Hoewel dierbaren soms anders insinueren ben ik niet dol op iedere zangeres uit de legendarische jaren zestig. Naast Janis Joplin heb ik van begin af aan een grondige afkeer gehad van Marianne Faithful. Ze kon niet zingen, dat was op zich al geen aanbeveling. Erger was dat in het Nederlandse "tienerblad" dat ik in die dagen wel eens kocht vermeld werd dat zij de dochter van een Australische barones was, maar dat zij toch democratisch gezind was. Dit royale standpunt beviel mij in het geheel niet, ik zat niet op haar neerbuigende democratische gezindheid te wachten. Een Australische barones, dat verbaasde mij maar het zal allemaal wel. Het prutswerk ter redactie werd later verder geëtaleerd door het verhaspelen van de tekst out of reach of you and I - die had ik meteen door.
This little bird, Nashville Teens
De tweede single van Marianne Faithful is mij ontgaan. Hij moest ook concurreren met Peter, Paul & Mary. Achteraf is het een best acceptabele versie die geheel genegeerd is.
Blowing in the wind
Eigenlijk vond ik haar derde single, wat airtime betreft haar tweede, wel goed, irritant want haar stem was niks en haar democratische gezindheid...
Deze versie komt dichter bij de auteursversie van Jackie de Shannon, wier auteurschap niet vermeld werd in 1965.
Come and stay with me, Chér
Haar drugsverhalen, haar comeback als gebroken maar toch weer opgestane zangeres, nog steeds zonder stem maar nu laag, het irriteerde mij allemaal flink. Mijn toenmalige - vooral, besef ik nu, geposeerd - feministische lief vond het prachtig, zo doorleefd, overlevende van slechte mannen. Dat maakte het er niet beter op.
Denk ik anders nu zojuist haar verhaal in Who do you think you are? op de BBC uit de doeken is gedaan?
Haar moeder was geen barones, mocht wel de titel Ritter voeren. Volgens de joodse wet was zij joods, volgens de uiterst wetenschappelijke regelingen van het naziwezen was zij een Mischling. Reddende bureaucratische waanzin in dit geval. Blijkbaar was het verhaal verder niet bekend in familiekring. Moeder was nog betrokken bij verzet ook, in Wenen, en droeg de alleszins interessant aandoende naam Von Sacher-Masoch.
Ergerlijk: Marianne Faithful werd weer eens "vriendin van Mick Jagger" genoemd. Het m.m. omgekeerde hoor je nou nooit. Tegen dat seksisme wil ik nog wel protesteren maar vraag mij niet, bijna vijftig jaar later, alsnog van As tears go by of zo te houden.
Is this what I get for loving you, baby?, Ronettes
Goed, ik zal toegeeflijk zijn op dat democratiepunt. Ik was (toen: veel) jonger en zij was al achttien... Het zij haar alsnog vergeven, bovendien was haar moeder niet eens barones en al helemaal niet uit Australië.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten