Het oerraadsel van de kringen en pijlen op het water

Het is een fascinerend gezicht: de patronen die de wind maakt in een in principe stilstaande diepe poel als een zwembad. Er zijn cirkelvormige wervelingen als hozen, soms ontstaan zij zelfs onder de oppervlakte, komen boven, splitsen in verscheidene cirkels, maken een soort rondedansje en lossen in het niets op. Net als de patronen die voortwaaiende boombladeren maken, of groepjes bladeren. In de winterdagen zag ik verscheidene muizen over een bospad lopen, alleen waren het schichtig voortkruipende blaaadjes, soms terugtrekkend bij hun oversteek en dan plotseling snel in de berm duikend en zich voegend bij andere bladerhopen.

Het is een van de oerraadselen van de natuur die mensen waarnemen en die geen verklaring zullen krijgen omdat het bewegen te grillig is - onvoorspelbaar, ondanks de terugkerende patronen.

Het opmerklijkste windspel dat ik heb kunnen waarnemen is wat ik de vispijl noem: een pijlpuntachtige, breed uitlopende hoek, een mogelijke driehoek zonder basis, die in open water de indruk zou wekken dat het patroon gemaakt wordt door een vis die vlak bij de oppervlakte voortzwemt. Alleen is hier geen vis, slechts de wind die zijn grillige zin doet. Misschien zijn die pijlen in open water waarin vissen te verwachten zijn ook een spel van de wind.

De kameraden van Atalanta hebben een boek geschreven Hoe komen kringen in het water? - aardige filosofie. Ik kan mij niet herinneren het gelezen te hebben maar zo wel dan weet ik dat de vraag in de titel niet beantwoord wordt.