Ik schrijf niet vaak op 120Woorden, de Muze komt eenvoudigweg niet vaak genoeg langs. Ik kan haar niet dwingen. (Aarzelt even - is het echt zo? vertelt u het maar!)
Ik vind dit geen geslaagde grap en zie er in ieder geval aanleiding in mijn stukjes als portfolio hier te plaatsen, zeker is zeker (anderen doen het meteen bij plaatsing).
De meeste gaan in groepjes van drie, enkele los, dus dat worden wel wat posten vandaag.
1. Sufferd
"Dus jullie leren echt Grieks op school?" De Helleense academica zat een eindje verder op het strand aan de Aegeïsche Zee en mijn moeder, en daarmee ik, was met haar in gesprek geraakt.
"Wat lezen jullie dan?"
Eerst natuurlijk die vervelende oorlogsschrijvers. Latijn: Caesar. Grieks: Xenophon. Homerus wachtte. Verder wist ik nog niet wat er voor de toekomst op het programma stond, eigenlijk. Eh... Herodotus, meende ik te weten.
"In het GRIEKS?" vroeg de vrouw stomverbaasd.
Sufferd die ik ben, heb ik een Romein genoemd.
"Eh... nee natuurlijk niet," zei ik rood aanlopend, hopende dat aan dit onvergetelijke gesprek nu spoedig een einde zou komen.
En ik begaf mij naar het water waar een volgende ronde zeeëgels mij verbeidde.
2. Leuk leven
"Vind jij het leven nog wel een beetje leuk?" Zij vroeg het eigenlijk ieder keer, en wat moest ik er op terugzeggen? "Nee, en als ik degene die mij dit geflikt heeft in mijn handen krijg dan is die nog niet jarig." Misschien zou zij dan gelachen hebben. Waarschijnlijk zou ik het twee keer hebben moeten zeggen, want zij was erg doof en gesprekken verliepen moeizaam.
Kun je een scheiding maken tussen "ik" en "het leven", waar die "ik" dan een mening over heeft? Ook deze tegenwerping heb ik niet gegeven. Met stemverheffing redeneren in iemands oor beperkt het gesprek.
Op de avond van de val van Moebarak verliet het leven haar, mij achterlatend met de vraag over de leukheid.
3. De kans schoon
Het was een openbare school en ik weet achteraf niet of het catechisatie mocht heten. In ieder geval werd het gegeven door een sjoemelende griezel, die de dood als een zwarte ruiter liet rondrijden. Hij verkondigde ook dat als de Joden maar eenmaal Christus hadden aangenomen het afgelopen was met de hele wereld. Bizarre verhalen die ik niet kende van zondagsschool of uit de kerk zelf voorzover ik daar iets begreep.
Deze geestelijke lessen op de - nogmaals - openbare school liet de griezel voorafgaan door gebed. Dat zal ook anders zijn geweest dan ik gewend was. De dochter van de baas van het café op de hoek zat achter mij. Zij gaf mij een harde schop onder het bidden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten