Toen Hitler zichzelf van kant maakte in de bunker in 1945, kon hij niet bevroeden dat hij terug zou komen. Hij moet gedacht hebben: een welgemikt schot door mijn edele hoofd moet voldoende zijn om voorgoed dit aardse te verlaten en alle mislukkingen, op een miezerige genocide op 6 miljoen joden na (want daar was hij wel tevreden over, zij het dat hij die 6 miljoen nog niet genoeg achtte en gehoopt had tot een totale uitroeiing te komen), achter me te laten.
Wat zal hij zich bedrogen gevoeld hebben toen hij zich op een dag realiseerde dat hij herboren was in lichaam en geest van een niet-zuivere ariër genaamd Geert Wilders, met Oost Indische voorouders notabene, een feit dat moeilijk te verhullen viel. Hij had niet direct door wie hij werkelijk was, en zwerfde wat rond in zijn geest, op zoek naar zijn eigen ik, tot die nacht kwam dat hij badend in het zweet ontwaakte en zich herinnerde dat hij een Groot Man was geweest die zijn werk niet had mogen afmaken. Een Groot Man ja, een Leider, verguisd door de geschiedenis, zijn idealen verworpen door Zijn Volk, onbegrepen, onnavolgbaar kennelijk ook.
“Verdammt noch mal!” riep hij uit, en “Scheisse!” toen hij zich realiseerde dat hij geboren was in Nederland, hetgeen nog altijd geen Groot Duitse Provincie bleek te zijn, maar immer nog een lullig stukje moeras achter de Noordzee, waar multicultuur hoogtij vierde en geen voorman te vinden was van zijn eigen kaliber, of men moest de heer Hans Janmaat bedoelen, een man die de zaken niet al te doortastend ter hand nam. Hij had natuurlijk ook het tij tegen zich. De linkse rakkers, de communisten, die hadden in die tijd de overhand, veertig jaar nadat die kogel zijn oude hersenen doorboorde, nu was het 1985.
Ja, de oude Hitler in zijn nieuwe lichaam zag het met lede ogen aan. Hij zag hoe de hem sympathiek overkomende Janmaat net als hij niet werd begrepen, en werd aangevallen en ternauwernood aan de dood door aanslagen ontsnapte, en hij vroeg zich af, onze Adolf, wat er voor nodig zou zijn om het dit keer goed te doen. Om dit keer de macht te grijpen zonder dat het al te duidelijk zou worden wat de bedoeling was, om alsnog dat Grote Rijk te stichten en ongewenste onreine elementen daaruit te weren. En hij peinsde en overwoog dat de Joden nu een eigen stuk land hadden gekregen. Dat was eigenlijk wel een prima oplossing voor het probleem, dat staatje omringd door vijanden, en diende juist gesteund, meende hij, want zo zouden de Joden uit de weg zijn zonder dat daar nog gaskamers voor nodig waren, of wat het ook zou zijn wat in deze tijd effectief zou worden geacht (dat laatste moest hij nog uitzoeken). En zo besloot hij de staat Israël juist te bevrienden, te omarmen zelfs, al was het alleen maar om niet op te vallen, en het maakte tenslotte niet zoveel uit wie er als zondebok voor enigerlei crisis zou worden aangewezen, en hij besloot zijn pijlen te richten op de andere semieten, de moslims, aangezien deze in de huidige maatschappij als dreiging worden gezien en zich derhalve prima lenen voor zondebokpolitiek. Hij moest er vooral voor waken niet te worden herkend, en hij erkende zijn strategische en tactische fouten uit het verleden en nam de tijd om zijn gedachten goed op een rijtje te zetten, verkende de politieke situatie, zag de opkomst en ondergang van een potentieel geschikt leider die de prachtige naam Fortuyn droeg maar die niet zo fortuinlijk was als hij beloofde te zijn, aangezien deze werd vermoord voordat hij zijn hoogtepunt kon bereiken. Adolf trok uit dit alles zijn lessen: ditmaal zal mijn leiderschap eindigen in triomf, niet in de dood van mijzelf en mijn geliefden, niet in de teloorgang van mijn ideologie, de vernietiging van mijn levenswerk. Nee, ditmaal zal ik het anders doen. Beter. Slimmer. Onopvallender. Ditmaal zal ik slagen.
En zo zette de sluwe Adolf zich aan de arbeid. Hij verfde zijn haar Arisch blond om de genetische afkomst van zijn nieuwe lichaam en persoonlijkheid te verhullen en maakte listig gebruik van het voorwerk dat Janmaat en Fortuyn reeds hadden verricht. En het lukte. Het gevaar van zijn bezigheden werd niet onderkend. Er werd om hem geschamperd, hij werd niet serieus genomen. Menigmaal lachte hij 's avonds in zijn bed om de domheid van mensen die de methodes die hij hanteerde niet herkenden, die de overeenkomsten niet zagen, die niet zagen hoe hij invloed uitoefende op de maatschappij en de gevestigde politiek om zich heen, hoe gestaag zijn gedachtengoed werd overgenomen door lieden die hem beweerden te verafschuwen en die zelf, democraten als zij waren, in hun verkiezingsprogramma's trachtten hem de loef af te steken. Oh ja, hij lachte om hun domheid, want zij bereidden de weg voor hem, en tot hiertoe ging alles geheel volgens plan, een beproefd recept feitelijk.
Hij richtte zijn beweging op en slechts een enkeling herkende in zijn beweging het principe van zijn oude partij, en wees op de overeenkomsten, op zijn absolute leiderschap, op het ondemocratisch gehalte van die beweging die hij Partij Voor de Vrijheid noemde. Er vertrokken wat partijleden die hij evengoed kon missen als kiespijn aangezien hij nu juist de getrouwen overhield en hij bleef wijzen op het gevaar van de Islamieten, maakte gebruik van de aloude technieken der haatzaaierij, het inspelen op de angst van mensen, de crisis die juist op het goede moment zich aandiende en zag zijn provocaties gretig aftrek vinden. Het volk smulde van de gedachte om Korans te verbranden, van de ongenuanceerde uitspraken die hij deed, en hij genoot van de belangstelling toen er lieden waren die meenden hem te moeten aanklagen. Nu kon hij als verdediger van de vrijheid der meningsuiting optreden, kon hij laten zien hoezeer zijn ideeën in de verdrukking kwamen en dat niet zij die riepen dat hij racist was, fascist zelfs (en wat is het moeilijk om te doen of je daar boos over bent, dat vindt hij nog altijd lastig, maar je moet wat over hebben voor de toekomst) het slachtoffer ergens van waren, maar hij!
Het was een strategie die werkte, de strategie van het slachtofferschap. Dat hij daaraan nooit eerder had gedacht! En om zich heen ontwaarde hij geestverwanten. In België, Filip de Winter van het Vlaams Blok die gedwongen waren zich nu Vlaams Belang te noemen, in Frankrijk, Jan-Marie en zijn dochter Marine Le Pen van het Front National, in Italië, Mario Borghezio van de Lega Nord, en in Oostenrijk, Heinz-Christian Strache met zijn FPÖ. Ja, hij zag hun gezamenlijke belangen en strijd. Tegen de tsunami van de massa immigratie, de teloorgang van het eigen volk dat leed onder arbeidsmigranten uit allerlei derde wereldlanden, van Polen tot Afghanistan en van Roemenië (die vervloekte zigeuners ook!) tot Somalië. Zij moesten de handen ineen slaan, besefte hij, de tijd was rijp voor een groot hedendaags fascistisch blok en híj zou het teweeg gaan brengen, niet door oorlog, maar door geleidelijke infiltratie en indoctrinatie, ongeveer zoals hij met zijn PVV een kabinet van CDA en VVD had gesteund en zo de koers van dat kabinet had beïnvloed. En hij zou zijn populariteit te danken hebben aan zijn vriendelijkheid en zijn begrip voor de arme verdrukte blanken in wijken vol Marokkanen en nee, hij zou niet voorstellen om mensen weg te voeren omdat zij Marokkaan waren of Moslim, hij zou wijzen op hun criminaliteit, hun onbetrouwbaarheid, hun dubbele paspoorten, hun kwalijke religie, hun bedreiging voor de identiteit en eigen cultuur van de Westerse Joods-Christelijke Tradities, Zwarte Piet, Kerstfeest, Koninginnedag. En hij zou het aan de politieke leiders van de andere partijen overlaten om de boeman te spelen en hen prikkelen om nog harder tekeer te gaan, door hen te bekritiseren en stemmen voor zichzelf op hen te veroveren en hen zo te dwingen zijn koers te varen. Ja, zo zou hij het doen en het ging allemaal goed.
Tot gisteren. Toen werd hij ontmaskerd. De beschuldiging werd weliswaar ingetrokken, maar het kwaad was geschied. Hoe moest hij dit zijn nieuwe handlangers gaan uitleggen? Zouden zij het erg vinden? Velen van hen waarderen hem om wie hij nu is, en waarderen de persoon die hij was, maar ook zij dienen voorzichtig te zijn. Het duurt nog wel even voor het weer salonfähig wordt geacht om een Hitler te zijn. Voorlopig houdt hij daarom maar zijn huidige naam, Geert Wilders, de blonde vrijheidsstrijder voor Volk en Vaderland. Nog altijd wordt zijn oude naam in één adem genoemd met de Shoah. Maar zijn methoden zijn toch anders, ze zijn toch beter, verfijnder, geraffineerder? Hij doet het toch veel netter nu? Nee, beter maar van niet, Adolf is niet meer, maar zijn geest leeft voort!
Het mag nu niet mislukken, zijn masterplan voor het Groot Europees Rijk onder zijn leiderschap, van vreemde smetten vrij, waar de Prinsenvlaggen wapperen en mensen weer trots mogen zijn op hun eigen ras. Daar is toch niet zoveel mis mee? Het liefst zou hij zeggen wie hij was, zijn masterplan voorleggen, maar tot die tijd zal hij een ieder die het waagt zijn oude identiteit te onthullen een proces aandoen, tot zijn tijd daadwerkelijk gekomen is en alle moskeeën platgebrand zijn en de hekken rond het Nieuwe Rijk daadwerkelijk effectief zijn en er hardop mag worden gezegd: Eigen Volk Eerst. En dan zal het volk hem volgen als een redder in nood en alle Islamieten verdrijven. Een goed begin wordt al gemaakt met de bescheiden deportaties van illegale vreemdelingen, een klus die hij voorlopig tandenknarsend overlaat aan de huidige regering met de slappe knieën. Het raamwerk is in elk geval al daar, en het oogt humaan en het stuit niet op verzet. Er is wat geduld voor nodig, maar in de laatste vijf jaar heeft hij al heel veel bereikt. Zijn invloed neemt toe, hij hoeft maar wat te brullen, als vanouds, of het wordt opgeschreven, gefilmd, uitgezonden, besproken. Zijn beweging heeft veertien zetels in de Tweede Kamer en groeit in aantal en in kracht. Zijn tijd zal weer komen! Die Fahne hoch! Die Reihen dicht geschlossen!
