Wij hebben elkaar een keer ontmoet, en dat was typerend.
Wij stonden ergens in een rij, en u moest er even uit, en zei tegen mij, met een heel licht accent dat mij zekerheid gaf, dat u daarmee uw plaats niet opgaf.
Uw fraaie beschrijving over de onbedwingbare Nederlandse lust tot voordringen indachtig knikte ik. Natuurlijk.
Ik heb het in Vila Real de Sto. Antônio kunnen observeren. Spaanse busladingen goedkooptetoeristen die het stadje overvallen om broodjes van een paar centen goedkoper in te slaan, en daarbij elkaar verdringen voor de toonbank. De "inheemsen" in hun berusting terzijde schuivend. Het gaat wel weer over. Ik denk dat de snelweg over de Guadiana en de invoering van de euro er nu een einde aangemaakt heeft.
Maar niet aan het verschil.
Nederlanders zijn in doorsnee nog grotere hufters en u beschreef dat meesterlijk. Het was mij een eer u in de rij mee te maken.
En ja, hoe goed ik Lissabon ook meen te kennen, ik heb uw gids en ik heb hem meegenomen de laatste keer.
Lissabon, zo'n twintig jaar later, vond ik wat treurig. We zijn nu weer twintig jaar verder. Eerst maar weer eens revolutie?
Wat betreft uw ongeloof ten aanzien van de bestaanbaarheid van christen-anarchisme, het is me nogal wat. Ik heb nog heel wat werk te doen, blijkbaar. Ik ben zo geschrokken dat Alex en ik het zomaar opgestuurd gekregen hebben, dat boekje over Gonçalves Correia, dat we er geen van beiden nog aandacht aan besteed hebben. Maar lees hier over hem alstublieft.
Spoedig dan maar.
En o ja, ik heb Portugees geleerd van iemand van de gastarbeidersvereniging destijds, voor een gymnasiast is het wat minder moeilijk, bovendien houd ik van die prachtige bijna Amsterdamse tweeklanken al spreek ik zelf mijn Nederlands niet zo. Ik ben nooit vergeetachtig of onverschillig geworden ten aanzien van Portugal na de contrarevolutionaire ontwikkelingen waar iemand als Harry van den Bergh zo mooi aan meegewerkt heeft. In mijn jeugdige overmoed heb ik wel risico's genomen, en dat zou ik nog/weer doen.
Adeus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten