Lezen in Het Land - Het is lente, de knoken komen uit - Het huwelijk van mijn zuster - Portfolio 23 - Twee maanden later

Lezen in Het Land

Twintig jaar geleden was er de tournee van het gezelschap waar ik door enkele publicaties lid van was geworden, de Academie van Ambulante Wetenschappen. Ik stelde er een eer in bij elk optreden een nieuwe tekst te hebben en dat lukte. Zelfs die ene keer waarin terwijl ik aan het typen was mijn jonge overbuurvrouw het nodig vond met de gordijnen open in ondergoed door de kamer te dansen. Mijn pc stond naar het raam gericht. "Het bevordert de concentratie niet," zei een medespreker die ik vertelde onder welke omstandigheden mijn stuk die dag tot stand was gekomen, trefzeker. Half zes af, om acht uur moest ik weer ergens in Het Land zijn.
Mijn buurvrouw kwam er niet in voor.

Het is lente, de knoken komen uit

Een scribent in wie bijna iedereen iets zag, behalve ik blijkbaar, heeft ooit een bepaalde kwalificatie bedacht voor de eerste zachte lentedag.
Nou ben ik al een behoorlijke tijd jarig op het grensvlak van winter en lente, en - ach, hoe vaak zal het gebeurd zijn, nu achteraf - mijn verjaardag was kennelijk de gepaste gelegenheid mij in de korte broek te hijsen. Het zou een understatement zijn als ik zei dat ik dit maar matig waardeerde.

Wat ik dan totaal niet begrijp: de onstuitbare behoefte van manvolk van mijn leeftijd of ouder om de lente te vieren door in een korte broek te gaan lopen. Werkelijk, ik heb ze al gezien.
Misschien fijn dat die voyeuristische columnist het niet meer meemaakt.

Het huwelijk van mijn zuster

Vreemd is dat, de plaats is uit mijn wereld verdwenen, zoals ook mijn moeder er niet meer is. Maar haar pijnkreten uit de keuken hoor ik nog.
Zij was koffie gaan zetten, wat in die dagen bij ons thuis gebeurde met zo'n meerkopspercolator die waarschijnlijk niet op zo'n metalen vierkantje rustte. Waarvoor zij bukte die avond en wat de percolator deed besluiten tegelijkertijd te vallen zullen wij niet weten. De hete spuitende koffie kwam op haar mouw terecht die zich in haar huid brandde. Het werd een lange ziekenhuisopname. Zo liep zij het huwelijk van mijn zus mis. Wat zo'n ding te weeg kan brengen.

Een advies: buk nooit in de buurt van het fornuis als de percolator bezig is.

ADDENDUM

Twee maanden later

Nieuwe computer, nieuw gehannes met alle inlogcodes die ik niet zomaar meer uit mijn hoofd ken en die comfortabel voorgeprogrammeerd waren in de bak die nu terzijde gesteld is omdat hij zo traaaaaaag werd met het Net.

Ik log in bij 120W, die Lezing in het Land in Heesch was toch op een mooie lentedag? Ja, maar ook alweer twee maanden geleden. Ik zie dat ik weer een triootje kan plukken voor het Portfolio op mijn eigen weblog. En dat mijn laatste stukje hier Het huwelijk van mijn zuster heette.

Het wordt een dezer dagen ontbonden, en daar had ik begin maart geen vermoeden van. De euthanasieverklaring is opgesteld en we wikken nu over het laatste bezoek. Surrealistisch het leven.