Laten we maar gaan...

Het was bijna een psychedelische ervaring: plotseling een zeer Belgisch ("Vlaams") radiostation op de frequentie van Caroline, met onder andere een kortstondige Carolinedeejay ("Peter Brian") nu met een loodzwaar "Vlaams" accent, Peter van Dam. Gezegd werd dat er op 385 meter werd uitgezonden, maar het was het oude two-five-nine van Caroline en dat is zo gebleven. Omdat ik met koorts te bed lag op die vijftiende juli 1973 leek het allemaal op ijlen...

Merkwaardig dat de verslaggeefster van de Belgische televisie het over "het Hollandse Oostburg" heeft, terwijl het toch echt een Vlaamse stad in de provincie Zeeland is, niks "Hollands".
Bert Bennet en Joop Verhoof waren tamelijk tweederangsdiskjockeys die niettemin jarenlang de "Hollandse" kern van de Vlaamse buitengaatse radio waren. Omdat ze "vlot" waren?

Een deun onder een jingle van Atlantis, Dunch dunch dunch van de Belgische groep The Jokers [mp3].
Het dramatische slot van Atlantis om 19 uur op 31 augustus 1974 ("Wij komen terug!") is niet vastgelegd voor weergave.


Uit het laatste uur van Radio Noordzee, Laten we maar gaan, Peter Blanker Consort, afscheidsplaat van Gerard Smit.
De begintonen van Ravel's Bolero waren in dit geval een introductie van een toespraakje van Edwin Bollier die nog erg emotioneel werd achter de microfoon. Het nummer was ook gebruikt voor een opsomming door Andy Archer, op dat ogenblik van Caroline, van alle "internationale" deejays vanaf februari 1970 tot zomer 1974, van Johnny Scott tot en met Bob Noakes. Zonder praten: het Boston Symphony Orchetra.


Eigenlijk is het altijd 14 augustus of altijd 31 augustus, om maar wat data te noemen.

Do ye ken John Peel?

Dit moet een soort top-50 aller tijden zijn en ik vind hem ontluisterend. Alles wit, op een nummer van Bob Marley na, en - tja, wat kun je over het genre van Jimi Hendrix zeggen?
Na zijn dood wordt gepraat over zijn koffertje favoriete singles waarin zich The Mighty Avengers bevonden - kijk, dan zijn we het eens. En 1977 als keerpunt - waar sta je voor als je dan al het voorgaande laat vallen?

Uit John Peel's Festive Fifty 1976:

1. Led Zeppelin - Stairway To Heaven

Omdat dit een albumtrack was, hij stamt zelfs uit 1971 zie ik, heb ik hem pas begin 1973 leren kennen.
En ik ga niet zedig zeggen dat ik het een nummer van niks vind. Het is doodgedraaid en vooral doodgeknuffeld en het hoort niet in "de top-10 aller tijden". Ik vond het toen goed, heb dat gevoel wel weer als ik het terughoor, maar in mijn top-zoveel, laat staan op 1, kom op zeg.

2. Derek & the Dominoes - Layla


Ook ouder dan ik wist, eveneens albumtrack, misschien wel ergens op single uitgebracht in zijn tijd maar dan ongetwijfeld zonder de lange pianoextraductie.
Het hoort bij de soundtrack van mijn leven in de eerste helft - globaal - van de jaren zeventig maar Bell bottom blues staat bij mij hoger aangeschreven, al heb ik het geen plaats (meer) gegeven in mijn top-25 zoals die hier staat - en ik praat "de goede smaak" nergens naar de mond voorzover ik kan overzien.

De lijst kan verder hier bekeken worden. Behalve het zo beladen Day in the life op 9 haal ik over het meeste mijn schouders op. En uit mijn eigen top-50 aller tijden zie ik alleen
11. Poco - Rose of Cimarron

Zonnige nazomernamiddag in de Pijp, Stuart Russell op de radio en die draait dit. De verdere plaats in mijn persoonlijke geschiedenis van dit nummer staat hier beschreven voor de liefhebster m/v. Ik vind het niet helemaal juist dat het zelfs niet meer in mijn latere top-25 staat, maar ja, het is dringen aan de top. Dit is dan het nummer dat ik gemeen heb met John Peel, 1976, het jaar waaruit het stamt overigens.

Syrië in kaart

Het "Arabisme", het Arabisch nationalisme dat iedereen in de Arabische wereld tot Arabier verklaarde is aan zijn eindpunt. De grootste opleving die tevens de laatste is gebleken was in de vorm van de guerrilla van de Palestijnen in de eerste helft van de jaren zeventig, waarbij de radicaalst genoemde groepen geleid werden door christenen die het Arabisme beleden.
Hoe je het ook wendt of keert, het is een koloniale truc om de verschillen te beklemtonen evenals het een koloniale truc zou zijn om ze weg te poetsen. De natiestaat is een vloek, voor Afrika, maar ook voor de Levantijnse wereld. En elders, om het even anarchistisch te houden.

Het is niet duidelijk of het militaire regime in Egypte nog Arabisch-nationalistisch genoemd kan worden. De koloniale ingrepen van de afgelopen tien jaar hebben in ieder geval het Arabisme in Libië en Irak de macht ontnomen en nu staat Syrië op de agenda. Of stond het hierop? Na het in deze tijd bijna onwaarschijnlijke dat het Britse parlement zomaar een zoveelste oorlog aan het handje van de Verenigde Staten heeft afgewezen - tot ontsteltenis van het uitvoerend comité van het kapitaal - is het een merkwaardige vertoning aan het worden dat de VS wel eens even straffend zal gaan optreden tegen - ja, tegen wie?

De kleuren zijn contrastarm, niet dat ik meer in huis zou hebben om ze duidelijker uit te laten komen, maar naar deze kaart kan ik lang en ingespannen turen. Zij verplaatst mij naar Aleppo, naar de Groene (of is het: Nazareense) Vallei, Antiochië waar dronken mannen je besmuikt vertellen dat ze Arabier zijn, geen Turk zoals zij moeten heten van het regime, de zich noemende Turks-orthodoxe kerk in Adana die natuurlijk Roem-ortodoks had moeten heten maar het kemalistische regime ziet dat niet graag - de hele wonderwereld waar ik geweest ben en waaraan ik eigenlijk liever niet aan denk in verband met alle oorlogsberichten en huurlingen van over de hele "islamitische" wereld die er om zich heen schieten - de lui die "het westen" te hulp zou schieten als dit niet plotseling sinds gisteren onwaarschijnlijk was geworden.

"I thought they were all Arabs/mooslims".
"What are these christianas doing in the Middle East?"

Hier is de kaart van het hele Levantijnse gebied met uitleg bij wijze van legenda. Het verschil tussen Noeseiri's en Syrische Alawieten, die dan weer niet met Turkse/Turkmeense/Azerische/Koerdische alevieten vereenzelvigd moeten worden, is volgens mij ook weer een politieke uitvinding van het Baath-regime in het kader van de vriendschap met Iran. Ook het verschil tussen "Assyriërs, Arameeërs, Chaldeeuwen en Syriaken" is een recent bedenksel. Verdeel en heers. De Chaldeeërs zijn geünieerd met Rome maar zijn toch Syrisch-orthodox, wat iets anders is als Roem-ortodoks. De aanduiding "Levantijnen" voor de Roem-ortodokse meerderheid onder de christenen lees ik voor het eerst.

Passie is, zeg maar, mijn passie

De algemene diagnose, die wel betrekking moet hebben op de Tijdgeest, over 1846 was voor Søren Kierkegaard dat het een tijdsgewricht zonder passie was. Hij stelt het tegenover de revolutietijd in Frankrijk, meer dan zestig jaar eerder. Als het een juiste waarneming was, en waarom er aan twijfelen, dan kan wel opgemerkt worden dat het geen twee jaar geduurd heeft tot er een wereldwijd revolutiejaar kwam, 1848 dus. Het is vaak gezegd in de dagen van "1968", vlak daarvoor had iemand ergens geschreven "La France s'ennuie". Het lijkt mij van geen enkel belang wie dit waar heeft geschreven, het correspondeert wel met die opmerking over passieloosheid - wordt zij geconstateerd, dan is het eind in zicht.

Is het begin van de jaren tien van de nieuwe eeuw ergens tegen af te zetten - de al zo snel gemythologiseerde "jaren zestig" bijvoorbeeld? En wat dan, is de passie verdwenen? Het woord wordt juist overvloedig gebruikt. Je kunt een passie voor passievruchten hebben, voor projectmanagement, voor bijna alles waar geen echte hartstocht aan te pas komt. Hartstocht is voor de nieuwsrubrieken die ik niet wil zien maar nu eenmaal te zien krijg vanwege mailboxen - de liefde spat er van af tussen mensen die mij niets aangaan, die ik niet ken en ook in het geheel niet wens te kennen. Het is dan ook al weer na enkele maanden uit. Ik geef toe, als ervaringsdeskundige, dat daar best passie mee gemoeid kan zijn maar is het nieuws? En kan men het liefde noemen? Waar de mond van vol is loopt het hart niet van over.

Een van de observaties van Kierkegaard is dat waar individualiteit wordt beklemtoond de individuatie - de vorming van een steeds meer volgroeide eigen persoonlijkheid - verdwijnt. Als dit zo was in 1846, dan lijkt het - in de openbaarheid - of het in 2013 alleen nog maar erger is. En ja, laten we het over de idealen van vrijheid, gelijkheid, broeder/zusterschap hebben. Toch waren deze leuzen in bepaalde vorm aanwezig bij de verschillende pleinbezettingsacties van de afgelopen bijna drie jaar inmiddels. Zijn deze acties (het woord "beweging" vind ik te paradoxaal) een vluchtigheid? In zoverre, dat de tegen- of antimacht geen invulling heeft gekregen of, zoals in Egypte dramatisch en fataal, overgenomen is door de oude macht.

Een chaotische, gepassioneerde tijd zal alles omverwerpen en op zijn kop zetten. Een revolutionaire maar passieloze en reflecterende tijd verandert een uiting van kracht in een dialectisch kunststuk: alles laten bestaan maar het op geraffineerde manier zijn betekenis ontnemen. In plaats van uit te lopen op oproer, resulteert zoiets in het afmatte nvan verbanden binnen de werkelijkheid door er de spanning van de reflectie op te zetten. Deze laat alles gewoon bestaan maar maakt tegelijk het hele bestaan dubbelzinnig: feitelijk bestaat het wel, maar tegelijk wordt er stilletjes ee ngehioeme manier van lezen onder geschoven die erop neerkomt dat het er eigenlijk helemaal niet is. (p.89)

De werkelijkheid wordt uitgesteld, tot zij verdwenen is zoals Baudrillard stelt?

Publiek kan er jaren over doen om verzameld te worden, maar als het dan verzameld is, bestaat het nog steeds niet echt. De abstractie die door deze enkelingen onlogisch genoeg gevormd wordt, stoot juist de individuen af, in plaats van ze te helpen. Wie in de gelijktijdigheid met het werkelijke moment en de werkelijke situatie zelf geen mening heeft, neemt de mening van de meerderheid over, of, als hij wat meer strijdbaar is, de mening van de minderheid. (p.106-107)

Het is geen los aforisme maar ik maak het er wel van omdat het nu net blijvend actueel is:

Vijfentwintig handtekeningen onder de grootste nonsens is een mening. (p.125)

- Søren Kierkegaard, Een passieloze tijd. De actualiteit van Kierkegaards maatschappijkritiek. Vertaald en ingeleid door Frits Florin. Kampen: Ten Have, 2006.

Nog een lichtpuntje in donkere tijden

En net als het tijden lijken om diep te somberen krijg ik dit te zien, en bedenk ik: zoiets hadden we in de Biafratijd moeten kunnen doen.
Er is toch vooruitgang op de waereld, kameraden!

The video Shell doesn't want you to see from Greenpeace on Vimeo.

Noem de aanval op Syrië toch Operatie Karankawa

Het staat mij bij dat ik de laatste twee keer dat ik de VS betrad de vraag niet meer gesteld kreeg: of ik had meegewerkt aan of aansprakelijk was geweest voor genocide. Wie ja antwoordt komt het land niet in, zou men vermoeden.
Een hoogst merkwaardige vraag namens een regime dat zo'n vier eeuwen genocide op zijn naam heeft staan. In Noord-Amerika begon de mensenslachting later dan in het Midden en Zuiden, maar ze was wel stukken grondiger.

Genocide is altijd wat de anderen doen. In Houston Texas is een holocaust museum. Het gaat over de massamoord op Joden in Europa. Het doet mij toch wat merkwaardig aan dit neer te zetten op en in het land van de Caohuiltec en Karankawa. Beiden reeds halverwege de negentiende eeuw "uitgestorven". Genocide is van de anderen.

Dit is maar een plaats in de VS waar de genocide in Europa breed wordt uitgemeten.
Gifgasaanvallen zijn ook altijd van de anderen.

Weer zal het regime van de VS en de wel zeer gretige "bondgenoten" het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk (dat in 1945 ruimschoots te laat Syrië uitgejaagd is als "mandataris van de Volkenbond") op de proef stellen of de twee andere grote kernmogendheden een neokoloniaal avontuur met bijbehorende slachtpartijen laten doorgaan. Het ziet er naar uit dat het weer ongestraft zal blijven: de Russische minister van buitenlandse zaken zegt dat zijn land met niemand oorlog nastreeft.

Voor gezondheids- of ouderenzorg, sociale woningbouw of openbaar vervoer is echt geen geld voorhanden, "wij" hebben het te druk met een frisse vrolijke oorlog. En zou "de publieke opinie" echt onder de indruk zijn van het openbare gesnotter van Hague, Kerry en de anderen? Het lijkt er niet naar, althans in de VS. Maar tenslotte doet de publieke opinie er al jaren niet meer toe. Dat er eigenlijk geen steun is voor verdere avonturen is het piepkleine lichtpuntje in deze pikdonkere dagen.

Vijfhonderd vluchtelingen... mogen we even applaus?

door Joke Kaviaar

Beste mensen, u kunt allemaal gerust gaan slapen. De BV Neederland heeft vijfhonderd vluchtelingen gered die anders ten dode opgeschreven zouden zijn. De BV Neederland strooit graag met cijfertjes om aan te tonen dat we het zo goed doen allemaal, dus ik heb even uitgerekend hoeveel er dat op jaarbasis zijn over 2013, en schrik niet: dat zijn 1.3698630137 vluchtelingen per dag! Veel hè?!

Serieus waar! Bijna anderhalf mens per dag wordt uit een situatie van bedreiging en angst gehaald bij gratie van de loterij van onze Man in Charge Fred Teeven en zijn IND Chief of Staff Rob van Lint. Mogen we even applaus

Maar wacht even. Het is wel zo eerlijk om daar tegenover te zetten hoeveel mensen ertoe worden verplicht om 'goedschiks of kwaadschiks' terug te gaan naar diezelfde misère, waaruit deze anderhalve mens per dag zojuist is gered. Daartoe kun je niet anders dan alweer te kijken naar de cijfertjes van de BV Neederland waar zo prat op wordt gegaan, ditmaal die van de Dienst Terreur en Verrek (DT&V) van Chief of Staff Rhodia Maas. Hierin wordt overigens, voor de duidelijkheid, nimmer gesproken van deportatie, of zelfs maar van uitzetting, maar steeds van vrijwillig (men bedoelt dat het leven in dit land zo onmogelijk is gemaakt dat mensen er maar voor 'kiezen' om weg te gaan) of gedwongen vertrek, al dan niet aantoonbaar, wat dat ook moge zijn.

Ik zal de lezer niet vermoeien met de eindeloze reeks cijfers en het zo mogelijk nog weerzinwekkender taalgebruik en de statige en afstandelijke terminologie in de 'rapportage vreemdelingenketen januari – december 2012' van de Dienst! Wel zal ik trachten een berekening te maken. Dat is best lastig, want staafstaatjes en grafieken, categoriën en kerncijfers: het wordt je als altijd niet gemakkelijk gemaakt om de totale som te achterhalen. Dit soort gecijfer wordt nu juist heel diffuus gehouden, zodat niemand het in zijn hoofd haalt om de berekeningen van de schrijftafelmoordenaars te controleren!

Nu goed, hier komt ie: 20.750. Twintig Duizend Zeven Honderd en Vijftig. Dat zijn de mensen die het land uit zijn gegooid in het jaar 2012. Althans, volgens de Dienst Terreur en Verrek (DT&V), die we omwille van hun o zo transparante rapporten voor juist zouden moeten houden.
Per dag zijn dat er: 56.8493150685. Dus afgerond: 57 mensen krijgen per dag te horen dat ze moeten oprotten naar het land waar zij vandaan kwamen en daar geraakt de BV Neederland ook daadwerkelijk vanaf volgens alweer de DT&V. Daarvan zijn er 'slechts' 5.970 'gedwongen' , “met de sterke arm” in DT&V termen, en dat zijn er per dag: 16.3561643836.
Dus afgerond: per dag 16 en een halve mannen/vrouwen/kinderen zijn 'verwijderd' door middel van de ultieme repressiemiddelen die de BV Neederland ter beschikking staan: intimidatie, boeien, knevelen, slaan, trekken, slepen, sleuren, adem afsnijden, drogeren, ofwel: deportatie. Wat er verder met die mensen gebeurt zal de bedenkers en uitvoerders van deze gruweldaden een rotzorg zijn. “Wij monitoren niet.” zo luidt het antwoord dat namens de dienst wordt gegeven.

Mevrouw Rhodia Maas van de Dienst Terreur en Verrek doet dus goede zaken namens de BV Neederland, maar wie krijgt dit cijfer ooit te horen? Mogen we nog eens applaus?!

Welvaart is een kwestie van rekenen, en dat is in deze tijden van crisis best belangrijk. De Winst en Verliesrekening op het gebied van vluchtelingen ziet eruit alsvolgt, en voor de duidelijkheid gebruik ik even de termen van de Dienst:
Instroom per dag: 1,5
Uitstroom per dag: 57
Winst door uitstroom: 55,5

...of moet ik zeggen: Verlies? Verlies van levens. Verlies van menselijkheid.

…of moet ik zeggen: verlies door gemaakte kosten aan gevangenissen, politie-inzet?

…of moet ik juist zeggen: Winst door economisch profijt ten gevolge van uitbuiting van de derde wereld, opsluiting in eigen land, het creëren van werkgelegenheid voor al wie in de detentie- en deportatie-industrie werkt? Ja, winst. Pure winst! Zoveel winst zou niet gemaakt kunnen worden indien al die vluchtelingen, die 57 per dag die een schop onder hun kont hebben gekregen, hadden mogen blijven! Zoveel winst zouden we niet maken als we niet profiteerden van de illegalisering van zoveel meer mensen die onaantoonbaar niet zijn vertrokken en die voor een habbekrats in kassen en huizen werken, onder voortdurende druk van vervolging. Een onbestaand aantal mensen zonder gezicht is het, en zelfs al roepen ze dat ze “ook alleen maar willen werken”, ook al blijken de meesten zelfs 'alleen maar' een bijdrage te willen leveren aan dat verderfelijke kapitalistische systeem dat hen uitbuit en uitsluit: die economische Westerse welvaart die hun arbeid, hun aarde, hun grondstoffen en hun water en lucht uitbuitte 'thuis', en nu hier uitbuit door hen in een 'illegale' positie te manouvreren..., daarvan willen zij 'alleen maar' deel uitmaken!

Waarom zou je dat willen? Omdat je niet anders kán!

Maar het mag niet baten! Het kapitalisme heeft racisme nodig om te overleven. Het heeft een brede armoedige angstige onderlaag nodig, het heeft trappen naar onderen nodig als basismentaliteit om te kunnen heersen over de bevolking, álle bevolking. En zo heel af en toe heeft het wat humaniteit nodig om het protest te doen verstommen, het verzet te verzwakken. Zo heel af en toe laat het een glimlachje zien, en zegt: We hebben vijfhonderd mensen gered. Veel hè? Goed hè, van ons?

Bravo, hoera, en dan nu weer verder met bezuinigingen om de oren van de bevolking slaan en zeggen dat het wel moet om ons allen in stand te houden (bedoeld wordt de bestaande machtsorde en verdeling in stand te houden). Er wordt een koffertje naar Den Haag gedragen. De kersverse Koning komt opdraven om een speech te houden. De vergulde gepantserde koets rijdt voorbij en wij allen mogen met trots onze rood-wit-blauwe vlaggen zwaaien langs de kant van de weg en worden beschermd tegen terroristen met waxinelichthoudertjes. Niet zeuren en de schouders eronder. Koop, drijf handel, investeer! De sky is the limit. We krijgen de BV Neederland er wel weer bovenop! Wel even de voeten vegen voor u binnenkomt, de handen wassen voor u het pluche aanraakt. En mogen we nog één keer, heel even, heel luid, applaus? Voor ons allemaal? Omdat we zo braaf en zo netjes en beschaafd zijn?

Zomerbeeld 2013 - 5

Goed verscholen pimpelmees knabbelt aan of in pruim

Dubbele Boterham met kaas - 8

Vervolg op nr. 7, eventueel te noemen: zes mooie meiden bij de maoïsten.
Waarschijnlijk wordt de serie op een andere manier voortgezet, u verneemt het, blijf afgestemd...


De maoïsten waren vergeleken met de Federatie van Vrije Socialisten, zeker in haar eerste anderhalf jaar in Amsterdam, een paradijs in zoverre dat er – na wat ik eerder heb geschreven hoef ik niet meer terug te deinzen – volop meisjes in rondliepen en nog mooie en lieve ook. Dit laatste was wat moeilijk te verwerken. Voor mijn gevoel schond B. de partijdiscipline door de Repressie Revue te colporteren (ik was als redacteur de constante bij het blad, en mede-oprichter - hierover een andere keer). Ik heb nooit durven vragen of dit nu alleen uit instemming met de inhoud was, wat niet mocht van de Partij. Met een mengsel van schaamte en lichte grijns denk ik terug aan het meisje dat ik achterop had en door de stad gereden, op zoek naar de demonstratie die wij blijkbaar kwijt waren geraakt. Voor verder contact moest ik evenwel Lid worden en dat was een stap te ver.

Antoine Verbij schrijft in zijn Tien rode jaren dat de maoïsten bestonden uit vier mannelijke bonzen en zes mooie meiden - geen van de laatste wordt genoemd. Altijd leerzaam. Ik herinner mij R., prominent in het blok aanwezig toen Gerben en ik, de anarchistische afvaardiging in een maoïstische Vietnamdemonstratie, spontaan hun een leuze aanreikten “Ho Ho Ho Chi Minh, ’t Vietnamese volluk wint”. S., die overdag waakte bij de Marokkaanse “witte” illegalen die hun toevlucht hadden gezocht in een kerk (meer precies: de Mozes- en Aäronkerk, interieur hierboven), en wier plaats ik (onder vele anderen in die dagen) enkele keren heb overgenomen ’s nachts want als vrouw alleen bij 182 Marokkaanse mannen, dat waagde zij er niet op – maar toen was ze al geen maoïste meer.*) Dan Y., die ik Het Parool zag rondbrengen in de buurt en die op mijn opmerking dat dit toch wel een erg rechtse krant was antwoordde: “Het is tenminste niet De Waarheid.” Zij, en vooruit, ik voeg mijn toenmalige schoonzusje L. toe van wie ik het een en ander heb kunnen observeren en om het zestal te voltooien, illustreerde hoe irrelevant het maoïsme al voor de dood van de naamgever zelf was geworden. In Peking had men besloten dat Moskou de grote vijand was en plotseling moest iedere toegeving aan stijl en subcultuur van toenmalig links opgegeven worden: netjes trouwen, want dat deden “gewone mensen” ook, heren geen lang haar en net in het pak enzovoort, en politiek: voor de NAVO zijn, als schut tegen het Sowjetgevaar. Het maoïsme manoeuvreerde zich in een hoek waar niemand ze nog nodig had en de inlichtingendienst kon er met gemak een heel eigen Marxistisch-Leninistische Partij Nederland op nahouden, compleet met onthaal in Peking, want wat deed het er toe.

De SP, en dat strekt hun tot eer, is niet meegegaan in deze gekte en is op zijn manier relevant gebleven – wat er van linksheid laat staan maoïsme van overgebleven is hoef ik hier niet te verhalen.

*) “Illegale" importarbeiders die wel volledig hun premies betaald hadden en als dank weggestuurd zouden worden zonder plichtplegingen. Inderdaad, het was een “linkse hobby” deze mensen niet zo te laten behandelen, dus als de huidige fascistische legende hierop gebaseerd is – wat ik niet geloof – dan beken ik schuld en weet ik meer mensen die “schuld” hebben te bekennen.

Omdat ik bananen uitdeelde

Een eigen verslag van de flashmob die Een Dier Een Vriend afgelopen zaterdagavond heeft gehouden voor het apenverwerkingslaboratorium in Rijswijk (Z.H.) is er nog niet.
Wel opmerkelijk dat er drie mensen zijn gearresteerd die zomaar bananen uitdeelden aan het publiek, weer eens wat anders dan krenten.
Nederland anno 2013.

Iedereen roept om genade

Veertig jaar geleden inmiddels...

La Malagueña, Los Angeles, die dus eigenlijk de Sandy Coast met versterking blijken te zijn


Everybody's crying: Mercy!, Bonnie Raitt


I can't explain, het nummer van The Who door Yvonne Elliman

Bezeten door Elia

Strawberry Fields forever, het nummer van de Beatles dat een rol speelt in de extatische religieuze ervaring die Philip K. Dick in 1974 en nog daarna had.
Robert Crumb heeft een strip bij het opmerkelijke verhaal gemaakt.

Bij het ontwaken bleek het een Chelsea morning

Het vonnis verrast misschien alleen doordat het aantal jaren waartoe klokkenluider Manning veroordeeld is lager uitviel dan verwacht: de getallen negentig en zestig vlogen rond. Bij die aantallen dringt de hubris van het Vierde Rijk door: heeft het zelf nog zoveel jaren voor de boeg? Niet dat de gevangene het Rijk makkelijk zal overleven.
Vooral niet omdat vanaf heden Bradley Manning Chelsea Manning heet, dus de verspreide geruchten gaven alleen een verkeerde naam door.

Vijfendertig jaar, en zoveel Bastilles te bestormen. Wie nog niet getekend heeft op grond van de widget die nu weggaat uit de linkerbalk: voorwaarts...

Uit de lapidaire onzin duikt een (ooit) levend mens op

Het is pas het echte prousten, denk ik zo.
Terwijl ik het vreemde oblong boekwerk, in "moderne" schreefloze letters gezet, met illustraties van blote dans (en ja, blote dans betekent altijd: blote vrouwen), de intrigerende titel, tot mij neem komen er de contouren van een meisje met een enorme krullenbol uit de diepte bij mij op. "Je bent wel lief hoor," zegt zij. Het kapsel - het heette Afrokapsel, iedereen in zwart Noord-Amerika liep er mee leek het, het was zo natuurlijk, en het is geheel een tijdsbeeld. Het natuurlijke kapsel is een zeldzaam fenomeen geworden. Dat witte jonge vrouwen er ook zo'n haarbouwsel op nahielden is al evenzeer voorbij - hoe "natuurlijk" was het?

Maar een proustige ervaring is het - eens heeft een onbekend meisje zoiets tegen mij gezegd en ik ben het vergeten en het komt naar boven bij De droomfabriek van Ruud Tegelaar.
Het aantal keren dat ik meditatiecentrum "De Kosmos" bezocht heb is aan de vingers van een hand te tellen. Ik heb het voor kennisgeving aangenomen dat wij mensen maar vijftien procent van onze hersens gebruiken, of hoe zat het ook alweer (dit getal noemt Tegelaar). Fantasio heb ik al helemaal nooit bezocht naar mijn weten.

Het krullenmeisje werd wel steeds meer gestalte uit de diepe vergetelheid. Ik had een "stalletje", informatiekraampje dus, waarvan weet ik niet meer - was het 't Ierland Comité? Blijkbaar deed de Kosmos bij gelegenheid nog wel aan zulke dingen. Het meisje dat contouren kreeg zei tegen mij dat ik er vermoeid en lusteloos bij stond achter die stal. Toen zij de zaal uitkwam trok ik een gemaakte glimlach en vroeg haar of het zo goed was. Toen sprak zij haar troostende woorden.
Ik zal ongetwijfeld niet gemotiveerd zijn geweest om daar te staan. Maar die bijeenkomst waar zij met vele anderen naar binnen ging was niet over meditatie.

Ruim veertig jaar verder.
Bladerend in het archief dat aan het meditatiecentrum verbonden is zal het de/een Alternatieve Voorjaarsbeurs geweest zijn. Dan had het vast ook iets met de Federatie van Vrije Socialisten te maken.

De Droomfabriek was vanaf pakweg 1987 een soort Paradiso met eetcafé en oefenruimte voor Leiden, opgericht door RVZ-collega's Alex Milberg en Uuk Vorsteveld. Ik vraag mij af of het naar dit boek vernoemd was. Geen idee of het lang bestaan heeft - hier wordt het bestaan in herinnering gebracht. De Kosmos is in 1992 gestopt. Ik heb het niet gemist. Hier een archiefachtige inventaris.

Wel merkwaardig dat uit het belerende proza van Tegelaar Die Alles Doorhad en de nieuwe tijd helemaal voor zich zag in 1971 plotseling die gestalte opdook die toch echt niet in het verhaal verstopt zat.
Of wel (maar die Voorjaarsbeurs was volgens mij in 1972, zeker niet in 1971).
Hoe werkt de geest, dat is wel degelijk een belangwekkende vraag...

De patrijs die in het bos vliegt

Hoewel Cobi Schreijer misschien haar best doet er uit te zien alsof zij bij een Eisteddfod is (in 1964 vond men hoofdbedekking voor vrouwen nog niet onpatriottisch in Nederland) blijft het een Nederlandse aangelegenheid. Met Franse inslag, daar staat Ronnie Potsdammer garant voor. Maar misschien dan wel van de randen van de Lage Landen.
Ik zag dit toevallig op YT en de titel herinnerde mij aan deze:


Les douze mois de l'année, Maryse Collache [Marieke]
Volgens de hoestekst zou het lied getuigen van de druïdische godsdienst uit vroeger tijden "in onze streken". Vanwege de patrijs?
Maar is dit wel typisch "Frans-Vlaams"?


Anoniem duo. De oudste geboekstaafde versie zou uit Neuchatel komen, in het huidige Zwitserland vermoed ik.
Opmerkelijk dat men het relativum zingt als "que" met betrekking tot de patrijs hoewel de grammatica anders dicteert.

Eenzaam in de vloeibare samenleving

Zygmunt Bauman, over wie ik opmerkelijk weinig geschreven heb hier tot nu toe wijkt voor fascistische en antisemitische terreur - hij zou een eredoctoraat krijgen bij de Nedersilezische Universiteit in Wrocław - op je achtentachtigste na twee keer op de vlucht geweest te moeten zijn je voor de meute gooien lijkt mij een te groot waagstuk. De universiteit zal in ieder geval wel het eredoctoraat verlenen.

Plotseling is het nazisme op allerlei plaatsen in Europa "weer heel gewoon" aan het worden, zoals in Polen, in Griekenland, in Hongarije en dat is nog niet alles.

Met een "overheid" die zich al lang niet meer beroept op haar "democratisch" mandaat, die ten hoogste wat leuterkoek verkoopt over "veiligheid", de jacht op klokkenluiders openend, de aanval op een bepaald niet "oppositionele" krant - wat dit ook moge betekenen in dit tijdsgewricht - als The Guardian, in Nederland de eenmanspartij van Wilders als eerste in de peilingen zodat de overige partijen zijn "punten" nog gretiger zullen overnemen...

De arbeidersbeweging lamgeslagen, al was het maar bij gebrek aan resterende arbeiders.
Misschien komt er een keer ten goede, "op straat", maar of het genoeg is.

Filosofie als gevecht voor geestelijke onafhankelijkheid

In de wetenschap dat de vertaling niet compleet is en dat de provenance eenvoudigweg niet vermeld wordt - en dat bij wat ik toch als mijn uitgever mag beschouwen... - enige speciale punten van Karl Jaspers' Inleiding in de filosofie aan de hand van de Nederlandse vertaling dus.

Wijsbegeerte is aangeboren aan de mens en in feite is er geen vooruitgang in het denken dat de wijsbegeerte inhoudt. Alle vragen die nog steeds leven zijn ter sprake gebracht in de Achsenzeit, Spiltijd, van Socrates, de Boeddha, Zarathoestra, de profeten van Israel. De eeuwige wijsheid.

Mystiek omschrijft Jaspers als het overwinnen van de subject-objectrelatie. Alle objectiviteit verdwijnt en het ik dooft uit. Is dit wat de boeddhisten nirwana noemen, of is het kundalini zoals Le Roi danse het noemt?

Plotinus volgens Jaspers:

Vaak als ik uit de sluimer van het lichaam ontwaak en tot mezelf kom, zie ik een wonderbaarlijke schoonheid: ik ben er dan rotsvast van overtuigd dat ik tot een betere en hogere wereld behoor, verwek met kracht in mezelf het heerlijkste leven en ben één geworden met de godheid.

De ervaring is verder onuitsprekelijk.

Het vrij-zijn van de mens noemen we ook zijn existentie. God is voor mij een zekerheid met dezelfde stelligheid waarmee ik existeeer. Hij is geen zekerheid als kennisinhoud, maar als tegenwoordigheid voor de existentie.

Voor de beroepsatheïsten die zich vooral na haar dood op Moeder Theresa hebben gestort:

De God in wie wordt geloofd is de verre God, de verborgen God, de onbewijsbare God.
Daarom moet ik niet alleen toegeven dat ik God niet ken, maar zelfs dat ik niet weet of ik wel geloof. Geloof is geen bezit. In het geloof bestaat niet de zekerheid van wetenschappelijke kennis, maar alleen de stellige overtuiging in de praktijk van het leven.

Bien étonnés de se trouver ensemble? Zowel Jan Romein als Felix Ortt spraken met het vorderen der jaren over "een toenemende zekerheid".

Hier spreekt de filosoof die belangrijk is voor (religieus-)anarchisten [en ik stem in met Paul Cudenec's afwijzing van "streepjesanarchisme" in de praktijk in ieder geval]:

De onafhankelijkheid van de mens wordt door al het totalitaire verworpen, of het nu als religieus geloof het alleenrecht op waarheid opeist, of dat het als staat bij de versmelting van het menselijke in de opbouw van het machtsapparaat niets eigens meer overlaat, wanneer zelfs de vrijetijdsbesteding met de ideologie moet stroken. Wanneer heel het bestaan overspoeld wordt door het typische, door gewoontes, door vanzelfsprekendheden waarbij geen vraagtekens worden geplaatst, lijkt onafhankelijkheid geruisloos verloren te gaan.
Filosoferen daarentegen betekent onder alle omstandigheden vechten voor je geestelijke onafhankelijkheid. (......)
Onze mogelijke onafhankelijkheid is steeds afhankelijkheid van de transcendentie.

Hierbij aansluitend, we schrijven 1950:

[De] zelfvergetelheid wordt door de technische wereld in de hand gewerkt. Haar stipte orde, volgens de klok de uren opgedeeld in veeleisend of nutteloos werk, dat steeds minder mensen als mensen bevredigt, leidt tot het extreem dat de mens zich een radertje voelt, dat nu eens hier dan weer daar wordt ingezet, en dat in zijn vrije tijd niets is en niets met zichzelf weet te beginnen. En als hij net tot zichzelf begint te komen, wil de kolos van deze wereld hem toch weer in de alles verterende machinerie van onbenullige arbeid en onbenullige vrijetijdsbesteding inschakelen.

Werk, werk en nog eens werk, het Nederlandse regiem heeft het dezer dagen weer gezegd. Maakt niet uit wat, werk. Abstracte arbeid, arbeid omwille van zichzelf. Wordt het ter discussie gesteld, juist in deze crisistijd? De kans is klein.

De staat, de techniek gedicteerd door het kapitaal en tenslotte de kerk:

Zolang de kerken met het eeuwige zijn verbonden, is hun uiterlijke macht tegelijk vervuld met iets wat uit het diepst van de ziel komt. Hoe meer ze het eeuwige in dienst stellen van hun wereldse macht, des te beklemmender blijkt die macht, die net als elke andere een kwade macht wordt.

- Karl Jaspers, Inleiding in de filosofie. Vertaald door Mark Wildschut. Nijmegen: Vantilt, 2013. 128 pagina's,
€ 15,00

Een historisch onhistorische lijn 20

465, lijn "20", 18 augustus 2013

Ze staan er mooi bij, bij het voormalige Prins Hendrikplantsoen, bij de halte die de Damraklijnen alweer hadden voordat zij de hoek omgingen - dat waren de tijden waarin je als trampassagier ook echt trampassagier was en niet iemand die maar een eind moest lopen.

De zijlat aan de blinde kant klopt wel en niet: hij hoort daar van huis uit niet tenzij de motorwagen voor tweerichtingritten zou zijn, wat met serie 446-475 nooit zo is geweest.
En de historische lijn 20, Noordermarkt - Cornelis Troostplein, hoort niet op de Prins Hendrikkade. De laatste twee lijnen 20, die niet met dit materieel hebben gereden, natuurlijk wel.
Toch wekt dit alles een verstildere indruk dan men op zo'n zomerse zondagmiddag in 2013 zou verwachten.
Met dank aan de dierbare die mij de foto's net stuurde.

731 op lijn "20", 18 augustus 2013. Turmac, bestaat dat nog?

Toevoeging
Een antwoord op deze laatste vraag.

Kosmisch bewustzijn en de revolutie

door Le Roi danse
Een mens is een geestelijk en geen materieel wezen. Het gaat er niet om wat je omringt, maar of je bijvoorbeeld gelukkige momenten en liefde kent, blij kan zijn, je niet al te eenzaam voelt en niet teveel zorgen aan je hoofd hoeft te hebben over je oude dag of als je ziek zou worden en hulp nodig krijgt.

Niets van dit alles kan dit kapitalistische systeem ons garanderen. Simpelweg omdat “het” leven zijn gang toch wel gaat, inclusief onze dood, ziekte en andere pijn. Geluk wordt ons beloofd, ellende krijgt de mensheid. Waarom schreef ik “het” tussen aanhalingstekens? Leven is geen tijdelijke aangelegenheid en niet vastomlijnd. Het is niet begrensd, er is geen overgang in de verschillende fasen. O jawel, het lichaam stopt met functioneren en doet het niet meer. Maar ben je dan ook weg? Voor de naasten lijkt dat wel zo. Ze kunnen niet meer tegen je praten en hebben verdriet (naja, soms).

Zo’n 15 jaar geleden werd ik ondergedompeld in wat Boeddhisme ook wel een kosmische ervaring of kundalini noemt. Er ging veel, heel veel, aan vooraf, maar dat doet nu niet terzake. Deze ervaring heeft me ogenblikkelijk en blijvend een alomvattend inzicht gegeven in “de” werkelijkheid. Erna was ik nooit meer de oude. Dat kon niet meer. Het was een transformatie naar ruimere mogelijkheden om contact te maken met Bewustzijn. Vaag hè? Valt wel mee.

Je leest er wel eens over in mystieke geschriften, het wordt ook wel schouwen genoemd. Toch is het anders als je er pardoes in ondergedompeld bent. Wat zag, voelde, wist en ervoer ik in die weken?

Alles is met alles verbonden tot in de kleinste deeltjes. Atomen en nog kleiner. Ik zag ze bewegen dwars door materie en mijzelf. Eén en dezelfde basismaterie. Alles reageerde op elkaar in harmonie. Er was geen IK, er was geen JIJ en was geen HIER er was geen DAAR, er was geen TIJD. In ieder klein deeltje van de kosmos zit ook de hele kosmos. Iedere atoom bevat het AL.

Boeddhisme bleek voor mij gelijk te hebben, voorwerpen zijn gestolde energie *). Ook mijn lichaam. Na mijn fysieke dood los “ik” gewoon op in alles wat er voortdurend is. Dat is de Geest. En geloof het of niet, maar die geest is Liefde. Het zoekt de verbondenheid, herstelt zich, is in feite het Leven (nu zonder aanhalingstekens).

O, nog even de revolutie ja. Juist omdat alles met alles verbonden is, doet het er wel degelijk toe wat je denkt en doet of nalaat. Hoe klein je handeling ook lijkt, het heeft direct en onmiddellijk invloed op alles. Dat is hoopvol. Een sprankje goede wil, een goede handeling, het komt alles en iedereen ten goede. Voor altijd. Als je dat gaat voelen en beleven kan je niet anders meer dan juiste keuzes proberen te maken. Erover nadenken wat je doet. Zo kan het gebeuren dat op een volledige vreedzame wijze er toch ineens een sociale wereld ontstaat. Als vanzelf. Zonder vergieten van bloed, zonder oorlogen. Dan leven we ineens in een andere wereld. Hoe dat kwam? Geschiedkundigen zullen analyseren tot ze een ons wegen.

---------------------
*) In de oorspronkelijke publicatie staat "materie", de auteur is met geen van beide formuleringen gelukkig.
Het bovenstaande sluit nogal aan bij wat nu even hier het vaste thema is in verband met het boek van Paul Cudenec, of het toeval is of niet is niet ter zake. Overgenomen, zoals u begrijpt, in overleg met de auteur.

Langs Berg en Dal klinkt tramgepingel

Zondagmiddag naar de Ooijpolder of misschien Berg en Dal. Het lijkt alsof ik het vaak gedaan heb, of het altijd zo zou blijven en het is alweer zo lang gelden (al was ik er twee maanden geleden dan weer wel). En nog langer geleden de fotogeniekste tramlijn van Nederland, met zoals het lijkt te horen lullig commentaar. In 1955 hield het op met de Nijmeegse tram, in 1969 is de speciale trambrug gesloopt.

Anarchisme als eeuwige wijsheid

In 2012 zou er een studieweekeinde gehouden worden over het anarchisme, speciaal het religieus anarchisme, in Loughborough, deels als vervolg op een eerder congres in 2008.
De thematiek werd uitgebreid tot het anarchisme in het algemeen. Ik had in gedachten - ambitieus, maar waarom niet - te betogen dat het onmogelijk is anarchist en tegelijk antireligieus te zijn. Organisator Alex Christoyannopoulos leek dit provocatief ten aanzien van de beroepsatheïsten en ried het mij af. Wat mij betreft had Peter Marshall al de basis gelegd met zijn inleiding tot Religious anarchism. Toen maakte ik kennis met Paul Cudenec en hij, op eigen en dus andere wijze, benadrukt de mystieke ader, zoals Bähler het noemt, die "loopt door onze beweging". In feite hield hij een inleiding over de eeuwige wijsheid die spreekt in het anarchisme. Het werd de Sacred soul of anarchism, volgens mij uitgewerkt in zijn boek The anarchist revelation.

Het heeft onbegrijpelijk lang geduurd voordat ik Pauls boek heb ontvangen. Zodra ik er van hoorde heb ik het besteld, hij bood mij een exemplaar aan van zijn auteursvoorraad maar - al was dit op zich een eer - het was mij ook weer de eer te na om de bestelling ongedaan te maken. Maar hoe werken de posterijen tussen Engeland en Nederland tegenwoordig? "De posterijen"? De vooruitgang is niet te stuiten.

Op de zoveelste dag van teleurstelling kocht ik de eerder gesignaleerde vertaling van Karl Jaspers, in het Nederlands Inleiding in de filosofie geheten, wetende dat Paul zich onder andere op Jaspers beroept. Ik heb nu eerste Jaspers gelezen, om er vervolgens achter te komen dat zijn voordrachten integraal te beluisteren zijn op het net. Men kan het wel beter nalezen op papier uiteraard, maar het is bijzonder dat de stem van de wijsgeer zo uit de computer komt...

In het Engels heten de gebundelde voordrachten The perennial scope of philosophy en dit legt meteen het verband met de Perennial philosophy zoals Aldous Huxley die in kaart heeft gebracht. In het Nederlands vertaald en nog onlangs als nieuw te koop geweest onder de titel Eeuwige wijsheid, vertaald door C.L. van Rossem, die een rol speelde in het religieus anarchisme in Nederland. Ik zal er wel bij moeten zeggen denk ik dat zij de weduwe was, ten tijde van de vertaling, van Bart de Ligt.

De mystieke ader...

Extravaganza buiten de kast

Als luisteraar vond ik het een bloedstollend weekeinde. Andy Archer was terug op RNI, de aflossing van de Engelstalige ploeg vond plaats op donderdagen. Hij is er dus geweest van 12 tot 16 augustus 1971. Die zondagavond, 15 augustus 1971, waren alleen hij en Tony Allan te horen. Het leek of alle andere collega's zich schuilhielden. Misschien was het wel zo. In de nacht een samenspraakje. "Do you have a cigarette for me?" "Yes here is one". "I could have kissed you for that." "Anything for an excuse."
De dag daarop waren Tony Allan en Andy Archer van het schip gehaald. Andy vertelde later nog fijntjes aan een Telegraaftype dat een scoop meende te hebben dat het zendschip van Noordzee als Russisch spionageschip werd gebruikt. Allerlei onzin werd er bij gesleept om dit aannemelijk te maken, inclusief de campagne voor de Toryparty in 1970. Van directiewege werd gezegd dat Archer voor de medeschepelingen hinderlijk activistisch homoseksueel was en daarom ontslagen. Als luisteraar kon ik dat begrijpen. Het was een beklemmende ervaring het aan te horen. Of dit nu de Emancipatie bevorderde?
De Telegraaf was op de hand van Veronica, toen en later, een bomaanslag op het schip van de concurrentie was geen bezwaar. De Telegraafhagiograaf van Veronica heette trouwens Peter R. de Vries.


Een gelegenheid om dit op te schrijven is een opmerkelijke opname uit dat weekeinde, 's ochtends vroeg op de omineuze datum 15 augustus, die ik toevallig tegenkwam deze week. Het filmpje laat Maastricht in de sneeuw zien, begin 2013.

In het bovenvermelde samenspraakje werd ook een toespeling gemaakt op de film The boys in the band, dat een poging tot "outen" als thema had. Een laat nummer van het "onafscheidelijke vriendenduo" Leiber en Stoller, zoals het tijdschrift Homologie hen fijntjes noemde:


(How about a little hand for) The boys in the band, The Boys in the Band

Tony Allan is later nog teruggekomen op RNI en verhuisde eind 1972 naar het herrezen Caroline, waar ook Andy Archer was. Op dat station had Tony een introducerende jingle "Tony Allan is gay". Duidelijk genoeg. En in de dagen van dit stukje Schmalz droeg hij op RNI dit - al dan niet bij volmacht - steeds op aan technicus Pierre "van Gent", die ook nog even bij Caroline heeft gewerkt. ("Arnold Layne" oftewel Greg Bance: "Oh Pierre - Pierre - Tony sends his love for you with this one").


Bet ya by golly wow, Stylistics. Wie zich hier niet verliefd bij voelt heeft geen hart.
In een deel van de wereld waar het o zo vanzelfsprekend wordt gevonden dat "we" aardig zijn voor homo's (waarmee al genoeg gezegd is) is het al helemaal officieel onbegrijpelijk hoe risqué dit alles was, veertig jaar geleden. Maar wie weet hoeveel mensen deze openlijkheid geholpen heeft - misschien zelfs dat weekeinde van 15 augustus 1971.

Veertien radiovoordrachten van Karl Jaspers

Op zoek naar de in de uitgave van "de" Nederlandse vertaling niet vermelde achtergrond van wat Inleiding tot de filosofie van Karl Jaspers heet kom ik er achter dat het radiovoordrachten zijn. Ze zijn alle terug te horen via YT.
De laatste twee zijn om onnaspeurlijke redenen niet opgenomen in de Nederlandse vertaling, waar ik nog op terugkom.


Hoofdstuk 1 & 2: Wat is filosofie?; Oorsprongen van de filosofie


Hoofdstuk 3 & 4: Het omvattende; Het godsbegrip


Hoofdstuk 5 & 6: De onvoorwaardelijke eis; De mens


Hoofdstuk 7 & 8: De wereld; Geloof en verlichting


Hoofdstuk 9 & 10: De geschiedenis van de mensheid; De onafhankelijkheid van de filosoferende mens


Hoofdstuk 11 & 12: Filosofische leefwijze; Geschiedenis van de filosofie


Hoofdstukken [13 & 14]: Over de eeuwige vrede; Waarheid, vrijheid en vrede

Stel het u voor: veertien radiocolleges, iets missen is wellicht alles missen. 1950-51, toen kon dat. Althans, het werd gedaan. En het is bewaard.

Het einde van de straatdemocratie in Egypte

In de dagen waarin ik een deadline heb voor de zelfopgenomen taak een stuk over de hedendaagse democratiserings-revolutiegolf te schrijven komt het vreselijke nieuws uit Egypte. Het land dat een voorbeeld had moeten zijn in een bloedbad verwikkeld, aangericht door een militair regiem dat door nogal wat zich democraten wanende mensen begroet is als een fase in een revolutionair proces. Omdat ik wel waarde hecht, inmiddels moet ik waarschijnlijk zeggen: hechtte, aan bijvoorbeeld het oordeel van Nawal al-Saadawi heb ik er maar geen oordeel over gegeven, maar het gevankelijk afvoeren van een volgens de procedure eerste vrij gekozen president beloofde niet veel goeds. Er is geen vrijheid te winnen door onderdrukking van aanhangers van een partij, ook al zou deze partij abject en machtswellustig zijn. Een enorme mobilisatie tegen de regering van de Moslimbroederschap had ook "democratie van de straat" kunnen zijn. Ik geloof er inmiddels niet meer in. De straat tegen het militaire regime - dat is nou juist wat gisteren in bloed gesmoord is. Een "Occupy"-beweging van de Ichwan, valt daar stemming tegen te maken?

De illusie van volkseenheid is bovenal gebroken. Verzet tegen de junta van de linkerzijde zal niet anders behandeld worden.
Laat ik Maarten-Jan Hijmans het woord laten verder.

Nagekomen
Justin Raimondo plaatst op de ochtend van 16 augustus het bloedbad in perspectief, zoals hij meestal kan. Made in the USA met op de achtergrond Israel.
En Chris Hedges noemt het bloedbad niets minder dan een stap op weg naar het einde van de mensheid.

Faces of deportation: Just another operation?

Deportation charter flights. They are a military operation. They are covered in the utmost secrecy. So much for a transparent democratic state! How much different are these mass deportations from the trains that left for the concentration camps during the second World War?



Ah, but they are not similar at all! The Nazi’s were crude, blatant fascists and they did not really try to hide what they were up to. Not that it made any difference.. the Dutch government sent back Jews that took refuge in the Netherlands, because Hitler was a friendly head of state they did not want to offend. This is a clear similarity to the current Dutch (and European) policy regarding refugees. After all, sending people back to unsafe countries is exactly the same practice today! But you got to hand it to them: the Dutch (or any other European) government did and does not mass murder anyone themselves, they merely cooperate, which of course is an entirely different thing. All they do is to not safeguard refugees from torture and murder, as they organize their deportation.

Deportation charter flights. Sure they are no trains packed with deportees. They are not going to any concentration camp. They just came from a modern day concentration camp! A camp so correctly called 'detention center' that serves the same purpose: to detain and concentrate a group of people that is being regarded unwanted by the state, in order to be able to get rid of them. And coming from these prisons for the unwanted, the undocumented, the non-citizens, it is most convenient to collectively deport them.

Deportation charter flights. They are managed to great perfection. This is the modern age of technology and healthcare! You see, a representative of the Red Cross is always on board! I wonder what they must be thinking. They help to make it seem so just, so acceptable. Approved by the Red Cross it is! They witness the crime in order to make it right. Thank you! Doctors are involved, delivering fit-to-fly certificates, and keeping people drugged if need be! O yes, there will be medics taking care of you, nothing can happen to you as long as you are on that plane, just to make sure nobody dies before landing. Modern day deportations do not seem so bad, even mass deportations are made to look humane and friendly. Thanks to the medics who are just another face of deportation.

Do not despair, you will be taken care of all the way across those very same borders that you yourself were not supposed to have crossed! Our fine state crosses the borders so easily. The border that needs to be crossed in order to destroy your life is no problem for the state. The state needs no documents to be perfectly in order. They can be falsified at any time and nobody will give it a second thought. The state needs no passports. All that it takes, is people to fulfill their duty. All that it takes, are medics that do not mind the Hippocratic Oath they took. All that it takes are people who do not want to know who their victims are, that are willing to look the other way. All that it takes are people who consider their job well done as soon as their unwilling passengers have arrived at their destination, their destiny. Leave them behind. Back to Europe it is, as soon as possible. Rinse off a little sweat, spit and blood, and we can be safely and all washed up on our way back home.

It is just another operation, a removal procedure as they call it, planned and executed right on time, right on target. What happens to the victims? Nobody will ever know. It is beyond our purview. It is beyond the European borders. No wrongdoing here, we are decent, we are no fascists! No, here there are no ugly gas chambers. Here there are no ovens burning bodies, there is no nasty smell of death. Here there are no piles of corpses buried in shallow graves. Here there are only traces of paperwork that lead to a third world country airport and then fade into nothingness. Forgetfulness. Emptiness. If there is a genocide going on, it is spread so widely that no-one will ever notice. Therefore, it can never be named. No questions asked. If people are tortured, massacred, persecuted, disappearing, it is not our doing. It is not up to us to keep track. End of story.

The face of deportation is the face of abandonment. To abandon people. To abandon solidarity. To abandon liberty. To abandon all that makes us human. To leave all that behind, that is the master-plan of these operations.

Deportation charter flights. An early morning in the cells. Doors open, people are being pulled out and dragged into a room without windows. Isolated. Strip searched. Name, photo and fingerprints. Tagged. They try to keep people calm... “Easy... easy... it will be alright”. If that does not help: “Cooperate! Or else...!” If that does not work: tie them up, shut them up, have them gagged, doped up.
Deportation by any means necessary! Orders are orders and if the order is shoot to kill, they will kill. Papers signed. Airplane lifts off. It's done before most people are even getting out of bed for another workday, eating their breakfast, reading the newspaper over a cup of coffee, grumbling at traffic jams.

Deportation charter flights. The perfect solution to failed deportations due to protest of fellow passengers, unwilling pilots, activists at the airport, and resisting refugees. Hearing about them always comes late. Too late. What can we do? How come we are being faced with facts accomplished over and over again? Who are these sneaky administrators, these poisonous minds, these thieves of lives? Where is their office, their legal work? Can we occupy their building, throw their paperwork out the window? Can their computer systems be cracked, disarmed? Can their files be deleted? Can lives perhaps be saved? Can airplanes be stopped by blocking the runway, the airway? Is there someone with a conscience willing to speak up and speak out? Whistle blowers, anyone? Out with the truth so we can stop it! Shouldn't we be sabotaging the airport, interfere with air traffic control?

Deportation is a crime, no matter how, no matter when, no matter who, no matter the means. If stopping it is illegal, if liberating the prisoners is an offense, it is only so because the real crime needs to be perpetuated! Deportation is a crime, sold to the public as a necessity to our well-being, so all sleep well again during yet another deportation flight. Out of sight. Out of might. But is it really?

Let's take our resistance to the next level. Let's end the fright flights! Let's be in their face so they can no longer hide! If nobody helps to make deportations look like a safe trip to wonderland anymore, these flights will lose their cover and can be identified for what in fact they are: a tidy fascist operation. It has to end one day, it just has to. It may be well organized, but eventually all systems fail.

Let's make it so. Let's make all systems fail.

door Joke Kaviaar, 15 augustus 2013

De liefdesjaren die komen

Naspeuring levert op dat ik lang niet ieder jaar de veertiende augustus hier herdacht heb. "We kunnen niet aan de gang blijven," zei Hans Hoogendoorn al in 1971 op Noordzee. Dit jaar was ik voor het eerst onzeker: de vijftiende? Nee, het was 15 uur de dag voordat het verboden werd aan Britten mee te werken aan buitengaatse radio. Dus toch de veertiende. Slijtage...
Een luisteraarsbijdrage uit de dagen ervoor:

Perfumed Garden Blues, or: John Peel's Lament, Geoffrey Prowse

Over John Peel gesproken, de BBC World Service is terug op de AM in Europa, nu op 1600m oftewel 198 kHz. Dit zal er niet meer weerklinken:

Pickin' the blues, Grinderswitch, John Peel theme op de BBC World Service en elders

De twee titels uit de laatste Radio London Fab Forty waarbij ik mij geen muziek (meer) kon voorstellen:

King of the world, Quik


Love years coming, Strawberry Children

En tot mijn verbazing heb ik deze nergens "gedraaid" hier de afgelopen jaren op deze dag op deze tijd. Nu dan.


A day in the life, Beatles

Ze eten niet meer

De zevenendertigste dag van de hongerstaking van gevangenen in Californië. De staking speelt zich in de totale luwte van de gelijkgeschakelde media van Nederland af. Hier de aankondiging (desgewenst hier), het bericht over de eerste en tot nu toe enige dode was een wereldprimeur maar Nederland kan het niet schelen. Trouwens, de mainstream media in de VS buiten Californië ook al niet.

Intussen heeft onze makker David Rovics een lied over de staking gemaakt, duidelijk zo nieuw dat het bijna geïmproviseerd lijkt.

Gekoesterde witte Britten op een rots

"Spanning" om Gibraltar. De postfascistische minister-president Rajoy moet nodig de aandacht afleiden van het corruptieschandaal waar hij toch niet over zal struikelen want dat soort struikelingen bestaat niet meer. Maar naast Veiligheid is Patriottisme nu eenmaal het laatste toevluchtsoord van de schobbejak, het maakt niet uit of het ten nadele van Spanje kan werken, omdat dit land nu eenmaal ook exclaves heeft aan de overkant. Argentinië doet desgewenst mee.

Waarom ik boos en verdrietig zal worden tot vermoedelijk - vrees ik - mijn laatste snik is de manier waarop Westminster met betrekking tot Gibraltar hamert op "recht op zelfbeschikking", iets wat men de Chagossianen of Biafranen nou nooit vergund heeft. Waar zou dit door komen?

Voor het Nederlandse regime een gelegenheid om driehonderd jaar later het "chez vous, sur vous et sans vous" goed te maken door de Spaanse kant te kiezen, hoewel - nogmaals - het Spaanse regime zich in de voet schiet door aan te dringen op overdracht van de rots, wat ook eigenlijk niet gebeurt. Zoveel lawaai om een gebakken ei.

Zachtkens ga ik bij je weg

Een nummer waar ik niets speciaals mee gehad zou hebben als ik het niet die maandagochtend in mijn tas had om geen speciale reden. "Misschien draaien". Misschien ook niet. Naar het uitkomt.

Op het mengpaneel lag een briefje dat programmamakers tweehonderd gulden per maand moesten gaan neertellen om hun programma te blijven doen. Dat moest je dan bekostigen via advertenties die je zelf maar moest regelen (wat in ieder geval illegaal was). Mensen die dat niet konden "kunnen we hier toch niet gebruiken".

Ik vraag mij af of de types die de macht hadden gegrepen bij het lokale omroepje zelf gehoord hebben hoe ik deze plaat als laatste draaide. Zonder plichtplegingen nooit meer teruggekomen. "Ik speel geen uitwedstrijden meer".


Softly as I leave you, Matt Monro
Over de avonturen bij die "multiculturele omroep" een andere keer wellicht. De versie van Eydie Gormé:



Voor mij haar beste nummer, ik heb het hier al eens geplaatst met een ander filmpje:

I want you to meet my baby

"Softly" is van huis uit een Italiaans nummer. Het heet Piano, "zachtjes" dus ook, en wordt gezongen door Mina.

Het ligt er wel erg dik bovenop.
Eydie Gormé heet eigenlijk Gormenzola en had onder andere een Siciliaanse achtergrond. Die komt hier terug, waarom enkele stukjes toch in het Engels zijn mag Joost vertellen.


Colpa della bossanova

De eigenlijke extraductie bij dat laatste programma voor SALTO was mijn herkenningsmelodie, ik kan het niet nalaten die er hier ook nog even bij te doen.

Flamingo, Herb Alpert's Tijuana Brass. Later zou ik hem nog gebruiken om sets mee af te sluiten in Vaaghuyzen.

Faces of deportation: Accuse the profiteers!

Some people face deportation. Other people ARE the face of deportation. They are immigration officers, police officers, they are politicians, judges, prison guards. They are also: the company that built the prison, the commercial airline that deports women, children and men, the companies that deliver all the high tech solutions to effective border control.. We can hardly begin to name them all, that's how many there are. Profiteers of deportation and detention, making money out of other people's misery. It is a matter of investment in human rights violations. It is hidden in society, out of sight for the public. And those responsible pretend they are only doing their job as if they were bakers, taxi drivers, merely delivering the mail. It's an industry, it's thriving, flourishing, no matter how big the so called crisis. No austerity measures for them. Booming business, that's what it is! And the capitalist economy depends on it. It depends on it, like it depends on slave labor, on exploitation of the third world, on selling weapons to dictators. And we are supposed to accept that?!

Faces of deportation... have you ever seen their faces? I bet you haven't. I bet the practice of deportation has been hidden so well, that you can't tell who to hold accountable. We can never see it happening. We never get to witness the design of a cell on the drawing table, do we? Those that do the dirty job, they make sure not to appear in public. Because they KNOW what they are doing is wrong! They are hiding behind their walls. They are hidden inside their well protected office buildings, surrounded by camera surveillance, protected by the laws of this land. Laws that protect the flow of money, not the movement of human beings. So all the managers, all the stock brokers, all the builders, buyers, sellers, the money making anonymous bastards at the top, they can be sure they do not have to worry about anything. And this would be fair? Let's show their face. Let's break the security that is their face. A security that is much more important to them than the safety of a refugee. The life of a person that was hoping to find liberty, the right to be. It does not matter, not at all.

Faces of deportation. They cannot hide, no longer! Don't we want to recognize them for what they are? I sure as hell do! Have you seen the writings on the walls? Shame! They said. Shame! Shame to deportations! Shame to those that claim decency. Shame to those that pretend they are only doing their job, that they have no choice! Shame to those that feel they have the right to facilitate the destruction of lives! They DO have a choice, and they DO NOT have that right! And they certainly can no longer hide! Let's pull the masks off the faces of deportation! The only right choice is the choice to show the truth behind the walls. It's the least we can do.

To paint the concrete walls with accusations! Businessmen to find bloody words on their doorstep! Do not have pity on them! Their wallets are filled with credit cards, they feel no pain. They know what they are doing. Pity not those that are confronted with the reality of the consequences of their actions. How can it hurt more than the pain of persecution? How can it be more heartache than the separation of families? How can a writing on the wall be more shameful than beatings, torture, isolation, manhunt, imprisonment, deportations? It can not and it never will!

So let's not be distracted by the complaints of the accused. Let's not be distracted by the outrage that has nothing to do with the loss of life, it is only the loss of image. The image of clean politics and proper investment. Shame on you, that deal in murder. It is the blood of suicide, starvation, of the silence surrounding it, that is on your hands.
Shame on the silence, so let's make a lot of noise, let's paint their faces red!

End deportations! Let freedom of movement be the words to be heard! Let the pockets of profiteers be empty like their minds! Profit, let's beat it! Bankers, beware! We don't have to take it, no more! Until all are free!

door Joke Kaviaar

Niet omkijken

Testify, Tommy McCook and the Supersonics

Voordat hij met de Stones een b-kantje van de Temptations beroemd maakte nam Peter (McIn)Tosh het op onder de naam Peter Touch, met The Chorus, als ik het goed zie.


Don't look back, van huis uit b-kant van My baby

En deze versie van Amen hoeft niet tot de kerstdagen beperkt te blijven.

Peter Touch & the Wailers

Het Gezipark en wat er na is gekomen

Een film van Brandon Jourdan en Marianne Maeckelbergh over de opstand in Turkije, die - evenals die in Brazilië - doorgaat in de luwte van de gelijkgeschakelde nieuwsvoorziening.

Jammeren over identiteit is rechts

Eerlijk gezegd heb ik mij in de luren laten leggen door de verhalen dat Bradley Manning worstelde met "zijn" identiteit, en dat het een schande was dat er geen solidariteit getoond werd met Brenda, of was het Brianna?, Manning. De identiteitsmachinerie die voor "links" doorgaat, vooral in de VS, maar lang niet alleen daar, was in werking gezet. Het was niet voldoende dat Manning gay is en daar door het leger van een regime dat naar believen jammert over homo-onderdrukking elders op gepakt is. Het maakte de Enkeling nog Enkeler en het werd een psychologisering van de man die plotseling dus ook geen man mocht wezen.

In verband met het proces tegen Manning is genoegzaam naar buiten gekomen dat Manning man is en geen aspiraties heeft daar verandering in te brengen. John Pilger maakt - met permissie - gehakt van de hierover gelanceerde kletspraat.

Na de demonstratie in augustus 2011 heb ik in Nederland niet veel meer gemerkt van actie rond Manning. Ik weet dat AS-collega Boudewijn Chorus iets te maken heeft met het Nederlandse steuncomité, waarvan hier de site. Het viel mij trouwens op dat Boudewijn zijn schouders ophaalde over de zogenaamde identiteitsverwarring waaraan Manning zou lijden.

Als er niets te psychologiseren valt dan zullen we psychologiseren. Aangaande Julian Assange heb ik het iets directer meegemaakt hoezeer er gehuild werd over wat hem plotseling in de schoenen geschoven werd. Over verkrachting mochten "we" vooral niet licht denken. Die slag is binnen. Assange is veroordeeld door zijn mogelijke achterban zonder dat er iets bewezen hoefde te worden.
Wat zal er over Edward Snowden gezegd gaan worden?

Het is en blijft zo merkwaardig: de Enkeling tegen de Moloch van het Empire. Drie eenzame mannen, de droom van de libertarian, en inderdaad: er is nauwelijks "beweging" ten gunste van de drie, afzonderlijk of gezamenlijk. De handige verwarring die gezaaid is over in ieder geval twee van de drie vervult haar functie. O wacht, dat Snowden voor een jaar asiel heeft gekregen in Rusland stempelt hem uiteraard tot homohater. Dom dat ik daar pas nu onder het schrijven achter kom.

Verrijzenis vanuit Calcutta

Reality asserts itself - een serie YT-interviews van The Real News Network. De serie begon met Chris Hedges, in de publiciteit van deze dagen waarschijnlijk de bekendste christen-anarchist - misschien wel zo bekend dat ik de serie tot nu toe maar niet heb gesignaleerd hier, wat wel een omissie mag heten. De zeven interviews in het eerste deel van de serie zijn op de site van TRN terug te zien. Dit is deel 1 van de zeven met Chris Hedges:



De tweede serie bestaat uit gesprekken met de Indiase marxist Vijay Prashad, bekleder van de Edward Said-leerstoel in Beiroet. Opmerkelijk: in het eerste interview noemt hij als inspiratiebron de roman Verrijzenis van Lew Tolstoy, de christen-anarchistische roman bij uitstek, het startschot, om een bepaald ongepaste beeldspraak te gebruiken. Verrijzenis wordt vast maar zelden als zodanig aangemerkt, zoals Prashad zegt: het is een vergeten roman.
Tolstoy komt in de laatste minuten van dit eerste deel ter sprake.

Voor de runderlap gehouden

Herstellende van een voedselvergiftiging die met hoge koorts gepaard ging kreeg ik visioenen van gehaktballen uit blik. Zeer merkwaardig. Maar waar je in zo'n stadium naar verlangt zou je wel eens nodig kunnen hebben.
Ik kende die ballen nog wel van vroeger, ze waren roze, zacht en gevat in een jus die niet op jus leek.

Ze bleken moeilijk te vinden. De bijna spreekwoordelijke supermarkt had ze niet. Een eindje verderop was de A-markt, die had ze wel.
Het viel tegen. Inmiddels vraag ik mij af of iets wat dertig jaar geleden al zo moeilijk te vinden was nog wel bestaat. Zoiets als stamppotten uit blik, 't Is Struik wat ik gebruik. De suggestieve kitsch van "ambachtelijk gemaakt" en "vers" moet vooral uitgedragen worden in het supermarktschap. Zelfs in de zogeheten ekowinkel. We hadden "zomerpuree", "in de aanbieding", dus maar eens geprobeerd - voor in de magnetron, waar het mij te lang duurde dus dat werd alsnog de koekepan - hoe bedenkt men het. Pastinaak als zomergroente?

Maar goed, gehaktballen, kant en klaar. Toen ik dat nog licht koortsige visioen had was ik al jaren vegetariër maar zondigen kan bijna altijd.
De kant en klare gehacktballen van de Vegetarische Slager - ik krijg hier geen cent voor, hoor - overtreffen alles wat ik ooit in mijn carnivore tijd zelf heb gemaakt of voorgezet heb gekregen. Knap. Toevallig zijn baallegies gehaak nou net wel iets wat ik mis, wat smaak betreft - ik weet wel dat het vooral op de kruiden neerkomt, en deze kant-en-klaar-ballen voldoen hier uitstekend aan. Ook de beet, die misschien bij de smaak hoort.
Nu nog braadworst, merguez of bangers. Jullie kunnen het!

*
Wat is het verbijsterendste aan een bericht als dit?

STRAKS STAAT ER op het aanrecht niet alleen een broodbakmachine, maar ook een vleesincubator. In de warme bioreactor gooien we 's avonds wat stamcellen van een varken en de volgende ochtend schrapen we er gehakt uit.

Ik ga er maar niet in extenso uit citeren ook al is het een door NRC-Handelsblad bijna weggeworpen artikel uit 2005. Verbijsterend dat er zo'n leerstoel is: hoogleraar Vleeswetenschappen aan de Universiteit Utrecht.
Vleeswetenschappen. Wie zou zo'n leerstoel subsidiëren?

Je kunt ook plantaardige en andere vegetarische eiwitproducten op vlees laten lijken door er smaakstoffen in te brengen, zoals nu wordt gedaan. De stukjes Quorn (op basis van schimmeleiwit), en ook die van de nieuwe vleesvervanger Valess (melkeiwit), smaken al bijna naar varkensvlees. Ja, zegt Haagsman [de hooggeleerde vleeswarenman - AdR]: ``Maar daarmee hou je de consument toch voor het lapje.''

Er is jaren aan gewerkt en dan werd gisteren het resultaat gepresenteerd: de eerste op vivisectie gebaseerde hamburger. "Kweekvlees" waarvoor een moederkoe gedood is, een embryo uit haar gehaald is waaruit zogeheten stamcellen en bloed worden gehaald om de consument niet voor het lapje te houden.

Mijn Kamerlid vat het zo samen:

Dat je dit verzint: 1slacht drachtige koe 2 haal kalf uit baarmoeder 3 hou foetus in leven 4 steek naald in zn hart #bloed #kweekvlees #ziek

*
Mocht u zelf al niet op zoek gegaan zijn: gehaktballen uit blik bestaan nog. Ze worden nu als Hollands aangeprezen, nog zo'n kitschverhaal voor consumenten die vooral niet voor het lapje gehouden moeten worden..

Zomerbeeld 2013 - 4

Noodlotsmassa wolken, maar dat zie je niet als je geconcentreerd bent op de ooievaar op de lantaarnpaal.

Deze dagpauwoog lijkt mij een Verkadealbum waardig...

En dan eindelijk: een kleine vos!

Om te leven zou je vlinder moeten zijn...

De eerste post op dit weblog verscheen alweer acht jaar en een dag geleden, met deze eigen foto van een vlinder op eigen vlinderstruik. Ik kon toen geen Kleine vos van een Atalanta onderscheiden.
Aan de Vlindertelling die dit weekeinde georganiseerd wordt door de Vlinderstichting is geen tijdslimiet gebonden zo te zien, zoals bij de tuinvogeltelling. Doorgeven wat je waarneemt.
Ik weet nog niet of ik er zelf aan toekom, maar ik geef het nog maar even door. Als cadeautje namens jarig Christianarchie (Vrede, De Vrije Mensch, Natuurleven).

Eenzaam tussen de ruïnes

Living on the ceiling, Blancmange


Ever so lonely, Monsoon


Al-Atlal, Sapho

Faces of deportation: face the consequences!

Joke Kaviaar, 31 juli 2013
Imagine.. You went through a lot of trouble getting here. Here.. in Europe. Imagine.. you had to buy a false passport and then you had to throw it away. Imagine, you lost not only your home, your family and friends, and all the documents to prove that you were being prosecuted, tortured, threatened, beaten up, bombed, almost killed. You even lost the papers to prove who you are, where you were born and raised, from which part of the planet you came. Imagine that. You are lost. You are non existent.



And imagine, you lost all your money that once you had saved and had to spend on yet another profiteer of your misery, just to buy your way out of fear, to buy your way through and across barbed wire, border patrol, electric fences, bodies of water, search lights, dogs, walls and watch towers, obstacles between life and death, just to buy your way into freedom, or so it seemed.

Imagine, you thought you had made it. You thought you were safe. Away from gun shots, bombs blasting, away from rape and electrocution, away from cells and dungeons. Imagine such relief!
It all seemed okay at first. The repeated questions, the waiting. Even though days, weeks and months were passing by, forsaken in barren rooms, years passing by waiting. But they are all nice people, you tell yourself, they are doing the best they can. They are only doing their job. They nod. They understand. They listen. They type everything down and their machine, it remembers everything, it knows everything. Except how you feel. Afraid. Going mad. Nervous. Insecure. Hurting inside. Sick. Image the happiness as the decision comes in sight! Imagine a life granted to be lived.

Imagine...

Imagine, looking into the face of an official, in a neat little office like so many others, with a high tech computer system, with high tech fingerprinting scanners so you don't have to get your hands dirty with ink, the high tech facial recognition scanners and high tech whatever equipment, the high tech words meaning: “You have to go back.”

“Go back.” Not one time, not two times, not three times it is said. It is said and written in digitalized repetition, spoken by lipstick lips with a toothpaste smile, printed and copied and handed over again and again. “You have to go back.” All for nothing. Imagine that.

Imagine yet another official, a servant, telling you that your past, your story, your ordeal does not matter. That the decision has been made and now it has to be executed. That it's just the way the policy is. That the servants do not want to know about you, because that would make their job difficult. That would remind them of the cruelty that goes with their job. That would remind those officials in that office behind that desk of your fear. The servant cannot even look you in the eye for fear of fear. For fear of feeling the urge to refuse to follow orders. Orders are orders and any person paid to execute them cannot be held accountable, not feel responsible. It is the way the system works. The only way.

The official points out to you the way up the ladder. There, you will find another official that also points up the ladder. And then another one. And another. And somewhere way up there, there is a politician, a minister, a state secretary, saying: “It is the will of the people. It was the voters, they chose this policy.”

Imagine.. nobody is responsible. You are left with a uniformed shoulder shrugging two faced bastard that is only doing the job for a living, to pay the mortgage, to send his children to school, to pay their way through college. You can see the pictures of children standing on the desk. His children. Her children. Smiling. Happy. Blissfully unaware.

Imagine the face of this servant that is their father or mother. That servant does not look like a monster. Murderers never look like it. Their face can smile and talk quietly and patiently and use soothing words. It does not yell, scream, or shout. It is really friendly, it wants to greet you with a handshake. It's face smells like after shave. The scent is so strong it will cover the smell of your cold sweat. It wears a suit and a tie and shiny shoes. Dressed to kill. Just another day at the office. It is suited to appear on television, explaining the job it does, and to tell the viewer that it does not mean to hurt anyone, just to do the job.

Someone has to do it, right? The job called repatriation. It sounds like suitcases and tax free shopping. It sounds like a lot of help. It sounds like an adventure. A travel agency. You should be glad you don't have to pay for your airline ticket! It's all being done for free! The official will thank you kindly for your cooperation, which is assumed beforehand.

There you go, with no shoelaces in your worn down sneakers. Flip flap through the hallway, back to a cell that is called a waiting room. “Have a safe trip, take care and good luck.” They can actually say that. As if the suggestion of force to be used is not there. “You have to go back.” The easy way, or the hard way, but always with a smile on their face. The face of the official.

Imagine that official. That civil servant in the line of duty. This man or woman, it is someone's father or mother who does not talk about work at home, because work and private life need to be separated. You do not take your work home! That is how professionals work. Don't ask, don't tell.



It is the face of deportation but it hugs its own children, it kisses its spouse. It is the face of cuffs and violence, but it caresses its cat and walk its dog. It is the face of momentarily self-inflicted deafness and blindness of cops and pencil pushers performing their daily routine, their robotic behavior, their automated law abiding steps forward that can never be stopped.

The face of deportation, well organized in schedules on the wall that meticulously prepare the job of the day, so no mistake will be made. Who is to be deported today and where and how? A list of names and numbers and timetables. In that same office, computer screens show the cells where you, after your life has been rejected like so many others, will await proceedings to come. More proceedings after years of procedures. The final process. Computer screens show the prisoner pacing up and down. Computer screens show the prisoner crying. Computer screens show the prisoner screaming, the gestures of the prisoner at the observation camera. Someone must be watching, but nobody cares to respond. It is all pretended safety. Safety is hollow, an echo of a dream from the past. All the safety you get is security to protect the guards from your despair, from the blood that might pour out of your veins onto the tiled floor, from the sight of your suicide, the final escape into oblivion.

The face of deportation is the face of closed doors and closed minds.

Faces of deportation. Another life is lost. Lost in the hands of paper producing assassins. It adds a different meaning to the word 'paper cut'. Murder by paper. A throat slashed. A mind slaughtered. A life cut short by paper. Faces of deportation. They wear decent suits and carry sturdy bags with torture instruments invisible to fellow travelers that are going on vacation. They will tie you up, if they deem it necessary. They will shut you up. They will hold you down. They will bury your face in their lap. You cannot scream. You cannot spit. You cannot bite. You cannot sigh. You cannot breath. Nobody can see you die. You're on a plane. On your way back. “You have to go back.” “You have to go back.” Alive, preferably, so no-one is to be held accountable. But if needed, in a body bag. And still, nobody would be accountable. You did it to yourself. It is all the same to the faces of deportation. They will keep smiling, as you plea for mercy. Still, they keep smiling, as you choke. Still they keep smiling, as you break. Still they keep smiling, as they say:
“Be good, or we'll beat the shit out of you, you will never see your children again. Alright?”

Faces of deportation. Another lift off. The plane hits the sky for a summer holiday. Its passengers unaware: that is the way it's supposed to work out. It's pilot doesn't care, as long as the damn thing doesn't crash. It's crew is serving food and drinks and once again you meet smiling people. They know. And they beleive their smile makes everything alright. “How are you?” “Oh, I am sorry to hear that. Take care. Do not forget to buckle up.” Vacation, deportation, it is all the same to them.

Faces of deportation. Have we seen them all? Hell no. They hide in buildings, in offices. They hide in vans, buses and cars. They hide behind the law, a decision, a pay check. They hide behind the newspaper headlines. Just every once in a while, to tell us all how righteous they are, they come forward. They do look good on TV. They have an almost hundred percent success rate. They are satisfied, proud even. Nothing will stand in their way. Imagine that. Is that acceptable?

It is not acceptable. It is a guillotine in a gift rap. It's a noose hidden in garlands. It's a gag made out of lies. It's a blindfold for glasses. A chain made out of documents. A prison cage with bars of silence. It's a road full of visible booby traps that cannot be evaded. It's a one way ticket for a one way life and a one way death. It's a manhunt using heat seeking missiles. It's a witch hunt that would make the inquisition proud. So no, this is not acceptable.

It is time that the faces of deportation face their own invasion. If they think they can invade peoples lives in order to end those lives, one way or the other, visibly or invisibly, bloody or neatly, but always inevitably, and keep up appearances, be respected members of a society that sees, hears and speaks no evil, if they think so, they are sadly mistaken. Let's show their faces for what they really are!

Faces of deportation, they are among us.
Faces of deportation, clinical separation, fascist orientation, domestic alienation.
Faces of deportation, they want to be control.
Faces of deportation, inevitable perfection that asks no questions, can stand no questions.
Faces of deportation, business as usual?
Faces of deportation, celebrating their make believe integrity, dignity, humanity. Barf!

It is time that the faces of deportation face their own invasion! It is time they get to know themselves and their actions for what they really are: part of a homicidal machine of control and destruction, an adversary to liberty and solidarity, nobodies without a sense of reality. Lets give them back all that they ever handed out so generously. Return the favor without being stingy. It is a job that needs to be done.

Every word of rejection a broken mirror in their face. Every spatter of blood at least worthy of a warning. Every tear left behind to leave them sleeping no more. Let them face the accusations painted on the wall. See what registration feels like as names and pictures are published. Feel what it's like to be turned down, selected, followed, raided, threatened, incarcerated, dropped.
To face the face that they are, face the fate they call justice. To show them who they are, the faces of deportation, the faces of dehumanization. Face the facts. Let these words be merely one of many mirrors to face for yet another job “well done”.