De voorlaatste zin van De eendimensionale mens van Herbert Marcuse. De Grote Weigering komt niet tot stand maar is een proces waarbij al dan niet velen betrokken zijn, kunnen we hieruit afleiden.De kritische theorie van de samenleving bezit geen begrippen die de kloof tussen het heden en zijn toekomst zouden kunnen overbruggen; door niets te beloven en geen resultaten te boeken blijft ze negatief. Daarmee wil ze trouw blijven aan hen, die zonder hoop hun leven hebben gegeven en geven voor de Grote Weigering.
De Grote Weigering is niet - zoals ik bij het zoeken naar de Nederlandse uitdrukking in verband met Marcuse - dat vrouwen maar niet moeten gaan werken. Hoe ongelooflijk ook, een sociaal-democratisch type vond dat Marcuse daar ongelijk mee had. De radicaliteit van de kritische theorie wordt simpelweg ontkend of als iets mals gepresenteerd.
Of de ontketening van het lustprincipe ter wille van een affectief bevrijde maatschappij een plotseling positieve draai aan de kritische theorie moet geven durf ik niet te beamen. Goed idee om Marcuse in de schijnwerpers te zetten nu, daar niet van. Ook Telos besteedt aandacht aan hem vanuit postseculier standpunt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten