In de dagen van de ontruimingen in de Lastage en erna werd ik geplaagd door enorme rugpijn, die ik zowat de hele zomer van 1975 heb gehouden. Uitsluitend het gevolg van het lopen, het demonstreren - ik kan mij er niet op beroepen degelijk in elkaar gemept te zijn door de ME of aanverwanten indertijd.
Het had als consequentie dat ik een reis naar Libanon heb laten varen. Het was mijn bedoeling deel uit te maken van een ploeg die zou meebouwen aan een ziekenhuis in het Palestijnse kamp Tel al-Za'atar, wat het beste als Kruidberg vertaald kan worden. Met rugpijn leek het mij al onmogelijk - bij nader inzien, later de hitte van de zomer in de Levant meegemaakt hebbend, vind ik het nu al helemaal geen goed idee om juist in dat seizoen die werkzaamheid aan te vatten. Maar ja, het moest aangepakt worden in wat in Nederland de vakantietijd was.
De volgende zomer was het kamp verwoest, waren er heel wat mensen vermoord in de opgelaaide burgeroorlog van Libanon, en het verse ziekenhuis was kapot. Eigenlijk kon ik mij gelukkig prijzen er niet bij geweest te zijn. Nu, wetend hoe Aleppo kapotgemaakt wordt en talloze mensen gedood en opgejaagd worden weet ik niet of dit een goede conclusie was. Ik heb ook niet gehoord van makkers m/v die er wel bij waren of zij het ook als een treurige oefening in nutteloosheid ervaren hadden.
De Revolutie voorbij de einder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten