Eigenlijk is het bij uitstek het mysterie van de koloniale politiek van de Noordatlantische wereld: waarom bestrijdt deze het Arabische nationalisme? Omdat de Arabische wereld, als er enige eenheid mogelijk was, nogal groot en strategisch gelegen is - van de Senegal tot voorbij de Eufraat? Omdat er nogal wat aardolie in de grond zit in Arabische landen?
Vanaf het einde van de Eerste Wereldoorlog, met als diepte- (vanuit Europese blik wellicht: hoogte-)punten de stichting van Israël, de aanval op het Suezkanaal van 1956 en sinds 1991 een nauwelijks koud te noemen oorlogstoestand. Die met retoriek tegen "de islam" gepaard gaat maar in de praktijk Arabisch-nationalistische regeringen meestal met oorlogsgeweld opzij geschoven heeft en vervangen door islamitische kwezelarij. Als dit domheid is van de Noordatlantische regimes vraag ik mij af wat ze dan ooit intelligent aanpakken.
Irak 2003, Libië 2011 en dezer dagen Syrië. Door het seculiere, oorspronkelijk juist door christenen gedreven, nationalisme te bestrijden wordt de vijand gekweekt waartegen de retoriek gericht is (maar niet de wapens, die worden juist volop aangeleverd).
Syrië is net als Jordanië speciaal gereserveerd voor de Hasjem-dynastie die oorspronkelijk Mekka in handen had, maar daar in de allerlaatste dagen van het Osmaanse Rijk juist uitgegooid is door de wahhabitische Saoeds. Sinds de val van de ongewenste, door de Franse "mandaat"-houders geïnstalleerde monarchie, is Syrië een moeizaam gehandhaafd, dictatoriaal bestuurd Arabisch-nationalistisch land geweest. Een mozaïek van minderheden, godsdienstig en etnisch, soms beide - van Koerdische Yezidi's via Arabische Noeseiri's tot en met de Druzen.
In dit alles houden nu door "het westen" met huilerige verhalen over het "vreselijke regime" (oud-collega Doornbos loopt voorop in het gejank) en wapens ondersteunde "vrijheidsstrijders" huis, die in feite het wahhabisme invoeren en - wie weet - de Saoeds ten troon willen heffen. Hoewel de kwezelige strijders zouden moeten neerkijken op de Saoedische dynastie die tenslotte ook doe-als-ik-zeg-niet-zoals-ik-doe belijden.
Aleppo als het eindpunt van de veelkleurige Levant, de stad van Koerden, Turk(men)en, Armeniërs, Tsjerkessen, Syrisch-orthodoxen ("Arameeërs"), Arabieren van allerlei gezindte - voorbij. Niet voorgoed misschien, maar hoe dit goed kan aflopen en binnen afzienbare tijd nog terecht kan komen zie ik niet. En of de vele niet-islamieten het er zullen volhouden - ironischerwijze is er een grote kans dat zij naar het land van hun kwelgeesten, de VS, zullen emigreren.
Van de Arabisch-nationalistische regimes is - net als het Egypte van na Nasser - alleen nog de karikatuur in Algerije over (er van uitgaande dat het Baathregime in Syrië gedoemd is).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten