De toekomst in het heden in Hong Kong

China is al jarenlang een ongeluk dat te gebeuren staat, met grote opstanden op het platteland, de grootste stakingsbewegingen ter wereld (het is tenslotte het grootste land ter wereld en inmiddels het meest geïndustrialiseerde ook nog eens). China illustreert nog eens te meer dat kapitalisme en parlementaire democratie helemaal niet bij elkaar horen.

Het is merkwaardig: de mobilisatie, nog steeds groeiend, in Hong Kong, voor zoiets schijnbaar eenvoudigs en voor de hand liggends als vertegenwoordigende democratie - niet de "geleide" die Peking graag houdt aldaar - belooft geen zicht op socialisme. Toch transcendeert een dergelijke massamobilisatie wel degelijk de heersende orde en zou er wat nu prefiguratieve politiek genoemd wordt in gezien kunnen worden - ik zeg liever "de toekomst in het heden" in navolging van James of "de nieuwe maatschappij in de schoot van de oude" van Kropotkin en zijn vele navolgers.

Het gaat in Hong Kong niet alleen om de vormgeving van de macht ter plaatse, hoe belangrijk ook. Hong Kong heeft nooit democratie gekend, niet onder de Britten, niet onder de zogenaamde volksrepubliek. Wat er uit de Occupybeweging van dezer dagen kan voortkomen is nieuw, voor Hong Kong en voor het Chinese vasteland (Taiwan is een apart geval op dit punt).
Het gaat ook om de schandelijke ongelijkheid die alleen maar groeit, tegen het "neoliberalisme".

De vraag voor "links" is waarschijnlijk weer: zijn die demonstranten wel "links"? In het Nederlands ben ik er tot nu toe - blij toe overigens met de bijdrage - alleen dit stuk van Peter Storm over tegengekomen.
Dagen van hoop zoals vaker.

Dr. John, da Night Philosopha

Een zeer uitgesproken deelnemer aan de Anarchist Studies Network-conferentie in Loughborough, en meer bepaald aan de Religion & anarchism-stroom, was John P. Clark, antropoloog en organisator in zijn thuisbasis New Orleans. Ik herinner mij uit dagen bij het Fort van Sjakoo brochureachtige publicaties van hem met antropologische strekking. Mogelijk komt het door zijn wat onopvallende naam dat ik verder niet van hem wist.

Op het congres hield hij een eigen referaat over de verbinding tussen Elisée Reclus en Gustav Landauer. John houdt zich bezig met het om zijn actualiteit verspreiden van de ideeën van Reclus - ik moet eerlijk bekennen dat ik pas door zijn enthousiasme het AS-nummer waar ik toch zelf als redacteur voor getekend moet hebben ter hand genomen heb. Niet weer een baardige negentiende-eeuwer, was mijn gevoel toen het uitkwam (onredelijke gedachte voor iemand die zelf gespecialiseerd is in baardige negentiende-eeuwers).

Een recent interview. Hier een behoorlijk leesbaar lemma "Anarchism" uit een bundel Religion and nature, waaraan trouwens deze site gewijd is.

En John nodigt ons allen uit voor de anarchistische boekenbeurs in New Orleans deze herfst.

Intussen, in Hong Kong

Het Wereldregime gaat delirisch ten onder aan angst voor koppensnellers in het Midden-Oosten.

Intussen gebeurt er in de echte grote wereld het een en ander dat naar verandering verwijst. In Hong Kong is een grootschalige Occupy-actie aan de gang, al dagen, begonnen als studentenprotest. Het gaat zowaar om algemeen kiesrecht, iets waarmee je in de Volksrepubliek China al gauw je leven waagt. Niet interessant voor de Internationale Gemeenschap.

Aan mijnheer Baan worden geen vragen gesteld

Het struinen in platenbakken verandert wel heel sterk met het medium YT waarvan we ons natuurlijk mogen afvragen hoe lang het er (nog) zal zijn. Het gat tussen de Mighty Avengers en Sky high verder gevuld.

Mr. Job, psychedelische licht-maatschappijkritische "andere pop", oorspronkelijk van The Alan Bown (Set)


No questions asked, b-kant uit 1971


Blow blow thou winter wind


Diesel blues, LP-track


Keeping my head above water, paradigmatisch voor alternatief 1971. Oef, stof aan de naald...

Het blijkt dat Jigsaw bemoeienis heeft (gehad) met Ian Levine en dit heeft geleid tot deze readymade, Sky high pt.2:


Let's not say goodbye
Rugby ligt in de Midlands, maar de band had dus van alles te maken met de Northern Soul-scene. Ik val van de ene verbazing in de andere. Dan is het ook niet verrassend dat er een gelijknamige band in Australië was die het volgende nummer coverde. Ze mogen even meeëten vandaag in deze topzwaar geworden post.


Yellow river

Ontdekkingen in legpuzzelland

Op zoek naar een rode draad voor de zaterdagsessie dacht ik: "beatbands" met piano, en dan geen hits. Bijvoorbeeld dit dierbare nummer waarvan ik pas goed begreep waar het over ging toen ik het zelf wist.


I know how it feels to be loved, Nashville Teens


I go to sleep, Applejacks, het origineel
The Mojos schieten mij te binnen, en The Mighty Avengers, hoewel - is dat pianootje van So much in love nou wel echt van hun? En dan de gedachtesprong naar de opvolgerband, Jigsaw, pas echt doorgebroken in de discotijd. Staat er sixtiesmateriaal van hun op YT, het middel tegen struinen in platenbakken anno nu? Jawel!


One way street, Jigsaw, 1968. Clubmuziek in de stijl van Geno Washington and the Ram Jam Band, destijds niet te horen op de radio (welke? er was alleen nog [weer] Luxemburg). Deze alternatieve versie uit 1971 blijkt zelfs Northern Soul:


One way street 1971, Jigsaw

Het menu blijkt een wegwijzer naar wat ik echt ook niet wist, de eerste popversie van Bachs cantate... Apollo 100 heeft het van Jigsaw gepikt, die hier wel in de stijl van The Nice werken, die ook een "klassieke" tic hadden.


Jesu, joy of man's desiring, Jigsaw dus

De tijd van onvoorwaardelijke liefde

Orkest van Benny Andersson (jawel, van ABBA) & Helen Sjöholm in een in de kerkelijke bundel opgenomen gezang, Kärlekens tid, Tijd van liefde. De tekst is van Ylva Eggehorn.

Van deze schrijfster heb ik juist Verantwoordelijk voor God - denken en doen van Etty Hillesum en Dietich Bonhoeffer gelezen, niet wetende dat de auteur een vooraanstaand Zweeds theologe en gezangendichtster/psalmberijmster is. De innigheid van tekst en koor van bovenstaande ontwapent mij. Het is een uitvaartlied maar niet uitsluitend. Abide with me echoot mee, maar dat hoort bij gezangen, het ook muzikaal naar elkaar verwijzen.

Een parallel leven van twee vermoorde mystici, wier verzet bestond uit de overgave aan de Volkomen Ander door Wie zij zich gedragen wisten - en de vraag is: hoe inspirerend zijn zij in het nu? Ik denk dat de vraag wat overbodig is. En hun mystiek leidt tot verwerping van alle aardse macht, valt onder het paradigma van religieus anarchisme. Hun overgave evenwel is moeilijk voorstelbaar en moeilijker navolgbaar - hunner gelijken van deze dagen zullen wij nog niet kennen.

Hok hok hok kolorob - Jongeren in opstand

In de luwte van het steeds waanzinniger wordende nieuws dat de Media aanleveren voor de geachte kijkbuiskindertjes is er een studentenopstand gaande in India - begonnen op de Jadavpur Universiteit in Calcutta. De aanleiding was de aanranding van een studente, waar het bestuur van de universiteit niet op wenste te reageren. Hieropvolgende acties werden door de politie op de campus neergeslagen, en dat is van oudsher vragen om meer verzet. Het protest waaiert uit over de rest van India.

En zo toont de macht altijd haar domheid door van een incident iets groters, steeds groters te maken, een beweging waar in tijden van wanhopig makende gekte elders, hoop aan ontleend kan worden.

De BBC over het protest.
Een alumnus van Jadavpur aan het woord.

John Clare en het gevoel van de natuur

Via Jay Griffiths verneem ik van John Clare, "dorpsdichter" uit Northamptonshire, die spreekt van een boerenbuiten waarin nog gemeenland is. Deze titel trof mij meteen bij de alfabetische opsomming:

All nature has a feeling: woods, fields, brooks
Are life eternal: and in silence they
Speak happiness beyond the reach of books;
There's nothing mortal in them; their decay
Is the green life of change; to pass away
And come again in blooms revivified.
Its birth was heaven, eternal is its stay,
And with the sun and moon shall still abide
Beneath their day and night and heaven wide.

Nee, het is niet hetzelfde als een bundel, al dan niet met het Verzameld Werk, maar omdat er geen rechten meer zijn voor een dichter van twee eeuwen geleden zijn ze wel allemaal online te lezen.

Wijzen van aanschouwen - John Berger

Ways of seeing heb ik vertaald zoals boven staat, omdat Zienswijzen in het Nederlands een overdrachtelijke betekenis heeft. In de tijd waarin onderstaande serie liep op de BBC, 1972 - voor Nederlandse kijkers was het niet weggelegd, toch staat mij bij dat het ook in Nederland is uitgezonden - was er als ik het mij goed herinner een programma Zienswijzen dat zachtgezegd nogal esoterische ideeën in het zonnetje zette.


John Berger's Way of seeing was oorspronkelijk een televisieserie. Hier is hij, ondertiteld in het Engels.


Deel 1


Deel 2


Deel 3


Deel 4

Toegift - ik heb deze net bij de bovenstaande serie ontdekt, sluit ongetwijfeld aan bij het thema van mijn voordracht in Loughborough - een thema dat altijd Werk in Uitvoering zal blijven uiteraard. John Berger over De Tijd.



En Ways of seeing als online boek.

Boyd Noorda overleden, 21 juli 2014

Er wordt te veel gestorven, zeg ik nog maar eens. In de regelpanelen van deze site zie ik dat iemand bij mij terechtkwam via de zoekterm "Boyd Noorda overleden". Ik weet van niets, dus ik heb er ook niet over geschreven - hij blijkt gestorven te zijn in de dagen waarin ik een abonnement op uitvaarten had, 21 juli jongstleden.

Er lijkt een heel historisch tijdperk te liggen tussen het interview dat ik met hem had op Radio 100 (tot twee keer toe liet de techniek het afweten) over bulletinboards en het nut hiervan "voor de beweging" - het wereldwijde web was er al maar werd nog nauwelijks bevolkt, laat staan subdivisies als facebook en twitter (wat er voor zat is allang weer vergeten). Als ik alleen al bedenk dat ik in 1995 nog fulmineerde tegen het internet als medium en dat ik inmiddels sinds 1997 weblogs bij heb gehouden (die vroege zijn weg, ja).
Sociamedia is een site. En Digitaal Den Haag.

Het overlijdensbericht.
En bij dezen komt u niet meer verkeerd hier terecht met de onderhavige zoektermen...

Regen, regen - de papieren over Chagos weten er van

Net toevallig verdwenen of gewiste fotorolletjes, niet-herinnerde omkoopbedragen, zoekgeraakte bonnetjes - en waarom zouden we er dan van opkijken dat de gegevens over "migratie" naar Chagos in juni jongstleden nou toevallig allemaal door overvloedige regen onleesbaar zijn geworden?

Het is de tweede versie van het Britse regime over het zogenaamd onleesbaar worden van de papieren betreffende marteling en uitlevering aan bepaalde regimes via Diego Garcia.

Lijk in dropjes verwerkt

"Helemaal geen drop." Een doktersadvies dat zwaar valt. Viel, kan ik sinds vandaag zeggen.
Er zit iets ergers dan zoethout verwerkt in drop (dat is het bloeddrukverhogende bestanddeel). Zoethout ontbrak in geen van de supermarktpakjes die ik heb geïnspecteerd vandaag. Maar wat mij als eerste evenmin ontbrekend aanstootgevend ingrediënt opviel: varkensgelatine. Waarom?

Ik weet van een veganistische kameraad die ik kon schokken, toen we een Grolsch gingen drinken ergens, met de mededeling: "dit is tenminste vegetarisch". Hij wist niet dat wijn en bier vaak niet vegetarisch verantwoord zijn. Ik heb geen idee of gelatine een even belangrijk onderdeel is als het zoethoutwortelextract, er is vegetarische drop dus nodig is het niet.

Je kunt zo alweer raden dat drop zonder lijk aanzienlijk duurder is dan met.

Het eufemisme "uitsterven"

Dieren sterven uit - de fossielen van morgen, het boek uit mijn jeugdjaren staart mij aan vanuit de bergplaats die het gevonden heeft na de ontruiming van mijn ouderlijk huis, drieëneenhalf jaar geleden. Ik zou het moeten nakijken of de Berberleeuw er in voorkomt, in het wild is die al sinds 1920 uitgestorven.

Niks "uitgestorven". Dat was het woord dat ook gebruikt werd voor de broeders van Winnetou: "de indianen zijn zo goed als uitgestorven". De berberleeuw is uitgeroeid, zoals ook de Kaspische (misschien komt die dan in het boek voor, ik meld het u binnenkort). Wat er aan berberleeuwen resteert zou ooit in het wild teruggezet moeten worden. Intussen gaat het uitroeien van leeuwen en tijgers elders door, om andere al dan niet grote gewervelde dieren niet te noemen.

Als het over mensen gaat is "uitgeroeid" nog wat cruër dan "uitgestorven", en al helemaal pijnlijk sinds de nazitijd.

Een overzicht van "uitgestorven" gewervelde dieren van de afgelopen honderd jaar. Verwarrend dat de houting er tussen staat terwijl er nog zelfs verhandelde vissen zijn die ook zo genoemd worden.

En hoe groot is de kans nog op een ontmoeting met de Alpensteenbok?

Alleen de aarde blijft

Drie Schotse bands. Van de eerste wist ik het zeker niet. Ik viel bijna in katzwijm toen ik het singletje vond in Amsterdam, samen met de Mighty Avengers. De handelaar vroeg er vijf gulden voor. Ook dat nog. Dat is ook alweer dertig jaar geleden, dit is nu dus een halve eeuw oud. Onvoorstelbaar:

Now we're thru, The Poets.


Dit nummer doet mij altijd denken aan Dolf Jansen, die de 12" aan mij als verjaarscadeau heeft gegeven. The earth only endures, The Waterboys.


De eerste 12" die ik gekocht heb (nou, in combinatie met Clock DVA, dus meteen twee tegelijk): Fields of fire, Big Country.
Als ik hem afspeel begrijp ik niet waarom ik hem niet in een "lijstje aller tijden" heb: de heerlijk agressieve Guns of Navarone met gitaren die doedelzakken nadoen, een wonderlijk loopje uit More than a feeling van Boston tussendoor, en dit alles als toespeling op de moord op het Schotse "platteland" (aartsnederlandse term): het in brand steken van de bossen en velden door de Engelse bezetters, die nogmaals beloond zijn met een nee-stem donderdag.

Bernd en Karin Kramer

Altijd goed voor een Apfelkorn op ieder uur van de dag waarop je bij hun stal op de Buchmesse langskwam. Karin en Bernd Kramer.
Hun uitgeverij leek er voor de eeuwigheid, vanwege het deels tijdloze karakter van hun uitgaven van anarchistische klassiekers in het Duits. De site is niet bijgehouden, zie ik nu, dus hoe het verder gaat?

Karin heb ik hier nog genoemd, onder verwijzing naar de uitgeverij, niet wetende - en ook niet kunnende concluderen uit de site van de uitgeverij - dat zij al enkele maanden ervoor was overleden. Hier een gedachtenissite.

Een half jaar na Karin overleed Bernd, komt mij ter ore, dit was 5 september, de uitvaart is vandaag.
Er wordt te veel gestorven.

De Vrijdagjes die weg moeten blijven van Chagos

Op de dag van het Schotse referendum plaatst Counterpunch een artikel van het mij tot nu onbekende Black Cat Revolution over Chagos.
Het is mij ontgaan dat tussen de Wikileaks-onthullingen ook een stuk zat dat opnieuw de Vrijdagjes noemde en dit in verband met de o zo belangrijke taak van het scheppen van een zeereservaat dat moet voorkomen dat zij naar huis gaan. De "groene" lobby kan mooi gebruikt worden tegen de inheemsen hier.

Het perfide imperium - hopelijk krijgt het de klappen die het nog steeds verdient vandaag.

Radicale en ware liefde

Mogelijkheid tot nadere kennismaking met de twee "nieuwe" inleidsters van Loughborough, naar ik aanneem ook lid van ASIRA. Francis Stewart, medewerkster aan Critical Religion: over het verband tussen punk en godsdienst.

In het Engels is het Ottoaans onderscheid tussen religie en godsdienst moeilijk uit te drukken. Hannah Hofheinz begreep mij op dat punt, ook al is Duits niet een taal die zij goed beheerst (wat je wel zou denken misschien). Hier Hannah over radicale liefde.

Van eerdere inleiders: Mohamed Jean Veneuse over Anarca-islam en Anthony Fiscella over de verscheidenheden van islamitisch anarchisme.

Krishnacore, taqwacore

Francis Stewart en Anthony Fiscella hielden een bijzonder onderhoudende inleiding over religieuze punkmuziek en anarchisme in Loughborough in de door mij (concludeer ik achteraf) "geleide" werkgroep Religion & anarchism.
Maar waar gaat de muziek over? Mijn kennis van het Hongaars leidt niet tot inzicht.


Edhan door Jehangir (filmfragment)


Marjinal, punkgroep en punkcultuur met ukuleles in Jakarta

Met Ermi-ijs naar de bollen

In een verhaal over de "blauwe tram" van Leiden naar Haarlem, dat ik vanmiddag las bij wijze van afscheid van het zomerseizoen in de bollenstreek, dook een ijscokarretje met ERMI-ijs op. Ermi: Eerste Rotterdamsche Melk Inrichting, net zo verzonken als VAMI of Sierkan (in Nijmegen was er Davino, en er zullen verdere regionale varianten zijn geweest, voorbij, voorbij). Het fabrieksijs is vrijwel alleen van Unilever, de plaatselijke zijn nu heel plaatselijk, "ambachtelijk" heet het in reclametaal, en wie weet is dat nog terecht ook.

De consumptiemaatschappij creëert nostalgie - het, hee-dat-is-al-een-tijd-weg-maar-waarheen-besef.
De blauwe tram achterna.

Het mogelijke feest van de onafhankelijkheid

Doordat de elfde september al meer dan veertig jaar een dag van somber gedenken is heb ik verzuimd de vrolijkheid van La Diada, de dag van Catalonië te vermelden. Naar verluidt waren bijna twee miljoen mensen op de been om voor een onafhankelijk Catalunya te manifesteren - op de propagandamachine de BBC (Paul Mason: "Blij dat ik daar weg ben") heet dat: "duizenden". Een massaliteit en uitgelatenheid die in Schotland dan weer niet te constateren is - maar daar is men bijna trots op het slechte weer. De historische anarchisten van Spanje hadden niet veel zoniet niets op met Catalaans (of Baskisch) onafhankelijkheidsstreven, maar dan - Lucien van der Walt heeft er fijntjes op gewezen dat zij ook verzuimd hebben aan te dringen op onafhankelijkheid van de koloniën in Afrika, "destijds". Helemaal negeren is er nu niet bij, maar hoe belangrijk is "het anarchisme" eigenlijk nog in het Spanje [meer bepaald: het Catalonië] van nu? Voor Schotland worden de mogelijkheden van onafhankelijkheid veel duidelijker gezien.

Geeft de heersende klasse in Londen respectievelijk Madrid gemakkelijk op? Dat zeker niet, maar zal zij het ook geweldloos doen? Het was nu feest in Barcelona, zoals het feest kan worden in Glasgow, Edinburgh en elders - om toch weer in sombere toon te besluiten: staat het vast dat zij geen oorlog zal willen voeren in de metropolen zelf? Oekraïne en eerder Joegoslavië voorzeggen weinig goeds.

De bende Schotse schurken van 1707

Tja, en wat als de "noes have it at 51%" of andersom aanstaande donderdag? Cameron heeft uitdrukkelijk de voor alle partijen mooiste keuze uitgesloten: Schotland in een unie op buitenlandsezaken- en oorlogsgebied, en in munteenheid met de rest van het eiland - zeg maar de Liechtenstein-oplossing, en dat voor zo'n groot trots land - en dus zal het hoe dan ook een dubbeltje op zijn kant worden.

The black bear, Frank Cordell Orchestra - themetune Radio Scotland 31 december 1965 - 14 augustus 1967


My heart's in the Highlands, Ross Harris


Parcel o'rogues, Alastair McDonald, evenals de vorige van Robert Burns


Parcel of rogues, Steeleye Span - geen Schotse band en nauwelijks een "noordelijke" - de versie die ik van oudsher ken

Bang voor zijn liefde

Dat er een geestelijke dimensie is aan het zich ontwikkelen in de gevangenis - die Gedanken sind frei - en als leermeester vanuit die positie op te treden - ik zou er niet aan gedacht hebben. George Jackson, tot levenslang veroordeeld wegens een overval met zeventig dollar als buit, is nog steeds gevaarlijk voor het gevangenis-industrieel complex. Dat juist met zijn dood een grote vlucht genomen heeft - net iets meer dan 43 jaar geleden.

Zijn brieven uit de gevangenis, Soledad Brother (genoemd naar de nor, niet naar zijn eenzaamheid) staan online.

De geschiedenis is van ons

Op die enige echte elfde september was nog niet direct duidelijk wat de gevolgen zouden zijn. Ik herinner mij een commentaar van Hiltermann die speculeerde op een nieuwe rol voor de christen-democraten in het door de junta te vormen bewind. Tot buitenlandcommentator van de VARA gepromoveerde of gedegradeerde Karel Roskam dacht dat loyalistische generaal Carlos Prats wellicht een tegencoup zou organiseren. En het verhaal ging dat Salvador Allende zelfmoord had gepleegd, wat vanuit het standpunt van de putschisten van lafheid moest getuigen. Dus dachten "wij" ter linkerzijde dat hij echt fysiek vermoord was door de staatsgreepplegers. Dit is vermoedelijk toch niet het geval, en waarom zou zijn zelfgekozen einde bij dit alles fout of laf zijn geweest?

Dat er een daadwerkelijk fascistisch regime werd ingesteld door het leger dat zich in het beste geval politiek neutraal had moeten opstellen bleek al snel. Dat Chili een proeftuin zou worden voor wat men nu schaamteloos neoliberalisme noemt zou ook pas duidelijk worden toen dit systeem dat zich presenteert als anti-etatistisch nog wel dominant zou worden in de gehele kapitalistische wereld, en dus sinds 1989 in de gehele wereld (met uitzondering wellicht van China en nog wat Aziatische staten die kortweg fascistisch genoemd kunnen worden inmiddels).

Op 30 september 1974 werd Carlos Prats, de generaal die nog steeds in staat geacht kon worden wellicht een tegencoup te organiseren die in ieder geval de parlementaire democratie kon herstellen in Chili, opgeblazen in zijn ballingsoord Buenos Aires. Er is nooit iemand gestraft voor de aanslag. Kissinger weigerde er bij de gelegenheid van de "verjaardag" van "11 september" iets over te zeggen - geen linkse praatjes op deze dag. Aan de herinnering wordt elders gewerkt.

Tot zover Max Havelaar-koffie!?!

Een overtuigende deconstructie van "Max Havelaar" alias "Fair Trade".
We konden het weten: deze "eerlijke handels"-producten zijn en blijven "producten" - deel van de Markt.
De minstontwikkelde landen vooruit helpen door uitgekiend te consumeren klonk al niet helemaal logisch.
Maar hoe nu verder?

De duivel van Tolstoj

In een Engelse vertaling gevonden afgelopen week, vertaald door het echtpaar Maude, pleitbezorgers van Tolstoj bij uitstek "De duivel", een novelle die de schrijver niet bij zijn leven uitgegeven wilde zien. En waar hij geen einde aan maakte: er zijn twee nogal verschillende versies van een afloop van het verhaal.

Ik ga het verhaal zelfs niet bij benadering weergeven want dat zou spelbederf zijn. In het Nederlands is het opgenomen in een deel van het Verzameld Werk.

Maakt het de schrijver sympathiek - de suggestie is dat het op autobiografische motieven berust? Neemt hij impliciet afstand van het idee dat je als (jonge) man voor je gezondheid alleen al een vrouw nodig hebt om sperma in te lozen (zo drukt hij het niet uit maar daar komt het op neer, een zwakke toegeving aan wat voor goede smaak doorgaat). Een vrouw, om het even wie.
Zo'n verhaal komt voor mij uit een andere wereld - maar dan, prostitutie drijft ook op deze gedachte, neem ik aan.

Meer hierover.

René Schérer

Op de ASN-conferentie was een inleidster die voor haar gevoel niet voldoende de lof kon zingen van René Schérer. Het verbaasde mij nogal dat ik deze naam naar mijn weten niet ken(de). Dat hij homo-activist was (is) deelt hij met Daniel Guérin, om in de buurt van bekende belijdende anarchisten te blijven. Wat staat de bekendheid van zijn werk buiten Frankrijk in de weg verder?

Het altijd in de modder belandend pleidooi voor vrije knapenliefde, blijkt. De pedagogen die de jongens hier maar van willen weerhouden zijn aan het onderdrukken, daar komt het in een enkele zin op neer. Dat het omgekeerde het geval kan zijn is voor Schérer niet aan de orde blijkbaar.

Oordeelt u zelf.

Zomerbeeld 2014 - 7

Een jongetje op de step komt op mij af en gaat zwijgend naast mij staan terwijl ik mijn camera pak."Gaat u dit fotograferen", vraagt hij tenslotte wel. "Ja", is mijn antwoord. "Wat is het?" vraagt hij."Paddestoelen, weet je wat het zijn?" "Ja , we hebben ze in de tuin". En hij stept weer weg. Ik was extra bedachtzaam omdat hij ze kon gaan schoppen, maar zo'n jongetje leek het niet Op de campus van Loughborough kun je volop steppen, ruimte voor kinderen (verder valt er niet veel te beleven waarschijnlijk).

De Provo die een wereldoorlog wel ziet zitten

Sympathie met een door de EU en Washington geïnstalleerd regime levert een ooit-anarchist een welkome ruimte in de zich noemende kwaliteitskrant op. Kameraden vragen zich af: is Roel van Duijn seniel geworden? Ik denk het niet, al kun je het nooit uitsluiten. Wel lijkt mij duidelijk dat hij opgesloten zit in het binaire denken dat diezelfde zogenaamde kwaliteitskranten presenteren als model om de wereld te interpreteren. Je bent of voor Poetin (die dan voor heel Rusland staat) of voor "Oekraïne", en ontkent dan overigens glashard dat daar een fascistische staatsgreep heeft plaatsgevonden die niet overal gesteund wordt.

Maakt het feit dat ik ook Russische familie heb mij tot een Ruslandkenner? Ik vind dit een adembenemende val van iemand die toch wel enigszins op een voetstuk stond voor mij - maar misschien was het lidmaatschap van GroenLinks, de club die het bombarderen van Servië in 1999 ook al zo'n goed idee vond, al een voorteken. Eerlijk gezegd ben ik er te verbijsterd over om er verder op door te gaan.

Ik kan vliegen

Ga ik nog eens vliegen naar het eiland aan de overkant? Twijfels...

Flying, Beatles


Fly me high, Moody Blues. Achteraf nogal hoorbaar beïnvloed door Neil Diamond


I can fly, Herd

De oorlog tegen migranten: horen, zien en zwijgen?

- door Joke Kaviaar -
Ruim twee maanden na de actieweek in Brussel ter afsluiting van de March 4 Freedom is de noodzaak voor verzet tegen het moorddadige apartheidssysteem van de Europese migratiepolitiek groter dan ooit. Duizenden mensen demonstreerden de laatste tijd in steden als Rotterdam, Den Haag, Utrecht en Amsterdam.

Of nee, toch niet. Dat was voor de Palestijnen die massaal worden platgebombardeerd door de Staat Israel. Ook heel erg, en het verzet is terecht. Maar hoe zit het dan met die andere oorlog? Die tegen de migranten wereldwijd? Waar blijven de duizenden mensen die de straat op komen voor de doden in de Middellandse zee? Hier in Neederland zie ik ze in elk geval niet.

Achttien migranten omgekomen bij Lampedusa'. Het is niet bepaald een goed bewaard geheim dat vluchtelingen dag na dag de dood vinden in de verborgen oorlog van Fort Europa tegen migranten. Die oorlog is net zo goed een eenzijdige oorlog als de oorlog van de Staat Israel tegen de Palestijnen én ook tegen migranten die daar massaal door razzia's worden getroffen om in de woestijn in gevangenissen te worden gestopt. De EU lidstaten hebben bepaald geen patent op de jacht op vluchtelingen en het racisme en etnisch profileren door de jagers die ze de straat opsturen, hun politie en hun leger.
Van Australië en de VS tot Griekenland, Neederland, Zweden, Zwitserland en vele andere tirannieke democratieën in Europa: grensmoord, deportaties en opsluiting zijn aan de orde van de dag en er wordt door een enorm scala aan bedrijven flink geld aan verdiend. Er wordt geld aan verdiend zoals er geld wordt verdiend aan de wapenhandel en het steunen van dictaturen. Er wordt geld aan verdiend zoals aan de uitbuiting van de arme landen met hun nog armere bevolkingen. Feitelijk is de oorlog tegen migranten de meest wijd verbreidde, langdurige en consistente van allemaal, met wapens die geniepiger zijn dan raketten, en met propaganda die verkocht wordt als feiten en nieuws. Een oorlog, ingebed in onze welvaart.

Op 30 juli werd gemeld: '150 migranten verdronken voor kust Libië'. Intussen wordt verder gebouwd aan het Frontexhek tussen Turkije en Griekenland, om mensen maar te dwingen het over zee te proberen. De teller stond eind juli op 1280-1480 doden sinds eind mei! In het bericht op Watch The Med staat:
“The Italian military operation Mare Nostrum and the governments of the EU and North-Africa do not count the dead.” en “Since May 2014 news reports indicate that the Italian military operation Mare Nostrum repeatedly retreats from the Sea area of Libya, leaving ever-greater gaps that cannot be closed by the Italian coast guard responding to distress-calls. Several shipwrecks have occurred despite distress-calls launched by refugees.” De verhalen als zouden de schepen van Europa's grenswaakhond Frontex alleen maar heldhaftig bezig zijn met het redden van mensen, en niet met het voorkomen dat mensen asiel aanvragen door hen tegen te houden, terug te sturen, tijdig te spotten en op te sluiten, kunnen bij deze gevoeglijk de prullebak in.

Maar de slachtoffers van het beleid vallen niet alleen massaal in de Middellandse zee. Verspreid in tijd en plaats is het business as usual. 'Man died during deportation' luidde een bericht op dezelfde dag dat die eerder genoemde achttien mensen verdronken. Dit gebeurde in Frankrijk toen de angstige man tijdens deportatie een hartaanval kreeg. Ongelukje zeker? In 'ons' land stierf vorige week een van de vluchtelingen, Nasir Galid uit Somalië, die in de van spanning doordrenkte Vluchtgarage woonde, waar de gemeente Amsterdam zonder er naar om te kijken meer dan honderd mensen onder erbarmelijke omstandigheden laat creperen. Maar gelukkig, de genereuze gemeente Amsterdam wil wèl helpen met de begrafenis.
Was de man slachtoffer van niets meer dan een vechtpartij tussen vluchtelingen zoals een bericht op AT5 meldt, of waren hijzelf en de andere twee betrokkenen alledrie ten prooi gevallen aan de enorme druk en stress, aan de allesoverheersende wanhoop van hun uitzichtloze bestaan? Ik zou zeggen: het laatste. Het kan noch de Haagse politiek onder aanvoering van Fred de Vluchtelingenjager Teeven, noch de burgemeesters van Amsterdam en Den Haag wat verrotten dat zij mensen tot waanzin drijven. Zij achten zich nergens voor verantwoordelijk, ook al werd bij herhaling gewaarschuwd en om hulp gevraagd. De afgelopen weken verhuisde een ander deel van de groep 'Wij Zijn Hier' twee keer, of beter gezegd: ze werden ontruimd en zagen zich genoodzaakt een volgend pand te kraken. In Den Haag meent men er goed aan te doen de kerk te ontruimen waar de groep vluchtelingen van Recht op Bestaan al geruime tijd huist. Dat is beter voor ze, zo schijnt het. 1 september staan ze wegens brandgevaar op straat. Dat is natuurlijk veel beter dan een veilig onderkomen voor hen te creëren. Dat snapt toch iedereen?!

In Calais, Frankrijk, worden de vluchtelingen en hun ondersteuners voortdurend bedreigd met invallen en marsen van neo-nazi's. Panden en provisorische tentenkampen worden ontruimd, hulp onmogelijk gemaakt, mensen opgepakt. Met enige regelmaat komen er berichten van mensen die sterven bij hun pogingen de oversteek naar Engeland onder een vrachtwagen of anderszins te maken.
In Berlijn dreigden afgelopen zomer vluchtelingen van het dak van de bezette Hauptmannschool te springen als de ontruiming werd voorgezet. Daar waren wèl duizenden sympathisanten. Zo niet in het keurige Neederland waar Duitse rechters nog niet eens mensen heen willen laten deporteren omdat het mensen op straat dwingt te leven zonder enige vorm van zorg of hulp, afhankelijk van vrijwilligers die voortdurend dweilen met de kraan open.
Vrijwilligers genoeg, medeleven genoeg. Wat vindt iedereen het erg. Maar verzet? Tegenwerking? We zwaaien naar de gevangenen, kraken een pand, en wachten op het volgende onheil. Dit is geen strijd meer voeren, dit is achter de feiten aanhollen. En zelfs dan zijn er nog te weinig mensen die het doen. Massaal gaan wèl mensen de straat op voor de horror ver weg, omdat die zo duidelijk is. Je kunt de bommen op Gaza bijna in Den Haag horen inslaan.

Het is waar, verdrinking hoor je niet. Het is waar, deportaties zie je niet. Maar onwetend kan niemand zijn. Massaal raken we medeplichtig door een cultuur van horen, zien en zwijgen. Waarom die stilte? Heeft die passiviteit iets te maken met de schone schijn die zo goed wordt opgehouden? De schone schijn dat Neederland onder grote druk van de volgens Teeven enorme stromen asielzoekers uit landen als Syrië en Eritrea zijn uiterste best doet om opvang te organiseren in zulke fijne plekken als voormalige gevangenissen (Breda, Kamp Zeist, de Zaanse Bajesboten)? De schone schijn dat de gezinsgevangenis die Teeven wil bouwen op het terrein van Kamp Zeist een 'inrichting' is met 'woonpaviljoens'? Daar kunnen straks mooi al die kinderen in die net niet onder het kinderpardon vallen. Een kinder'pardon', dat Teeven zo ijverig weigert te verruimen.
De schone schijn dat de 'Wet Terugkeer en Vreemdelingenbewaring' van de detentiecentra minder gevangenissen zal maken, terwijl alle repressiemiddelen van de gevangenisregimes onverminderd van toepassing blijven?
Die schone schijn is pure propaganda voor een klinische schone aanvalsstrategie en anders niet. Wie goed heeft opgelet weet dat de vreemdelingenpolitie met ingang van 1 maart meer bevoegdheden heeft gekregen: om huiszoeking te doen in woningen van gevangen 'illegalen', hun telefoons uit te lezen, hen helemaal uit te kleden en al onderzoekend fysiek te verkrachten. Allemaal hard nodig, want die vluchtelingen zijn natuurlijk allemaal maar gelukszoekers en profiteurs die hun identiteit en afkomst geheim willen houden, ja, zelfs een bedreiging zijn voor 'de democratie', 'criminelen' of 'terroristen'.

De stemming zit er goed in. En dat is mooi, want zo kan in alle stilte met ingang van 1 september aan ambtenaren van de Dienst Terreur en Verrek de bevoegdheid worden gegeven om mensen in vreemdelingenbewaring te stellen. Aan al deze nieuwe bevoegdheden komt geen rechter te pas. Ze zijn van toepassing op iedereen die geen papiertje heeft (wees gerust, 'wij' hebben er geen last van). Het doet er niet toe of mensen slachtoffer zijn van marteling, of homo zijn en gevaar lopen (gaat u de kast maar weer in, dan bent u wel veilig). Vertrekken, ofwel verrekken, zul je!

Wat is er gebeurd met het verzet in Neederland tegen de praktijken binnen en buiten deze grenzen, verdedigd met een onzichtbare apartheidsmuur? De vluchtelingen die jarenlang zo moedig streden in tentenkampen, die reeds enige jaren hun toevlucht hebben moeten nemen tot het steeds weer kraken van nieuwe panden, zij willen slechts één ding: 'a normal life'. Ze willen niet meer hoeven vechten voor dat recht op bestaan, maar ze moeten wel. Ze willen papieren, ze willen kunnen blijven, veilig zijn, zo simpel is het. Het is een strijd die steun verdient, maar er moet meer gebeuren dan dat. De groepen 'Wij zijn hier' en 'Recht op bestaan' hebben het moeilijk genoeg om dagelijks te overleven.
Wij, (No Border) activisten, burgers met papieren, wij hebben de morele verantwoordelijkheid om de daders en de middelen van die tirannie aan te spreken en aan te pakken. Die verantwoordelijken, de regeerders, de bestuurders, de ambtenaren, doen dat namelijk namens ons. Die verantwoordelijken, de bedrijven die gevangenissen ontwerpen, bouwen en onderhouden, of die deportaties faciliteren, verdienen er grof geld aan dat in 'onze' economie wordt teruggepompt. Het is aan ons om daar iets aan te doen, want of we het willen of niet: ook wij profiteren ervan.

Ik val ongetwijfeld in herhaling hier. De dagelijkse praktijk wijst echter uit dat het telkens weer opnieuw gezegd moet worden. De strijd van de vluchtelingen is ook een strijd van ons, omdat wij medeplichtig worden gemaakt wanneer wij niet opstaan en ons uitspreken, niet opstaan en ons verzetten. Omdat wij degenen zijn die in de weg horen te staan, om een barrière te vormen, een drempel die genomen moet worden. En daarvoor is meer nodig dan medelijden. Laten we niet afwachten tot er weer een ontruiming is, de staat weer een aanval op de levens van vluchtelingen onderneemt, er weer iemand is doodgegaan. Dan is het al te laat. Neem het initiatief en kies zelf het moment van aanval. De structuren van de oorlog zijn overal. Laten we niet wachten tot zwaar getraumatiseerde en vermoeide vluchtelingen het voortouw nemen, omdat we (ten onrechte) vinden dat dit slechts aan hen is om te doen. Omdat onze schaamte te groot is. Die schaamte kunnen we omzetten in solidariteit. En solidariteit, dat is de bereidheid om iets van onze vrijheid en onze luxe positie op te offeren om de strijd van migranten actief te steunen, én om meer op te eisen dan alleen 'a normal life': vrijheid van beweging, een einde aan het kapitalisme dat aan de basis staat van de apartheidspolitiek en het geïnstitutionaliseerde racisme.
De oorlog tegen migranten is in volle gang, nu het praktische en daadwerkelijke verzet ertegen nog.

Meisje in het Engels en andere moeilijkheden

Even had ik het gevoel toen ik op weg ging naar de ASN-conferentie in Loughborough van dit jaar: wat een enorme moeite om al die mensen hierheen te verplaatsen, accommodatie en eten te verschaffen - en dit voor de soms stuntelige voordracht van een papier (of een schermpje) van een minuut of twintig met vragen toe. Je kunt net zo goed een internetforum organiseren. Of niet? Nee, het is niet hetzelfde. Wat het andere, het de efficiëntie overstijgende is, is niet goed uit te drukken. Maar in levenden lijve gepresenteerde gedachten komen anders aan dan via een schermpje op het net. Om van de wandelgangen en de eventuele drinkgelagen na afloop (die ik aan mij voorbij heb laten gaan wegens vermoeidheid, zie hieronder).

Het serendipische. Ik kwam op maandag aan in Birmingham, waar zoals de eerste keer in die stad de Bull Ring mij verdwaasde, dus het belangrijkste dat ik er heb gedaan is de monumentale boekhandel van de keten W. bezoeken, waar ik in ieder geval "de nieuwe Jay Griffiths" heb gevonden en onder andere in het Engels het laatste boek van Henri Lefèbvre, over rhythmanalyse. Ik heb het voor mijn voordracht gelezen maar kon er verder niets dan een vermelding bij inschuiven - Lefèbvre wijst de lineaire tijd af maar mijn onderwerp ging toch verder dan die afwijzing.

[Kijk eens aan, zonder de ontmoeting in de boekhandel zou ik niet op het idee gekomen zijn te verwijzen naar de Engelse uitgave die nog wel online blijkt te staan...]

En dan verhaalt iemand over Landauers visie op woorden of taal en dat hij ritme belangrijker vond en alles lijkt bij elkaar te komen - neen, komt bij elkaar. Lefèbvre noemt Landauer overigens niet. Namen horen die je niet kent, René Schérer in het bijzonder, of bij wie je je niets van belang voorstelt, zoals Pierre Ramus. Wat is het gewicht?

Het is mij wel fysiek tamelijk zwaar gevallen: hoeveel energie vergt aandachtig luisteren naar die vreemde taal, soms in ook nog moeilijk accent gesproken door andere niet-Engelstaligen, het formuleren van eventuele vragen of opmerkingen. En dan wat er eventueel aan emoties wordt opgeroepen. Het vanzelfsprekend aanroepen van het belang van de magische lettercombinatie LGBTQ, wat mij toch in het algemeen aan een onverantwoorde sandwich doet denken, in dit geval in verband met het analyseren van macht, riep mijn irritatie op. Maar dat was niet de reden waarom ik iets te berde bracht. Blijkbaar door flink gedaalde bloedsuikerspiegel bleek ik niet meer uit mijn woorden te kunnen komen - hoe zeg je "meisjes" ook alweer in het Engels? "Young female persons" - ach, het zal nog wel politiek correct aandoen ook. Een beangstigende ervaring. Ik heb het nabesproken met de inleidster die uit een officieel meertalige stad komt en zij had er geen hinder van ondervonden zei zij.

Maar goed, waarom zou voor machtsanalyse de dimensie uitgedrukt in die magische lettercombinatie zo belangrijk zijn? Door mijn afasie kon ik wel de zieken, de ouderen, de te-jongen bedenken, en degenen die niet aan de mediagestuurde vereisten van "mooi" voldoen. Dimensies waar de oude kale aidspatiënt Foucault toch zelf aan gedacht moet hebben...
En in het naar het fascisme marcherende Europa is de macht te bepalen wie "ander" is nog steeds de belangrijkste (waar dan de LGBTQ's natuurlijk ook bij horen - begin niet over uzelf, dat doen wij wel voor u).

En nu is het de weemoedige tijd waarin je nog ter plaatse bent maar de conferentie voorbij en de grootste zorg de organisatie van de terugreis morgen is. U merkt het wel.

Wachten omdat er niets anders meer te doen is

En attendant Godot van Beckett als luisterspel:

deel 1

deel 2


Deel 2 met beeld...

De mythe van Hiawatha

Uit de nieuwe wereld, Münchner Philharmoniker dir. Sergiiu Celibidache [Antonin Dvořák]

The song of Hiawatha van Henry Wadsworth Longfellow is een episch gedicht voor de Verenigde Staten geworden, dat de witte veroveraars de cultuur van de overwonnenen moest tonen. Een lied over nobele wilden die evenwel voorbestemd waren te verdwijnen.
Het hele gedicht van Longfellow is vanaf hier te lezen. Het lied is verwerkt in de negende symfonie van Dvořák, het is bewerkt/vertaald door niemand minder dan Gezelle, vanaf hier te lezen. Jung ziet er veel archetypisch materiaal in, en in zijn boekje over hetLied citeert Ton Lemaire hem met kennelijke instemming:

Als we de mythen niet in ons elven toelaten, stelt Jung, dan snijden we ons af van onze basis en blijven over met een ontworteld bewustzijn zodat we hulpeloos zijn overgeleverd aan neurosen en ontreddering. Ikzelf voeg daar nog aan toe, ook aan de ideologieën van onze tijd, het zij van politieke, economische of technologische signatuur.

Longfellow heeft in zijn gedicht in feite twee vijandige inheemsen ineengeschoven, Manabozho en Hiawatha (wiens naam beter klonk voor zijn gevoel). Het resultaat is dat ook indianen van nu opvoeringen van het gedicht bijwonen - het gaat over anderen...

Provo, Partij voor de Dieren en kairos

De intentieverklaring in het colofon van het eerste nummer van Provo, 12 juli 1965:

PROVO voelt zich voor de keus gesteld: Desperaat verzet of lijdzame ondergang.
PROVO roept op tot verzet waar het kan.
PROVO ziet in dat het de uiteindelijke verliezer zal zijn, maar de kans deze maatschappij althans nog eenmaal hartgrondig te provoceren wil het zich niet laten ontgaan.

Wie het twintigste-eeuwse anarchisme bestudeert kan weten dat Nederland in de jaren zestig vooropliep in de jongerenrevolutie, voor Berkeley of Parijs. Dit kan een paradoxale reden tot trots zijn, zoals er nu de schaamte is over de (proto)fascisten die het openbare "debat" beheersen.

Dezer dagen is er die ene actief-kritisch-theoreticus, Willem Schinkel. Hij ziet de huidige krisis, die zowel economisch als ecologisch is, als een kairos, een gelegenheid om visies bij het publiek te vormen, niet andersom. Hij pleit voor bewustwording, de prise de conscience van Ellul, een Grote Solidarisering in plaats van de Grote Desolidarisering die het huidige zogenaamde neoliberale denken met zich meebrengt.

Kairos zou het scheppen van een nieuwe democratische sfeer moeten zijn, een nieuw paradigma in de politiek - een paradigma dat Schinkel ziet in de Partij voor de Dieren. Nu ik deze regels opschrijf dringt tot mij door dat deze net zo'n unieke voortrekkersrol vervult als Provo. Waarom de hoop niet koesteren? Inmiddels zijn er partijen voor de dieren met volksvertegenwoordigers in Portugal en Duitsland, zij vertegenwoordigen de onvertegenwoordigbaren. Een bezoeking wellicht voor anarchisten, maar het vertegenwoordigen van de stemloze andere schepsels, nooit zonder eigenbelang, want de aarde staat op het spel, is toch iets anders. Misschien is het kairos...

De vrijheid van 1971 in Iran

Een beeld uit Teheran, 1971 - komt overeen met Kaboel, 1972. Symboliseren korte rokken vrijheid? Jazeker. Het was wel een klassegebonden vrijheid - studentes kwamen in Iran en Afghanistan, zoals overal in feite, toen meestal niet uit de werkende klasse. (Op dit punt had in Europa en Noord-Amerika een ommekeer plaatsgevonden). In het Iran van vandaag studeren heel wat vrouwen die evenwel niet de vrijheid hebben zich te kleden zoals zij willen. Men hoort het niet tegen elkaar af te moeten wegen.

De onvrijheid die altijd gebaseerd is op huichelarij gaat verder. De verschijningsvormen zijn anders, maar niet alleen Iraanse studentes hebben ingeleverd sinds 1971. Wat in de Nederlandse openbaarheid gangbaar is zou in die tijden ondenkbaar zijn geweest.
Er is verlies en er is winst te constateren. Weegt dit tegen elkaar op?