Op die enige echte elfde september was nog niet direct duidelijk wat de gevolgen zouden zijn. Ik herinner mij een commentaar van Hiltermann die speculeerde op een nieuwe rol voor de christen-democraten in het door de junta te vormen bewind. Tot buitenlandcommentator van de VARA gepromoveerde of gedegradeerde Karel Roskam dacht dat loyalistische generaal Carlos Prats wellicht een tegencoup zou organiseren. En het verhaal ging dat Salvador Allende zelfmoord had gepleegd, wat vanuit het standpunt van de putschisten van lafheid moest getuigen. Dus dachten "wij" ter linkerzijde dat hij echt fysiek vermoord was door de staatsgreepplegers. Dit is vermoedelijk toch niet het geval, en waarom zou zijn zelfgekozen einde bij dit alles fout of laf zijn geweest? Dat er een daadwerkelijk fascistisch regime werd ingesteld door het leger dat zich in het beste geval politiek neutraal had moeten opstellen bleek al snel. Dat Chili een proeftuin zou worden voor wat men nu schaamteloos neoliberalisme noemt zou ook pas duidelijk worden toen dit systeem dat zich presenteert als anti-etatistisch nog wel dominant zou worden in de gehele kapitalistische wereld, en dus sinds 1989 in de gehele wereld (met uitzondering wellicht van China en nog wat Aziatische staten die kortweg fascistisch genoemd kunnen worden inmiddels).
Op 30 september 1974 werd Carlos Prats, de generaal die nog steeds in staat geacht kon worden wellicht een tegencoup te organiseren die in ieder geval de parlementaire democratie kon herstellen in Chili, opgeblazen in zijn ballingsoord Buenos Aires. Er is nooit iemand gestraft voor de aanslag. Kissinger weigerde er bij de gelegenheid van de "verjaardag" van "11 september" iets over te zeggen - geen linkse praatjes op deze dag. Aan de herinnering wordt elders gewerkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten