Jacques Ellul beschreef de manier waarop de Rode Khmer de plattelandsbevolking van Cambodja van huis en haard verdreef en in werkkampen organiseerde als Prolétarisation à outrance. De nachtmerrie duurde "slechts" vier jaar en ik weet nog te goed hoe we de val van Phnom Penh in 1975 proostend hebben gevierd, meer dan die van Saigon want die viel op 30 april, even later...Pas na de overwinning bleek wat de waarschuwing van Wertheim betekende, dat de bombardementen door de VS op Cambodja de Rode Khmer versterkten.
Bijna veertig jaar later, en met Haïti, Honduras en Bangladesj is Cambodja een van de wereldwerkkampen. Volgens dit verbazend openhartige artikel, gelardeerd met beurskoersen is de uitbesteding van confectiefabricage pas grootschalig op gang gekomen sinds 2005. Ik weet nog te goed dat mij verteld werd toen ik voor het eerst New York bezocht twintig jaar geleden dat het de textielhoofdstad van de wereld was. De kleding die je er nu koopt is niet meer ter plaatse gemaakt. Dat is een razendsnelle afbraak geweest.
Ik wil best instemmen met wat Richard Wolff schrijft over socialistisch beleid in de metropolen dat de productiecapaciteit weer ten volle laat benutten, en dat dit de gekoloniseerde wereld ten goede komt. Socialisme in de metropolen is waarschijnlijk beter dan het omgekeerde, dat "we" decennialang geloofd hebben: omsingel de metropolen. De problemen: waar is de beweging in die richting en waar is eigenlijk die onbenutte productiecapaciteit?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten