Heimans en de schaduw van Thijsse

Eerst een rechtzetting: ik meende dat, in tegenstelling tot Jac. P. Thijsse, Eli Heimans wel een politieke binding had gehad, aan de SDAP. Dit blijkt niet het geval. Hij zal er wel dicht bij gestaan hebben, maar dit gold in principe ook voor Thijsse, al lijkt die mij meer vrijzinnig-democraat. Heimans was lid van het Nederlandsch Onderwijzers-Genootschap van de Paedagogische Studie-club, en daarmee onderwijsvernieuwer in de stijl van Ligthart, en verderop Henri Roorda, de humanitairen van onder andere Cor Bruijn en zo meer. Dit maakte hem nog niet tot kaartdragend sociaal-democraat en ik geloof dat ik op dat punt dus iets recht te zetten heb.

De term "natuursport" is door Heimans geïntroduceerd. Dit leert ons het fraai geïllustreerde boekje door Marga Coesèl dat ter gelegenheid van het Heimansjaar is uitgegeven door de Heimans & Thijsse-stichting. Ook zijn verdere verdiensten op pedagogisch en vooral op veldbiologisch, en op geologisch - wat er nauw mee samenhangt -, terrein komen aan de orde. Door de vondst van een brachiopode in het veld bij Epen heeft hij de geologische geschiedenis van Nederland, meer bepaald Zuid-Limburg helpen schrijven.

Zijn nauwe samenwerking met Thijsse duurde eigenlijk maar acht jaar, al hebben beiden nog de redactie van De Levende Natuur gevoerd. Het zal wel nooit bekend worden waarom Heimans geen bestuurslid is geworden van de mede door hem opgerichte vereniging tot behoud van Natuurmonumenten, al is daar het Grote Vermoeden. Er is en blijft reden Heimans en Thijsse bij elkaar te noemen, maar er is ook volop reden Heimans (en Thijsse, maar dat staat niet ter discussie) apart te vermelden. En zijn manier om over de natuur te onderwijzen blijft geldig voor deze tijd.
Wat nog wel eens over het hoofd gezien wordt is dat beiden, zie het omslag van het boekje, als tekenaars ook nog als kunstenaars kunnen gelden. Zo'n veelzijdigheid zou allicht argwaan wekken in deze tijd van excellent onderwijs.

Beelden uit het arbeidersparadijs

Op de Frankfurter Buchmesse was de Gesamtausstellung van Noord-Korea een veelzeggende tentoonstelling dat waarschijnlijk toch veel van wat er over dat land werd geschreven waar moet zijn (geweest). Er hingen portretten van Kim Il Sung en zijn opvolger, zijn zoon. Er lagen boeken van Kim Il Sung en zijn opvolger, zijn zoon. De beheerder van de uitstalling was terwijl ik toekeek steeds bezig te kijken en te schikken of alles wel helemaal goed recht lag, dat er geen valse plooien in de doeken om de portretten waren enzovoort. Juiche. Het hield de beheerders de hele dag bezig. Veel bezoek kregen ze niet, leek mij.

Toch moet er een hoop onzin over dit land verkondigd worden. Ik geloof niet zo in massa's mensen die gras moeten eten omdat ze honger lijden. Dat gebeurt niet in Afrika, waar die honger ook echt regelmatig gedocumenteerd kan worden. Het gebeurt dus zeker niet in Noord-Korea, waar dit niet het geval is. Het zal zeker voor verreweg de meeste mensen een sober bestaan zijn in dit land, maar naar verhouding is dit overal het geval. Misschien ligt de lat er iets lager.

Uit dit inkijkje ben ik zo vrij geweest drie portretten te selecteren van arbeiders, aan het werk in het arbeidersparadijs. Een vrouw die onzeker een beetje glimlacht naar de camera maar er moet wel doorgewerkt worden. Bouwvakkers die er bepaald beschadigd uitzien. Laat mij uw arbeiders zien en ik zeg u wat uw paradijs is.

Bobby Womack zonder terugblik

Het ligt zo voor de hand It's all over now op te zetten dat ik het nu maar even niet doe. Toen ik het op een soulgig draaide werd het weggehoond, trouwens om mij onbekende redenen.

Don't look back


I'm a midnight mover


I couldn't hear nobody pray, Womack Brothers

Briefwisseling tussen Paul Baran en Herbert Marcuse

Paul Baran stierf aan een hartaanval, glas wijn in de hand en bovenal de eerste druk van One dimensional man, 26 maart 1964. Voorzover een sterven mooi kan zijn: het kon slechter.
Hoewel Monopoly capital, samen met Marcuse mijn eerste grote kritische blik op de wereld, en nog steeds zeer bepalend, wel aansluit bij de kritische theorie, kijk ik er wel van op dat Baran ook bij het Institut für Sozialforschung heeft gewerkt in Frankfurt, dus "van de Frankfurter Schule" was. Marcuse, met wie hij tegelijk bij de VS-inlichtingendienst heeft gewerkt tijdens de Tweede Wereldoorlog, acht hem hoger dan Horkheimer en Adorno.

De correspondentie tussen Baran en Marcuse.

Heimans en de hazelworm

Eli Heimans is honderd jaar dood en dat dient gevierd. Epen, centraal in Uit ons krijtland, heeft een site vernoemd naar hem en organiseert een excursieweek. Dat dit jaar speciaal aan hem gewijd is merk ik pas nu, bijna halverwege, maar ik kom er op terug.

Heimans heeft hoogstpersoonlijk de hazelworm tot duindier gemaakt door ze uit te zetten in de Zuidelijke Kennemerduinen. In de gids Wat vind ik in de duinen? van Prud'homme van Reine heb ik geen vermelding van hazelwormen gezien. De populatie is ook geïsoleerd en geografisch tamelijk beperkt gebleven. In ieder geval zijn er bij een speciale tel-excursie genoeg hazelwormen in Heimans' uitzetgebied gevonden gisteren. Met wisenten, damherten, edelherten en allerlei andere hoefdieren in de duinen ter plaatse kunnen we Heimans moeilijk nog deze actie van "faunavervalsing" kwalijk nemen...

Time to turn, Jeannette Noelhuis

De Vreemdelingenpolitie was ook aanwezig. Om mensen die meenden zomaar een kerkdienst binnen te kunnen wandelen te controleren. Voor hun eigen veiligheid natuurlijk.
Foto: Paul Abspoel

Gefopt. Pas nu ik de foto plaats en de gezichten en vooral de uniformen van de agentes bekijk merk ik dat het een misschien wel typerende Time-to-turngrap is. Time to turn, ik heb er kennis mee gemaakt doordat men er interesse in het christen-anarchisme had, en misschien nog wel heeft, stopt er mee eind van deze maand. Het is niet helemaal duidelijk of de site als monument in de lucht blijft. Illustratie ontleend aan kerkdienst ter afsluiting van campagne Grenzeloos. Er komt in ieder geval een nieuwe site.

*
Er zijn mensen "uit de hoek" van Time to turn actief betrokken bij het Jeannette Noëlhuis sinds enkele jaren.
Zaterdag 15 uur viert het huis zijn zesentwintigste verjaardag.

Het huis is aangekocht door zichzelf, ik heb het nieuws nog niet gemeld - bij dezen.

Sinds 1967 tellen de Australische Oorspronkelijken niet meer als fauna

Op de een of andere manier hebben de Australische Oorspronkelijken (nog steeds) niet de interessante status bereikt die andere verdrukte volkeren in sommige "westerse" kringen hebben. De kunst inmiddels wel, de mensen er achter, die pas sinds 1967 door de witte bezetters als mensen erkend zijn, tellen minder.

Het vermelde programma over de Eerste Australiërs, en hier de onvolprezen John Pilger met The secret country:

Het leven een cabaret

Schrijvend over Wij eisen geluk besefte ik dat ik reden had gehad mij gelukkig te voelen in het restant van de jaren zeventig en nog erna. Het is wijsheid achteraf. Het drong wel dramatisch tot mij door toen ik, retourkaartje op zak, op weg was naar het huis van mijn geliefde - het Keizer Karelplein rondend zag ik Jeroen, een plaatselijke anarchist, fietsen. Hij zag mij niet, wij hebben elkaar niet gegroet. Hij was in contact met haar geweest en uit haar verhalen moest ik begrijpen dat zij bij zijn stoeien "haar grenzen moest aangeven". Met een klap drong tot mij door dat ik hier gelukkig was geweest en dat het nu voorbij was, bij dezen. Ik ben niet meer bij haar teruggeweest, zij kwam nog wel een tijd bij mij op bezoek en logeerde alsof wij nog geliefden waren, wat we ook nog waren. Tot dit voorbij verklaard werd, door haar. Genoeg! De ongelukkigheid hierover heb ik van mij afgeschud, en wel liefst eind 2012, begin 2013, via Roel van Duijn.

Ongelukkigheid is goed te koesteren, ook als zij niet je hele leven beheerst, wat in mijn geval maar even zo geweest is en zelfs toen niet. Het zou onzin zijn het geluk dat ik heb mogen meemaken de afgelopen zoveel jaar terzijde te schuiven voor het besef van ongeluk waar ik het zojuist over had. Of is dit mijn particuliere eigenaardigheid? Ik heb afgelopen week de beschouwingen, tevens niet zo genoemde memoires van mijn literaire makker Arjen Mulder gelezen, en ik ben niet de enige, dat weet ik wel (meer over zijn boek weer eens: later).

Mijn afgelopen vrijdag gewekte vriendelijke gevoelens over Wij eisen geluk zijn intussen naar de periode zelf bijgesteld: een larmoyante oproep aan Nina Hagen van een fan. Een tweederangspopartieste toespreken als een soort heilige, wat heeft het nog met "eigen ervaringen" te maken? Deze Duitse zangeres hield zich op in de Amsterdamse kraakscene, ik heb haar naar mijn weten nooit ontmoet maar ik kende de verhalen. Was zij daarom zo geliefd in Nederland "in onze kringen"? Ik heb er nooit wat aan gevonden, wat muziek betreft, en haar Unbeschreiblisch weiblisch (die uitspraak alleen al) wekte mijn woede op. Je maakt geen lofzang op abortus. Het was zeer hautnah voor mij en dat zal het blijven. Het geschiedde ook in die dagen dat ik in het café van de studentenflat getrakteerd werd op Cabaret, waar Hagen leentjebuur bij gespeeld zal hebben in haar optreden. Nee, mijn geluk was niet in het "nu", het ongeluk van ervoor maakte mijn "nu" uit. En dus irriteerde Wij eisen geluk mij, toen. De gesel der mildheid slaat nu toe, maar ik weet nog...
Mijn "eigen ervaring" op dit punt zou ik niet naar W.E.G. hebben willen/durven sturen, het is nu hier voor het eerst dat ik een tipje van deze sluier oplicht.

Het cabaret uit de filmtitel lijkt mij beter te vertalen met "nachtclub" maar het woordenboek vertelt mij bars dat het het zelfde woord is als het Nederlandse. In ieder geval zou het geen goede titel opleveren voor dit stukje.

Wat het "nu" is, is een van de thema's in het boek van Arjen Mulder, Wat is leven?. Alles hangt met alles samen.

Te laat, Gerry Goffin

Carole King, die moest je ook erg goed vinden, de manier waarop ze met haar man, Gerry Goffin, met wie ze zoveel muziek heeft geschreven, afrekende in draken als It's too late enzovoort. Nu hij overleden is is hij een goede man geweest voor haar. Schrijf er eens een lied over dan.

I've got to use my imagination, Martha Reeves


Some of your lovin'. Ik had kunnen bedenken dat een van de beste singles van Dusty Springfield oorspronkelijk "zwart" was: de Honey Bees, niet de sterren van het filmpje


He's in town, Rockin' Berries. Tokens-sound, het origineel is ook van hen

De laatste minuten van een Vlaams gaaitje

We hadden nota bene een woordenwisseling over rode gentiaan - "die heet nu spoorbloem, niets aan te doen" "wie bepaalt dat?" "een commissie van schoolfrikken die ook vinden dat we gaai moeten zeggen in plaats van Vlaamse gaai".

En daar klinkt het schrek-schrek van een of twee Vlaamse gaaien over de gracht. Het is niet helemaal duidelijk waarom, tot we bij de brug komen en zien wie er in de gracht drijft. Een kuiken is te water geraakt, het kopje gaat nog op en neer, snavel open en dicht. Het diertje is in shock en koelt waarschijnlijk razendsnel af. Het zijn de radeloze ouders die schreeuwen zonder iets te kunnen doen.

Daar zijn behulpzame mensen met een mand, het is te moeilijk het diertje zo op te scheppen wegens de grote diepte. Dan komt er een touw van iemand anders, het blijkt vliegertouw, lang en dun. Door lichte stroming in de gracht drijft het vogeltje weg, het heeft moeite het hoofd op te houden. Ik probeer met mijn langere armen het diertje op te vissen met de mand maar vogel en mand drijven weg in de stroming. "We moeten er een steen in doen om de mand te verzwaren, zegt de man van de mand. Hij voegt de daad bij het woord, het lukt de mand onder het vogeltje te krijgen, het is nu zaak het op te hijsen.

Het touw breekt af, de mand zinkt. Het vogeltje intussen ook.
De ouders blijven nog een tijdje schreeuwen.

Wij mensen hebben ons best gedaan.

Een volle kamer met open harten die versteend zijn

Wat beeldbepalende muziek uit die dagen van Wij Eisen Geluk zoals hier nog niet langs geweest.

Dance away, Roxy Music


The worker, Fischer Z


Sultans of swing, Dire Straits

In dialoog met Wij Eisen Geluk...

In dialoog zijn, in gedachten dan, met een blad dat allang niet meer bestaat en dat niet meer zou kunnen bestaan dezer dagen (iets dergelijks zou ten hoogste online kunnen) - een penibele zaak.
Het is een vreemde confrontatie met jezelf, die eender en anders is, van ruim vijfendertig jaar geleden. Het maakt het misschien moeilijk er afstandelijk, "als historicus zonder wrok of naijver", over te schrijven. Vooropgesteld: die wrok of naijver voel ik niet (meer, wellicht).

1978 was voor mij het emotioneel waarschijnlijk bewogenste jaar tot dan toe, maar vooral achteraf kan ik bedenken: paste dit alles in een jaar, een flink deel zelfs in twee maanden? Verbonden aan een borrel van de guerrillatuingroep (dat heette toen nog niet zo) van het Vlooienpark was de ontmoeting met degene met wie ik een kortstondige heftige verbintenis gehad heb. Toen ik letterlijk weer alleen op straat stond meende ik dat geen relatie toch beter was dan een omgangsvorm die mij niet gelukkig maakte. Toch is M. een fascinatie gebleven, ik heb geen idee zelfs of zij nog leeft, hoe haar meisjesnaam luidde - ik heb haar een keer teruggezien en we hebben geen woord gewisseld. Waarom niet? Dat vraag ik mij nu af.

Met verwondering of verbazing kijk ik er op terug dat ik binnen enkele weken degene heb ontmoet met en bij wie ik mij wel gelukkig heb gevoeld, een jaar of twee. Misschien was het intermezzo juist zo kort omdat ik het koortsachtige streven van mij af had gezet. De ironie van wat ik nu pas achteraf kan vaststellen is dat ik inderdaad gelukkig was, iets wat ik niet zo uitte. Het besef komt ook pas bij terugblik.
Dus viel er nog wat te eisen?

De redactrice via wie ik mijn enkele stukken heb geplaatst heeft niet lang na het staken van het blad een einde aan haar leven gemaakt. Er zal geen verband zijn geweest. Het omzetten van ongelukkig bewustzijn in politieke praxis - zoals aanbevolen door Herbert Marcuse - was een stap te veel gevraagd. Ook het inzien dat dit de Weg is, vergt afstand tot het heden die op zo'n ogenblik nou juist ontbreekt.

Dus ja, wat een ongeluk eigenlijk allemaal, en vandaar die eis.
Waar ik het best wel moeilijk mee heb en van baal als het om Wij Eisen Geluk gaat is de stijl waarin men het best wel moeilijk heeft en baalt van het een en ander naar deze of gene toe. Desnoods praat je zo, maar schrijven vergt helderheid. Althans, dat vind ik. Het was ook wel een beetje Nijmeegs, zoals mijn toenmalig lief. Tegelijk kijk ik op van de lapidaire formulering van een Standpunt die ik terugzie, en die ik nu niet meer zo zou doen. Denk ik. Bij tijd van leven zal ik ook daar weer anders over gaan denken wellicht.

Het blad gaat ten onder als een redacteur schrijft over zijn gevoelens bij het consumeren van porno. Mij is dit volkomen vreemd en ik reageer geërgerd bij de gedachte. Er wordt op gereageerd door een andere redacteur, van wie vervolgens wordt gezegd dat hij "vooraan liep in de flikkerbeweging" maar wiens reactie als totaal antifeministisch en vrouwvijandig wordt gezien. Ik vond haar vooral onleesbaar, en dan nog: ik heb geen geduld met pornoconsumenten. Vier jaar geleden hadden we het gedoe bij A Pinch Of Salt hierover, waarbij ook "gay porn" als niet vernederend etcetera werd afgeschilderd. Uiteraard bleek ik daar de seksist, althans voor de desbetreffende reageerder.

Wij eisen geluk werd vervolgens geweigerd bij allerlei afzetplaatsen, de schrijver werd de toegang tot het kraakcafé ontzegd, iets waar hij niet mee zat liet hij weten. Het einde naderde - en kwam, in 1983, een kleine twee jaar na het opsteken van de pornostorm.

Illustratie: ik heb de ontruiming van de Valreep gemist, 17 juni - ironischerwijze had ik het die dag druk met het beëindigen van mijn status als dakloze. Dat is 2014. De eis van geluk blijft bovenaan staan.

Vier procent meer geluk nu!

Het eerste oftewel het nulnummer van Wij eisen geluk. De nummering zorgt voor verwarring aan het einde: het 23ste nummer is eigenlijk het 24ste. Hier is de vormgeving nog vrolijk en veelbelovend (pas nu zie ik hoe aardig het blad is vormgegeven)

Hoe toepasselijk: in deze dagen was ik zowaar gelukkig, als deel van een "wij" en ik houd dit niet voor mij. Men is streng: "mijn vriendin" moet enkel "Maria" worden, zo wilde zij het ook. Pc uiteraard. December 1978. Meer over dit alles later.

Mijn debuut in Wij eisen geluk en als dichter in een tijdschrift voor Echt Publiek

Kleinschalig openbaar vervoer in Amsterdam, ondanks alles

Nee, het is niet naar mijn idee, het is een manier om lui met de juiste partijkaart voor het managementpluche werklozen te laten rondcommanderen: de "aanvullende" diensten in delen van Amsterdam West deels ter vervanging van niet of nauwelijks meer zijn taak uitvoerend openbaar vervoer. Maar het zij gesignaleerd, omdat het - hoe geperverteerd ook - wel in de buurt komt van mijn plan voor aanvullend openbaar vervoer voor Amsterdam (ook elders uit te voren uiteraard).

In Havens West wordt weer anders op het uitkleden van het vervoersnet ingegaan, nood breekt - tja, wat eigenlijk? geen wet in ieder geval.

Lentebeeld 2014 - slot

Fuut slaapdobberend in de avondschemering

Enkele moeilijk te determineren bloemen, tuinontsnappelingen?, in een berm

Een waterjuffer op tafelbezoek. Naar ik meende een lantaarntje, maar zeker ben ik niet, vind het allang knap dat het diertje niet schrok van het kieken

Een jaar of veertig geleden waren er zorgen over het voortbestaan van de klaproos in het wild. In tegenstelling tot korenbloem of bolderik heeft de papaver wel zijn verdere weg gevonden in Nederland

Een anarchiste in Lhasa

Alleenreizende "westerse" vrouwen in zekere tijden blijken nogal eens anarchiste (geweest) te zijn. Zoals Alexandra David-Néel, die als eerste "westerling" de verboden stad Lhasa bezocht zou hebben. Het is een deel van het verhaal over het verhaal dat het niet al te goed doet, in mediatermen gesproken. Hier een Nederlands programma over haar.

Jacques Ellul in Nederland

In Christlicher Anarchismus, een van de vele boeken die hier nog op bespreking althans aandacht wachten, typeert Lou Marin Jacques Ellul als bijbels anarchist. Ellul hoort zeker niet bij de christen-anarchisten die de boeken die bijeengebracht zijn in het Oude Testament veronachtzaamd willen zien voor alleen het Nieuwe, of daaruit dan vooral de Bergrede. Het maakt hem tot een soms moeilijk te volgen maar zeer fascinerend theoloog.

Bijbels, of christen-anarchist, het ontkennen van het anarchisme van Ellul doet volstrekt afbreuk aan zijn positie. Mij lijkt zijn houding ten opzichte van de mystiek zeker ook belangrijk, maar Ellul zelf zal dit fronsend opnemen.

Inmiddels is er een Nederlandse site aan Ellul gewijd, en zelfs was er afgelopen zaterdag een Denkdag in Nieuw-Loosdrecht. Het nieuws dienaangaande las ik pas gisteren, mea culpa. De site zij bij dezen onder uw aandacht gebracht, inclusief het uit te geven papieren tijdschrift (of verschijnt het ook elektronisch?), De Rode Pil.
Het valt mij op dat op de site de anarchist Ellul niet als zodanig benoemd wordt, en - het zal een vrucht zijn van het hedendaagse onderwijs in Nederland, dat nu eenmaal onontkoombaar gemoderniseerd en steeds excellenter wordt - van kennis van het Frans is op de site opvallend weinig te merken, zachtgezegd.
Let op de site...

Gandhi en de natuurgeneeswijze

Gandhi was, toen hij dit pas laat (1983) in het Nederlands verschenen boek schreef (1923), geheel gelovige in de natuurgeneeswijze. Waterkuren, leempakkingen, seksuele onthouding ("rein leven") - alles verboden wat het bloed of de geademde lucht kon bezoedelen, het lichaam is een tempel van God die men ongeschonden dient in te leveren om de onsterfelijkheid te beërven.
Tine Kaaijk, arts en natuurgeneeskundige, heeft het vertaald. Zij was auteur voor de uitgeverij van Felix Ortt en Lod. van Mierop.

Hoezeer er ook kanttekeningen bij of twijfels over de farmaceutische industrie, die geneeswijzen dicteert dezer dagen, mogelijk en zelfs gewenst zijn, bij aanbevelingen van koude lucht- of waterbaden of leempakkingen voor ongeveer alle kwalen komen bij mij net zo goed zoniet meer twijfels en ongeduld boven.
Ik signaleer het boek en heb u hierboven de mogelijkheid gelinkt om er kennis van te nemen.

De dagelijksheid van slavernij

"Britse waarden" moeten immigranten koesteren, zegt David Cameron. Kolonialisme, imperialisme, uithongeren van Indiërs en Ieren, uitroeien van Indianen en Australiërs - dat bedoelen ze nou nooit. Evenmin als slavenhandel.

Verzet tegen slavernij is een Britsere waarde, wat mij betreft. The Guardian heeft goed onderzoekswerk gedaan (het kan dus nog steeds bij een mainstream krant!) naar wat men slavernij kan noemen op Thaise garnalenvissersschepen. Juist bij scheepvaart met zijn ronselpraktijken vanouds is wat hier slavernij genoemd wordt een oude traditie - het kan ook als feodale verhouding beschreven worden. In allerlei vormen van nijverheid komt het voor: landbouw (Centraal-Amerika, West-Afrika), steenbakkerij in Brazilië en elders (illustratie). Doen "we" er iets aan?
Geen garnalen eten in dit geval, nog een reden voor vegetarisme. Maar zoals gezegd, ook in de landbouw is dit praktijk.

Video van The Guardian over de slavernij op Thaise schepen.

Lentebeeld 2014-10

Het was een meerkoetennest, toen moest het er geordend maar verwelkomend uitzien. Twee weken geleden zat er een "wilde" eend te broeden, nu zijn de koeten terug. Een gezellige bende.

Naar mijn weten heet dit een junikever, wat goed uitkomt: het is een kever en het is juni.

O kracht der eeuwigheid

Het voordehandliggendste ontbreekt vaak daarom juist. Ik heb nog nooit aandacht besteed aan Hildegard von Bingen alhier. Eerst maar wat muziek, waaronder ook de "moderne" aanpak.

O Euchari, Vision


O vis aeternitatis, Garmarna


Ordo virtutum, opgevoerd in oktober 2012, Karthäuser Kirche, Basel. Een moraliteit.

De derde houw krijgt je op je knieën

Door synthesizer gedomineerde muziek. Een beetje in de rubriek "guilty pleasures".

Airport, Motors - van de LP "The Motors' Greatest Hit" (laat u niet foppen)

Dit is nog minder "ons" of ook "mijn" genre, maar ik hoorde het voor het eerst (het was toen niet nieuw of actueel meer) toen op het herrezen Caroline even op non-stop getapete muziek moest worden overgegaan vanwege ruw weer. De Ross Revenge zal toch zeewaardiger (geweest) zijn dan de Mi Amigo in zijn laatste jaren, maar blijkbaar moest dit toch.
Dit nummer met zijn ondertoon van stille dreiging paste bij het ogenblik en het is voor mij onuitwisbaar geworden.

I won't let you down, Ph. D.
Ook de eerste keer dat ik er een filmpje bij zie waar nog een verhaal in zit ook.


Duel, Propaganda. Wel veel gedraaid op RVZ in het voorjaar van 1985.

In het Vondelpark, Heimans & Thijsse

Het Vondelpark heet honderdvijftig jaar te bestaan. Leek mij een goede aanleiding tot heruitgave van Heimans' en Thijsse's In het Vondelpark. Hierin is voorzien. Helaas alleen online, maar dan wel gratis te bekomen: hier.

(Digitaliseerders hebben geen idee van een Nederlandse grammatica waarin "gij" voorkomt: gij hadt wordt curieus gevonden).

De stad zonder hart

Dat Rotterdam geen hart meer heeft kan moeilijk de Rotterdammers verweten worden.

Willem Schinkel en Joke van der Zwaard aan het woord (onder anderen).

Een beetje achterstallig onderhoud, ik had Willem Schinkel vragen voor te leggen na die voordracht en het is er niet van gekomen. Misschien "nog" niet. Hier een gesprek uit de verkiezingstijd van 2012.



Toevoeging
Voor de doorbijters v/m: geluidsopname van Schinkel in de Valreep, 5 juli 2012. Iemand had ernstig last van hoesten intussen...

Vluchthaven ontruiming wil zeggen: “Keer terug!”

- door Joke Kaviaar
AANVULLING: VRIJDAG 13 JUNI 13:30, RECHTBANK AMSTERDAM, PARNASSUSWEG 220.
De vluchtelingen hebben afgesproken gezamenlijk te lopen vanaf de Vluchthaven. Kom om 12 uur naar de Havenstraat 6 om mee te lopen.
Uit:persbericht We Are Here 12 juni 2014
 

Aanstaande vrijdag 13 juni, om 13:30 uur, dient het proces dat Van der Laan heeft aangespannen tegen 114 vluchtelingen die in de Vluchthaven wonen. Deze vluchtelingen van We Are Here hebben geweigerd zich opnieuw op straat te laten zetten. Van der Laan wil ontruiming voor “een jaar leegstand”, op kosten van de vluchtelingen. Betuig je solidariteit en kom naar de Parnassusweg!
  Snelle ontruiming dreigt. 

We Are Here in een press release d.d. 9 juni 2014 over de rechtszaak van Van der Laan tegen hen:
“The people from the Havenstraat welcome all to support them during the court case and if necessary afterwards. They are tired of and angry about still not being offered a serious solution by the authorities.”

Waarom krijgen de vluchtelingen niet waar zij om vragen, namelijk een oplossing? Wel, hierom:

Teeven kreeg vorige week op zijn donder van het CITT (Commissie Integraal Toezicht Terugkeer) dat zijn uitzetbeleid niet effectief is, de CITT “adviseert Teeven dat hij geld op vliegtickets kan besparen door gebruik te maken van gezamenlijke charters in Europees verband.”

Van der Laan kreeg op zijn beurt op zijn donder van Teeven dat de 'pilot' Havenstraat niet effectief is omdat mensen niet teruggaan. Teeven is teleurgesteld. Hij “had gehoopt dat de betrokkenen door de opvang in een rustige fase zouden komen (...), zodat ze bereid zouden zijn alsnog te vertrekken.” en trekt de conclusie dat het “er niet van zal komen dat het kabinet een dergelijke tijdelijke opvang in andere steden toe zal staan”.
Duidelijke taal: de eis bij opvang blijft: 'terugkeer'.

De vluchtelingen zijn als altijd speelbal zonder zeggenschap in hun lot. Zij kregen van Van der Laan te horen dat hij 'teleurgesteld' is dat ze niet voldoende meewerken en zich niet eens op straat laten zetten en hij herhaalt de doctrine:“Keer terug”. De vluchtelingen ontvingen en dagvaarding, ofwel dreigbrief, om dit kracht bij te zetten. Intussen houdt Van der Laan ze andermaal de worst voor “dat er momenteel gekeken wordt of in samenwerking met andere gemeenten en het Rijk nieuwe faciliteiten kunnen worden gerealiseerd.” Een regelrechte leugen, gezien de woorden van Teeven.

Maar wat anders kun je verwachten van Van der Laan en Teeven? Zij zijn twee van de vele handen op de buik van Fort Europa. Wat anders kun je verwachten van de CITT, dé organisatie voor toezicht op het welslagen van deportaties. Een organisatie waarover we niet vaak horen maar die kennelijk zichzelf nogal wat macht toe wil eigenen. Macht om het beleid harder te maken. Zoveel macht, dat Teeven het orgaan wil ontbinden. Er kan er maar één de baas zijn.
Graag zou ik Teeven een enkeltje living hell bezorgen, zoals hij dat vluchtelingen dagelijks bezorgt, maar laten we beginnen bij Van der Laan die nu ontruiming eist van de Vluchthaven, de dag na het vonnis. Bezemschoon! En het kan niet genoeg gezegd worden, doel: een jaar leegstand.

Ik stel daar op persoonlijk titel een eis tegenover, namelijk dat Van der Laan, burgemeester van de stad Amsterdam, wonende te Herengracht  502, 1017CB Amsterdam, per direct zijn ambtswoning verlaat en deze ter beschikking stelt aan vluchtelingen. Hij wilde toch zo graag de vluchtelingen helpen? Bedrog! Als hij het meende, stelde hij de 'Vluchthaven' juist open voor meer mensen om in te wonen, wat Fred Teeven en zijn CITT daar ook van mogen vinden.

Ik weet niet precies wat de vluchtelingen willen gaan doen indien zij het bevel krijgen van de rechter om te vertrekken volgens de wil van Van der Laan, maar als ik in hun positie zat en een kale kip was die niets te verliezen had, weigerde ik nogmaals. Kom maar op Van der Laan, zou ik zeggen. Mocht het inderdaad tot die ontruiming komen, dan zou ik de sterke arm van Van der Laan oproepen het bevel dit uit te voeren te weigeren. Kansloos? Waarschijnlijk. Maar in Hamburg weigerden wèl enkele smerissen van de 4e devisie op donderdag 5 juni het bevel om vluchtelingen voor de deur van het raadhuis te verwijderen. Uiteraard deden hun collega's de job wèl: Befehl is befehl. Maar ze kregen de ingehaakte mensen niet weg!

Een geweten is uniformdragers, net als hun bazen, niet gegeven. In Luxemburg ging het er eerder die dag nóg gewelddadiger aan toe: daar lanceerden de staatsbeulen een brute aanval op deelnemers aan de March for Freedom die op de stoep stonden van een conferentie van EU ministers over, in het kort, effectievere bewaking van de buitengrenzen van de EU. Maar de arrestaties en gewonden door slagen en hondenbeten hebben de mars niet tegengehouden. Daags erna werd de grens met België overgestoken met de vrijgelaten arrestanten.

“The people from the Havenstraat welcome all to support them during the court case and if necessary afterwards.” (We Are Here, 9 juni 2014)

Het is zaak niet toe te geven aan de repressie van de staat. Vluchtelingen weten als geen ander dat er maar één ding op zit: volhouden. Achteruit kan niet, alleen maar vooruit. Als ook dat niet maar gaat, zijn ze verloren. Als zij daadwerkelijk de Vluchthaven niet verlaten en het aan Van der Laan laten of hij zijn dreigementen via de rechter waar maakt, zullen ze onze steun vragen. Maar die moet niet gevraagd hoeven worden. Die steun is vanzelfsprekend, omdat het beleid van de Neederlandse overheid en daarmee dat van de gemeente Amsterdam uit naam van iedereen die door de staat wèl als Neederlander wordt beschouwd wordt uitgevoerd, of we er nu voor gekozen hebben of niet. We kunnen er over klagen en ertegen protesteren tot we een ons wegen, maar alleen door daden bij woorden te voegen dragen we praktisch bij aan de principiële strijd voor iets dat alle verdragen tussen staten te boven gaat: Vrijheid van beweging en verblijfsrecht! We kunnen dat doen door naar de rechtszaak te gaan vrijdag. Om te beginnen! We kunnen dat doen door de vluchtelingen bij te staan bij een ontruiming. Massaal! We kunnen dat doen door zelf actie te ondernemen om te laten blijken: wij pikken het niet dat dit krepeerbeleid namens ons allen wordt uitgevoerd. Wij zetten die schaamte om in concrete actie!

Terwijl de March for Freedom Brussel nadert, ontstaat hier in Amsterdam voor de vluchtelingen in de Havenstraat, en daarna ook die in de Vluchtmarkt, een crisissituatie. Het Amsterdam van burgemeester Van der Laan die steeds weer doet alsof hij aan de kant van de vluchtelingen staat maar net zulke vuile handen heeft in de BV Fort Europa als Fred Teeven, blijft mensen op straat gooien. Amsterdam is het toneel van weer een aanval op vluchtelingen. Het is één van de velen in Europa. We vergeten niet: Brussel, Calais, Berlijn, Hamburg, Lampedusa!

I Amsterdam? I Amsterdamned!

Uit naam van de gemeente Amsterdam worden opnieuw vluchtelingen verjaagd, voor het behoud van ons aller welvaart, en omdat Neederland anders wel eens te boek zou kunnen komen te staan als veel te tolerant, omdat er volgens Van der Laan al veel te veel vluchtelingen zijn in de stad waar vele vierkante meters aan kantoorruimte leegstaat en speculanten vrij spel hebben.
Laat de burgemeester van Amsterdam zijn ambtsketting in de gracht gooien en zijn mooie praatjes elders gaan verkopen. Laat hem zelf vertrekken naar Somalië, Eritrea, Ethiopië of Soedan! Ik wens hem daar het allerbeste, al weet ik niet of ik daar een verblijfsvergunning voor hem kan regelen. Wat ik, simpele activist, wel kan, is in verzet komen tegen het opsluiten en op straat zetten van ongedocumenteerden. Omdat noch de straat, noch de cel geschikt is om een leven op te bouwen. Omdat Van der Laan en Teeven en al hun handlangers vluchtelingen laten verrekken. Omdat ik het CITT graag nog meer reden tot klagen geef over een deportatiemachine die niet werkt.  

De golfslag van het kloosterleven

Het klooster van Bose, priorij onder leiding van Enzo Bianchi

In een klooster dat langzaam ten onder lijkt te gaan heb ik het boek van Charles van Leeuwen over de St. Paulusabdij in Oosterhout. Dit klooster nadert zijn honderdste verjaardag als het boek voltooid is, het zal de verjaardag niet halen als abdij. De monniken verhuizen naar een soort verzamelgebouw.
Soms zou men denken dat met het gebrek aan roepingen en de sluiting van een klooster als St. Paulus een traditie van twintig eeuwen ten einde loopt. Dit klopt al niet met die honderdste verjaardag; "Oosterhout" is gesticht vanuit Frankrijk, toen daar in het fin-de-siècle het kloosterleven eenvoudigweg verboden was van hogerhand. De "kolonisatie" had succes in Nederland: Slangenburg en Egmond zijn afsplitsingen van Oosterhout. De golfslag van het monastieke leven waarvoor het nu eb lijkt te zijn in rooms-katholiek Europa.

Toch is er behoefte aan vormen van communaal leven met een al dan niet christelijke inslag en eventueel volgens de benedictijnse regel. Enzo Bianchi heeft in Bose, Italië, zo'n "gemengde" gemeenschap opgericht waarvan een monnikengezelschap niettemin de kern is.

De nieuwe bestemming van de Oosterhoutse abdij.

De Duitse partij voor de dieren

De Duitse Partij voor de Dieren blijkt al sinds 1993 te bestaan en heeft onlangs, dankzij het drempelloze kiesstelsel voor het EU-parlement daar zowaar een zetel behaald.
Als Partei Mensch Umwelt Tierschutz, MUT inderdaad, behaalde het genootschap niettemin nauwelijks resultaat. De url geeft nu aan dat zij Tierschutzpartei heet.

Ik ben dezer dagen een dissertatie aan het lezen waarin de gebruikelijke verhalen over "expressieve politiek" voorkomen, hetgeen gelezen dient te worden als: geen resultaten willen behalen, alleen jezelf uitdrukken weet je wel. Het niveau waarop dierbeschermingsverenigingen en alles wat daarbij hoort of aan voorafgaat (christen-anarchisten heten dan "zogenaamd") worden afgedaan in de goedgekeurde wetenschap. Ik moet er speciaal voor gaan zitten om dit alles weer eens te fileren, maar hoe dan ook: de partijen voor de dieren doe niet aan "expressieve politiek", hoezeer zij ook gekleineerd en vooral ook seksistisch bejegend worden door de gelijkgeschakelde media. MUT of Tierschutzpartei heeft 68% vrouwelijke leden. Misschien is dit nu juist wel het vrouwelijke element in de politiek: aarde en dieren beschermen.

Loof, alligator, uw Schepper en Heer

Schillebeeckx' Jezus - het verhaal van een levende is inmiddels in dbnl opgenomen. We hebben geen excuus meer...

*
Wat wel de mooiste passages uit de bijbel lijken in mijn ogen wordt misprijzend tussen haken gezet als apocrief: Jezus en de overspelige vrouw; en de lofzang van de drie jongelingen uit het boek Daniël, deel van het morgenofficie in het klooster waarmee ik speciale banden heb, maar geen officieel gezang - als ik het lied in de zoekmachine stop kom ik bij mijzelf uit. Dorothy Day haalt de lofzang aan in een dagboeknotitie waar zij met dochter en kleindochter de dag "buiten in de natuur" heeft doorgebracht. Zij bedenken steeds te bezingen verschijningen tot een waterslang aan toe.

En ga mij nou niet zeggen dat het apocrief is omdat je niet gaat zingen als je levend uit een oven komt - hier de hoekige Statenvertaling - het komt niet voor in "de"(?) Hebreeuwse versie, wel in de Septuagint. Daniël 3:

51 TOEN zongen de drie als uit één mond, en loofden en prezen God in de oven, zeggende:

52 Geloofd zijt gij, Here, gij God onzer vaderen, die moet geprezen en hoog geroemd zijn in der eeuwigheid. Geloofd zij uw heerlijke naam die heilig is en hoog te prijzen en te roemen in der eeuwigheid.

53 Geloofd zijt gij in de tempel uwer heilige heerlijkheid, en hoog geprezen en hoog verheerlijkt zijt gij in der eeuwigheid.

54 Geloofd zijt gij die daar zit op de Cherubim en ziet de diepten aan, en hoog geprezen en hoog geroemd zijt gij in der eeuwigheid.

55 Geloofd zijt gij, op de troon der heerlijkheid van uw koninkrijk, en hoog geprezen en hoog verheerlijkt zijt gij in der eeuwigheid.

56 Geloofd zijt gij in de vastigheid des hemels en hoog geprezen en verheerlijkt in der eeuwigheid.

57 Alle gij werken des Heren looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

58 Gij engelen des Heren looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

59 Gij hemelen looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

60 Alle gij wateren, die boven de hemel zijt, looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

61 Looft de Here alle gij heerkrachten des Heren, prijst hem en roemt hem.

62 Looft de Here gij zon en gij maan, prijst hem en roemt hem.

63 Looft de Here gij gesternten des hemels, prijst hem en roemt hem in der eeuwigheid.

64 Al gij regen en dauw looft de Here, prijst hem en roemt hem in der eeuwigheid.

65 Gij winden alle looft de Here, prijst hem en looft hem in der eeuwigheid.

66 Gij vuur en hitte looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

67 Koude en hitte looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

68 Dauw en rijm looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

69 Gij nachten en dagen looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid

70 Licht en duisternis looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

71 Vorst en koude looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

72 IJs en sneeuw looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

73 Bliksem en wolken looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

74 De aarde love de Here, zij prijze en roeme hem in der eeuwigheid.

75 Gij bergen en heuvelen looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

76 Alles wat in de aarde wast love de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

77 Gij fonteinen looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

78 Gij zeeën en rivieren looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

79 Gij walvissen, en al wat zich roert in de wateren, looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

80 Alle gij vogelen des hemels looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

81 Alle gij wilde gedierten en vee looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

82 Gij kinderen der mensen looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

83 Israël, looft de Here; prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

84 Gij priesters des Heren looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

85 Gij knechten des Heren looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

86 Gij geesten en zielen der rechtvaardigen looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

87 Gij heilige en deemoedige van harte looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid.

88 Ananias, Azaria, Misaël looft de Here, prijst en roemt hem in der eeuwigheid, want hij heeft ons getrokken uit de hel en heeft ons verlost uit de hand des doods, en heeft ons behouden uit het midden van de brandende vlam des ovens, en heeft ons behouden uit het midden des vuurs.

89 Dankt de Here want hij is vriendelijk, want zijn barmhartigheid duurt in der eeuwigheid.

90 Gij allen die de Here vreest looft de God der goden, prijst hem en dankt hem, want zijn barmhartigheid duurt in alle eeuwigheid.

De oorlog die slechts op een schot afstand ligt

Out of time, Chris Farlowe [and the Thunderbirds, maar die hoefden in dit filmpje al helemaal niet te verschijnen]


(Tell me) Have you ever seen me?, Small Faces


Gimme shelter, Ruth Copeland [& Funkadelic]

Klimaatcrisis, mondiaal klimaatpoker

Een bijgewerkte en geactualiseerde versie van De klimaatcrisis [hoofdstuk 2 in Terra reversa: Mondiaal klimaatpoker - later meer over dit boek] met medewerking van Pierre Huybrechts is hier te vinden (het is dus een nieuwe editie van het afgebeelde werk).
Ter aanvulling: het IPCC-rapport van afgelopen jaar.

VS-concentratiekamp in Niger in aanbouw

Misschien heeft de VS een zwarte, Afrikaanse president om de imperialistische penetratie in Afrika een aardige verpakking te geven. Er wordt nu in Niger een speciale gevangenis gebouwd voor "terroristen" - afwachten of dit naast of in plaats van het concentratiekamp op Cubaanse bodem is.
In waarschijnlijk voor de meesten beter begrijpelijke en vergoelijkende taal.

De definitieve terugkeer van de wilde kat

In Nederland zijn wilde dieren tegenwoordig een provinciale aangelegenheid. Zo decreteert de provincie Utrecht dat wilde zwijnen niet welkom zijn ene derhalve dienen te worden afgeschoten. De provincie Gelderland bepaalt dat zestig procent van de edelherten dient te worden neergeknald ieder jaar. Dezer dagen worden volop ganzen vergast in Nederland, want het idee van vergassen is tenslotte ontwikkeld voor wie als overtollig of als ongedierte wordt aangeduid.

De provincie Limburg mag zien wat zij gaat doen aan de nader definitieve terugkeer van de wilde kat. Sinds een paar dagen tamelijk serieus terug in Nederland. Wij wachten af, zonder illusie intussen.

Ontruiming 'Vluchthaven'? Haak in voor verblijfsrecht!

- door Joke Kaviaar Hoe noem je een afspraak die onder druk tot stand is gekomen omdat één partij geen andere keuze had dan deze te accepteren? Afpersing? Hoe noem je een burgemeester die minder vluchtelingen in zijn stad wil en bereid is hen daarvoor op straat te zetten?

In samenwerking met Fred de vluchtelingenjager Teeven kwam het tot die zogenaamde afspraak over de 'Vluchthaven'. Voor wie het niet weet, dat is een voormalige gevangenis in de Havenstraat in Amsterdam, geen veilige haven. Maar het waren niet de vluchtelingen die een afspraak maakten met Van der Laan. Nee, het was Teeven, die graag maatregelen tegen vluchtelingen neemt omdat het er anders te veel worden. En Teeven kon alleen akkoord gaan met het plan van Van der Laan om de groep We Are Here uit elkaar te trekken en zo de acties van We Are Here te breken als dit plan voldeed aan de eisen van zijn apartheidsbeleid. En dus werd er net gedaan of de vluchtelingen zelf hun lot in handen hadden. Ze mochten en kregen van alles, het was een kans. Als ze maar meewerkten aan terugkeer, dan hadden zij onderdak.
Teeven en Van der Laan hadden een deal. De vluchtelingen een eenzijdige 'afspraak', ofwel: chantage.

Nu de vluchtelingen weigeren die 'Vluchthaven' te verlaten, omdat de burgemeester zich zèlf niet eens houdt aan de door hem aan de vluchtelingen opgelegde 'afspraak', gaat van der Laan over tot juridische stappen die tot doel hebben de vluchtelingen te laten ontruimen. Een ontruiming die slechts ten uitvoer kan worden gebracht door er de staatsknokploegen voor in te schakelen.
De vorige keer dat Van der Laan vluchtelingen liet ontruimen, ging het om het tentenkamp aan de Notweg in Osdorp. Nadat de ingehaakte sympathisanten één voor één voor het tentenkamp waren weggetrokken, werden alle vluchtelingen gearresteerd. De meesten van hen kwamen 's avonds in kou en regen weer vrij en stonden opnieuw op straat, ditmaal zonder de beschutting van hun tenten. Van der Laan was nergens te bekennen. Vele ondersteuners wel. Een aantal vluchtelingen belandde in de cel, werd gedeporteerd of later alsnog weer op straat gezet...

Van der Laan stuurt aan op een herhaling van zetten. Hij heeft nu lang genoeg zijn vriendelijke gezicht laten zien, zo lijkt hij te hebben besloten. Of is het masker door de vluchtelingen afgerukt? De schuld wordt in elk geval alvast gelegd bij de vluchtelingen zelf. Zij hielden zich niet aan de 'afspraken', zegt Van der Laan alvast. Te voorspellen valt daarom dat als het inderdaad op een ontruiming aankomt het opnieuw volgens Van der Laan de sympathisanten zullen zijn die de vluchtelingen ertoe hebben aangezet te weigeren om te vertrekken. Daarmee doet hij de vluchtelingen af als domme schapen die zich laten gebruiken door anderen, namelijk die verfoeide activisten met een eigen agenda, en dat is ronduit racistisch beledigend voor de vluchtelingen die al sinds het najaar van 2011 hun eigen strijd bepalen en organiseren, die zichzelf zichtbaar hebben gemaakt.

We zagen deze misselijke truc om vluchtelingen tegen sympathisanten en sympathisanten onder elkaar tegen elkaar uit te spelen eerder, toen na de ontruiming van de Notweg gemeente ambtenaar Openbare Orde en Veiligheid Jacqueline Makbouli de sympathisanten voor 'demogekkies' uitmaakte en onlangs weer toen vluchtelingen en activisten bij Van der Laan op de stoep gingen demonstreren. Niettemin kreeg Van der Laan spreektijd tijdens de demonstratie tegen racisme omdat er mensen waren die het belangrijker vonden dat hij zich uitsprak tegen het 'minder Marokkanen' van Wilders.

Maar of je nu 'ik wil minder Marokkanen' roept, of 'ik wil minder vluchtelingen', volgens mij is er geen verschil in intentie.
Hooguit drukt de laatste zich wat omfloerster uit, want de oplettende lezer weet net als ik dat Van der Laan er wel voor uitkijkt al te eerlijk en openlijk te zijn. Hij zegt liever zulke dingen als: “Als we mensen hier onderdak gaan geven, komen ze allemaal naar Amsterdam toe.” Het lachende en handen schuddende masker van de valsspeler Van der Laan lijk intussen echter wel afgevallen, al zijn er nog altijd mensen die in de eerlijkheid en oprechtheid van de Amsterdamse burgervader blijven geloven.

De beslissing van We Are Here om in de oude bajes te blijven, die overigens voor een deel leeg staat omdat slechts een groepje uitgeselecteerde vluchtelingen die in de Vluchtkerk ooit geregistreerd zijn er gebruik van mocht maken, is een moedige beslissing. Tegelijk is het opnieuw niet een keuze die in vrijheid wordt gemaakt, netzomin als het een vrije keuze was om het 'aanbod' aan te nemen.
Opnieuw kunnen de vluchtelingen niet anders. De andere vluchtelingen van We Are Here bivakkeren onder primitieve omstandigheden in de kale gekraakte Vluchtgarage in Amsterdam Zuid-Oost en in een aantal gekraakte woningen en een bedrijfsruimte in de Ten Katestraat (de Vluchtmarkt) die ook met ontruiming worden bedreigd. Waar moeten ze heen?

Als het aan Teeven en Van der Laan ligt wordt hun één-tweetje van intimidatie en beloften afgemaakt met de doelschop verdwijnen in onzichtbaarheid, hetzij door opsluiting, hetzij door deportatie, hetzij door een leven op straat, of een combinatie van dit alles. O ja, sterven op straat mag ook.

Aan het slot van het persbericht van We Are Here over hun weigering de 'Vluchthaven' te verlaten, staat:
“De vluchtelingen van We Are Here blijven in de Vluchthaven tot er een menselijke oplossing is gevonden voor hun probleem. Zij vragen Nederlanders en Amsterdammers, die in het verleden zo hartverwarmend hun solidariteit hebben betoond, opnieuw hun solidariteit en steun te betuigen.”

De vluchtelingen zijn van meet af aan bedonderd en bespeeld door de burgemeester van de stad Amsterdam. Om het verzet van vluchtelingen in deze stad te breken, heeft Van der Laan bovendien meermalen hen getracht uit te spelen tegen diegenen die hun verzet bereid zijn in woord en daad te steunen. Nu vragen de vluchtelingen opnieuw om steun. Het is een duidelijke niet mis te verstane vraag, die ik hier graag wil beantwoorden met een oproep.

Wat gaan we doen als de geüniformeerde gewapende ordetroepen van Van der Laan naar de Havenstraat wordt gestuurd, met de opdracht om de vluchtelingen eruit te slepen en te arresteren? Wat gaan we doen om dat te voorkomen?

Laat een ieder die het zich aantrekt inhaken in de strijd voor het verblijfsrecht van vluchtelingen. Een verblijfsrecht zonder
grenzen. Een absoluut gelijk recht aan dat van ons allen die dat verblijfsrecht wèl hebben. Of je nu hulpverlener bent of activist, laat je niet door Van der Laan vertellen aan wiens kant je staat. Laat de verdeel- en heersstrategie geen vat hebben op de steun voor de rechtvaardige en harde strijd van ongedocumenteerden. Van der Laan heeft lang genoeg met de vluchtelingen gesold!

Ik zeg: wij staan aan de kant van de vluchtelingen en zullen als het erop aan komt voor hen, naast hen, achter hen staan. Punt uit.
Stop opsluiting en deportaties! Stop ontruimingen en krepeerbeleid! Van der Laan, blijf met je lange armen van de vluchtelingen af!
Grenzenloos verblijfsrecht voor iedereen!

Lentebeeld 2014 - 9

En toch ging het niet regenen

Bij op roosje voorzover u het zelf niet zag

Middaglicht op het pad...

Genocide is te alledaags om het nieuws te halen

Brazilië is even een beetje in het nieuws in verband met de wereldkampioenschappen voetbal. Het ontruimen van favelas die te slordig ogen voor het verwachte toerisme, soms wordt het vermeld. Wild genoemde stakingen in het openbaar vervoer, zoals die er ook waren vorig jaar - gaan ze het feestje bederven van de Spelen waar voor menigeen geen Brood aan verbonden is? Protest van de Oorspronkelijken, is het Wereldnieuws? De Awá kwamen langs in Newsnight een dezer dagen, zij worden Uncontacted tribe genoemd. Dat lijkt mij onzin - is de jurk van de vrouw in de illustratie ter plaatse gemaakt? Hoe kon het dan dat er in het Portugees gesproken kon worden met enkele Awá in de reportage? Maak geen verhaal over ongerepte wilden als het er om gaat dat deze mensen hun eigen levenswijze en gebied willen verdedigen tegen technologische overmacht.

Genocide is de dagelijkse praktijk van het imperialisme, het is er onverbrekelijk mee verbonden. Toen en vandaag nog, in Amerika van Pool tot Pool, in Australië, op vele plaatsen in Afrika. Ik bespeur bij mijzelf een zekere gelatenheid ten aanzien van dit nieuws dat alleen al omdat het om iets structureels gaat geen nieuws is. En omdat het niet te rijmen is met de klapmaarinjehandjesblijdschap van de godsdienst die het kapitalisme is maar die toch zelden zo genoemd zal worden.

In het geval van Biafra waren De Media (die toen nog niet zo heetten, tenzij men McLuhan had gelezen, er bij. In Vietnam ook tot op zekere hoogte. Deze regiefout zal niet meer gemaakt worden. De Rohingya worden in alle rust (wat betreft het regime) uitgemoord en voorzover zij over zee vluchten in wrakke bootjes zullen zij gelukszoekers en slachtoffers van mensenhandel heten die - opnieuw - in concentratiekampen terechtkomen. Over de Chagossianen geen nieuws ("wat zijn dat?"). San die moeten wijken voor zogenaamd natuurbehoud, of zwarte Oorspronkelijken in India - geen nieuws sinds Turnbull's Mountain people.

Misschien wordt het afgrijselijke Wereldkampioenschap Voetbal effectief verstoord door protest, maar er valt niet op te rekenen: de opstand in Mexico voor de Olympische Spelen in 1968 heeft deze Spelen niet voorkomen en is zelfs niet als voetnoot in de geschiedenis van die Spelen opgenomen.
Genocide is te alledaags om nieuws te zijn.

Toevoeging
O ja, Papua Barat...

Van Biafra tot Bach

Dat Biafra een volkslied had is mij eigenlijk ontgaan. Misschien heeft Transkul-muziekredacteur Fred Galis er wel op gewezen maar dan ben ik het inmiddels lang vergeten. Naar een profetisch gedicht van Nnamdi Azikiwe, eerste president van Nigeria, die de Biafraanse zijde koos en toen weer verliet: Land van de Opkomende Zon. Tekst gewijzigd tot volkslied.


De muziek is ontleend aan een deel van de Finlandia Suite van Sibelius


De verkorte Finlandia Hymne wordt hier door Joan Baez geïnternationaliseerd


Een Duits piëtistisch gedicht is op deze hymne getoonzet

Sei still mein Herz

En jawel, Sibelius heeft ook wel een beetje naar Bach geluisterd

Lobe den Herren, den mächtigen König.... Zo kan-ie dan wel weer, deze muzikale rondreis. 'Tis dat het zondag is...