Het startpunt van het filmpje is mijn oude huis, De Hoop is het verenigings"gebouw"(in het water) dat ik van oudsher kende - prominent in beeld.
Het is een recent fenomeen, horend bij de grote golven van studenten die sinds halverwege de jaren zestig op de universiteiten terecht zijn gekomen: de intreeweek. Per plaats en onderwijsinstelling verschilt de aanduiding maar het idee achter de intensieve vijf dagen is: kennis maken met de stad waar je gaat studeren – en dan niet als corpsbal of lid van een ander clubje, maar gewoon als mens die gaat studeren.
Het zijn intens te beleven dagen, voor de nieuwelingen en voor de begeleiders v/m. Ik heb alleen ervaring met de laatste rol. Ik hoorde van iemand die dit werk al vele jaren gedaan had en er ieder jaar een nieuwe kortstondige geliefde aan overhield. Omdat ik verliefd was op zijn officiële vriendin leek mij dat een reden haar te troosten. Zij vond van niet. Je kunt het leven zien als een aaneenrijging van helaasheden. Maar omdat u zo impertinent hengelt: ja, ik heb er ook – serieuze – verkering aan overgehouden en wat eenmalige prettige ontmoetingen. Daar doe je het niet voor – hoewel, die eerste keer dan ook eigenlijk weer wel. Terzake!
Bij de Amsterdamse intree hoorde (hoort misschien nog) een Informatiemarkt, waar aan de stad verbonden clubs zich met drukwerk konden presenteren. In 1973 leek het ons van de afdeling Amsterdam van de Federatie van Vrije Socialisten een goed idee er aan mee te doen – als Federatie van Vrij Socialistische Studenten. Laten we wel wezen, de meesten waren student, het zou een verdubbeling zijn geweest om in het echt zoiets er op na te houden. Na deze presentatie kwamen er wel een hoop nieuwelingen bij maar of dit een gevolg was van dit stalletje in het bos (daar werd het gehouden) zou ik niet durven zeggen.
Voor ons, zoveelstejaars reeds, was het een gelegenheid ook eens kennis te maken, niet eens zozeer wat “de stad” te bieden had, maar wat er omging aan de rand van de universiteit zelf. Toen ik na zo'n rondgang kameraad Leo tegenkwam zei hij, alsof het om iets zondigs ging: weet je waar ik zin in gekregen heb hier? Op de een of andere manier wist ik wat hij ging zeggen want ik had ook die flits gehad bij een zeker kraampje. Hij wilde wel gaan roeien. Dat was wat ik ook in het geheim had gedacht. We zijn het niet “samen” gaan doen, maar wel tegelijk bij dezelfde club die toen nog een soort PSP-sfeer had. Voor mij was het een gelegenheid de rivier waaraan ik in mijn eerste jaren gewoond heb op een heel andere manier te verkennen. Door het raam van mijn kinderslaapkamer had ik de commando's : “Klaar om te tillen! Tillen gelijk” al opgevangen. Dat was een dure “burger”-vereniging.
Ik neem dit even apart om te onderstrepen dat het mij onzin lijkt om bepaalde takken van sport elitair te vinden. Voetbal is ooit als elitesport begonnen. Golf is in Schotland een volkssport. Voor tennis of hockey heb je echt geen dure dingen nodig. Voor roeien wel, maar daarvoor zit je dan op een vereniging: die biedt het materiaal. Als een van de twee anarchistische roeiers van 1973 meld ik het maar even.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten