Mijn zus en haar vriend waren zich elders in het hoge gras aan het vermeien en zo bleef ik op deze fietstocht alleen achter met beider klasgenote, zij bijna twintig, ik net veertien.
Zij vond het reuze spannend dat ik Latijn en Grieks leerde op school. "Weet je hoe je Ik houd van je zegt in het Latijn?" "Amo te" gokte ik zonder veel overtuiging.
"Heb je dat wel eens tegen iemand gezegd?" drong zij aan. Ze lag en haar rok kroop daarbij flink omhoog. Hier was iets gaande maar ik wist niet wat. "Nee," zei ik naar waarheid. Dat vond zij raar.
De onvergetelijke middag in het lentegras waarbij ik het verschil tussen klein hoefblad en paardebloem leerde kennen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten