Waarschijnlijk wordt de serie op een andere manier voortgezet, u verneemt het, blijf afgestemd...De maoïsten waren vergeleken met de Federatie van Vrije Socialisten, zeker in haar eerste anderhalf jaar in Amsterdam, een paradijs in zoverre dat er – na wat ik eerder heb geschreven hoef ik niet meer terug te deinzen – volop meisjes in rondliepen en nog mooie en lieve ook. Dit laatste was wat moeilijk te verwerken. Voor mijn gevoel schond B. de partijdiscipline door de Repressie Revue te colporteren (ik was als redacteur de constante bij het blad, en mede-oprichter - hierover een andere keer). Ik heb nooit durven vragen of dit nu alleen uit instemming met de inhoud was, wat niet mocht van de Partij. Met een mengsel van schaamte en lichte grijns denk ik terug aan het meisje dat ik achterop had en door de stad gereden, op zoek naar de demonstratie die wij blijkbaar kwijt waren geraakt. Voor verder contact moest ik evenwel Lid worden en dat was een stap te ver.
Antoine Verbij schrijft in zijn Tien rode jaren dat de maoïsten bestonden uit vier mannelijke bonzen en zes mooie meiden - geen van de laatste wordt genoemd. Altijd leerzaam. Ik herinner mij R., prominent in het blok aanwezig toen Gerben en ik, de anarchistische afvaardiging in een maoïstische Vietnamdemonstratie, spontaan hun een leuze aanreikten “Ho Ho Ho Chi Minh, ’t Vietnamese volluk wint”. S., die overdag waakte bij de Marokkaanse “witte” illegalen die hun toevlucht hadden gezocht in een kerk (meer precies: de Mozes- en Aäronkerk, interieur hierboven), en wier plaats ik (onder vele anderen in die dagen) enkele keren heb overgenomen ’s nachts want als vrouw alleen bij 182 Marokkaanse mannen, dat waagde zij er niet op – maar toen was ze al geen maoïste meer.*) Dan Y., die ik Het Parool zag rondbrengen in de buurt en die op mijn opmerking dat dit toch wel een erg rechtse krant was antwoordde: “Het is tenminste niet De Waarheid.” Zij, en vooruit, ik voeg mijn toenmalige schoonzusje L. toe van wie ik het een en ander heb kunnen observeren en om het zestal te voltooien, illustreerde hoe irrelevant het maoïsme al voor de dood van de naamgever zelf was geworden. In Peking had men besloten dat Moskou de grote vijand was en plotseling moest iedere toegeving aan stijl en subcultuur van toenmalig links opgegeven worden: netjes trouwen, want dat deden “gewone mensen” ook, heren geen lang haar en net in het pak enzovoort, en politiek: voor de NAVO zijn, als schut tegen het Sowjetgevaar. Het maoïsme manoeuvreerde zich in een hoek waar niemand ze nog nodig had en de inlichtingendienst kon er met gemak een heel eigen Marxistisch-Leninistische Partij Nederland op nahouden, compleet met onthaal in Peking, want wat deed het er toe.
De SP, en dat strekt hun tot eer, is niet meegegaan in deze gekte en is op zijn manier relevant gebleven – wat er van linksheid laat staan maoïsme van overgebleven is hoef ik hier niet te verhalen.
*) “Illegale" importarbeiders die wel volledig hun premies betaald hadden en als dank weggestuurd zouden worden zonder plichtplegingen. Inderdaad, het was een “linkse hobby” deze mensen niet zo te laten behandelen, dus als de huidige fascistische legende hierop gebaseerd is – wat ik niet geloof – dan beken ik schuld en weet ik meer mensen die “schuld” hebben te bekennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten