Meisje in het Engels en andere moeilijkheden

Even had ik het gevoel toen ik op weg ging naar de ASN-conferentie in Loughborough van dit jaar: wat een enorme moeite om al die mensen hierheen te verplaatsen, accommodatie en eten te verschaffen - en dit voor de soms stuntelige voordracht van een papier (of een schermpje) van een minuut of twintig met vragen toe. Je kunt net zo goed een internetforum organiseren. Of niet? Nee, het is niet hetzelfde. Wat het andere, het de efficiëntie overstijgende is, is niet goed uit te drukken. Maar in levenden lijve gepresenteerde gedachten komen anders aan dan via een schermpje op het net. Om van de wandelgangen en de eventuele drinkgelagen na afloop (die ik aan mij voorbij heb laten gaan wegens vermoeidheid, zie hieronder).

Het serendipische. Ik kwam op maandag aan in Birmingham, waar zoals de eerste keer in die stad de Bull Ring mij verdwaasde, dus het belangrijkste dat ik er heb gedaan is de monumentale boekhandel van de keten W. bezoeken, waar ik in ieder geval "de nieuwe Jay Griffiths" heb gevonden en onder andere in het Engels het laatste boek van Henri Lefèbvre, over rhythmanalyse. Ik heb het voor mijn voordracht gelezen maar kon er verder niets dan een vermelding bij inschuiven - Lefèbvre wijst de lineaire tijd af maar mijn onderwerp ging toch verder dan die afwijzing.

[Kijk eens aan, zonder de ontmoeting in de boekhandel zou ik niet op het idee gekomen zijn te verwijzen naar de Engelse uitgave die nog wel online blijkt te staan...]

En dan verhaalt iemand over Landauers visie op woorden of taal en dat hij ritme belangrijker vond en alles lijkt bij elkaar te komen - neen, komt bij elkaar. Lefèbvre noemt Landauer overigens niet. Namen horen die je niet kent, René Schérer in het bijzonder, of bij wie je je niets van belang voorstelt, zoals Pierre Ramus. Wat is het gewicht?

Het is mij wel fysiek tamelijk zwaar gevallen: hoeveel energie vergt aandachtig luisteren naar die vreemde taal, soms in ook nog moeilijk accent gesproken door andere niet-Engelstaligen, het formuleren van eventuele vragen of opmerkingen. En dan wat er eventueel aan emoties wordt opgeroepen. Het vanzelfsprekend aanroepen van het belang van de magische lettercombinatie LGBTQ, wat mij toch in het algemeen aan een onverantwoorde sandwich doet denken, in dit geval in verband met het analyseren van macht, riep mijn irritatie op. Maar dat was niet de reden waarom ik iets te berde bracht. Blijkbaar door flink gedaalde bloedsuikerspiegel bleek ik niet meer uit mijn woorden te kunnen komen - hoe zeg je "meisjes" ook alweer in het Engels? "Young female persons" - ach, het zal nog wel politiek correct aandoen ook. Een beangstigende ervaring. Ik heb het nabesproken met de inleidster die uit een officieel meertalige stad komt en zij had er geen hinder van ondervonden zei zij.

Maar goed, waarom zou voor machtsanalyse de dimensie uitgedrukt in die magische lettercombinatie zo belangrijk zijn? Door mijn afasie kon ik wel de zieken, de ouderen, de te-jongen bedenken, en degenen die niet aan de mediagestuurde vereisten van "mooi" voldoen. Dimensies waar de oude kale aidspatiënt Foucault toch zelf aan gedacht moet hebben...
En in het naar het fascisme marcherende Europa is de macht te bepalen wie "ander" is nog steeds de belangrijkste (waar dan de LGBTQ's natuurlijk ook bij horen - begin niet over uzelf, dat doen wij wel voor u).

En nu is het de weemoedige tijd waarin je nog ter plaatse bent maar de conferentie voorbij en de grootste zorg de organisatie van de terugreis morgen is. U merkt het wel.