China is al jarenlang een ongeluk dat te gebeuren staat, met grote opstanden op het platteland, de grootste stakingsbewegingen ter wereld (het is tenslotte het grootste land ter wereld en inmiddels het meest geïndustrialiseerde ook nog eens). China illustreert nog eens te meer dat kapitalisme en parlementaire democratie helemaal niet bij elkaar horen.Het is merkwaardig: de mobilisatie, nog steeds groeiend, in Hong Kong, voor zoiets schijnbaar eenvoudigs en voor de hand liggends als vertegenwoordigende democratie - niet de "geleide" die Peking graag houdt aldaar - belooft geen zicht op socialisme. Toch transcendeert een dergelijke massamobilisatie wel degelijk de heersende orde en zou er wat nu prefiguratieve politiek genoemd wordt in gezien kunnen worden - ik zeg liever "de toekomst in het heden" in navolging van James of "de nieuwe maatschappij in de schoot van de oude" van Kropotkin en zijn vele navolgers.
Het gaat in Hong Kong niet alleen om de vormgeving van de macht ter plaatse, hoe belangrijk ook. Hong Kong heeft nooit democratie gekend, niet onder de Britten, niet onder de zogenaamde volksrepubliek. Wat er uit de Occupybeweging van dezer dagen kan voortkomen is nieuw, voor Hong Kong en voor het Chinese vasteland (Taiwan is een apart geval op dit punt).
Het gaat ook om de schandelijke ongelijkheid die alleen maar groeit, tegen het "neoliberalisme".
De vraag voor "links" is waarschijnlijk weer: zijn die demonstranten wel "links"? In het Nederlands ben ik er tot nu toe - blij toe overigens met de bijdrage - alleen dit stuk van Peter Storm over tegengekomen.
Dagen van hoop zoals vaker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten