Tussen de ramsjboeken zie ik een fotoboek naar aanleiding van een tentoonstelling over de Maagdenhuisbezetting. Ik heb er tamelijk schampere woorden aan gewijd op mijn weblog maar ik ben wel benieuwd. De kans dat ik er in voorkom is zo goed als nul, ik was bij de “buitenwacht” die aan de demonstraties deelnam om het beleg te breken. Ook een hele ervaring maar niet zo Belangrijk natuurlijk als Binnen geweest te zijn, en vooral: een Belangrijk Persoon Binnen te zijn geweest. Ik sla het boek open en kijk in de ogen van M., medestrijdster van later en nog een tijdje buurvrouw. Ik word er door getroffen hoe mooi zij eigenlijk was, iets wat “toen” niet aan de orde was.
Het is een zeker teken van ouder worden om de schoonheid in de ander, die je destijds niet opmerkte, alsnog te constateren. Als ik achteraf ook nog verliefd had kunnen zijn op de personen op wie ik dat niet was, dan zou het met de revolutie al helemaal niets geworden zijn. U zegt het. Omziend in verwondering constateer ik dat ik maar een keer iets “gehad” heb met een kameraad, het was niet mijn bedoeling dat het – zoals het toen nog niet heette – een one night stand zou zijn, al was liefde natuurlijk burgerlijk- en bezitterigheid. Voorzover ik daar anders over kon denken vertelden de affiches bij haar op de muur mij dit.
Ik heb een tweepersoonsactiegroep opgevuld waarbij ik voor mijn gevoel voor spek en bonen meedeed: zij deed het werk en ik kon slechts in bewondering verliefd als klankbord dienen. Als ik ooit zou hebben overwogen de Grote Woorden te uiten dan was mij de moed bij voorbaat ontnomen door een opmerking van haar kant over het geweldsvraagstuk. Geweld in de strijd, dat was zo’n beetje de opvolger van het allang opgeloste Seksuele Vraagstuk, stelde zij apodictisch. Was dit zo? Hoe dan ook, de tweepersoonsactiegroep was bijzonder effectief en toen het niet meer nodig was (ik had inmiddels een vaste vriendin) liet zij alsnog wat persoonlijke belangstelling doorschemeren. Vreemd is dit – ik verwijs naar wat zinnen van Bertus Hendriks in verband met de tentoonstelling die ik in het begin noem:
“We hebben ook enorm veel gelachen. We waren echt geen humorloze zeikerds. Het [=de Maagdenhuisbezetting] had een feestsfeertje dat mei 1968 ook had: n***en en revolutie is ongeveer het zelfde.”
Wonderlijk, maar laat ik als niet-alphamannetje er eens de kanttekening bij plaatsen: Bertus, n***en doe je niet alleen, je doet het met iemand (of godverhoede met meer, kan ook nog). En uit eigen ondervinding kan ik melden dat er niets revolutionairs aan is. Iedere gehaktbal kan dit kunstje uitvoeren. Ik hoef niet de legende over het broodjes smeren in het Maagdenhuis te onderschrijven om mij af te vragen: wat vonden de vrouwen er van? Het zou nog wel eens kunnen tegenvallen. En als de rekening al niet is voorgelegd bij het aanzwellen van de Tweede Golf, dan is zij gepresenteerd door wat toen nog niet de LGBT heetten…
Ik denk dat Bertus op een andere manier terugprojecteert, maar goed, hij zal wel hoofdaap zijn als oud-ASVA-voorzitter, hij is tenslotte ook regelmatig als deskundige op televisie. De revolutie was een ernstige zaak en verliefdheid was maar storend. Helaas. Misschien maak ik nu ook bonne mine à mauvais jeu.
Aan het eind van de jaren zeventig en van mijn aanwezigheid in koffiebar Roodmerk - waaraan deze serie zijn naam dankt – staat de ontmoeting met een toenmalige bardame met wie ik een allerleukst gesprek had dat naar mijn beoordeling op wederzijds flirten neerkwam. Zij was teleurgesteld dat ik niet van plan was mee te doen aan de aangekondigde “anti-metrodemo” van die dag. Maar ik liet niet mijn activisme van het voorbije decennium te grabbel gooien onder het motto “wij gaan doen wat de hippies niet konden” – de metro tegenhouden - en ja, de gehele demonstratie liet zich als een kudde makke schapen door provocateurs geleiden naar het politiebureau waar het collectief werd opgesloten. Ik hoop nog steeds dat zij zo wijs is geweest zich niet te laten pakken. Ik heb haar niet meer teruggezien.
Illustratie: Sandy Denny, omdat zekere kameraad op haar leek, of was het andersom...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten