België moet blijven!

Socialisme of barbarendom - wanneer werd deze keuze ooit gesteld? Het maakt niet uit, het is duidelijk welke kant het opgaat met Europa, en zo kan men zich al overgeven aan utopische beschouwingen over een beschaafd bourgeois-kapitalisme. Als alles goed was gegaan na 1815 en het Koninkrijk der Nederlanden buiten de tweede wereldoorlog was gebleven (wie weet waren die dan wel nooit begonnen) - wat zou het mooi zijn geweest. Een multicultureel koninkrijk, waar Nederduits (de naam Nederlands zou als politiek incorrect verworpen zijn), Frans, Fries en Hoogduits broederlijk hun bijdragen leverden aan een open, liberale beschaving, niet besmet door Kongolese avonturen of een Atjehoorlog. Het heeft niet zo mogen zijn en het lijkt thans juist een mooi beeld omdat de Europese werkelijkheid zo grof is.

Nederlanders kijken je raar aan als je tegen hen zegt dat je België een aanzienlijk aardiger land vindt dan het verloren restant van het in 1830 uiteengespatte koninkrijk. Voorzover ze niet tot het soort behoren dat graag
zijn broek laat zakken in Antwerpen of leuke moppen over gefrituurde aardappelen weet te tappen, krijg je dan dingen te horen als: "En de Bende dan? En het Vlaams Blok?". Wat moet ik daarop terugzeggen? Iets over het CDA of over de CD, op de Hilversumse radio iedere drie minuten nadrukkelijk aanbevolen? Hol onbegrip is je deel. Dus zeg ik maar niet dat het Vlaams Blok zich tegen een reëel bestaande multiculturele samenleving verzet, terwijl door de Hollanders gedomineerd Nederland niet eens in staat is Friesland serieus te nemen, laat staan de immigranten.

En de soms tot het gewelddadige gepolariseerde politieke situatie - hoe leg je dat uit aan mensen die opgroeien in een cultuur waar jennen mag en zelfs moet, maar slaan niet is toegestaan en dit nog voor pacifisme versleten wordt ook ("Nooit wordt zo'n plompe boerenkop gesneld/en nooit, neen nooit, gebeurt een mooie passiemoord")? Meer dan enig ander buitenland heeft België mij geleerd mij te generen voor Nederland en zijn bewoners (m/v). Toen Leuven een tijdje mijn tweede woonplaats was, is het er als het ware ingehamerd, telkens als ik de grens richting noorden passeerde. Alleen al het verschil in optreden van de conducteurs: "Dames en heren, we komen aan te Antwerpen, Antwerpen Centraal" tegenover "Rotterdam - Rotterdèm!" (Nederland houdt wel een meertalige schijn op). In Roosendaal zijn rust en beschaving verdwenen. De trein wordt overvallen door commando's hoog en zeer luid pratende, lange blonde jongelui in het uniform van de gebleekte spijkerbroek en volwassenen in een glimmend babypakje en liefst met een hond. Ze stappen al in voordat de uitstappenden de trein hebben verlaten, want Nederlanders laten zich niet graag in de nek kijken. De kloof met de zoveel bescheidener Vlamingen wordt door de taal die nu eenmaal eender en anders is, extra onderstreept.

Wanhoop en onwil grijpen mij bij de keel - de plaatsvervangende schaamte, omdat ik in België nu eenmaal direct als '0llander' door de mand val en dus met luidruchtigheid en lomp gedrag geassocieerd kan worden. Om mij mijn Nederlandsheid in te peperen, begon het in Leuven dat jaar, zodra ik mij buiten de deur begaf en waar ik ook liep, zachtjes te regenen. Bij het radiostation waar ik aldaar heb mogen werken, noemde ik mijzelf dus maar Zwadke Cornelisz, als iemand begrijpt wie ik bedoel. Leuven heeft mij verder doen beseffen dat een typische bourgeois-omgeving beslist prettig kan aandoen en - om nog iets anarchistisch onverantwoords op te merken - dat België zeker niet als eerste staat voor opheffing in aanmerking komt.
België moet blijven!

(1994)