Negen, misschien tien zal ik geweest zijn. Of de muziekbladen nou voor mijn zus waren of voor mij deed er niet zo toe, ik knipte fotootjes in een schrift en plakte songteksten.
Het waren de tijden waarin je echt geen "popartiest" op de televisie kon verwachten, het woord bestond nog niet eens, het was "tienerster". En ik was nog niet eens tiener maar daarom juist.
Het was niet direct waarom menigeen zich misschien schuldig of beschaamd zou voelen dat ik mij zou schamen - ik zag zijn gezicht en was diep onder de indruk. Tot mijn verrassing kwam hij uit India. Dat verwacht je ook niet. De schaamte ging er om dat de artiest al snel niet kon als rock 'n' rollzanger omdat hij wat genre betreft uitverkoop hield. En dan wel nog zo'n goede begeleidingsband. Ergens in mij verstopt zit de schok nog wel: "wat een mooie jongen". Van Michel Da Capo moest je hem trouwens eigenlijk wèl goed vinden.
Dynamite
My babe
Het gevoel kan ik nog wel in herinnering brengen maar tegelijk kan ik er niet mee instemmen. Er is nogal wat tijd overheengegaan en Cliff Richard is nu eenmaal Cliff Richard.
Maar eens ben ik geroepen geweest tot een mooie jongen. Zo, die is er uit. In dit filmpje zijn er wel glimpen van terug te zien.
Move it!
Eigenlijk hielden de Shadows met een nummer als dit ook uitverkoop, maar wat is het mooi.
Wonderful land
Wees goed voor elkander, mensen...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten