Van Nauru wist ik tot nu toe dat het een eiland is dat wordt weggegraven voor de overbemesting van de rest van de wereld. Tot vandaag wist ik niet dat het een Duitse kolonie is geweest, het was een mandaatgebied onder condominium van Australië, Nieuw-Zeeland en Groot-Brittannië. Een Britse corporatie exploiteerde het fosfaat, zij is echter godbetert uitgekocht door het eenmaal (sinds 1968) onafhankelijke Nauru. Hoewel het land een eigen Austronesische taal heeft is Engels in de praktijk de verkeerstaal doordat er zoveel immigranten van andere eilanden wonen en werken.
De hoofdstad heet Yaren. Het is het kleinste land dat lid is van de Verenigde Naties.
Waar Nauru (nauwelijks) bekend om is, is dat het afschuifeiland is voor vluchtelingen die niet in Australië mogen landen. Uit dit opmerkelijke en aanbevelenswaardige artikel verneem ik dat er op 19 juli jongstleden een opstand was in een van de gevangenkampen voor Iraanse vluchtelingen. Alsnog televisiebeelden die hierop betrekking hebben.
Moet dat glimlachje, mijnheer de ankerman?
Australië heeft inmiddels een nog racistischer regime dus de vooruitzichten in de detentiekolonies zijn somber.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten