?

Om ons voor de gek te houden, telkens weer. Trap er niet in. Kom in actie. Doe het zelf of doe mee. Het is tijd voor nieuwe initiatieven om het bedrog te ontmaskeren, de verantwoordelijken - of ze nu ambtenaar, bedrijf, of minister zijn - aan te wijzen, en de muren en hekken te ontmantelen. Laten we hier beginnen: 11 oktober, 14 uur bij Kamp Zeist. Tot dan!

De glanzende lichten van opgegeven streken

YT is ook al een medium om muziek in de lingue tagliate van Europa te horen te krijgen, en daarmee de talen zelf. Van het Friauls kwam ik eerst hoeperdepoep-Jordaanfestival-achtige geluiden tegen, wel zo authentiek natuurlijk. Dit zou ook mijn genre niet zijn maar het kan er net mee door.

Cjalde chê sere (il sîs di mai), Aldo Rossi
6 mei 1976 werd Friulië door een grote aardbeving getroffen.


Krasna družka Łužica, Serbski ludowy ansambl
Sorbische muziek en dans - opmerkelijk: zet het beeld uit en luister op een afstand en de uitvoering lijkt wel uit Oost-Azië te komen.


Are Mou Rindineddha (Άραγε χελιδόνι μου) - Anoniem uitgevoerd Griko lied, het met plaatselijk Romaans doorkneed Griekse dialect van Apulië.


O άντρας μου πάει - mijn man gaat weg om elders een baas te dienen en die rijk te maken.
De minderheidstalen, zoals ze heten, worden vooral gesproken in streken die het kapitaal heeft opgegeven, de bevolking trekt weg (of wordt verdreven) en met haar de taal en cultuur. Nog een (anoniem) Italiotisch lied.

De wereldomvattende geweldscultuur en wat er aan te doen - Chris Hedges

Chris Hedges over de permanente mobilisatie tot oorlog en de weg naar vrede en gerechtigheid,

Bron.

Zich rotschrikken van gewone taal

Jan Blokker en zijn twee zoons hebben een vrijzinnige navertelling van de bijbel gemaakt die ik nog steeds niet uit heb, uit ergernis over de snelle verramsjing. Het lot van het boek is mij onduidelijk, want het is ook nog leverbaar, zonder illustraties dan (die de oorspronkelijke aanleiding waren tot het project).
Blokker was niet te spreken over Nico ter Lindens vingeroefening op de zogenaamde nieuwe bijbelvertaling die ongeveer tegelijk uitkwam met Er was eens een god, en dus ook niet op de vertaling zelf. Dat kwam echt niet alleen uit concurrentieoverwegingen voort. Het is mij volstrekt onduidelijk waarom Mattheüs van zijn th ontdaan moest worden, die er in het Grieks als overzetting uit het Aramees toch echt staat. En, ik heb het er al eerder over gehad, het vlees van Johannes werd maar even tot mens verklaard. Tegelijk moest het tetragram dan toch maar "de Heer" blijven en ik twijfel er niet aan dat de beginregel van Genesis, waarmee de hele verzameling boeken opent, niet "in een begin" luidt. De Leidse vertaling omzeilt het raadselachtige met "Toen God een aanvang maakte met de schepping van hemel en aarde...".

Ik meende dat er toch al de Goed Nieuws Bijbel was, dat moet dan enkel het Nieuwe Testament zijn, waarin als ik het mij goed herinner "zij vreesden met grote vreze" werd veranderd in "zij schrokken zich rot". Sacraal taalgebruik diende vermeden te worden. Voor de zekerheid: vrezen met grote vreze was ook in de zeventiende eeuw geen gangbare uitdrukking, het ging de vertalers van de Statenvertaling er om dat de omzetting letterlijk was - geen tittel of iota mocht veranderd, wat bij vertaling een vreemd uitgangspunt is. Maar vrezen met grote vreze staat nu eenmaal in de geijkte bijbelvertaling. Er is nog wel een verschil tussen vrezen met grote vreze en zich rotschrikken - de Leidse vertaling heeft "zij werden zeer bevreesd" wat een juiste en toch ook weer niet volkse weergave van het gehebraïseerde Grieks mag heten.

En dan is er nu de Bijbel in Gewone Taal. Ik ril al bij de titel: taal is nooit "gewoon". Bedoeld wordt natuurlijk: taal die "gewone mensen" gebruiken. Welnu, ook tegen de uitdrukking "gewone mensen" wens ik bezwaar te maken. Het is een denigrerende uitdrukking die ook in dit geval - het betekent dus: overgebracht naar de taal "die die mensen spreken" - gebezigd wordt door mensen die zichzelf niet zo gewoon vinden. De deskundigheid straalt er van af. Het vergt veel zelfgekozen ongewoonheid om zich te verplaatsen in "gewone mensen".

Enfin, het Koninkrijk Gods wordt de nieuwe wereld. Het scheelt een hoop exegese inderdaad. Vanuit christen-anarchistisch oogpunt pure winst.

Het kwade leven van toen

Het mag HET magnum opus van wijlen Jacques Giele heten: de heruitgave van de Arbeidsenquête van 1887, Een kwaad leven, in 1981 moedig uitgegeven door Link te Nijmegen.

Het is nu in zijn drie delen op uw scherm te lezen.

Naar mijn weten steunt Domela Nieuwenhuis met zijn Blanke slaven sterk op deze enquête, die omgekeerd weer schatplichtig is aan Multatuli's arbeidersbudget zoals weergegeven in Ideeën.

Brugmans' De arbeidende klasse in Nederland in de 19e eeuw (1813-1870), dat in tijden waarin het arbeidersbestaan uit vroeger tijden nog belangstelling trok of mocht trekken nog herdrukken haalde als Aulapocket (in die vorm heb ik het zelf), is in de editie van 1929 online te lezen.