Heb nog niet eerder bedacht dat mij meer verbindt met Sherre oftewel Waling Dijkstra dan ik dacht.
In de herfst van 1974 is hij van zijn kamer van de Zilverberg verwijderd, naar ik vernam wegens wanbetaling van huur maar dat verhaal doet er niet toe en die smoes was tegen mij niet eens van toepassing. Na een intermezzo in het Amsterdams Tehuis voor Arbeiders, dat toen blijkbaar nog zijn naam eer aandeed, ging hij in een kraakpand in de Nieuwmarktbuurt wonen.
Maar onze overeenkomst is dus het dakloos gemaakt worden door de zogenaamde woonstichting DeKey, al was het toen nog de Dienst Studentenhuisvesting.
Lieve Wytske,
Deze aanhef had ik in eerste instantie in gedachten omdat de foto op het boekomslag een lief uitziend persoon laat zien. Ik heb je boek meteen bij het bekende antiquariaat ter hand genomen en werd meegesleept. Politicologen die kunnen schrijven, zo gewoon zijn ze niet. Zie je, dit boek lijkt ook over mij te gaan. We zijn collega's, al heb ik nooit een baan gehad bij een universitair instituut, zelfs als ik de kruiwagens had kunnen hebben wilde ik ze niet. We zijn van verschillende generaties, uiteraard. Je doet mij denken aan mijn zus, toen zij jong was - gunst, dat ik haar indirect een lief voorkomen zou toedichten...
Ik heb wel Versteeg-en in de familie, al zie ik ze nooit en zou ik de vertakkingen niet weten, maar alles zou kunnen. Er is ook een verschil.
Mijn omgevallen boekenkast is door de malafide wooncorporatie het raam uitgesmeten ter verbranding. Dat ik de inhoud heb kunnen redden is geluk, de wijsheid van het lot.
Jazeker, ik ben dakloos gemaakt, willens en wetens en na het lezen van je boek dringt het tot mij door dat ik nog genadiglijk ben behandeld door Teevens geüniformeerd gespuis. Ik bracht de nacht zittend tussen mijn spullen door, als vers dakloze, moest wel een enkele keer mijn blaas ledigen tegen een struik of boom vlakbij (gelukkig had ik wat water bij de hand om het idee van handenwassen te behouden) en ik had net zo gemakkelijk opgesloten kunnen worden, of überhaupt als landloper behandeld kunnen worden. Ik moest mij ook geheel tegen mijn aard inhouden tegen de buurtsmeris die mij kwam vertellen dat mijn huisraad vuilnis was dat zo snel mogelijk weg moest. "U kunt wel denken dat het waarde heeft maar dat heeft het niet." Geen plasmatelevisie, hè.
Ik kan dus even niet mijn dierbare politieke econoom Wolfgang Pohrt (levensjaren? volgens mij leeft hij nog, o wacht, Wikipedia kan ik op dat punt wel vertrouwen: 1945-)opslaan die zich verbaast over de overheidsoorlog tegen daklozen, wier leven ook in Duitsland zo zuur mogelijk gemaakt moet worden. Waarom?
Waar het boek is waar ik dit in kan opslaan weet ik even niet. In een vuilniszak in een erg dure loods waar ik niet zelf kan slapen. Ook Bento de Spinoza zal daar liggen, Orwell en nog het een en ander dat jij citeert, aan Derrida doe ik evenwel niet.
Ik moet zeggen dat het mij na het lezen van Dit is geen dakloze niet zoveel duidelijker is geworden waarom Het Systeem graag daklozen creëert en tegelijkertijd stemming tegen hen/ons maakt en hen/ons het leven moeilijk maakt. Waarschijnlijk omdat het de bedoeling is dat ieders leven zo moeilijk mogelijk is en dan moet je verschil maken, nietwaar. Dit is misschien wat moeilijk te bevatten voor iemand die - begrijp ik uit de bibliografie - iets met de Partij van de Arbeid heeft. Je zegt enerzijds dat dakloos en verslaafd niet identiek zijn maar gaat dan toch te lang door over die verslaving. De ironie wil dat ik in het pand waar ik woonde gesandwicht was tussen een beroepsdronkaard en een heroïnetype dat als de buitentemperatuur onder de twintig graden kwam schielijk de verwarming aandeed, waarvan ik in de vorm van hete buizen en tikkende radiatoren kon meegenieten.
Zij wonen nog. Ik niet. Maar goed, wat ik wil zeggen: er is nauwelijks verband.
Nee, ik ben nergens verslaafd aan. Misschien nog een beetje aan koffie.
Op het plein voor het station van Leiden stonden studentachtige jongelieden met collectebussen, "heeft u iets te missen voor de daklozen"? "Nee mevrouw, ik ben namelijk zelf dakloos."
Het meisje deinsde enigszins verschrikt achteruit, dat had zij niet verwacht. "O sterkte dan".
That's all I'm gonna say about that, om Forrest Gump te citeren.
Collegiale groet,
André de Raaij
De toespeling op Magritte, en voor de fijnproevers tevens op Foucault, van de titel is overduidelijk.
Als een genadig toeval werd mij zonder dat ik een ongetwijfeld voor de fijnste nieuwe termen verlopen woordenboek hoefde op te slaan het gevoelige Franse woord voor dakloze toegespeeld dankzij een site mede gewijd aan de gedeporteerde, dus dakloos gemaakte Chagossianen.
Sans domicile fixe, vlotjes en netjes van ieder straatvuil ontdane afkorting.
Sans-abri, laat staan clochard, dat doet het niet.
SDF. Daar heb ik nog een website voor.
Ik woon in mijn websites.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten