Het doel staat vast, het tijdstip is bespreekbaar

Hoe toevallig (jaja, wat is toeval) mijn ontmoeting met Henri Roorda van Eysinga is geweest heb ik al eerder beschreven.
Pas nu kom ik op de gedachte dat het eigenlijk een vreemde bezigheid is, een levensschets maken die bijna logisch voert tot de zelfmoord die hij in Mon suicide aankondigt als was het een vrijblijvend verhaal, en die hij daadwerkelijk heeft uitgevoerd.

Had hij het niet gedaan, dan zou de teleologie van de zelfmoord niet geklonken hebben uit de biografische bronnen die ik heb geraadpleegd. Iedereen heeft het moeilijk in het leven. Degenen die er niet onder gebukt gaan zijn niet te benijden. Maar ook het Doel, Mijn zelfmoord, is in laatste instantie toeval. Henri had ook kunnen besluiten "het uit te zitten".

Ik kom hier op door een advertentie in het ochtendblad dat alweer jaren de deur uit is gegooid vanwege de opinies die als nieuws worden gepresenteerd en de opinies die daarbovenop als vanzelfsprekende conclusie worden gestapeld. Ik mis Anton Dingeman wel, maar daar houd je geen pak papier voor aan.

"Missen" doe ik de overlijdensberichten niet. Ik weet nog te goed hoe ze mij op den duur op de zenuwen gingen werken, want te veel Namen van Vroeger kwamen langs. Hilde, dierbare herinnering aan een frêle dapper meisje. Louis, medestrijder rond Nieuwmarkt en Portugal. Dat was dan nog (veel) "te vroeg". Maar langzamerhand wordt het niet meer zo "te vroeg". De dagelijkse portie Maagkramp. Maar daar heb ik de krant dan weer niet voor opgezegd. Dat was dan trouwens De Volkskrant.

Vanochtend zag ik bij de tandarts drie advertenties voor Menno Rougoor. De naam klonk bekend maar ik had een zetje nodig om de herinnering op haar plaats te krijgen. Vrijzinnig Bennekom - ah ja. "Wij zijn verbijsterd".

Ik heb Menno ontmoet bij de opleiding tot vrijzinnig predikant die ik niet voltooid heb. Hij heeft mij gecorrigeerd op het punt van Asjoera en arba'in in deze proefpreek. Hij trof mij door zijn uitgesproken ongeloof aan het transcendente (dat moeilijke woord dat tegelijkertijd alles en niets zegt). Geen God, geen hiernamaals. Ik heb een andere predikant eens horen zeggen: "Het helpt wel bij het werk als je er wel in gelooft." Hij wilde mij eigenlijk niet geloven toen ik zei dat het lied Nu sijt wellecome levend onderdeel is van de kerstliturgie zoals ik die meemaakte, en aan een leesrooster deed hij niet ("Wie bepaalt dat?).
Maar dit was zo'n jaar of tien geleden. Of er ooit een biograaf zal zoeken naar hoe het besluit tot stand kwam is de vraag.
Hij ruste in vrede.