Ik heb er hier eerder over geschreven: in Oost-Azië zijn spoken "heel gewoon". Dus als dezer dagen gezegd wordt dat er spoken worden gezien in Fukushima dan kijk ik er niet van op. Wat mij wel verrast is dat in hoog-technologisch ontwikkelde landen als Zuid-Korea en Japan de "parallelle wereld" niet verdreven is door de "moderniteit" - wat Fukushima betreft, allesbehalve. Een site waar ik verder beslist niet naar zou willen verwijzen is die waar Han van der Horst vast blogger is - maar ik ken Han uit de dagen van de anarchistische organisatie in Amsterdam en weet dat hij geen zweefpraat te verkondigen heeft. Over een bezoek in de streek van Makassar, een kwarteeuw geleden:
Ik draaide mij een paar maal om de lekkerste lig te vinden. Toen zag ik door de klamboe heen een witte gestalte zitten op de stoel waarover mijn broek gedrapeerd was. Hij droeg een lang gewaad en er ging een grote vrede van hem uit.Het verhaal.
Jangan berjalan di pantai di malam, zei de gestalte. "’s-Nachts niet langs het strand gaan wandelen". Daarna moet ik in slaap gevallen zijn.
De volgende ochtend vertelde ik over mijn ervaring. Zou het een droom geweest zijn? Dat was geen droom, kreeg ik te horen, dat was een witte haji.
Ik moet denken aan een andere kameraad, die in West-Afrika ook bezoek van een geest kreeg. Toen zij het enigszins verontrust vertelde de volgende dag was de vraag: "Was het een witte of een zwarte?" Zij mocht van geluk spreken dat het een witte was, zwarte waren gevaarlijk.
In zwart Afrika.
Hoe kun je er anders over praten of schrijven dan Han van der Horst doet? Er zijn geen conclusies te verbinden aan een waarneming waar je voor instaat en waar je verder geen verklaring voor hebt.
Ik heb hier en hier al eens gezinspeeld op een eigen Ontmoeting waar ik nooit raad mee geweten heb en waar ik ook nu (nog) niet over zal schrijven.
Maar belangrijker dan de spoken van Fukushima is het voorkomen van meer van dit soort rampen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten