De VS - een Somalië tussen twee oceanen

Als je van Las Vegas noordwaarts rijdt naar het zenuwcentrum van de drones en de atoombomproefplaats is er aan de rechterhand een eind terzijde van de weg een bouwsel te ontwaren in de woestijn waarvan de aanwezigheid niet goed te verklaren is. "Dat is een oefenplaats voor rechtse milities, die worden hier openlijk getolereerd," heb ik als uitleg te horen gekregen. Ook staan er borden langs de weg die waarschuwen voor grazend vee, merkwaardig want zo te zien valt er niets te grazen en ik heb er ook nooit een koe gezien. Toen er nieuws rondwaarde over een "ranch" in Nevada die door een grote massa rechtse gewerenslingeraars werd verdedigde tegen de "terroristische overheid" meende ik dat het om dit bouwsel ging. Maar neen, deze zogeheten Bundy Ranch ligt een stuk zuidelijker en oostelijker in de verlatenheid. Dat openlijk gewapend verzet tegen de overheid parlementaire steun krijgt en niet fors bestreden wordt - in tegenstelling tot MOVE in een stad die godbetert Philadelphia heet, of de sekte van Waco - zegt iets over de zogenaamde strijders en het land - en wel het geheel van de Verenigde Staten.

Hoe kan het toch dat Jan en Alleman wapens kan dragen en gebruiken zodat het grootste punt dat ten aanzien van "de staat" kan worden ingebracht vanuit anarchistisch oogpunt wordt aangevochten? De VS als staat heeft overal ter wereld niet het laatste woord maar altijd de middelen om moord en brand te verspreiden, maar de staat heeft geen monopolie. Dat er geen monopolie is brengt Chris Hedges deze week tot een apocalyptisch-pessimistische conclusie: de VS heeft geen revolutionaire traditie, daarom is het zo makkelijk de schietende held uit te hangen. Zelfs als de geweren tegen "de overheid" gericht worden, zoals in Nevada, worden ze niet echt tegen de overheid gericht.

Het is een antwoord op de klemmende vraag: hoe is het mogelijk dat "het volk" bewapend is en zich toch niet tegen de heersende orde keert? Het antwoord is: op elkaar schieten is de heersende orde. En in de eerste plaats ging het er om dat bleekhuiden op de oorspronkelijken schoten of op (nazaten van) uit Afrika aangesleepte slaven. De paradox dat geweldloosheid dit alles moet overwinnen is slechts schijnbaar. Dorothy Day en Peter Maurin, Thoreau en Balou, Martin Luther King (de echte, niet de mediaknuffelbeer), u zult het er mee moeten doen. Inderdaad, ze leven geen van allen nog.
Dan draag ik zr. Megan Rice voor, of Daniel Berrigan. Beiden heb ik ontmoet en de eerste beschouw ik als vriendin, en ik kan u zeggen: het is goed.
Een land krijgt de revolutionairen die het verdient.