Dubbele boterham met kaas - 10

Dialectisch materialisme  
De jaren zeventig waren voor mij de voor een flink deel de jaren van "scholing" zoals het in "de beweging" heette. Het blijkt altijd leerzaam om achteraf een vraag te krijgen die betrekking heeft op de inhoud van deze speciale vorming. "Wat is dialectisch materialisme"? was de vraag die ik onlangs kreeg. Ik moet dan vanzelf denken aan de twee boeken die ik niet lang achtereen er over gelezen heb. Van beide herinner ik mij vooral de omstandigheden waaronder ik ze tot mij heb genomen.


Henri Lefèbvre over het dialectisch materialisme heb ik in een nacht uitgelezen, in Duitse vertaling in de vorm van een Suhrkamp-pocket. In die dagen was ik nog steeds allergisch voor Frans, te danken aan een loeder van een leraar op middelbare school. Ik las het in een kraakpand aan de Oudeschans, de ontruiming stond voor de deur - vreemd beeld eigenlijk - en om de bewoners even verlichting te geven vormde ik met iemand een nachtwaakploeg om op te letten of er onraad zou komen. Die kwam net na het vertrek van ons nachtwakers. Ik zal zelf naar bed zijn gegaan bij vol daglicht daarna. En wat is er van de inhoud beklijfd? Dit kan ik nagaan aan de hand van het andere boek dat ik in de hete zomer van 1975 heb gelezen, ook Het dialectisch materialisme getiteld maar dan in het Nederlands zelfs, van Lucien Goldmann. Het was mij aanbevolen door een docent, ik meen Frans Becker. Je kunt je soms afvragen of de boeken die je werden aanbevolen ook echte gelezen waren door degenen die het noemden maar ik heb het advies in ieder geval opgevolgd. Het was een tijd waarin ik - nog steeds terecht kan ik achteraf zeggen - nogal zwaar leed onder ongelukkig bewustzijn dat net zo goed tot zelfmoord had kunnen leiden. De persoonlijke context.

Maar wat is mij bijgebleven van Goldmanns vertoog? Achteraf kan ik zeggen: er is niet zoiets als "het" dialectisch materialisme. Het is een beschouwingswijze die niet noodzakelijk tot een glorieus eindpunt, de rode dageraad voert, wat de Partij wel eist(e) maar daar had ik als anarchist toch al geen boodschap aan. Er is geen sleutel tot De Geschiedenis. Zoals God bij Pascal, is het socialistisch streven een kwestie van kans, pari, weddenschap zelfs.

Het feit dat de persoonlijke omstandigheden zo zwaar tellen in mijn herinnering aan deze boeken bewijst voor mij vooral dat de inhoud deel van mijzelf is geworden. Dus de desbetreffende boeken opslaan (wat mij nu onmogelijk is) zou neerkomen op saillante citaten. Een geplukte van Goldmann:

De revolutie is de betrokkenheid van mensen in een actie die het risico, het gevaar met zich meebrengt van mislukking, de hoop van slagen, maar waarin men zijn leven inzet.

Zwarte piet en de massamoord van 1965-66

Gelovig moet ik nog wel geweest zijn, het mysterie van Sinterklaas werd er alleen maar groter en mooier mee: op het Polygoonjournaal of de Verrekijker of misschien het NTS-journaal werd de landing van Sinterklaas op allerlei plaatsen ter wereld gemeld. De Sint had toch speciaal iets met de Nederlanden en de bijbehorende koloniën: hij kwam aan op Curaçao, in Suriname, Belgisch Kongo, op Nieuw-Guinea en meer plaatsen waar hem een Nederlandstalig welkom geheten kon worden. De Sint zelf was hier het grote raadsel, die pieten deden er niet toe.
Was men "zwart" in die koloniale gewesten? Het verschil tussen de echte zwarte piet en de plaatselijke bevolking moest toch meteen opvallen. Ik zou beelden terug moeten zien van die tijden en dit soort landingen, ik herinner mij de verdere bijzonderheden niet. De Sint kwam in feite overeen met de mensvormig gedachte god: overal aanwezig op aarde en toch met speciale aandacht voor jouw schoen bij de kachel die blijkbaar van zijn plaats geweest was (wat er in lag was nooit door roet bevuild dus het verhaaltje dat zwarte piet zijn kleur aan het roet van de schoorsteen dankt kan alleen daarom al niet kloppen, zeg ik als oud-gelovige). Maar dat de inhoud van de schoen zo ongeschonden daar speciaal voor jou lag was deel van het mysterie, vooral omdat de kachel niet van zijn plaats leek te zijn geweest.
Gashaarden en centrale verwarming hebben het verhaal van het roet helemaal de wereld uitgeholpen. Het lijkt mij moeilijk om nog Sinterklaasgelovige te zijn dezer dagen. In Kongo en Port Numbay (ik heb de laatste naamswijziging van Hollandia even gemist merk ik) zal hij trouwens niet meer aankomen.

Ik vraag mij af wat er nog voor mysterie voor de jonge gelovigen overblijft als zij zich door de supermarkt bewegen eind augustus en daar snoepgoed dat bij pakjesavond of "in de schoen" hoort uitgestald zien. De Markt heeft geen boodschap aan het geloof van de kleinen, de ondermijning vindt effectief plaats. Een openbare breeduitgemeten tentoonstelling van goed-Nederlands racisme bij het ter discussie stellen van zwarte piet lijkt de nagel in de doodskist van het feest - tenzij zonder veel lawaai zwarte piet buiten dienst wordt gesteld en nieuwe jaargangen hun geloof kunnen koesteren - maar de supermarkten zullen niet meewerken.

Het Nederlands racisme - het komt in beeld als naast zwarte piet ook zwarte Sinterklaas ter sprake komt. Op 5 december 1957 werd de Nederlandse ambassadeur in Djakarta te verstaan gegeven dat de aanwezigheid van Nederlanders in Indonesië ongewenst was en dat men onverwijld diende te vertrekken. Er is nogal wat campagne aan voorafgegaan, en die was wel in het nieuws destijds - het werd voorgesteld dat het allemaal werd ingegeven door wrok om Nieuw-Guinea. Dit blijkt een vervorming van het eigenlijke verhaal te zijn: de Nederlanders gedroegen zich nog geheel als kolonialen in onafhankelijk Indonesië - iets wat elders in de zogenaamd gedekoloniseerde wereld ook wel zijn pendanten gehad zal hebben en wellicht nog heeft. Hardhandig werd de kolonialen duidelijk gemaakt dat tempo doeloe tempo doeloe was: wegwezen. Om te voorkomen dat het "inlandse" personeel eigenhandig de door de Nederlanders op te geven bedrijven over zou nemen - dat klinkt behoorlijk naar socialistische revolutie nietwaar - nam het leger het beheer over. En zo werd de kiem gelegd voor de sluipende staatsgreep van 1965 en erna en de massamoord op "communisten" die er bij hoorde. Indonesië was een leger met een land geworden, zoals ook Egypte, Nigeria en Turkije en meer "Derdewereldlanden".

En na de staatsgreep waren de Nederlandse kolonialen weer meer dan welkom - nu ging het om bisnis in de dierenboerderij, en Nieuw-Guinea deed er in het geheel niet meer toe. Wat er allemaal bovenkomt bij een "zwartepietdiscussie" - nou ja, niet in de staatsmedia verder.

De bijvangst van Fred Teeven

- door Joke Kaviaar
Als je een leugen maar vaak genoeg herhaalt, gaan mensen het vanzelf geloven. Fred Teeven is daar goed in. “Nu en nooit illegalenjacht” zegt hij deze week. Als het niet zo triest was, zou ik er om kunnen lachen, zo bespottelijk en doorzichtig is deze leugen.

Het gaat hier om de vangstquota voor illegalen, die al jaren gebruikelijk zijn. De Tweede Kamer heeft dat nu weggestemd. In één ding heeft Teeven wèl gelijk: dat verandert niets. De politie doet dat namelijk toch wel, jagen op illegalen, of er nu een beloning op staat of niet, en bovendien werden die quota niet gehaald. Wel of geen vangstquota is louter symboolpolitiek bedreven door de PvdA van Diederik Samsom om de achterban koest te houden nu 'illegaliteit' strafbaar wordt gesteld en het niet gelukt is om de criteria voor het buitenschuldcriterium te versoepelen. Van wel of geen quota ligt Teeven niet wakker, zolang de deportatiemachine maar doordendert en de stelselmatige intimidatie, mishandeling en marteling in de gezinslocaties, vrijheidbeperkende locaties en de gevangenissen maar doorgang kan vinden, en dat doet het.

De politie doet het toch wel, jagen op illegalen. In 2011 werd een proef gedaan met het op straat afnemen van vingerafdrukken door smerissen met smartphones:

“De vingerafdrukken worden afgenomen als er gerede verdenking bestaat dat iemand zich illegaal in Nederland ophoudt, en diegene niet beschikt over een legitimatiebewijs” zei justitie destijds. De proef is daarna als geslaagd beschouwd en is inmiddels een extra middel dat de smeris tot zijn beschikking heeft bij het racistische etnisch profileren dat ze doen bij verkeerscontroles, preventief fouilleeracties en ID-controles, zoals juist deze week werd bevestigd door Amnesty International en de Nationale Ombudsman.

Het racisme is verankerd in de hoofden en de onderbuiken van alle lagen van de Neederlandse bevolking, van de agent op straat tot in de top van de Haagse politiek. Het is zo diep geworteld dat mensen het niet eens door hebben. Dat dit een feit is, blijkt uit de discussie rond fabelfiguur Zwarte Piet, de racistische slavenkarikatuur, de blackface van het Neederlandse volksfeest Sinterklaas. Nog niet eerder was het racisme zo salonfähig als nu, zo vanzelfsprekend. Critici worden openlijk geïntimeerd en bedreigd. Men gaat zelfs zo ver te stellen dat het racisme de schuld is van de critici: hadden ze maar geen kritiek moeten hebben, kijk nou eens wat je doet! Chantage is het, en ook dat is institutioneel.

Het is institutioneel door middel van beleid dat migranten bestempelt als profiteurs, crimineel, als overlastgevend. Het is institutioneel in de beslissingen van de IND, de handelswijze van de Dienst Terreur en Verrek, de cellen van de politiebureaus en de grensgevangenissen waar mensen bij de lichtste verdenking van verzet of mogelijke suïcide in kale isoleercellen worden opgesloten, elke nacht om het uur worden gewekt met gebonk en licht, en worden gedreven tot zelfmoord. Dat dit niets anders is als moord door psychische foltering staat als een paal boven water. Maar.... “de politie voert, nu en in de toekomst, geen 'jacht’ op illegale vreemdelingen”. Dat is een hele geruststelling, Fred Teeven!

Laten we nog even kijken naar wat Teeven verder schrijft: “De inzet van het vreemdelingentoezicht is primair gericht op criminele vreemdelingen, op toelatingsgerichte fraude en op overlastgevende vreemdelingen alsmede op vreemdelingen die zich aan een lichtere toezichtsmaatregel hebben onttrokken. In de resultaatafspraak met politie is dit aldus uitgangspunt”.
Als dat geen etnisch profileren, haatzaaien, hetze en openlijk racisme is, dan breekt me de klomp! Deze 'resultaatafspraak', in combinatie met de vingerafdrukkencontroles op straat die per definitie gericht zijn op het vinden van 'illegalen', en het racisme van de smerissen betekent gewoon: ga je gang maar. Plak er maar een etiket op en doe je ding: crimineel, fraude, overlast, onttrekken. Er valt altijd wel iets te verzinnen als de huidskleur niet voldoende is. Want: hoe moet de politie al deze stereotypen uit elkaar houden, als ze al jarenlang kunnen volstaan met kijken naar de huidskleur?

Geef de smeris de middelen en de smoesjes en ze zullen het doen: jagen op 'illegalen', op 'allochtonen', op 'vreemdelingen'. Ze zullen daarbij mensen denigreren, beledigen en aframmelen. Jaag de mensen die nergens meer heen kunnen maar op, verklaar hun bestaan maar illegaal en strafbaar. Deel ze maar uit, de toegangsverboden, de inreisverboden, de boetes voor slapen op straat zonder iets te vreten. Nee, je mág hier niet doodgaan, doe dat maar in Afghanistan! Ja Teeven, ga zo door, doe het maar, creëer maar die onderklasse van niet bestaande mensen, en de 'overlast' komt vanzelf. Spoedig komt Fred de vluchtelingenjager Teeven toch weer cellen tekort en kan de nieuw te bouwen gevangenis in Zaandam alsnog worden gebruikt voor 'vreemdelingendetentie' zoals de directeur van de DJI er onlangs per ongeluk uitflapte.

Maar... “de politie voert, nu en in de toekomst, geen 'jacht’ op illegale vreemdelingen”. Natuurlijk, Fred Teeven, dat is alleen maar bijvangst. We kunnen gerust zijn, de politie zoekt alleen maar 'illegalen' als ze in de weg lopen, als ze zichtbaar zijn, als ze ergens uitgebuit aan het werk zijn, als ze geprobeerd hebben om onder het Dublin akkoord uit te komen door onder een andere naam asiel aan te vragen of hun paspoort hebben weggegooid. De politie zoekt alleen maar 'illegalen' die iets onwettigs gedaan hebben zoals aantoonbaar aanwezig zijn. Misschien hebben ze zelfs wel iemand op straat om geld gevraagd om een nachtje in de daklozenopvang te kunnen slapen. Ja, we kunnen gerust zijn. Racisme bestaat alleen maar omdat we er iets van zeggen en anders niet, en migranten worden op humane wijze opgespoord, opgesloten en gedeporteerd. Niets aan het handje.

Teeven is een racist pur sang en een levensgevaarlijk figuur, zoals alle blanke mannen met kale koppen, met name als ze een maatpak en een stropdas dragen, let maar eens op. Vooral in Den Haag komt het veel voor, want politici hebben graag een kale kop. Dat straalt gezag uit, zo heet het. Het zijn van die lui van wie nooit een ID bewijs wordt gevraagd, aan wie niemand ooit vraagt waar ze vandaan komen en hoe ze aan hun geld zijn gekomen.

Ik heb intussen mijn klompen vast uitgetrokken (die zijn dus niet gebroken zoals ik hierboven schreef), om ze naar die kale kop van Fred Teeven te gooien. In de Arabische wereld is het tonen van schoenzolen en het gooien met schoenen een belediging zoals hier de middelvinger opsteken dat is. Ik vind dat wel een mooie traditie. Die belediging mag wat mij betreft, mede namens al onze Iraakse, Iraanse, Afghaanse, Somalische en vele andere 'illegale' vrienden en vriendinnen, hard aankomen bij de institutionele en bij wet gelegitimeerde racisten (ook als ze niet kaal zijn)!

Dag dag Zwarte Piet, luister naar dit afscheidslied!

- door Joke Kaviaar
Laten we het eens hebben over die achterlijke cultuur die de laatste tijd zo vaak ter discussie staat. De cultuur van de handelaren, zeevaarders, graaiers, dikbuikige rovers, slavenhandelaars en kritiekloze volgers.

Ja, laten we het eens hebben over die 'cultuur'. De cultuur van de grootheidswaanzin, de vercommercialiseerde samenleving waarin alles dat ooit klein begon groots moet worden gemaakt om er geld aan te verdienen. De cultuur die tradities koestert die elk jaar meer het onderwerp worden van reclamecampagnes en nationale koopgoothysterie, de tradities van Kerstmannen, Paashazen en Sinterklazen. En Zwarte Pieten. Een cultuur die elke kritiek daarop als een persoonlijke aanval beschouwt, welke wordt beantwoord met in het gunstigste geval spot, maar elk jaar meer dan het jaar daarvoor met haat. En dat laatste kan niet los worden gezien van het sluipende racisme, de vreemdelingenhaat die de politiek in deze achterlijke cultuur zo kenmerkt.



Ik vraag me af wie er gevaarlijker zijn: de ideologen van het Gesundes Volksempfinden, de ophitsers van de superioriteitsgevoelens, of de liefhebbers van het platte volksvermaak, de mensen die zo bang zijn om iets verliezen dat ze hun identiteit noemen dat ze de bijwerkingen van het medicijn tegen hun verveling voor lief nemen? De brood-en-spelen mensen, de mama's en de papa's die hun kinderen als schild gebruiken tegen hun eigen angsten en onzekerheid? Of degenen die zich Keizer wanen in het sprookje van Sinterklaas en Zwarte Piet?

In een discussie op de facebook pagina Pietitie heb ik ze allemaal voorbij zien komen, ruziënd over het overhandigen van hun 'likes' aan een vertegenwoordiger van een op fascistisch gedachtengoed geënte criminele bende, de PVV’er Joram van Klaveren die Holocaust ontkenning bagatelliseert als psychisch probleem en bekend is van diens hetze tegen Marokkanen. Ook nu weer laat hij zich niet onbetuigd: “Dit eeuwenoude belangrijke kinderfeest mag niet verloren gaan vanwege onzinnig multiculgezeur” zo luidde zijn steun voor de volgens de zestienjarige initiatiefneemster Mandy Roos gezellig bedoelde manifestatie. Heel gezellig, ja. Als het maar Nederlands blijft.

Je zou mogen hopen dat de naïeve likers die bang zijn dat door de ophef over de 'huidskleur' van 'Zwarte' Piet hun kroost juist in aanraking komt met racisme, eindelijk begrijpen waarom zoveel mensen gekwetst worden door de vastgeroeste gewoonte om mensen met een donkere huidskleur elk jaar opnieuw bij wijze van gezelligheid af te schilderen als simpele zielen die plezier beleven aan hun onderdanigheid. Dat besef zou wel eens mogen doordringen. Nu dit jaar mensen die daar kritiek op hebben zelfs worden bedreigd en geterroriseerd, een vrouw die langs een pro-Zwarte-Piet demonstratie loopt met een andere vlag dan de Nederlandse en bovendien niet “zo zwart als roet” is, maar gewoon vanzichzelf donker getint is, massaal wordt aangevallen en uitgejouwd, dan zou er toch eens een alarmbel mogen gaan rinkelen: de diepe wortels van racisme komen érgens vandaan. Die zijn niet vanzelf aan de tenen van dit volk met haar achterlijke cultuur gegroeid, die zijn ingebed in folklore, in kinderliedjes, in de halsstarrige weigering om te veranderen en het primitivisme te ontgroeien. Het is een kwestie van moraal.
Wil je horen bij de fascisten die met je komen meedemonstreren, die het niet gaat om een in hun ogen onschuldig kinderfeest, maar om het zich toeëigenen van de met pepernoten volgevreten onderbuik? Wil je dat?

Waar gaat het werkelijk over? Ellenlange discussies gaan over geschiedenis en oorsprong van de primitieve gebruiken van dit blanke volk. Interessant, maar vooral voor onderzoekers, wetenschappers, antropologen. Maar geschiedenis is een eenvoudige manier om het niet te hoeven hebben over de keuzes die we nu maken, om de discussie af te leiden van de blackface, van de leugens, de ontkenning.
Waarom zo vasthouden aan een traditie uit dezelfde tijd dat we nog dachten dat lijfstraffen en eenzame opsluiting zouden helpen tegen misdadigheid? Uit een tijd dat het nog normaal werd gevonden om je kinderen een stevige aframmeling te verkopen als straf voor ongehoorzaamheid? Want als je het hebt over oorsprong en geschiedenis, dan is de context daarvan ook relevant en kun je je afvragen waarom aan die onderdelen niet is vastgehouden, maar aan Zwarte Piet wel.

Een achterlijke cultuur is het, die Nederlandse volkscultuur, ik kan er weinig anders van maken. Reclamemannen Bas Vreugde en Kevin van Boeckholtz zien er geen probleem in om al hun kennis op het gebied van manipulatie in te zetten om deze te ontdoen van het door racisme bevuilde imago, en slaagden er drie dagen achtereen in om de Pietitie nationaal nieuws te maken, met als gevolg dat velen tekenden. De opkomst op het Malieveld, waar bekende neo-nazi's zij aan zij met hen stonden, moet in hun ogen daarentegen relatief teleurstellend zijn geweest, maar één ding hadden ze mee: de Haagse politie deed eens een keertje niet moeilijk over gezichtsbedekking, de vele zwart geschminkte gezichten werden met rust gelaten en dat is wel zo handig als je mensen die er niet Nederlands uitzien ongestraft wilt kunnen aanvallen.

Hoe het nu verder moet met de huppelende en lachende slaafjes en knechtjes in het kielzog van de wijze heilige is en blijft onderwerp van controverse totdat de stoomboot is geënterd door Somalische piraten, de blackface figuur is gekielhaald om de zwarte verf af te spoelen, en hieruit een nieuwe fabel is ontstaan. Of zoiets. In elk geval, zolang de rood-wit-blauwe wimpels 'al heen en al weer' waaien als symbool van de overwinning van de discriminerende achterlijke traditie over een terecht protest, zal dat protest ertegen voortduren en elk jaar meer medestanders krijgen. Het rumoer zal niet verstommen, daar helpt geen intimidatie tegen.

Voor wie het nu nog niet snapt, heb ik nog dit Sinterklaaslied opgeduikeld, waarin het racisme in een modern apenjasje is gestoken:
“Zwarte Piet Piet Piet
Wil alleen maar beat beat beat
Wil alleen maar bonke bonke bonke bonke monkeys
Zie de maan schijnt wil ie lekker niet.”

Dus 'Dag Sinterklaasje dag dag - Dag dag Zwarte Piet - Dag Sinterklaasje dag dag - Luister naar ons afscheidslied - Dag dag Zwarte Piet – dag dag!'

De herfstbladeren nemen de kleur van heur haar aan

De banaanelpee mag dan bij verschijnen onderschat zijn, postuum is de Velvet Underground moeiteloos het meest overschatte combo van de afgelopen decennia. Van Lou Reed vernam ik pas in de vroege dagen van 1973 via Caroline, Walk on the wild side en meer. Een nummer waar ik meestal even aan denk als ik witte Belangrijke Artiesten met een achtergrondkoortje van gekleurde zangeressen zie.

Na een belangrijke onverwachte en eenmalige ontmoeting werd ik ontroerd door dit nummer in deze versie, dat ik eerder over het hoofd had gezien en dat nu een beetje het mengsel van blijdschap en triestheid waarmee ik was blijven zitten uitdrukte. Ik wist niet eens dat het eigenlijk van Velvet Underground was.


Pale blue eyes, Paul Quinn & Edwyn Collins Maar dan, in die zelfde dagen erna voelde ik mij rijp voor het verzameld singlewerk van de Carpenters.
It's going to take some time

Ik zou liegen als ik zou ontkennen dat dit een aardig nummer is, maar ik hoor Kirsty nou eenmaal liever, en zij leeft ook niet meer.


Perfect day< Kirsty McColl & Evan Dando Lou Reed zelf met wellicht zijn beste single
Dirty boulevard

Naar aanleiding van het overlijden van Noel Harrison is dit het belangrijkste dat ik kan plaatsen

Windmills of your mind

Bomen, zand, kraaien, een haas, een plasje water...

Onlangs heb ik geschreven over de tijd waarin ik probeerde in de geest van Thich Nhat Hanh te mediteren voor de vrede. Het lukte niet en wie weet is het daardoor niets geworden met die vrede. Thomas Merton schrijft iets dergelijks heel serieus in Louteringsberg. Ik weet niet of ik daar iets serieus op terug kan zeggen.

Maar het jaar daarop merkte ik, gezeten in het duin, juist niet opgaand in de omgeving zoals het hoort, dat het wel kon.
De plaats waar het ongewild en onvermoed gebeurde heb ik sindsdien mijn meditatieplaats genoemd. Ik ben er heel vaak teruggeweest, "het" niet eens meer geprobeerd, heb er wel veel zitten lezen en het is een van die plaatsen waar ik in gedachten heen kan gaan als de dagelijkse omgeving even weg moet. Ik kan de plaats reduceren tot wat er in de titel van dit stukje staat en dan kan er nog van alles bij: inktzwammen, heermoes, padden... Het geheel is nu eenmaal niet een som der delen.

Dat enkele ogenblik waarin het zomaar lukte het zelf weg te werken zonder in de omgeving op te gaan als buitenstaander, tot nu toe heb ik het niet als mystiek moment beschouwd. Misschien zie ik het dan nog steeds als Te Moeilijk. Leest u hier....

Uit de kast

Negen, misschien tien zal ik geweest zijn. Of de muziekbladen nou voor mijn zus waren of voor mij deed er niet zo toe, ik knipte fotootjes in een schrift en plakte songteksten.
Het waren de tijden waarin je echt geen "popartiest" op de televisie kon verwachten, het woord bestond nog niet eens, het was "tienerster". En ik was nog niet eens tiener maar daarom juist.
Het was niet direct waarom menigeen zich misschien schuldig of beschaamd zou voelen dat ik mij zou schamen - ik zag zijn gezicht en was diep onder de indruk. Tot mijn verrassing kwam hij uit India. Dat verwacht je ook niet. De schaamte ging er om dat de artiest al snel niet kon als rock 'n' rollzanger omdat hij wat genre betreft uitverkoop hield. En dan wel nog zo'n goede begeleidingsband. Ergens in mij verstopt zit de schok nog wel: "wat een mooie jongen". Van Michel Da Capo moest je hem trouwens eigenlijk wèl goed vinden.


Dynamite


My babe

Het gevoel kan ik nog wel in herinnering brengen maar tegelijk kan ik er niet mee instemmen. Er is nogal wat tijd overheengegaan en Cliff Richard is nu eenmaal Cliff Richard.
Maar eens ben ik geroepen geweest tot een mooie jongen. Zo, die is er uit. In dit filmpje zijn er wel glimpen van terug te zien.


Move it!

Eigenlijk hielden de Shadows met een nummer als dit ook uitverkoop, maar wat is het mooi.

Wonderful land
Wees goed voor elkander, mensen...

Vergetelheid of utopie

En toen was er Russell Brand, de komiek/presentator die een paar jaar geleden volledig fout was bij het opbellen van de kleindochter van een bekend acteur en het uitzenden zonder haar toestemming van de gesprekken.
Russell Brand is deze week gastredacteur geweest van The New Statesman en in het hoofdartikel roept hij op tot geestelijke revolutie. Revolutie is wel weer paradigmatisch, maar hoe moeten we het ons voorstellen? Zelfs het altijd wat scherpslijperige libcom wordt aangestoken door deze onverwachte oproep in een mainstream medium (enigszins in de linkermarge, maar zeker niet revolutionair).

Jeremy Paxman krijgt hem niet omver.

Allerzielen, Lampedusa aan de Amstel

Op Allerzielen, zaterdag 2 november, vindt op de steiger voor Amstelhof ("de Hermitage") en in de tuin van Amstelhof in Amsterdam een herdenking plaats voor de overledenen aan de Europese buitengrenzen. Bij de herdenking nemen verhalen van omgekomenen een belangrijke plaats in. Aansluitend is er een avondprogramma met medewerking van Amnesty International. De herdenking wordt georganiseerd door de Catholic Worker Amsterdam en het Wereldhuis van de Protestantse Diaconie.

In het licht van de recente scheepsramp voor het eiland Lampedusa, waarbij 275 bootvluchtelingen om het leven kwamen, is de herdenking schrijnend actueel. Aan de buitengrenzen van Europa spelen zich dagelijks drama’s af. Mensen die op zoek zijn naar een beter en veiliger leven, verdrinken in zee of komen op andere manieren onderweg om. Naamloos, in stilte. Volgens cijfers die zijn verzameld door ‘United Against Racism’ gaat het sinds eind jaren ’90 om ruim duizend doden per jaar, in sommige jaren zelfs dubbel zoveel. Een belangrijke oorzaak is het strenge migratiebeleid van de EU.

Aanvang 17.30u, 2 november 2013, steiger Amstelhof, Binnen Amstel

Het zielenreddende rondje om de kerk

In de velden met Ton Lemaire - 2
Circumambulatio heet het in roomse kerkelijke kringen: een omgang rond het korenveld uit dank voor de oogst. Ton Lemaire beschrijft het als horende bij het Limburg van zijn jeugd, een laatste uiting van agrarisch leven dat sindsdien verloren is gegaan. Het boerenbestaan is het boerenbestaan niet meer. En het wordt alleen nog maar erger. Dankzegging aan wat in de Kerk van Rome wel God genoemd zal worden en wat praktisch gesproken niet benoembaar is - het is voorbij.

In een breder kader beschouwd zijn dergelijke ommegangen verschijningsvormen van een archa&iumlsch ritueel, dat zeker teruggaat tot het derde millennium v&oactue;ór Christus en misschien even oud is als de landbouw zelf. Het is aangetoond voor alle Indo-Europese volken (de 'circumambulatio') en wordt ook uitgevoerd rond een huis, een graf, een nederzetting, een heiligdom, een bron. Zijn functie is ofwel datgene waaromheen men trekt magisch te beschermen, ofwel het te betoveren en te bezweren. Toen ik in Limburg aan zo'n processie door de velden deelnam, besefte ik niet dat deze traditie zo'n lange voorgeschiedenis had noch dat zij enkele jaren later al zou eindigen, mét de verdwijning van het traditionele boerenbestaan. Verre velden, p.133-134)

Een koe is geld, een veld met gewas is geld, er blijft niets overstaan, de kraaien, kauwtjes en ganzen die na de oogst er op afkomen zijn af te schieten overlast. Het hoeft niet zo t e zijn maar - paradoxaal - in wat we waarschijnlijk toch de nadagen van het kapitalisme mogen noemen is wel alsnog de landbouw en veeteelt volkomen aan de heerschappij van geldvermeerdering onderworpen.

Naarmate de wereld van Ot en Sien, die nooit bestaan heeft of allang voorbij was voor de meeste kinderen toen ze er op school mee geconfronteerd werden - wat moest ik met al dat boerderijgedoe op drie hoog in Amsterdam? - wordt de fictie van de aangehouden traditie sterker. Ik heb steeds mijn twijfe lgehad over "Wode en zijn paard", de mogelijke "Germaanse" worte3ls van het Sinterklaasfeest en meer. Wat het diepst verankerd is - zoals de omwandeling - wordt niet als overoude traditie gezien en vervluchtigt in het niets als de materiële basis er plotseling niet meer blijkt te zijn.
Op Allerheiligenavond, verneem ik van schoonfamilie, werd er ter redding van zielen een of meer rondjes om de kerk gelopen (een rooms gebruik, uiteraard, zou ik haast zeggen) - in het Tilburg heet het omlopen pesjonkelen, van portiuncula - het klinkt nogal heidens en heeft ongetwijfeld Vaticanum II niet overleefd.
Wat er voor in de plaats komt dezer dagen is door Hollywood aangestuurde commerciële onzin. De tijd krijgt de feesten die zij verdient.

*
Bijna fotografisch en met eerbied voor de krachtige vrouw die aren leest en schoven draagt geschilderd, La glaneuse uit 1877, van Jules Breton, ook genoemd de Gallische Ceres. Agrarisch symbolisme dat ook geen grote toekomst had.

Het is tijd om op te staan

- door Joke Kaviaar -
Lampedusa, Calais, Brussel, hoever is dat allemaal vanaf hier? Afghanistan, hoever is dat vanaf hier? Kilometers ver! Maar zodra je online gaat, stroomt de ellende bij je binnen. Het voordeel daarvan is, dat het ook zo weer valt buiten te sluiten. Dan gaan gewoon de sluizen dicht.

Als we lezen over mensen die verdrinken in de Middellandse Zee, over de ontruimingen van 'jungles' en voor vluchtelingen gekraakte panden in Calais, over politiegeweld tegen demonstrerende Afghaanse vluchtelingen in Brussel, over vermoorde naar Afghanistan teruggestuurde vluchtelingen, voelen we dat dan ook hier? Kunnen we er door geraakt worden, boos over worden? In Engeland is ophef ontstaan omdat SMS berichten werden gestuurd naar mensen die zogezegd illegaal zouden zijn, met het dringende 'advies' om het land te verlaten. In Frankrijk wordt massaal gedemonstreerd voor een gedeporteerde scholiere die vervolgens wel terug mag komen, maar haar familie niet.

In Neederland gebeurt alweer niets. We klikken en we lezen mee. Ja, het is erg en schandalig, het ene bericht na het andere. Het No Border Camp in Rotterdam in augustus leek even voor een nieuwe impuls te zorgen maar sindsdien is het akelig stil. Toch gebeurt er niet niks. Zo wordt in Rotterdam nog tweemaal per week bij de grensgevangenis gedemonstreerd, en werd er een nieuw pand gekraakt voor de op straat gezette vluchtelingen van de Vluchtflat. Maar wat is er geworden van de stilletjes op straat gegooide Somaliërs die met deportatie worden bedreigd? Wat gebeurt er met al die families in de gezinslocaties in Emmen, Amersfoort, Katwijk, Den Helder, Gilze Rijen en Burgum die gedwongen worden om aan deportatie mee te werken? Wat gebeurt er in de detentiecentra met de mensen die in hongerstaking gaan? Waar zijn we allemaal? We geloven toch niet dat het hier allemaal nu zo humaan geworden is, hè?

Volgens mij niet. Het broeit. Het siddert ondergronds. Kom op! De werkgroep Deportatieverzet meldt deze week alwéér marteling door slaapdeprivatie in de grensgevangenis van Rotterdam, de deportatie van een vader die zijn gezin moet achterlaten... naar... Afghanistan! Kom je ook naar Schiphol aanstaande zaterdag om 13 uur? Laten we dáár beginnen! Massaal.
Intussen moeten we van de Nationale Ombudsman horen dat “het politieke klimaat in Den Haag racistisch van aard” is. Van een VN-werkgroep moeten we horen dat Zwarte Piet “een terugkeer is naar de tijd van de slavernij”. Natuurlijk weten we dat allemaal allang, maar er verandert niets. Om de een of andere reden zijn we niet bij machte om die realiteit door te laten dringen. We moeten blijkbaar ook accepteren dat Geert Wilders op 13 november een ontmoeting wil hebben met collega Le Pen van het Front National in de Tweede Kamer! Een gevaarlijke extreem-rechtse coalitie! Ik moest toen ik dat hoorde even denken aan wat er op 29 maart 1986 gebeurde toen in Neederland twee extreem-rechtse partijen wilden fuseren... Opzet of ongeluk, wat je er ook van mag denken, hoe dan ook, het ging niet door, want er was verzet tegen.

Het kán toch niet zo zijn dat we allemaal zitten te slapen hier?! Neederland is al vele jaren ondergedompeld in een groeiende stroom van racisme en vreemdelingenhaat. Een stroom die wordt voortgestuwd door zogenaamd redelijke politici die zich in het openbaar afzetten tegen Wilders en consorten maar ondertussen alvast vooruitlopen op een toekomst zonder 'vreemdelingen'. Law & Order Fred de vluchtelingenjager Teeven en zijn ambtsgenoten hebben besloten “om de patrouilles op de Middellandse Zee te versterken.” Wilders en Le Pen, jullie lopen hopeloos achter met jullie fascistische haatzaaiende plannen! Want, zo stelt de EU: “Zo kunnen boten met vluchtelingen eerder worden tegengehouden.” En zo wordt er nog meer geld in Frontex gepompt.

Waar blijft onze woede? Op internet wordt heel wat af getwitterd en gefacebookt, veel geklaagd en gescholden, gediscussieerd en opgeroepen. Zóveel, dat je erin verzuipt. En laten we vooral vreedzaam blijven, braaf ons aan de wet houden. Het houdt de straten schoon van demonstraties, bezettingen, blokkades, rellen en andere zichtbare opstand. Waar blijven we? Misschien moet het internet maar eens worden platgegooid, dán komen mensen in opstand! Want we kunnen joinen en liken en retweeten wat we willen, maar het zijn allemaal maar schijn- en achterhoedegevechten. Onszelf opsluiten in de digitale wereld, we zijn er goed in geworden. Maar de revolutie begint niet op een webservice die dankbaar door menig geheime dienst wordt gevolgd zodat de eerste stappen naar de straat met veel machtsvertoon kunnen worden gecontroleerd, zodat de eerste voet dwars tot struikelen kan worden gebracht, daadkracht kan worden gepacificeerd, mensen tegen elkaar kunnen worden uitgespeeld, de kiemen van verzet gesmoord!

Laten we afspreken op straat, en niet in een chatroom! Laten we afspreken dat we niet naar een beeldscherm gaan zitten staren waar de gebeurtenissen op worden livegestreamd zodat het net is alsof we erbij zijn. Laat we afspreken dat we ons niet door de wereld van het commerciële beheer van onze netwerken en meningen laten aansturen, om ons willoos en kansloos te laten censureren wanneer de reclamebonzen onze ideeën te gortig vinden worden om er nog iets mee te kunnen verkopen. Trek de stekker eruit, breng het oproer naar buiten, en als je dan toch op je bureaustoel wilt blijven zitten, valt er vast wel één of andere overheidswebsite te cracken, hacken of attacken. Sommige mensen schijnen daar goed in te zijn. Doe je ding. Hoe dan ook, laten wij het initiatief nemen en houden! Zaag de poten onder de zetels van de macht vandaan. Saboteer de deportatiemachine, leg de verkooppraatjes van de politici bloot. Want Lampedusa, Calais en Brussel zijn óók hier. Afghanistan is óók hier. De angst en de wanhoop, die zijn óók hier. In Den Haag, bij de IND, in de gangen van de centra waar mensen hun noodlot afwachten. Ik typ nog eens wat zinnen om mijn boosheid te verspreiden. Hier! Let's go viral! En ik ga op zoek naar mensen die In Real Life mee willen doen. Waar vinden we elkaar? Een woord is maar een woord, als het niet meer wil zijn dan dat. Een woord, een daad! Een idee, een conclusie, een vervolg. Het is tijd om op te staan!

De onsterfelijken in de lucht

In de velden met Ton Lemaire - 1 Merkwaardig om dit nu een "typisch Hollands landschap" te noemen. De glooiingen zijn onhollands, zelfs als het schilderij het Gooi verbeeldt.

Ik zou zelfs de lucht niet "Hollands" noemen, maar Het Korenveld van Jacob van Ruisdael kan toch eer "Dreigende wolken" heten - misschien zelfs een windhoos iets links van het midden?
De mensen zijn nietig in dit alles. Van Jacob van Ruisdael is ook een Korenveld dicht bij de kust bekend, dit kan natuurlijk de Zuiderzeekust zijn, iets wat gemakkelijk over het hoofd gezien wordt, en wellicht in Het Gooi.

Ton Lemaire laat Ruisdael de stap uit het katholicisme zetten als protestant - "Genieten van natuur en landschap zijn niet per se in strijd met godsvrucht. Het kan getuigen van vroomheid om dieren, planten en mineralen zorgvuldig te bezien en te onderzoeken, want in en door hen ontdekt men de grootheid van de Schepper." Volgt een verhaal over wat Calvijn van beeldende kunst vond. Helaas, geachte Ton Lemaire, Calvijn en Ruisdael hebben weinig tot niets met elkaar te maken. Ruisdael was doopsgezind en dat heeft werkelijk nog minder met Calvijn te maken dan de hoofdstroom van de Hervormde Kerk. Is hier een soort katholiek vooroordeel aan het werk, dat de ketters (ongewild, onbewust) nog steeds op een hoop veegt? Ik houd het - helaas - op onwetendheid, Lemaire weet echt het verschil tussen doopsgezindheid en "calvinisme" niet te duiden.

Ruisdael is blijkbaar voor al gefascineerd door de Nederlandse onsterfelijken (Arjen Mulder), de wolkenluchten, en vaak de stapelwolken zoals weergegeven bij de illustraties. Er gaat een zekere dreiging uit van deze wolken in een leeg landschap, menselijke nietigheid onderstreept dit. Alleen, de plaats van de wolken in de lucht belooft op zich geen regen- of donderbui (tevens funest voor het rijpe koren op het veld). Zij waaien voorbij, verderop.
Ik durf geen vermoeden uit te spreken of deze weergave iets met godsdienstige achtergrond te maken heeft.

Herfstbeeld 2013 - 3

Dan zijn er mensen met een paddestoelengids bij de hand...

Het verlangen naar Biafra

Christopher Okigbo was toen Biafra de onafhankelijkheid uitriep bibliothecaris van de universiteit van Nsukka, Universiteit van Nigeria geheten, ook nu nog steeds, een hatelijk gebaar. De bezettingstroepen hebben de bibliotheek in brand geschoten, zoals het barbaren nu eenmaal altijd deugd doet boekencollecties te vernielen, of het mijn eigen collectie is, het Tropenmuseum in Amsterdam of de universiteit van Nsukka. Okigbo sneuvelde bij de verdediging van de universiteitsbibliotheek. In het onafhankelijk Biafra zal de universiteit dus naar hem vernoemd worden.

Herbert Ekwe-Ekwe schets in Biafra revisited hoe de genocide tegen de Igbo vanaf het begin van het onafhankelijkheidsstreven van Nigeria - dat gedragen werd door Igbo - voorbereid en gepland is, door de Britse bezetters (zoals hij ze consequent noemt, en terecht) en hun collaborateurs in het noorden. Naar de moordpartijen van 1966, de aanleiding tot de onafhankelijkheidsverklaring van Biafra, is consequent toegewerkt. En het is bekend hoezeer het Britse regime de moordpartijen, vooral de in Londen uitgevonden quick kill heeft toegejuicht. Ekwe-Ekwe noemt de putschist Yakubu Gowon zonder meer een Brits agent. Zullen we het te weten krijgen? De genocide tegen de Igbo mag in de gangbare (media-)vertogen niet zo heten, zoals ook Kongo uit beeld blijft en Rwanda liefst vergeten wordt.

De gangbare verklaring voor de naam "Nigeria" is dat de vriendin van gouverneur Lugard vroeg naar de naam van de rivier waarop zij aan het varen waren. Toen zij het antwoord kreeg Niger moet zij gezegd hebben Why then don't we call it Nigeria?. Ik heb het verhaal altijd schokkend gevonden, ook vanwege de onnozelheid die het bij de bedenkster uitstraalt. Ekwe-Ekwe geeft een andere verklaring, die eigenlijk niet minder aannemelijk klinkt maar die keurig weggemoffeld is: zij noemde de grote kolonie Niggers' area en daar is dan Nigeria van gemaakt. De noot die de schrijver bij deze verklaring geeft gaat verder over de United Africa Company/Unilever, makers van het land Nigeria - er zou een geschreven bron moeten zijn voor deze etymologie van nog pas gisteren. Zullen we ook dit te weten krijgen verder?

Ekwe-Ekwe gaat grotendeels voorbij aan de genocidale uithongeringsoorlog, waarschuwt voor nieuwe plannen onder Obasanjo de Igbo verder te marginaliseren zoniet uit te roeien. Tegelijk heeft hij een visioen van het nieuwe Biafra dat als een hoogontwikkeld industrieel land een lichtend baken is voor heel Afrika. Biafra als geloof.
Dat "de staat" in Afrika, die vloek zoals Basil Davidson in zijn latere jaren inzag, als georganiseerde corrupte plundermachine juist heel modern is en niet, zoals de propaganda namens de Wereldorde wil doen geloven, "mislukt", vind ik zeer overtuigend klinken. Ik wil het gandhiaans verzet dat hij beschrijft in voormalig of huidig Biafra succes toewensen in de hoop dat dit meer is dan een millennaristisch verlangen.

Onzichtbare kraken - Deze tijd vraagt niet om trapezes - Engelse enkels - Portfolio 19

Onzichtbare kraken

Toen ik nog dicht bij de grond leefde was er de voorzee op het strand, die is er nog steeds. Maar het heeft er niets mee te maken dat ik nu een stuk minder dicht bij de grond vertoef met hoofd en blik – de voorzee is veranderd (het stukje dat bij eb tussen het strand en de eerste zandbank stroomt, waar je “door” raakt desgewenst).

In mijn jonge jaren was het water helder. Je zag krabben rondlopen of zwemmen, zeesterren, onbenoembare visjes, een enkele kleine kwal. Schelpen die rondliepen met waarschijnlijk een kreeft er in.
En een heel enkele keer een inktvis, achtarm of kraak. Altijd maar een. Dus kraken zag je dan niet. Zouden ze er nog wel rondzwemmen?

Deze tijd vraag niet om trapezes

“Mien, een tafel heeft vier poten!” Ja, je moet het maar zien, nietwaar. In het Grieks wordt het door de naam al weggegeven: trapeza, vierpoot. De atletiektrapeze zal dus ook vier poten hebben, hoe zit het met dat ding aan een touw waar circusartiesten toeren verrichten waarbij het publiek heimelijk hoopt dat het misgaat?
“Trapeza” was de wisseltafel – zoals Jezus haar voor die ene keer uit de Tempel heeft gedreven – de voorganger van de bank (ook al een woord dat naar een meubelstuk verwijst, wonderlijk eigenlijk). Tot vandaag aan toe is trapeza het woord voor bank in het Grieks en in het Arabisch is dit tarabessa geworden. Niet alleen in de Griekstalige wereld kan men het woord niet meer horen.

Engelse enkels

Haar naam weet ik niet meer, de meeste namen van klasgenoten van de kleuterschool zijn weggezakt. We waren buiten, misschien op een speelplaats, misschien wel in het park een eind(je) verderop.
De juffrouw wist dat de naamloze een Engels liedje kon zingen, en vond dat zij dit kunstje moest opvoeren voor ons. Het meisje moet aarzeling en verlegenheid opzij gezet hebben om aan die wens te voldoen. Zij deed het. Maar zij keek de schare niet aan, onder het zingen moest zij nodig iets aan de gesp van haar schoen regelen. “Happy birthday to you” zong zij. Over wie? Maar dat dacht ik toen niet.
“Dit is niet waar” dacht ik. Ik zie wel nog steeds haar enkels voor mij.

Groene uien en kuiltjes

Opnamen van het zendschip van Radio Caroline terwijl het van de oostkust bij Essex naar het eiland Man voer attendeerden mij op een weggestopte vroegste stationcall, die ingesproken werd door dit nummer: Green onions, Georgie Fame & the Blue Flames.
Meer muziekjes uit die radiopionierstijden toen alleen al de herkenningsmelodie goeds beloofde:


Country line special, Cyril Davies & his Rhythm & Blues All Stars
Themetune Jerry Leighton Radio Caroline


Runaway bunion, Phil Coulter Orchestra. Don Allen themetune voor Country Jamboree

Paradoxaal: ik was zo verknocht aan mijn transistorradio toen ik hem net had dat ik hem overal meedroeg en dus nog wel eens liet vallen en dat was niet gezond voor het toestel. De eerste maanden heeft hij nogal wat in reparatie doorgebracht. De fusie tussen Atlanta en Caroline en de daarop volgende vaartocht van het schip van Caroline is mij daardoor ontgaan. Dat dit in de top-30 stond in die dagen weet ik nu pas...


Dimples, John Lee Hooker

In de (isoleer)cel omdat je anarchist bent

Het is moeilijk met de blik op de opsluitindustrie in de VS niet langzamerhand net te doen alsof het gewoon is. Het is gewoon en gemakkelijk te negeren, iets wat de staatsmedia dan ook trouwhartig zullen doen.

Mark Neiweem, de naam klinkt knap Nederlands als je hem leest zoals het er voor Nederlandstaligen staat, is een van de "NATO5", een vijftal dat door de dappere terrorismebestrijders van de FBI is uitgelokt iets stouts te doen bij de NAVO-conferentie in Chicago vorig jaar. Hij komt in aanmerking voor parole over een kleine twee maanden. Vanuit de isoleercel heeft hij geen schijn van kans op vrijlating op erewoord. Het feit dat hij anarchistische geschriften in zijn cel heeft en zijn anarchistische gezindheid in tatoeages tot uitdrukking brengt heeft hem inmiddels in een gedeelde isoleercel gebracht. Meer hierover hier en over de NATO5 hier.

Adres voor post:

Mark Neiweem #M36200
Pontiac Correctional Center
700 W Lincoln St
Pontiac, IL 61764
Verenigde Staten

Gerald Koch is voor de zekerheid maar opgepakt omdat hij misschien bij iemand was die bij iemand was die iets zei over een bomaanslag. En hij is anarchist. Die sluit je op, daar is hij anarchist voor. Meer over zijn zaak en de acties rond zijn opsluiting hier.

GERALD KOCH #68631-054
MCC NEW YORK
METROPOLITAN CORRECTIONAL CENTER
150 PARK ROW
NEW YORK, NY 10007
Verenigde Staten

Lopende documentaire geschiedenis van het anarchisme

Bij het samenstellen van een eerste aflevering van Ongedoofd vuur, wat nog wel eens zou kunnen worden wat niet zo internationaal geïnteresseerden niet willen lezen kwam ik de site van Robert Graham tegen, die toegiften en nieuws plaatst naast zijn documentaire geschiedenis van de anarchistische beweging. Ik moet bekennen dat de algemene staking in Colombia mij enigszins is ontgaan afgelopen maand. Misschien ook omdat ik van Colombia eigenlijk niets goeds (meer) verwacht. Zo mogelijk zal ik Grahams log aan de rol toevoegen - die moest toch opnieuw samengesteld worden nu de vaste url van dit weblog veranderd is.

Orde heerst in Khartoum

Massamobilisatie in Soedan tegen de opheffing van subsidie op de brandstofprijzen - brengt het een omwenteling? De beweging is alweer aan het wegebben, stelt Alex de Waal vast, en er is geen organisatorisch vermogen aan de kant van de oppositie. Tweehonderd doden op zijn minst en de wanorde van de dag is hersteld.

Keesings Historisch Archief wordt afgesloten

Van de gedrukte media waarvoor ik gewerkt heb is na 1 januari aanstaande alleen nog De AS over. De twee mannen van het eerste uur zijn in de ziekenboeg maar het blad gaat verder. Dat geldt dus niet voor Keesings Historisch Archief, waar ik een jaar of vier bij gewerkt heb. Niet dat dit tot uitdrukking komt in de lijst van (voormalige) redacteuren, maar Martin Broek zie ik er ook niet vermeld. Het wat deerniswekkend gezwaai met academische titeltjes stuit mij in ieder geval tegen de borst.

Het was een wat nepotistische bedoening. Toen ik er bij kwam was Anneke van Ammelrooij hoofdredactrice, een vrouw aan wier ogen je kon afmeten dat die meer gezien hadden dan je iemand zou toewensen te zien of mee te maken. Zij was dan ook wars van de gebruikelijke "journalistieke" arrogantie die het werk in Nederland zo kenmerken. Haar man, vluchteling uit Irak, deed "het Midden-Oosten". Ze zijn samen na de invasie van 2003 naar Irak gegaan om daar het eerste onafhankelijke dagblad te beginnen, ook tot sjagrijn van de bezetters.

Mijn gezellin was redactiesecretaresse (ook niet vermeld in het historisch colofon) en omdat het werken aan de veelgeprezen index haar boven het hoofd groeide kon ik meehelpen en zat ik zo via Anneke bij de redactie, waar ik de Portugeestalige wereld en Afrika te doen kreeg (vijf landen uit de eerstgenoemde categorie liggen in Afrika dus het klinkt weidser dan het was).

Het kantoor van KHA was in de Concertgebouwbuurt, ik kom regelmatig daar en kijk tersluiks de straat in. Ik wist niet eens dat het blad verhuisd is. Merkwaardigerwijze woonde het stel dat direct na Anneke van Ammelrooij de dienst ging uitmaken, Paul van der Erve en Tosca Snijdelaar, in een deel van het kantoor, dat natuurlijk uitstekend als woning, op een zeer nette plek in de stad, te gebruiken was. Vooral Tosca wist je nog wel eens het gevoel te geven dat je in hun huis aan het werken was in plaats van op een kantoor.

Maar goed, voorbij, wegens griep heb ik kopij over Madagascar erg op het nippertje ingeleverd en ik heb daarna geen opdrachten meer gekregen. Dat was KHA. En nu houdt het op. Enfin, de New York Herald Tribune is ook verdwenen als titel. Daar heb ik dan niet voor gewerkt, maar de Vrije Socialist, La Ligna, De Waarheid/Forum, HPDeTijd op Zondag, Skrien en News4all zijn snel tijdens of na mijn medewerking het historisch gat ingegaan. Ik geloof dat ik ongeluk breng...

Het was/is een instituut, KHA, ik heb het voor het eerst ingezien in de bibliotheek van het Tropenmuseum. Die gaat in cultuurminnend Nederland eind dit jaar de vuilniscontainer in omdat de coalitie van PvdA en VVD andere prioriteiten heeft. Dus waarom wenen over KHA?

Face the faces of death! The Mediterranean tragedy is called Frontex!

door Joke Kaviaar
Lost are the faces, because lost are the lives. Their eyes, they see no more. They see no more fear on the faces of their companions, their families, their children. Not because they fear no more but because they are no more. Free at last. See no more and feel no more. No more hate, no more denial. No more fate to not be able to get away from - as if fate were ever a destiny rather than the result of the capitalist structures, the walls of the terrorist border agency Frontex in front of the shores that can never be reached unless dying.

No! Fate is not the cause of corpses washing ashore. It is the crime of the European states. Fate is not the reason for leaving all of all behind in search for a life non-existent. It is poverty and slavery that is the reason, caused by exploitation. It is not fate that shed blood. It is the laws of the Fortress of Europe. It is not fate that murdered. It is politics. It is greed.

Lost are the faces, lost are the lives. Their tongues, they speak no more. They speak no more of despair, of the dream once sought. They never will speak of the truth hidden behind the cover up words of traitorous politicians - they put up a show on television and that is all we will ever know. Not the words from the tongues of those that drowned - not in an ocean of water but in an ocean of rejection, the water was it's mere physical projection, a tool of population control, a penal instrument serving it's purpose so well, so seemingly unintended, so sad. Oh so sad... Cry politicians, cry! Lie politicians, lie!

Look a man in the eye befóre he is dead. Now it is too late! Listen to them plea for the lives of their children, the mothers. Now it is in vain. Those are the faces you never will recognize, you cheating poor excuses for people's representatives, it's a outrage so many actually believe in you. Are they fools? No, they are being misled! Believing in honesty, humanity, believing in solemn vows. I lost this believe a long time ago! No matter how they deny, politicians, deny! Go ahead and try politicians, try! It will be over one day. And those that are dead, that have choked, drowned, burned, they get buried nameless. Who will call their mother? Who will tell their father? Who will take care of their children? Who will see them for what they are, for who they were? They are just another body count. Just another heap of victims of a tragedy, a drama. Fate again but not really. Fishermen too scared to save lives, scared of prosecution. Looking away, running away, the law is their institution.

And all the European leaders, they stumble over each other in a hurry to express their concern, stating that something shall be done about it, about all these people drowning. No more! They will be saved next time. But this rescue is not for real. This rescue is just another face of refusal to see or to listen, refusal to answer. Refusal to pay. It is just another method to make the so called problem silently go away.

Inevitable, the suffocation. Inevitable, the alienation. Inevitable, the barbed wire helping hands. Inevitable, the sinking. Inevitable, another push back operation in the Mediterranean. Inevitable, but not fate. Fate would require a deity at work. But there is no higher power, but the power of profit. There is no deity but the God of money. There is no religion but capitalism. There is no remote control in the sky but the drones of yet another government agency that are searching and scanning and tracking you down, not to rescue you but to chase you down, no to welcome you but to return you to misery. This is our European philosophy, our Western prudent policy:

All the borders, they belong to us. All the watch towers, they take care of us. All the refugees, they are a burden to us. All the war, it's got nothing to do with us. All the arms trade, we keep it far from us. All of the victims, they are but an excuse to perfect procedures, improve control. To prevent, apprehend, to steer back the suggested masses that are supposed to be a threat to our society. Yes, the poverty, the insecurity, insanity – you name it, we'll come up with some excuse to refuse, some story to deport. Lie politicians, lie! Say it, loud and again: We are not the bad guys. It's the human traffickers that did it and they shall be punished. Opportunity? It has nothing to do with us. Illegality, it is a crime we invented to be committed. And we are terribly sorry for that.

Victims, slaves? Go home, you losers! Beggars can't be choosers! All that we stole now belongs to us. Take your crappy boats and go back to where you came from! Lost lives from the lost continent of Africa. Too bad. Sails in still water. Hot sun, dry mouth. Damn, we got a problem, the tourist season has just begun. It is summer time! Do not spoil our fun, do not pollute our view, do not remind us of your existence. Be gone, be lost, be not too many starving at the same time, be not in the news today, please!

No time for that! Too busy and too concerned with our own poor industry, our own poor little crisis, our own poor little petty bankruptcy. Don't want to hear of those unfortunate refugees no more. Don't want any protestor to speak up no more, accuse us no more, no starving hollow eyed immigrants confront us no more. Be gone or be hiding! Or be locked up if you made it to our beach. And then you complain?! About the facilities? About cruelty? About the heat and the lack of clean water? Or about the rain and the lack of shelter? Now, what did you expect? A hotel?! Count your blessings! We reserved a bit of land for you to be your primitive prison camp, your nowhere to go, your final destination. Be grateful. You are alive. Would you rather be the face of death? Take your pick. We are humane. We are so humane, we should get an award for it. So little appreciation. We have to save our own nation...

Damn you politicians, for every word you speak in my name! All to blame!

Who is to take NO for an answer? The refugee, the deportee, or the opportunists politicians with their pleasantry? NO I say to border patrol! Take down the helicopters, the drones! NO I say to border control! Bring down the walls, the electric fences! NO I say to cops, to the military, and NO to marines! Let us take from you your uniforms so you stand naked. Butt naked! Waiting to receive what will be your end of the deal. You'll be damn lucky if only it is the rotten fruit that you handed out as food, an act of mercy. NO I say to the politicians, the European arrogance of power in Paris, London, Stockholm, Vienna, The Hague, Berlin, Rome, Madrid, Brussels and many more. May your houses, your castles, may your office and government buildings burn or collapse, fall apart, decay, or be squatted, occupied to last another day and serve those who actually need it. The survivors.

Do you hear them asking: Why politicians, why?

Face the faces of death! Face the graves of the ones disappeared. You may cry for the corpses in the Mediterranean, but face it politicians, you don't give a fuck. You just promise and promise and promise and once again you get away with it... Not in my name! We all know that freedom shall never be given, it needs to be taken. So do safety and peace, life and a future. They need to be taken and words will not be sufficient. Rest assured that it will all come crashing down on you, all that you call our own. It will be when pleas and protests and petitions are being replaced by resistance and sabotage. To end the carnage that is the Fortress of Europe!

De mooiste jaren van Nederland 1875-1960

De tweede helft van de afgelopen eeuw de mooiste jaren van Nederland noemen moet wel gedaan zijn vanuit een gevoel van nostalgie vanuit het heden.
Pas vanochtend bedacht ik, dat het in esthetische zin toch moeilijk volgehouden kan worden - eindeloze ruilverkavelingen die niets van het landschap hebben overgelaten, voortgaande temming van waterlopen, het volbouwen van "de groene ruimte" met kassen of veelal armetierig vormgegeven behuizing - Van der Horst heeft het over de truttigheid van woonerven, de Vinexwijk is nog desolater want wil stedelijk lijken zonder stedelijke voorzieningen - de verarming van planten- en dierenwereld. Dat "we" de huismus zouden gaan verliezen was tegen 2000 nog niet eens duidelijk, toch is de basis voor verkwijning of verdwijning in die voorgaande periode gelegd. Dat vlechtheggen iets waren wat in stand gehouden of opnieuw in het leven geroepen moest worden (terzijde; ik vind het leuk te vernemen dat een eerder hier genoemde medestrijdster die mij nooit meer zo zou hebben willen noemen zich nu met deze zaken bezighoudt, elders).

Weegt de esthetische verarming op tegen de rijkdom die het "toen was geluk heel gewoon"-gevoel moet symboliseren? Vanuit esthetisch oogpunt, en daarbij sluit ik de bereidwilligheid in landschap en bouwsels in de breedste zin des woords zo te beschouwen, zijn 1875-1960 waarschijnlijk de mooiste jaren geweest - van F.W. van Eeden tot en met Fop I. Brouwer, van Henri Polak tot en met Openbaar Kunstbezit - en dit alles was voorbij en lang voorbij terwijl "de mooiste jaren" nog liepen.
Zeker, Thijsse was onverbeterlijk optimist, maar zijn stem klonk al niet meer voordat de mooiste jaren moesten beginnen.

Melasse en wolkenloze hemel

Geografische titels die overeenkomen... Beetje als vervolg op vorige week, alleen zijn deze niet gelijktijdig geweest.

Lincoln County, Love Affair


Lincoln County, Dave Davies (eigenlijk The Kinks met andere lead singer).


Mississippi, John Phillips
(Als je de tekst er bij wilt zetten, waarom deze dan niet goed gespeld...?)
Solo vind ik de losse leden van de Mamas & Papas beter te pruimen dan als groep. En nee, ik ga niet de gelijknamige titel posten.

De structurele mensenslachting op zee

Vietnamese bootvluchtelingen in de jaren zeventig en Cubaanse later nog waren ideologisch inzetbaar. Afghaanse of Burmese vluchtelingen die in onzeewaardige pieremachochels de Indische Oceaan trotseren zijn dat niet. En verwelkomende kusten zijn er ook niet. Net zo min als de Europese kusten het zijn voor mensen die de misère van gehavend Afrika willen ontvluchten, of Syrië (de laatsten nemen geen bootjes weliswaar).

Frontex bewaakt de "buitengrens" van Europa, en nogal eenzijdig: Afrika wordt onder schot gehouden en tevens wordt ongewenste immigratie voorzover mogelijk buitengehouden. Vrij uitvaren uit Libische havens was niet de belangrijkste reden om de staatsgreep in Libië te organiseren in 2011, maar het speelde mede een rol.

"Ongelukken" als bij Lampedusa op 3 oktober of vandaag 11 oktober zijn geen incident maar structuur. En ze zijn gebaseerd op geweld, ooit als "structureel" omschreven en dit is zeker nog van toepassing maar met de invasie van Somalië en Libië vanuit de lucht en op de grond in Mali is de oorlog tegen Afrika allang niet meer alleen gebaseerd op "oneerlijke structuren".

Hoe structureel in plaats van incidenteel de dagelijkse slachting van mensen op zee is zou ik ook maar weer weggedrukt hebben tot mij te binnen schoot dat er in Amsterdam een keer een Allerzielen-openluchtdienst is gehouden voor de slachtoffers. Twee jaar geleden alweer, de televisie was er bij en we gaan over tot de orde van de dag, wat hij ook wezen moge.

Het Ene Zenbier

Mijn best doend iets meer te weten te komen over zen ter ere van zekere kameraad moet mij van het hart dat ik vooral geïrriteerd raak door wat ik voor interessantdoenerij houd: de Zeven Deugden, de Vijf Wijsheden, de Drie Lotuszitten. En dit alles liefst met woorden in het Sanskriet, Chinees of Japans.
Ik zou er met een eind hout van op mijn lessenaar gaan slaan. Maar dat heeft een meester al gedaan bij wijze van uitleg.

Mooi.

Het klooster dat Zen in Nederland heeft geïntroduceerd gaat bier brouwen.
Ik ben benieuwd.

Dan krijgen we geen kruik mee

Tijdreizen met Han - slot

Aan het haard- of kampvuur vertellen is iets anders dan Een Geschiedenis schrijven. Het spijt mij dat ik de vertelling van Han van der Horst in De mooiste jaren van Nederland als zodanig moet afwijzen. Er ontbreekt eenvoudigweg iedere verwijzing naar al was het maar een omvattend wel historisch verantwoord verhaal over de onderhavige periode. En misschien is hij ook wel de eerste die de tweede helft van de twintigste eeuw als de gouden tijd van Nederland aanduidt. De bronnen variëren nu van (vermoedelijk) knipsels uit het dagblad Het Vrije Volk, allerhande andere bladen, soms boeken, veel songteksten (ik vind The reflex van Duran Duran totaal irrelevant, maar dat is een keuze wellicht). Ik ben opgehouden de slordigheidjes en fouten bij te houden - een dan toch nog: NEEN, Dolle Mina is niet vernoemd naar Wilhelmina Drucker die echt NOOIT Dolle Mina heeft geheten (p.225). Vraag het Selma Leydesdorff.
Dit soort geschiedverhalen is zelf legende dus houdt legenden in stand.

"Het buitenland" is een vaak afwezige categorie in het boek. Soms komt het wel aan de orde en niet op een wijze die mij aanstaat. De staatsgreep in Chili, de val of het einde van fascistische regimes in Portugal, Griekenland en Spanje komen niet aan de orde. Argentinië alleen aan de hand van de wereldkampioenschappen voetbal van 1978 ("Het is weer tijd om te bepalen waar het allemaal op staat"). Hij weidt wel opvallend uit over de Sandinistische revolutie in Nicaragua en de aantrekkelijkheid van de strijdsters in hun combat dress - als ik illustraties zoek die daarnaar verwijzen vind ik FARC-vrouwen. Van mij mag hij verliefd (geweest) zijn op zo'n vrouw, maar waarom het er niet even bij vermelden?

Maar goed: wat hij duidelijk maakt, en wat voor iedereen die niet de verhalen die van hogerhand geloofd moe(s)ten worden accepteerde allang bekend was: de vreemdelingenhaat in Nederland is niet nieuw, niet met de vliegtuigen van de Twin Towers uit de lucht komen vallen, het is alleen het nu aanvaarde algemene vertoog van iedereen die de dienst uitmaakt in Nederland geworden. "Elite" en "gewoon (autochtoon) volk" zijn het in het openbaar eens. Of Bolkestein en Fortuijn daar echt een belangrijke rol in gespeeld hebben zal de geschiedenis die hiermee niet geschreven is moeten uitmaken. Als "we" er ooit nog aan toekomen. Het omslagpunt zou de algemeen-culturele contrarevolutie die eind jaren zeventig werd ingezet kunnen zijn. Het verbaast mij dat Van der Horst een opportunist als Achterhuis aanduidt als "anarchistisch filosoof". Onder de Namen van Nederland voldoet alleen Ton Lemaire aan deze aanduiding, en die is geen Naam in de opinieindustrie. Toen het getij keerde kon Achterhuis gemakkelijk de welzijns"industrie" aanvallen waarvoor hij eerst juist geschreven had. Voor zo iemand kan ik geen respect opbrengen om dat veelmisbruikte woord toch maar te laten vallen.

Wat is de remedie tegen de rijksvoorgeschreven malaise, het jammerverhaal over de tering en de nering dat overigens naar mijn weten altijd de Nederlandse politiek heeft gedomineerd? Geestkracht, besluit Van der Horst. Collectieve geestkracht. Hier komen we plotseling in de buurt van Landauer of Berdjajew. Geen idee dezer dagen hoe het verval in barbarij dat Nederland in zijn greep heeft gekeerd kan worden, nu. Door te verwijzen naar hoe mooi de achter ons liggende nabije jaren waren?

- Han van der Horst, De mooiste jaren van Nederland 1950-2000. Amsterdam: Prometheus Bert Bakker, 2013.

Aandachtig oriëntalisme

In het najaar van 2000 ging ik wekelijks 's ochtends vroeg mediteren voor de vrede in een sangha ergens ver weg in het woeste westen van Amsterdam. Zeven uur 's ochtends - u ziet, voorzover u het nog niet wist, voor de vrede heb ik wat over.

Wij waren op deze meditatie geattendeerd door een Vietnamese vriendin, die vertelde dat de meditatie gebaseerd was op de leer van een landgenoot van haar, Thich Nhat Hanh. Het kwam nog wel eens voor dat wij de enigen waren zo vroeg in die sangha, dus dan waren er vier mensen bij die ochtendmeditatie. Maakt niet uit, kwantiteit bepaalt kwaliteit niet.

Wat het mij vooral geleerd heeft is dat de gedachten op niets zetten, waar het in de eerste plaats om gaat, deksels moeilijk is. In die dagen was ik in een conflict met mijn zuster verwikkeld en dat kon ik niet voor de lieve vrede zomaar van mij afzetten op woensdagochtend zeven uur. Integendeel, juist de rust en veronderstelde concentratie maakte de woede los. En zo werd het niets met de vrede en stopten we maar. Later zou ik bij Dietrich Bonhoeffer lezen dat een minuut echt mediteren al een hele prestatie is.
Op weg naar kantoor na achten kocht ik altijd croissants in een van de talrijke daarin gespecialiseerde winkels op het Vijzelgracht/Vijzelstraattraject. Dat was een speciaal moment van vrede: ontbijt met koffie en croissant.

Thich Nhat Hanh zou nog bijzonder populair worden in de feelgoodsector die ook wordt aangeduid met New Age, waar bij ieder te roven stukje "oosten" aan een rinkelende kassa wordt gedacht. Thich Nhat Hanh beveelt aan alles met aandacht te verrichten - dit is niet per se een boeddhistische opdracht, Europese mystieken bevelen dit ook aan, het woord komt zelfs uit de (Duitse) mystiek. Maar "aandacht" vraagt de voorzitter op de vergadering, de leraar voor de klas en nog zo wat oninteressante lieden. Bovendien is aandacht niet marketable, weet je wel. Het werd dus mindfulness, alsof het heel wat anders is en iets gloednieuws, rechtstreekse import uit "het oosten" maar dan wel in de taal bij uitstek van De Markt. Zelfs de site die aandacht vraagt voor TNH's aandacht gebruikt het woord mindfulness. Het is zo gemeengoed geworden voor de witte consumerende Nederlander v/m dat ik in een gewone boekhandel een stapeltje boeken zag getiteld Mindfulness voor de kids. Met dat laatste woord, beklemtoon ik dan maar even voor mijn in het Engels ingewijde lezers v/m, worden geen geiten bedoeld, maar menselijke nakomelingen. Maar stel je voor, "Aandacht voor de kinderen", die titel zou misverstanden wekken in het ook door GroenLinks zo van harte aanbevolen geëmancipeerde wereldje waarin Professionals aandacht voor de kids moeten hebben, betaald en al.

Ik heb de loopmeditatie nog enige tijd beoefend in de Adelbertusakker aan de Egmondse duinrand. Toen ging men allerlei bomen en struiken weghakken zodat van de weg af te zien was dat je er liep, hoe je liep en wat je onder het lopen deed of niet deed. Ik hield er van speciaal altijdgroene struiken, zoals hulst, heilig sinds voorchristelijke tijden, te begroeten. Mijn vrede werd door het kappen wreed verstoord.

Ik denk overigens dat de houdbaarheid van mindfulness in het New Agewereldje de uiterste datum aan het bereiken is. Zo heb ik ook begrepen dat reiki ABSOLUUT niet meer kan, het moet wezen: - en hier houdt mijn betrokkenheid of interesse geheel op.

Herfstbeeld 2013 - 2

Juist zonder telelens is de angst van de haas te zien...

Bezoekster. De jonge poes moest even afgeleid worden

Bie ons op de boerderië....

Het kuiken verschool zich maar kon geschoten worden...

Vegetarisch geslagen

Bakkerijdepots - de moeder van Kees de Jongen heeft er een om aan de kost te komen na de dood van vader. Bij mij in de straat was er zoiets toen ik in de Pijp woonde - het was na te gaan dat "de bakker" in het achterhuis woonde dus het was waarschijnlijk geen echte bakkerij. Het verschil was nog niet zo lang geleden goed na te gaan omdat bakkers nog zelf bakten, zodat je als late straatslemper diep in de nacht heerlijk geurend vers brood kon halen. Voorbij. Misschien zie ik het ook verkeerd met dat achterhuis in de Pijp, zie het wat onbeholpen maar informatieve verhaal over Hartog, de bakkerij die al adverteerde in christen-anarchistisch tijdschrift Vrede - de vestiging in de Ruijschstraat dateert al van 1901. Daarvoor heeft bakkerij Hartog in de Jordaan vertoefd na een begin in Aartswoud.

Bakkerij Hartog is terug in de Amsterdamse Jordaan, in de vorm van een depot bij de Vegetarische Slager. Op een van de eerste dagen na de opening - heel toepasselijk op St. Franciscus oftewel Dierendag - ben ik gaan kijken. De winkel oogt vrees ik als (weer) een Gezonde Voedingswinkel voor de Betergesitueerde Doelgroep. Over de producten van de Vegetarische Slager ben ik zeker opgetogen - met name de gehacktballen, iets wat ik in het vegetarische regime wel mis, zijn zeer "echt". Ik geef te weinig om kip of tonijn om mij daaraan te wagen. Het logo van de Vegetarische Slager is Marianne Thieme als brunette, niet zo vreemd als men bedenkt dat de Slager haar echtgenoot is.

Wat moet ik er van denken? De broodafdeling heeft wat rozijnenbroden, nu ja, het is zaterdag tegen vijven, dan kun je niet veel meer verwachte. Er liggen ook nog broden in papieren zakken. Mijn vraag of daar Allinson in zit (toch al op zijn Nederlands uitgesproken) wordt beantwoord met de wedervraag: wat is dat? De flesjes bier in de vitrine zijn "met liefde in Amsterdam gebrouwd". (Het malle systeem hier zet geen rood streepje onder het laatste woord in voorgaande zin, ga mij niet zeggen dat dit al Erkend Taalgebruik is... ik erken het in ieder geval niet.) Bij nadere beschouwing zou ik het niet Amsterdam willen noemen maar we zijn rekkelijk.

Ik zal de deur wel niet platlopen. Tenslotte is er ook het Volksdepartement voor Voedselvoorziening bij de hand, dat de echte bakkerij net als andere inmiddels in een zogeheten industriegebied heeft.

Verbazend hoe eerlijk mensen kunnen zijn

Geen enkele andere aanleiding dan dat het mij te binnen schoot dat ongeveer precies 45 jaar geleden in mijn eigen Lijst twee maal twee nummers voorkwamen met dezelfde titel en geheel verschillende nummers niettemin. YT levert alle gewenste nummers maar niet in de gevraagde uitvoeringen.
In plaats van Alan Price nu Della Reese met een bluesy en bijtende versie van Randy Newman's Love story

Bij Alan Price worden de gelieven naar Harrogate verbannen waar ze de hele dag patience spelen tot zij uitdoven.
De tragische ondertoon van het nummer ontging mij als adolescent.


Love story van Jethro Tull

In die dagen wist ik uiteraard niet dat het volgende nummer "jeugdclubmuziek" wordt genoemd in Groot-Brittannië, een beetje op soul geënte pop. De Paperdolls

Someday

Dan zou ik van de Blue Diamonds hun nummer Someday hebben willen presenteren maar dat kan (vooralsnog?) niet. Ik hoorde het op Radio Luxemburg nota bene en bevroedde niet dat het eerder in het jaar de Nederlandse inzending voor het Eurovisie Songfestival was geweest onder de titel Morgen.
Ronnie Tober heeft zelf ook een Engelse versie opgenomen, en met lichte huivering plaats ik die dan.

Vergeleken met de bagger die tegenwoordig het Festival teistert mag dit gerust nog een meesterwerkje genoemd worden - zestiende plaats?!

Dan toch ook nog Alan Price & the Set met een nummer van Randy Newman

Simon Smith and the amazing dancing bear
En toch ook de Blue Diamonds. Na drie covers van nummers van de Everly Brothers werd hun het verder coveren van die andere broers verboden bij rechterlijke uitspraak. In 1965 hadden de Everly's een behoorlijke hit met That'll be the day, en hoewel de versie van de Blue Diamonds het er niet bij haalt kon die wel uitgebracht worden in het kielzog van de Everly's. Het was immers een cover van een nummer van Buddy Holly...

Het kwaad van het banale

Het kwaad en de banaliteit zijn een onverbrekelijke eenheid. De directeur van de gevangenis waar Herman Wallace, een van de twee nog vastzittende Black Panthers die tezamen de Angola3 vormen, wilde een hapje gaan eten. Het vrijlaten zou dan morgen wel gebeuren, zijn werk zat er op.
De rechter die de vrijlating van Wallace gelastte op dinsdag 1 oktober eiste evenwel dat de vrijlating meteen zou plaatsvinden. De gevangenisdirecteur zal er verder geen boodschap aan gehad hebben dat de federale rechter het gehele vonnis op grond waarvan Wallace meer dan veertig jaar in de isoleercel is vastgehouden ongeldig heeft verklaard.

De Angola3 zijn meer dan veertig jaar geleden in de gevangenisplantage Angola in Louisiana veroordeeld voor moord op een smeris. Van Robert King is in 2001 vastgesteld dat hij onschuldig was. Men zou denken dat de twee anderen dan eveneens vrijgelaten zouden zijn. Dan kent men de werking van het VS-goelagsysteem niet. Direct na de vrijlating van Herman Wallace wilde de officier van justitie van het district waar hij vastzat een nieuwe aanklacht indienen. Voor de zekerheid werd wel gezegd dat Wallace niet meer opgesloten zou worden.

Dit kwam uit. Naar mijn weten zijn de hier geplaatste illustraties de laatste foto's genomen van Wallace bij leven. Hij had leverkanker die niet behandeld werd in de gevangenis en het einde was in zicht. Het kwam op de derde dag na zijn vrijlating, dagen die doorgebracht werden in een ziekenhuisbed. Het is een bitter-ironische gedachte dat zijn vrijlating zijn sterven waarschijnlijk versneld heeft.

Eerder dit jaar kreeg ik een quasi-persoonlijke email, iets wat naar iedereen gestuurd werd die de petitie voor Wallace's vrijlating had getekend, waarin de verdorvenheid van Wallace en de "leugen van de isoleercel" door de minister van justitie van Louisiana uit de doeken gedaan werd. Nette mensen, zo'n directeur, zo'n minister, bijgenaamd "Buddy", negentotvijfwerkers die het ook maar voor hun pensioenvoorziening en hun ziektekostenverzekering doen (die zijn goed geregeld in de opsluitindustrie in de VS).

Ruim veertig jaar onschuldig in de isoleercel. In Nederland is dit geen nieuws. De slechtheid van het banale komt hier tot uiting in het grote nieuws van de redding van de coalitie door nog onbekende "concessies" aan oppositiepartijen die deze naam niet waardig zijn. Op de Angola3 kom ik terug als ik over dit nieuws zelf enigszins tot bedaren ben gekomen.