Voor het eerst in lang een speelfilm gezien in een echte filmzaal, en dat zo'n beetje op de nekkenloge. De titel Blackbird ontgaat mij enigszins, misschien verwijst het naar de muziek die de vrouwelijke hoofdpersoon aan de mannelijke geeft - een echt verliefd gebaar, een zelfopgenomen bandje/cd...
Zoals het fragment al verraadt gaat het om een Canadese film. Ik wil het verhaal niet bederven.
Alsof het niet om een speelfilm gaat recenseert nu.nl onder andere:
Het is daarom opvallend dat Sean in de film nooit met een psychiater in contact komt. Alsof er voor regisseur Jason Buxton geen twijfel kan bestaan over Seans onschuld. Dat, en het feit dat Buxton weinig begrip toont voor de angstgevoelens van de mensen rond Sean, maakt de eerste helft van Blackbird wat eenzijdig en naïef.
Dit is Nederland anno 2013, geen begrip voor de onschuldige die onder invloed van een lerares een verhaal op het internet zet, neen, de Veiligheid van de Zich Bedreigd Voelende Dorpsgenoten (die alleen kunnen weten van hun Bedreiging door kletspraatjes van anderen) wordt niet in overweging genomen. Zo ver zijn "we" al in Nederland: een speelfilm wordt beoordeeld op zijn onwil zich in de Veiligheid van mensen die niet bedreigd zijn te verdiepen.
Soms waant men zich in de film in de VS, alleen de tweetalige opschriften die soms opduiken herinneren er aa ndat dit niet zo is. De schandalige procedure van de plea bargain die in de film voorkomt blijkt ook in Canada op te duiken en in opmars te zijn: we weten wel dat je het niet gedaan hebt, maar als je schuld bekent aan wat je niet gedaan hebt krijg je strafvermindering.
Hoe lang nog voordat zoiets in Nederland praktijk wordt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten