Opkomst en verdwijning van de gek

Misschien moet ik mijn persoonlijke herinneringen aan Gekkentheater en in minder mate Gekkenkrant dwingen in het keurslijf (of moet ik toepasselijk zeggen: dwangbuis) van het Broodje Kaas.
Ik moet een of meer affiches nog hebben, waarschijnlijk waren ze niet meer uitgepakt en zijn ze in de plastic zak waarin ze zich bevonden door de barbaren het raam uitgegooid. Maar dit betekent niet dat ze zomaar verloren zijn. Laat staan de herinnering.

Met mijn dierbare actrice ben ik naar een voorstelling van Gogols Dagboek van een gek geweest, een monoloog van de Vlaamse acteur Dirk Celis. Een indrukwekkende ervaring - ik had het verhaal nog niet gelezen - omdat de protagonist fysiek nabij kwam in de vorm van de uitvoerende. Die gek was jij zelf.
In het holst van de jaren zeventig leefde ik met het gekkenwezen en was gek een geuzennaam, zoals ook flikker het zou zijn en nog het een en ander.

De antipsychiatrie, vooral die in Italiaanse stijl, was een goed excuus voor bezuinigen op wat geloof ik nog niet de geestelijke gezondheidszorg heette. Terwijl naar de normen van het kapitaal zelf een aanzienlijk deel van de bevolking niet meer kan functioneren is deze zorg een uitstekende mogelijkheid om fors te hakken en te bezuinigen. Ik fiets over Duin en Bosch en verneem dat hier rijke en dus ongetwijfeld "normale" mensen moeten gaan wonen binnenkort. Gekken mogen allang geen gekken meer heten maar ze moeten wel weg van deze mooie locatie.

Op een zeker ogenblik hield ook de Gekkenkrant op. Ik heb hem nog jaren verkocht in het Fort van Sjakoo en zou niet kunnen zeggen wanneer het blad is opgehouden. Het zal geleidelijkaan zijn gegaan. Of de geschiedenis van de gekkenbeweging geschreven is vanuit het standpunt van de mensen die er bij betrokken waren zelf zou ik niet weten. Ik vermoed van niet.