Klein hoefblad overvallen door kou en sneeuw? Nieuwe Oosterbegraafplaats, 12 februari 2013.
Op de tweede verjaardag van het overlijden van mijn moeder naar het graf gegaan. Nee, zij is daar niet. Mijn oma en opa ook niet. Toch is het de plaats om alle drie present te zien - mijn moeder verongelijkt dat ze met hun is opgescheept - of toch niet meer, en verongelijkt dat zij geen vermelding op de steen heeft hoewel zij ook zal zeggen: verknoei daar geen geld aan.
Katholiek geworden oom heeft een mooi kitschig mariabeeldje neergezet naast de steen, wij steken voor elk een kaarsje aan. En eten de verantwoorde müesli- en speltbollen op bij wijze van grafmaaltijd - en de plechtigheid wordt onderbroken doordat een tand van mijn plaatje afbreekt.
Dat gaat geld kosten. En het is ongemak.
Het eerste couplet van "De kleinste", zoals afgesproken als speciaal lied voor de gelegenheid (morgen is het de verjaardag van mijn oma) komt er moeizaam uit wat mij betreft. Het verplaatst mij vanzelf naar de schemerige zitkamer op de Nieuwendijk, de tijd tussen kindertelevisie en avondeten, als we met opa wat liederen doornamen.
Het schemert nog niet. Ik twijfel er nog steeds over hoe het verder moet met de steen en de natuur roept.
De Kleinste
(Tekst: Jan Pieter Heije; melodie: Jos Beltens)
In 't groene dal, in 't stille dal,
Waar kleine bloempjes bloeien
Daar ruischt een blanke waterval
En druppels spatten overal
Om ieder bloempje te besproeien
Ook 't kleinste!
Om ieder bloempje te besproeien
Ook 't kleinste!
En boven op der heuv'lenspits
Waar forsche boomen groeien
Daar zweept de stormvlaag fel en spits
Daar treft de rosse bliksemflits
En splijt, bij 't daavrend onweerloeien,
Den grootste!
En splijt, bij 't daavrend onweerloeien,
Den grootste!
Omhoog, omlaag, op berg en dal,
Ben 'k in de hand des Heeren!
Toch kies ik, als ik kiezen zal,
Mijn stille plek, mijn waterval,
Toch blijf ik steeds, naar mijn begeeren,
De kleinste!
Toch blijf ik steeds, naar mijn begeeren,
De kleinste!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten