Wat onderhoudend is

En over kroonjaren van niet meer bestaande legendarische radiostations gesproken - Radio Kemphaan begon vijfendertig jaar geleden uit te zenden. Twee nummers die vaak voorafgingen aan het reguliere anderhalfuurprogramma:

Without her, Herb Alpert (& Tijuana Brass)


Short people, Randy Newman

Zomaar een markante plaat uit de bewogen korte tijd van het station

That´s entertainment, The Jam

Lentebeeld 2014 - 3

Na een drôle d'hiver dreigt welhaast een drôle de printemps. De noordwesthoek van continentaal Europa even de warmste plaats van het continent.

Dus met veel genoegen presenteer ik deze paddestoelen, die heb je het hele jaar door

Met spuiten krijg je het wel heel vroeg opkomende heermoes niet klein

Stinkende gouwe, ik kan de naam ook niet verhelpen. Alweer terug en dan vaak tot in december aanwezig...

Alleen het ontbreken van vol blad aan de bomen maakt dit geen zomerbeeld. En de bloesem natuurlijk.

Davids stemming

Het is geen Pasen maar het is wel het weekeinde waarin de Lady vijftig wordt.

Let´s go , Ray Charles. Theme tune Garry Kemp


Blue boy, Jan Akkerman. Theme tune Robb Eden


Sidewinder, Wes Dakus and the Rebels. Theme tune Keith Hampshire


David's mood, Jack Ely & the Courtmen. Andere themetune Keith Hampshire

"May thou stayest forever younge"

Lentebeeld 2014 - 2

Magnolia in volle bloei, 28 maart 2014

Het theater van de haat kent meer dan één speler

Waar blijft de Hollandse opstand/Neederland wordt schoongeveegd from Kattenkwaad on Vimeo.

- door Joke KaviaarZolang we één Wilders hebben die de rol van de vooroorlogse Hitler speelt, kunnen we gerust zijn: racisme en fascisme worden door een ieder afgekeurd, het is slechts een enkeling die zich eraan schuldig maakt. Die wijzen we aan, dat is de grote slechterik waarvan iedereen zich nu distantieert. En daarmee is al het gevaar geweken.

We kunnen weer rustig gaan slapen. Menig PVV'er stapt uit de vermaledijde partij, pardon: beweging, Rutte distantieert zich, niemand wil nog samenwerking met de boosdoener die helemaal in zijn eentje ervoor zorgde dat Nederland het land van discriminatie en rassenhaat werd.
Wilders' volksmennerij, zijn aankondiging om 'minder Marokkanen' te regelen, het kwam de hele Nederlandse politiek als geroepen. Vergeten alle kritiek op het etnisch profileren door de politie! Vergeten alle kritiek op racisme in het Haagse pluche! Vergeten alle kritiek op de apartheidspolitiek die vreemdelingenbeleid heet. Alles vergeten en vergeven nu wanna-be führer Wilders over zijn eigen woorden is gestruikeld. Het regent anti racistische afleidingsmanoeuvres in de polder.

Gisteren bij de demonstratie tegen racisme geweest in Amsterdam. Duizenden mensen op de been. Dankzij Wilders, zei iemand. Het was dan ook vrijwel het enige waarover het nog leek te gaan: het 'minder Marokkanen' van Wilders. Vergeten leek ook hier het alledaagse racisme. Alles leek pais en vree in het “Samen Sterk!” roepen en de toespraak van burgemeester Van der Laan.
Van der Laan? Dé Van der Laan die al jarenlang met Teeven de vluchtelingen als speelbal gebruikt om ze tenslotte in twee groepen te verdelen om hun vertrek te bespoedigen? Ja, die!
Eén groep heeft hij in de oude Havenstraat bajes laten stoppen, bij wijze van opvang, om ze daar tot zogenaamd vrijwillig vertrek te kunnen bewegen. De andere groep bivakkeert volkomen kansloos en rechteloos in een ijskoude garage zonder voorzieningen, nog altijd hopend op een verlossend woord van de burgervader, en een verblijfsvergunning van Teeven. Intussen doet Van der Laan er alles aan de strijdende vluchtelingen uit te spelen tegen de activistische sympathisanten. Híj is hun redding, de activisten hun juk. Deze Van der Laan stond nu te speechen tijdens de anti-racisme demonstratie, en hou nu toch eens op met Boe roepen! De brave borst veroordeelde de uitspraken van Wilders. Goed toch? Daags erna viel in nieuwsberichten te lezen dat Van der Laan had gesproken en dat 6000 mensen naar hem geluisterd hadden. Prima PR, dankzij de Grote Boze Geert als bliksemafleider, en over andere sprekers en wat die te zeggen hadden wordt niet gerept.

Dan de start van de NSS en NIS toppen vandaag. Het is aan een wakkere journalist te danken dat Rutte tijdens de persconferentie over deze nucleaire toppen een vraag over Zwarte Piet voor de voeten geworpen kreeg. Zou het effect van het 'marokkanendebat' al wegebben? Rutte toonde zich als vanouds: Zwarte Piet is nu eenmaal zwart. Nee, Mark Rutte, Zwarte Piet is niet nu eenmaal zwart! Zwarte Piet is een bleekscheet met schmink die een racistische karikatuur vertegenwoordigt, een grappige onbeholpen blackface, een brave nephuisslaaf.

Wilders blijft intussen in zijn uitspraken volharden en de gevolgen daarvan zijn een waar mediaspektakel. Het zijn echter uitspraken die niet zoveel afwijken van wat hij altijd al zegt, ze zijn nu alleen duidelijker. De PVV'ers die opstappen doen dat dan ook niet omdat ze het er niet mee eens zijn, maar omdat ze het lastig kunnen verkopen. Hetzelfde geldt voor een krant als De Telegraaf, die al jarenlang de hetze versterkt door tendentieuze en criminaliserende berichtgeving. Zolang het maar niet opvalt, is het goed en werkt het. Wilders heeft nu roet in het eten gegooid, het roet uit de schoorsteen van Zwarte Piet. Hij was té eerlijk, maar niet zo ontzettend veel racistischer als menig politicus in Den Haag, of de politie die mensen vanwege hun huidskleur om ID bewijzen vraagt, op straat fouilleert, in cellen in elkaar slaat, of de ranzige stukjes schrijvende journalisten.

We kunnen nu wel al onze aandacht blijven richten op Wilders, maar intussen heeft Teeven de vreemdelingenpolitie bevoegdheden gegeven die een fascistische dictatuur waardig zijn, om woningen van mensen zonder papieren te mogen doorzoeken, telefoons uit te mogen lezen, mensen inwendig te mogen onderzoeken, alles op zoek naar bewijzen van identiteit of nationaliteit. Geen rechter nodig, de eerste de beste smeris kan opdracht geven. Het was even in het nieuws en is nu alweer vergeten.
En de vluchtelingen in de Vluchtgarage die hopen op de helpende hand van Van der Laan? Die krijgen hem op bezoek 30 maart. Zij zullen hem met open armen ontvangen. Daarmee is hij bij hen meer welkom dan dat zij in de stad Amsterdam een warm welkom krijgen. Zij die op zoek zijn naar daadwerkelijke steun, niet alleen de lip-service van een huichelaar.

Maar ach, dat is maar de mening van een politiek activiste waarmee de vluchtelingen zich beter niet kunnen inlaten. Dat is voor hun eigen bestwil. En ja, wie ben ik nu helemaal om te veronderstellen dat het alleen maar even lijkt alsof er iets verandert, terwijl in het hele land in de ontkenning van de angst en de haat wordt volhard, racisme en fascisme alleen uit de mond van Wilders worden gepretendeerd te bestaan, de deportaties dagelijkse praktijk blijven. Voor wie het wil zien: Wilders heeft zijn werk al gedaan. Zijn gif is al lang verspreid. Hij heeft al meer bereikt dan hij voorwendt, maar kan er zelf niet van profiteren. Tot zijn grote spijt heeft hij een spreekbeurt bij buurjongen Filip de Winter van het Vlaams Belang moeten schrappen. Hij voelt zich niet veilig en doet aangifte tegen een rapper. De klucht wordt voortgezet. Achter de coulissen wordt de strafbaarstelling van de zogenaamde illegaliteit verder voorbereid en komt er een nieuwe wet aan die de opsluiting van mensen zonder papieren nog beter regelt.
Het wordt tijd dat het hele theater wordt ontmanteld, niet alleen het toneel op de voorgrond!

De Lady wordt vijftig

Zij is er zelf niet echt bij, maar Caroline - vernoemd naar de huidige VS-ambassadrice bij Japan - wordt vijftig omstreeks dit tijdstip.
Naar verluidt de eerstgedraaide plaat en de eerste maanden herkenningsmelodie van het station:


Kunt u zich voorstellen hoe opwindend ik het vond dit van die boot te horen? Misschien als u ook luisterde toen.

Little children, Billy J. Kramer & the Dakotas

Met Pasen 1979 kwam het station na een half jaar zwijgen terug, waarbij Tony Allan ons prettige kerstdagen wenste. Tot de Mi Amigo zonk was dit het thema bij te vroege sluiting van het station. Pas vijfendertig jaar later dringt tot mij door waar de tekst over gaat.

Fool if you think it's over, Chris Rea


Nog een beatnummer uit die eerste dagen

Tell me when, Applejacks

Het tiende serviesstuk van Okiku

P.J. Stolk, schrijver van de studie Het spook is zo'n vijfendertig jaar later nog eens teruggekomen op dit volgens hem onschuldige fenomeen dat uit de menselijke geest voortkomt.
Hij vermeldt hierbij enkele Japanse spookverhalen, waarvan ik er hier een in drie varianten plaats in het Engels.

Ik heb het al eerder geschreven, als we over spoken spreken of schrijven lijkt het net of het duidelijk is waarover we het hebben. Ook Wittgenstein wekt de indruk dat het duidelijk is waarover het gaat.

Als meer dan een persoon een verschijning ziet, kan men dan van een psychisch verschijnsel spreken in de zin van iets wat bij een enkel persoon hoort? Het is dan zeker geen individueel psychisch verschijnsel. En als in Oost-Azië spoken heel gewoon heten te zijn, hebben we het dan niet ook over iets boven-individueels, dat tevens niet per se bij oerbeelden van de mensheid hoort?

Je hebt volkeren en je hebt stammen

Uit een hoek waar ik het niet zomaar verwacht: Peter Storm maakt zich gerechtvaardigd kwaad over het woord "stam" voor een volk met "een kleurtje".

Bijvoorbeeld: Haussa en Fulani worden beschreven als "stammen" die in een "stammenstrijd" verwikkeld zijn. He gebied van deze volkeren bestrijkt een groot deel van West-Afrika.
De Volkskrant twee jaar eerder over "stammen".
Hier een "stammenstrijd" die naar mijn weten uitgevochten wordt door leden van het zelfde volk, de Igbo. Uitleg, duiding, het is niet nodig bij deze losse flodder.
Het verhaal over kannibalisme in de Centraal Afrikaanse Republiek tekent de gedachtenwereld achter deze berichtgeving. De kookpotten staan klaar.
De oorlog Nigeria-Biafra werd in zijn tijd in Nederland ook gemakkelijk afgedaan als "stammenstrijd". Hoe er bij zoiets miljoenen doden kunnen vallen, daar dient men niet naar te vragen.

Ik zie nu dat het opgesmukte stuk in Trouw waar Peter Storm naar verwijst van Antoine Verbij is. De man van de Tien rode jaren die mij citeert zonder mij te noemen. Zeer bekwaam journalist...

Joseph Campbell en de onontbeerlijke mythen

Het collectief onbewuste uit zich in mythen die waarschijnlijk niet toevallig met allerlei verschillen toch ook grote overeenkomsten vertonen bij de gehele mensheid - een dieptestructuur die overal opduikt. De mens komt overeen met haar mythen. Het is in feite blasfemisch mythen als de scheppingsverhalen van Genesis of de geboorte- en jeugdverhalen over Jezus anders te zien dan als mythen.
Jung, Neumann, Eliade, Fromm en anderen schrijven er over. Joseph Campbell kende ik nog niet tot ik een boek zag bij een boekhandel waar goede boeken terechtkwamen - het heet "Gij zijt DAT" oftewel het Sanskriet Tat tvam asi.

Als je de lof voor Joseph Campbell op de aan hem gewijde stichting leest zou je denken dat hij de belangrijkste godsdienstwetenschapsman van de afgelopen eeuw is geweest. Vreemd dan evengoed dat ik nog niet eerder van hem gehoord had. Mocht u dit geen nieuws voor u zijn dan ligt het aan mij. Niet dat ik zijn vertoog onbelangwekkend vind, verre daarvan.

Een Nederlandse proeve.

Zeekanton Sardinië

Tot mijn verbazing heb ik in al die jaren op dit weblog "Sardinië" slechts een keer genoemd, in het voorbijgaan maar waarschijnlijk wel met de sleutel erin waarom ik er niet over geschreven heb. Het was mijn eerste reis met Geliefde, avontuurlijk en al, ongeorganiseerd en verliefd (wij beiden vermoed ik nog steeds) en pas ruim een jaar geleden heb ik aan de hand van Roel van Duijn het mengsel van boosheid en voortwoekerende verliefdheid dat men liefdesverdriet noemt van mij afgeschud.

In die dagen - vijfendertig jaar geleden - was er zoiets als links/revolutionair regionalisme, en Sardinië leek een van de grote nauwelijks verkende mogelijke haarden. Als Revolutie in een Hele Staat onmogelijk was/is, dan maar kleinschalig. Het eiland was nog geen toeristische attractie, op de stranden aan de noordoostkust na, waar dan weer het bezwaar aan kleefde dat het toen een volkssport leek om toeristen te ontvoeren voor wat bijverdiensten. Wij merkten al snel dat het niet mogelijk was onbekommerd te wandelen: auto's stopten om je een lift aan te bieden, maar een lift waarheen, als je alleen maar een stukje wilt lopen?
Op mijn persoonlijke herinneringen aan Sardinië hoop ik terug te komen.

*
Regionalisme is uit beeld, en voorzover niet, dan is het niet meer linksgetint. Een beschaafd samenleven van allerhande volksgroepen in een verband wordt utopisch - als Nederland zelf niet een voorbeeld bij uitstek is dan is het het Oekraïne van de afgelopen maanden tot nu toe. Tegenvoorbeelden zijn dan wel weer Catalonië en Schotland.

Italië is nooit veel meer dan een geografisch begrip geweest, in Venetië is vanuit de rechterzijde afgelopen vrijdag een "volksraadpleging" georganiseerd waaruit zou moeten blijken dat "men" de Republiek Venetië terug wil. Zou wel weer eens leuk kunnen worden voor de Friuliërs (Pasolini hoorde bij hen), Slovenen en Duitstaligen.
En nu is het idee geponeerd om Sardinië aan te sluiten bij... Zwitserland - dat er een opmerkelijk vierde Romaans gebied bij krijgt, een belangrijke toegang tot zee, voor de Sardijnen verminderde druk tot italianisering hoewel het Italiaans er als Zwitserse taal zijn rol zou kunnen blijven spelen.
Het idee is zo eigenaardig dat het verstandig lijkt.

Opmerkelijke combinaties in Madrid #22M

Een demonstratierally vanuit allerlei punten in Spanje kwam gisteren 22 maart 2014 samen in Madrid, twee miljoen mensen in totaal. Het waren de Marsen voor de Waardigheid, waarbij het openhouden van een Coca-Colafabriek evenzeer een thema was als vrije abortus en ontmarkting van het onderwijs.
Opmerkelijk en eigenlijk mooi dat de anarchistische vlaggen van de vakcentrales CGT en CNT blijkbaar zonder problemen naast de republikeinse of regionale vlaggen werden meegedragen. Ook de koninklijke en de republikeinse konden gecombineerd worden.

Goed, twee miljoen convergeren - en nu? "We gaan door".
We zullen het zien. De eerste vraag is: waar blijven die miljoenen die zijn samengestroomd in Madrid? Voor vandaag zijn demonstraties aangekondigd voor de vrijlating van mensen die gearresteerd zijn bij de charges van de plitie op de late avond.
Morgen wordt de ruimte voor de beurs bezet. Als alles gaat zoals aangekondigd.

Nederlandstalige site met verwijzing naar vele foto's.

Henri Roorda van Eysinga, pedagoog en anarchist

Ponta Delgada, de hoofdplaats van São Miguel - één van de Azoren - heeft een universiteit die doet denken aan bepaalde Noordamerikaanse inrichtingen voor hoger onderwijs: lommerrijk en afgelegen. En waar een universiteit is, zijn academische boekhandels. In de herfst van 1993 trof ik in één hiervan een stapeltje van vier boeken aan van Henri Roorda.
O meu suicídio - Mijn zelfmoord dus. Intrigerende titel, intrigerende plaats zo op een eiland midden op de oceaan, intrigerende naam: onmiskenbaar Neerlands, nee Fries, gecombineerd met een Franse voornaam. Blijkens het impressum lag in de genoemde boekhandel liefst één procent van de gehele oplage. Het raadsel werd nog groter toen boek noch schrijver te vinden bleken in de nationale bibliografie van Portugal. Ik zal niet de details van de spannende speurtocht geven die mij via de vader van de schrijver, Sicco Roorda van Eysinga, auteur van Uit het leven van Koning Gorilla, tenslotte bij Henri terecht bracht: anarchistisch pedagoog in Zwitserland, schrijver van humoristische schetsen, waarvan Mon suicide de laatste was, omdat de schrijver na voltooiing inderdaad zijn leven beëindigd heeft.

Intussen moet Jean A. Schalekamp Roorda van Eysinga ook ontdekt hebben. Blijkens zijn verslag in Hollands Maandblad nr. 10 (1995) dankzij een heruitgave van Mon suicide uit Zwitserland (1992). De Portugese uitgave moet hierop gebaseerd zijn. Schalekamp, die toch bekend moet zijn met het fenomeen 'anarchisme' - lezers kennen hem misschien als schrijver van een boek over Mallorca tijdens de Spaanse burgeroorlog - noemt dit in zijn artikel in het geheel niet. Toch was dit 'isme' onontkoombaar in verband met Henri Roorda van Eysinga: vanwege zijn vader en vanwege zijn eigen uitgesproken wens tot het schrijven van de definitieve anarchistische roman. En niet te vergeten omdat hij onderwijsvernieuwer was, die nog met Ferrer heeft samengewerkt, schrijver van Le pédagogue n'aime pas les enfants, L'école et l'apprentissage de la docilité en Avant la grande réforme de l'an 2000.
Het eerstgenoemde werk is vertaald in het Duits en in het Armeens. Verder gaat deze anarchistische onderwijsvernieuwer volgens het achterplat van zijn Oeuvres complètes door het papieren leven als "de grootste humorist van Franstalig Zwitserland". Dat kan geen vrolijk volkje zijn, ben ik geneigd te denken na zo'n mededeling - tja, Calvijn was ook Franstalig Zwitser avant la lettre...

Ik verneem dat er nu kameraden spelen met de gedachte een of meer van Roorda's pedagogische geschriften in vertaling uit te geven. Laat bovenstaand verhaal vooral dienen ter aanmoediging. Wie Frans leest, kan inmiddels terecht bij de Oeuvres complètes, uitgegeven bij L'Age d'Homme te Lausanne in 1969 (tome I) en 1970 (tome II) - en omdat Franstalige uitgeverijen enige beschaving kennen ten opzichte van hun handel, zijn deze delen nog steeds leverbaar.
L'école et l'apprentissage de la docilité is niet in de bundel opgenomen, als overdruk uit de Humanité nouvelle van 1898, maar dit is los te vinden bij het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis.

(1997)

Ontbreekt ons moed of vrijheid?

Can't you hear my heart beat , Goldie and the Gingerbreads

Geschreven door Peter Noone die de girlgroupsound goed wist te benaderen voor deze anderen (al heeft zijn groep het ook opgenomen), geënt als het is op deze superieure versie van hun eerste hit:

I'm into something good , Earl Jean


Goin' back, Goldie - het origineel. De single werd ingetrokken omdat de auteurs het niet eens waren met de tekstwijzigingen die Andrew Oldham had aangebracht. Vreemd, als men de verschillen tussen de versies van Dusty Springfield en de Byrds, kort hierna uitgebracht, beluistert. Enfin:

Kerstklokken en vrijheid


Bomen om in te klimmen en moed?
De drie versies lopen helemaal nogal uiteen. De versie van Dusty is mij het dierbaarst, klinkt het innigst en was een revanche voor het behoorlijk erge You don't have to say you love me.

FFW naar 1971, als Peter Noone een acceptabele solosingle uitbrengt die dan ook door David Bowie is geschreven.

Oh you pretty things

en als Goldie onder de naam Genya Ravan/Raven opduikt bij Ten Wheel Drive


Morning much better

Lentebeeld 2014 - 1

"Ze horen hier niet" is de uitdrukking die aan dieren en planten werd toegekend, eerder dan aan mensen. Alsof dier of plant een boodschap hebben aan de grenzen die mensen op de wereld aanleggen.
Jonge nijlganzen vastgelegd in een Nederlands park.

Voorzichtig, op een afstand, niet verschrikken...

Anderzijds, zijn de ouders niet net zo agressief als de knobbelzwaan, als zij jongen hebben?

Vermarkt en verkitscht, de wilde natuur

Als iemand die de boekhandel dreef, verbonden aan een reisbureau, een unieke combinatie, werd ik regelmatig geconfronteerd met het onvermijdelijke kitschgehalte dat de droomreis van de geïnteresseerden inhield. Mensen die graag orang² oetan ontmoetten voor het ware David-Attenboroughgevoel waarschuwde ik dat het aansluiten in de rij werd. Toen kon het nog: een reisgids voor Mali, die was dan in het Frans. "O maar ik ken geen Frans." "Dat kunt u toch beter wel beheersen als u daar naartoe gaat, het is de eerste Europese taal." "Ze zullen toch wel iets Engels verstaan daar?" Nu de NAVO er ingrijpt in het een en ander is daar wel kans op, ja. Of dit het toerisme bevordert is wel de vraag.

Het was best leuk werk verder hoor, ik heb het ruim vijf jaar gedaan, maar mensen met geld te veel en hersens en (daar komt het op neer) gevoel te weinig, irriteren mij onder alle mogelijke omstandigheden. Het soort toeristen dat wijsneuzig zegt Irian Jaya te willen bezoeken of Soelaweesie, en fronst als je die bestemmingen bij hun Nederlandse koloniale naam noemt - al was het maar omdat ik niet kan zeggen hoe je Sulawesi juist uitspreekt. Het soort toeristen dat het dan wel over Java en Sümatra heeft in plaats van over Djowo en Sumatera. Word toean besar op een koopje, had ik als reclamekreet in gedachten (Karma voor een schijntje was de andere).

Voor het dak van de wereld waren er ook gidsen in boekvorm, of het het betwiste drie/vier/vijflandenpunt China, Pakistan, India, Kasjmir, Oeigoer betreft of de Himalaja in Nepal. Chomolungma moet knap vervuild zijn door toeristen die zich allemaal een Hillary wanen als ze er ook gaan klimmen. Ze halen zelfs de krant niet meer als ze het niet overleven, intussen.

Met de NBBS verdween de reclamekreet "gewoon op vakantie kan altijd nog". Wat zou er gewoon aan vakantie moeten zijn? Naar "Berbers" ga je in de Sahara, wonen ze in Nederland dan vind je dat het er "minder! minder! minder!" moeten zijn.

De tegemoetkoming aan het belevenistoerisme in Nepal kan men zien als een manier om extra geld in het laatje te krijgen: een ladder om Sagarmatha makkelijker te kunnen beklimmen. Je moet er maar op komen (niet woordspelig bedoeld).

De continuïteit van Brezjnjew aan de Amstel en andere zaken

Er was een tijd dat ik het bruine nieuws uit Nederland op A Pinch of Salt plaatste om de wereld elders te doen weten wat er gaande is. Nederland had (heeft misschien nog in de VS, waar men niet weet waar het ligt en wat er aan de hand is) de naam van een vrijgevochten, "liberal" land te zijn. De Amsterdamse hoerenbuurt en de zogenaamd vrijgegeven consumptie van cannabisproducten moesten er tot vervelens toe van getuigen.

Alleen al die verhalen zouden nuancering waar men niet op zit te wachten vragen. Maar dat het dominante vertoog in de Nederlandse openbaarheid sinds (de moord op) Pim Fortuijn openlijk racistisch is, is jarenlang onbekend en onbegrepen geweest. Inmiddels snelt het nieuws van de aanvoerder, tevens enig lid, van de protofascistische partij, die etnische zuivering aankondigt, de wereld over. De aanvoerder is bekend buiten de grenzen. Zijn nederlaag bij de gemeenteraadsverkiezingen van vandaag wordt zonder probleem in de gelijkgeschakelde media als overwinning aangekondigd. Misschien uitte hij zijn weerzinwekkende praat juist om deze nederlaag buiten beeld te houden.

Ik heb het vaak genoeg over Brezjnjew aan de Amstel gehad, het door de Partij van de Arbeid geleide ons-kent-ons-en-wij-bouwen-wel-syndicaat waartoe politiek Amsterdam al zeker dertig jaar vervallen is. De PvdA kon garant staan voor de voortzetting van de versteende corruptie, belichaamd door een burgemeester die advocaat van kwade zaken is geweest voor maffiose wooncorporatie DeKey, bijvoorbeeld. Is Brezjnjew nu weg, nu de PvdA, voor het eerst sinds het eind van de bezetting, niet meer de grootste partij is in de hoofdstad? Ik denk het niet: D66 is een culturele keuze, beschaafd rechts, zo beschaafd dat het nog wel een beetje voor links kan doorgaan. Maar deze partij heeft tegen haar verkiezingsbelofte in de Noord-Zuid-metrolijn mogelijk gemaakt, illustrerende hoe goed zij bij de onroerendgoedsyndicaten hoort. De club wil snel de sociale woningbouw in Amsterdam nog verder uitkleden dus de prioriteit is duidelijk. VVD en PvdA zullen niet dwarsliggen - Brezjnjew gaat door.
Vrijzinnig liberaal is van oudsher de houding van het Amsterdamse patriciaat. D66 vertegenwoordigt dit lang niet alleen maar belichaamt wel deze traditie. Veel meer verandert er niet.

Ik vind het wel mooi dat de Staatkundig Gereformeerde Partij er met een vrouwelijke lijsttrekker in geslaagd is een zetel te bemachtigen in Vlissingen, waar de partij niet vertegenwoordigd was. De partij staat voor ongeveer niets waar ik voor sta maar ik verwelkom hun vrijwillige aankomst in de eenentwintigste eeuw van de Nederlandse politiek. In feite is "Vlissingen" waarschijnlijk het echte historische nieuws van deze gemeenteraadsverkiezingen, naast het verdiende pak slaag dat de regeringspartijen hebben gekregen.

De lente van 1871 en die van 2014

Achttien maart, dag van de Commune, en zo van de presentatie van Dennis Bos' Habilitationsschrift (zo noemde hij het zelf in de wandelgang) Bloed en barricaden over de gedachtenis van de Parijse Commune.
Het eerste exemplaar werd aangeboden aan de Louise Michel van Nederland van nu, Joke Kaviaar - vervolgd om vier artikelen die volgens het regime opruiend zoniet terrorismebevorderend worden beoordeeld, reden waarom haar teksten [ook] hier verschijnen.

De Commune was een soort Mei 1871, zij heeft iets meer dan twee maanden standgehouden.
Het boek van Dennis telt ruim zevenhonderd pagina's. Dus wanneer ik er gedocumenteerd op terug kan komen...?

De Marsicaanse beer

Het boek staart mij aan vanuit de logeerkamer die als opslag dient: Dieren sterven uit - de fossielen van morgen. Als jonge tiener las ik het met droefenis, alsof het een bijna onvermijdelijk natuurverschijnsel betrof. Zoiets als het "uitsterven" van de Indiaan, dat ook ergens in gang gezet was voor mijn tijd. Ik was nog tiener toen het tot mij doordrong, en ik las de verhalen opnieuw maar anders, dat het niet zomaar om "uitsterven" gaat maar om "uitgeroeid worden" - door mensen - en dit meestal om "economische redenen" - oftewel: geld is belangrijker dan het leven van de anderen. En inderdaad, dit gold en geldt ook voor "de Indiaan".

De beer van de Abruzzen of de Apennijnen komt voor in het boek, en die beer - nu onder de mij voor vandaag niet bekende naam "Marsicaanse beer" is in het nieuws geweest vandaag, 17 maart 2014. Iedere dode beer v/m is een stap dichter bij de ondergang van de ondersoort. De gebrekkige schuwheid en dus het te veel in de buurt van "de mensen" en hun geldbronnen komen zal de Marsicaanse beer fataal worden.

Uit een faunagids voor Europa meende ik te mogen concluderen dat de beer in de Lage Landen al verdwenen was rond het begin van de jaartelling. Blijkbaar is dit niet het geval, er werd in de Hoge Middeleeuwen nog op gejaagd. Het "uitsterven" is dan verder niet gedocumenteerd.

Diego Garcia als open riool

Een van de verhalen die het Britse koloniale regiem uitvent over de onbewoonbaarheid van de Chagos Archipel is dat het zeegebied waar de eilanden liggen behouden moet blijven als ongerept natuurgebied. Dit is niet te combineren met kleinschalige visserij van de gedeporteerde bewoners. Dat bombardementsvliegtuigen niet vervuilend zijn spreekt vanzelf.

Zoals dus ook de koraallagune van Diego Garcia als open riool voor de VS/marineschepen wordt gebruikt. Doorvaren, niets aan de hand hier.

- Niet geheel terzijde: bij de in het algemeen zeer negatieve nabeschouwing van Tony Benn op de BBC werd Jeremy Corbyn als "vriend" opgevoerd. Corbyn is een van de parlementsleden die zich gedreven inzet voor Chagos. Ik besef dat ik hard in mijn oordeel ben geweest over Benn als koloniaal. Ik hoop er nog in alle rust op terug te komen, later.

De reïncarnatie van Hitler

- door Joke Kaviaar -



Toen Hitler zichzelf van kant maakte in de bunker in 1945, kon hij niet bevroeden dat hij terug zou komen. Hij moet gedacht hebben: een welgemikt schot door mijn edele hoofd moet voldoende zijn om voorgoed dit aardse te verlaten en alle mislukkingen, op een miezerige genocide op 6 miljoen joden na (want daar was hij wel tevreden over, zij het dat hij die 6 miljoen nog niet genoeg achtte en gehoopt had tot een totale uitroeiing te komen), achter me te laten.

Wat zal hij zich bedrogen gevoeld hebben toen hij zich op een dag realiseerde dat hij herboren was in lichaam en geest van een niet-zuivere ariër genaamd Geert Wilders, met Oost Indische voorouders notabene, een feit dat moeilijk te verhullen viel. Hij had niet direct door wie hij werkelijk was, en zwerfde wat rond in zijn geest, op zoek naar zijn eigen ik, tot die nacht kwam dat hij badend in het zweet ontwaakte en zich herinnerde dat hij een Groot Man was geweest die zijn werk niet had mogen afmaken. Een Groot Man ja, een Leider, verguisd door de geschiedenis, zijn idealen verworpen door Zijn Volk, onbegrepen, onnavolgbaar kennelijk ook.
“Verdammt noch mal!” riep hij uit, en “Scheisse!” toen hij zich realiseerde dat hij geboren was in Nederland, hetgeen nog altijd geen Groot Duitse Provincie bleek te zijn, maar immer nog een lullig stukje moeras achter de Noordzee, waar multicultuur hoogtij vierde en geen voorman te vinden was van zijn eigen kaliber, of men moest de heer Hans Janmaat bedoelen, een man die de zaken niet al te doortastend ter hand nam. Hij had natuurlijk ook het tij tegen zich. De linkse rakkers, de communisten, die hadden in die tijd de overhand, veertig jaar nadat die kogel zijn oude hersenen doorboorde, nu was het 1985.

Ja, de oude Hitler in zijn nieuwe lichaam zag het met lede ogen aan. Hij zag hoe de hem sympathiek overkomende Janmaat net als hij niet werd begrepen, en werd aangevallen en ternauwernood aan de dood door aanslagen ontsnapte, en hij vroeg zich af, onze Adolf, wat er voor nodig zou zijn om het dit keer goed te doen. Om dit keer de macht te grijpen zonder dat het al te duidelijk zou worden wat de bedoeling was, om alsnog dat Grote Rijk te stichten en ongewenste onreine elementen daaruit te weren. En hij peinsde en overwoog dat de Joden nu een eigen stuk land hadden gekregen. Dat was eigenlijk wel een prima oplossing voor het probleem, dat staatje omringd door vijanden, en diende juist gesteund, meende hij, want zo zouden de Joden uit de weg zijn zonder dat daar nog gaskamers voor nodig waren, of wat het ook zou zijn wat in deze tijd effectief zou worden geacht (dat laatste moest hij nog uitzoeken). En zo besloot hij de staat Israël juist te bevrienden, te omarmen zelfs, al was het alleen maar om niet op te vallen, en het maakte tenslotte niet zoveel uit wie er als zondebok voor enigerlei crisis zou worden aangewezen, en hij besloot zijn pijlen te richten op de andere semieten, de moslims, aangezien deze in de huidige maatschappij als dreiging worden gezien en zich derhalve prima lenen voor zondebokpolitiek. Hij moest er vooral voor waken niet te worden herkend, en hij erkende zijn strategische en tactische fouten uit het verleden en nam de tijd om zijn gedachten goed op een rijtje te zetten, verkende de politieke situatie, zag de opkomst en ondergang van een potentieel geschikt leider die de prachtige naam Fortuyn droeg maar die niet zo fortuinlijk was als hij beloofde te zijn, aangezien deze werd vermoord voordat hij zijn hoogtepunt kon bereiken. Adolf trok uit dit alles zijn lessen: ditmaal zal mijn leiderschap eindigen in triomf, niet in de dood van mijzelf en mijn geliefden, niet in de teloorgang van mijn ideologie, de vernietiging van mijn levenswerk. Nee, ditmaal zal ik het anders doen. Beter. Slimmer. Onopvallender. Ditmaal zal ik slagen.

En zo zette de sluwe Adolf zich aan de arbeid. Hij verfde zijn haar Arisch blond om de genetische afkomst van zijn nieuwe lichaam en persoonlijkheid te verhullen en maakte listig gebruik van het voorwerk dat Janmaat en Fortuyn reeds hadden verricht. En het lukte. Het gevaar van zijn bezigheden werd niet onderkend. Er werd om hem geschamperd, hij werd niet serieus genomen. Menigmaal lachte hij 's avonds in zijn bed om de domheid van mensen die de methodes die hij hanteerde niet herkenden, die de overeenkomsten niet zagen, die niet zagen hoe hij invloed uitoefende op de maatschappij en de gevestigde politiek om zich heen, hoe gestaag zijn gedachtengoed werd overgenomen door lieden die hem beweerden te verafschuwen en die zelf, democraten als zij waren, in hun verkiezingsprogramma's trachtten hem de loef af te steken. Oh ja, hij lachte om hun domheid, want zij bereidden de weg voor hem, en tot hiertoe ging alles geheel volgens plan, een beproefd recept feitelijk.

Hij richtte zijn beweging op en slechts een enkeling herkende in zijn beweging het principe van zijn oude partij, en wees op de overeenkomsten, op zijn absolute leiderschap, op het ondemocratisch gehalte van die beweging die hij Partij Voor de Vrijheid noemde. Er vertrokken wat partijleden die hij evengoed kon missen als kiespijn aangezien hij nu juist de getrouwen overhield en hij bleef wijzen op het gevaar van de Islamieten, maakte gebruik van de aloude technieken der haatzaaierij, het inspelen op de angst van mensen, de crisis die juist op het goede moment zich aandiende en zag zijn provocaties gretig aftrek vinden. Het volk smulde van de gedachte om Korans te verbranden, van de ongenuanceerde uitspraken die hij deed, en hij genoot van de belangstelling toen er lieden waren die meenden hem te moeten aanklagen. Nu kon hij als verdediger van de vrijheid der meningsuiting optreden, kon hij laten zien hoezeer zijn ideeën in de verdrukking kwamen en dat niet zij die riepen dat hij racist was, fascist zelfs (en wat is het moeilijk om te doen of je daar boos over bent, dat vindt hij nog altijd lastig, maar je moet wat over hebben voor de toekomst) het slachtoffer ergens van waren, maar hij!

Het was een strategie die werkte, de strategie van het slachtofferschap. Dat hij daaraan nooit eerder had gedacht! En om zich heen ontwaarde hij geestverwanten. In België, Filip de Winter van het Vlaams Blok die gedwongen waren zich nu Vlaams Belang te noemen, in Frankrijk, Jan-Marie en zijn dochter Marine Le Pen van het Front National, in Italië, Mario Borghezio van de Lega Nord, en in Oostenrijk, Heinz-Christian Strache met zijn FPÖ. Ja, hij zag hun gezamenlijke belangen en strijd. Tegen de tsunami van de massa immigratie, de teloorgang van het eigen volk dat leed onder arbeidsmigranten uit allerlei derde wereldlanden, van Polen tot Afghanistan en van Roemenië (die vervloekte zigeuners ook!) tot Somalië. Zij moesten de handen ineen slaan, besefte hij, de tijd was rijp voor een groot hedendaags fascistisch blok en híj zou het teweeg gaan brengen, niet door oorlog, maar door geleidelijke infiltratie en indoctrinatie, ongeveer zoals hij met zijn PVV een kabinet van CDA en VVD had gesteund en zo de koers van dat kabinet had beïnvloed. En hij zou zijn populariteit te danken hebben aan zijn vriendelijkheid en zijn begrip voor de arme verdrukte blanken in wijken vol Marokkanen en nee, hij zou niet voorstellen om mensen weg te voeren omdat zij Marokkaan waren of Moslim, hij zou wijzen op hun criminaliteit, hun onbetrouwbaarheid, hun dubbele paspoorten, hun kwalijke religie, hun bedreiging voor de identiteit en eigen cultuur van de Westerse Joods-Christelijke Tradities, Zwarte Piet, Kerstfeest, Koninginnedag. En hij zou het aan de politieke leiders van de andere partijen overlaten om de boeman te spelen en hen prikkelen om nog harder tekeer te gaan, door hen te bekritiseren en stemmen voor zichzelf op hen te veroveren en hen zo te dwingen zijn koers te varen. Ja, zo zou hij het doen en het ging allemaal goed.

Tot gisteren. Toen werd hij ontmaskerd. De beschuldiging werd weliswaar ingetrokken, maar het kwaad was geschied. Hoe moest hij dit zijn nieuwe handlangers gaan uitleggen? Zouden zij het erg vinden? Velen van hen waarderen hem om wie hij nu is, en waarderen de persoon die hij was, maar ook zij dienen voorzichtig te zijn. Het duurt nog wel even voor het weer salonfähig wordt geacht om een Hitler te zijn. Voorlopig houdt hij daarom maar zijn huidige naam, Geert Wilders, de blonde vrijheidsstrijder voor Volk en Vaderland. Nog altijd wordt zijn oude naam in één adem genoemd met de Shoah. Maar zijn methoden zijn toch anders, ze zijn toch beter, verfijnder, geraffineerder? Hij doet het toch veel netter nu? Nee, beter maar van niet, Adolf is niet meer, maar zijn geest leeft voort!

Het mag nu niet mislukken, zijn masterplan voor het Groot Europees Rijk onder zijn leiderschap, van vreemde smetten vrij, waar de Prinsenvlaggen wapperen en mensen weer trots mogen zijn op hun eigen ras. Daar is toch niet zoveel mis mee? Het liefst zou hij zeggen wie hij was, zijn masterplan voorleggen, maar tot die tijd zal hij een ieder die het waagt zijn oude identiteit te onthullen een proces aandoen, tot zijn tijd daadwerkelijk gekomen is en alle moskeeën platgebrand zijn en de hekken rond het Nieuwe Rijk daadwerkelijk effectief zijn en er hardop mag worden gezegd: Eigen Volk Eerst. En dan zal het volk hem volgen als een redder in nood en alle Islamieten verdrijven. Een goed begin wordt al gemaakt met de bescheiden deportaties van illegale vreemdelingen, een klus die hij voorlopig tandenknarsend overlaat aan de huidige regering met de slappe knieën. Het raamwerk is in elk geval al daar, en het oogt humaan en het stuit niet op verzet. Er is wat geduld voor nodig, maar in de laatste vijf jaar heeft hij al heel veel bereikt. Zijn invloed neemt toe, hij hoeft maar wat te brullen, als vanouds, of het wordt opgeschreven, gefilmd, uitgezonden, besproken. Zijn beweging heeft veertien zetels in de Tweede Kamer en groeit in aantal en in kracht. Zijn tijd zal weer komen! Die Fahne hoch! Die Reihen dicht geschlossen!

Ranselen namens de staat tegen boektitels - Ongedoofd vuur

“Er blijft altijd een groep die begeleiding nodig heeft, of maar gedeeltelijk kan werken. Daar moet dan toch geld op toegelegd worden. Nu is het idee: “de arbeidsmarkt lost het wel op”. Maar zo werkt het niet.” Staatssecretaris Klijnsma van de PvdA, toen zij even geen staatssecretaris was, over mens met een “beperking”. De uitspraak, geboekstaafd op zorgwelzijn.nl, werd gedaan toen de Partij van de Arbeid in de oppositie was. Het démasqué van deze partij na de verkiezingen van 2012 is nauwelijks pijnlijk te noemen – de Nederlandse parlementaire politiek heeft haar eindpunt bereikt – het gaat zelfs niet meer om tienden van procenten bij dit of dat, het gaat er om: wie breekt het hardst de zogenaamde verzorgingsstaat af, en de al even zogenaamde rechtsstaat er bij. 

            Het is allang tijd voor de opstand van het leven tegen – Bakoenin noemde het “de wetenschap” maar ik ben geneigd eerder in de geest van Herbert Marcuse te zeggen: tegen de krachten die de dood nastreven. Geregeerd worden betekent dezer dagen uitgedrukt te worden in geld, er moet geld bij als je “een beperking” hebt maar in principe moet het al duidelijk zijn dat “je geld gaat opbrengen” in je vierde zoniet je derde levensjaar. Er moet getoetst worden of je “de samenleving” geld gaat kosten of gaat opleveren. Wat “de samenleving” is dient niet gevraagd te worden. “Je” doet er iets voor als je verplicht papiertjes prikt in het park, die door waardevoller mensen zijn achtergelaten (ze zijn niet betrapt door de immer waakzame politie of de overal speurende camera’s). “De samenleving” is nu pas echt het kapitaal, de maatschappelijke verhouding die Marx zo’n honderdvijftig jaar geleden in woorden wilde vatten.

            “De wetenschap” is niet (meer) de tegenstander van “het leven” in deze tijden – althans, de mogelijkheden om kennis te verwerven en verder te verbreiden of verbreden passen niet bij een met geld samenvallende “samenleving”. Onderwijsinstellingen moeten zelf tot geld gereduceerd worden. Het zijn precies ook de plaatsen waar al sinds de negentiende eeuw verzet broedt, Tolstoj en Kropotkin deden hun oproepen aan ‘de jongelieden” aan wat wij nu al jaren “studenten” noemen. In Groot-Brittannië nog laatstleden december, maar elders is intussen het parool: laat de universiteit met rust, laat het een leerinstelling blijven. Er wordt solidair gestaakt met docenten, maar de mooiste actievorm vind ik het Boek Blok (Book Bloc): de voorhoede in de demonstratie draagt een schildachtig bouwsel waarop een boektitel geschreven staat. Weinig illustreert de diepte waartoe Het Regime vervallen is zozeer als smerissen die met de lange lat op Schuld en boete van Dostojewsky of Ulysses van James Joyce inhakken. En het blijft leerzaam – ik heb er de kennismaking met Silvia Federici en Jay Griffiths aan te danken, schrijfsters die een ontwikkelde anarchist(e) zich niet mag laten ontgaan.

Naar het bal waar de lieflijke rivier stroomt

Is het kitsch? Het is niet nieuw-klassiek, het is "lichte muziek". En het is eerlijk gezegd mijn eerste singletje, dan wel van het orkest onder leiding van Jos Cleber, dat niet op YT te vinden is.

Elizabethan serenade, Ron Goodwin Orch. (arr. George Martin)

Misschien onder invloed van een Nederlandstalige gezongen versie die in onbereikbare sprookjeskringen leek te spelen plaatste ik het Elizabethan in de zestiende eeuw. Pas dit filmpje deed mij beseffen dat het samenhing met de troonsbestijging van Elizabeth II. Oorlog en wederopbouw.

Het orkest van de man die het gecomponeerd heeft, Ronald Binge (een naam die ik in gedachten jarenlang op zijn Duits uitsprak, waarschijnlijk vanwege het stadje Bingen).


Quattro Orchestra in een zaal van het gebouw van de Tsjechische Senaat

Pauline Black...


Een gezongen Engelse koorversie heet Where the Gentle Avon Flows

Nelson Civic Ladies Choir

Gemengde gevoelens over Tony Benn

Anthony Wedgwood Benn, al tientallen jaren de linksbuiten van de Britse Labourparty, is vanochtend 14 maart 2014 overleden op 88-jarige leeftijd. In de nabeschouwingen zal vooral zijn positie op de linkervleugel in de partij van Kinnock, Blair, Brown en Mandelson behandeld worden en daar is reden toe. Er is wel nogal veel gal gespuwd ter gelegenheid van zijn overlijden, hem wordt verweten dat hij de gelijkschakeling van de Labourparty in de weg heeft gestaan. Hiertegen dient hij zeker ook postuum verdedigd te worden.
Maar het is niet het hele verhaal.

De tweede burggraaf van Stansgate gaf zijn adellijke titel op om lid van het Lagerhuis te kunnen worden en langs deze weg minister. Bij de overzichten naar aanleiding van zijn overlijden, voorzover er überhaupt aandacht aan besteed wordt in Nederland - want Nederland had nog niet zo lang geleden heel veel buitenland, maar heeft nu toch vooral heel veel binnenland - zullen vooral zijn buiten de orde vallende standpunten in de Britse politiek vermeld worden. Uitdrukkelijk tegenstander van de Britse oorlogspolitiek, en ook nog eens christen-socialist. Dit laatste verwoordt hij kernachtig en kort in dit filmpje.



Iedereen heeft het recht om van standpunt te veranderen, op zijn of haar schreden terug te komen, of, om het in bijbelse termen uit te drukken: een werker van het laatste uur te zijn. De ommekeer bij Benn kunnen we dan nog niet eens het laatste uur noemen. Hij werd radicaal na een technocratisch ministerschap in verscheidene Labourkabinetten. Als Postmaster General, destijds de naam voor wat toen in Nederland Minister van Verkeer en Waterstaat werd genoemd, zette hij de Marine Offenses Bill door, die het Britse burgers verbood mee te werken aan zeezenders. Ik kan moeilijk het gevoel van beroofd zijn van mijn muziekbron uit mijn eigen geschiedenis wegpoetsen. Gelukkig bleef Caroline nog even zodat Stevie Merike en Bud Bullou mij geholpen hebben bij het voorbereiden van mijn eindexamen. Dat was niet de verdienste van Benn.


Het meest symbolische nummer verbonden aan de Marine Offenses Bill 1967: A day in the life,The Beatles

Dat de deejays van al die zeezenders werkloos werden was ook niet zo belangrijk vanuit Labourstandpunt - en dan noem ik de meest opvallende werkloos gemaakten eerst: bemanning, technici, bevoorrading en niet te vergeten de in de jaren zestig prominente platenindustrie van Groot-Brittannië, hoeveel mensen er gebroodroofd zijn is niet meer na te gaan. Ik zie Billy Bragg Tony Benn uitgeleide doen met het passend commentaar dat laatstgenoemde weerlegde dat je bij het ouder worden alleen maar rechtser wordt. Dat klopt. Hij vond van zijn partijleider Blair dat die als oorlogsmisdadiger vervolgd zou moeten worden.

Vervelend nu, die geraamten in de kast uit de tijd van zijn ministerschap in de jaren zestig. Ik speur er naar op het net en ik vind geen aanwijzingen van openlijk beleden spijt van Benn - niet zozeer over het wegvegen van de zeezenders maar zijn medeverantwoordelijkheid als kabinetslid voor twee vanuit Londen geleide genocides.

Want zo mag de diefstal van de Chagos-archipel genoemd worden: eilanden die ontruimd werden om de VS een basis midden in de Indische Oceaan te bezorgen, waarbij glashard gelogen werd dat de eilanden onbewoond waren. En ach, de bewoners v/m waren toch donkergetint.


Stealing a nation, John Pilger

En het beleid van quick kill tegen de Igbo die zich onafhankelijk hadden verklaard als Biafra. Volledige inzet van wapenleveranties en diplomatieke ondersteuning aan "Nigeria" ten dienste van de oliemaatschappijen en Unilever, onder andere, daarvoor tekende het kabinet-Wilson met Benn er in. Hierover heb ik in verband met een ander sterfgeval nog pas twee weken geleden geschreven.

Het is niet aan mij om namens anderen te vergeven.

De laatste kuifleeuwerik van Nederland?

Het terrein was opgespoten geweest en nog jaren na de voltooiing liepen de kuifleeuweriken rond in het winkelcentrum van het Buikslotermeerplein, Amsterdam-Noord. De terugtocht is nog sneller en radicaler geweest dan van de huismus: de kuifleeuwerik is sinds die gewone aanwezigheid als stadsrandvogel geheel of zo goed als verdwenen uit Nederland. En dan is het plotseling nieuws als er een gezien wordt. Op waarneming.nl vele meldingen, maar dat is dan te danken (wijten wat mij betreft) aan vogelaars die allemaal op hetzelfde beestje afkomen. En dan blijkt die zeldzame melding ter plaatse toch ook alweer eerder gedaan.

De kuifleeuwerik was betrekkelijk nieuw als soort in Nederland en de terugtocht is snel gegaan maar niet zo opzienbarend als de mus. Toen ik het dier voor het eerst zag lopen hield ik het voor een mus met kuifje die niet hipte maar liep. Dat is dus meer dan veertig jaar geleden intussen.

Voorlentebeeld 2014 - slot

Naast de wassende maan, die zich al geheel bij daglicht laat zien een wit plukje dat bijna op gelijke hoogte lijkt te zweven, zoniet verder. Even een knipperlicht tussen plukje en maan en het plukje lost snel op. Wat heb ik nu gezien? Een vliegtuig op zo'n 10 km hoogte en een wolk in de buurt daar?

Het eerst geziene speenkruid van het jaar weerspiegelt de zonneschijn

Bosanemonen keren zich naar de zon

Eigen narcissen eerst - tussen de feuilles mortes van de herfst die niet voorbijging

Realiteit en Eros

Voorbereidende peilingen voor de conferentie in Loughborough voor het Anarchist Studies Network brachten mij op de vraag - omdat Landauer een belangrijk onderwerp lijkt te zullen worden - hoe het stond met Avraham Yassour, die mij in 1998 naar Haifa genood had voor een lezing, de Landauerspecialist in Israel.
Er is geen persoonlijk spoor van Avraham te vinden, ik moet mijn best doen te reconstrueren dat hij in 2010 herdacht werd in lezingen in Haifa. Wanneer hij gestorven is is ongewis.
Hier twee artikelen van hem over Landauer.

In Haifa maakte ik kennis met Ilan Gur Ze'ev, kritisch-theoreticus, die mij verraste met opmerkingen over het geestelijk testament van Herbert Marcuse, die de overwinning van de dood een aardse mogelijkheid achtte. Ik heb contact met hem onderhouden, onder andere rond de antiracismeconferentie in Durban. Was dat alweer 2001? Hij schreef dat hij in een treurig deel van de wereld toefde. Dat is duidelijk, daarom zou ik er ook niet meer heengaan. Was dat het laatste bericht, zo lang geleden? Ik kan het mij niet voorstellen.
Hoe zou het met hem zijn?

Als een mokerslag krijg ik de tekst van zijn laatste lezing in beeld, vertaald in het Engels. Hij is gestorven op 5 januari 2012. De overwinning op de dood was niet voor hem weggelegd. En op zijn graf wordt nog steeds gespuwd door de maar al te bekenden die het hem als zoon van concentratiekampoverlevenden niet vergeven dat hij de massamoord geen rechtvaardiging vond voor de staat Israël.

Ik gedenk hem bij dezen, ik weet niet of onze mailwisselingen terug te vinden zullen zijn. Maar ze zijn niet vergeten.
Rust in vrede in het eeuwige Niets, kameraad.

Kairos en socialisme

Kairos, de inbreuk van het eeuwige in het tijdelijke, is het moment van de Geest die de revolutie bewerkstelligt. Onder anarchisten wordt deze inbreuk duidelijk verbeid door Berdjajew, Landauer die de geest beslissend doet zijn, en er valt veel voor te zeggen, ook als zij het zelf niet zo uitdrukken, bijvoorbeeld Tolstoj, Maurin, Ellul en Buber hierbij in te delen - als er een classificatie zou moeten worden gemaakt.

Kairos is het materialisme voorbij. In Nederland acht(t)en bijvoorbeeld Van Eeden, Reckman en hedendaags [kritisch] socioloog Willem Schinkel een dergelijke inbreuk mogelijk of wenselijk. De eerste vond dat er voorbeelden gegeven konden worden, tussen droom en daad bleef een kloof. Gelijktijdig waren er de kolonies van de christen-anarchisten. Zij moesten tot voorbeeld dienen ter opwekking van de Geest, naast het functioneren van socialisme in de praktijk.

De uiterste consequentie van het kairosdenken, en van het christendom in het algemeen wordt opmerkelijk genoeg getrokken door de marxisten van joodse achtergrond, Ernst Bloch en Herbert Marcuse. Hun gedachte van de uiterste consequentie van de revolutie in de vorm van de overwinning op de dood zou een echo kunnen zijn van de paulinische gedachte (zoals geanalyseerd door Agamben) of de christelijke gedachte van toebehoren aan de eeuwigheid, zoals uitgedrukt door Karl Jaspers en op geheel andere wijze Felix Ortt. Hoe anders deze beschouwing is dient nog onderzocht.

Vanuit het kairosstandpunt is de revolutie een gave van genade.

Een zachte dag in politiestaat Nederland

Eerst vind ik het groepje jongens dat twee bankjes aan de sloot bezet houdt wat hinderlijk aanwezig. Dan blijkt waar zij naar kijken, een van hen zegt: "we moeten er niet naar toe, anders doet hij het ook bij ons." Smeris vraag gekleurde mannen om hun papieren, zachte dag in het Vondelpark.

De smeris doet quasi-vaderlijk tegen een van de jongemannen, je moet goed kijken...

Vooroordeel wellicht, maar ik vraag mij af of dit onschuldige toeschouwers zijn

De metgezellen van de jongen zonder papieren praten nog even en zijn dan weg. Hier is goed te zien dat hij geboeid is.

"Het busje is onderweg".

Voorlentebeeld 2014 - 3

Enfin, het zijn/het is een winteraconiet

Naast uitgebloeide vlinderstruik een al bijna uitgebloeide tulp, wel de eerste bloeiende tulp in volle grond die ik dit seizoen zie

En dan toch nog: bloeiend klein hoefblad. Het is lente!

De groene wouden van Ierland

Galway races, Dubliners


Somewhere along the road, Geraldine MacGowan & Friends
Naar mijn weten de enige artieste die op plaat is uitgebracht die ik ooit een drankje heb aangeboden. Nee, niet in het gefilmde café.


Bothy Band, Embankment, Baile Átha Cliath, september 1976

De tijd die ons rest

In deze dagen waarin de heersende machten in Washington, Londen, Berlijn en elders alle schaamte opzij gezet hebben en openlijk nazi's aan de macht helpen gaan mijn gedachten vooral uit naar de strijders van de Geest die door de voorlopers van het tuig dat in Kiev aan de macht is geholpen zijn vermoord. Is het nu 1933 of ongeveer 1920, dezer dagen? Als ik het laatste aanhoud, denk ik ook aan Luxemburg en Liebknecht en anderen, maar vooral toch aan degenen die een geestelijke omwenteling naar het socialisme verwachtten en daarvoor werkten, en bruut om het leven zijn gebracht. Gustav Landauer natuurlijk in de eerste plaats, Hans Paasche - wie nog?

Op wat ik langzamerhand kairotisch socialisme zou willen noemen (met tevens verwijzing naar Willem Schinkel) moet ik spoedig terugkomen. Hier twee delen van hedendaagse basisteksten: Giorgio Agamben over Paulus, in het Engels, en Antonio Negri over Venus Alma, ook in het Engels.

De onzichtbare wereld op IJsland

Zoals in Ierland en de Schotse eilanden leeft op IJsland het volkje van de heuvel, of van de stenen, de parallelle wereld die Martin Koomen mooi beschreven heeft in Het koninkrijk van de nacht.
In de verlatenheid met zijn speciale licht komt het gevoel van Aanwezigheid van het Andere op, wat gepaard kan gaan met het terugwijken in ontzag voor het onbegrijpelijke - de eigenlijke religio. Van Ierland ken ik dat wat men geen fenomeen kan noemen, in Nevada wordt het overstemd door het lawaai van permanente oorlogsvoorbereiding. Ik denk dat ik eens moet gaan luisteren of kijken op IJsland.


Demo van Huldufólk 102 (Het verborgen volk)


Enqu&eacirc;te sur le monde invisible, Jean-Michel Roux

Neen tegen de werkelijkheid - Leonardo Boff

In de huidige toestand van verlatenheid waarin de mensheid zich bevindt is het van het hoogste belang de heest van de utopie te redden. Waarlijk, wij leven in een wereldwijde crisis van de beschaving. Iedere crisis echter biedt mogelijkheden tot transformatie en het gevaar van mislukking. De crisis mengt vrees en hoop, vooral in deze tijd van het broeikaseffect. Wij hebben hoop nodig, die wordt uitgedrukt in de taal van utopieën. Naar hun aard zullen ze nooit geheel verwezenlijkt worden, maar ze houden ons gaande. De Ierse schrijver Oscar Wilde zei het juist: "Een kaart van de wereld waar Utopia niet op staat is de moeite van het bekijken niet waard, want zij ontkent het enige gebied waar de mensheid de pas inhoudt en direct op weg gaat naar een nog beter land." In Brazilië stelde de dichter Mário Quintana terecht vast: "Als dingen onbereikbaar zijn, ach, dat is geen reden ze niet te willen. Hoe treurig zouden de paden niet zijn zonder de magische aanwezigheid van de sterren."

De utopie is niet het tegengestelde van de werkelijkheid; de utopie behoort meer tot de werkelijkheid, want de werkelijkheid bestaat niet alleen uit wat is, maar wat nog slechts potentieel is, en wat er eens zou kunnen zijn. De utopie ontstaat in deze onderstroom van mogelijkheden die in de geschiedenis en in ieder mens aanwezig is. De filosoof Ernst Bloch heeft de uitdrukking "Het principe van de hoop" in omloop gebracht. Met het principe van de hoop, wat meer is dan de deugd van de hoop, vat Bloch het onuitputtelijk potentieel van het menselijk bestaan en de geschiedenis, dat het ons mogelijk maakt "Neen!" te zeggen tegen iedere concrete werkelijkheid, tegen de beperkingen van ruimte en tijd, tegen de politieke schema's en de barrières die het leven, de kennis, het verlangen en de liefde beperken.

De mens zegt "neen!" omdat zij eerst "ja" zei. Ja tegen het leven, ja tegen onderscheidingsvermogen, tegen dromen en tegen de verlangde volkomenheid. Ook al ziet de mens de totale volkomenheid niet verwerkelijkt aan de horizon van de historische concretiseringen, dit betekent niet dat hij er niet meer naar zou verlangen met nooit eindigende hoop. Job, op de drempel van de dood, kon tot God uitschreeuwen: "Ook al doodt U mij, ook dan is mijn hoop op U." Het aardse paradijs verhaald in Genesis 2-3 is een tekst over hoop. Het is niet het verhaal van een verloren verleden waarnaar wij verlangen, maar hte is een belofte, een hoop voor een toekomstige ontmoeting waarnaar wij streven. Bloch gaf het commentaar: "het ware Genesis is niet het begin, maar het einde." Slechts op het einde van het proces van de evolutie zullen de Schriftwoorden waar worden: "En God zag dat alles goed was." Terwijl wij evolueren is niet alles goed, maar het is vervolmaakbaar.

Wat essentieel is in het Christendom is niet dat het de vleeswording van God stelt - andere godsdiensten hebben dat ook gedaan -, maar dat het stelt dat utopia (dat wat niet plaats heeft) in eutopia (een goede plaats) heeft veranderd. Er was Een in Wiens dood niet slechts de dood is verslagen, wat op zich nog steeds een kleine verworvenheid zou zijn, maar in Wie al de innerlijke en uiterlijke mogelijkheden, verscholen in de mens, naar buiten braken. Jezus is de "nieuwe Adam," naar een uitdrukking van Paulus, de onthulde homo absconditus. Maar Hij is slechts de eerste onder vele broeders en zusters, wij zullen Hem volgen, besluit Paulus.

Dergelijke hoop verkondigen in de huidige sombere context is niet irrelevant. Zij transformeert de eventuele tragedie van de Aarde en de Mensheid, als gevolg van sociale en ecologische dreigingen, in een zuiverende crisis. Wij zijn op een gevaarlijke tocht, maar het leven zal gewaarborgd zijn en de Planeet zal toch hersteld worden.

De groepen die deze boodschap brengen, religies en de christelijke kerken, zouden dergelijke hoop van de daken moeten schreeuwen. Er groeide geen onkruid op het graf van Jezus. Te beginnen met de crisis van de Kruisiging op Goede Vrijdag heeft het leven getriomfeerd. Daarom kan de tragedie het laatste woord niet hebben. Het leven, in zijn zonneglans, heeft dit!

Voorlentebeeld 2014 - 2

Ja de duifjes op de tak, tralalalie tralalala - o pardon

De geest van de utopie

Men moet er eigenlijk niet aan denken, maar het is toch maar mogelijk dankzij de dubieuze copyrightregels in de VS: Die Geist der Utopie van Ernst Bloch is geheel online te lezen.

Culturele kaalslag

Op mijn kaart van Amsterdam als mogelijke plaats van ontmoeting met ideeën staan ze nog. De Slegte, die ik vanjongsafaan ken, eerst op het Rokin, na de brand van 1977 op de Kalverstraat. Scheltema, Holkema en Vermeulen waren al in elkaar geschoven en hadden hun betekenis als academische boekhandel zo goed als verloren. Met het nieuwe jaar waren ze samengevoegd in een groot winkelpand onder de nietszeggende naam Polare, wat mij vooral aan Domenico Modugno doet denken. Niet dat het veel uitmaakt, want al na drie weken ging de tent dicht, naar is gebleken definitief. De zogeheten durfkapitalisten die niets afwisten van het boekenvak stoppen er mee. Vier boekhandels in een klap weg. Ook in vele andere grote plaatsen in Nederland en België uiteraard. Maar Amsterdam had meer te incasseren.

Tegelijk met De Slegte verdween antiquariaat Straat. Glimlachend zei men dat men doorgaat met straathandel op vrijdag op het Spui, maar het is niet hetzelfde. Merkwaardigerwijze stonden tot het laatst de dozen met nieuwe aanvoer in de gangpaden. Voorbij.

En nu blijkt ongemerkt boekhandel Die weisse Rose zijn deuren gesloten te hebben. De site vermeldt niets over de sluiting, een briefje op de deur vermeldt dat men naar een andere locatie gaat want de Rozengracht is te duur geworden. Maar in feite is de winkel weg.

Straat, vlak voor het einde

Dat is wel erg veel verlies in enkele weken. De beruchte tucht van de Markt heeft niet veel op met gedachten in druk.

Reisbureau Teeven: adequaat tot het bittere einde

- door Joke Kaviaar -
Liever vinden vluchtelingen in hun strijd om vrijheid de dood, in Neederland of aan de grens met Melilla of Ceúta, dan dat zij de dood vinden in een land dat ooit thuis was, maar waar nu levensgevaar dreigt. Liever rillen van de kou in de Vluchtgarage in Amsterdam, of het Vluchthuis in Den Haag, of erger nog: op straat, dan in Afghanistan of Irak of Somalië of enig ander land waar niemand heen zou willen, om daar te sterven door aanslagen, moord, marteling, of zoals één van de vluchtelingen het eens zei: “Liever de regen dan de kogelregen”.

De vluchtelingen hebben geen keus, maar moeten er toch één maken, en die keus is hier te proberen te leven, in de hoop op een toekomst. Hier, in dit racistische land met zijn apartheidswetten. Dat zegt alles, dat zegt meer dan alle woorden die ik ooit geschreven heb, en daar kan Teeven niet tegenop met zijn zoete strafbaarstelling van de 'illegaliteit', zijn uithongerbeleid, de steeds verder afgeknepen mogelijkheden van toegang tot medische zorg en rechtshulp, en sinds 1 maart: de uitbreiding van de bevoegdheden van de vreemdelingenpolitie. Nee, Teeven en al zijn collega-misdadigers kunnen van alles bedenken, maar tegen de noodzaak hier te komen en te blijven is geen onderdrukking opgewassen.

Wat weerhoudt een vluchteling ervan, zodra hij de deur ingetrapt hoort, alle bewijzen van identiteit en nationaliteit ter plekke in de fik te steken? Herhaaldelijk vielen er doden op de vlucht voor zo'n razzia. Hoeveel meer nog? De vreemdelingenpolitie mag nu als een soort veiligheidsdienst woningen van gearresteerde ongedocumenteerden doorzoeken zonder dat daar zelfs maar een rechter aan te pas hoeft te komen, ze mogen telefoons uitlezen, en ze mogen de opgesloten vluchteling onderzoeken aan en in het lichaam, nog altijd op zoek naar zoiets als 'bewijs'. Carte blanche! Intussen klopt Teeven zich op de borst dat in detentiecentra niet meer standaard gevisiteerd zal worden, maar dat een bodyscan zal worden gebruikt. Nee, die visitatie hoeft al niet meer als de vreemdelingenpolitie al in je kont heeft zitten wroeten op zoek naar....? Dat zal Teeven heus geweten hebben toen hij zo schijnbaar humaan met die bodyscan kwam in het wetsvoorstel 'Wet Terugkeer en Vreemdelingenbewaring', de zoveelste poging om iedereen voor de gek te houden en het verzet de mond te snoeren.

Het opvoeren van de repressie door de jacht nog effectiever te maken, zal niets aan de overlevingsdrang van mensen veranderen. Net zo min als het versterken van de militaire uitrusting van grensagentschap Frontex, het anti-immigratie leger dat de grenzen van het Fort Europa op leven en dood bewaakt. Leven en dood van de vluchtelingen wel te verstaan. Het is regelrechte oorlogsvoering. Schieten op zwemmende vluchtelingen, het terugdrijven van bootjes. Tot de dood erop volgt.

Als je dan toch geen leven hebt, je zelfs geen óverleven is gegund, dan kun je net zo goed tot het uiterste gaan. Daarom bestormen migranten de hekken aan de grens Marokko-Spanje, en bekogelen daarbij de grensbewakers met stenen. Het is de aanval van mensen die geen andere keus hebben, met de wapens van de machtelozen. Ze vragen niet om te mogen binnenkomen, ze komen binnen en kussen de grond van het land van hun dromen. Weldra komen ze bedrogen uit, maar die slag is in elk geval vast gewonnen. Hun droom zal ook een nachtmerrie vol van uitbuiters, gevangenissen en leven op straat in het kille Europa blijken te zijn. Een zoveelste ijzige strijd volgt. IJzig, niet alleen vanwege het winterse klimaat in het Noord-Westen, maar ook vanwege het volledig ontbreken van menselijkheid, en de verwoede pogingen om al wie is binnengeraakt zo snel mogelijk te deporteren.

Op Schiphol hangt een groot billboard “Vlieg vrolijk”. Ik zag dat toen ik familie voor hun vakantie daar afzette. Mensen die vol verwachting zijn over een vakantie in zonnig en voor hen gastvrij Spanje, waar hen een luxe hotel wacht, strand, boulevard, en lekker eten. Uitzicht op de Middelandse Zee, tequilla op de dansende golven. Ja, zij vliegen vrolijk. Ik help koffers uitladen en zwaai ze gedag. Ze gaan nog even lekker shoppen, belastingvrij. Goede reis.Veel plezier. Laat even weten of je goed aangekomen bent...
Maar de gedachte aan geknevelde en geketende vluchtelingen kan ik niet uit mijn hoofd zetten. Ik zie de marechaussee in volle wapenuitrusting rondlopen, zie de camera's, het trainingscentrum voor Frontex, de nieuwe marechausseekazerne nog deels in aanbouw, de grensgevangenis op Schiphol.
Dát is Schiphol. Deporteer vrolijk... De luchthaven maakt me misselijk. Van mij mag die hele bende opgeblazen worden, vooropgesteld dat er eerst even wordt gewaarschuwd om slachtoffers te voorkomen, want anders dan de gezamenlijke regeringen van Europa, anders dan Fred De Terrorist Teeven, ben ik er geen voorstander van om mensen op te offeren voor een ideologie, zoals de ideologie van de neo-liberale strafstaat, van het kapitalisme, die gebouwd is op de anonieme begraafplaatsen van vluchtelingen. Ook die vluchtelingen zijn geen terroristen, ook al worden ze wel zo behandeld. Ze geven hun eigen leven in hun zoektocht naar vrijheid, niets meer en niets minder, en het enige antwoord dat de politiek, dat instanties, telkens weer hebben op de eis van vrijheid en verblijfsrecht, is de illegaal verklaarden te wijzen op wat zij noemen hun “verantwoordelijkheid te vertrekken”. De politici en hun ambtenaren leggen maar wat graag verantwoordelijkheden bij verdrukte mensen. Of het nu uitkeringsgerechtigden zijn die moeten participeren ofwel dwangarbeiden, of mensen zonder papieren die moeten vertrekken ofwel verrekken, er is één ding dat de terroristen van de staat niet doen en dat is zélf verantwoordelijkheid nemen voor hun angstzaaierij, haatzaaierij, bedreiging, en terreur. De verantwoordelijkheid om ermee op te houden wat ze aan het doen zijn, zullen ze nooit nemen. Dus moeten anderen dat voor hen doen, en de aanval is zoals bekend de beste verdediging.

Als er één verantwoordelijkheid is die ik graag neem, dan is het wel de verantwoordelijkheid om te vechten tegen dit banale verdorven systeem. Ik weet dat er veel mensen zijn, die er ook zo over denken. Ik lees commentaren vol van walging op de langdurige opsluiting in isolatie van de vluchteling Diallo in het moderne concentratiekamp op de Rotterdamse luchthaven. Ik lees de verontwaardiging op die wet die de vreemdelingenpolitie tot een almachtige veiligheidspolitie maakt, die kan doen en laten wat het wil, zonder dat iemand daarop nog zicht heeft. Ik zie dat er veel mensen zijn die door de schijn-humaniteit heenprikken, zo doorzichtig zijn de praktijken van Teeven cs. Er moet opstand komen, zo lees ik, keer op keer.

Want er is lang genoeg gewacht en geklaagd. Waar wachten dan al die mensen op, die dat zeggen? Zet die woorden toch om in daden! Wacht niet tot ergens toe wordt opgeroepen, tot er weer een dode is gevallen, tot de slapende massa is wakker geworden en zich realiseert dat er nóg erger dingen zijn dan geen geld hebben voor nieuwe kleren of nieuwe gadgets, namelijk het leven te leven van een verschoppeling die niet gezien mag worden, en dat is een leven lang sterven.
De aanval die vluchtelingen op de grenzen uitvoeren, hun tentenkampen en marsen, dat vraagt om opvolging, om solidariteit, om steun. Ga verder dan een boze mail naar de KLM omdat ze maar blijven meewerken met deportaties. Ga verder dan een petitie tegen de vuile praktijken van de IND en de Dienst Terreur en Verrek. De politici en hun ambtenaren, de deportatie- en detentieprofiteurs, ze halen hun schouders op als ze de vluchtelingen zien demonstreren en gaan vrolijk verder met hun werk. Dossiers afronden. Beslissingen nemen. Stempels zetten. Weg archiveren. En dan: vrolijk wegvliegen. Om met Verdonk te spreken: adequaat tot het bittere end!