Het is vandaag twee jaar geleden dat er een ongelooflijke collectieve brul in Caïro weerklonk bij de aankondiging vanvhet aftreden van Moebarak. De brul die de wereld rondging via de livebeelden van Al Jazeera, dat toe nog (sommige dingen veranderen heel snel) als DE betrouwbare bron gold. Wij openden de fles, klonken op de revolutie en toen kwam het telefoontje van de uitzendarts van Sint-Jacob.
Het laatste jaar is mijn moeder nauwelijks de deur van het "zorgcentrum" uitgeweest. Na de amputatie van een teen en het aanmeten van aangepast schoeisel was zij blij dat zij weer kon lopen en tegelijkertijd deed zij het nauwelijks meer. Zij bekende (zo voelde het aan) tegen mij dat zij nauwelijks meer de weg wist in haar zeer gekrompen wereldje dat voorzover ik wist uit twee in elkaar doorlopende straten bestond, misschien een enkel hoekje om. Ligt dit aan gezichtsvermogen of is het 't uitvallen van ruimtelijk inzicht? Geen idee.
Verontrustend vond ik - daarvoor, toen zij nog zelfstandig woonde - een telefonische vraag: "Heb jij enig idee waar de Wibautstraat is?" Ik werd nog kwaad ook, zoals je waarschijnlijk alleen op je ouder(s) kwaad kunt worden. Ik ben opgegroeid in die buurt, je hebt er zelf acht jaar gewoond en nu... Zij beriep zich op de ouderdom. In haar laatste jaar wist zij (neem ik aan feilloos) allerlei adressen waar zij gewoond had te noemen, waarvan ik foto's van het net kon plukken of ter plaatse zelf kon maken en ze op haar prikbord hangen. Tegelijkertijd was de hoofdstraat, parallel aan het stuk van de Weesperzijde waar ik opgegroeid ben weggezakt. Hoe werkt het geheugen?
"Een geregeld leven". Mijn oma beriep zich er op dat zij dit leidde, mijn schoonouders - waarom moet er per se om kwart voor zes gegeten worden? heeft geen zin zich er tegen te verzetten - mijn moeder ook, al jaren.
De regie hierover is haar ontnomen door het vreemde regime dat werd aangehouden in de zorgfabriek. Ergens tussen vier en zes uur 's middags werd een warme hap bezorgd. Thuis had zij half zes aangehouden. Hoe ontevreden zij meestal ook was met wat haar voorgezet werd, zij was blij dat zij zelf geen boodschappen meer hoefde te doen en niet meer hoefde te koken.
Om redenen die mij nu ontgaan is haar de regie over haar diabetes type 1 uit handen genomen enkele weken voor - naar ik vermoed - de fatale dosis insuline die niet gedekt werd door een maaltijd. God verhoede dat men wordt overgeleverd aan de willekeur van incompetente artsen in samenwerking met verplegenden en keukenpersoneel. Wie zal het vrijwillig doen?
O, maar in de sprookjeswereld van de zegenrijke sociaal-democratie anno 2013 kiest men er zelf voor. Eerder al had men daar besloten dat vrouwenemancipatie er op neer kwam dat het gezinsloon werd afgeschaft, dat vrouwen "aan de slag" moesten - dat was pas emancipatie, gedwongen worden er een loonslavenbaan op na te houden en nu combineert men dit toverkunstenverhaal met een wereld waarin "de familie"- diezelfde heel geëmancipeerd tot werken gedwongen mensen - wel voor hun hulpbehoevende ouder(s) kunnen zorgen. Hulpbehoevende moet zelf maar te kennen geven dat hij of zij naar een zorginstelling moet/wil. Tegen die tijd is het oordeelsvermogen zo gesleten dat het er niet van zal komen.
Deze conclusie staat hier even, terwijl ik dit begon te tikken kwam het nieuws door van het aftreden van de paus, die dit inzicht dus wel tentoonspreidt. Hetgeen de inhoud wel beïnvloed heeft.
D.V. kom ik er nader op terug binnenkort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten