Het mogelijke feest van de onafhankelijkheid

Doordat de elfde september al meer dan veertig jaar een dag van somber gedenken is heb ik verzuimd de vrolijkheid van La Diada, de dag van Catalonië te vermelden. Naar verluidt waren bijna twee miljoen mensen op de been om voor een onafhankelijk Catalunya te manifesteren - op de propagandamachine de BBC (Paul Mason: "Blij dat ik daar weg ben") heet dat: "duizenden". Een massaliteit en uitgelatenheid die in Schotland dan weer niet te constateren is - maar daar is men bijna trots op het slechte weer. De historische anarchisten van Spanje hadden niet veel zoniet niets op met Catalaans (of Baskisch) onafhankelijkheidsstreven, maar dan - Lucien van der Walt heeft er fijntjes op gewezen dat zij ook verzuimd hebben aan te dringen op onafhankelijkheid van de koloniën in Afrika, "destijds". Helemaal negeren is er nu niet bij, maar hoe belangrijk is "het anarchisme" eigenlijk nog in het Spanje [meer bepaald: het Catalonië] van nu? Voor Schotland worden de mogelijkheden van onafhankelijkheid veel duidelijker gezien.

Geeft de heersende klasse in Londen respectievelijk Madrid gemakkelijk op? Dat zeker niet, maar zal zij het ook geweldloos doen? Het was nu feest in Barcelona, zoals het feest kan worden in Glasgow, Edinburgh en elders - om toch weer in sombere toon te besluiten: staat het vast dat zij geen oorlog zal willen voeren in de metropolen zelf? Oekraïne en eerder Joegoslavië voorzeggen weinig goeds.