Het staat mij bij dat ik als kind dagen had die met een huilbui tot slot afgesloten werden. Waarom? Te veel indrukken op een dag die op de een of andere manier verwerkt moesten worden en die om een emotionele ontlading vroegen.
De laatste keer dat ik zo'n dag had moet ik dertien geweest zijn. Ik was voor het eerst naar een begrafenis geweest, van de rector - zijn naam zij even genoemd, dr. N. Bouman - merkwaardig eigenlijk, de uitvaart van mijn vader en mijn opa heb ik niet meegemaakt, dat moest je als kind blijkbaar bespaard blijven.
Het was een zware dag en mijn moeder moet mijn ontlading gehoord hebben en zij sprak de volgende dag de gedachte uit dat ik verdriet had over de rector. Maar zo was het niet. Het was het afrekenen met de dag, daar hoorde de begrafenis zeker bij, maar de dood van de rector was wel verwerkt: de ziekte die hem uit beeld deed verdwijnen tot de aankondiging van zijn dood, op het plein door de conrector (het trof mij wel dat deze zei dat de overledene van ons leerlingen gehouden had, dit was ook tot mij gericht). Maar goed, dat was niet de reden, nogmaals. De dag was te vol geweest, al weet ik nu niet meer waarmee verder. Er zouden hierna zoveel volle dagen komen die niet meer met jezelf in slaap huilen eindigden. Fysieke of psychische verwerking verliep of verloopt anders.
Sta ik hier alleen in? Ik ken geen literaire verbeelding van deze kinderlijke dagafrekening. Toch kan ik mij niet voorstellen dat dit uniek voor mij (geweest) is. Ik ben geen beschrijving tegengekomen vooralsnog. Het is wellicht - nog steeds? - nogal een bekentenis in een cultuur die er een mannelijkheidsideaal op nahoudt waarin geen emoties en dus geen tranen passen. Maar ook over meisjes heb ik hier nooit over gelezen.
Bij dezen.
Dit alles bij wijze van afsluiting van een emotioneel omwoelende periode die even surrealistisch afgesloten wordt (ook niet echt afgesloten). Vorige week woensdag waren wij in het ziekenhuis op bezoek bij mijn zwager die vastbesloten was er een einde aan te laten maken. Iets wat deze week zou (hebben) moeten gebeuren. Het was moeilijk te besluiten misschien nog een echt laatste keer op bezoek te gaan omdat hij zelden zo levendig was overgekomen als op het bezoek van vorige week.
Een lang uitgerekt galgemaal dat zeer aansterkend heeft gewerkt en een plotseling doorgebroken inzicht bij de behandelend geneesheer dat pijndemping en bestraling ter voorkoming van groei, en wie weet, zelfs inperking van het gezwel, wel mogelijk zijn heeft tot uitstel van het einde geleid. Mijn zwager heeft het water aangesloten in zijn tuinhuis en maakt zich op voor het komende seizoen.
Nieuws dat ik op het einde van de dag met een lichte snik heb geprobeerd te verwerken, of althans, om de periode symbolisch af te sluiten. Het is toch anders, en uitstel is geen afstel, Maar dat is het voor niemand.
Eden Kane, van toen ik veertien was en alles emotioneel "anders" lag
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten