Laten we maar gaan...

Het was bijna een psychedelische ervaring: plotseling een zeer Belgisch ("Vlaams") radiostation op de frequentie van Caroline, met onder andere een kortstondige Carolinedeejay ("Peter Brian") nu met een loodzwaar "Vlaams" accent, Peter van Dam. Gezegd werd dat er op 385 meter werd uitgezonden, maar het was het oude two-five-nine van Caroline en dat is zo gebleven. Omdat ik met koorts te bed lag op die vijftiende juli 1973 leek het allemaal op ijlen...

Merkwaardig dat de verslaggeefster van de Belgische televisie het over "het Hollandse Oostburg" heeft, terwijl het toch echt een Vlaamse stad in de provincie Zeeland is, niks "Hollands".
Bert Bennet en Joop Verhoof waren tamelijk tweederangsdiskjockeys die niettemin jarenlang de "Hollandse" kern van de Vlaamse buitengaatse radio waren. Omdat ze "vlot" waren?

Een deun onder een jingle van Atlantis, Dunch dunch dunch van de Belgische groep The Jokers [mp3].
Het dramatische slot van Atlantis om 19 uur op 31 augustus 1974 ("Wij komen terug!") is niet vastgelegd voor weergave.


Uit het laatste uur van Radio Noordzee, Laten we maar gaan, Peter Blanker Consort, afscheidsplaat van Gerard Smit.
De begintonen van Ravel's Bolero waren in dit geval een introductie van een toespraakje van Edwin Bollier die nog erg emotioneel werd achter de microfoon. Het nummer was ook gebruikt voor een opsomming door Andy Archer, op dat ogenblik van Caroline, van alle "internationale" deejays vanaf februari 1970 tot zomer 1974, van Johnny Scott tot en met Bob Noakes. Zonder praten: het Boston Symphony Orchetra.


Eigenlijk is het altijd 14 augustus of altijd 31 augustus, om maar wat data te noemen.