Tot mijn verbazing heb ik in al die jaren op dit weblog "Sardinië" slechts een keer genoemd, in het voorbijgaan maar waarschijnlijk wel met de sleutel erin waarom ik er niet over geschreven heb. Het was mijn eerste reis met Geliefde, avontuurlijk en al, ongeorganiseerd en verliefd (wij beiden vermoed ik nog steeds) en pas ruim een jaar geleden heb ik aan de hand van Roel van Duijn het mengsel van boosheid en voortwoekerende verliefdheid dat men liefdesverdriet noemt van mij afgeschud.
In die dagen - vijfendertig jaar geleden - was er zoiets als links/revolutionair regionalisme, en Sardinië leek een van de grote nauwelijks verkende mogelijke haarden. Als Revolutie in een Hele Staat onmogelijk was/is, dan maar kleinschalig. Het eiland was nog geen toeristische attractie, op de stranden aan de noordoostkust na, waar dan weer het bezwaar aan kleefde dat het toen een volkssport leek om toeristen te ontvoeren voor wat bijverdiensten. Wij merkten al snel dat het niet mogelijk was onbekommerd te wandelen: auto's stopten om je een lift aan te bieden, maar een lift waarheen, als je alleen maar een stukje wilt lopen?
Op mijn persoonlijke herinneringen aan Sardinië hoop ik terug te komen.
Regionalisme is uit beeld, en voorzover niet, dan is het niet meer linksgetint. Een beschaafd samenleven van allerhande volksgroepen in een verband wordt utopisch - als Nederland zelf niet een voorbeeld bij uitstek is dan is het het Oekraïne van de afgelopen maanden tot nu toe. Tegenvoorbeelden zijn dan wel weer Catalonië en Schotland.
Italië is nooit veel meer dan een geografisch begrip geweest, in Venetië is vanuit de rechterzijde afgelopen vrijdag een "volksraadpleging" georganiseerd waaruit zou moeten blijken dat "men" de Republiek Venetië terug wil. Zou wel weer eens leuk kunnen worden voor de Friuliërs (Pasolini hoorde bij hen), Slovenen en Duitstaligen.
En nu is het idee geponeerd om Sardinië aan te sluiten bij... Zwitserland - dat er een opmerkelijk vierde Romaans gebied bij krijgt, een belangrijke toegang tot zee, voor de Sardijnen verminderde druk tot italianisering hoewel het Italiaans er als Zwitserse taal zijn rol zou kunnen blijven spelen.
Het idee is zo eigenaardig dat het verstandig lijkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten