Tot die ochtend dat mijn oom, die vanwege het geringe leeftijdsverschil met mijn zus nooit als echte oom werd aangesproken of gezien, zei dat wij weg moesten, ons konden ze er nou net niet bij hebben. Opa had longontsteking en het was blijkbaar nogal erg. Een hartaanval had hij al eerder gehad.
De volgende ochtend vertelde mijn moeder dat ze in haar droom haar vader had gezien alsof hij jong was en het beeld veranderde in een slang - dat was volgens haar een aankondiging van de dood. Dit was voor mij als zevenjarige nieuw en eigenlijk heb ik verder nooit gehoord van een slangenmotief in dromen als doodsbode. Maar het klopte. Het werd al snel gezegd dat hij het had opgegeven omdat hij geen zin meer in het leven had. Het was allemaal nogal schokkend.
De ochtend waarop mijn moeder stierf verwachtte ik eigenlijk het telefoontje met haar heldere stem die nog ongebroken was toen ze haar braken: "Dacht je nou echt dat ik hier niet bovenop kwam?"
"De zorg" waarover iedereen zich zorgen maakte en waarin het Regime nog verder gaat hakken had haar klein gekregen: dosis insuline, ongedekt door maaltijd, hypoglycaemische coma, "we stoppen de behandeling". Alsof ze ergens voor behandeld werd in doodsfabriek Osira. Wie is overgeleverd aan de competentie van verzorgenden die op "competenties" zijn geselecteerd heeft niets goeds te verwachten.
En zo was er het telefoontje aan de rand van de gracht op een ongewoon tijdstip. ik zag mijn geliefde verkrampen. Het slechtste nieuws? Schoonvader moet weg uit het revalidatiegesticht waar hij toch niet wordt gerevalideerd en waar men niets weet van ziekten die niettemin wel aan de "competenties" van een of andere huisarts en van "verzorgenden" worden overgelaten. Zij reageert fel op het optimisme dat ik tot dat ogenblik nog koesterde, dat haar vader er nog wel bovenop zou komen, ja, kwaliteit van leven verder ingeleverd, dat wel. Zij verwacht geen herstel meer en dan is het wachten op het onheilstelefoontje van de competenten die hebben toegeslagen.
En intussen knip ik dagelijks mijn mailbox open en zucht zonder veel verlichting dat het onheilsbericht over zekere kameraad er niet is. Nog niet waarschijnlijk.
Misschien moet ik de gebiologeerdheid van die doodsslang afschudden en het een en ander in zijn geest schrijven zoals ik weet dat hij het wil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten