Heel lang willen leven

Honderd jaar Etty Hillesum, dat moet gevierd worden.
Zelf heb ik meer stilgestaan bij haar dood, zeventig jaar geleden. Meer ga ik er nu even niet over zeggen. Behalve dan dat zij uit Middelburg kwam, waar zij niet wordt geëxploiteerd.

Wierook en onschuld

Wat licht-psychedelisch werk van ongeveer precies zesenveertig jaar geleden...

Incense and peppermints, Strawberry Alarmclock


The great banana hoax, Electric Prunes


No way out, Chocolate Watch Band

Een liefdesverhaal voor Zwarte Vrijdag

Capitalism, a love story integraal op YT te zien...

De ketters van Theun de Vries

Een belangrijke inspiratiebron voor schrijver dezes en het belangrijkste non-fictiewerk van Theun de Vries, zoniet zijn magnum opus, Ketters - Veertien eeuwen kettergeloof, volksbeweging en kettergericht is online te lezen.
U heeft geen excuus meer.

Open poëziepodium ter ondersteuning van Joke Kaviaar 14 december

Open Podium Poetry Jam: “Elk Woord Een Vonk!”
Doe mee met open podium Poetry Jam “Elk Woord Een Vonk!” (“Write it, Ignite it!”) op 14 december in ACU, Utrecht! Dichters en muzikanten worden uitgenodigd om hun vurige creaties te komen opvoeren op het open podium. De benefiet-avond wordt georganiseerd door de Steungroep 13 September, die de aandacht wil vestigen op ‘het recht op opruiing’ dat geschonden werd toen schrijfster en dichteres Joke Kaviaar in januari 2013 veroordeeld werd tot vier maanden cel voor het schrijven van
‘opruiende’ teksten.

Heb jij een gedicht of lied geschreven dat te controversieel is om ergens anders voor te dragen of te zingen? Dan ben je dubbel uitgenodigd. Met Joke’s veroordeling hebben de autoriteiten een lijn getrokken tussen wat zij acceptabele meningsuitingen vinden en welke niet. Op de “Elk Woord Een Vonk” Poetry Jam kun je ruimschoots over die lijn gaan en op podium uiten wat je wil uiten, opruiend of niet. We kunnen ons niet de mond laten snoeren door de wet!

De Steungroep is een postercampagne gestart om de vier verboden teksten opnieuw uit te brengen op muurkranten. Tijdens de Poetry Jam wordt een van de muurkranten uitgedeeld op straat voor de ACU.
Geniet van een avondje veganistische soep, gewaagde gedichten en krachtige liederen en help geld bij elkaar te sprokkelen voor de Steungroep en de postercampagne!

* Er is ook een facebook event
Elk Woord Een Vonk!
Write it! Ignite it!

Open Podium Poetry Jam: Elk Woord Een Vonk! / Write it, Ignite it!
Zaterdag 14 december
18.00 uur, start met vegan soep
ACU, Voorstraat 71, Utrecht
Gratis toegang.

Opdracht namens het bewind: consumeer de mensheid de vergetelheid in

Een deegroller speciaal voor pappardelle, een pastasoort die mij tot enkele minuten geleden niet bekend was - ik zie het verschil met tagliatelle ook niet maar ik geloof best dat er een belangrijk en belangwekkend onderscheid is. Het is ongelooflijk hoeveel soorten pasta een winkel in mediterrane landen - Italië uiteraard voorop - te koop kan aanbieden.
Ik heb mij een keer gewaagd aan het zelf bereiden van pasta, als ik het mij goed herinner waren het tagliatelle, daar hoeft men niet subtiel bij te zijn, zou ik denken. En misschien waren het dan zelfs wel pappardelle al weet ik het verschil niet, maar daar heb je dus blijkbaar een aparte deegroller voor nodig. Een leuk kerstcadeau voor iemand die alles al heeft.

Opmerkelijk dat zowel George Monbiot als Chris Hedges gisteren 25 november met een apocalyptisch verhaal aankwamen, strekking: het is afgelopen althans het loopt af, het tij is niet te keren. Het overzicht van toename van grondstoffenexploitatie de afgelopen paar jaar belooft inderdaad niet veel goeds.
En een niet-winkeldag per jaar is niet meer dan een gebaar, maar het is er een. Bij dezen de aankondiging. En zoals hier in de koplijn staat: verlies niet de hoop, niets is blijvend.

Zwijnen schieten na de contrarevolutie

Vijfentwintig november is de onafhankelijkheidsdag van Suriname, iets wat niet zo feestelijk gevierd wordt - misschien in kroonjaren.
Het is ook de dag van wat de contrarevolutie in Portugal werd: een opstand van de parachutisten van Tancos bij Lissabon die de "gematigde" vleugel van het leger de gelegenheid gaf de macht te grijpen. De parachutisten hadden zich naar verluidt juist bij de revolutie willen aansluiten.

De contrarevolutie verliep verder zo procesmatig als de revolutie. Ik gedenk de achtendertigste verjaardag met deze film over het bezette landgoed Torre Bela.


Wat hier te lezen valt over eigendom en gebruik van het landgoed nu stemt niet tot vrolijkheid. Het wordt uitdrukkelijk geadverteerd als jachtslot waar men herten en zwijnen kan schieten binnen een ommuurde omgeving, "op 30 minuten van Lissabon".

De dag van de contrarevolutie...

Addio padre Paolo

Geëxecuteerd is het woord natuurlijk niet voor Paolo dall'Oglio - ironischerwijze de eerste van de mensen die ik in Syrië ontmoet heb over wie ik hoor dat hij door de Vrienden van het Westen om het leven gebracht is. Vooral aan Mar Mousa heb ik niet durven denken in verband met de zogenaamde burgeroorlog in Syrië. Het klooster ligt zeer afgelegen, het kijkt uit over de woestijn; terwijl wij er vandaan kwamen probeerden notoir-suffe agenten van de geheime dienst in hun leren jassies aan de overkant van de wadi zich te verstoppen achter struiken, hoever ze met ons meegelopen waren valt niet te zeggen.

Paolo was uit het land gezet door het Assadregime vorig jaar. Dat hij dacht zich in het gebied van de "opstandelingen" te kunnen begeven is hem hoogstwaarschijnlijk fataal geworden.
Ik verneem het via een vermelding op deze Nederlandse theologensite die de moord maar helemaal verzwijgt.

Addio padre Paolo.

We gaan een goede tijd hebben

Pas nu ik meermalen in de van Mexico geannexeerde streken in de VS ben geweest dringt de betekenis van de tekst en de "identiteit" van de bezongene tot mij door: mission, Ramona...
Dit is muziek die mijn moeder waardeerde en we zouden elkaar ontmoet kunnen hebben maar het wrong een beetje.

Het belangrijkste van de sound van de Blue Diamonds is toch het orkest van Jacky Bulterman. Dat niet in beeld komt in dit wonderlijke filmpje.
De Blue Diamonds klonken (daardoor?) te gepolijst ten opzichte van de Everly Brothers die ze zo vaak coverden, een keer te vaak. Dat was voor mijn moeder waarschijnlijk juist goed, dat gepolijste.

Vandaag de derde verjaardag van mijn moeder in haar lijfelijke afwezigheid. Doordat lijn 9 het lange tijd liet afweten zijn we maar in de rozentuin van de Oude Oosterbegraafplaats gaan zitten, het huidige Oosterpark. De Nieuwe, als symbolische plaats voor de visite, was niet meer voor het donker te halen.
Hier nog iets wat ik waardeerde van de radio (Pick of the Pops, Caroline) dat mijn moeder kende en waarschijnlijk waardeerde ("o is dat ook weer terug?").


Diane, The Bachelors

De Beatles, die vond ze goed, zei zij, maar of ze veel verder is gekomen dan Yesterday is de vraag. Net als de Bachelors waren het eigenlijk best nette jongens in nette pakken.
Enfin, de strijd is gestreden...

Birthday

Centraal-Afrikaanse Republiek: de gruwel! de gruwel!

Nog een te bespreken ex-kolonie, het sluitstuk tussen Tsjaad en Kongo in Frans Equatoriaal Afrika, zoals de Franse departementen vernoemd naar rivieren, Oubangui-Chari, onafhankelijk geworden onder de zeer onhistorische naam Centraal-Afrikaanse Republiek. Naar de normen die Herbert Ekwe-Ekwe formuleert is deze republiek, die ook nog even keizerrijk is geweest, een zeer geslaagde moderne staat zoals ook Nigeria.

En aangezien genocide de bouwsteen is van geslaagde staten in Afrika en elders wordt niet zo verrassend bericht dat het land aan de rand van genocidale toestanden staat. Dat er vreselijke situaties zijn is duidelijk, of een Heart of darkness-idee bij Europese verslaggevers een rol speelt is niet vast te stellen maar het is niet uit te sluiten. Overzie de erbarmelijke geschiedenis van deze hap uit de kaart van Afrika die aan Frankrijk is toegewezen, verrijkt met een stukje Duitse kolonie. Terreur, vluchten, het hoort er sinds de Franse tijden bij.

Een vergeten opstand op een vergeten eiland

Van Nauru wist ik tot nu toe dat het een eiland is dat wordt weggegraven voor de overbemesting van de rest van de wereld. Tot vandaag wist ik niet dat het een Duitse kolonie is geweest, het was een mandaatgebied onder condominium van Australië, Nieuw-Zeeland en Groot-Brittannië. Een Britse corporatie exploiteerde het fosfaat, zij is echter godbetert uitgekocht door het eenmaal (sinds 1968) onafhankelijke Nauru. Hoewel het land een eigen Austronesische taal heeft is Engels in de praktijk de verkeerstaal doordat er zoveel immigranten van andere eilanden wonen en werken.
De hoofdstad heet Yaren. Het is het kleinste land dat lid is van de Verenigde Naties.

Waar Nauru (nauwelijks) bekend om is, is dat het afschuifeiland is voor vluchtelingen die niet in Australië mogen landen. Uit dit opmerkelijke en aanbevelenswaardige artikel verneem ik dat er op 19 juli jongstleden een opstand was in een van de gevangenkampen voor Iraanse vluchtelingen. Alsnog televisiebeelden die hierop betrekking hebben.


Moet dat glimlachje, mijnheer de ankerman?


Australië heeft inmiddels een nog racistischer regime dus de vooruitzichten in de detentiekolonies zijn somber.

Schoonheid die vroeger het oog verraste

Lodewick's Literatuur - geschiedenis en bloemlezing liet je er aan proeven, evenals zijn Literaire kunst: het "oosterse kwatrijn". Schema meestal a-a-b-a, soms a-a-a-a. Bij Jacob Israël de Haan wil het nog wel eens a-a-b-b zijn.

Het heet oosters kwatrijn en als ik de Perzische weergave in de bundel De ware zin heeft niemand nog verstaan bekijk zie ik dat de eerstgenoemde twee schema's wel degelijk gangbaar zijn. Dit kan ik zien, lezen is mij niet mogelijk.
De proeven van Leopold en De Haan smaakten naar meer maar het heeft nog even geduurd voordat ik ze in de context van bundels te lezen kreeg. Maar toen ik als eerstejaars bijna dagelijks in de binnenstad kwam en de etalages van boekwinkels bekeek. En toen dook het daar op, in de etalage van Athenaeum: The Rubáiyat van Omar Khayám, in het Engels. Het duurde even tot ik het kon verwerken en toen diet was gebeurd was het alweer uit de etalage. Tot mijn lichte telurstellign zei de verkoper dat ze wel drie uitgaven hadden dus welke bedoelde ik dan? Ik ging er met de goedkoopste vandoor, uiteraard. Geïllustreerd door Robert Stewart Sheriffs, vertaald door Edward FitzGerald.
Het stond mij bij dat ik het er al eerder over gehad heb maar de onfeilbare zoekmachine zei mij niet waar in eerste instantie.

Het heeft nogal wat tijd gekost om er achter te komen dat FitzGerald eigenlijk de dichter van dit alles is, en dat vel e vertalingen die Khayyám op het omslag vermelden in feite vertalingen van FitzGerald zijn, of van J.B. Nicolas die er een mystieke uitleg aan heeft gegeven (voor Boutens is dit de bron). Oud-hoogleraar Perzisch te Leiden, J.T.P. de Bruijn heeft naar eigen zeggen de eerste Nederlandse vertaling naar de oudste Perzische bronnen gemaakt. Dus Pijl telt niet mee? De dwang van het rijmschema maakt het vanzelf tot een vrije vertaling. Een begrijpelijk probleem. En wie heeft er niet toch ergens FitzGerald of een vertaling van deze vertaling die er geen is in het achterhoofd?

Waarom niet FitzGerald als oriëntaliserend "westers" dichter en grondlegger van een genre geëerd, is dan de vraag.
De tuin/paradijs/wildernisverzen zijn bij De Bruijn niet zo terug te vinden. Een benadering:

Bron van mijn vreugde! Helder is 't verschiet.
Nip aan je wijn, speel op je harp een lied!
Zij die er zijn, zullen niet lang meer blijven;
verwacht niet dat je hen hier ooit nog ziet!

(De deur van de taveerne speelt ook mee).

- De ware zin heeft niemand nog verstaan is uitgegeven bij Bulaaq in Amsterdam in 2009. 160p.

De hele samenleving wil het leven de grond uit

Chomsky heeft gewezen op het versluierende, inhoudstelende gebruik van bepaalde woorden. Human rights abuses is er een van de gangbare media: wat betekent het? Opsluiten zonder vorm van proces, martelen, nachtelijke overvallen ter fine van deportatie - u noemt het maar. "Misbruik van mensenrechten"? "Misbruik tegen de mensenrechten?" Ook de vertaling "Schending van de mensenrechten" is een schandaal in dit verband.

En werkende voor de catalogus van het ministerie van sociale zaken koos ik regelmatig als descriptor de term gezondheidsrisico's. Is gezondheid riskant? Neen, het gaat om "risico's voor de gezondheid".
Maar risico's komen niet uit de lucht vallen, of beter, op een nevelige dag als vandaag in Nederland hangt het risico in de lucht. Maar de sluiers van de wolken houden ook de versluierende term vast. Het gaat niet om risico maar om een regelrechte aanslag op gezondheid.

En gif noemen "we" beschermingsmiddelen.

De hele samenleving wil graag een mooie bos bloemen en daarvoor hebben we veel beschermingsmiddelen nodig.

Konden de bollenvelden van weleer dan niet buiten gif? Zou de "noodzaak" van gif niet ook voortkomen uit de schaal waarop bepaalde gewassen, in dit geval bolbloemen gekweekt worden? De vraag is retorisch. De grond moet dood:

De aaltjes moeten dood; er mag geen leven meer in de grond zitten.

Lees en huiver.

Over de plaats van de te verdoemen "aaltjes" in de voedselketen: hier.

Het Nederland dat verdienkansen ziet in genocide

Dit is weerzinwekkend, misselijkmakend Nederland - om het toch ook eens te noemen hier. De staatsmedia braken zelfvoldaanheid uit over een rampencollecte voor de Filipijnen en intussen bezoekt een PvdA-minister Burma.

Minister Ploumen heeft vandaag de Birmese politica en Nobelprijswinnaar Aung San Suu Kyi ontmoet. Het gesprek waar ook werkgevers bij aanwezig waren ging over economie en politiek. De Birmese regering ontwikkelt een open en marktgerichte economie en zoekt buitenlandse investeerders.
(....)
De Nederlandse expertise vanuit het bedrijfsleven biedt oplossingen voor de uitdagingen en problemen waar Birma vandaag de dag tegenaan loopt. De watersector, de landbouw- en voedselverwerkende industrie en de infrastructuur en energie zijn een paar voorbeelden waar kansen liggen voor het Nederlandse bedrijfsleven."

Volgens Aung San Suu Kyi gaat de overgang naar een markteconomie te traag.
(...)
Samen met vertegenwoordigers van het bedrijfsleven is minister Ploumen op handelsmissie in Birma. In Rangoon heeft ze een nieuw handelskantoor geopend voor de ondersteuning van bedrijven die willen ondernemen of investeren in Birma.

Dit heet "ontwikkelingshulp", of is het dan "ontwikkelingssamenwerking"?

We weten wat er van Nobelprijswinnares Aung San Suu Kyi te verwachten is. Zij voegt zich bij illustere voorgangers als Kissinger, Peres, Obama. De genocide tegen de Rohingya gaat voort, business is booming.

So are the mosques. De afbeelding geeft de achthonderd jaar oude Sawduro Bor moskee in Sittwe weer, die vorig jaar verbrand is.
De gelovigen zijn waarschijnlijk op een bootje op weg naar Australië of Indonesië omgekomen.

Het eeuwige nu

In de lezing van Willem Frijhoff in het Ferdinand Domela Nieuwenhuismuseum in Heerenveen van vandaag - Platte geesten en de duurzame gevolgen van gedachteloos bezuinigen - noemde de inleider de diagnose van présentisme, zoals vermeld door de Franse historicus François Hartog. In de op "producten" ingestelde samenleving is de tendens naar een eeuwigdurend "nu", waarin geen toekomstdimensie is en het verleden wordt aangeroepen om het "erfgoed" - wat dit ook moge zijn - van nu vast te stellen. Meer over dit présentisme hier en een korte vermelding hier.

In een krap uur het barbarendom van het Haagse regime ten aanzien van cultuur en wetenschap behandelen is nogal een klus.
Misschien komt de lezing elders nog beschikbaar. Het FDN Fonds zal haar in ieder geval uitgeven, wat een reminiscentie oproept aan de Mededelingen Letterkunde van de Koninklijke Akademie van Wetenschappen, die ook tot het verleden behoren inmiddels. Dit papieren erfgoed is in containers gegooid of afgevoerd naar de oudpapierhandel.

Toevoeging

Het idee van een "eeuwig heden" lijkt mij niet zo exclusief voor deze historicus met de Nederlandse naam - ik vermeld hier even een eigen citaat van wat ik jaren geleden geschreven heb:

De democratische markteconomie is bezeten van doodsdrift die niet meer te temmen lijkt. In een toestand van eeuwig heden vervalt het bij het leven behorende besef van een begin en einde, maar beide kunnen niet blijvend ontkend worden.

Stop de fascistische samenzwering! Arrêtez la conspiration fasciste!

- door Joke Kaviaar -
Le Pen en Wilders, fascisten, waar zijn jullie? Kom de straat op als jullie durven!
Le Pen et Wilders, fascistes, où êtes-vous? Venez dans la rue si vous l'osez!



Het feit dat vandaag in Den Haag in het gebouw van de Tweede Kamer Geert Wilders en Marine Le Pen ongestoord bijeen kunnen komen om verder uitvoering te geven aan hun fascistische ideeën en praktijken, zegt niet alleen wat over Wilders en Le Pen. Het zegt ook heel veel over de Neederlandse politiek die onder directe invloed staat van de vuilspuiterij van Wilders.
Namen tot nu toe de verschillende partijen allemaal al in meer of mindere mate gedachtengoed, voorstellen of initiatieven over van Wilders' PVV, waardoor de samenleving steeds onverdraagzamer is geworden en racisme tot norm is verheven, nu staat de Neederlandse regering garant voor een vergaderplaats en beveiliging voor deze extreem rechtse samenzwering!

Ik zeg: laat deze haatzaaiende verspreiders van angst en terreur terugkruipen in de riolen waar ze vandaan zijn gekomen! En ik zeg: als er één ding duidelijk is, dan is het wel dat we het van de gevestigde politiek niet moeten hebben als het gaat om het bestrijden van dit nog nauwelijks verholen fascisme!

Wilders en Le Pen willen het onder andere gaan hebben over het stoppen van immigratie. Dit, en het tot zondebok verklaren van vluchtelingen is voor deze lieden doel op zich. Van dit doel hebben zij echter al veel meer bereikt dan zij doen voorkomen. Zo valt er aan het Neederlandse asielbeleid niet zo veel meer te verslechteren, nu Teeven en Rutte en hun regering het bestaan van illegaal verklaarden in dit land zelfs strafbaar willen stellen! De muren rond Fort Europa zíjn al opgetrokken en de jacht op vluchtelingen ís al geopend! Wilders en Le Pen zetten zich af tegen Europa, maar Europa is hen intussen al lang van dienst door een gemeenschappelijk front te vormen tegen vluchtelingen uit het Afrikaans continent. De politici die hiervoor verantwoordelijk zijn hebben goed naar Le Pen en Wilders geluisterd!

Maar nu is het tijd voor de hypocrisie! Volgens Wilders zelf weigert de Tweede Kamervoorzitter Le Pen netjes te begroeten. Dat is er dan één die een gebaar maakt dat de schijnvertoning in de Tweede Kamer acceptabel moet maken, terwijl de voltallige Tweede Kamer intussen elke vergadering Wilders netjes aan het woord laat. Wilders is tenslotte een collega en politici onder elkaar vallen elkaar niet af. Af en toe wat bakkelijen voor de vorm en dan weer over tot de orde van de dag. Elkaar afvallen? Dat doen racistische smerissen die hun arrestanten mishandelen toch ook niet? Op dat punt schijnt solidariteit prima te werken, of op zijn fascistisch Frans gezegd: Liberté Egalité Fraternité mais seulement pour notre peuple supérieures! Vrijheid Gelijkheid Broederschap maar alleen voor ons superieure volk! Laat ik dan verstaanbaar voor Le Pen zeggen: Le Pen, fasciste, où êtes-vous? Viens dans la rue si tu l'oses! Le Pen, fascist, waar ben je? Kom de straat op als je durft!

Solidair tegen fascisme!
Solidarité contre le fascisme!

De samenzwering van Wilders en Le Pen hier vandaag is een zoveelste dieptepunt. We zagen al Wilders op 21 september op straat demonsteren vergezeld van fascisten met prinsenvlaggen die de Hitlergroet brachten. We zagen fascisten meedoen aan een demonstratie waar namens de PVV Joram van Klaveren een petitie voor het behoud van de racistische blackface Zwarte Piet traditie in ontvangst nam. En we zagen het geweld van fascisten en nationalisten al zo vaak, maar nu voor het eerst in alle openbaarheid met de aanval op een vrouw die om haar huidskleur voor een tegenstander werd aangezien tijdens die Zwarte Piet demonstratie op 27 oktober. Racistische uitlatingen op het internet zijn gemeengoed en om dat vuil te kunnen spuien wordt telkens weer een beroep gedaan op de vrijheid van meningsuiting. Maar racisme en fascisme zijn geen mening! Racisme en fascisme zijn terrorisme!

De Neederlandse staat legitimeert racisme en fascisme steeds openlijker! Het is verweven in het asielbeleid, en in de orders en de praktijk van de politie. Het is verweven in het stelselmatig creeëren van vijandsbeelden, of het nu Polen zijn of Moslims, Roemenen, Bulgaren, Marokkanen of Surinamers, ze pakken banen in of uitkeringen zo heet dat dan, en worden aangewezen als onaangepast en dus ongewenst, en kunnen bij de minste tegenstand het land worden uitgegooid of worden uitgesloten, opgesloten, geweerd. Het is verweven in het aanwijzen van groepen mensen als waardelozen, en dat uit zich onder andere in dwangarbeid en dwangtherapie voor werklozen, en het op straat schoppen van zogenaamde illegalen.

Het is niet vreemd dat in deze tijd dat uitvoering wordt gegeven aan het gedachtengoed van de absoluut leider van de volksnationalistische beweging PVV, die van de crisis gebruik maakt om zich te profileren als sociaal om zo de kiezers voor zijn karretje te spannen, dat Wilders kan overgaan tot openlijke samenwerking met lieden die allang door het afvoerputje van de geschiedenis hadden behoren weg te spoelen. En datzelfde geldt natuurlijk ook voor Wilders zelf!
Maar Wilders en Le Pen zijn helaas niet de enigen voor wie we moeten waarschuwen. Filip Dewinter van het Vlaams Belang uit België en Heinz Christian Strache van de Oostenrijkse FPÖ staan klaar om het extreem rechtse blok te versterken.

Wij moeten dit verijdelen! Het is daarom tijd, de hoogste tijd, dat we werken aan een sterke anti-fascistische beweging. Een beweging die de gevestigde politiek aanvalt op wat deze tot wet maakt, die de zogenaamd keurige fascisten in hun nette pakken en mantelpakken aanwijst voor wat ze zijn: de moderne führers van dit tijdperk die zich op straat laten ondersteunen door knokploegen die migranten en politieke opponenten aanvallen, moskeeën in brand steken en Joodse graven bekladden, en klaar staan om een hedendaagse versie van de kristalnacht uit te voeren, zodra zij de tijd daarvoor rijp achten. En die tijd is in Neederland misschien niet zo ver meer weg als we denken!

Pas maintenant, pas alors, plus jamais le fascisme!
Nu niet, toen niet, nooit meer fascisme!

Het is tijd, de hoogste tijd, voor een felle krachtige anti-fascistische beweging om op te staan en de strijd aan te gaan, om de mensen die de opmars van de fascisten niet herkennen voor wat het is, met de neus op de feiten te drukken. Het is nu tijd om de fascisten tegen te houden. Het is nu tijd en eigenlijk al veel te laat! Solidariteit met onderdrukten! Liberté pour les sans papiers! Vrijheid voor mensen zonder papieren! Pour la destruction de la haine! Voor de vernietiging van de haat!

Nous sommes des antifascistes! Nous restons ici! Fascistes, allez-vous en!
Wij zijn anti fascisten! Wij blijven hier! Fascisten, rot op!

Alerta alerta anti fascista!

[Frans van redactiewege bijgeschaafd - AdR]

De geweren over je afgeschoten

Ben bij een concert van deze groep geweest, vriendin praatte na met gitarist. Zij had iets gehad met zijn broer, als ik het goed onthouden heb, en de gitarist (en dus ook diens broer) bleek een achterneef van mij. Het overdonderde mij enigszins. Ik denk dat degene die dit leest die verwarring wel zal begrijpen.
Wolverlei met een Nederlandse versie...

14-18. Hoewel ik het Engelstalige origineel toen nog niet kende vraag ik mij af of dit in het concert langs is gekomen.
Dolf Jansen attendeerde mij/ons er op bij RVZ.


Het origineel van Eric Bogle, No man's land


June Tabor, tevens met The flowers of the forest
In toenemende mate wordt wapenstilstandsdag gebruikt om propaganda voor nieuwe oorlogen te maken, met ophemelen van de helden in Afghanistan en Irak. Landen zonder groene velden, of het moest een speciaal soort klaproos zijn in het eerstgenoemde land.

Echte oude sinterklazen...

Er lijkt mij nogal een verschil tussen lokale "tradities" en zich onder invloed van de commercie al onherkenbaar wijzigende viering van Sinterklaas in Nederland als geheel. Sinterklaas en het mogelijke geloof in de verschijning wordt grondig ondergraven door pepernoten en chocoladeletters die al schappen vullen in supermarkten tegen het einde van augustus. Hoe dit te verklaren tegenover gelovige medewinkelaartjes? Een argument dat nooit wordt ingebracht tegen degenen die denken dat Zwarte Piet een onmisbare traditie is.

Waarschijnlijk voor het eerst in de recente geschiedenis en misschien wel in de geschiedenis in het algemeen heeft de intocht van Sinterklaas, ruim twee maanden na de aankomst van de chocoladeletters dus, een politieke lading. Of Zwarte Piet ooit onschuldig is geweest is de vraag - ik ben "opgevoed" in de vreze van het stuk secreet en ik begrijp dat dit niet meer bij opvoeding hoort. Dan kan het hele ventje dat nogal eens een meisje (b)lijkt te zijn ook wel weg, met pensioen. Het zou geen vraag mogen zijn als er tien-, misschien wel honderdduizenden mensen zich beledigd door voelen.

Texelse oud-flatgenoten vertelden van Ouwe Sunderklaas, dat een week na Sinterklaas wordt gevierd, en dat naar hun zeggen heidens aandoet. Meer hierover hier. Men kan de verdere bewoonde Waddeneilanden nalopen met hun aparte sinterklaasfeesten: Vlieland (Opkleden), Terschelling (Sundrum), Ameland (Sunderklazen), Schiermonnikoog (Klozum) en Borkum (Klaasohm).

Hoe overoud zo'n traditie kan zijn kan gerelativeerd worden door de wetenschap dat Schiermonnikoog, zoals de naam al zegt, ontgonnen is door Cisterciënzer monniken in de vijftiende eeuw. De feesten zijn waarschijnlijk van elkaar afgekeken en wellicht zijn ze geworteld in gebruiken van het vasteland waar ze grotendeels zijn verdwenen.
Zijn deze verder ontwikkelde maar wel aparte vormen van sinterklaasvieringen mogelijke voorbeelden - al was het maar uiterlijk - voor het verdrijven van "de knecht" Zwarte Piet?

Begrip gevraagd voor de slachtoffers die geen slachtoffers zijn

Voor het eerst in lang een speelfilm gezien in een echte filmzaal, en dat zo'n beetje op de nekkenloge. De titel Blackbird ontgaat mij enigszins, misschien verwijst het naar de muziek die de vrouwelijke hoofdpersoon aan de mannelijke geeft - een echt verliefd gebaar, een zelfopgenomen bandje/cd...
Zoals het fragment al verraadt gaat het om een Canadese film. Ik wil het verhaal niet bederven.

