Onlangs heb ik geschreven over de tijd waarin ik probeerde in de geest van Thich Nhat Hanh te mediteren voor de vrede. Het lukte niet en wie weet is het daardoor niets geworden met die vrede. Thomas Merton schrijft iets dergelijks heel serieus in Louteringsberg. Ik weet niet of ik daar iets serieus op terug kan zeggen.Maar het jaar daarop merkte ik, gezeten in het duin, juist niet opgaand in de omgeving zoals het hoort, dat het wel kon.
De plaats waar het ongewild en onvermoed gebeurde heb ik sindsdien mijn meditatieplaats genoemd. Ik ben er heel vaak teruggeweest, "het" niet eens meer geprobeerd, heb er wel veel zitten lezen en het is een van die plaatsen waar ik in gedachten heen kan gaan als de dagelijkse omgeving even weg moet. Ik kan de plaats reduceren tot wat er in de titel van dit stukje staat en dan kan er nog van alles bij: inktzwammen, heermoes, padden... Het geheel is nu eenmaal niet een som der delen.
Dat enkele ogenblik waarin het zomaar lukte het zelf weg te werken zonder in de omgeving op te gaan als buitenstaander, tot nu toe heb ik het niet als mystiek moment beschouwd. Misschien zie ik het dan nog steeds als Te Moeilijk. Leest u hier....
2 opmerkingen:
Zou je andere gaan dingen doen als je een mystieke ervaring zou "hebben"?
Jacques Ellul heeft gezegd dat de ervaring wel zijn leven heeft bepaald en tegelijkertijd heeft hij nooit willen zeggen wat de ervaring precies inhield en de notities erover zijn op zijn verzoek verbrand.
Een reactie posten