In de dagen waarin ik een deadline heb voor de zelfopgenomen taak een stuk over de hedendaagse democratiserings-revolutiegolf te schrijven komt het vreselijke nieuws uit Egypte. Het land dat een voorbeeld had moeten zijn in een bloedbad verwikkeld, aangericht door een militair regiem dat door nogal wat zich democraten wanende mensen begroet is als een fase in een revolutionair proces. Omdat ik wel waarde hecht, inmiddels moet ik waarschijnlijk zeggen: hechtte, aan bijvoorbeeld het oordeel van Nawal al-Saadawi heb ik er maar geen oordeel over gegeven, maar het gevankelijk afvoeren van een volgens de procedure eerste vrij gekozen president beloofde niet veel goeds. Er is geen vrijheid te winnen door onderdrukking van aanhangers van een partij, ook al zou deze partij abject en machtswellustig zijn. Een enorme mobilisatie tegen de regering van de Moslimbroederschap had ook "democratie van de straat" kunnen zijn. Ik geloof er inmiddels niet meer in. De straat tegen het militaire regime - dat is nou juist wat gisteren in bloed gesmoord is. Een "Occupy"-beweging van de Ichwan, valt daar stemming tegen te maken?De illusie van volkseenheid is bovenal gebroken. Verzet tegen de junta van de linkerzijde zal niet anders behandeld worden.
Laat ik Maarten-Jan Hijmans het woord laten verder.
Nagekomen
Justin Raimondo plaatst op de ochtend van 16 augustus het bloedbad in perspectief, zoals hij meestal kan. Made in the USA met op de achtergrond Israel.
En Chris Hedges noemt het bloedbad niets minder dan een stap op weg naar het einde van de mensheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten