De pijn weglachen

Listen to the band, Monkees
Er zijn niet veel nummers van de Monkees die ik de moeite waard vind. Dit is een van de uitzonderingen.

Een tamelijk noodlottige dag, mei 1976. Ik was na college doorgezakt zoals regelmatig maandagmiddag en wachtte bij de halte Kosmos (Schippersstraat) op de bus naar huis, en de diskjockey in mijn hoofd zette dit nummer op. Het nummer is daardoor meer 1976 geworden voor mij dan het "1969" was. Over Bach heb ik het dan maar niet.


Bourée, Jethro Tull


Bringin on back the good times, Love Affair
Het verband met een toeristisch reclamefilmpje voor Ierland ontgaat mij, maar het beweegt...

Olofspoort

Juist omdat dat ene jaar lidmaatschap mij geen vreugde heeft gebracht lijkt het mij wel pikant mij aan te melden als reünist van Studenten Sociëteit Olofspoort. Er is een site aan besteed, dat is blijkbaar à la mode bij oude studentenclubs - de afbeelding Stem Provo kejje lachen vond ik op de site van een AVSV-dispuut...

U mag kijken, mogelijk kom ik er op terug.

Laat mij onder de wagen komen...

Het is een tijd om pijnlijk duidelijk de eenheid van de Europese cultuur te vieren, van de westpunt van Breizh of Galicië tot de Oeral en eraan voorbij. Wat is er toch mis aan het gaan?

Muzsikás & het Danubia Orkest met Roemeense volksdansen zoals gearrangeerd door Bartók.


Esman, Alie Hadzhabadinova


Deixame subir, Arany Zoltán

En nog steeds is de vraag: waar blijft de Hollandse opstand?

Vandaag is de uitspraak in hoger beroep tegen Joke Kaviaar om onder andere onderstaande tekst, die op verscheidene plaatsen op het wereldwijde web te vinden is maar waarvoor je in de boeien wordt geslagen als je hem op papier wilt verspreiden.

Waar blijft de Hollandse opstand?

Afrikaanse vluchtelingen bestormden afgelopen week massaal de Spaanse enclave Melilla in Marokko, bezet gebied eigenlijk, net als heel de VS ingepikt door gelukzoekende Europeanen.

Van een vorige keer staan de beelden van bloedende mensen klimmend in hekken met prikkeldraad me nog bij. Het is een veeg teken dat mensen het blijven proberen, steeds weer en met gevaar voor eigen leven. Waarom ook niet? Dat leven was toch al niets waard, net als dat van al die mensen die in zinkende sloepen proberen om het Europees vasteland te bereiken.

In dezelfde week leidde de dood van een 41-jarige Tunesiër in een deportatiebajes in Vincennes, bij Parijs, op zaterdag 21 juni tot protesten van de daar opgesloten mensen zonder papieren. Een solidariteitsdemonstratie volgde, de gevangenen staken het centrum in brand en velen ontsnapten.

Europa staat in lichterlaaie, leek het even. Dat zou meer dan terecht zijn, want het Europees parlement ging nog afgelopen week akkoord met het plan om migranten van buiten onze hoog opgetrokken muren eensgezind te weren. Dat heet: De Terugkeer Richtlijn. Alleen een formele goedkeuring is nog nodig.

Niet langer spelen de Europese naties elkaar de bal van het ‘vluchtelingenprobleem’ toe. Nee, ‘we’ slaan nu de handen ineen: ‘ze’ komen er niet meer in en ‘ze’ gaan er zo snel mogelijk weer uit, of ‘ze’ worden zo lang mogelijk opgesloten.

Viva Europa!

Verzet is geboden. Maar in het Nederland van de Schipholbrand komen we niet verder dan een fluitconcert bij de Trots op Oranje tour der Nationalisten, geleid door Führer Verdonk. Het tragische daarvan is dat Verdonks opvolger intussen ongestoord haar gang lijkt te kunnen gaan.

Daar moet nu eens een einde aan komen! Het wordt tijd voor – om met de Franse autoriteiten te spreken – een flinke stimulans tot verzet. Want hoe kan het bestaan dat Albayraks neo-fascistische beleidswijzigingen zo weinig worden opgepikt?

Hoe kan het bestaan dat de enige zorg van de Nederlandse politiek is dat de Hollandse detentiecentra zo veel mogelijk worden opgeleukt door zich op de borst kloppende architecten en kunstenaars? Wat is het toch allemaal weer gezellig. Wat is het humaan en vriendelijk. En zo polderen we knusjes door, zonder dat de opgesloten migrant begrijpt wat dat nu eigenlijk is: polderen.

Het past allemaal keurig in de Europese apartheidspolitiek en wij doen dat hier zo op onze eigen manier, met helende woorden en verzachtend gebed. We dragen allemaal ons steentje bij aan de dam die de toestroom van al die ‘vreemdelingen’ moet tegen houden.

Kerkelijke organisaties houden zowel binnen als buiten de muren van de centra de protesten zoet en organiseren hun eigen project voor ‘vrijwillige terugkeer’. Het is namelijk allemaal de wil van God. Van overheidswege wordt gesproken over ‘intensief begeleiden’ en vooral niet over dwingen, over ‘vrijheidsbeperkende locaties’ en zeker niet over gevangenissen.

Het nieuwe door Albayrak voorgekookte beleid pretendeert dat de met enkele dagen verlengde asielprocedure ‘de vreemdeling’ ten goede komt, terwijl het werkelijke doel is om daarmee het inperken van beroepsmogelijkheden goed te praten en te verhullen, want: “de ervaring leert dat uitzetting moeilijker wordt naarmate vreemdelingen hun vertrek kunnen uitstellen.”

Intussen traden cipier Albayraks ordetroepen alvast “adequaat” op tegen protesterende gevangenen in de Bijlmerbajes. Daar is het vast veilig nu. Zelfs haar jammerende bewakers hebben niets te vrezen. Het zal ook wel goed zijn als een regeringsfunctionaris het woord ‘adequaat’ gebruikt. Dat heeft Albayrak van Verdonk opgestoken. Een volgend oproer in een andere hoofdstedelijke bajes dreigt al, maar vragen worden nergens gesteld.

Gaat de Hollandse opstand aangezwengeld worden door juist die mensen die geen kant op kunnen, die eenvoudigweg door staatsknokploegen ongezien in hun cellen kunnen worden teruggedreven? Of gaan de vrije Nederlanders nu eindelijk eens de straat op omdat zij zich realiseren dat in het land van de toenemende repressie zij zelf de volgende kunnen zijn? Identiteitscontroles. Preventief fouilleren. Cameratoezicht. Razzia’s. Of komt het volk alleen in opstand als ‘oranje verliest’?

Waar blijft de Hollandse opstand? Wie gaat er mee om de kantoren van de IND te bestormen en leeg te trekken, de archieven en computers te overgieten met benzine en door vuur te vernietigen? Wie helpt de moderne Gestapo te stoppen dossiers over ongewensten aan te leggen? Wie gaat er mee met sloophamers en shovels, om de muren van de deportatiekampen en gevangenissen te slechten? Wie gaat er mee om de kniptangen uit te delen waarmee mensen uit hekken en prikkeldraad kunnen worden bevrijd?

Waar blijft de Hollandse opstand? Het is de hoogste tijd!

Joke Kaviaar, 25 juni 2008

Rechtsstaat Nederland is een illusie, waarschijnlijk altijd geweest. Het opmerkelijke rond Joke Kaviaar is dat de gelijkgeschakelde media haar ook in het geheel niet wensen te kennen en dus ook niet zullen berichten over haar vervolging en wat er aan vastzit, zie nogmaals hier, de video. Dit is misschien wel het beangstigende verschil met zo'n vijftig jaar geleden, het sluiten van"de openbaarheid". Iedere racist die iets kwijt moet over de gekleurde medemens en vooral de islamitische medemens, liefst de gekleurde islamitische medemens, wordt uitgebreid aan het woord gelaten en diens mening wordt hartstikke serieus gebracht als een Vernieuwende Opinie.

De namen van de daders in bovenstaande zijn veranderd in die bijna zes jaar, de daden niet.
Ik ben hoogstwaarschijnlijk niet in staat de uitspraak te vernemen althans te verwerken hier en nu. Ik verwacht niets verrassends in positieve zin. Twee maanden voorwaardelijk met een proeftijd van een jaar, een uidelijke poging Joke het zwijgen op te leggen (duidelijke, fijn werken met een tablet)

De legendarische brandstichtsters van Parijs

Het moet wel een legendarische, niet bestaande figuur zijn geweest: de pétroleuse - men ziet de klasse- en seksehaat af aan de illustratie die van de "andere kant" afkomstig is. De brandstichtende vrouw uit de Commune. Een leesclub van anarchistische vrouwen heeft een brochure samengesteld (hoewel? meermalen is er een "ik" aan het woord zonder toelichting) over Anarchisme en de rol van vrouwen in de Parijse Commune. Ik geef maar even de inhoudsbeschrijving weer:

Hoofdstuk 1 geeft een algemene inleiding in de Commune; hoofdstuk 2 gaat in op de rol van anarchisten binnen de Commune en de mate waarin de Commune al dan niet anarchistisch genoemd kan worden; hoofdstuk 3 beslaat de rol van vrouwen en de wijze waarop de vrouwen in memoires, de pers en in historische werken zijn afgeschilderd; hoofdstuk 4 gaat over het feministisch socialisme van de Commune; hoofdstuk 5 bespreekt het leven van Louise Michel, het vrouwelijke boegbeeld van de Commune; hoofdstuk 6 gaat in op de rol van vrouwen in de revoluties voor de Commune (1789, 1830 en 1848).

Een duidelijk gebrek bij het samenstellen van zo'n brochure is het ontbreken van kennis van het Frans, zonder Frans komt men toch echt niet ver als het over deze Franse toestanden gaat. Nu is de pretentie ook niet om zo ver mogelijk te gaan, het is een terreinverkenning. Twee euro op de verkooppunten waar u het nog kunt vonden.

Hier een Belgische brochure met ruimere doelstelling - in het Nederlands maar met gebruikmaking van Franstalige bronnen..

Nederland en meer speciaal Amsterdam terug bij af ca. 1965

CENSUUR: POSTERAKTIE VAN VERBODEN TEKSTEN LOOPT UIT OP ARRESTATIES from AИTiORDE on Vimeo.

Joke Kaviaar: 16 mei 2014:
De censuur is een voldongen feit. Er zitten nog twee mensen vast die gisteren deelnamen of aanwezig waren bij het verspreiden van verboden teksten. Op diverse video's werden arrestaties en politiegeweld vastgelegd. De censuur is een voldongen feit. Niet alleen voor ondergetekende, de schrijfster van de tekst die werd verspreid, maar ook voor het uitdelen of zelfs alleen maar voorlezen of laten zien van een van de teksten door anderen. Op diverse video's werden arrestaties en politiegeweld vastgelegd. De censuur is een voldongen feit. Niet alleen voor ondergetekende, de schrijfster van de tekst die werd verspreid, maar ook voor het uitdelen of zelfs alleen maar voorlezen of laten zien van een van de teksten door anderen.

De actie van gisteren heeft precies blootgelegd wat blootgelegd moest worden: wij leven in een vermomde dictatuur en je kan niet alles zeggen wat je wilt, je mag niet oproepen tot verzet.
Toen Dennis Bos begon met het voorlezen van “Rara, wiens rechtsorde is het?” werd hij door de slaafse wetsdienaars gesommeerd daarmee op te houden, want anders...! Een ander nam het over. Die werd ook gehinderd. Toen nam Dennis het weer over en liet de smeris het voorlezen voor wat het was. “U hoort hier nog wel van” werd Dennis toegevoegd. Wanneer dan?
Ik heb zelf tijdens de actie met een kartonnen bord met daarop de tekst rondgelopen. Op de Dam werd weliswaar tweemaal getracht het ding uit mijn handen te rukken, waarbij eenmaal mijn naam werd geroepen, maar dit mislukte. Van de Dam tot het Hof liep ik ermee, en tot mijn verbazing hield niemand mij tegen toen ik het mee de rechtszaal in nam en pontificaal voor mij neerlegde en op een moment ook toonde aan het hof. Lees het wetsartikel nog maar even na; dat is allemaal strafbaar. Ik daag justitie uit me daar dan ook voor te vervolgen. Waarom pakken jullie anderen daar wèl voor op?

Nadat het agressieve en repressieve politieoptreden de verzamelde groep uitdelers, sprekers, toeschouwers, supporters en plakkers met arrestaties uiteen had gedreven, werden onderweg naar het gerechtshof nog meer mensen opgepakt, en werden anderen voortdurend bedreigd met arrestatie. We hadden het al gezien op de Dam, waar ook iemand die aan het filmen was werd opgepakt. Persvrijheid? Ook gelijk maar afgeschaft.

Bij de universiteit in de Spuistraat ontstond enige tijd gesprek met studenten. De smerissen stonden met hun neus erboven op om te controleren of er niet werd uitgedeeld. Iemand die met plakband even verderop een poster ophing werd ook direct gearresteerd. Aangekomen bij een 'wildplakzuil', zo eentje die er voor bedoeld is dat je er je mening opplakt maar waar feitelijk alleen commerciële aankondigingen hangen, bleven we even staan.
Deze plakzuil is ervoor bedoeld: vrijheid van meningsuiting. Maar... wie durft er nog? Niemand. De censuur is daadwerkelijk een feit en dat is schokkend. Openlijk een poster ophangen durven mensen niet meer. Ook niet op een plek die ervoor bedoeld is. Tenslotte ging iemand ervoor staan, en hield een poster voor zich. Ook zij werd gearresteerd. Daarna gingen agenten pal voor de plakzuil staan om deze te bewaken.

Een andere groep is er in geslaagd aan de politiecontrole te ontkomen en wist met succes, in het geniep, nog posters op te hangen in het stadscentrum. Stiekem, niet omdat wildplakken een overtreding is maar omdat het ophangen (etc.) van deze posters een misdrijf is waar een strafmaximum op staat van drie jaar (art. 132: verspreiding tot opruiing).

Het is wrang te moeten constateren, maar de actie is wel geslaagd. Geslaagd omdat deze heeft laten zien wat sommigen al wisten, maar velen toch nog voor onwaarschijnlijk hielden: dat er daadwerkelijk sprake is van censuur, nu door een groep mensen op de Dam in Amsterdam aan den lijve ondervonden, en dat geldt voor twee van hen in een politiecel op dit moment nog steeds. Wat zal er nog meer verboden worden?

De actie is óók níet geslaagd, om een reden buiten de actie zelf om, want datgene dat we hebben aangetoond komt niet verder naar buiten dan via de eigen (social) media. De gevestigde media waren grote afwezige, het Noord Hollands Dagblad uitgezonderd. De actie was met een persbericht aangekondigd, maar grote stilte volgt. Nog twee persberichten volgden, zowel gisteren als vandaag, net een half uur geleden. Wakker worden!!

Verbaast me het nogm dat stilzwijgen? In zekere zin wel, want je zou toch denken dat ze er op zijn minst uit sensatiezucht op af zouden komen. Maar nee, dan moet daadwerkelijk ergens de fik erin blijkbaar, dan moet het niet bij woorden blijven. En je zou toch denken dat er wel enkele lieden zijn die, ook nog eens gewaarschuwd met een flyeractie tijdens de dag van de persvrijheid, zich zorgen maken over censuur, al is het alleen maar uit eigenbelang?
Maar nee. Censuur is prima indien de verkondigde mening de staat aanvalt, en daar hebben de gevestigde media geen last van, want die doen dat niet. Die buigen, verschuilen zich, likken, kruipen, huichelen mee, interesseert het niet, zwijgen dood (streep door wat voor jou niet van toepassing is). Voelt één van hen die dit leest zich hier nu door mij ten onrechte ergens van beschuldigd, bewijs mij dan het tegendeel van deze stelling: het credo voor de brave artikelen schrijvers en programmamakers met een betaalde baan bij een krant of televisiestation luidt dat wie geen journalist is, zich de censuur maar moet laten welgevallen. Laf media rapalje!

Knokken tegen censuur. Het blijft vooralsnog een zaak die een kleine groep mensen zich aantrekt. Ik heb veel steun gezien ervoor, en dat doet mij persoonlijk goed, maar we zijn nog met veel te weinig en onze stem wordt weggedrukt, verzwegen. We zijn met net zo veel te weinig als dat er mensen zijn die de strijd van vluchtelingen ondersteunen. Maar vroeg of laat zullen we er doorheen moeten breken, al weet ik niet wat daarvoor nodig is. Morgen gaan we naar Kehl in Duitsland, om de grens naar Strassbourg, in Frankrijk over te steken. Zou je daar hier in Neederland iets over horen? Of moeten er eerst doden vallen?

Artikel 132
1. Hij die een geschrift of afbeelding waarin tot enig strafbaar feit of tot gewelddadig optreden tegen het openbaar gezag wordt opgeruid, verspreidt, openlijk tentoonstelt of aanslaat of, om verspreid, openlijk tentoongesteld of aangeslagen te worden, in voorraad heeft, wordt, indien hij weet of ernstige reden heeft te vermoeden dat in het geschrift of de afbeelding zodanige opruiing voorkomt, gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste drie jaren of geldboete van de vierde categorie.
2. Met dezelfde straf wordt gestraft hij die, met gelijke wetenschap of een gelijke reden tot vermoeden, de inhoud van een zodanig geschrift openlijk ten gehore brengt.

Voor de maker:
Artikel 131
1. Hij die in het openbaar, mondeling of bij geschrift of afbeelding, tot enig strafbaar feit of tot gewelddadig optreden tegen het openbaar gezag opruit, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste vijf jaren of geldboete van de vierde categorie.

-----

Hierbij aansluitend

Mijn eerste online bijdrage aan Onvoltooid Verleden
[het blogstuk heeft geen eigen adres, dus:

Donderdag 22 mei 2014 werd in Athenaeum Boekhandel in Amsterdam een facsimile-uitgave van alle nummers van het blad Provo en de bijbehorende Provokaties ten doop gehouden. Een voor de hand liggende plaats: vlak bij het monument van de verslaafde consument bij uitstek, Het Lieverdje, aangeboden door de makers van Ha Hunter Heerlijk Hoesten – uche uche, om Robert Jasper Grootveld met zijn anti-rookhappenings in ere te houden.
(....) - slot -
Als Provo in anarchistische kringen of door hen die het anarchisme bestuderen als vroege Nederlandse start voor 1968 wordt gezien, waarom raakt het fenomeen zelf dan in de vergetelheid? Ik geloof helemaal niet dat dit zou komen doordat de Nederlandse samenleving als het ware zodanig doordesemd is van de geest van Provo dat het niet vermeld hoeft te worden. Als een neo-regent als Van der Laan (ook weer PvdA, net als Van Hall) een anarchistische 1-meidemonstratie in Amsterdam meteen bij het begin uit elkaar laat slaan door de Mobiele Eenheid (2012), als een week voor de presentatie van de Provo-uitgave Joke Kaviaar terechtstaat voor opruiing vanwege door haar verspreide teksten, als bekend gemaakt wordt dat de zogenaamde illegalen die in het voormalige Huis van Bewaring aan de Havenstraat het na de aanstaande ontruiming maar moeten uitzoeken – dan is er geen reden op de lauweren te gaan rusten en te denken dat Amsterdam (en bij uitbreiding Nederland) een vrijzinnig paradijsje is. En juist omdat het dit niet is moet Provo van hogerhand maar liefst vergeten worden, is de verdenking die ik koester.

Het klinkt niet zo aardig, maar ik kan het toch niet anders zeggen: een doos met herdrukte nummers, inclusief realia als het klappertje dat het startschot moest zijn van de revolutie in mei 1965, uitgegeven door een marginale uitgeverij, prijs: 49,50, is geen waarborg tegen het Grote Vergeten. In ieder geval kunnen nu alle nummers van Provo bij de boekhandel terechtkomen. Maar ze hadden er eigenlijk altijd moeten zijn, vanaf 1965/67, ze hadden geen moeilijk vindbare speculatieobjecten mogen worden en iedereen had deze bronnen zo moeten kunnen ophalen bij de betere boekhandel. O, die heeft Nederland al nauwelijks meer, dat is waar. En welke grotere uitgeverij zou zich er aan wagen? En vindt het Gezag het wel goed?]

Vuur en vlammen voor de deportatiemachine!

- door Joke Kaviaar -
Terwijl veel vluchtelingen zich internationaal voorbereidden op de March 2 Freedom, zat in Delfzijl een Turkse man eenzaam in een zelf geïmproviseerde tent op een grasveldje voor het AZC aldaar. Het bericht kwam niet verder dan een lokale website, 112Groningen.nl, en dan alleen maar omdat de man na negen dagen hongerstaking was 'verwijderd'.

Het verwijderen van mensen. Dat is net zoiets als het verwijderen van graffiti of afval, of het wrak van een fiets of auto.
Verwijderd. Probleem opgelost. Waar is de man? Niemand weet het. Ditmaal groeide één tent niet uit tot een tentenkamp. De man is 'verwijderd' en daarmee is het einde verhaal. Het liefst zouden de gezamenlijke Europese regeringen alle vluchtelingen die ze afgewezen hebben net zo makkelijk en stilletjes verwijderen als deze man. Daartoe wordt zoveel mogelijk benadrukt dat vluchtelingen een probleem zijn. Zo zou er volgens on ze 'eigen' Fred de vluchtelingenjager Teeven sprake zijn van 'asieldruk', hij 'luidt de noodklok', het is 'alarmerend', er moeten 'maatregelen worden genomen'.

Maar wat vervelend nu, je kunt niet zomaar weer je eigen grenzen gaan lopen bewaken, dan moet er eerst sprake zijn van een 'ernstige bedreiging van de openbare orde of de veiligheid'. Die moet dus eerst gecreëerd worden, of beter gezegd: gesuggereerd, dan trapt het brave volkje in dit land er wel weer in.
Teeven werkt er hard aan. Vandaag regent het in de media van de berichten over Italië, dat er niet genoeg aan zou doen om vluchtelingen te registreren en te controleren. Italië is het namelijk zat dat die 'asieldruk' op Europa vooral daar terecht komt. De andere Europese landen, waaronder uiteraard weer koploper Neederland, zien natuurlijk niets in wat wordt genoemd de 'herverdeling van asielzoekers'. Dublin akkoord, weet u wel, waar ze binnenkomen, moeten ze blijven en asiel aanvragen. Zo hebben we dat nu eenmaal afgesproken.
Rutte schiet Teeven haastig te hulp. Hij spreekt van een 'lek' alsof er een dijkdoorbraak dreigt, en van 'maatschappelijk ontwrichtend' als hij het over de komst van vluchtelingen heeft. Over de ontwrichting van de levens van vluchtelingen zullen we het maar niet hebben...

De vluchtelingen zijn een speelbal in de flipperkast van Fort Europa. Heen en weer geknikkerd tussen de diverse landen die hen niet hebben willen, afwijzen, opsluiten en op straat knikkeren, vinden ze nooit ergens rust. Onderling ruziën de lidstaten wat af over wie er het strengst is. Neederland! Ze ruziën ook over wie er het meest humaan is. Neederland! Oh nee, toch niet, vindt zelfs een Duitse rechter. Duitsland heeft een negatief imago af te schudden. Al die mensen uit de dictatuur Eritrea die hier nu komen, zijn in Duitsland geen probleem, ook al wordt er een 'record' mee gevestigd.

De ophef die Teeven aan het opblazen is, is pure strategie. Stemmingmakerij. 'Italië', dat is het toverwoord dat hem moet gaan helpen de grenzen dicht te mogen gooien rond dit rottende moerasland aan de Noordzee. We hadden toch een bedreiging nodig om de grenzen te sluiten? Welaan. Die bedreiging heet Italië. Italië moet 'doortastender optreden' want ze komen allemaal hierheen! Die 'stroom' moet worden 'teruggedrongen'. Teeven in het rechtse riool Elsevier: "Als het in dit tempo doorgaat, moeten we binnen drie tot vier weken tenten gaan opzetten,"
Wow, wat een innovatie! Tentenkampen! Zetten op straat gezette vluchtelingen ze zelf op dan worden ze ontruimd, geïntimideerd, opgepakt, opgesloten en weer op straat gegooid omdat dit beter voor hun gezondheid zou zijn. Nu is het dé oplossing voor het 'probleem'.

Uit de kamerbrief van Teeven over de mogelijkheid om weer grenscontroles in te voeren:
“Mocht echter komen vast te staan dat een of meer andere lidstaten ernstige gebreken vertonen bij het buitengrenstoezicht en neemt als gevolg daarvan de instroom verder toe, dan wordt de inzet van dit instrument overwogen. Ik zal dan nadrukkelijk de steun zoeken van lidstaten die kampen met een vergelijkbare problematiek.”

België is alvast begonnen, hoewel het land geen reden opgeeft voor het tijdelijk invoeren van grenscontroles in de periode 1 – 6 juni:
“Border checks on persons might be carried out at all border crossing roads and railway connections and at selected ports and airports.”
Zou het misschien iets te maken hebben met de March 2 Freedom die op 6 juni van plan is om België binnen te lopen? Wint België dan tenslotte de hoofdprijs voor strengste grensbewaking binnen Europa? Moet de actieweek in Brussel, die van 20 tot 28 juni daar zou moeten plaatsvinden, koste wat kost voorkomen worden?

De start van de mars, met het oversteken van de grens tussen de Duitse plaats Kehl en het Franse Straatsburg, één van de zetels van het Europees parlement, was indrukwekkend. Mensen die elkaar bij eerdere acties en demonstraties, marsen en actieweken hadden ontmoet, kwamen elkaar weer tegen. We bouwen langzaamaan verder aan het verzet tegen de Europese moorddadige migratiepolitiek.
Het kan nog niet voorkomen dat er wéér mensen verdrinken in de Middellandse Zee. Het houdt nog geen deportatie tegen. Maar de moed opgeven? Dat nooit. Tot alle grenzen, alle controle apparaten en mechanismes geslecht zijn, sluit ik me aan bij wat onze Duitse kameraden zeggen: Feuer und Flamme den Abschiebebehörden! Solidarität muss praktisch werden! Laat die vonk maar overslaan!

Omgeschoold tot Barbie en Ken

Voor het geval het meisje tussen de twee en tien jaar niet meisjesachtig genoeg is, kan zij tot meisje worden omgetoverd op Sardinië. Zie het afgebeelde knipsel. Meisje, dat komt overeen met een pop, waar zij niet alleen mee moet spelen maar zich uiterlijk geheel mee moet identificeren.

Zo'n cursus moet wel gegeven worden in het rijkeluiskustreservaat in het noordoosten. Ik ben er niet geweest maar ik heb er van gehoord. Destijds toen ik er was beleefde de topsport van het ontvoeren van rijke toeristen zijn nadagen. En laten we wel wezen, iedere toerist op een eiland als Sardinië is rijk - hoe arm wij voor Nederlandse normen ook waren, daar waren wij rijk.
Als men hiervoor zoveel geld over heeft op zo'n eiland - Sardinië als kolonie, "de vrouw" als laatste kolonie zoals Mies schrijft, maar Federici indachtig kun je haar ook de eerste noemen. Maar de kolonisator is nu eenmaal zelf ook niet vrij.

Dit knipsel kwam mij onder ogen op dezelfde dag dat het verhaal rondwaarde over een 22-jarige jongeman in Santa Barbara, Californië, die willekeurig op meisjes inschoot omdat hij nog maagd was, nog nooit gekust was/had en dat terwijl hij zo'n perfecte vent was. Het Meisje als soortwezen moest dood. Hem ontbrak het persoonlijke gevoel voor het tragische, inherent aan het leven zelf - hij had als het ware een Ken-cursus gedaan en vond dat hij recht had op - niet op iemand die hem dierbaar kon zijn, maar op "seks", wat hij gemakshalve met liefde vereenzelvigde. Het gebrek aan gevoel voor persoonlijke tragiek heeft zes jonge mensen het leven gekost en hemzelf er bij.
Een gestoorde, zegt men alweer - nee, iemand die de uiterste consequentie trekt van een subjectloze maatschappij waar het beeld de moraal bepaalt.

Er is meer nodig dan lood om een mens te doden

Twee zangeressen die ik door het stochastische geluk van YT net ontdekt heb. Tia Blake dateert van 1971-72 en is onopgemerkt gebleven, ten onrechte.

Polly Vaughn Moordballade in echt eiland-Engels door een zangeres uit Columbus, Georgia.


Isle of Innisfree, Órla Fallon

Isle of Innisfree, dat klinkt voor mijn bescheiden kennis van het Iers deels dubbelop en onwaarschijnlijk. Maar het bestaat echt, in het Lough Gill in West-Ierland en is eerst bezongen door Yeats:

Lake Isle of Innisfree

I will arise and go now, and go to Innisfree,
And a small cabin build there, of clay and wattles made;
Nine bean rows will I have there, a hive for the honey bee,
And live alone in the bee loud glade.

And I shall have some peace there, for peace comes dropping slow,
Dropping from the veils of the morning to where the cricket sings;
There midnight's all a glimmer, and noon a purple glow,
And evening full of the linnet's wings.

I will arise and go now, for always night and day
I hear lake water lapping with low sounds by the shore;
While I stand on the roadway, or on the pavements grey,
I hear it in the deep heart's core.


Joe Hill, The Dubliners

Waarom het werk van Provo niet voltooid is

Provo is voor wie de opstandige bewegingen in de Noordatlantische wereld van de jaren zestig bestudeert zo ongeveer het startschot. Nederland had "1968" in 1966, zo kun je het nog steeds zien - inclusief arbeidersopstand die verder niet met Provo te maken had. Deze erkenning zou de gedachte oproepen dat de basisteksten van deze "beweging" steeds te vinden zijn in druk. Dan ziet men het verkeerd. Nummers van Provo zijn op een zeker moment objecten van speculatie geweest, een echte heruitgave - fragmenten zijn uitgebracht door Roel van Duijn - is tot gisteren uitgebleven.
De uitgave is gistermiddag 22 mei 2014 gepresenteerd in Athenaeum Boekhandel, vlak bij het Lieverdje, waarvan de bestrating - werd ons verteld - de vorm van een Gnotappeltje heeft, iets wat mij, hoe vaak ik er ook langsloop, nooit is opgevallen. Het Lieverdje zelf heeft geen gedenksteen. Het klopt.
De laatste waterglas-12 uit de verkiezingstijd van 1966 (Stem Provo lijst 12, kejje lachen) is alweer wat jaren geleden harteloos weggeverfd door een fotogalerie die zich ging vestigen op de Elandsgracht en die allang weer weg is.

Een facsimile-uitgave in een doos getooid met baksteenpapier van toenmalige speciaalzaak Vlieger aan de Binnen Amstel, zoals het eerste nummer zelf. Inclusief het klappertje, dat als munitiestuk reden was voor een overval op het huis waar de voorraad was (zodat duidelijk was dat de Dienst dichtbij was). Of dergelijke realia nu echt bij een steeds leverbare verzameling teksten zouden moeten horen - ik weet het antwoord wel.

En jammer dat Jan Donkers en Roel van Duijn bij de presentatie serieus meenden dat dankzij Provo van alles was veranderd in Nederland. Ik denk aan Joke Kaviaar, wier teksten ook hier herplaatst worden omdat haar vrijheid van meningsuiting van staatswege strafbaar wordt gesteld. Ik denk aan 1 mei 2012, Amsterdam, waar een anarchistische demonstratie bij het begin uit elkaar geramd is en in de gelijkgeschakelde pers als "krakersoptocht" werd aangeduid. En zoveel meer. (Ik las dat bij Leo Adriaenssen de moedeloosheid toesloeg na het verschijnen van tanks in de Amsterdamse straten, 1980 - en laten we Nijmegen niet vergeten, een jaar later). Er is geen reden tot zelfvoldaanheid. Er valt te strijden, toen en nu.

Een kleine groet in dit verband aan oud-mederedactrice van De Vrije, Febe, aanwezig bij de presentatie - we herkenden elkaar niet op dat ogenblik, mijn kwartje viel toen zij wegfietste. Vijfendertig jaar is veel.
En verder was ik enigszins teleurgesteld toen Roel van Duijn mij niet herkende. Mijn naam zei hem wel meteen iets. Maar ja... geen gelegenheid hem te bedanken voor het via zijn boek uit de weg ruimen van bijna even oud liefdesverdriet als het papieren-Vrijeredacteurschap dat ik net noemde.

Spoedig meer over de uitgave.

Het geweld buiten de canon en de overleden schrijver

Staatsvormend geweld hoort bij de boeken waar ik zeer benieuwd naar ben en waar ik tegelijkertijd nog niet aan toegekomen ben door omstandigheden die nooit te beschrijven zijn.
Bij toeval verneem ik dat de schrijver, Leo Adriaenssen, "kraker Leo" - voor mij en een enkele ander ook vriendelijk "kapitein Haddock" geheten - iets meer dan twee jaar geleden is overleden. Ik zou gewild hebben dit op een andere manier te vernemen, of liever: dat het niet waar zou zijn. Maar het zij zo.

Ik heb Leo gekend van het Studenten Steuncomité Nieuwmarkt dat overging in de Portugal Informatie Groep Amsterdam. De Staatsliedenbuurt was later een soort apart gebied in Amsterdam dat ook binnen wat men de kraakbeweging noemde een buitenbeentje was. Leo schreef er over. Er is een site aan zijn werk gewijd.
Van zijn lidmaatschap of sympathie voor de KEN (ml) is mij niets bekend, dat moet voorbij zijn geweest toen ik hem leerde kennen. Uitlui op Onvoltooid Verleden.
En een inhoudsbeschrijving van Staatsvormend geweld, over genocide in de Meierij van Den Bosch, een verhaal dat in de geschiedvertelling uiteraard niet van pas komt. Ik hoop er op terug te komen.
Het boek is geheel online te lezen.

Orde heerst in de beste aller werelden

In İstanbul schoot de politie met scherp op de wekelijkse demonstratie in verband met iemand die gedood is door de politie bij de protesten van vorig jaar.
Inmiddels is bekend dat bij dit schieten twee doden zijn gevallen.

*
In São Paulo staken de buschauffeurs. Dit doet vrezen voor de spelen die het volk toegeworpen moet krijgen (het brood is een ander probleem).
En niet alleen de daklozen - van wie er weer extra veel bijkomen dankzij ordelijke ontruiming van favelas die het toerisme voor het voetbal zo'n akelig gezicht zouden kunnen bezorgen - roeren zich voor de Beker van het Volk.

Lentebeeld 2014 - 8

Het insectenhotel gekraakt: een spin, een paardebloempluisje, een pissebed, en zowaar een salamander. Ik heb er nog nooit een op het land gezien en nu is deze wel heel dicht bij de hand. Spijt mij het diertje te laten schrikken met een kleine flits (ik meen dat zij 's nacht op het land rondscharrelen en dit huisje was dus als slaapplaats uitgezocht) 

In het zuidoosten kondigt zich een onweersbui aan. Nederlandse onsterfelijken - wij zullen de bui buiten niet meemaken.

European gathering on Christian Anarchism, 18-20 July 2014

Keith Hebden will be co-hosting, with London Catholic Worker Farm, a European Gathering on Christian Anarchism from 18 to 20 July this year (2014).

There's space for camping and if you get in touch with the farmhouse folk directly there are a few beds going too. 

The event will include Open Space for theory, practice and reflection so bring your ideas and get stuck in. It's been a few years since the last one of these and eight years (really?!) since our first gathering in Leeds so it will be fascinating to tell stories of the journey in between. 

Whether you're new to the ideas of Christian anarchism or you've been around the anarchist block, we're all in it together and figuring it out as we go along. 

Watch this space for more details but meanwhile: save the date! 

Blokkade atoomrakettenfabriek in Engeland

Vanochtend 19 mei 2014 werd de toegang tot een atoomrakettenfabriek (!) in Burghfield, Berkshire, geblokkeerd.
Meer hierover hier en hier te verwachten.

Ontmoet de nieuwe baas van Libië - tot nader order

Een artikel uit de dagen waarin de zogenaamde Libische revolutie nog op NAVO-stoom moest komen: generaal Hifter (Haftar enz.) als CIA-man in Libië, Zou dit artikel blijven staan? Vandaag heeft deze generaal het Libische "parlement" bezet en uiteengejaagd in een plotselinge behoefte het "islamisme" te bestrijden.
De vraag die opkomt: hebben de oliemaatschappijen nu echt belang bij het overhoop halen van grote olieproducerende landen als Irak, Venezuela, Libië of Nigeria? De diepere zin van het kweken van chaos en onderling geweld in wat toch strategische gebieden zouden moeten heten ontgaat mij volstrekt. Verdeel en heers? Libië lijkt mij een grote voorstelling van tovenaarsleerlingen die de oliewinning eerder in de weg staan dan bevorderen. Geheel voorbijgaand aan de mensen die ongelukkigerwijze op de olievelden wonen, dat hun lot er niet toe doet of dat zij best dood mogen weet ik al sinds de dagen van Biafra.

Zo zoet is de minne

Eerlijk gezegd wist ik niet dat gedichten van Hadewijch ook getoonzet zijn. Zo leert men steeds bij.

Men mach den nuwen tijt, Ensemble Graindelavoix


Ay, in welken soe verbaerd de tijt, Psallentes


So suete es minne, Monique Janssens

Coomaraswamy, anarchist van Ceylon (1877-1947)

Bij Paul Cudenec lees ik over een Ceylonese anarchist wiens naam mij onbekend is (nu ja, de achternaam is tamelijk algemeen): Ananda Coomaraswamy. Dit is in de geschiedschrijving over het anarchisme in het algemeen een zwaar punt: de eurocentrische blik die ook met zich meebrengt dat de gedachte van afwijzen van staat en kapitalisme echt in Europa opgekomen is. Maar het is niet een exclusief Noordatlantisch streven, nooit geweest ook.

Misschien kent u hem, ik niet tot nu toe. Meer over Coomaraswamy hier en hier - om wegwijs te worden alvast.

Werk niet mee aan tirannie, maar werk mee aan bevrijding!

- door Joke Kaviaar -
Laatste woord bij Hoger Beroep Gerechtshof Amsterdam 15 mei 2014

In mijn laatste woord bij de Haarlemse rechtbank op 8 januari 2013 besloot ik met te zeggen dat de strijd die gevoerd moet worden belangrijker is dan dit politieke proces. Dit proces is belangrijk voor het OM, dat, nog verder dan reeds het geval is, de vrijheid van meningsuiting wil inperken voor mensen die hun woorden en daden tegen de overheid inzetten en niet, zoals men het liever ziet, tegen elkaar. Een politiek proces is het inderdaad, want het heeft een politiek doel: het uitwieden van kiemen van verzet.

Deze hele zaak tegen mij heeft ook tot doel gehad mij persoonlijk af te houden van waar ik mee bezig ben, en om mij en anderen af te schrikken. Dit is niet gebeurd en dit zal ook niet gebeuren, want als we grenzen moeten overschrijden om iets te bereiken, dan zullen we het doen.
Telkens weer zullen we ze doorbreken, de wettelijke grenzen en de staatsgrenzen!

Uw rechtsorde is de mijne niet en uw wetten zijn de mijne niet. Zij dienen de bescherming van bezit en macht, meer dan de bescherming van mens, dier en natuur. Ze laten smerissen die mensen doodschieten ongemoeid omdat het slachtoffer altijd verdachte blijft en altijd dader zal zijn en nooit de onschuld zal kunnen bewijzen, omdat mensen die op de vlucht slaan hoe dan ook gepakt moeten worden. Dan maar take no prisoners, shoot to kill, en zelfverdediging hoeft het niet eens te zijn. Rishi Chandrikasing werd in de nek geschoten op een perron van station Hollands Spoor in Den Haag! De betrokken schutter is alweer aan het werk. In de Schilderswijk vinden hij en zijn collega's het de gewoonste zaak van de wereld om de buurtbewoners te terroriseren met ID vorderingen en arrestaties, en door mensen in de cel in elkaar te slaan.
De wetten, ze laten ambtenaren sjoemelen en liegen uit naam van de democratie, onbetwistbaar. Ze laten politici terreur uitoefenen op vluchtelingen, daklozen, gevangenen, werklozen, verslaafden en zelfs psychiatrisch patiënten en zieken. Allen vallen onder de categorie: nutteloos en brengt geen geld in het laatje, behalve de inkomsten voor hen die er werk aan hebben. Uiteindelijk is daarmee toch nog een hele industrie te onderhouden die van steeds meer wetgeving wordt voorzien om cellen te vullen.

De wetten, ze zijn gemaakt om ongestoord geld te kunnen verdienen aan uitbuiting van het overgrote deel van de wereldbevolking door een kleine elite wereldwijd, kaalslag van grond en water, dierenleed, patenten op voeding, het vervuilen van de planeet... Zo kan ik nog doorgaan.
Tegen al deze onrechtmatige daden is het geoorloofd op te treden, niet bij wet, maar wel bij moraal. Directe actie. Bevrijdingsvuur. Het is noodzaak. Doen we het niet, dan geven we bij voorbaat op.
Deze mening ben ik nog altijd toegedaan, net zoals ik nog altijd alle woorden onderschrijf waarvoor de rechtbank mij al veroordeelde. Een veroordeling die zegt dat het verboden is om op te roepen tot daadwerkelijke daden van verzet. Die daden noemt men dan geweld. Een gotspe is dat in het aangezicht van zoveel staatsgeweld door legers en politie! Noemt u het verzet daartegen wat u wilt. Noem het ondermijning van de rechtstaat of de democratie. Opdat daar werkelijke rechtvaardigheid en waarachtige consensus voor in de plaats komt, ik ben ervoor!

Noem het alles wat effect heeft op het onmogelijk maken van het vuile handen werk van mensen die zich verschuilen achter instanties, ministeries, overheidsdiensten, opdrachtgevers, politici, met als doel de maatschappelijke uitsluiting, fysieke opsluiting, en feitelijke deportatie van mensen die al vertrapt werden en weggestuurd, ontheemd en afgewezen. Mannen, vrouwen, kinderen. Zieken, bejaarden, getraumatiseerden. Wat u er ook van vindt, en hoe het ook wordt benoemd, ik zeg: Ja! Doen. Opdat de vreemdelingenwet wordt ontmaskerd voor wat het is: een apartheidswet, met omgekeerde bewijslast voor wie hier asiel aanvraagt. Opdat de instanties worden afgebroken die deze wet uitvoeren. Letterlijk.
Noemt u, die in toga tegenover mij zit en mag bepalen of verzet geoorloofd is, het allemaal wat u wilt. Het verandert niets aan de terreur die door de wetten wordt opgeroepen. Uw oordeel is gebaseerd op wetboeken, eerdere uitspraken, artikelen in verdragen tussen staten, welke ik allen niet erken als maatgevend voor mijn acties, voor mijn leven en dat van anderen.
U zult vast enig op te leggen straf weten te rechtvaardigen door te zeggen dat het helemaal niet grappig is wat ik zeg. En dat klopt. Het is niet grappig. Er valt niet te lachen over doodsoorzaak nummer één onder vluchtelingen: migratiepolitiek. Noemt u mij extremist, terrorist, crimineel, radicaal? Ik zal ze aannemen als geuzennaam want ik weet wie het zegt. Ik vraag daarom ook nu weer niet om enige vorm van clementie, en ik weiger op voorhand dwangarbeid en gesloten deuren te accepteren. Vrijheid moet worden bevochten. Overal, en altijd.

Vechten voor vrijheid, dat begint met het ter discussie stellen van alles dat vanzelfsprekend wordt geacht. Dat begint met alles in twijfel te trekken, niet voor waarheid aan te nemen, overal vragen bij stellen, met woorden, harde woorden, omdat anders niemand ze hoort. Wilt u mijn woorden niet meer horen, dan legt u mij nu direct het zwijgen op, want ik ben nog maar net begonnen.
Het OM wilde mij het zwijgen opleggen en gaf mij juist een podium. Misschien zou ik het OM dankbaar moeten zijn voor het groeiend aantal mensen dat, kennisnemende van de zaak tegen mij, wel eens wilde weten waarover het allemaal gaat en begonnen is te lezen over de mensonterende praktijken van grenscontrole en migratiebeheersing, het geweld tegen vluchtelingen, hun opsluiting en hun gedwongen leven op straat, de jacht op mensen die worden genoemd 'vreemdeling', 'illegaal', 'ongewenst', 'profiteur', 'crimineel', en de vele sterfgevallen door ziekte, zelfmoord en verdrinking, verbranding en verstikking die daarvan het trieste gevolg zijn.
Daarover gaan de woorden en daarom voeren wij strijd.

Elk woord een vonk in de brandstof van de onrust! Om de vrijheid, gelijkwaardigheid en solidariteit. Tegen autoriteit, uitbuiting en onderdrukking.
Het OM ziet een gevaar in woorden. Woorden zouden wel eens daden kunnen worden. Maar als mijn woorden net zo vaak daden werden als de repressieve woorden van wetten en maatregelen daden worden, dan gebeurde er eindelijk eens werkelijk iets dat de staat zou schaden, of de multinationals, de daadwerkelijke profiteurs en criminelen die de dienst uitmaken en bepalen wie er recht van bestaan heeft! Wie heeft er hier nu reden om zich zorgen te maken?
Laat de politiek en laat justitie zich vooral druk maken over de gevolgen van woorden. Maar het is niet aan mij te bepalen wat mensen met mijn woorden doen. Anders dan de staat schrijf ik geen gedragsregels voor. Take it or leave it. Wat ik zeg, is dat het rechtvaardig en noodzakelijk is om de middelen van de staat waarmee mensen worden kapotgemaakt plat te branden, te saboteren, of alleen maar in de weg te staan bij de uitvoering. Dat woord is openbaar en overal, want het moet gezegd worden of het nu mag of niet. De roep om verzet is niet meer uit de publieke ruimte te verwijderen. Mij kunt u uit de publieke ruimte verwijderen, en dan nog maar voor even, dat is alles. Wilt u dat? Dan veroordeelt u daarmee niet alleen mij, maar alle stemmen die vrijheid voor allen willen, niet alleen voor een afgeschermde minderheid van rijken of voor de volkse haat die als vrijheid wordt verkocht, nee, voor allen, en vooral van een ieder die léven wil. Niet overleven. Léven. Leven, in zelfbestuur, met zelfbeschikkingsrecht, zonder de ketenen van macht en geld.
Die ketenen worden niet alleen gevormd door cellen, tralies en muren. Die ketenen worden niet alleen omgedaan door smerissen met handboeien, knuppels, pistolen, pepperspray en tasers.
Die ketenen zijn de moraal van een rechtsorde die onvoorwaardelijke gehoorzaamheid eist en zoniet, dan onvoorwaardelijke straffen. Die ketenen zijn de zogenaamd tolerante samenleving die je een gunst verleent indien je je erbij neerlegt dat je als minderwaardig wordt behandeld.

Wie is er aanspreekbaar op de ware misdaden?
Het gaat erom hier vandaag opnieuw te wijzen op staats- en bedrijfsmisdaden, gepleegd door personen die een vernietigend controle apparaat draaiende houden, van olie en raderen voorzien, en van slachtoffers. Personen in onaantastbare functies die naamloos zijn en geen gezicht hebben. Personen met maskers op en oogkleppen voor die zeggen dat zij alleen maar hun werk doen. Personen die niet verantwoordelijk menen te zijn. Maar dat zijn zij wèl, voor de doden aan de grenzen, op straat en in de gevangenissen. Wie de schoen past, trekke hem aan, jij ambtenaar, bewaker, uniformdrager, beslisser, architect, bouwer, leverancier.

Het is in het belang van het voortzetten van elke vorm van strijd tegen de financiële belangen die de samenleving overheersen dat we ons van geen wet iets aantrekken. Het is ook in het belang van die strijd dat mensen die niet in de massamedia aan het woord worden gelaten om werkelijk hun verhaal te vertellen of hun betoog te houden, op een andere manier de kans krijgen om gehoord te worden. En dan doel ik niet op de aalmoezen die af en toe worden gegeven zolang er maar niet iets principieels wordt gezegd. De media willen tranen zien of boosdoeners, of aangepaste overlevers die zich hebben laten assimileren, zodat wij er trots op kunnen zijn dat wij die persoon uit medelijden in ons midden hebben toegelaten.
Het is allemaal indoctrinatie, om te kunnen vingerwijzen of om ons goed over ons zelf te laten voelen. Wat steeds wordt gesmoord is de fundamentele kritiek op een samenleving die claimt het recht te hebben eisen te formuleren aan individuen die er deel van uit willen maken.
Taal- en inburgeringstesten. Het afleggen van eigen identiteit. Dat heeft niets te maken met normen en waarden maar met volledige aanpassing. In de huidige samenleving die ik om me heen zie, is het 'Eigen volk eerst' van fascist Janmaat uit de jaren tachtig, het schelden op iets dat ooit multiculturele samenleving werd genoemd, gemeengoed geworden. Voortdurend wordt een litanie van modieus geworden racistische rotzooi over ons uitgestort om zodoende hele groepen mensen het leven zuur, zelfs onmogelijk te maken. Wie er iets over zegt, hoe genuanceerd ook, wordt belachelijk gemaakt. De boodschap is: hou je kop of de goegemeente mag je als virtuele schietschijf gebruiken, bedreigen, belasteren, en als dat zo uitkomt ook wegjagen, achterna zitten.

Het kapitalisme kan niet bestaan zonder nationalisme en vreemdelingenhaat.
De racistische provocateurs van de haat, die zijn het níet, die de mond wordt gesnoerd, al zouden ze graag het slachtofferschap claimen vanuit hun bevoorrechte positie. De blanke gepriviligeerde Neederlander die zo afgunstig is ten opzichte van mensen die alleen al om hun afkomst of huidskleur de grond in worden getrapt, heeft nog niet genoeg van het Grote Gelijk dat de staat hem voortdurend geeft. Nee, die wil nóg meer aandacht, nóg meer gelijk, en dat wordt meer dan ooit gefaciliteerd.
Sterker nog, al dat gal dat over ons wordt uitgestort de laatste tijd wordt vanuit de politiek aangestuurd en vervolgens ook weer door de politiek door middel van zetels in het parlement geconsumeerd en vervolgens uitgescheten als wéér nieuwe wetgeving.
De politiek ja, niet alleen één man die een keer 'minder Marokkanen' roept en daarmee een soort gesundes Volksempfinden wil vertegenwoordigen en mensen verder ophitst. Het is de gevestigde politiek die deze stemming al jaren kweekt, met behulp van die massamedia. Overvalt een blanke Neederlander een juwelier, dan leest u slechts dat er een juwelier is overvallen. Kan er worden gezegd dat deze bijvoorbeeld een Marokkaan was, of een 'illegaal', dan wordt dit breed uitgemeten.
Discrimineren is 'in'.

De repressie van de staat, door het etnisch en racistisch profileren van de politie en de politiek, is gemeengoed in de volksmond geworden onder de vlag van vrije meningsuiting. Het is de voedingsbodem voor het opkomend fascisme van onder andere Wilders, Le Pen en de Winter, de beoogde extreem rechtse coalitie in het Europees Parlement. En dan kunnen de gevestigde partijen en vertrekkende PVV'ers wel net doen alsof ze geshockeerd zijn over de uitlatingen van Wilders, alsof ze het er niet mee eens zijn, maar het zijn niet zijn uitlatingen, maar de overduidelijkheid ervan die de schrikreactie teweeg brengt. Wilders heeft met zijn blatante racisme en fascisme de stille vorm ervan blootgelegd. Wat eerst sluimerde, kan nu ongebreideld zijn gang gaan.
Wie staat er op tegen dit klimaat van haat?

Het ligt op straat voor het oprapen nu, de haat. In Duindorp Den Haag weten ze er wel raad mee. En dát was schrikken. Dát was niet de bedoeling. De stiekeme repressie en hetze, die werkt immers veel beter. Die gaat ongemerkt, als een sluipend gif, neemt bezit van de geesten van kinderen die met de paplepel racistische karikaturen zoals de blackface Zwarte Piet krijgen ingegoten. Maak er nog maar eens een grap over, Mark Rutte, gewoon omdat het kan. Ja, racisme woekert achter de façade van slechte grappen en gemaakte gezelligheid zoveel beter. Het is de hype van het alles kunnen zeggen om hele bevolkingsgroepen niet slechts te kwetsen maar ook als zondebok af te schilderen voor alle gevoelens van onbehagen.
In dit klimaat kun je hele groepen mensen excommuniceren, uitbannen, acceptatie kweken voor steeds verdergaande onderdrukking. Onbekritiseerd en onopvallend bleef het lang, het Neederlands racisme, maar is nu in alle openheid getreden. Haastig distantiëren politici zich van het straatgeweld en voeren hun eigen beleid verder door. De burgemeesters van der Laan van Amsterdam en van Aartsen van Den Haag spelen elk zo hun eigen valse spel met vluchtelingen. Actietentenkampen ontruimen en hen in de kou op straat zetten, opvang zogezegd 'aanbieden', maar wel onder voorwaarde van zogenaamd vrijwillig vertrek dat niet vrijwillig kan zijn want wie voorwaarden stelt, chanteert.

Terug om de dood ingejaagd te worden, of een leven op straat of in de cel. Het is beleid. In Amsterdam wordt er op dit moment alles aan gedaan om een groep vluchtelingen die is ondergebracht in de voormalige gevangenis aan de Havenstraat onder druk te zetten om te vertrekken. Wie niet weg is, staat op 1 juni op straat.
Dat is over vijftien dagen. Het is verrekken of vertrekken. Een verdienste van voormalig PvdA staatssecretaris Albayrak, door het sluiten van de noodopvang als middel om mensen te dwingen het land te verlaten.

Afpersing van staatswege is niet strafbaar.
Meewerken aan je eigen deportatie is de eis die aan opvang wordt gesteld door de landelijke politiek. Afpersing en chantage: de samenleving, de politiek, de wetgeving is ermee doordrenkt. Toen vorig jaar langdurig een grote groep mensen in detentiecentra in hongerstaking ging voor hun vrijheid, en uit doodsangst voor deportatie, waren zíj het echter die van chantage werden beschuldigd. En niet alleen door Fred de vluchtelingenjager Teeven! Nee, de zogenaamd sympathieke Sharon Gesthuizen van de SP deed ook graag een duit in het zakje en gaf Teeven groot gelijk. Schijnheiligheid, hypocrisie, het is kenmerkend voor de partijen die zich links noemen. Maar links of rechts, voor wat het onderscheid nog waard is, stelt zich allemaal ten dienste van het ene grote ideaal: de kapitalistische vrije markt economie, de neoliberale strafstaat, tegenwoordig geheten: de participatiemaatschappij.
Dit is de democratie, mooier kunnen we het niet maken, maar we kunnen wel doen alsof. De openlijke discriminatie van Wilders en zijn volgelingen is eigenlijk wel een goede bliksemafleider van alle vuile plannen en wetten die door de keurige net zo repressieve law & order partijen VVD en PvdA worden doorgevoerd. En dan heb ik het hier nu over de huidige regering. Maar al die hen voorgingen of zullen opvolgen waren en zijn geen haar beter in hun pogingen de gunst van de kiezers voor zich te winnen. En wie stemt, stemt toe.

Bevolkingspolitiek en migratiecontrole is mensenhandel!
Laten we vooral niet vergeten dat de EU, waar Neederland deel van uitmaakt, al jarenlang garant staat voor massamoord op vluchtelingen die de Middellandse Zee oversteken. Vissers wordt verboden drenkelingen te redden. Marinefregatten jagen gammele bootjes vol overstekelingen de dood in. Grenswachters schieten op vluchtelingen die komen aanzwemmen. Het wordt elke dag gevaarlijker de oversteek te wagen maar wie vlucht voor armoede en geweld heeft geen keus. Het is hierom dat de afgelopen maanden honderden vluchtelingen tegelijk over de hekken bij Melilla en Ceuta klommen, ook al zijn die hoog en beveiligd met prikkeldraad.
De EU met de door grensagentschap Frontex zwaar bewaakte buitengrenzen waarvan de macht tot ver in Noord Afrika reikt, is verantwoordelijk voor vele doden, door te eisen dat reeds daar, in bijvoorbeeld Marokko, migranten worden tegengehouden en in kampen in de woestijn gepropt, en door ruilhandel en chantage: deportaties tegen
handelsovereenkomsten, vernietiging van levens in ruil voor ontwikkelingshulp. Laten we niet vergeten dat de EU met het programma Eurosur migranten observeert, registreert, buitenhoudt, deporteert en onteert.

Een mens is niets meer dan vingerafdrukken in het controlesysteem.
Niets meer dan een product van diens afkomst, meer of minder waard voor een economie die de onze wordt genoemd. Bruikbaar als er een koffer geld of een kop met kennis meekomt, onbruikbaar als het voor armoede gevlucht is en alleen maar werk zoekt in een armzalig uitbuitbaantje in een sweatshop of in de kassen, althans zo wordt ons verteld, want in realiteit is de rechteloze ook zeer goed bruikbaar zolang deze verborgen en rechteloos blijft.
De EU bedrijft mensenhandel, meer dan mensen die vluchtelingen tegen betaling in vrachtwagens verstoppen en van valse paspoorten voorzien. Die laatsten maken slechts gebruik van het systeem van migratiecontrole dat een gat in de markt voor hen creëert. Kapitalisten zijn het tenslotte allemaal, groot of klein, toegestaan of niet. De ene kapitalist vervolgt de ander om het eigen aangezicht te redden, de daders en medeplichtigen aan de grootste mensenhandel van allemaal blijven als altijd buiten schot.
Migratie kun je niet tegenhouden. Dus wordt er geld verdiend aan hun uitbuiting en hun overmeestering. Nomaden trokken al eeuwenlang over de aardbol naar vruchtbare grond, veiliger gebieden. De aarde is niet ontstaan met prikkeldraad, hekken en camera's. Landkaarten met landsgrenzen zijn maar uitvindingen die winsten veilig moeten stellen, mensen moeten verdelen en tegen elkaar uitspelen, en vertellen waar zij zich horen te bevinden en waar niet, namelijk daar waar ze gebruikt kunnen worden.

Verandering willen is het begin van revolutie!
Als er iets is, waar regeringen bang voor zijn, dan is het verandering waarover zij geen controle hebben. Er wordt dan ook alles aan gedaan mensen zodanig te beïnvloeden dat ze denken dat wat hen wordt verteld, hetgeen is dat ze zelf willen.
Herhaal de leugen en hij wordt vanzelf waarheid. Het is makkelijk die waarheid aan te nemen als je goed zit, aan de goede kant van de grens. Vastgeroest in de gedachte dat de ene mens meer waard is dan de andere, dat het nu eenmaal zo is dat we geacht worden te werken voor een baas, te stemmen op een partij, een huis te huren of te kopen en daar geld in te blijven pompen, en te sterven voor de staat. Vastgeroest in een veronderstelde identiteit die iets met nationaliteit van doen zou hebben, in plaats van met individualiteit. Vastgeroest in de gedachte dat wie anders wil of anders kan een zonderling is, een vreemdeling, een bedreiging voor de orde, rust en regelmaat van het slaafse bestaan met bankrekening, identiteitsbewijs en belastingdienst.

Laat vooral alles bij het oude blijven. Dat is de les die er bij ons allen ingestampt wordt. De vrees voor het vreemde dat de wereld op zijn kop zet, je doet inzien dat het anders kan. De nieuwe buren die andere kleding, andere muziek, andere gewoontes hebben. Weg ermee! De bedelaars en straatmuzikanten. Uit ons ogen! De kampementen van stadsnomaden en vluchtelingenacties. Niet van weten! Demonstraties van werklozen met een dwangbaan die dus toch niet werkloos zijn, maar vooral slechtbetaald. Werkschuw tuig! De psychiatrisch patiënten die niet geholpen worden en op straat rondzwerven, in vervuilde huizen wonen of vereenzamen, de weg kwijtraken. Ook daar hebben we inrichtingen voor: platspuiten die hap! Praten en therapie kost veel te veel geld en veel te veel geduld.
“Gevaar gevaar gevaar!”, roept vadertje staat. Maar vrije geesten kun je niet tegenhouden. Mensen die hulp nodig hebben kun je niet de goot in trappen. Vrije stemmen kun je niet doen verstommen. Vrijheidsliefde niet opsluiten.
“Gevaar gevaar gevaar!” Laat de burger dat maar denken, dat diens levensstandaard in gevaar is. Dat diens identiteit in gevaar is. Dat diens toekomst in gevaar is. Laat ze maar denken dat ze controle willen, op elke straathoek, bij elke handeling. Voor de veiligheid, de schijnveiligheid. En vooral: voor zichzelf, niet voor een ander.

Vrij spel voor geïnstitutionaliseerd racisme en corruptie!
Met ingang van 1 maart dit jaar heeft de vreemdelingenpolitie nieuwe bevoegdheden gekregen. Deze dienen helemaal niemands veiligheid, integendeel. Huiszoekingen, telefoons uitlezen, mensen uitkleden en in hun kont en geslachtsdelen gluren, het mag allemaal. Bij de zogenaamde illegalen althans. Of bij mensen die misschien wel illegalen huisvesten. Privacy? Lichamelijke integriteit? Bestaat niet voor hen, net zo min als enig ander mensenrecht waarop in ruime mate uitzonderingen van toepassing zijn waardoor die mensenrechtenverdragen slechts papier zijn om je kont mee af te vegen.
De Dienst Terreur en Verrek mag ook alles. Vrij spel voor intimidatie om te beginnen. Mensen nationaliteiten opplakken die ze niet hebben, om maar bij allerlei ambassades met ze te kunnen leuren onder het mom van onderzoek en we werken aan de uitzetting, met als doel hen zo lang mogelijk maar op te kunnen sluiten. Murw maken.
En nu ook: valse papieren kopen bij afgevaardigden uit Guinee, die op kosten van ons allen een snoepreisje op de koop toe krijgen. Deportaties met valse papieren? Niet strafbaar. Maar vluchtelingen die uit angst om teruggestuurd te worden met een vals paspoort binnenkomen? Ongeloofwaardig! Opsluiten, afwijzen, deporteren!
Maar Teeven heeft toch beterschap beloofd?
Hoera! We hebben weer een pardon. En in ruil voor een pardon voor enkelen mogen elke keer opnieuw nieuwe repressieve maatregelen en wetten worden ingevoerd. Als er eentje niet doorgaat zoals de strafbaarstelling van illegaliteit, mogen - nee, moeten we blij zijn en ons mond verder houden. Vergeten wordt intussen dat er niets verandert aan de dreigementen, de angst, de wanhoop en het ontbreken van toekomstperspektief. Er verandert niets als het verzet zich steeds weer laat ringeloren, besodemieteren, bedonderen, voor de gek houden, koest houden, laat vertellen dat het wel meevalt, dat het wel beter wordt.
Ja, beter zou het worden, als we Fred de vluchtelingenjager Teeven mogen geloven. Geloof het maar niet. Humanere detentie. Dat bestaat om te beginnen al niet. Stelt u zich de opsluiting voor onbepaalde termijn voor, zonder rechten en zekerheid, alleen maar vragen en wachten en ledigheid. En vooral: angst. De angst die Dolmatov tot zelfmoord dreef, en met hem vele anderen. De schijn moet weer eens opgehouden worden dat detentiecentra geen gevangenissen zijn en dus wordt er een nieuwe wet voor bedacht. Een wet die een kopie is van de Penitentiaire Beginselen Wet die de regels in gevangenissen bepaalt, aangevuld met speciale artikelen speciaal voor alweer die vreemdelingen voor wie alles anders geregeld moet worden in het kader van de Neederlandse apartheidswetgeving.

Maar één ding blijft het zelfde, en daarmee alles. Het detentiecentrum is een gevangenis met gevangenisregels en gevangenisregime, met gevangeniscellen en -deuren, met gevangenisisolatie en -observatie, met gevangenisprak en gevangenisstraf. Want straf, dat is en blijft het ook al heet het maatregel. Straf omdat je het waagt hier te zijn. Straf omdat je asiel aanvraagt. Hoe durf je!
Inreisverboden hebben al lang de strafbaarstelling van de zogenaamde illegaliteit overbodig gemaakt. De VVD haalt een belastingvoordeel voor de rijken binnen door het plan te laten vallen, en de armsten staan nog altijd op straat, met of zonder papieren. Wie maakt zich eigenlijk niet schuldig aan de Neederlandse variant van apartheid, kolonialisme en slavenhandel? Wie profiteert er eigenlijk niet van de ruilhandel van de politiek? Zelfs wij allen hier aanwezig zijn medeplichtig omdat we belasting betalen om het hele apparaat in stand te houden, de IND, de DT&V, de vreemdelingenpolitie, de detentiecentra en al die er werken worden door ons betaald.
Schuldig! Alle mensen die meewerken en meebetalen. Vrijwillig of gedwongen medeplichtig.
Wat gaan we doen? Negeren of ageren? Berusten of bestrijden?
Als de zoveelste e-mail voorbij komt, met de vraag of iemand opvang weet voor een vluchteling die op straat is gezet; als ik lees dat iemand zichzelf verhing uit angst, voor een trein wierp door depressie, of als daad van protest zichzelf in brand stak, dan is dat de zoveelste schreeuw om hulp die de hele samenleving zich zou moeten aantrekken. Het is zo makkelijk om te zeggen dat wie vindt dat vluchtelingen moeten kunnen blijven, hen ook maar opvangen moet, om daarvoor collectief elke verantwoordelijkheid af te schuiven en de roep om te mogen leven de rug toe te keren, om vervolgens door te zappen naar het volgende TV kanaal, ons brood en spelen vermaak, als de ellende waar we zo graag een traan bij wegpinken maar niet te dichtbij komt.

Een aantal groepen op straat gezette vluchtelingen heeft het heft in eigen hand genomen. Ze hebben zichzelf zichtbaar gemaakt door hun acties en zijn op het moment genoodzaakt om in alle openbaarheid de wet te overtreden door in gekraakte gebouwen te wonen. Over enkele dagen vanaf de dag van dit proces, op 18 mei, zullen vluchtelingen en hopelijk veel sympathisanten doelbewust letterlijk een andere grens oversteken die ze niet over mogen. De grens Duitsland – Frankrijk, naar Strasbourg, de start van een mars die nog meer grenzen zal oversteken, de March To Freedom. De vluchtelingen eisen onder andere dat hun opgeslagen vingerafdrukken worden vernietigd, dat de valstrik van het Dublin akkoord waardoor zij slechts in één land in Europa asiel mogen aanvragen, wordt opgeheven. Maar ook: gelijke rechten, bestaanszekerheid.
Eén van de vluchtelingen van We Are Here groep in Amsterdam, Mouthena, zegt over de mars ongeveer dit: “Het is een zaak van de Europeanen om tegen dit systeem van hun overheden te protesteren.”
Ik zeg: het is onze verantwoordelijkheid.
Als het aan mij ligt, ben ik daarbij, maar zelfs in het meedoen uit solidariteit voel ik nog een ongelijkheid die ik niet kan accepteren. Voor mij is het risico dat ik neem zoveel kleiner, wanneer ik zonder paspoort een grens overga. Al zou Frankrijk mij uitzetten naar Neederland als ongewenst persoon, dan betekent dat niet hetzelfde. Voor mij geen langdurige onzekere vreemdelingendetentie, geen angst voor deportatie naar een land van bommen en kogels je om de oren vliegen, waar de straf op het uiten van je mening een hogere prijs te betalen is dan hier.
Ik heb veel mensen met onbegrensde moed gezien in een strijd op leven en dood. Ze weten dat er maar weinigen zijn, die daadwerkelijk naast hen staan, met hen meegaan, of zelfs maar willen helpen zonder hier voorwaarden aan te verbinden, zoals meewerken aan wat eufemistisch heet: vrijwillig terugkeer. Vele jaren geleden nam ik afscheid van een man die gedwongen terugging naar Afghanistan, dat heette ook zogenaamd vrijwillig. Hij wilde de vernedering van arrestatie, opsluiting en geknevelde deportatie niet afwachten en zijn vrouw vinden in Pakistan. Jaren later werd hij vermoord in Kabul, door de Taliban. Nezamuddin Azimi. Een man met moed.
Tegenover de moed van vluchtelingen staat de lafheid van de haat!

Hoe durven mensen hier in Neederland het te wagen te zeggen dat Nezamuddin en velen na hem weg moeten van hier? Hoe halen mensen het in hun hoofd de eigen schijterige moraal op te leggen aan mensen die vele kilometers te voet aflegden, hun leven in handen van mensensmokkelaar moesten riskeren - met gevaar van verstikking achterin een vrachtwagen, in het ruim van een schip of vliegtuig, of verdrinking of uitdroging met velen op een sloep op zee – hoe wagen mensen het daar überhaupt iets over te willen mogen beslissen? Hoe wagen mensen het te spreken over de eigen verantwoordelijkheid om te vertrekken, terwijl ze zelf voor hun verantwoordelijkheid weglopen? Nezamuddin nam die 'verantwoordelijkheid'. Hij is dood.
Laat de verantwoordelijken voor zijn dood en die van vele anderen bekend worden bij naam en aangezicht. Laat de verantwoordelijken voor de haat, de angst en de hetze uit hun comfortabele kantoren en hun ivoren torens komen en de confrontatie met de gevolgen van hun daden, hun beleid aangaan. Durf je gezicht eens te laten zien, en met je naam het bevel tot deportatie te ondertekenen, laffe bureaucraten!
Leg het werk neer en laat de computers crashen, al jullie schrijftafelmoordenaars, ambtenaren en wettenbedenkers, die de kantoren van IND en DT&V, justitie en politie, bemensen, de cellen vullen, de beslissingen nemen, die de deportatiemachine draaiende houden, of moet een ander het voor jullie doen?
Gooi suiker in het beton van de te bouwen muren, zodat ze ineen storten zullen, gooi suiker in de benzinetank van de machines, zodat ze niet meer draaien kunnen, doe dat, en doe je werk niet meer, al wie bouwt aan nieuwe gevangenissen, of moet een ander het voor jullie doen?

Leg lineaal en potlood neer, architecten, ontwerpers, en gooi die tekeningen van jullie hokjesgeest in het vuur, of moeten wij het voor jullie doen?
Wij gaan niet wachten tot jullie tot inkeer zijn gekomen en de misdadigheid zien van wat jullie je werk noemen.
Dus, artsen, hou op met mensen gezond en geschikt te verklaren om te verhoren, ook al zijn ze zwaar getraumatiseerd, om hen op te sluiten, om hen geboeid in een vliegtuig te hijsen. Artsen, hou op met te beweren dat mensen die ziek zijn het wel redden als ze worden teruggestuurd naar armoede en oorlog. Artsen, heb het lef eens je naam onder je advies te zetten. Nee, natuurlijk niet! Je zou zelf wel eens slachtoffer kunnen worden! Zieke geesten zijn jullie! Jullie zijn zelfs bereid om hongerstakers te dwangvoeden om de belangen van de staat te verdedigen.
Aan al wie meewerkt, hou op met collaboreren met dit regime van onuitputtelijke legale martelpraktijken!
En wij, die toezien? Hou op met toezien! Grijp in. Met hoe meer wij zijn, hoe meer we kunnen. Met vastberadenheid, met doorzetten. Er zijn verhalen bekend van passagiers in vliegtuigen die niet gingen zitten zodat een deportatie niet doorging. Je hoeft geen held te zijn, alleen maar het onrecht te onderkennen.
Laat de moed van vluchtelingen aanstekelijk zijn!

Wij, die machteloos zijn tegenover zoveel haat, zoveel macht en controle, worden wij dan ook nog geacht te zwijgen? Hou op met zwijgen! Doorbreek de machteloosheid. Niet meer zwijgen, de stilte doorbreken, de roep om verzet verspreiden. Daadwerkelijk in verzet komen! Tegenwicht bieden tegen een groeiend extreem rechts front dat zo hard brult en scheldt en roept om onderdrukking dat het alle andere geluiden overstemt. Keihard tegenwicht bieden, dat moet, dat kan niet anders, in woord én in daad.
De viering van bevrijdingsdag is een hol gebaar, het is bespottelijk. Dat dit een feit is, was dit jaar te zien aan het commentaar van twitteraars op het leggen van een krans door kinderen die hen niet blank genoeg waren. Bevrijding? Wiens bevrijding? Ook nu is er opslag van gegevens zoals vingerafdrukken en het verplicht dragen van identiteitsbewijzen, ook nu wordt de reden waarom mensen vluchten ongeloofwaardig genoemd en zijn dictators de beste vrienden van zich op de borst kloppende democraten.

De registratie van en controle op vluchtelingen op Europees niveau vraagt erom vernietigd te worden zoals op 27 maart 1943 het bevolkingsregister van Amsterdam werd vernietigd om de jodenvervolging onmogelijk te maken. Het is de enige daad die recht kan doen aan de oorlog tegen migranten in Europa. Want het ís oorlog.
Als je je moet verschuilen als je politie ziet, bang moet zijn voor invallen, voor razzia's op straat, dan ís het oorlog. Als mensen bij elkaar worden gepakt in wat gerust moderne concentratiekampen kunnen worden genoemd, de verzamellocaties, de detentiecentra, waar mensen in afwachting zijn van deportatie, dan ís het oorlog. En in tijden van oorlog mogen zij die zich verdedigen willen kunnen, zich wapenen, sabotagedaden uitvoeren en andere mensen oproepen tot verzet. Mag dat niet, dan is de oorlog al dichterbij gekomen dan het leek. Dan zijn we niet ver meer verwijderd van de preventieve internering van mensen die in de weg lopen, van het bestraffen van mensen die een plek om te schuilen aanbieden.
Zijn we strafbaar als we hand in hand met de vluchtelingen uit protest de grens oversteken aanstaande zondag? Het zal mij een rotzorg zijn. Mijn vrijheid is niets waard zonder de vrijheid van een ander. Vindt dit hof mij strafbaar om wat ik nu allemaal zeg, en om wat ik heb gezegd en geschreven, al hetgeen het Openbaar Ministerie nodig vond in een dagvaarding te zetten? Dan zij dat zo. Ik zal mijn mond niet houden. Toen niet, nu niet, nooit meer fascisme!

Leuke homo houdt gasroof buiten beeld

Nederlandse corruptie wordt in de media altijd aangeduid met "de schijn van belangenverstrengeling". Het woord schijn suggereert al dat er geen belangenprobleem is en het is al grotendeels uitgelegd en goedgepraat in het stukje waar de passage in voorkomt.
En zo is de plotselinge betrokkenheid van het zoontje van de vice-president van de VS bij de exploratie van aardgas in Oekraïne geen enkel probleem.
De annexatie van Oekraïne bij "de Internationale Gemeenschap" kan moeilijk schaamtelozer in haar werk gaan, maar men zit in de polletiek tegenwoordig om rijk te worden, of meestal: nog rijker. En voor het plebs is er een zangeres met een baard die als zodanig een middelvinger opsteekt naar de president van Rusland. Europa juicht. Als je nou maar dol op grappige homo's bent dan ben je democraat, voor het overige mag alles buiten het grote beeld vallen.

Walter Benjamin over hasjiesj

Waarom de titel mij vanochtend te binnen schoot weet ik al niet meer, maar de gedachte dat het wel eens online zou kunnen staan was de volgende stap. Niet in het Duits, laat staan in het Nederlands, maar in het Engels: Über Haschisch van Walter Benjamin.
Online een boek lezen is al geen pleziertje en met deze opmaak is het dat nog minder. Maar u weet het nu.

Dubbele boterham met kaas - 13

Wat voorafging.

Rondjes draaien

Het toneelstuk was geïnspireerd door het gedicht “Aan Betsij” van François HaverSchmidt, alleen waren er nu twee meisjes in het spel en een aarzelende jongeman die beiden interessant vond en zich verder geen raad wist met hun aanwezigheid. Ik ga het stuk niet navertellen, Sherre kwalificeerde het als een “klassieke komedie”. Deze betiteling klonk voor mij niet als aansluitend bij de weemoed van de mannelijke hoofdrol. Maar een komedie is niet per se een lach-of-ik-schietstuk, al besefte ik dat op het ogenblik zelf niet.

Het duurde nog een tijd – ik hoorde af en toe dat er gerepeteerd werd – tot ik een keer zo'n repetitie kon bijwonen. Inmiddels kan ik misschien de bedoeling achter het idee van “fasetheater” met de achtergrond van de wiskundige als regisseur beter plaatsen, maar wijsheid komt altijd achteraf, zeker als je twintiger bent. De beoogde acteurs liepen op de tonen van Sherres pianospel in een kringetje rond en droegen hun tekst voor (van papier nog in dit stadium). Ik had het gevoel dat de rol van het koor dat ik had geïntroduceerd en het bestuderen van de aristotelische regels hier geheel opzij waren geveegd. Ik ontplofte en was eigenlijk niet tot bedaren te krijgen. Ik gelastte verdere repetities af en dit was het einde van het Fasetheater Pierre Overney. De theatrale verbeelding van koffiebar Roodmerk is er dus al helemaal niet gekomen.

Toch is Sherre, oftewel Waling, of preciezer nog: Jan Gerhard Waling Dijkstra, mij bijgebleven als veel meer dan een vreemde vuurpijl in een twintigersnacht. Zijn peroraties over Althusser, die op dat ogenblik nog niet in de mode was bij zogeheten marxisten in Nederland; de toespelingen op zijn bestaan als zigeuner (geen nieuw-politiek-correcte woorden voor hem); zijn uitvaren tegen Nederland dat met zijn gebrek aan literair klimaat verstikkend werkt voor talent. Daar kwamen zijn vermaningen in beeld: verhuis naar het zuiden, Brussel, Parijs, blijf hier niet anders wordt het nooit iets met je. Misschien heeft hij gelijk gehad.

Maar allengs kwam er verkering in het spel, die mij in Nederland hield. En waar hij mee geconfronteerd werd toen ik met vriendin in een hoofdstedelijke tapperij mijn verjaardag vorm gaf. Aan de piano die in het café stond speelde een man met lang golvend blond haar en een hoed op boogie-woogie. Het was Sherre. Hij kwam terug op mijn afgelasting van de repetities van De seksuele revolutie, of: Een toekomst voor Piet – hij vond mijn bezwaren getuigen van puritanisme. Een opmerking die ik niet goed kon plaatsen. Het werd nog een genoeglijke avond en vriendin en hij waren duidelijk van elkaar gecharmeerd, onvermijdelijk denk ik, en dit was de laatste ontmoeting. Het leek zinloos te speuren naar waar hij was verder. Ik weet dat hij in 1998 overleden is. De raadselachtige ontmoeting wordt ingevuld met strips waaraan hij meegewerkt heeft, Eric de Noorman, Aram, Verowin, Marion, de weekafleveringen van Bommelstrips in het weekblad Revue en meer. Als hij verdere literaire ambities had in Nederland, besef ik nu, zijn die neergelegd in de map Centraal Station die zich in mijn huis bevond en die met alle daar aanwezige boeken en manuscripten in 2011 op de brandstapel zijn gegooid door de vandalen van woonstichting De Key, de erven van degenen die Sherre uit huis gegooid hadden in 1974. Van mij vonden de loerders en kwartjesvinders dat ik niet vaak genoeg thuis was, daarbij geholpen door buren die weinig anders in hun leven te doen hebben dan roddelen over anderen.

De map Centraal Station is naar mijn weten gered. Dit is niet de verdienste van de dienaren van het bewakings- en huisvestingsregime dat Nederland als een verstikkende deken omknelt. Als alles uitgezocht is verneemt u het wel. Anders dient u genoegen te nemen met de enkele vermeldingen in de autobiografie van Marten Toonder van wie u wel weet dat hij echt niet alles zelf getekend heeft...

Ontvoerde meisjes en de olie van de Nigerdelta

Als de president van de Verenigde Staten zijn vrouw het woord laat voeren over ontvoerde meisjes in Noord-Nigeria, dan zit er echt achter dit engagement iets anders dan wat ik helaas toch al als sentimentaliteit moet bestempelen. Wie verantwoordelijk is voor dagelijkse bombardementen in Pakistan, Afghanistan, Jemen, Somalië en Joost mag weten waar verder, die plotseling bewogenheid toont voor jonge mensen in een bepaalde hoek van de wereld dient gewantrouwd. En jawel, de militairen komen er aan.

Het hoort bij de niet ruimschoots te publiceren verstopte nieuwsberichten, dat de obscure en obscurantistische groep "Boko Haram" zijn speciale rol speelt bij een zoveelste poging Democratietje bouwen in Afrika's olierijkste staat:

At this stage, it remains uncertain whether Boko Haram is a legitimate indigenous extremist movement or a nurtured product of Intelligence communities working to benefit from destabilizing Africa’s most populous nation. The tired theatrics and recycled rhetoric of Boko Haram’s leadership certainly lends credence to the latter. As The United States African Command (AFRICOM) continues to expand its influence throughout the continent, the entity has long anticipated Nigerian instability; its 2008 war-game scenario envisioned 20,000 U.S. troops maintaining security of the Niger Delta oil fields within a dissolved anarchic Nigeria.

In 2009 is er al een oefening aan voorafgegaan tegen "terroristen" in de delta van de Niger, ik kan mij niet voorstellen dat ik er hier geen aandacht aan besteed heb maar hier een geheugenopfrisser van elders. Het in vele stukken uiteen doen vallen van het koloniale bouwsel Nigeria, zodat een mogelijke onderhandelingspositie tegen oliemaatschappijen en dergelijke bij voorbaat uitgesloten is, zou de strategie van de VS zijn. Bombardementen met drones, te hanteren vanaf een basis in het noordelijke buurland Niger zullen tot de tactiek behoren.

Een semi-officieel stuk dienaangaande.

Potentieel een heel rijk land is het, doordat het overgrote deel van de bevolking in "traditionele" armoede leeft, nog steeds een van de armste landen ter wereld. Je kunt Nigeria een mislukte staat noemen, maar in feite is hij een succes: hij bezorgt de laag van corrupte politici, meestal militairen, grote rijkdom en zo kun je in navolging van Ekwe-Ekwe juist van een zeer geslaagde staat spreken. Het streven van Washington is nu met behulp van Boko Haram er een verzameling mislukte staatjes van te maken. De VS moeten en zullen vaste voet in de Europese speeltuin, die Afrika de afgelopen eeuwen geweest is, krijgen. Ontvoerde meisjes kunnen daarbij diensten bewijzen.

Toch stond dit alles in de sterren volgens Stanley Diamond, wiens moeilijk vindbare Nigeria: model of a colonial failure nu, met commentaren, zowaar online te vinden is. Meer hierover volgende week.

De engel die ontbreekt

De liefste, die ik als collega-deejay ken van huis uit, schrok zich een hoedje toen iemand de vloer opsprong onder het slaken van de kreet "choooooon!" bij dit nummer. Zij wist niet dat het een teken van instemming was. Opmerkelijk.
De Deense Eurovisie-inzending van 2014, alsof het er iets toe doet, is hiervan afgehoord:
You to me are everything, Real Thing


Now that we've found love, O'Jays


Heaven must be missing an angel, Tavares, destijds verboden door de Nederlandse Christelijke Radio Vereeniging, want daar houden ze niet van ontbrekende engelen.

Niet de John Peel van Nederland geworden - Koos Zwart

Het programma In de rooie haan heb ik altijd vervloekt. Het reduceerde Karel Roskam tot showbuitenlandcommentator. Koos Zwart, die de opvolger van de tiener- en twintigersprogramma's van de VARA, Dit is het begin presenteerde, verdween tussen de coulissen. Ik vond Zwart het als presentator goed doen, kan niet schelen of hij de zoon van een minister was. Jan Nagel van de VARA vond evenwel dat een applausmachine voor de partij toch beter geschikt was voor de zaterdagmiddag. Zwart mocht "de beursberichten" doen en daar herinnert men hem zich dan blijkbaar van.
En onder de hoede van Nagel zou het toch ook nooit meer hebben kunnen worden.
Een saluut aan de jongen die mij Poco heeft leren kennen, vandaag 9 mei 2014 overleden.

Ulrike Meinhof is niet het raadsel waarvoor zij gehouden wordt

Een sleuteltekst lijkt mij haar Die Würde des Menschen uit 1962, opgenomen in de bundel Die Würde des Menschen ist antastbar. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nu, even het titelblad raadplegend, er achter kom dat er niet UNantastbar staat, zoals de Duitse grondwet het wil zeggen. Men leest vanzelf corrigerend.
In 1962 stelde zij, in navolging van Robert Jungk, de onverenigbaarheid vast van atoombewapening en democratie. Toen de (West-)Duitse herbewapening in gang gezet werd met de bijbehorende noodtoestandswetgeving (men bedenke dat de studentenbeweging in West-Duitsland in de eerste plaats hiertegen actie voerde in de jaren zestig) was de conclusie dat de Duitse democratie aardig geprobeerd was en inmiddels alweer voorbij.
En niet alleen de Duitse.
9 mei 1976. Eigenlijk is het met de dood van Ulrike Meinhof als met die van Salvador Allende, hoe onvergelijkbaar de twee verder ook zijn. Toch eigen keuze als laatste bewijs van gevoel van eigenwaarde. Geen van beide heb ik tot voor kort geloofd. Maar tenslotte maakt het niet uit. Zij zijn onmiskenbaar indirect vermoord door de Macht.