Sommige dingen blijven je bij en kunnen je ontschieten als je ze eenmaal hebt opgeschreven. In Hitweek kreeg Sandra Reemer er van langs omdat zij zich met Mijn concert had vergrepen aan wat een R&B-standard werd gevonden. Kom op zeg, het was nog steeds het menuet in G-mineur van J.S. Bach hoor.
De zangeres vond het als trouw Hitweeklezeres naar, zo weggezet te worden. Misschien kan dat Nederlandse singletje op zijn manier inmiddels voor Northern soul doorgaan om zijn obscuurheid. Geen idee. Via het kanaal kom ik er achter dat Sandra Reemer een alleszins acceptabele versie neerzet van Long live love
Dit gaat nooit meer voorbij
Onlangs wees een vrouw (meisje zou ik willen tikken), van net een decennium later dan ik, mij er op dat zij wel degelijk dromen van een prins op een wit paard had gekregen bij de gedachte dat iemand voor haar een kasteel zoals in sprookjes zou bouwen.
Zo had ik nog nooit over Heintje of Wilma gedacht. Ik kan daar eigenlijk niets op terugzeggen. Al zal ik niet plotseling anders over kindsterretjes gaan denken, laat staan over muziek die de hitparade tot iets onverdraaglijks maakte (en eigenlijk voorgoed). Helen Shapiro vond ik ook niets. Over Michael Jackson heb ik het al helemaal niet.
Maar noem eens een nummer dat aan jouw romantische gevoelens voldeed (en wellicht nog steeds voldoet) uit die kantelperiode van aanbrekende puberteit?
Ik ga toch te rade bij de Everly Brothers.
That's old fashioned
Dat het leven een ander menu biedt dan je je kunt voorstellen als jongeling kun je gelukkig niet van tevoren weten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten