Gekoesterde witte Britten op een rots

"Spanning" om Gibraltar. De postfascistische minister-president Rajoy moet nodig de aandacht afleiden van het corruptieschandaal waar hij toch niet over zal struikelen want dat soort struikelingen bestaat niet meer. Maar naast Veiligheid is Patriottisme nu eenmaal het laatste toevluchtsoord van de schobbejak, het maakt niet uit of het ten nadele van Spanje kan werken, omdat dit land nu eenmaal ook exclaves heeft aan de overkant. Argentinië doet desgewenst mee.

Waarom ik boos en verdrietig zal worden tot vermoedelijk - vrees ik - mijn laatste snik is de manier waarop Westminster met betrekking tot Gibraltar hamert op "recht op zelfbeschikking", iets wat men de Chagossianen of Biafranen nou nooit vergund heeft. Waar zou dit door komen?

Voor het Nederlandse regime een gelegenheid om driehonderd jaar later het "chez vous, sur vous et sans vous" goed te maken door de Spaanse kant te kiezen, hoewel - nogmaals - het Spaanse regime zich in de voet schiet door aan te dringen op overdracht van de rots, wat ook eigenlijk niet gebeurt. Zoveel lawaai om een gebakken ei.