Alsof het niet om een speelfilm gaat recenseert nu.nl onder andere:

Het is daarom opvallend dat Sean in de film nooit met een psychiater in contact komt. Alsof er voor regisseur Jason Buxton geen twijfel kan bestaan over Seans onschuld. Dat, en het feit dat Buxton weinig begrip toont voor de angstgevoelens van de mensen rond Sean, maakt de eerste helft van Blackbird wat eenzijdig en naïef.

Dit is Nederland anno 2013, geen begrip voor de onschuldige die onder invloed van een lerares een verhaal op het internet zet, neen, de Veiligheid van de Zich Bedreigd Voelende Dorpsgenoten (die alleen kunnen weten van hun Bedreiging door kletspraatjes van anderen) wordt niet in overweging genomen. Zo ver zijn "we" al in Nederland: een speelfilm wordt beoordeeld op zijn onwil zich in de Veiligheid van mensen die niet bedreigd zijn te verdiepen.

Soms waant men zich in de film in de VS, alleen de tweetalige opschriften die soms opduiken herinneren er aa ndat dit niet zo is. De schandalige procedure van de plea bargain die in de film voorkomt blijkt ook in Canada op te duiken en in opmars te zijn: we weten wel dat je het niet gedaan hebt, maar als je schuld bekent aan wat je niet gedaan hebt krijg je strafvermindering.
Hoe lang nog voordat zoiets in Nederland praktijk wordt?

Vijf voor twee penningen

Het Mattheüsevangelie meldt het zo;

Worden niet twee musjes om een penningsken verkocht? En niet een van deze zal op de aarde vallen zonder uw Vader. En ook uw haren des hoofds zijn alle geteld. Vreest dan niet; gij gaat vele musjes te boven. (10:29-31)

De passus wordt nog wel eens aangehaald om te illustreren dat het christendom niet zo diervijandig is als het wordt voorgesteld: de hemelse Vader neemt de musjes op als zij ter aarde vallen. Het Lukasevangelie maakt een Extra Aanbieding van de musjes:

Worden niet vijf musjes verkocht voor twee penningskens? En niet een van die is voor God vergeten. Ja, ook de haren uws hoofds zijn alle geteld. Vreest dan niet; gij gaat vele musjes te boven. (12:6-7)

Een farthing, het aan vier verwante woord is er in terug te kennen, was een kwart penny, de munt is verdwenen in 1960. Clare Kipps probeert aandacht te vragen voor het "gewone" door de mensen minachtend bekeken dier, dat een muzikale huisgenoot voor haar is nadat zij het om een kneuzing heeft opgenomen. Het is geschreven in een tijd waarin dieren werden beschreven in termen van "nuttig" en "onnuttig". Is die tijd voorbij? Formuleringen veranderen maar de redenering blijft hetzelfde. Ganzen zijn nuttig voor leverpastei, verder onnuttig want ze zijn gevaarlijk voor vliegtuigen en ze eten gras. Dassen verspreiden koeientering. Redenen om tot afslachten over te gaan. Er zullen nog heel wat boeken als dat van Clare Kipps nodig zijn om die redenering af te breken - in feite wordt zij allang uitgebreid over mensen. Mensen "waar geld bij moet".

De te fabula narratur.

Wim de Lobel overleden

Op de voorgrond: Wim de Lobel

Op de voorgrond Wim de Lobel, verder van links naar rechts: Fred Gijsberts, oud-Vrijeredacteur evenals Jaap van der Laan rechts van hem, Martin Smit, verder in achtergrond: Weia Reinboud, Rymke Wiersma. Een foto van een anarchistische boekenbeurs zoals die in Nederland blijkbaar niet meer te organiseren is. Maar Wim was er bij zolang hij kon en het was eigenlijk pas de laatste paar maanden, toen zich een hersentumor had geopenbaard, dat hij niet meer kon.
Gisterochtend vroeg is hij toch nog onverwacht overleden, de prognose van een langer ziekbed en mogelijk lijden is niet uitgekomen.

Hij heeft het zieltogende en niet of nauwelijks meer anarchistisch te noemen blad dat nog continuïteit met de dagen van zijn oprichter, Ferdinand Domela Nieuwenhuis, kende, De Vrije Socialist, overgenomen en als De Vrije nieuw leven ingeblazen. De vijftig jaar samenwerking met Hans Ramaer, mede-oprichter van De AS, gaat op de dagen bij De Vrije terug. Wim kon altijd lachend verhalen over de keer dat hij in de nacht opgepakt was door politie: "Jongens, we hebben een anarchist!?" en dat was bijzonder in de jaren vijftig. Zijn werkzaamheden van meer dan de afgelopen halve eeuw zullen worden samengevat in aparte gedenkartikelen en waarschijnlijk een woord bij de uitreiking van de Ferdinand Domela Nieuwenhuispenning in het FDN-museum in Heerenveen aanstaande zondag 17 november 2013 - de penning gaat naar Hans Ramaer en Wim de Lobel vanwege hun halve eeuw inzet voor het anarchisme in Nederland - zie verder hieronder.

Meer over de papieren De Vrije van Wim hier, het Wim de Lobelnummer [pdf] van De AS vanwege zijn tachtigste verjaardag en op de online Vrije van dezer dagen het overlijdensbericht met gegevens over de uitvaart en een interview van acht jaar geleden. En een persoonlijk getinte uitlui door Thom Holterman.

Hij is waar hij dacht te zijn na zijn overlijden.

*
DOMELALEZING: 17 NOVEMBER 2013
Op zondag 17 november houdt prof. Dr. Willem Frijhoff de traditionele Domela Nieuwenhuislezing. Hij zal spreken over de gevolgen van de ingrijpende bezuinigingen op cultuur die momenteel gaande zijn. De titel van zijn lezing is: ‘Platte geesten. De duurzame gevolgen van gedachteloos bezuinigen’. De lezing begint om 14.30 uur en wordt gehouden in het F. Domela Nieuwenhuis-Museum, Minckelerstraat, Heerenveen. Voorafgaand aan de lezing geeft Bert Altena een rondleiding door het museum, vanaf 13.00 uur.
Frijhoff is een vooraanstaand cultuurhistoricus met internationale faam. Hij was achtereenvolgens hoogleraar vroegmoderne geschiedenis aan de Erasmus Universiteit Rotterdam en aan de Vrije Universiteit Amsterdam.

Kurt Vonnegut en het verraad tegen Biafra

Merkwaardig, dat van een pacifist als Kurt Vonnegut nu juist zijn foto als militair in het publieke domein is.
Hij heeft Biafra kort voor het einde bezocht en naar verluidt heeft hij weken achtereen gehuild over wat hij gezien heeft. Een getuigenis. Zijn waarnemingen in Biafra en Moçambique moeten zijn humanisme gevormd hebben.
Hier Biafra: a people betrayed van zijn hand, integraal te lezen op het wereldwijde web.

Chinua Achebe noemt hem als eerste schrijver die partij koos, dit in een vertoog waarin hij verder de geniepige propaganda van het federale leger over de zogenaamde steun van Portugal en Zuid-Afrika aan Biafra vermeldt, een verhaal dat ik nog wel terugzag in Han van der Horst's Mooiste jaren van Nederland - de propaganda heeft gewerkt, zoals het gaat...

Wie is er bang voor Fred Teeven?

- door Joke Kaviaar-
Fred de vluchtelingenjager Teeven zal in de kleuterklas en de basisschool een bullebak eersteklas zijn geweest. Zo'n rotjoch dat steeds andere kinderen stiekem het bloed onder de nagels vandaan haalt, en daarna in zijn vuistje lacht als de juf of meester het slachtoffer in de hoek zet, omdat die uit reflex een klap teruggaf. Fred Teeven is in al die jaren niets veranderd.

“Wie uitdeelt, moet eerst leren incasseren.” zegt hij in een interview dat ik heb weten op te duikelen. Het artikel uit het Haarlems Dagblad van 23 maart 2013 heet “De Aaibare kant van Fred Teeven” en is getuige de titel een lafhartige poging om het imago van de bullebak op te poetsen tot dat van een sportieveling die van rugby houdt omdat dit “gecontroleerd geweld” is. Ja, dat zal best, dat 'onze' staatssecretaris van veiligheid en justitie houdt van gecontroleerd geweld. Waarom zou je anders met je law&order ministerie mensen zonder papieren over de kling jagen? Hoeveel meer controle over geweld wil je hebben?


Incasseren. Daar gaat Fred Teeven prat op. Nog een citaatje: “Ik geloof er echt in, dat mensen af en toe hun andere wang moeten toekeren.”
Misschien moeten we dit eens gaan uitleggen aan Baliedirecteur Yoeri Albrecht en aan schrijver Arnon Grunberg die zonder blikken of blozen zwichtten voor de sportieve Teeven die het debat met asieladvocaat Pieter Bogaers aanstaande woensdag niet aandurft, en de Balie onder druk zette om Bogaers van het programma te halen met de woorden “Ik kom alleen als hij niet komt”.
Nog een citaatje uit het dappere interview van de sportieve aaibare Fred Teeven: “In mijn tijd als officier van justitie maakte het me geen reet uit of er nou 20 of 26 advocaten tegenover me stonden in de rechtbank. Ik vond het geweldig om de strijd aan te gaan. Ik incasseerde eerst en deelde daarna uit.”

Mogen we even héél hard lachen? Hallo, Albrecht en Grunberg?! Lezen jullie even mee? Graag even Fred Teeven hiermee confronteren asjeblieft in plaats van als gewillige schoothondjes Fred Teeven zijn zin te geven. Fred Teeven met zijn tirannieke beleid, overigens even tiranniek als zijn voorgangers en degenen die na hem komen die vast niet beter zullen zijn, slaagt er alweer prima in zichzelf te verkopen als de sympathieke jongen die door een ander wordt aangevallen.
Nee, niet het apartheids'vreemdelingen'beleid dat van de IND een organisatie maakt die er een fascistische werkwijze op na houdt die dankzij de omgekeerde bewijslast er prima in slaagt asielaanvragen massaal af te wijzen, staat ter discussie, maar de asieladvocaat die zorgvuldig zijn betoog formulerend gehakt maakt van dat beleid.
Niet mee te praten, met die man! Teeven weet het zeker, er valt “geen redelijk debat met de heer Bogaers te voeren”. Natuurlijk, meneer de staatssecretaris. Goed, meneer de staatssecretaris. Zoals u wilt, meneer de staatssecretaris. Wij, de intellectuelen van dit land, wij kruipen, likken en knikken hier in de Balie zodra u ook maar met uw vingers knipt. Wij geloven u op uw woord, u hoeft niet met die man aan tafel te zitten. Uw wil is wet en waarheid en wij buigen en kruipen al.

Wie is er bang voor Fred Teeven? Nou, Bogaers niet, dus díe man is gevaarlijk! Die zou de IND fascistisch hebben genoemd, volgens de assistent van Fred Teeven, Michel Bravo. Een woordvoerder van Teeven kwam later niet verder dan “Dat weet ik allemaal niet”, toen hem werd gevraagd om onderbouwing van die bewering.
Bogaers is één van die zeldzame goede advocaten die een veelvoud aan werkuren steekt in het helpen van zijn cliënten. Hij doet dat zó veel dat hem dat zelfs wordt verweten, zo valt te lezen in een interview met hem in het tijdschrift Volzin van 18 april 2013. Dit citaat van Bogaers daaruit verklaart waarom Fred de vluchtelingenjager Teeven écht een probleem met hem heeft: “Ook de IND klaagt dat ik ‘te veel betrokken’ ben bij mijn cliënten, dat ik niet de nodige distantie in acht neem. Daarom ben ik zelfs aangeklaagd bij de tuchtrechter. Dat ligt nu bij het Hof van discipline, maar de vluchteling om wie het gaat, heeft nu een A-status!”
Een kwestie van aap en mouw dus, helemaal niet moeilijk om even op een rijtje te zetten. En als ik dat kan, dan kan de Grote Grunberg dat ook.

Wie is er bang voor Fred Teeven? De Balie en Grunberg! Zij hadden Fred Teeven de dikke middelvinger moeten geven en zeggen: als u het niet aandurft, zullen we dan maar niet debatteren? Want wat is een debat zonder een tegenstander die in staat is om de vloer met u aan te vegen? Of speelt u alleen rugby als u zeker weet dat het andere team zwakker is dan u? Als u het geweldsmonopolie heeft?

In Rusland waagden twee, overigens extreem rechtse figuren van de Nationaal Bolsjevistische Partij, waaraan politiek inhoudelijk vooral géén voorbeeld moet worden genomen, het om Willem Alexander en Maxima vanwege de dood van Dolmatov met tomaten te bekogelen. De tomaten misten doel. Maar goed voorbeeld doet beter volgen, toch? Of moeten we deze extreem rechtse lieden uit Rusland laten overkomen als we mensen zoeken die het durven opnemen tegen Fred Teeven? Liever niet eigenlijk. Laten we wel wezen, als Fred de vluchtelingenjager Teeven zijn zin krijgt en de Balie en Grunberg de rug niet rechten en met slappe knieën de strijd met Teeven niet aangaan, staat sportieve Fred alleen op het speelveld het ene punt na het andere te scoren daar in de Balie, zonder enige werkelijke tegenstand. Intussen volgen er nog een heleboel Dolmatovs en Roustayis, nog vele deportaties, hongerstakingen, zelfmoorden en kapotgemaakte levens. Maar daarover mag het niet gaan in de Balie. Dat wordt daar aanstaande woensdag een schijngevecht met een scheidsrechter die bang is voor zijn speler op het middenveld.

Wat een blamage! Wat een schertsvertoning! Als de Balie geen Bogaers wil om de huidige vertegenwoordiger van het krepeerbeleid aan te spreken op de terreur die hij uitoefent, wat wil de Balie dan wel? Mogen we een schandpaal oprichten en tomaten meenemen? Ik durf te wedden dat er heel veel gegadigden zullen zijn voor dit evenement! Weg met de elitaire jaknikkerij! Bogaers of tomaten? Zegt u het maar!

Zwarte Piet is racisme. Punt

- door Joke Kaviaar -

“Hou nou eens op met zeuren over het racisme van Zwarte Piet!”

Bovenstaand citaat vat ruwweg de reactie van veel mensen samen op het in hun ogen irritante debat over Zwarte Piet. En dan heb ik het niet over hardcore racisten. Nee, het zijn mensen in bijvoorbeeld linkse facebook groepen die volmondig verklaren tegen racisme te zijn, mensen van wie je het niet verwachtte dat ze hun kop zo in het zand zouden steken. En ik zeg hen: je kunt je kop wel in het zand steken, maar daarmee is racisme niet verdwenen.


Nu ja, in elk geval kun je je kop wel in het zand steken om de discussie over Zwarte Piet niet te hoeven horen of lezen, en dat doen veel mensen dus ook. Verbolgen opmerkingen dat het ineens niet meer zo gezellig is in de groep, nu de discussie deze heeft gespleten in voor- en tegenstanders van het verschijnsel Zwarte Piet, en dat het nu maar eens afgelopen moet zijn met al die postings erover, met al dat aankondigen van demonstraties en discussiebijeenkomsten. Ja, de mensen zijn het zat. Maar dit is nog maar het begin!

Tijdens een buitengewoon inspirerend debat in de Kargadoor in Utrecht opperde iemand dat we toch vooral op moeten letten dat we mensen niet voor het hoofd stoten met dat debat. Maar wie stoot nu eigenlijk wie voor het hoofd? Het is wat al te makkelijk om je druk te maken over mensen die aanstoot nemen aan dit debat, als je zelf geen last hebt van het dagelijkse in de samenleving, de politiek en de wet ingebedde racisme, als je geen last hebt van de vreemdelingenhaat verwerkt in de 'vreemdelingen'wet die van alle asielzoekers uit principe leugenaars maakt die hun verhaal van begin tot eind in detail moeten bewijzen. Lekker makkelijk als je geen last hebt van telkens gestopt worden in je auto omdat je vast wel drugs in je auto zult hebben, op je ID gecontroleerd worden omdat je een andere huidskleur hebt of er niet Westers genoeg uitziet en dus wel illegaal zult zijn, omdat je gefouilleerd wordt op straat omdat je vast wel wapens bij je zult dragen, crimineel zult zijn. Nee, we moeten vooral mensen niet te hard confronteren ermee. Stel je voor dat mensen zullen zien dat dit beleid één grote selffulfilling prophecy is.
De politiek wíl graag 'buitenlanders' en 'allochtonen' afschilderen als crimineel om hen de schuld van crisis en misère te kunnen geven. Het is daarom dat ze meer worden gecontroleerd, en dús worden ze vaker ergens voor opgepakt, en dús zitten er meer niet-Nederlanders in de bak dan Nederlanders, en dús zijn zij inderdáád meer crimineel, en dús hebben we reden om deze racistische politiek door te blijven voeren, want zie je wel, het is écht zo. Dat is in een notedop hoe racisme op geheel legale en wettig verantwoorde manier in stand wordt gehouden, gesteund door de media die het steevast melden als 'een buitenlander' ergens van wordt verdacht, en nooit dat er 'een Nederlander' is gearresteerd wegens....

Hetzelfde mechanisme zien we in de discussie rond de racistische blackface karikatuur Zwarte Piet. De tegenstanders 'zeuren', ze kwetsen de gevoelens van de voorstanders, ze veroorzaken júist racisme. Het lijkt wel alsof dat racisme zomaar uit de lucht is komen vallen. En omdat zij het veroorzaken, kunnen ze het krijgen ook. Had je maar niet zo moeten zeuren. Ze zijn dus zelf de schuld van racisme...

Wel... deze witte schrijfster zeurt ook over Zwarte Piet. Kom maar op! Of bedreigen en beledigen de o zo nette voorstanders liever alleen zwarte mensen? Ja, ik zet het expres even op scherp hier door de termen wit en zwart te gebruiken, dat heeft de lezer goed gezien. De discussie is namelijk wèl zwart-wit want heel simpel: Zwarte Piet is racisme. Punt. Wil je er een einde aan maken of niet? Ja, maar... , “de discussie mag niet zo zwart-wit worden gevoerd”, horen we de hele tijd, want de voorstanders “zijn geen racisten, zij zijn óók tegen racisme”. Sterker nog, er wordt om het hardst geroepen dat de Surinaamse buurman ook gezellig Sinterklaas viert en ook wil dat de discussie ophoudt.
Zou dat komen omdat het die buurman zijn hele leven zo is ingeprent dat als ie 'zeurt' over racisme, dat hij er dan nooit bij zou horen? Zou dat zomaar iets ermee te maken kunnen hebben? Zou het zomaar kunnen dat zoveel mensen bang zijn om gediscrimineerd te worden, dat zij zich volledig hebben aangepast aan de gewoonten en moraal van de witte 'autochtonen' dat zij zich ongemerkt volledig hebben laten assimileren en hun identiteit zijn kwijtgeraakt, om vervolgens als wapen in de discussie te kunnen worden ingezet (slaven vonden het toch ook niet erg dat ze slaven waren)? Zou dat zomaar kunnen?

Het 'argument' dat de Surinaamse buurman ook niet tegen Zwarte Piet is, zegt eigenlijk alles over wat hier aan de hand is. Het racisme in de samenleving is zo normaal, zo geaccepteerd, dat het wel heel erg grof moet worden, wil het opvallen. Dat racisme laat nu haar meest duidelijke gezicht zien, nu het zorgvuldig verborgen racisme van het masker wordt ontdaan dat het altijd draagt. Dat is pijnlijk voor de mensen die het niet willen zien, heel pijnlijk. En vooral voor die Surinaamse buurman, zo kan ik me voorstellen, die zich haast te zeggen dat hij ook hoopt dat het snel is afgelopen, want anders kijken de buren hem zo met scheve ogen aan. En zo wordt de Surinaamse buurman tegen zichzelf en tegen de tegenstanders van Zwarte Piet gebruikt.

Toch zit er niks anders op dan die pijnlijke discussie voort te zetten tot de pijn van racisme uit de samenleving is verwijderd. Laat het maar pijn doen, want er is een andere pijn zoveel groter! Laat het vooral degenen die door het racisme worden bevoordeeld maar pijn doen. Het geklaag over het pijnlijke debat laat zien hoe diep het racisme in ons allemaal zit. Het dwingt ons witte Nederlanders tot nadenken over onze bevoorrechte positie, en het dwingt ons om ons af te vragen of er misschien wel iets is dat we er aan zou kunnen doen.
Weigeren om er zelfs maar over na te denken is niet alleen gemakzuchtig, maar ook laf. Het is het niet willen erkennen en inzien van het koloniale verleden van dit land, van de slavernij waarvoor dit land verantwoordelijk is, van de beeldvorming die wordt gecreëerd van iedereen die er eigenlijk niet bijhoort, en van wie wordt gezegd: Nou, vooruit, je mag hier zijn, als je je mond maar houdt. En als het je niet bevalt dan ga je maar weer terug naar... het is tenslotte 'ons' land, en 'onze' traditie.

Laat het maar pijn doen! Voel het ook maar eens, hoe het is om in een hoek gezet te worden, want dat voelen de mensen die nu eindelijk hun mond open durven te doen al zo lang. Boehoehoe. Zet het nog maar eens op een jammeren omdat de discussie niet ophoudt, omdat je vrienden ineens zich tegen je keren en het nu ook wel genoeg vinden dat de discussie hun forum vervuilt. “Wij zijn geen racisten, en Zwarte Piet ook niet, en er zijn zoveel dingen veel belangrijker dan de discussie over Zwarte Piet.” Vervolgens komt die opsomming over andere verschijningsvormen van racisme waar men zegt tegen te zijn. Kunnen die oogkleppen asjeblieft eens af worden gedaan, of we moeten we ze er vanaf trékken?

Het verband tussen beeldvorming, hetzij door Zwarte Piet, hetzij door stelselmatige hetze tegen 'buitenlanders' in de media, en de praktijk van het racisme op straat, op het internet en de praktijk in de politiek, dat is er. Onomstotelijk. De 'zwarte' is gevaarlijk, of hij is juist schattig, grappig of gedienstig, in het gunstigste geval een goeie sporter die medailles voor dit land verdient en dus: bruikbaar. Hij of zij kan niet verstandig zijn of intelligent, hij of zij kan geen mening hebben, want die mening is geklaag en gezeur. De ene vorm van racisme versterkt de andere en omgekeerd en zo ontstaat een vicieuze cirkel die ergens doorbroken moet worden, of dat nu is in de Zwarte Piet traditie of in het 'vreemdelingenbeleid' dat mensen illegaal verklaart en opjaagt, of in de racistische opdrachten en gedragingen van de politie: ergens moet de ketting van het racisme worden doorbroken en het liefst op meerdere plaatsen tegelijk.

Het doorbreken van dat racisme is niet alleen een zaak van de mensen die er door worden getroffen en die weigeren nog langer slachtoffer te zijn. Het doorbreken van racisme is ook, of zelfs wel meer, een verantwoordelijkheid van degenen die ervan profiteren, en dat zijn wij, de witte bevoorrechte burgers met een paspoort voor dit land of voor een ander Westers welvarend en gepriviligeerd land dat voordeel heeft van de internationale verhoudingen, van de kapitalistische wereldeconomie die mensen dwingt om een beter heenkomen te zoeken juist hier, waar het trappen naar beneden zo zorgvuldig en netjes is geregeld en mensen onzichtbaar worden gemaakt.

Laat het maar pijn doen dat racisme zichtbaar wordt! Laat het maar pijn doen dat slachtoffers geen slachtoffers meer willen zijn! Laat het maar pijn doen, die discussie. Racisme en vervolging, opgejaagd worden en geassimileerd, dat doet nog veel meer pijn. Je kunt het willen weten of je kunt het niet willen weten. Uiteindelijk is de keuze aan een ieder die de ogen en oren al die tijd heeft dichtgestopt: wil je nog medeverantwoordelijk zijn voor racisme, in welke verschijningsvorm dan ook, of niet? Ga je er wat van zeggen, als iemand een racistische grap maakt? Ga je de discussie over Zwarte Piet aan en durf je stelling tégen te nemen? Ga je mee demonstreren met de geïllegaliseerde vluchtelingen? Ga je er wat van zeggen als je ziet dat mensen op grond van hun huidskleur worden uitgekozen om op straat of in het station te worden gecontroleerd?

Het is allemaal dezelfde strijd tegen racisme, tegen discriminatie, tegen vreemdelingenhaat. Het is een discussie die niet gaat over oorbellen of lippenstift of de kleur van een pruik. Dat is proberen de discussie oppervlakkig te maken, zodat de kern niet wordt geraakt. Dat is proberen het verzet in de kiem te smoren. Dat is zeggen tegen mensen: hier, nu hebben jullie je zin, nu verandert er wat, nu heb je geen recht van spreken meer. Het lijkt sterk op wat er gebeurt met het asielbeleid: we maken dat detentiecentrum ietsje humaner, we geven een beetje een pardon aan wat kinderen, en nu moet het maar eens afgelopen zijn met het verzet tegen de deportaties.

Anti-racisme, het is een veelomvattende strijd. Deze vind overal plaats, in de hoofden van mensen, op internet, op straat, in manifestaties, demonstraties, discussies of welke andere actie dan ook. Wij die geen last hebben van racisme, wij, de witte bevoorrechte burgers die er zelfs van profiteren, en heel vaak zonder dat door te hebben omdat je het niet merkt als je ergens géén last van hebt, wij moeten ons eigen bewustzijn vergroten en onze taak op ons nemen om in onszelf en in onze 'witte' kringen het vuil van het racisme aan te pakken.
Niets zeggen en niets doen is geen optie als je niet mede-verantwoordelijk wilt zijn. Nu hebben we het over Zwarte Piet. Maar we hebben het ook over Marine Le Pen, de fascist van het Front National die met Wilders in de Tweede Kamer om de tafel gaat zitten, we hebben het ook over de gewelddadige racistische politie, we hebben het ook over de strafbaarstelling van 'illegaliteit' en over vluchtelingen die worden gedwongen op straat te leven. Eén probleem, één strijd: solidariteit!

Vlecht uw heg, maar haast heeft zij niet

Het einde van De Slegte in Amsterdam is voorzegd, nu de "inbreiding" (vervlechting! ha!) in het pand van Scheltema, Holkema & Vermeulen (de combinatie die ook allang niet meer zo heette) aan de gang is. Dit bleek het weekeinde waarin de overplaatsing ingeluid wordt.

Denkende de voortdurend over de intercom aangekondigde korting te zullen krijgen kocht ik er onder andere Thomas Slobbe's Een vlechtheg heeft geen haast, waarin opgenomen de Handleiding heggenvlechten van Jef Gielen. De korting bleek alleen voor ramsj te gelden, niet voor wat officieel tweedehands was. En dan blijkt de handleiding ook nog eens online te staan. Dus u leest het gratis en helemaal voor niks.

Ik wil for auld lang syne Monique Augustin's vlechtheggenheksenkring wel aanbevelen, het wilgenwerk moet dan wel uit Ierland komen...

Oorlog is stom!

In Later bracht een "eindelijk" volwassen overkomende Boy George onder andere een "oude" van hem ten gehore. Het kostte mij enig nadenken om te beseffen dat het niet een cover van een soft reggae-nummer (Ken Boothe) was maar oorspronkelijk "soft rock" was, Bread.

Everything I own
Ik zou geen uur, nog geen half uur Bread achter elkaar kunnen horen en toch vind ik bijna alles wat zij gedaan hebben mooi. Guitar man is in de kleffe handjes van Candlelight tot easylisteningcliché gebombardeerd en "kan" dus nog steeds niet. De aanduiding soft rock hoorde je destijds in 1970-72 niet. Dit is niet zo soft:


Mother Freedom, nogal geflopt. Doet in de verte denken aan deze, oorspronkelijk van Billy Joe Royal. Een Australische cover (de eerste Britse van Chris Ice staat niet op YT):


Hush hush, Somebody's Image

In later jaren hoorde ik het bevestigd van jonge vrouwen die achter de bar in een café stonden en er aan gewend waren de aandacht te krijgen van manvolk dat zich Gods geschenk aan de vrouwheid waant. Zij staat echt niet op je te wachten.
Dat het heel bijzonder was dat zij uitgebreid met mij bleef praten en de pseudo-dorstigen zelfs wat afblafte "zie je niet dat ik aan het praten ben?" werd met die mededelingen van anderen duidelijker. Dat ik haar leuk vond zou mij wel in het hokje van de vervelende kerels hebben kunnen plaatsen. Maar zij gaf te kennen dat de interesse wederkerig was. Ik zag haar pas weer alsof het zo hoorde, dagen later na haar dienst, in de nacht op straat. Zij kuste mij en bevestigde zo een klein verbond dat al gesmeed leek. Maar zij was moe van het werk, zei zij, en dat kon ik mij wel al te goed voorstellen. Waar kon ik met haar afspreken?

Zij noemde de naam van een café waar zij vast als bezoekster kwam en waar wij elkaar dus zeker zouden ontmoeten. Het was in de Leidsepleinbuurt, wat redelijk ontmoedigend zou hebben geklonken maar haar kus gaf mij vleugels.
De eerste keer in een weekeinde ging ik er met een vriend naartoe. Druk café. Zij was er niet en dook ook niet op. Vriend vond de manier van "afspreken" ook maar niets, en eigenlijk kon ik hem daar geen ongelijk in geven.

De week daarop ging ik dan maar alleen. Weer druk vol café, veel herrie en mijn beoogde geliefde was er weer niet. Een Afghaanse vluchteling met verblijfstatus stelde vast dat ik alleen was en hij ook, konden we even samen alleen zijn. Gesprek over de herrie heen. Hetgeen mij zeker achteraf wel erg een gevoel van alleenzijn gaf. Ik heb het daarna maar opgegeven en we zullen nooit weten wat we verder aan elkaar gemist hebben. Of eigenlijk, dat enkele was het.
Maar waarom dit prousten? Welnu! In het stampvolle café waar "zij" niet was knalde op zeker moment keihard Culture Club door de boxen. Het nestelde zich in mijn hoofd en werd onverbrekelijk het lied van dit avontuur dat al afgelopen was zonder dat ik het toen besefte.
Culture Club is stom! En oorlog is stom! Lekker puh. Of bah puh. Laat het ons weten, goeroe Boy George.


The war song

Geen keuze: korhoenders of mussen

Het korhoen opgegeven in Nederland - alweer jaren geleden, op fietstocht in Het Gooi, zag ik aan de rand van een natuurreservaat daar een vermelding op een bord dat men hier een beleid voerde tot behoud en herintreding van het korhoen. Laat het vijfentwintig jaar geleden zijn. Sindsdien is van Gooise korhoenders niets meer vernomen en werd af en toe geklaag gehoord over de bescherming van het dier op de Sallandse heuvelrug, en dan met de bekende klaagzang van de zich uitverkoren wetende vierwielgebruiker, "moet ik omrijden voor een kip?" Inmiddels heeft men het beleid tot herstel of behoud van het korhoen definitief gestaakt voor Nederland. Plannen om het dier elders uit te zetten zijn  blijkbaar in stilte gesneuveld.

Ook wat men natuur noemt - en het "natuurlijke" van heidevelden is toch al betrekkelijk - is overladen met stikstof van kunstbemesting en blijkbaar komt dit de insectenstand niet ten goede. Het is dus maar de vraag of alleen het korhoen hierdoor gedupeerd wordt, om van de insecten zelf te zwijgen.

Hoewel huismussen zaadeters van huis uit zijn (al heb ik er wel eens onophoudelijk mieren zien snappen van de wallekant, waar zijn de dagen dat je zoiets kon zien) voeren ze de kleintjes wel met insecten. De teruggang van de huismus kan mede door het afnemen van insecten verklaard worden - het is niet de enige verklaring, de verdwijning van zomertarwe en andere granen behalve die verfoeilijke maïs die niet eetbaar is voor mussen is een andere factor en zo zijn er meer. Hoe kan het tij gekeerd worden?
"Het jaar van de mus" had als taak de huismus van de Rode Lijst te hebben in 2014. Het jaar is verdwenen, de huismus is niet teruggekomen.

Het is droevig, maar ik heb nog nooit een korhoen in het wild gezien.
Huismussen waren dagelijkse vogels, wat zeg ik, waar je ging of stond zag je ze. Voorbij, voorbij. Toch wel dramatischer dan het verdwijnen van het korhoen.
Zoals ook het wijken van de leeuwerik of - een stadsvogel als de mus - de spreeuw opvallender en dus ingrijpender is. Het korhoen is een cultuurvolger zoals de mus maar wordt als soort niet als bedreigd gezien, de vogel is in het randgebied van zijn vastelandsareaal nu zo goed als verdwenen. Het is treurig, maar er zijn treuriger ontwikkelingen in Nederland.

De euthanasie op het landschap

In de velden met Ton Lemaire - 3

Men zou denken dat toponiemen als Duivelsberg en Heksendans, thans binnen Berg en Dal, voorheen behorend bij Wyler over de grens door het Rijk van Nijmegen, verhalen met zich dragen. Er zullen er aan verbonden zijn, of zij nog leven? De Duivelsberg is ontsloten voor het publiek, met trappen naar de top aan toe. Het verhaal dat wordt aangeboden op Groeten uit Berg en Dal behelst een infame moord die niettemin niet naar dansende heksen verwijst.

Zoek een plaats uit waar een verhaal aan vast zit, van witte wieven of het volkje van de heuvel - als dit in verhalen levend wordt gehouden in Nederland - en de archeoloog kan langskomen. Graaft op en verbindt een Wetenschappelijk Betoog aan de plaats die vervolgens een toeristische bezienswaardigheid wordt, met pannekoekenhuis (jawel, de Duivelsberg heeft er een gelijknamige...).

Dit is slechts een deel van de euthanasie van het landschap. Alle ruilverkavelingen, wegenaanleg, aanleg van de onvermijdelijke toplokaties, begeleid door een snelle opgraving waarna het geheugen van het land verwijderd wordt - archeologie op zoek naar het premoderne ter begeleiding van wat modernisering wordt genoemd.

En misschien zijn verhalen over spraakmakende moorden de laatste (nieuwste) fase van verhalenvorming rond landschapselementen - de verhalen die horen in een wereld die het sprookje, de legende en de mythe naar het lijkt opzij heeft gezet.

Werk in uitvoering - de Internationale (vervolg)

Ποίησις (poiesis) is een woord afgeleid van een desideratief van het Griekse werkwoord voor "maken, doen". Het staat in betekenis tegenover πρᾶξις (praxis), de handeling - scheppend werk in gedachten tegenover (mogelijk net zo goed scheppend) werk met de handen (werk in de praktijk, een woord dat op dezelfde stam teruggaat).
Poëzie is werk maar niet alleen dat. En het wordingsproces van een gedicht volgen kan best ontluisterend of overtollig zijn - ik herinner mij tekstkritische edities van werken van grote Nederlandstalige poëten - sterker nog, ik heb die boeken zelf helpen distribueren - waarin de wording van dierbare gedichten van menigeen breed werd uitgemeten. Maar sommige dingen moet je helemaal niet willen weten.

Terzake! Dit is werk in uitvoering, een vervolg op deze eerste poging die ik sinds de plaatsing verder niet meer bekeken heb (ik heb ook geen suggesties aangaande de tekst gekregen van mensen die het hebben gelezen).
Hierbij een proeve van vertaling van het lied zoals Billy Bragg het op verzoek van Pete Seeger heeft herschreven naar aanleiding van het neerslaan van de opstand in Peking, 1989.
Ik vind dat een zekere statigheid behouden mag blijven, Bragg doet dit in feite ook. De eigenlijk naar mijn gevoel wat goedkope Roland Holst-truc van d'elisie is een enkle keer toegepast.
Sommige verzen zijn veranderd want de dwang van ritme en rijm stelt zijn eisen. Dit is zeker niet een definitieve versie.
Hierna gaat de schrijver vermoeid languit op de vloer liggen omdat hij even niets meer weet en vindt dat het voor vandaag genoeg is.

De Internationale

Sta op, verworpenen der aarde
Als ge niet opkomt voor ons recht
Hebben bezittingen geen waarde
Uw macht bekomt de rijkaards slecht
Nationálisme zal moeten wijken
Respect brengt staten pas ten val
Vrijheid is voorrecht van de rijken
Als z´ niet gedeeld wordt door ons al.

Refrein:
Dus kom op broers en zusters
Tot de strijd ons geschaard
De Internationale
Verenigt heel de aard´
Kameraden tezamen
Het is nu de plaats en tijd
Grensloze idealen
Gaan winnen wereldwijd

Laat niemand muren om ons bouwen
Muren van steen muren van haat
Wij schenken elkaar het vertrouwen
Voor de dag die ons begroeten gaat
De rijken zullen ´t moeten laten
Ons uit te buiten naar hun aard
Weg met de ijdelheid der staten
De wereld is het delen waard

(Refrein)

En hier begint de laatste akte
Van de strijd waar w' ook zullen staan
Hun wapens zijn slechts tekenen van zwakte
Onze kracht kunnen zij niet aan
Moeten wij soms ongewild ook vechten
Doen wij dit met een zacht gemoed
Van onderop voor onze rechten
Bevochten vrijheid smaakt ons zoet

(Refrein)

Anarca-islam

Mohamed Jean Veneuse heb ik in 2008 op de conferentie van de Anarchism Study Group ontmoet, hij hield een inleiding To Be Condemned to a Clinic: The Birth of the Anarca-Islamic Clinic die in de bundel Religious anarchism is opgenomen.

Er is nu een boek Islam and Anarchism - Relationships and Resonances van zijn hand uit, gepubliceerd bij Minor Compositions en klaarblijkelijk gedistribueerd door AKPress. Als verschijningsdatum is genoemd 1 november jongstleden, of het al leverbaar is wordt niet helemaal duidelijk uit de pagina van AK. Hier ongetwijfeld een voorproefje.

Democratisch georganiseerde genocide

De wapenstilstanden vliegen de toeschouwer om de oren als het om Sjan/Kachin gaat, de oudste zogenaamde burgeroorlog in Burma. Het heet een burgeroorlog omdat de oorlog zich binnen de door de Britten vastgestelde grenzen van een als onafhankelijk op te leveren staat afspeelt. In feite heeft Sjan, het noordoosten van geografisch Burma, nooit deel uitgemaakt van dit land. Het ziet er naar uit dat dit wel zo gaat worden.

Al in januari is er een wapenstilstand gesloten die volgens een waarnemer als Guy Horton een capitulatie van de Kachin betekent. Aung Sang Suu Kyi negeert zoals het Nobelprijswinnaars betaamt de onderdrukking van Kachin en Rohingya - de laatsten opgejaagd en van huis en haard verdreven omdat zij moslims zijn.

Burma zal een schaamlapje van "democratie" krijgen met wellicht Aung Sang Suu Kyi alsnog als president waarbij de grote grondstoffenroof eindelijk georganiseerd kan worden door buitenlandse "investeerders".

De voortbroeiende opstand in Turkije

Was de opstand in Turkije van de afgelopen zomer sektarisch of niet? Of, anders gesteld: werd de demonstratiebeweging gedragen door de alevieten, een minderheid waarvan niet eens bekend is hoe groot zij is en in hoeverre zij verschilt van de Noeseiri's, meestal in de pers alawieten genoemd, van Syrië (of van Şam - het Arabische noorden, zoals Damascus en Groot-Syriè vaak heet). Omdat Arabieren en Koerden officieel niet eens bestaan in de Turkse Republiek is nauwelijks vast te stellen of alevieten van deze volkeren dezelfde alevieten zijn als de Turkse. De gretigheid waarmee het Turkse regime zich in de Syrische zogenaamde burgeroolog wil mengen slaat terug op de Arabische bevolking ter plaatse in de geannexeerde Syrische provincie Hatay, waar de alevieten dezelfde zullen zijn als in Syrië zelf. Een poging tot overzicht.

Dit weekeinde werd op grote schaal gedemonstreerd in Kadıköy, het Chalcedon van Byzantijnse tijden, deel van de agglomeratie İstanbul - de eis van godsdienstvrijheid en gelijke behandeling stond centraal. Subversieve eisen in de kemalistische republiek van na de coup van 1980 onder bestuur van zogeheten islamisten.

Hoog groen bezoek

Men zou verwachten dat ze in het buitenverblijf (mijn feitelijke verblijf) neerstrijken, waar het warm noch droog is in de winter, misschien zijn ze er dan wel maar dan ben ik er niet om ze waar te nemen.

Vanochtend zat hij op het handvat van een keukenla in hartje Amsterdam. Ik heb hem/haar nog niet kunnen fotograferen, maar het gaat om een naar noordelijke streken optrekkende zuidelijke soort. Een sprinkhaan in huis, die dan ook zuidelijke boomsprinkhaan heet. Nog niet lang geleden zeer zeldzaam, maar dit is het tweede jaar dat er gescholen wordt in het huis van de allerliefste.

Toen ik nog dicht bij de grond leefde zag ik ze veel rondspringen, op de spoordijk. Een jaar of tien geleden kwam ik weer regelmatig op spoordijken en toen zag ik ze niet (meer). Ook in eigen tuin heb ik maar een enkele sprinkhaan gezien dit jaar. Ik heb wel een vermoeden waar dit door komt.

Een verhaaltje over zo'n schuilsprinkhaan.

In de kussens (waar zijn ze eigenlijk?)

"De jaren zeventig" zijn muzikaal niet onder een hoedje te vangen. Op zoek naar de "wording" van Northern Soul bestudeerde ik een tijdje terug hitparades van 1971 en het was bar schrikken. Ergens doken de Tams en Tammi Lynn, om wie het mij te doen was, wel op, maar het grootste deel van "de hits" waren en zijn pure bagger.
In die tijd hoorde je ook naar albums te luisteren, maar hoe kwam je op de hoogte van "albums"? Op de radio was er Jensen's Dimension en - vrees ik - Will's Parels, jawel, met Will Luikinga. Eigenlijk had ik de popmuziek dan ook opgegeven. En na de bomaanslag op de MEBO2 boycotte ik Veronica, wat door het vertrek van Henk van Dorp al helemaal gemakkelijk werd.
De Engelse programma's op RNI boden nog wat soelaas.

Dan ontmoet je geestverwanten die liever nummers van een minuut of twee horen met kop en staart, en dan was je allang weer in de (vroege) jaren zestig beland. Zoiets als de Northern Soulscene bestond nu eenmaal niet in Nederland, ik heb die eigenhandig alsnog van de grond proberen te krijgen een jaar of tien geleden, maar dat was geen antwoord meer op de misère van de jaren zeventig.

En toen was er Caroline opnieuw, of Seagull of opnieuw Caroline. Vanaf eind 1972 tot begin 1980, met vallen en opstaan en tenslotte met zinken. Maar toen de Mi Amigo zonk had ik een eigen radiostation en intussen ook een programma op RVZ en wij waren inmiddels zelf doorgeefluik voor het alternatief op de hitparade-ellende.
Toch was er een flink deel van de jaren zeventig een grote incongruentie tussen wat de radio (Caroline dus) te bieden had en wat ik zelf op de draaitafel legde. Dat was dan de muziek van het vorige Caroline of London. De radio bood met wisselende ontvangst lange tracks die soms mijn gevoel van eenzaamheid onderstreepten en soms juist niet. Wat ik niet wist was dat de deejay(s) van dienst tijdens zo'n lang nummer zelf rustig achterover leunden met een joint ("Mary Warner at the office" begreep ik pas toen ik er op het net over las). In de kussens achterovergezakt met rokertje luisteren naar muziek die tijdloos lijkt maar juist zeer tijdelijk was. Doet u mee? (Het hoeft niet, hoor)


The battle of Epping Forest, Genesis


L'Auberge du Sanglier - A Hunting We Shall Go - Pengola - Backwards - A Hunting We Shall Go (reprise), Caravan


Song of Scheherazade, Renaissance

Fred Teeven zuigt

- door Joke Kaviaar-
Fred Teeven lijkt wel een volwassen baby met dat gedram van hem. Oh oh oh, wat is dat toch erg met die centrale Raad van Europa. Nu dít weer: het Comité voor Sociale Rechten van de Raad van Europa geeft hem billekoek over het asielbeleid!

Dat zuigt, vindt Fred. Maar volgens mij is hij het die zuigt. Hij zuigt aan zijn grote duim en hoopt zich zo groot te maken. Hij is bang voor een aanzuigende werking. O jee, als we mensen eten en drinken gaan geven, dan komt heel Afrika hier naar toe! Nee, wij springen niet in de houding voor mensenrechten! Nee, wij springen niet in de houding voor mensen die onze regering racistisch noemen! Wij springen alleen in de houding voor de poen en voor Geert Wilders en zijn prinsenvlaggen dragende fascistische vrienden. Wij doen lekker wat we willen hier in dit moerasland, dus crepeer maar!

Tsssssss! Moet je je voorstellen! Wil Italië asjeblieft een beetje beter meewerken? Nee, we gaan al die mensen niet verder door Europa verspreiden, dat Dublin akkoord is er niet voor niets! Kan Frontex niet wat beter z'n best doen, en Algerije, en Marokko? Kunnen er niet nog wat meer mensen verzuipen in de Middellandse Zee of uitdrogen in de woestijn van Niger? Opschuiven die grenzen! Opschuiven die controle! Meewerken of we draaien alle kranen dicht! Geldkranen, hulpkranen, subsidiekranen. Laat maar afsterven, uitsterven, vergaan, verdrinken, verdrogen. Fred Teeven zuigt nog eens aan zijn grote duim. Hoe stoppen we die tsunami van aanklachten tegen dit land, tegen dit beleid? Ach, natuurlijk is het een hypocriet zootje daar in Brussel. We wilden dit toch allemaal? Alle landen van de EU wilden dit toch? Nu wel de rug recht houden, hè? Deportaties, streng beleid, muren, hekken, prikkeldraad, camera's, fregatten, drones, grensgevangenissen, kampen, op straat levende vluchtelingen, strafbare illegalen, criminele klopjachten door gewelddadige politielegers, trauma's, zelfmoorden, uitbuiting. Daar hebben we met ons allen voor gekozen. Wat een slappe knieën, die Raad, nietwaar? Neederland is toch al jaren een gidsland voor moorddadig 'vreemdelingen'beleid? Dat doen we toch al decennialang, Albayrak, Verdonk, Cohen, Leers? Geef Fred 's ongelijk!

Ja het zuigt, dat beleid! Het zuigt aan als een magneet. Hier valt te leven, denken ze. Ha, daar zal Fred wel eens even duidelijkheid over verschaffen! Het is en blijft NEE, NEE, en nog eens NEE! Gehoord, daar in Brussel? NEE! Neederland voor de Neederlanders, het mag gezegd worden, dat vinden we heel normaal hier. Niks geen multikul, niks geen integratie. Ophoepelen voor ons volk en vaderland, onze centen, onze cultuur, onze tradities! Opdat de straten blank blijven. Opdat de rijken rijk blijven. Waarom? Daarom! Ook al is dat geen reden, we trappen graag naar beneden. Zo.


Ja het zuigt en Fred Teeven zuigt en ik hoop dat ie zichzelf nog eens helemaal leegzuigt maar opblazen mag ook. Feitelijk is de hele economie al opgeblazen, onze zucht naar consumptie, onze hang naar zich overetende welvaart. Daarbij kunnen we geen lanterfantende Afrikanen gebruiken die het geld dat ze bij elkaar schrapen met hun armzalige baantjes en hun gebedel naar hun familie willen sturen. Dat geld moet híer blijven! En zij dáár! En hun familie ook dáár! Tijd voor de grote finale van het wij-zij denken! Tijd voor de definitieve afrekening met een continent dat al lang als verloren beschouwd had moeten worden en uitgedroogd en overstroomd had kunnen zijn als we niet zo verrekte humaan waren geweest! “Ik wil de grenzen dicht! Dicht!” krijst het Teevje vanuit zijn wieg in de Tweede Kamer. Het moet en zal zijn zin hebben! Vluchtelingen opsluiten en opjagen. Sympathisanten als extremisten afschilderen. Kerkelijke en humanitaire organisaties zoet houden met beloftes van marginale verbeteringen die er toch nooit komen.. Het lukt allemaal. Gaan die lui van dat comité een beetje over rechten zitten zeuren, hebben we niks aan. De plicht om het land te verlaten! Dáár hebben we wat aan!

Ja, Fred Teeven zuigt. Geef die man een lolly met LSD en zet hem in het eerste vliegtuig naar Somalië. Opgeruimd staat netjes!